Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

~Dark Eyes~



Μαύρο Φως
και Το σκοΤάδι μάγμα εκρήξεων.
Το οπΤικό σου βελούδο
απλωμένος Χρόνος 
σΤο δωμάΤιο Της συνάνΤησης.

ΜονοκαΤοικία η Ζωή
σΤην οδό Παραδείσου,
με ρεύμα κομμένο
με αίμα να Τρέχει 
αιφνιδιάζονΤας με Κόκκινο 
το ΣκοΤάδι της αβύσσου μου.

ΕρωΤευμένα αιμοσφαίρια,
σφαιρικές μου ΤαχύΤηΤες,
κύΤΤαρο σε Τροχιά,
πυρήνας σε σχάση,
Τρέμω, 
μα ανΤέχω να διαλύομαι.

Μαύρα μαλλιά
-Γυναικεία ασπίδα στο Μαύρο Φως-
διάφανο ανέμισμα
σΤο δερμάΤινο σκοΤάδι της Επιθυμίας σου.

Μαύρο Φως
και έχω πεισθεί...
ο Ήλιος θα μπορούσε να δομηθεί από σκοΤάδι
και να είναι Το ίδιο εκκωφανΤικά εκΤυφλωΤικός.

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

~Πάντα Αθώα~



Έχω μόνο σκοτάδια
κι ένα λύχνο σβησμένο αιώνες {καταγεγραμμένους}...
Παίζω με κάρβουνα,
καίγομαι
και πνίγομαι από στάχτες και καπνό...
Μου πάει ο κόκκινος θάνατος...
σαν Ήλιος πάντα υποσχόταν Θεότητα....
Πάντα γύριζα την πλάτη στο Θηρίο της Αβύσσου,
ένα κρυφτό που δεν διεκδίκησε ποτέ την Αποκάλυψη...
Τώρα είναι αλλιώς....
Ταλαντεύομαι απέραντα....
Η κούνια μου κρεμάστηκε από τη φωτιά ενός Κομήτη...
Καίγονται τα σκοινιά σαν φυτίλι σε μπαρούτι...
Όλο το Σύμπαν - εκείνο το ιδιωτικό - σε παλμό κατάρρευσης...
Κι Εγώ ξένοιαστη, φοράω ανέμους,
ταλαντεύομαι, αλλάζω γνώμες,
ανεμίζω το Νου, παίρνω φόρα από τη δύναμη μιας τρελής Καρδιάς
και εκτοξεύω Φεγγάρια
μέχρι να γυρίσεις το Βλέμμα σου να με δεις...

μετά.... αθώα,
καταπίνω σφηνάκια από Ηλιακές Εκρήξεις,
κοκκινίζουν τα μάγουλά μου
και χαρίζομαι στο Θεό σου,
με φιόγκο και κορδέλα
το αίμα μου που τρέμει.......................

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

~Εγώ η Ουλρίκε Μάινχοφ καταγγέλω~

Υπαρχει και πιο σκληρή Χροιά Φωνής, 
παντα υπαρχει μία πιο σκληρή χροιά ΦΩΝΗΣ.....
που και τσακισμένη 
μένει να ανεμίΖει ΨΗΛΑ 
με το ΝΑΙ της παντα Σημαία
 και Εθνικό Ύμνο ΙΔΑΝΙΚΩΝ.....
 

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

~Παιδική Άρνηση Ενήλικου Θεού~



Αρνήθηκα το Θεό
τη στιγμή που ευχήθηκα ΕΝΑΝ Θεό, τον Ίδιο Θεό για Όλους
κι αυτοστιγμής έστρεψα το βλέμμα
και είδα την κακοΠοίηση
στο Κορμί
στην Ψυχή
στη Συνείδηση του Παιδιού...

...του Aθώου Παιδιού
-πλεονασμός... δεν υπαρχει Ένοχο Παιδί-
που μόνη του κληρονομιά
κατέχει στα χέρια το ΔΩΡΟ της Ζωής
και όχι ένα προπατορικό αμάρτημα Ανθρώπινης Επινόησης
ενός ξεπεσμού απ'το κλαδί μιας μηλιάς,
που χρησιμοποιείται εύστοχα ως δικαιολογία
και χρεώνεται στο Λογαριασμό του
τα αποτρόπαια εγκλήματα ενός σάπιου Ανθρώπου.

ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΘΕΟ για να ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Το Παιδί γεννιέται Αθώο
και εκμαυλίζεται από Εκείνους
που ενώ πιστεύουν,
δεν έχουν το Θεό τους...

Έψαξα τον Θεό, λοιπόν,
Στο χέρι που πράττει,
Στα μάτια που παρατηρούν
-τόσο ένοχα μες στη σιωπή της συγκάλυψης...

Δεν τον Βρήκα..

κι αν κάπου υπάρχει
κακοΠοιήθηκε μαζί με το Παιδί
και δεν αναγνωρίζεται πιά..............

-------------------------

Τι είναι κακοποίηση και Τι όχι:





ΑΠΟ ΕΔΩ κάποιος ΛΕΙΠΕΙ......

Γιατι αραγε?......



ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΨΥΧΕΣ?????????.....................



ΤΟ "ΥΠΕΡΙΣΧΥΕΙ Ο ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟΣ" δεν ειναι Μεθοδος ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΙΣΗΣ!!!!!!...

 

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

~Ξυστά~




Περάσαμε ξυστά από τον κίνδυνο...

Ευτυχώς,
κρατούσα μικρό καλαθάκι
κι Εσύ 
ήσουν χορτάτος από Αλήθειες...



Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

~Άγριες Ελευθερίες~



Τελείωσε.
Μη χρησιμοποιήσεις χρονικά επιρρήματα Ζωής,
ούτε ερωτήσεις επεξηγηματικού χαρακτήρα.
Δεν έχουν φωνή οι Ξεχασμένοι Άνθρωποι.
Μόνο αντίλαλο.
Κι η ηχώ μόνο αναπαράγει.

Παίξε.
Ρώτα τον Εαυτό σου
και έπειτα τόλμησε την Απάντηση,
που σου στέρησε με τη σκιά της 
όλο το φως.

Γύρνα.
Γωνίες.
Τέσσερα σημεία.
Ένας Ορίζοντας.
Όλα τα φώτα, αντανακλάσεις παρελθόντος.

Γύρνα.
Την πλάτη, 
τη σελίδα,
τον κόσμο ανάποδα,
το πλευρό του ύπνου σου,
τον διακόπτη σου στο Off.

Κύκλος είναι.
Όλοι έφυγαν
από το τοπίο.
Η Ζωή κουλουριάστηκε.
Αγκαλιά, η Σκιά σου.
Πιάσε τα χέρια.
Κύκλος είναι.
Η Μοίρα του, 
να κλείνει.

Κλείσε κι Εσύ.
Τα μάτια,
την πόρτα σου,
το φάκελο με την προμήθεια,
το βιβλίο που γράφεται ακόμα.
Δεν είναι ώρα αναγνώσεων η αποψινή.

Γράψε λοιπόν.
Ιστορία.
Το όνομά σου.
Διαγώνισμα Ζωής.

Μόνο βιάσου.
Τελειώνουν οι ευκαιρίες.
Ο Χρόνος.
Τα λάθη που δικαιούσαι.

Απομένει ένα δευτερόλεπτο πίεσης.
Κόψε την ανάσα σου.
Τις φλέβες στην πάνινη κούκλα του Θεού.
Δρόμο, κλέβοντας βήματα.
Την πείνα σου με ότι έμεινε στο Τραπέζι των Ποιημάτων.
Την πλάκα, επιτέλους.

Τόσα χρόνια, Άγριες Ελευθερίες 
σε τρύπιες τσέπες
σπάταλης Ζωής.

Ένα χρηματιστήριο που έκλεισε τιμή
πάνω στην άΤιμη αυταπάτη.

Αδειάσαμε, μάτια μου.
Απομένει Κενό.
Γράψε την τελευταία σου επιθυμία.
Κλείσε τον Κύκλο.
Γύρνα πλευρό.
Παίξε το τελευταίο χαρτί σου.
Λίγο ακόμα 
και
Τελείωσε.

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

~Συμβουλή~


~Καθρεφτάκι~




Ένα καθρεφτάκι κρατώ
και στρέφω τον Ήλιο
σινιάλο παρενόχλησης
στο μάτι του Θεού.

Έπειτα κρύβομαι
ή ψάχνω κρυψώνα
...εναγωνίως...
Προσπαθώ να ξεφύγω
απ' το "Πανταχού Παρών"
με τραυματισμένο γέλιο
από το φόβο μην και με πιάσει Πρώτος
πριν το Θάνατο...


ο Θεός...

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

~σιω-Πές~



...στα ρηχά
-κάτω από ξάστερες Αλήθειες-
Σιωπές απλωμένες
σε ΣεληνοΘεραπείες αποσιωπητικών...

Αθόρυβος Εαυτός...
Πάντα...

Κάτι είχε να πει ο Ουρανός {σου},
το υπονόησε με τρεις τελίτσες άστρων...

ΓυρίΖεις σελίδα...
τρομάΖουν οι Ιερές Ταξινομήσεις {σου}...
{κύλησαν κάποιες φωτιές 
στο κεκλιμένο της Αριστουργηματικής σου ΑστροΜετρίας}

Μαζί με τις τροχιές
ξεφεύγουν τρομαγμένα
μικρόσωμα μυστικά σου...

Τρέμει το Φως...
των ματιών
των άστρων
της φλόγας...

Ένα μαχαίρι στάΖει Ανάγκη
μες στο Κορμί της Σιωπής {σου}
και σαν από τον Πυθμένα της βγει δολοφόνος
επιστρέφουν απ' το Φεγγάρι 
πεινασμένα τα μικρά μυστικά σου
και βουτούν στην πληγή...

Χορταίνουν με Σάρκα, Αίμα και Λέξεις
και πονά πολύ ο Ύπνος σου,
γιατί ακόμη κι αν είναι Όνειρο 
τούτο το ενδεχόμενο,
η Αλήθεια σου, αιώνες τώρα,
απροκάλυπτα ξεΚλειδώνει τις σιω-Πές σου
μες στο παραμιλητό σου, 
που κλαίει....