Ξέρεις, όσο μεγαλώνω ......

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Ξέρεις
όσο μεγαλώνω
πιο νόστιμο το θέλω το Φεγγάρι,
πιο πικάντικο να είναι το Κενό,
πιο γλυκό το κάθε μου Λάθος,
πιο πικρός ακόμη κι ο πιο μικρός αποχωρισμός,
πιο άγριο το αγρίμι που Μέσα μου πεινά,
πιο ωμή την Αλήθεια των Πραγμάτων,
πιο ζουμερό το Φιλί στο στόμα,
πιο δυνατή τη γροθιά στο μαχαίρι,
πιο θανατηφόρα τα ατυχήματά μας,
πιο πολύπλοκα τα προβλήματα,
πιο μακρινά τα Ταξίδια,
πιο μεθυστικές τις μελωδίες,
πιο αμετάφραστα τα Ποιήματα,
πιο βαθιές τις Σιωπές,
πιο ουσιώδη τα Λόγια,
πιο προσωπικές τις Στιγμές,
πιο ελεύθερες τις Σκέψεις,
πιο επίμονες τις Προσπάθειες,
πιο τίμιες τις Ήττες,
πιο ταπεινές τις Νίκες μας,
πιο σφιχτή την Αγκαλιά,
πιο Επικίνδυνο τον Έρωτα,
πιο Αιώνια τη Ζωή,,
πιο Άνθρωπο τον άνθρωπο...

Ξέρεις
όσο μεγαλώνω
αλλάΖΩ στέκια...

Παύω να συχνάΖω εκεί
όπου οι καιροί πωλούν ευκαιρίες χαμηλού κοστολογίου Ζωής

και επιμένω να ξοδεύω το Χρόνο μου εκεί
όπου ο ΤρεΛός υφαίνει Στιγμές πάνω στο Κορμί του
με κλωστές λεπτομέρειας,
καίγοντας παραδίπλα τα Χρόνια,
-Ολόκληρα Χρόνια ή "Χρόνια Πολλά"-
για να Ζεστάνει όλες τις παγωνιές της Ζωής...
--------------------------------------------------------------------

P.S. Το πιο Μεγάλο Δώρο
απόψε
το ΠανΣέληνο που ξημερώνει
Φεγγάρι...

Αν έχετε σκάλα
αφήστε τη...
Γύρω στα μεσάνυχτα θα επιχειρήσω ανάβαση
ένα Φιλί να σκάσω στη Σελήνη...

ΚατΕυθείαν....

 

Είναι ώρα
να καταθέσουμε στο βωμό των ΠυρποΛΥΣΕΩΝ
τα δωροδοκημένα όργανα των Αισθήσεων
και Γυμνή η Ύπαρξη
να συνεχίσει τον Αγώνα
προς την Δικαίωση
και την Ανύψωση,
χωρίς υφάλους αντιπερισπασμού...

Αρκετά νοθεύτηκε ο Δρόμος προς την Ιθάκη...
Έχει αξία το Ταξίδι,
μα όταν εκμαυλίζεται με χυδαίες σκοπιμότητες η επιμήκυνση της παρακαμπτηριας οδού,
όπου μας σπρώχνουν οι Τροχονόμοι,
τότε μένει μονάχα μία διΕΞΟΔΟΣ

το ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ......

~Εναντίον~

Με κοιτάζω πάντα πονηρά

σε καθρέφτες και τζάμια

υπό γωνία υπονοούμεΝου,

σαν μόνιμα να συνωμοτώ 

με τον Εαυτό μου,

να πράξω κάτι

εναντίον σας.

~Ο Καιρός που Λατρεύω~

Άγρια Βροχή
Εαυτός λιτά ντυμένος, χωρίς πανωφόρι...
Εκτεθειμένος...
Υγρός ως το Κόκκαλο και ως την Σκέψη....
Βροχή στα μάτια....
Συγχρονισμός Φύσης κι Εαυτού......
Θάλασσες....
Να στάΖει στο στόμα η αλμύρα....
Να διαπιστώνεις την Νοστιμιά των δακρύων...
Να εύχεσαι να ΜΗΝ στερέψουν ποτέ.....
Να βγάΖεις την γλώσσα και να γλείφεις δάκρυα και πληγές.....

Μαζοχιστικά να Χορεύεις το Χορό της Βροχής
και ο Ήλιος να σε κρυφοκοιτάΖει από ένα σύννεφο
ζηλεύοντας
την λάμψη των Ματιών σου
και να θέλει να χορέψει
καυτός, πυρωμένος μαζί σου
μα η Βροχή να μην σ' απαρνιέται....
να σε λούΖει
να σε ξεπλένει
να σε ΠοτίΖει ν' ανθίσεις.......
μες στο καταχείμωνο
όπου όλοι λιποθυμούν σε μία χειμέρια νάρκη Μελαγχολίας...

ΑπΑίτηση....

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Τις νύχτες που δεν αυτοκτονώ, 

δε θέλω να με σκοτώνεις...

1ο Διεθνές Συνέδριο Δημιουργικής Γραφής - Αθήνα 4-6 Οκτωβρίου 2013

Ραντεβού με τη Δημιουργία
-----------------------------------------------
1ο Διεθνές Συνέδριο Δημιουργικής Γραφής, 4-6 Οκτωβρίου 2013 στην Αθήνα

Φυσικά θα είμαστε Εκεί....
Το στίγμα της τοποθέτησής μου στην ενότητα "Εκπαίδευση και Διδακτική της Δημιουργικής Γραφής" θα παρουσιαστεί το Σάββατο στις 9.30 το πρωί, στο Κολλέγιο Αθηνών {Ψυχικό}...

ΠροΓευση:

.........+++++++++++........
Η δημιουργική γραφή δεν είναι μιμητισμός, ούτε εφαρμογή κανόνων λεκτικής αποτύπωσης. Είναι άμεσα συνυφασμένη με τη Δημιουργία. Απαιτεί να δημιουργηθεί πρωτότοκη Ιδέα στο Νου του μαθητή. Απαιτεί ο κηδεμόνας Νους ν’ αποκτήσει ιδιότητα πολυτεκνίας, καθώς η Σκέψη θα εκπαιδευτεί να γεννά.
......................+++++++++++++++.............................

Εδώ το ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ του ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Επίδομα ΠολυΤεκνίας

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Μπροστά στο ταμείο.

Γραφειοκρατία επιδόματος παιδιών.

-Πόσα τέκνα;

-Απροσμέτρητα, απαντώ.

-Σοβαρευτείτε.

-Περισσότερο δεν μπορώ.

-Πόσα τέκνα; Παιδιά δικά σας; Που είναι υπό την επιμέλειά σας;

-Απροσμέτρητα. Μόνιμα γεννάω.

-Πατέρας;

-Αγνώστου πατρός.

{πονηρό γελάκι...}

-α!.. κατάλαβα...

-Στοιχηματίζω πως όχι...

-Ορίστε το διπλότυπο.

-Χρεωστικό;

-Φυσικά. Όσο γεννάτε, επιβαρύνεται η κυκλοφορία, υπερκαταναλώνουν τα παιδιά σας οξυγόνο, μπορεί να βγει και κάποιος επαναστάτης ή ταραξίας αναρχικός, αυξάνονται τα σκουπίδια από τα αποφάγια τους και τα αναλώσιμα της ζωής τους, μπλοκάρεται το σύστημα από τα παρακλάδια του αναπτυσσόμενου γενεαλογικού σας δέντρου. Χρωστάτε λοιπόν στο κράτος ΤΟΣΑ, πολλαπλασιασμένα επί του αριθμού του αναστήματος των παιδιών σας.

-Γεννάω Αιτίες υποκειμενικού Αναστήματος.

-Περάστε στον Διευθυντή, παρακαλώ. Εκείνος έχει μεταπτυχιακό στη στείρωση. Το χρέος σας ήδη ξεπέρασε τη δυνατότητά σας για αποπληρωμή. Χρωστάτε στο Κράτος επίδομα Ανοχής Του για την ΠολυΤεκνία σας.

~Ξέχασέ το~

Ξέχασέ το.....

Δύσκολα τα Σενάρια της Μοιρασιάς σε έναν ανελέητο Κόσμο,

που ακρωτηριάζει το χέρι όταν απλώνεται να δώσει...

Ξέχασέ το...

Θάβω το νερό σ' απορροφήσεις του διψασμέΝΟΥ χώματος...

Δεν το χαρίζω κανενός...

Κλειδώνω το Φως στο σκοτάδι μιας απαγορευμένης ανάγνωσης....

Σφραγίζω τις λέξεις στο στόμα,

σαν μπουκιές που πνίγηκαν,

λοξοδρόμησαν,

έφτασαν στα πνευμόνια διαλυμένες,

μα έτοιμες να προκαλέσουν τη θανατηφόρα ζημιά τους:

Να θάψουν την αλήθεια,
ανείπωτη,

μην γίνει βορρά σε λαίμαργα σαγόνια Αναλώσιμου Χειροκροτήματος....

Ξέχασέ το...

μία σταγόνα Ειλικρίνειας έχω όλη κι όλη,

δεν την μοιράΖομαι,

θα την χαρίσω ανώνυμα να ξεδιψάσουν κόβοντάς τη στα δύο

δύο ερωτευμένα, ανώνυμα, παιδιά...

Θη-ΛΥΚΟ-τητα

Προσπάθησα τόσο να  ηρεμήσω τους λύκους.
Τους τάισα,
τους χόρτασα,
τους σέρβιρα κορεσμού τρυφερότητες
κι αθόρυβες επεξηγήσεις σύγχρονης ζωής.
Χάιδεψα το μαχαιρωμένο ουρλιαχτό τους
με υπομονής ακρόαση.

Έλιωσα το βήμα μου στα στέκια τους.
Κοιμήθηκα σε μια γκρεμού τους αγκαλιά.
Ονειρεύτηκα αδιέξοδα εξαφάνισης
-αγριεύει το είδος που νιώθει ότι απειλείται.
Αν δεν περιπλανηθείς μέσα στο όνειρό του
δεν αφομοιώνεις την αλήθεια του Φόβου του.

Ένιωσα τον κόσμο να σφίγγει τους κλοιούς του
με σιδερογροθιές
γύρω από τις στέπες
γύρω από τις σπηλιές
γύρω από το δέρμα μιας αγκαλιάς.

Στα μονοπάτια της ελεύθερης πορείας
φυτεύτηκαν νάρκες ιλιγγιώδους εκσυγχρονισμού.
Επέμενα Υπάρχοντας.
Ενίσχυσα μόνο το Ένστικτο.
Επιβίωσα στις εξορίες.
Ήρθε καιρός που μίλησα πολύ.
Ήρθαν στιγμές που σιώπησα
ακόμη και μιλώντας.

Μου συστήθηκαν θηρία
με χειραψίες ανθρώπων.
Μου συστήθηκαν άνθρωποι
με χειραψίες θηρίων.

Κοιτούσα μόνο τα μάτια.
Εξαΰλωνα τη μορφή
και βύθιζα το καλωσόρισμά μου στον αόρατο Εαυτό τους.

Δεν ξέφυγα ποτέ από την λυτρωτική μου καταδίκη:
Θη-ΛΥΚΟ-τητας όλα μου τα  ιδιώματα.

Τρυφερή στις αγκαλιές.
Προστατευτική στον κίνδυνο.
Μητρική μπρος στον αυτόχειρα.
Άγρια αυστηρή προς τον δολοφόνο.

Προσπάθησα τόσο να ηρεμήσω τους λύκους.
Κατάφερα τόσο να εξαγριώσω τον Εαυτό μου.
Διδάχτηκα την Νέα Αλήθεια:

Ο Λύκος δεν είναι υπό εξαφάνιση.
Τρέμει στο λυκόφως ακονίζοντας ένστικτα,
όχι θρέφοντας φόβο.

Ο Άνθρωπος είναι είδος υπό εξαφάνιση.
Αγριεύει,
τρέμει και φοβάται.
Κανιβαλίζεται
και μαγειρεύει πείνα και δίψα.

Μεταλλάχτηκα.
Ήμουν Γυναίκα, Μητέρα, Ερωμένη.
Τώρα κιΝούμενος Στόχος Κυνηγημένων από τους Εαυτούς τους Κυνηγών.

Στις εξορίες πια,
στις στέπες,
στις σπηλιές,
στις αγκαλιές που κρύβομαι,
το μόνο γεύμα που μαγειρεύεται
για να χορτάσει την Πείνα των Άγριων υπό εξαφάνιση Ανθρώπων είναι:

Η θηΛΥΚΟτητα...

~On/Off~

On...
Ον:
πλάσμα που εκτροχιάζεται
πέρα από το Σώμα
και συνουσιάΖεται
με φωτιές και χώμα...

Off...
Όφ-ις
που τυλίγεται
γύρω απ' το λαιμό μου
κι όταν νιώσει θίγεται
νεκρώνει το Θεό μου.

Δύο σταγόνες τα κουμπιά μου.
On Off Εαυτού.
Πλανάσαι,
δε ρυθμίζομαι.
Τυχαία συντονίζομαι.

Στο Off κουμπώνομαι.
Στο On μου λευτερώνομαι.
Δεν ξεγυμνώνομαι
μόνο κάπου κάπου
είναι που τεντώνομαι
έξω από το δέρμα
κι έξω από το πλήθος.

Εκεί,
αν με βρεις στο Στήθος
είναι που διαλύομαι
και εξαπολύομαι
κόντρα στον Εαυτό μου.

Εκεί,
πέρα απ' τα διλήμματα
και τα χειροκροτήματα
μόνη προκαλώ
τον Άγριο Θάνατό μου.