ΔιΚαίωση..

Οι Συμπαντικές Συντεταγμένες της Φωτογραφίας:

http://imgarcade.com/1/space-love/

Όταν σε χάνω
όλη η σκόνη του σύμπαντος
γεμίζει τη ζωή μου
μ' άχρηστα αντικείμενα
με περιττές διαδικασίες
και νεκρά κύτταρα συναισθημάτων
ενός οργανισμού σε αποσύνθεση
άμορφη ύλη
εκατομμυρίων ετών
Εγώ
και βαθαίνω στο νεκροταφείο
της Μαύρης Διαστημικής Τρύπας
που γεννιέται στο κέντρο του μυαλού μου
ένα κενό με ρουφά
και όταν σε χάνω
χάνομαι... χάνομαι... χάνομαι
με δίχως αντίλαλο απουσίας
οι θάνατοι δεν έχουν στόμα
μόνο μάτια που κοιτάνε φοβισμένα...

Όταν έρχεσαι
δεν υπάρχει σκόνη
τ' αντικείμενα που αγγίζω
έχουν αισθήσεις και μ' ερωτεύονται
οι Reflections του Εαυτού μου πολλαπλασιάζονται
στο κάτοπτρο του Μυαλού σου
από τις πηγές μου αναβλύζουν
ερωτόνια
που δημιουργούν το σύμπαν από την αρχή
κι Εγώ
ασχημάτιστη ύλη
εκατομμυρίων ετών
ξαναγεννιέμαι -πρώτη φορά έτσι-
και συνεχίζω γύρω σου τον Συμπαντικό Χορό μου
από εκεί που τον αφήσαμε πριν λίγο...

Λίγο.
Δεν ξέρω πόσο διαρκεί.
Μαζί σου
ενοποιήθηκε ο Χρόνος
με το Συναίσθημα,
εκείνο που κάνει τους Ανθρώπους Αιώνιους.


-----------------------------------------

Υπότιτλοι Αρχής...

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Το πρωί ανατέλλω
χαϊδεύω τη γάτα
με φιλάω στον καθρέφτη
-ναι, μ΄αγαπάω τα πρωινά-
καλημερίζω τους γείτονες
χαμογελάω στον τροχονόμο
-ανθρώπινα-
είμαι ανοιχτή στα παιδιά
δεκτική προς όλους
-καλοπροαίρετα, δεν περιμένω επιστροφές-
συνεργάζομαι με τους συναδέλφους
είμαι συνεπής στις προθεσμίες
εμπλέκομαι με πολλά
στέλνω mail
οργανώνω εκδηλώσεις
παρακολουθώ τηλεδιάσκεψη
ενημερώνομαι
διαβάζω βιβλία
γράφω στο περιθώριο
διαβάζω κείμενα φίλων
κι ενίοτε σχολιάζω
ποτέ δε θα με δεις με εφημερίδες
εκτός τις σχολικές
ποτέ δεν παρακολουθώ τηλεόραση
μόνο κινηματογράφο
-τα λεφτά μου δεν φτάνουν πια-
τα μεγάλα θέματα τα συζητώ
με τον ζητιάνο στο δρόμο
με το παιδί
με την γιαγιά στο χωριό
ποτέ με τον δήμαρχο
ποτέ με τον βουλευτή
αυτοί δε συγκρατούν το μικρό σου όνομα
εκτός κι αν θέλουν να σε χρησιμοποιήσουν
ή να σε βλάψουν.
Με ξέρει με το μικρό μου η ταμίας στο σούπερ μάρκετ
η κυρία στο φούρνο
όλοι οι γονείς των μαθητών μου
ο συντονιστής της συνάντησης εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ
εχθροί και φίλοι
μα το όνομά μου ποτέ δεν είχε τόση αξία
όση όταν το προφέρεις
η μέρα μου δεν έζησε τέτοιες κορυφώσεις
όπως όταν είναι να σε δω
η στιγμή μου ποτέ δεν έπαιρνε παράταση ευτυχίας
η ευτυχία μου ποτέ δεν έπαιρνε παράταση ζωής
και όταν κάποιες νύχτες με σκοτώνεις
ξαγρυπνώ ως το πρωί από το θάνατο
και σε κοιτάζω αθόρυβα
καθώς κοιμάσαι αγκαλιά με το άψυχο κορμί μου
που σαν από θαύμα
όσο το αγγίζεις επιμένει να αναπνέει...

Το πρωί ανατέλλω
με τον ίδιο τρόπο
μόνο και μόνο για να Δικαιώσω το Θαύμα
που διαρκώς ποντάρει επάνω μας...

Μυστήριο...

Είναι δύο Άνθρωποι 

που ο Ένας έχει μέσα του 

το μυστικό του Άλλου. 

Ο μόνος τρόπος 

να ξεκλειδωθούν τα Μυστήρια 

είναι το Ολοκληρωτικό Φιλί.... 

όπου η Γλώσσα του Σώματος 

αγγίζει την Ψυχή.....

Αγράμματοι...

Μη με ρωτάς

γιατί μείναμε αγράμματοι.
Είναι που δεν ανακαλύψαμε
το αλφάβητο των συναισθημάτων.

Πήρα μία γάτα.
Μου διδάσκει
αφή και γουργουρητό.
Πράγματα ξένα ή απαγορευμένα
στο σχολείο.

Πήρες έναν σκύλο.
Σου διδάσκει
ανθρωπιά.
Πράγμα ξένο ή απαγορευμένο
στην κόλαση.

Μη με ρωτάς
γιατί μείναμε αγράμματοι.
Είναι που έχουμε μητρική μας γλώσσα
τη γλώσσα των ανθρώπων.

Πήρα μία γάτα
πήρες ένα σκύλο
μα όσο φοράμε στον λαιμό μας
το κολάρο του αφεντικού
αγράμματοι θα μένουμε
όπως τόσα χρόνια μένουν οι ανθρώποι.

Lego...

Η φωτογραφία, Δομικό Υλικό, παρμένη από εδω:

http://www.pinterest.com/pin/344666177706045830/

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Το πιτσιρίκι εδώ και ώρα είναι κλεισμένο στο δωμάτιο. Ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος και μετά κενό. Απύθμενη ησυχία.
Η μητέρα κολλά το αυτί της στην πόρτα. Δεν ακούγεται άχνα. Αποπειράται να την ανοίξει να δει τί συμβαίνει.
Τα Lego είναι σκόρπια στο δωμάτιο. Παντού. Κομματάκια δομικού υλικού. Το πιτσιρίκι στο κέντρο, ακίνητο κοιτάζει επίμονα τα Lego του και δεν αποσπά την προσοχή του με τίποτε.
Η μητέρα κοιτάζει επίμονα και για ώρα το παιδί. Προσπαθεί να καταλάβει τί σκαρώνει. Εκείνο εστιάζει στα Lego.
Περνά ώρα... πολλή...

Η μητέρα χαμογελά και λέει:
- Παιδί μου, αυτό που σχεδιάζεις να φτιάξεις δε χωρά σε τούτο το δωμάτιο. Βγες στην αυλή και χτίσε εκεί όσα ονειρεύεσαι...

----------------------------------------------------------

Πες μου ποιο είναι το δωμάτιο, 

και θα σου πω ποια είναι η αυλή...

Πες μου με ποια Lego καταπιάνεσαι

και θα σου πω τί σκαρώνεις...

Προτίμηση...

Η Πατρίδα της Φωτογραφίας: http://annmei.deviantart.com/art/Broken-doll-262320676

Ο κόσμος, μικρή μου,
σε προτιμά καθώς σπαράζεις
ουρλιάζοντας αθόρυβα στο χαρτί
με κείνη την πολιτισμένη σου ποίηση
χωρίς να πλημμυρίζεις με αίμα
την πλατεία
το πεζοδρόμιο
τη διασταύρωση,
χωρίς οι κατολισθήσεις της ζωής σου
να παρεμποδίζουν την κυκλοφορία
προς το κέντρο της πόλης,
χωρίς να ηχορυπαίνεις
με κραυγές φιμωμένης αλήθειας
τα ήσυχα φθινοπωρινά του απογεύματα.

Ο κόσμος, μικρή  μου,
σε προτιμά ακρωτηριασμένη να έρπεις
πίσω από το τζάμι μιας απομόνωσης,
να σε δείχνει με το δάχτυλο
χειροκροτώντας την επιμονή σου
κι ενθαρρύνοντας την πτώση σου.
Σε θέλει πάνω στη σκηνή
για να συγκρίνει την θολή ευτυχία του
με την ομίχλη του μυαλού σου.

Ο κόσμος, μικρή μου,
σε θέλει ν' αργοπεθαίνεις
-μακριά απ' τη γειτονιά του-
και να νιώθει φιλεύσπλαχνος
την ώρα που σε λυπάται...

Κι αν κάποια στιγμή
αποδράσεις απ' το σενάριο
με τα ίδια του τα χέρια
το θάνατό σου θα επισπεύσει
γιατί αμφισβήτησες
τη θεωρία των ψευδαισθήσεων.

Εσύ όμως, μικρή μου,
μη φοβηθείς το θάνατο στη σκηνή
είναι ο μόνος τρόπος
για να ζήσεις..

αν-Απειρία...

Ένα αναπηρικό καρότσι
κι ένα αναπηρικό δωμάτιο.
Ένα αναπηρικό σπίτι
αναπηρικό σώμα
και μία αναπηρική ζωή.
Κάθεται βαλσαμωμένος
όπως διδάχθηκε,
μα πλέον αρχίζει να μην χωρά.
Ανάβει νοερά το τζάκι
καίει όλα τα υποκατάστατα.
Δεν υπάρχει βοήθεια
μόνο επιθυμία να βγει έξω.
Ανάβει μία σπίθα
στο κέντρο της άγριας νύχτας
καίει το σώμα,
τη ζωή,
το καρότσι,
το δωμάτιο,
το σπίτι,
τις αλυσίδες,
την αναπηρία.
Ολόκληρος ένας Νους
που νικά το Εγώ του
και βγαίνει έξω
να γνωρίσει τον Άπειρο Εαυτό.

Διαφορά Δυναμικού...

Μόνο με τον δείκτη θα σ' αγγίζω
μ' έναν ηλεκτρισμό που δεν γειώνεται
κι όλα τα φορτισμένα μου Εγώ
θ' απορροφώνται από το δέρμα σου
τινάζοντας την ηρεμία του μυαλού σου
σ' εκείνη την Κορυφή των Θαυμάτων
όπου πάντα σε περιμένω
να εκτεθούμε στον κίνδυνο των Κεραυνών
εκείΝου του Δία
που από τον Συμπαντικό του Θρόνο
συνομιλεί με τους λίγους που απέμειναν
κλέφτες της Φωτιάς
και μες στους πύριΝους διαλόγους
πάντα θ' αναρωτιέσαι
σε ποιες Κορυφές μπορούμε να φτάσουμε
αν γιγαντωθεί η Διαφορά Δυναμικού μας
κι αν ολόκληρη εφαρμόσω πάνω σου
τα υψηλά μου Volt.

Σχολικές καθημερινότητες...

Τί να σου πω κύριε συνάδελφε!

Εδώ στο χωριό όλα είναι αλλιώς καμωμένα

κόντρα στην αστική σου πραγματικότητα.

Το σχολείο είναι χτισμένο σ' ένα οικόπεδο αρχαίας Γης

κάτω από μία σκεπή απέραντου κι άτοκου ουρανού.

Τα παιδιά δεν κουβαλούν ασήκωτα φορτία,

πετώντας φτάνουν οι ψυχές

τρέχοντας τα σώματα

και σαν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι

τα μαζεύουμε με συνθήματα Ελευθερίας

για να μπουν από πόρτες και παράθυρα

να τσιμπήσουν γράμματα και ιδέες.

Οι αίθουσες μυρίζουν χορτάρι και βασιλικό

κι ο Νους κατέχει αβίαστα όλες τις απαντήσεις 

καθώς η γεωμετρία επινοεί σχηματομορφές απλοποιήσεων.

Εδώ η Φυσική έχει πάντα πρώτο συνθετικό τη Φύση

η Γεωμετρία τη Γη

και η Ζωή παίρνει άριστα σε όλα τα διαγωνίσματα του Παρόντος.

Τα μολύβια σκάβουν κήπους στο εκτάριο του Νου

τα λευκά τετράδια γεμίζουν με μυστικά προφορικών παραδόσεων

και οι δάσκαλοι αριστεύουν στη Ζωή

αφομοιώνοντας την ουσία της ευτυχίας

έχοντας τον καλύτερο δάσκαλο,

δάσκαλο των δασκάλων:

τον μαθητή!...

-----------------------

Γυμνάσιο Πέλλας

είναι από τις φορές που δε βιάζομαι να σχολάσω

σαν η Ζωή μου να εκπληρώνει, σε κάθε της πεδίο, όλα τα Ξόρκια για Ευτυχία...

;-)

Το βλέμμα του Τρελού...

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Με τα μάτια χαμηλωμένα

περπατά πάνω στην ευθεία του πεζοδρομίου.

Κατευθύνεται σκυφτή

μ' αγέρωχη επιμονή

στο στόμα του δράκου

και μοιάζει να ναι καλά διαβασμένη 

πάνω σ' όλα τα ενδεχόμενα του παραμυθιού.

Δεν λιποτακτεί στις διασταυρώσεις

δεν δελεάζεται από τα ζαχαρωτά των μικροπωλητών

ούτε εμπιστεύεται την γριά που ξέρει το κρυφό μονοπάτι.

Ντυμένη σεμνά 

σμιλεύει αμαρτωλούς Εαυτούς

στο αμόνι του Έρωτα.

Ατσάλινο το σάρκινο κορμί

σάρκινη η αέρινη σκέψη

αέρας ο φόβος και η ανασφάλεια.

Πλησιάζοντας 

το αίμα της μυρίζει σύγκρουση και πόλεμο.
Έρχεται αμέσως μετά τη δουλειά

χωρίς καθυστερήσεις 

περιστροφές και αναβολές.

Ίσια στο θάνατο.

Με τον χαρτοφύλακα στο χέρι

το ταγεράκι δέρμα αδέσποτου ζώου

κολλημένο πάνω της

ουρλιάζει σωτηρία.

Εκείνη αδιαφορεί.

Προσπερνά τον Εαυτό της για να φτάσει.

Υπερβαίνει το Είναι της για να μείνει.

Ακυρώνει το Εγώ της για να ξαναγεννηθεί.

Στο τέλος του δρόμου 

ο Τρελός που ράβει πάνω της το παραμύθι

λέξη λέξη 

την καταπίνει μ' ένα βλέμμα ανθρωποφάγο

και της χαρίζει πεινασμένες αποκλειστικότητες

που θα ζήλευαν όλες οι αθάνατες κοκκινοσκουφίτσες

που -τί κρίμα!- γλίτωσαν από τον λύκο...

--------------------------------