Γενοκτονία έτον._

~Μνήμη μου, σε λένε Πόντο~

 Παρόλο που πήγα μόνη μου, είχα νοερά μαζί μου την γιαγιά και τον παππού, μα κυρίως την πρόγιαγιά μου που έζησε το δράμα της γενοκτονίας και κατάφερε να φτάσει σώα ως τη Μακεδονία για να ριζώσει εδώ.

Την εκδήλωση μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου διοργάνωσε το 2ο Δημοτικό Σχολείο Γιαννιτσών και πραγματοποιήθηκε στις 16.5.2016 στο Πνευματικό Κέντρο Γιαννιτσών.

Όταν τις μνήμες αυτές τις παραδίδεις στα παιδιά είσαι σίγουρος πως η ιστορική αλυσίδα δε θα σπάσει. Για να συμβεί αυτό, πέρα από τον γονιό, κυρίαρχο ρόλο παίζει ο δάσκαλος. Γι΄αυτό νιώθω πως το πιο μεγάλο χειροκρότημα της βραδιάς το αξίζουν οι δασκάλες του 2ου Δημοτικού Σχολείου Γιαννιτσών Φουλίδου Παρθένα, Καλαϊτζίδου Ιωάννα, Καρύπη Ιωάννα, η μουσικός Πολυχρονίδου Μαρία και η θεατρολόγος Βασιλείου Ευσταθία, για την πρωτοβουλία τους να εργαστούν με τα παιδιά ζωντανεύοντας τις μνήμες και φυσικά τα παιδιά που μίλησαν, τραγούδησαν, χόρεψαν ποντιακά και μάς αφηγήθηκαν τί έγινε το 1914-1923. 

Την  πολύτιμη συνεργασία τους στην πραγματοποίηση της εκδήλωσης προσέφεραν το Μουσικό Σχολείο Γιαννιτσών (που με το Έργο του τιμά και κάνει περήφανη την πόλη μας εντός και εκτός συνόρων του νομού και του αξίζουν νέες εγκαταστάσεις ώστε ν' αντικατασταθούν οι λυόμενες αίθουσες) μέσω του  καθηγητή παραδοσιακής μουσικής Στεφανίδη Αλέξανδρου και ο Σύλλογος Ποντίων Γιαννιτσών.

Την εκδήλωση άνοιξε ο κ. Σαράντος Καργάκος, ιστορικός - συγγραφέας. Εμπεριστατωμένα παρουσίασε άλλη μία φορά τα ιστορικά στοιχεία που δικαιολογούν τη χρήση του όρου Γενοκτονία, ως όρου Διεθνούς Δικαίου, για το δράμα που έζησε ο Ελληνισμός του Πόντου.

Οι νεότουρκοι με τη στήριξη (ω! τί έκπληξη!) των Γερμανών οργάνωσαν συντονισμένο σχέδιο εξόντωσης, εξάλειψης και αφανισμού των Ελλήνων του Πόντου, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Έλαβαν χώρα σφαγές, διωγμοί, τάγματα εργασίας, εξορίες, πυρπολήσεις χωριών, δολοφονίες. Σ' αυτούς που γλίτωσαν οφείλουμε το ότι είμαστε εδώ και συνεχίζουμε την Ιστορία του Ελληνισμού του Πόντου.

Τα λεγόμενα του κ. Καργάκου πλαισίωσαν οι μαθητές του 2ου Δημοτικού Σχολείου με τραγούδια, τα οποία με ιστορική ακρίβεια καταγράφουν, μέσα από τα λόγια των ίδιων των ξεριζωμένων Ποντίων, τις τραγικές μνήμες.

Ακολούθησε θεατρικό από τους μαθητές της Δ' τάξης. Οι μαθητές κατάφεραν να μας ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο με ζωντανές αναπαραστάσεις, πομπές διωγμένων, μανάδες με τα παιδιά αγκαλιά, με αναμμένα κεριά στα χέρια, σαν να σιγόκαιγαν δίπλα μας οι ψυχές όσων χάθηκαν, με τη λύρα να κλαίει, με τα μάτια δακρυσμένα, με το προσφυγικό αίμα να πυχτώνει θυμούμενο στιγμές που εμείς δε ζήσαμε, μα τις κουβαλάμε μέσα μας.

Οι μαθητές της Δ' τάξης που συμμετείχαν στο θεατρικό ήταν:
Γιαγιά: Συλέμα Κοσμίδου, Παππούς: Πετλάκης Αθανάσιος, Μελάνα: Καλέα Χριστίνα, Πατέρας: Κουτσουράς Στέφανος, Εγγόνια: Σιγκούνη Βασιλική, Τσιμπούκης Σεραφείμ, Μαυρένης Χρήστος

Η λύρα πάντα με κάνει να κλαίω. Η φωνή της κουβαλά έναν θρήνο, ακόμη κι όταν μιλά για αγάπη.

"Κανείς να μη ζήσει κάτι παρόμοιο" αναφέρθηκε από τον κ. Καργάκο, μα και από τους μαθητές του θεατρικού.

Το οικονομικοπολιτικό πλαίσιο και η ανταγωνιστική επικράτηση, επαναλαμβάνουν την ιστορία. Τότε θύματα ήταν οι Αρμένιοι, οι Έλληνες του Πόντου, οι Ασσύριοι.  Σήμερα, ποιοι;

Οι δικοί μου παππούδες ήταν Απεσλήδες. Θυμάμαι την γιαγιά μου να το λέει. Βουνίσιοι. 

Στην έκθεση φωτογραφίας του Ασλανίδη Απόστολου, που πραγματοποιήθηκε στο φουαγιέ του Πνευματικού Κέντρου, δεν υπήρχαν φωτογραφίες από τα δικά μου τα μέρη. Όμως ένα μεγάλο μέρος από τις αλησμόνητες πατρίδες ήταν αποτυπωμένο στην έκθεση.

Επισήμανση του κ. Καργάκου: Όχι χαμένες πατρίδες, μα Αλησμόνητες Πατρίδες!

353.000 νεκροί.

Γενοκτονία έτον.

Απεργία πολιτικών εις την χώραν

Σήμερα, ανήμερα Άνοιξης, οι πολιτικοί της χώρας εξήγγειλαν απεργιακές κινητοποιήσεις με καθιστικές διαμαρτυρίες - όχι στις δερμάτινες καρέκλες τους - μα στους κόμβους των εθνικών οδών μιμούμενοι τους αγρότες. Απεργούν εις πείσμα προς την αδυναμία του λαού να διεξάγει μία της προκοπής απεργία.

Τα αιτήματα που κατέθεσαν οι πολιτικοί στις επιτροπές πολιτών είναι:

1. Θέλουμε όταν ψηφίζουμε ένα νομοσχέδιο που καταλύει θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα να είστε όλοι στο δρόμο, εργαζόμενοι, ημιαπασχολούμενοι, άνεργοι, ηλικιωμένοι, παιδιά. Να υπάρχει ένταση που δηλώνει πως εμείς, οι έχοντες την Εξουσία, μπορούμε να κάνουμε τη ζωή σας Άνω Κάτω. Θέλουμε να μάς πολεμάτε άγρια άσχετα που Εμείς πάντα θα περνάμε τα ποθητά των ισχυρών μέτρα. Όσο πιο μεγάλη η αντίσταση του λαού, τόσο πιο έντονη η Νίκη των Κυβερνώντων, και ΔΕΝ έχετε το δικαίωμα να μας στερείτε αυτόν τον θρίαμβο.

2. Απαιτούμε να παρακολουθείτε χωρίς διάσπαση προσοχής τις ομιλίες μας είτε δια ζώσης, είτε από τα ΜΜΕ και τα social media (εξαγγελίες ανανεωμένων προγραμμάτων, ανασχηματισμοί, σχολιασμοί κυβερνώντων και αντιπολίτευσης πάνω σε νομοσχέδια που θα ψηφιστούν ή ψηφίστηκαν ήδη, κ.α.)

3. Απαιτούμε να μας πιστεύετε! Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μία έντονη δυσπιστία που συνοδεύεται από πλήρη αδιαφορία και αποσυντονίζει ολόκληρη την πολιτική σκηνή. Για σκεφτείτε ένα θέατρο, όπου το κοινό συζητά αδιάφορο μεταξύ του, κοιμάται, ονειρεύεται, μιλά στο κινητό, τρώει, πηγαίνει κατ' επανάληψη στην τουαλέτα... Πώς να συγκεντρωθούν οι ηθοποιοί στους ρόλους τους;

4. Απαιτούμε να ζητάτε ρουσφέτια. Τον τελευταίο καιρό μειώθηκε ο αριθμός ρουσφετιών και αυτό κλονίζει την εξαρτημένη σχέση μας με το λαό.

5. Ζητούμε να μην ξεχνάτε τόσο εύκολα τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις. Ακυρώνετε έτσι την βαρύτητα του κάθε Πολιτικού που συνέβαλλε στο εκάστοτε γεγονός. Ξεχάσατε τόσα από τον Αντρέα. Το ότι η περίοδος '74 και μετά ήταν περίοδος έντονης δανειοληψίας. Ξεχάσαμε και την στροφή του το '80. Υποσχόταν π.χ. να βγούμε από την ΕΟΚ και μόλις ανέλαβε την εξουσία ξαφνικά το κόστος της εξόδου έγινε μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής. Δε γίνεται να αναφέρουμε το όνομα Αντρέας και να θυμάστε μόνο μία Αεροσυνοδό που εκδίδει βιβλία και μαλώνει με μία Μαργαρίτα. Υποβιβάζετε τον Πολιτικό! Κι άλλο παράδειγμα, δε γίνεται να λέμε Σημίτης και π.χ. να μη θυμόσαστε το χρηματιστήριο! ΜΗΝ ξεχνάτε! Ακυρώνετε εμάς ως πολιτικούς και τη συμβολή μας στην πορεία της Ελλάδας προς το μέλλον (αβέβαιο ή... μη).

6. Τέλος απαιτούμε όταν προαναγγέλλετε κάτι, να το κάνετε! Δε γίνεται να προειδοποιείτε πως θα κατεβείτε ΟΛΟΙ με τα τρακτέρ στην Αθήνα και να έρχονται δυο τρία δείγματα απ' όλη την Ελλάδα. Άδικα ετοιμάσαμε να αντιτάξουμε τα τανκς στις εισόδους της Αθήνας!  Σκεφτείτε πόσες εργατοώρες πήγαν χαμένες! Όταν λέτε κάτι, θέλουμε να τηρείτε το λόγο σας!

Σημείωση: 
Αν άμεσα δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας η απεργιακή κινητοποίηση θα συνεχιστεί επ αόριστο καθιστώντας την χώραν ακυβέρνητο καράβι.

Δε θέλουμε δημοσιογράφους να καλύψουν την απεργία. Θα αυτοφωτογραφηθούμε, θα τραβήξουμε video και θα αναρτήσουμε στο instagram, twitter και fb  τα καίρια στιγμιότυπα των κινητοποιήσεων.
Και φυσικά τα στιγμιότυπα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα και απαγορεύεται αυστηρώς η αναδημοσίευσή τους.


Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Η Επιτροπή Αγώνα των αγωνιζόμενων πολιτικών της χώρας

..ενός λεπτού σιγή δε φτάνει..

Για όλα τα παιδιά που δεν κάναμε

για όλα τα ταξίδια που αναβάλαμε

για όλους τους καβγάδες που φοβηθήκαμε

για όλες τις αγκαλιές που στερηθήκαμε

για όλα τα σχέδια που αφήσαμε στη μέση

για όλους τους γκρεμούς που έχουμε πέσει

για όλες τις ερμηνείες που παρερμηνεύσαμε

για όλες τις παγίδες στις οποίες πέσαμε

για όλα τα φεγγάρια που πνίξαμε στο σκοτάδι

για όλους τους θανάτους που μας άφησαν σημάδι

για όλες τις αυτοκτονίες που τολμήσαμε

για όλες τις ζωές που δολοφονήσαμε

για όλες τις σιωπές που κλειδώσαμε

για όλα τα λάθη που δε μετανιώσαμε

για όλα τα όρια που δεν ξεπεράσαμε

για όλες τις αλήθειες που δειλιάσαμε

για όλες τις φυγές που αποπειραθήκαμε

για όλους τους εαυτούς που υποδυθήκαμε

για όλα τα "σ' αγαπώ" που δαγκώσαμε

για όλα τα "σε μισώ" που διογκώσαμε

για όλα όσα δεν προλάβαμε

για κείνα που με σώμα κι αίμα μεταλάβαμε

για όλους τους χωρισμούς που σχεδιάσαμε

για όλες τις φωτιές που ανάψαμε

ενός λεπτού σιγή δε φτάνει

ξεχειλίζουν οι φλέβες ποτάμι

και ο κάθε νεκρός εαυτός που επιπλέει

καίγεται ολόκληρος κι ακόμα καίει.

κεφαλαια

φοβάμαι τα κεφαλαία γράμματα
η σκιά τους ταΐζει τη γλώσσα μου
με κείνο το σκληρό χώμα
που απορροφά ουρλιαχτά νεκρών
για να θεριεύουν οι ρίζες τους
πάνω από την παιδική φωνή μου

η έντασή τους τρομοκρατεί τις σιωπές μου
και μαζί τους φοβάμαι και τις τελείες
που υποχρεώνουν τις προτάσεις να κεφαλαιοποιούν
το πρώτο τους γράμμα
σε χαρτονομίσματα ακριβής αξίας φθόγγων
τη στιγμή που ο λυγμός μου
δεν έχει κεφάλαιο
για να επιβαρυνθεί κι άλλο υψόμετρο
ωμής διαπραγμάτευσης.

Σ' αυτήν την πόλη
γέμισε η αγορά καλλιτεχνικές επιγραφές
κλειστών καταστημάτων
με τα κεφαλαία τους κεφάλαια χρεωμένα
κι εγώ
ακέφαλη και πεζή
σαν τα ψιλά γράμματα μιας καταδικαστικής
και αιώνιας σύμβασης
δε διαβάζομαι στην ώρα μου
παρά ετεροχρονισμένα ξυπνώ από τον ύπνο μου
και υπενθυμίζω
την τραγικότητα των Κεφαλαίων
και υποκεφαλαίων
του ενυπόγραφου παρόντος

Εναλλακτική Προτροπή Απεργίας

Τα ΘΕΛΩ  μου είναι που με τραβούν απ' το μανίκι

να βγω στο δρόμο,

σαν κακομαθημένα παιδιά

που δεν κατανοούν τα ΠΡΕΠΕΙ των κυβερνήσεων

και διεκδικούν το χώρο τους στη Ζωή μου

οδηγώντας με να διεκδικήσω μία πληθωρική Ζωή

που δε χωρά στα κακοπληρωμένα ωράρια εργασίας και

στις εξαθλιωμένες μικρές ώρες ανάπαυσης.

Τα ΘΕΛΩ μου είναι κακομαθημένα παιδιά 

και δεν υπακούν διαταγές αυθαίρετης συμμόρφωσης, τάξης κι ασφάλειας.

Τα ΘΕΛΩ μου θέλουν Χώρο.

Όπως κι Εγώ θέλω Ουρανό.

Γι' αυτό και βγαίνω στο δρόμο.

Για να μπορώ να κυκλοφορώ ανάμεσα στο θνητό και στο άφθαρτο

με απόθεμα φαντασίας 

που μπορεί να διακρίνει τη  μαγική λεπτομέρεια και το θαύμα του κόσμου.

Θέλω να διατηρήσω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα την παιδική μου ματιά

που πάντα εκπλήσσεται μπροστά στο καθετί 

και για να συμβεί αυτό

Χ Ρ Ε Ι Α Ζ Ο Μ Α Ι 

>>αξιοπρεπή, μόνιμη δηλαδή και σταθερή 8ωρη εργασία 

(1894 Σταύρος Καλλέργης. 

Εκφώνησε στη βουλή τα αιτήματα των εργαζομένων προς την Κυβέρνηση. 

Συλλήφθηκε και φυλακίστηκε. 

Ανάμεσα στα αιτήματα

ήταν το αίτημα της 8ωρης εργασίας 

και το αίτημα η Κυριακή να είναι αργία.)

>>επαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη

>>αξιοπρεπή σύνταξη για όταν θα μαι γιαγιούλα, 

γιατί ο Σεβασμός προς την τρίτη ηλικία είναι πολλά παραπάνω 

από το να σηκώνεστε στο λεωφορείο να καθίσει ένας ηλικιωμένος.

>>μείωση φόρων, ώστε να ΑΥΞΗΘΕΙ η πιθανότητα να κάνω κάποιο ταξιδάκι 

σ' Αυτόν τον Ευλογημένο Τόπο που λέγεται Ελλάδα,

να δω,  να μυρίσω, να αγγίξω,  να δοκιμάσω τις Ομορφιές του..

Κι αν σου μοιάζει ρημαγμένο τοπίο τούτη η χώρα, 

το ανθάκι που έσκασε μύτη στο ξεραμένο γλαστράκι

έχει την απάντηση για την Ανατροπή.

Απεργία λοιπόν ΓΙΑΤΙ:

ΘΕΛΩ να μπορώ να μιλώ με παιδικά ποιήματα

όταν όλες οι ενήλικες εκφράσεις μου έχουν αυτοκτονήσει

μέσα στις φυλακές της κάθε νομοθεσίας.

ΘΕΛΩ να παίρνω τους δρόμους

μετά τη δουλειά

και να μη με βαραίνει η απλήρωτη δόση του δανείου,

του λογαριασμού της ΔΕΗ,

του φροντιστηρίου του παιδιού μου.

 ΘΕΛΩ να αγγίζω ουρανό

και να μάθω και στο παιδί μου να πετάει

όχι να τσαλακώνει τα όνειρά του

γιατί η χώρα αυτή καταδικάζει το  μέλλον και τα παιδιά της.

ΘΕΛΩ να μπορώ να χορογραφώ την Ψυχή μου 

στα επίπεδα ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο.

ΘΕΛΩ να μπορώ να χορεύω

μέσα μου κι έξω μου

και να έχω τη διάθεση να χάνομαι στο ελάχιστο

μετασχηματίζοντάς το σε μέγιστο.

Κι επειδή ο Θάνατος απέχει μία διάβαση πεζών από τη Ζωή

ΘΕΛΩ να μπορώ να χαίρομαι Παράδεισο όσο είμαι Ζωντανή επί Γης.

Για την μετα θάνατο ζωή - αν υπάρχει- θα διαπραγματευτώ Συμβάσεις Εργασίας με το Θεό,

όταν έρθει η ώρα.....

ΤΩΡΑ διεκδικώ Παράδεισο 

εδώ...

επί Γης

και πιο συγκεκριμένα

στην Ελλάδα

6 και 7 Μαΐου 2016

πριν ψηφιστεί το νέο ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο

που ευελπιστεί να ενισχύσει τα μέτρα ασφαλείας των Αόρατων Φυλακών μας.

Γιατί η Γη, ο Ήλιος, ο Ουρανός και η Ζωή 

ΔΕΝ πωλούνται

και ούτε χωράνε σε υπογεγραμμένες συμβάσεις 

παραχώρησης δικαιωμάτων σε .... ΤΡΙΤΟΥΣ.

Με κλωστή και βελόνα, κυρίως με βελόνα

Έραβα φορέματα χθες. Δεν έγραψα τίποτε. Τ' ορκίζομαι. Έραβα ατελείωτα εικοσιτετράωρα μέσα στη νύχτα. Κι όλα ρουχαλάκια μικρά. Πολύ μικρά. Να χωράνε μόνο τα δάχτυλα.  Και η παλάμη. Να ντύσω τις κούκλες μου. Να κρυώνω εγώ.
Κρυώνω.
Ράβω διαφάνειες. Ντύνω τη φωνή μου. Να μην τρέμει. Σταθερά ν' ακούγεται όταν σκέφτομαι. Μα δε σκέφτομαι. Δεν υπάρχει τίποτε πια για τροφή. Άδεια συρτάρια, ράφια, ψυγείο, εσώψυχο, εαυτός. Μόνο η κλωστή δεν τελειώνει. Πρέπει να τη βάψω κόκκινη. Φοβάμαι το τόσο διάφανο χρώμα της αδιαφορίας. Με φοβάμαι κι εμένα. Περνά δίπλα μου γυμνός ο θάνατος και ο νεκρός και δε σκιάζομαι. Περνώ κι εγώ θανατερή και νεκρή δίπλα από τους ανθρώπους και δε σκιάζονται. Κάνω γκριμάτσες. Άγριου κλόουν, ετοιμοθάνατης, τρελής, ευτυχισμένης. Τίποτε. Μοιάζει όλοι να παίζουν στην ίδια διαφήμιση ενός προϊόντος προσήλωσης στο τίποτα. Πρέπει να βάψω την κλωστή κόκκινη. Πρέπει να μυρίσει κίνδυνο κι απόκρουση ο θάνατος που πλησιάζει, για να φύγουμε από εδώ. Ο αέρας φέρνει ασφυξία και βροχή. Το παράθυρο κοιτάζει προς το αδιέξοδο και εγώ ασάλευτη ράβω όλα τα υφάσματα. Ντύνω τις λεπτομέρειες και μένει η ολότητα έρμαιο στην καταιγίδα. Τρέμει ο κόρφος μου. Σύεται και το σπίτι. Τα αντικείμενα ριγούν. Οι άνθρωποι σ' ακαμψία. Ράβω μεγαλύτερα μεγέθη. Ντύνω τη βρύση, το φωτιστικό, το γραφείο, τις κορνίζες, τα καλώδια. Το κρεβάτι, που ακόμη κοιμούνται πάνω του τα όνειρα. Τα βιβλία. Προπάντων τα βιβλία. Μην ξεπαγιάσει η ψυχή των ποιημάτων. Δε θα μείνει τίποτε πια στον κόσμο.
Κρυώνω.
Με ζεσταίνει μόνο η δουλειά. Δε σταματώ. Ντύνω τα πάντα με λέξεις. Έχει τελειώσει η κλωστή. Τελειώνει και το ρεύμα. Περισσεύει ο φόβος. Σκοτεινιάζουν όλα. Πνίγεται το φως κι όμως δεν ακούγεται ούτε μία απεγνωσμένη κραυγή. Δεν ταράζεται ο νους του ανθρώπου. Τα παιδιά έμαθαν να περιμένουν τον κακό τον λύκο και να που ήρθε, ντυμένος άνθρωπος. Μας ανακάλυψε σαν Μινώταυρος που ακολούθησε μια κόκκινη κλωστή φλέβα ξηλωμένη από το κορμί της Ιστορίας. Καταβροχθίζει τη σάρκα κι αφήνει το νου να τουρτουρίζει στο κρύο της απώλειας.
Κρυώνω.
Ένα αντικείμενο πλέον κι εγώ. Εγώ, η μηχανή που ράβει. Ψέματα.
Δεν έραψα τίποτα χθες. Έγραφα ατελείωτα εικοσιτετράωρα μέσα στη νύχτα με τη βελόνα της μηχανής πάνω στο δέρμα μου.

Οι νεκροί αυτής της μέρας

Σ' αυτήν την παγωμένα ακίνητη μέρα

που μετακινήθηκε επιτυχώς

από την 1η Μάη 

για ν' αλλάξει θέση με την Ανάσταση

δε συμβαίνουν θαύματα.

Οι νεκροί που στοιχειώνουν την ιστορία της

δεν είχαν πατέρα έναν Θεό,

συλλήφθηκαν μέσα στα ωάρια

και στα ωράρια 

μιας σκληρά εργαζόμενης μάνας

που γέννησε στο διάλειμμα

δίχως μαία

δίχως άδεια μητρότητας

με τον πατέρα σε διπλοβάδια

στην άλλη άκρη των διατεταγμένων υπηρεσιών

και νανούριζε το βρέφος της

δεμένο στα λάστιχα των ελαστικών της ωραρίων.

Οι νεκροί αυτής της μέρας

δεν ανασταίνονται με προσευχές

νηστείες και λαμπάδες που ταξιδεύουν πρώτη θέση.

Είναι σκληρά αδιαπραγμάτευτοι

και δεν δέχονται τιμές με ανοιξιάτικα στεφάνια

καλοψημένα στις ακόμα ζεστές ψησταριές

των τεμπέληδων ανθρώπων

της κάθε αργίας.

Με πικετοφορίες 

μπλοκάρουν την κυκλοφορία προς τον παράδεισο

και προς την κόλαση

και δεν υπογράφουν σύμφωνο αιώνιας γαλήνης.

Οι νεκροί αυτής της μέρας

θα 'ναι κι αύριο εδώ

άγρια θυμίζοντας 

στον άνεργο, στον ημιαπασχολούμενο

στον απασχολούμενο και στον εργάτη

πως η επέτειος δεν μετακινείται

στην ώρα της διεκδικεί το μερτικό της 

η Ιστορία

ανασταίνοντας το Δίκιο 

απ' τον ύπνο του δικαίου.

Πρόφαση

Η εικόνα μου ταυτοποιείται με τον εαυτό της εδώ

http://oddstuffmagazine.com/original-amazing-reflection.html

Ταχτοποιήθηκα
και ταυτοποιήθηκα.

Όλα τ' αντικείμενα
και οι εαυτοί στη θέση τους.
Όλοι υπακούν επιτέλους
στο ένα μου όνομα.
Δεν μπερδεύεται ο κόσμος
οι υπηρεσίες του κράτους
δεν μπερδεύεται κι ο Θεός
όταν είναι να με συγχωρέσει.


Μάλλον
παίζοντας με τον εαυτό μου
προφασίζομαι πως επηρεάζομαι από εσάς
για να δικαιολογήσω σε μένα
την αΔυναμία μου να είμαι
αυτή που είμαι
μπρος στον πολυμορφικό καθρέφτη
του νοήματος
ακόμη κι όταν δείχνω
πως συμμορφώνομαι στη ρίμα
-που λείπει-
του ποιήματος
και στην νοθευμένη  ειλικρίνεια
της ζωής.

Ένα Χαμομήλι κι ένα Παιδί

Προσευχήθηκα προσκυνώντας όλες τις βιτρίνες. Κυριακή. Εκκλησιασμός. Τα μαγαζιά ανοιχτά. Με ευλάβεια πλησίασα την ταμία. Ήταν περιποιημένη, χαμογελαστή,  ιέρεια πιστή στις εκσυγχρονισμένες Δέκα Εντολές. Όλοι όσοι ψώνιζαν, Κυριακή, χριστιανοί δηλωμένοι κι αυτοί. Με ένα σταυρουδάκι κρεμασμένο στο λαιμό, ατόφιο χρυσάφι που γλίτωσε το ενεχυροδανειστήριο.
Αγόρασα τα σύνεργα.
Κόκκινο μανό. Φιτίλι. Σπίρτα.
Απλά υλικά μεγαλειώδους προσομοίωσης.

Μεγάλη Πέμπτη σήμερα. Αυγά δεν έχω. Ούτε κότες. Ούτε επωάζω σκέψεις ανήθικες. Συνειδητοποίησα το πλαστό του χρήματος και της ηθικής. Φτιαχτές οι αλήθειες. Οι πιο ηθικοί, μέσα στα αδιαπέραστα σκοτάδια του εαυτού τους, είναι οι πιο ανήθικοι. Βάφω  κόκκινα τα νύχια. Με αφορίζουν οι παπάδες. Αρνούμαι να προσκυνήσω το Μεγάλο Εικόνισμα. Γυρίζω την πλάτη μου και χάνομαι στο εκκλησάκι που αιώνες τώρα παλεύω να χτίσω στον πυρήνα της Ψυχής μου. Εκκλησάκι που δε δηλώνεται σε κανένα κτηματολόγιο, δεν συνοδεύεται από ιδιοκτησίες περιφραγμένων οικοπέδων, δεν χαρακτηρίζεται αυθαίρετο ή εντός σχεδίου, δεν συναίνεσε σε κανέναν εμπρησμό του δάσους για να οικοδομηθεί, δεν χρίζεται επίσημος Ναός από καμία ηγεσία καμιάς Εκκλησίας.
Εκκλησάκι που μέσα του έχει μόνο μία εικόνα. Εικόνα; Φωτογραφία πες. Ένα παιδί.

Ξέρω πως όρισες ενήλικο τον αρσενικό Θεό σου, γιατί έτσι πιο εύκολα συνδιαλέγεσαι μαζί του.
Τον νιώθεις πιο ισχυρό από σένα.
Πιο εύκολα του ζητάς εκπλήρωση ταμάτων.
Τον προσεγγίζεις  πιο άμεσα όταν γονατίζεις μετανιωμένος.
Αν είχες ορίσει ως Θεό σου ένα Παιδί θα σου ήταν ασύλληπτα δύσκολο να του εξομολογηθείς τα έκφυλα αμαρτήματά σου.
Είσαι τόσο ένοχος μπροστά στο Παιδί..

Γυρίζω μέσα μου. Ξανά. Άλλη μία φορά. Εκατομμυριοστή επανάληψη.
Γονατίζω μπροστά στο Παιδί.
Δεν μιλώ.
Δεν καταλαβαίνει τις ενήλικες διαλέκτους το Παιδί.
Καταλαβαίνει μόνο τις εκφράσεις. Κοιτάζει επίμονα τα μάτια, τις ρυτίδες στο μέτωπο, τα σφιγμένα χείλη, τις κλειστές παλάμες, το σκυμμένο κεφάλι, την ακινησία του άκαμπτου σώματος που δεν ξέρει πώς να χωρέσει μες στη θλίψη του. Συνένοχος στην κατάντια του κόσμου. Πώς ξεπλένεται αυτή η αμαρτία;

Ποιανού Χριστού τα πόδια να πλένω; Ποιος θα πλένει τα δικά μου;
Παίρνω ασβέστη. Βάφω το ξωκκλήσι, όπως οι νοικοκυραίοι ασπρίζουν τα πεζουλάκια γύρω από το σπίτι τους και τους κορμούς των δέντρων ως τη μέση. Διώχνουν το μίασμα, τη βρωμιά, τα παράσιτα.

Τίποτε δε διώχνουν. Όλα είναι εκεί. Απλά φαίνονται πιο υγιή. Κι ο κόσμος έχει μάθει την πλάνη του φαίνεσθαι.

Κοινωνήσαμε σήμερα. Μεγάλη Πέμπτη. Με σκυφτό κεφάλι μπρος στον ιερέα.
Νηστικοί από πριν. Σε νηστεία εδώ και βδομάδες. Καθαρίζουμε τον εαυτό από το μίασμα, τη βρωμιά, τα παράσιτα.
Πες μου ποιον συγχώρεσες πριν κοινωνήσεις.
Πες μου μία πράξη ανθρωπιάς που έκανες πριν ανοίξεις το στόμα σου στο κρασί και στο ψωμί, στο αίμα και στο σώμα, στο συμβολισμό του εξαγνισμού.

Όλα τα δύσκολα πρέπει να γίνουν.
Αφού ειδικευτήκαμε στα γρήγορα, στα εύκολα, στα αντικειμενικά προσόντα, ήρθε η ώρα για τα δύσκολα.

Τελευταία συμβολική μου πράξη.
Κόκκινο μανό. Φιτίλι. Σπίρτα.
Βάφω κόκκινα τα νύχια. Φυτεύω ένα φιτίλι στα ακροδάχτυλα και ανάβω το σπίρτο. Δέκα λαμπάδες να φωτίσουν το σκοτάδι γύρω μου, μέσα μου, που δεν μ' αφήνει να διακρίνω τη φωτογραφία με το Παιδί.

Βγαίνω από την ουρά των προσκυνητών.
Γονατίζω μπροστά στο χαμομήλι.
Προσεύχομαι.

"Αν είχα αγαπήσει  κι αν είχα αγαπηθεί τόσο, όσο η Ψυχή το χει ανάγκη, δε θα χρειαζόμουν έναν σταυρό στο λαιμό μου, προσευχές, κόκκινα αυγά, νηστεία, εξομολογήσεις, γιορτές, ημερολογιακές υπενθυμίσεις, Ανάσταση, για να επιστρέψω στον παράδεισο της Ανθρώπινης Φύσης μου. Δε θα είχα προδώσει ποτέ τον Ανθρώπινο Εαυτό μου που κατάφερε, χιλιετίες πριν, να ξεχωρίσει από την αγέλη των ζώων και να υψώσει ανάστημα μπρος στο μεγαλείο της Ζωής, ξεπερνώντας τον πρόστυχο ανταγωνισμό μπρος στην πείνα της κοιλιάς και ενοποιώντας το Πνεύμα προς το Μεγαλείο της Δημιουργίας. Δε θα σερνόμουν  καταγής στα πατώματα των κοινωνιών του κόσμου, επαίτης για λίγη αξιοπρέπεια. Θα χα ξεπεράσει την υλική μετάφραση του πλούτου και θα μπορούσα να αγαπήσω βαθιά την πολυτέλεια του έναστρου ουρανού και της γόνιμης γης, χωρίς να γίνομαι ένας ακόμη δούλος στις στρατιές των φτηνών εργατών που αλυσοδένονται με αιώνια χρέη και προσεύχονται στο Θεό για το θαύμα που θα κάνει τις Τράπεζες φιλάνθρωπες! Θα χρωστούσα -στον Άνθρωπο και σε κάθε Έμβιο Ον- μόνο Ευτυχία,  γνωρίζοντας πως τα υλικά της δεν πωλούνται στην παγκόσμια αγορά, δεν μετατρέπονται σε ομόλογα, δε δανείζονται και τα αποθεματικά της δεν εξαντλούνται.
Αν μπορούσα ν αγαπήσω και αγαπηθώ τόσο, όσο η Ψυχή το χει ανάγκη.."

Μέχρι να τελειώσω την προσευχή και ν' ανοίξω πάλι τα μάτια, το χαμομήλι ψήλωσε πιο πάνω από τον αξιοθρήνητο γονατιστό εαυτό μου.
Τέντωσε το εύθραυστο κορμί του πάνω μου σκεπάζοντας με την σκιά του τις τύψεις του Ανθρώπου και απάντησε άμεσα στην προσευχή μου:

"Εγώ ποτέ δε χρειάστηκε να ονομάσω το Θεό. Εκ γενετής αναγνωρίζω το Θείο στο χώμα, στον αέρα, στο φως, στο μίσχο, στα πέταλά μου, στο άρωμά μου, στην τρυφερότητά μου, στη ρίζα μου, ακόμη και στο παράσιτο που θα καθίσει πάνω μου και θα με εμπλουτίσει με νέα μορφή ζωής. Ποτέ μου δεν έχω καταστρέψει τίποτε, δεν χρειάζομαι εξομολόγηση και μετάνοια και όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος της ζωής μου θα γίνω κρίκος της αλυσίδας που θα γεννήσει νέα ζωή, η οποία θα σεβαστεί τη διαφορετικότητα και θα προωθήσει το Όραμα της Ευτυχίας του Ανθίσματος. Δεν μπορώ να σου το διδάξω αυτό το θαύμα, παρά μόνο αν αποφασίσεις αυτοδίδαχτα να το εμπειρωθείς. Τρόποι υπάρχουν πολλοί. Διάλεξε έναν."

Διάλεξα να μείνω παρατηρώντας με υπομονή, σαν Παιδί που πρώτη φορά γνωρίζει τον κόσμο μέσα από το χαμομήλι που θέλει χρόνο να ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής του, όπως θέλουν χρόνο ν' αφομοιωθούν τα μεγάλα μαθήματα και πείσμωσα μπρος στην πρόκληση του να ξαναγίνω Άνθρωπος.

Απλά υλικά μεγαλειώδους εξέλιξης.
Ένα χαμομήλι κι ένα Παιδί.

Το ξωκκλήσι μέσα μου άρχισε να γίνεται Ναός, μη αναγνωρισμένος από επίσημες κι ανεπίσημες θρησκείες.

Φαλλοκρατικό

Η φωτογραφία μου προβάρει τον εαυτό της εδώ:

https://abstract.desktopnexus.com/wallpaper/1365490/

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Φορούσα τις διαφάνειες
τα ευθαρσώς
και τα κοφτά μου
ώσπου με πήρε παράμερα
απ' το χέρι η γιαγιά
φορώντας την ποδιά
τη μαντήλα
και τη φούστα της ως τον αστράγαλο
"Μην δείχνεις όσα έχεις" είπε
και γύρισε στην εποχή της.

Νοστάλγησα όσα δεν έζησα
την ακολούθησα
ντύθηκα τα μακριά μου
τα αδιάφανα
τα δυσδιάκριτα
τα ποιητικά μου
για να 'χεις να μου λες
πως προκαλώ πια
ακριβώς επειδή δε φαίνομαι...