Θα ΄μαι κλειδωμένη
κι όταν θα πεθυμώ θάλασσα
θα μου ζωγραφίζεις μία μολυβένια σταγόνα
να βουτώ
να πνίγομαι
να βουλιάζω στο μαύρο του γραφίτη
να μην υπάρχει βυθός ή βράχος
ούτε ακτή κι ουρανός
μόνο ένα εκτυφλωτικό λευκό
και μία πιτσιλιά γλυκό μαύρο
και θα πρέπει να ντυθώ το αίμα μου
για να με ξεχωρίσεις
σαν μπεις αναπάντεχα στο δωμάτιο
κι έρθεις να με σώσεις
οδηγούμενος από την αλμυρή φωνή μου
που στάζει στο πάτωμα
αντηχεί στους τοίχους
υψώνει τη στάθμη της τρέλας μου
ως το ταβάνι της φυλακής μου
και ξεχειλίζει κάτω από το άνοιγμα της πόρτας
που υποκρίνεται πως με περιορίζει.
Πειθαρχώντας
ακολουθείς τις οδηγίες.
Πληρώνεις γι' αυτό.
4 σετ επί 10
ή επί 12.
Προσαγωγοί,
απαγωγοί,
απαγωγείς,
κάποιος πάντα σε αρπάζει
κι αντί ν' αντισταθείς
υποκύπτεις σ' αυτό
που πασχίζεις ν' αποφύγεις.
Δέσμιοι όλοι
των δεσμεύσεών τους.
Οι κύκλοι γεγονότων
παιδεύουν το μυαλό
περισσότερο από τους μύες
κι η σκέψη εκγυμνάζει
τις επινοήσεις της,
ώστε στην επόμενη επανάληψη
να είσαι έτοιμος πια
ν' αποδράσεις.
Θ' αποδράσεις;
Δεν αρκούν
τα βάρη που σηκώνεις,
τα χιλιόμετρα που μετράς
γύρω γύρω όλοι
στο βρόγχο μιας θηριωδίας
ή μιας κατ' επανάληψη ευτυχίας.
Χρειάζεται να εναντιωθείς
στο πρόγραμμα
να νοθεύσεις την πρόβλεψη
να συστρέψεις τους κύκλους
να ξεκλειδώσεις το σώμα σου
να τεντώσεις τον Νου
έξω από το αλφαβητάρι των γυμναστών,
των ιατρών
και των δασκάλων.
Κι όταν θα βρεθείς μόνος σου
στην Αρένα
με τον Εαυτό σου απέναντι
να έχεις την τόλμη
να τον πολεμήσεις
με τα ίδια όπλα
με τα οποία κι αυτός
τόσα χρόνια σε κρατούσε
πειθαρχημένο
μπροστά σε όλες τις ανούσιες
επαναλήψεις της ζωής σου.
Το Αγόρι χορεύοντας
με τα πόδια εναλλάξ
συμπλέκτη γκάζι φρένο
αγριεύει το αμάξι του.
Οι ίπποι αφηνιάζουν
ενώ κρατάει κόντρα τα γκέμια.
Το αίμα τους
το αίμα του
σκαρφαλώνει στο φράγμα.
Η επιθυμία τους
η επιθυμία του
ακονίζεται στα εμπόδια.
Λύνει τα σκοινιά
η ταλάντωση τεντώνεται
ως την εκτόξευση.
Βγαίνει από το σώμα του
από το παρμπρίζ
απ' τα όρια
από την πλάνη
από το ποίημα
από τη φτιαχτή αλήθεια.
Συγκρούεται με τον κόσμο
κι αιμορραγώντας
δέχεται ακούσια μετάγγιση.
Ομάδα αίματος μέσου φοβισμένου ανθρώπου.
Ενηλικιώνεται στο νοσοκομείο.
Σε κώμα.
Όταν ξυπνά
οι ροδιές έχουν ανθίσει στο οδόστρωμα
και το αυθεντικό του αίμα
γνήσιο ηδύποτο της ανταρσίας
θρέφει τ' άλογα των νέων μοντέλων
που μαρσάρουν κάτω από το πέλμα
ενός ακόμη Αντιρρησία
την ώρα που εμείς
αναπόσπαστοι
κυκλοφορούμε στη λωρίδα μας
ακούγοντας στο ραδιόφωνο
τους στίχους απ το τραγούδι
"Μην ενοχλείτε τον οδηγό"
και τ' αλογάκια μας υπνωτισμένα
φορούν ζώνη ασφαλείας
και χλιμιντρίζουν
"πότε θα φτάσουμε μπαμπά?"..
Είναι υπέροχο να είσαι εκπαιδευτικός, ακριβώς γιατί μέσα από τις προσδοκίες των παιδιών έρχεσαι σε επαφή με τους παραδείσους που ετοιμάζονται να γεννηθούν.
Η Αδαμοπούλου Άννα ήταν μαθήτριά μου τη σχολική χρονιά 2002-03. Όταν πρωτοδιορίστηκα. Από τότε είχε αποφασίσει και στην ερώτησή μου για τις σπουδές των παιδιών η Άννα απάντησε "Θέλω να περάσω στη δική σας σχολή, κυρία". Έτσι κι έγινε. Μετά από χρόνια όταν τη συνάντησα μού είπε πως σπουδάζει Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών. Στην επόμενη συνάντησή μας, πάλι μετά από χρόνια, είχε ήδη πάρει πτυχίο, δούλευε πάνω στο αντικείμενο των σπουδών της και έμαθα πως παράλληλα ασχολείται με τη μουσική.
Παρόλο που τελειώσαμε την ίδια σχολή, οι δρόμοι μας οιυσιαστικά έσμιξαν ενώνοντας Μουσική και Ποίηση, καθώς η Άννα πήρε στα χέρια της κάποια κείμενά μου και προέκειψε το μελοποιημένο κομμάτι "Σκόνη" που με συγκίνησε διπλά: μία όταν γραφόταν από το χέρι μου, λέξη λέξη, και μία όταν το άκουσα μελοποιημένο με την έμπνευση της Άννας. Το κείμενο μεταμορφώθηκε μέσα στη μουσική και στη μελωδική φωνή της Άννας και παίζει ήδη ως μουσικό χαλί της ανάρτησης!
Το κανάλι της Άννας στο YouTube είναι αυτό: Anna Adamopoulou και περιέχει κι άλλες δικές της μελοποιήσεις.
Καλή ακρόαση, με τη φαντασία να κόβει τα σκοινιά των χαρταετών μας.
Μουσική και Ερμηνεία: Αδαμοπούλου Άννα
Στίχοι: Κάκια Παυλίδου
(C) Copyright 2017
