Σαν σε όνειρο

Ο ύπνος μικραίνει
κι όσο μικραίνει βαθαίνει
απρόσμενα.
Μικρή τον απολάμβανα
όπως τη λογοτεχνία.
Ζούσα πολλαπλάσια ζωής
στο κάθε όνειρο
κι όλο σκαρφάλωνα στα δέντρα
που στην πραγματική ζωή
είχαν κοπεί επιμελώς.



Τα δέντρα εξακολουθούν κομμένα
μα τώρα ξυπνώ νωρίς.
Τοποθετώ το σώμα στο πράσινο χαλί
και δουλεύω με πραγματικότητες.
Τεντώνομαι ακανόνιστα
ύλη μου και επιθυμία.
Μία σπίθα με σκαρφαλώνει
από τους αστραγάλους ως τον κρόταφο
λες και εκεί κάτω στην πατούσα
γεννιέται το Θέλω.

Με καίει όπου πατήσει
μα όσο κι αν πονούν τα εγκαύματα
τ' αφομοιώνω
όπως το δάσος την πυρκαγιά του.

Έξω από το όνειρο
χωρίς λογοτεχνία
με εκείνη την επίγνωση
του πόνου στις πληγές
που μαρτυρά ότι ζήσαμε
πριν πεθάνουμε στο όνειρο
και πριν σκοτώσουμε τη λογοτεχνία.

Μαθηματικά Α' Γυμνασίου. Ενότητα: Κύκλος

Σύνδεση με τα προηγούμενα: Δόθηκε ο ορισμός του κύκλου. Ορίστηκε η ακτίνα, η διάμετρος, η χορδή, το τόξο, οι ίσιοι κύκλοι, τα απαραίτητα για να σχεδιάσουμε έναν κύκλο, η ισότητα των κύκλων.

Στο σημερινό μάθημα προηγήθηκε ανακοίνωση για τη συλλογή τροφίμων για την εκπαιδευτική εκδρομή που διοργανώνει το σχολείο μας στο Παιδικό Χωριό στο Φίλυρο. Η υπενθύμιση συνοδεύτηκε από σημειώσεις στον πίνακα για να ενεργοποιήσουμε με οπτικοακουστικά ερεθίσματα τη μνήμη. Στα προς συλλογή είδη αναφέρθηκαν και οι συσκευασμένοι χυμοί, τους οποίους σβήσαμε μετά από σύντομη συζήτηση γιατί  καταλήξαμε πως περιέχουν συντηρητικά, ζάχαρη και τελικά δεν είναι τόσο χυμοί όσο ο φυσικός χυμός. Αναπόφευκτα αμπάριζα πήραν στη συζήτηση τα συντηρητικά, τα ενισχυτικά γεύσης, οι χρωστικές και αναφέρθηκε εν συντομία η αξία της σωστής επιλογής των τροφών που θα καταλήξουν στο σώμα μας. Οι άξονες των διατροφικών μας συνηθειών –πάλι αναπόφευκτα- προεκτάθηκαν από το φαγητό που προορίζεται για το σώμα μας σε αυτό που θρέφει το μυαλό  και σε αυτό που θρέφει την ψυχή μας.

Φυσικά τονίσαμε πως χρειάζεται να κάνουμε αυστηρή επιλογή στις «τροφές» με τις οποίες ταΐζουμε το μυαλό μας. Στο σημείο αυτό  αναφέραμε την εξής σύντομη ιστοριούλα:

Ο Δάσκαλος του ΖΕΝ δέχθηκε τον επισκέπτη που ήρθε να τον δει από μακριά. Ο επισκέπτης ήταν καθηγητής Πανεπιστημίου και σε όλη τη διαδρομή του περιπάτου τους ανάμεσα στις κερασιές ο καθηγητής Πανεπιστημίου επιδείκνυε αδιάκοπα τις γνώσεις του. Μετά από ώρα υπομονής ο Δάσκαλος σταμάτησε το περπάτημα, στράφηκε προς τον επισκέπτη και του είπε: «Πάψε να περπατάς με τα λασπωμένα πόδια σου μέσα στο κεφάλι μου!»

Επιλέγουμε την τροφή  με την οποία θα ταΐσουμε το μυαλό μας!
Και αναρωτηθήκαμε «Ποιος από τους δύο ήταν πραγματικά ευτυχισμένος; Ο Δάσκαλος ή ο καθηγητής Πανεπιστημίου;»
Καταλήξαμε πως άλλη γνώση χρειάζεται η Ευτυχία, άλλη γνώση η Επιτυχία, άλλη γνώση και προσπάθεια το να γίνεις πλούσιος.
Εκεί η συζήτηση στράφηκε στην τροφή που απευθύνεται στην ψυχή μας και τέθηκε το ερώτημα: Με τι ταΐζουμε την ψυχούλα μας, λοιπόν; Είμαστε ευτυχισμένοι μέσα στη μέρα μας, κάθε μέρα;
Και μία πιτσιρίκα πετάχτηκε λέγοντας: «Δεν προλαβαίνουμε έχουμε πολύ διάβασμα και πολλές δραστηριότητες.»
Δεν προλαβαίνουμε να νιώσουμε ευτυχισμένοι μέσα στη μέρα μας!
Απίστευτο!
Ένα πιτσιρικάκι 12 χρονών τρέχει τόσο που δεν προλαβαίνει!
Αναπόφευκτα πάλι (συμβαίνει μονάχα όταν δε γίνεται αλλιώς – Μέγας Σαχτούρης) αναφέρθηκα στο 2009, όπου είχα αναλάβει 2 τμήματα ενηλίκων για εκπαίδευση στη χρήση Νέων Τεχνολογιών και 2 τμήματα μαθητών δημοτικού, μέσα από ανάλογα προγράμματα, συν το Γυμνάσιο με τις απαιτήσεις του, συν το σπίτι. Και ενώ κάποια στιγμή ένιωσα να πιέζομαι υπερβολικά πίστευα πως δεν μπορούσα να σταματήσω τίποτε απ’ όσα είχα αναλάβει. Σε 4 μήνες από εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένα γρομπαλάκι στο λαιμό μου. Μετά άλλο ένα, και ένα ακόμη. Πήγα στο γιατρό. Κατεπείγουσα μαγνητική. Καρκίνος στους λεμφαδένες.  Νόσος του Hodgkin. Τυχερή μέσα στην ατυχία μου: 99% ιάσιμη. Μόλις έμαθα τα νέα, ξαπλωμένη, λευκή σαν το πανί στον 6ο όροφο του Θεαγενείου Αντικαρκινικού Νοσοκομείου, μέσα σε μισή ωρίτσα αποδεσμεύτηκα από όλα: τα τμήματα των ενηλίκων, του δημοτικού, του Γυμνασίου, από όλα. Όλα συνέχισαν και χωρίς εμένα. Που τελικά μάλλον δεν τους ήμουν τόσο απαραίτητη. Τελικά τι είναι το απαραίτητο στη Ζωή;
Το να είσαι και να εξακολουθήσεις να είσαι ΕΔΩ. Υγιής, Πλήρης και Ευτυχισμένος.

Φέτος ήρθε από μία αγαπημένη φίλη και συνεργάτιδα  μία πρόταση για προγράμματα ΚΣΕ. Είπα ευγενικά «Ευχαριστώ, δε θα συμμετάσχω.»
Η Ζωή δε θέλει υπερφορτωμένα προγράμματα. Θέλει να έχουμε χρόνο να απολαμβάνουμε τις στιγμές σαν παιδιά.
Η επόμενη ερώτηση, πάλι αβίαστη κι αναπόφευκτη, προς τα παιδιά:
Παρατηρείτε τους  γονείς σας μέσα στο σπίτι;
Είναι ευτυχισμένοι;
Έχουν χρόνο να απολαύσουν τις στιγμές …σαν παιδιά;
Με τι ασχολούνται οι γονείς σας;

Ένας μαθητής πετάχτηκε: «Η μαμά μου ασχολείται με τα πιάτα.»
Η Μαμά γίνεται καθόλου παιδί; Ασχολείται με κάτι που την ενθουσιάζει, της δημιουργεί ανάταση, την ανανεώνει;
Η σιωπή απάντησε Όχι.
Συζητήσαμε πόσο μα πόσο σπουδαίο είναι οι γονείς να γίνονται πού και πού παιδιά. Να παίζουν κυνηγητό  και παλέματα με τα παιδιά τους, να γαργαλιούνται, να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Και μετά ήρθε η ώρα για εργασία στο σπίτι:
Πρόβλημα….ε όχι, το ονομάσαμε Πρόκληση:

«Να βρω τρόπους να κάνω τους γονείς μου να νιώσουν παιδιά.»

Και λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι ένας μαθητής πετάχτηκε:
«Κυρία, τι σχέση έχουν όλα αυτά  με τον κύκλο;»
Και η κυρία απάντησε:
-Ποιος είναι ο ΠΙΟ Σπουδαίος Κύκλος;
….. σκέφτονται όλοι μαζί……. σκέφτονται…….. σκέφτονται……  καμία απάντηση. Συνήθως όταν δεν έχουμε απάντηση παίζουμε κρεμάλα για να βρούμε την απάντηση, μα το κουδούνι επίσπευσε τη διαδικασία:

Ο ΠΙΟ Σπουδαίος Κύκλος είναι ο Κύκλος Εμπιστοσύνης των Ανθρώπων που αγαπιούνται.

Προετοιμασία

Ο αξιωματικός μου θυσιάστηκε. Το ασπρόμαυρο μωσαϊκό ξέφτισε από τις τόσες κινήσεις και ακόμη δεν προδικάστηκε η νίκη κανενός. Τα πιονάκια επικίνδυνα πλησιάζουν στο γκρεμό της μεταμόρφωσης για να γίνουν Βασίλισσες. Ο Βασιλιάς μόνιμα κρύβεται. Άσπρος ή Μαύρος, λαχανιάζει να κρύβεται. Αρσενικός ηγέτης υψηλών προδιαγραφών Φυγής. Χωράει το ανάστημά του πίσω από τα πιονάκια και τ' άλογα. Αλόγιστα ξοδεύει τις κινήσεις των άλλων υπέρ του.
Τί φοβάται; Τί είναι αυτό που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει; Τον εχθρό κατά πρόσωπο; Την αιχμαλωσία; Τα βασανιστήρια ή το θάνατο; Και τί σόι βασιλιάς είναι αν φέρεται ως φυγάς;

Εγώ είμαι το χέρι που κινεί το βασιλιά προς τις κρυψώνες του.
Είμαι ο σχιζοφρενής παίχτης που κινεί διαδοχικά μία τον άσπρο και μία τον μαύρο στρατό.
Είμαι ο εχθρός του εαυτού μου.
Την ώρα που απειλώ  τον αντίπαλό μου βασιλιά η βασίλισσά του με εκδικείται διατάζοντας όλα τα πιονάκια να την κλωνοποιήσουν. Κάθε μεταμόρφωση κι ένας εαυτός μου.
Πόσους να αιχμαλωτίσω για να ταυτιστώ με το Είναι μου; Για να σμίξει το μαύρο με το άσπρο, χωρίς το ένα να ακυρώσει το άλλο;  Για να ονομάσω ήττες τις νίκες μου, εφόσον χάνω τόσα στην πορεία για να κερδίσω το κάτι; Για να ονομάσω νίκες τις ήττες μου, εφόσον κερδίζω σε εμπειρία;

Απειλώ κι απειλούμαι.
Ατέρμων κύκλος μιας επίμονης στρατηγικής που πολεμά τον εαυτό της.
Παίζω με καθρεφτίσματα. Ό,τι κινεί ο ένας, κινεί κι ο άλλος.
Πώς να ξεφύγεις από το είδωλο στον καθρέφτη όταν δεν υπάρχει καθρέφτης και το είδωλο είσαι εσύ ο ίδιος που μιμείται το αρχέτυπο;

Τρώω τα πιόνια. Μαζεύω πόντους. Μένουν οι δύο βασίλισσες και οι βασιλιάδες τους. Δυαδική εγώ. Αρσενικό Θηλυκό. Άσπρο μου και Μαύρο. Ξεφεύγω και μεταμορφώνομαι. Γίνομαι η ξεφτισμένη σκακιέρα που πάνω της δημιουργώ το  παιχνίδι της Ζωής μου κι έχω εκπαιδευτεί σε όλες τις στρατηγικές για τη Μεγάλη Στιγμή, όπου θα αρχίσουν να εξαφανίζονται τα πιονάκια και η σκακιέρα και Εγώ.. και μέσα στην ασπρόμαυρη Άβυσσο της Αιώνιας Λήθης θα πρέπει να μπορώ να θυμάμαι τις κινήσεις μου γιατί οι κινήσεις δεν ήταν Προετοιμασία για κάτι Μεγάλο, μα ήταν το ίδιο το Μεγάλο Παιχνίδι μου.

Για μία μικρή

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Γεγονότα αλυχτάνε και πάντα

παντού μία μικρή

αντικειμενικά αόρατη, μικροσκοπικά ορατή

παρακολουθεί τη Ζωή

καταγράφει στη μνήμη της, 

παρατηρεί χωρίς να παρατηρείται. 

Το χεράκι τυλιγμένο στην τρυφερή γάμπα της Μαμάς. 

Απ' τη θερμοκρασία στο δέρμα της Μητρικής Ορθοστασίας 

αντιλαμβάνεται αν ο κόσμος είναι έτοιμος να εκραγεί 

ή αν συνθηκολόγησε για Ειρήνη. 

Χεράκι δεν κράτησε ποτέ, μόνο το κρόσσι στο μητρικό φουστάνι 

ομφάλιο λώρο για να θρέψει το δικό της φόρεμα 

και τη φλέβα  με το Κόκκινο που ανεμίζει στο αίμα της Μάνας της. 

Ο κόσμος που υψώνεται πάνω από το παιδικό της ανάστημα 

κάποια στιγμή θα τη βρει μπροστά του

κόκκινη και αρνούμενη να συμβιβαστεί με τις αναλήθειές του

πιστή στη δική της μελλοντική μικρή 

που θα τυλίξει το χεράκι στη δική της γάμπα 

και θα κρατάει σφιχτά το κόκκινο κρόσσι της Ψυχής της.

Πυρήνας

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Είμαι έξω από το πολυτελές σου σπίτι.
Ξύνω τους τοίχους περιμετρικά
σε όλο τους το ύψος.
Με υπομονή χαλάω την επίστρωση.
Φυτεύω τα πόδια μου στα παρτέρια σου
και σπρώχνω τις ρίζες μου στα θεμέλια
της Ζωής σου.
Τα κλαδιά μου εισχωρούν από τα παράθυρα.
Οι παραφυάδες μου γεμάτες μάτια και χέρια
παρακάμπτουν τα ακριβά σου έπιπλα
και περικυκλώνουν τον Εαυτό σου γυμνό
όπως χωρίς ρούχα κι άμυνες κοιμάσαι.
Πλησιάζω κοχλιωτά ανθάκια ακοής
στο στόμα σου
που παραμιλώντας
προδίδει κομμάτια Αλήθειας σου
κι ακολουθώντας τον αόρατο μίτο
διασχίζω τους υπόγειους λαβυρίνθους
που οδηγούν στην Ψυχή σου
κι εξακολουθώ να γκρεμίζω τα εσωτερικά σου τείχη
κι όλο πλησιάζω
κι όλο κοντεύω
στο απρόσιτο καταφύγιο όπου μου κρύβεσαι
από την πρώτη στιγμή που μου συστήθηκες.



-------------------------------------------

Ασυγχώρητα

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Θα έρθει καιρός
που θα συγχωρέσεις τα παιδιά
για την τόση τους φασαρία
θα συγχωρέσεις τα πουλιά
που προσβάλλουν την αδυναμία σου
για αιώρηση
θα συγχωρέσεις τους αγγέλους
που δεν σου παρουσιάστηκαν ποτέ
θα συγχωρέσεις τους δαίμονες
που κατέκλυσαν τη σκέψη σου
θα συγχωρέσεις τον άσωτο Υιό
που πρόδωσε την ασωτία του
θα συγχωρέσεις τα λουλούδια
που διδάσκουν μαρασμό το καταχείμωνο
θα συγχωρέσεις την απουσία
που δεν μπόρεσε να γίνει δρόμος
θα συγχωρέσεις τη σιωπή
που δεν κατάφερε να γίνει χρυσή
θα συγχωρέσεις την αγάπη
που δεν σου επέτρεψε να την ελέγξεις
θα συγχωρέσεις το θεό
που αποφάσισε να μην υπάρχει
θα συγχωρέσεις το δάσκαλο
που δε σου τα έμαθε όλα
θα συγχωρέσεις τον κόσμο
που μένει πάντα ίδιος
θα συγχωρέσεις τη ζωή
που δε σε χωρά.

Θα έρθει καιρός
που θα τους έχεις συγχωρέσει όλους
και μέσα στη θνητή  αγιοσύνη σου
το μόνο που θα μένει
θα είναι να πράξεις εκείνο το Λάθος
που αιώνες απέφευγες
όχι για να δεις αν θα σε συγχωρέσουν οι άλλοι
μα για να λευτερώσεις από μέσα σου
την Εμμονή και την Τρέλα
που ασυγχώρητα
μια Ζωή παρακάμπτεις.

Ισόβια

Δε θέλω να είμαι η αθώα

θέλω να με έχεις κατηγορούμενη 

να με ανακρίνεις

να σου απαντώ με τις αλληγορίες μου

και να πρέπει να με μεταφράσεις

για να τεκμηριώσεις το έγκλημα.

Θέλω να έχεις έτοιμο 

ένα κελί να με περιμένει

κι εσύ απ' έξω

αυτός που θα φροντίζει να μην το σκάσω

να μην αρρωστήσω

να μην κρεμαστώ.

Αυτός που θα με ταΐζει

θα μου φέρνει βιβλία

και θα μου ζητάς 

να σου γράφω ιστορίες 

απ' όλες τις αλήθειες 

που κυλάνε στο αίμα μου

για να βαραίνει η ενοχή μου

ώστε να μένω εκεί, ισόβια

γράφοντας μόνο για Σένα.

Ανατροπή

Οι Άντρες μεγιστάνες του Χρόνου

διαχειρίζονται την ιεραρχία

και την προτεραιότητα

με σοφή τεκμηρίωση εστιασμένης σκέψης

κι επαλήθευση πολλαπλού δεκαδικού ψηφίου

υπολογιστικής λεπτομέρειας...

....μέχρις ότου 

εισέρχεται στο πλάνο

η Γυναίκα...

..κι ο Χρόνος καμπυλώνεται,

η Ιεραρχία κατεδαφίζεται συθέμελα,

η Προτεραιότητα σπρώχνεται ακανόνιστα 

μπρος στην πόρτα της,

η Τεκμηρίωση διδάσκεται αλληγορία,

οι Υπολογισμοί νοθεύουν το μέτρημα

κι η Επαλήθευση παραπλανεί τον εαυτό της

καθώς ο Άντρας σκέφτεται να γίνει

Επιστήμονας για να ερμηνεύσει, να ελέγξει

και ίσως να προβλέψει το Φαινόμενο,

ή Ποιητής για να το περιγράψει, 

ή Τρελός για να το ζήσει....

-----------------------------------------------

Αφιερωμένο στον ΔιΚό μου Τρελό.... που ΠΟΤΕ δε θα πάψω να παιδεύω.

Τζιμάκος

Περασμένα μεσάνυχτα

κάθεσαι στο κοινό

με την αμηχανία της πολύωρης αναμονής,

με την ημέρα να σέρνει το νυχτικό της

ανάμεσα στις περιποιημένες γυναίκες,

σαν ατίθαση πιτσιρίκα που αρνείται 

να πάει για ύπνο χωρίς τον Έρωτά της,

-Έρωτας ο Τζιμάκος.

Κάθεσαι ώρα 

και περιμένεις να γεμίσει η άδεια θέση

στο μικρόφωνο

κι ο Τζιμάκος δε λέει να σηκωθεί

ή ίσως σού ετοιμάζει -ως είθισται- άγριο σκηνικό

στο θέατρο της Ζωής

προσποιούμενος γι' άλλη μία φορά 

ένα ρόλο πιο αληθινό από όλους.

Μ' ένα πονηρό γελάκι

σού κλείνει το μάτι

και σού σβήνει το φόβο του τί υπάρχει Μετά.

Μετά, φίλε μου,  ξεκινά η Μεγάλη Παράσταση

γιατί ο Τζιμάκος δίδαξε

πως η Ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα Θέατρο Παραλόγου

κι αν έχεις ένα λόγο να υπάρχεις Εδώ

είναι η Τρέλα σου

με την οποία ρε  μάγκα

πληρώνεις το εισιτήριο για την Μεγάλη Παράσταση

εκεί

όπου Αιώνια Έφηβος θα παραμονεύει ο Τζιμάκος....

Ένας Ευαίσθητος Ληστής

Δεν ήξερες πώς..

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Τα παιδιά κοιμούνται

μη φωνάξεις αν τρομάξεις

στο σημείο που υπάρχεις

γεννιέται ο πανικός

κλείνει το κέλυφος

δεν κουνιέται τίποτα

η συντέλεια δεν ξεκίνησε ακόμη

φοβάμαι -λίγο-

μα δεν προσεύχομαι

προσέρχομαι

ντυμένη  την αιχμηρή μου τρυφερότητα.

Αιώνες τώρα σε παρατηρώ

σπρώχνεις το Θηρίο σου στο αδιέξοδο

πεινά και δεν ξέρεις πώς να το ταΐσεις

χωρίς να σού φάει τα χέρια

κρυώνει και δεν ξέρεις πώς να ανάψεις φωτιά

χωρίς να κάψεις το βελούδινο τρίχωμά του

ιδρώνει και δεν ξέρεις πώς να το ηρεμήσεις

χωρίς να σού επιτεθεί

κουλουριάζεται και δεν ξέρεις πώς να το νανουρίσεις

χωρίς ο ψίθυρος να ξυπνήσει τους δαίμονές του.

Οι αθωότητές μας κοιμούνται

μη φωνάξεις αν τρομάξεις

θα έρθω ακόμη πιο κοντά

άσε ελεύθερο το Θηρίο

και τους δαίμονές σου

δε φοβάμαι πια

όπου κι αν μ' αγγίξεις είμαι φωτιά

είμαι τροφή

είμαι τρυφερότητα

έχω καλλιεργήσει πάνω μου

όσα χρειάζεται το Θηρίο

για να εξημερωθεί

ακόμη κι αν Εσύ δεν ξέρεις πώς.