Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2019

Καθαρόαιμο




Αυτό το αδέσποτο
το χωρίς λουρί
που το παράτησαν κουτάβι
σε μία αλάνα με λουλούδια και σκουπίδια
που γρυλίζει σαν λύκος
κι αγαπιέται σαν γατί
τριγυρίζει φύλακας της πόλης
δείχνοντας δόντια και νύχια
στον καθαρόαιμο άνθρωπο
που φοβάται να βγει από την αυλή του
και το μυαλό του
μην και τον μολύνουν
οι ιδεολογίες
οι θρησκείες
οι αθρησκείες
οι ελευθερίες
και οι αγκαλιές
του αδέσποτου ανθρώπου.












Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2019

Γράμμα στη γιαγιά



Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Γίνομαι πάλι καλή.
Στρώνω τραπέζι
φιλεύω φόβους
λέω "Θα περάσει"
παρηγορώ το παιδί
νανουρίζω τον ετοιμοθάνατο
ταΐζω με στοργή το στειρωμένο μου κατοικίδιο
και καθαρίζω τζάμια και καθρέφτες
να φαίνονται οι αγαθοεργίες μου καθαρά
και όταν όλοι μέσα τους ηρεμήσουν
αποσύρομαι στην κουζίνα μου
-όχι πια στη βιβλιοθήκη
ό,τι έφαγα έφαγα-
στην κουζίνα
εκεί που η γιαγιά άνοιγε φύλλο
ζεμάτιζε τα χόρτα
καψάλιζε με βαμβάκι και οινόπνευμα την κότα
σε βραστό νερό αποστείρωνε τα σκεύη του μωρού
άναβε το καντηλάκι και προσευχόταν στον Άγιο
που την πήρε κοντά του νωρίς.

Ήταν καλή η γιαγιά
δεν έλεγε όχι ποτέ
υπηρετούσε τους πάντες
άντρα, παιδιά, εγγόνια, συγγενείς που συνέρρεαν στο σπίτι
σε γάμους, κηδείες, εκλογές.

Γιαγιά, άλλαξα γνώμη
δε θα σού μοιάσω.
Δεν μπορώ για ώρα να υπάρξω καλή.

Τρομάζω το παιδί στον ύπνο του,
πρέπει να μείνει ξύπνιο.
Σπρώχνω μέσα στο στόμα την Ψυχή του ετοιμοθάνατου
δε θα φύγεις ακόμα
δε μίλησες αρκετά
χρωστάς μάχες.
Φέρνω γάτες στο γάτο μου
να ξεχειλίσει επιθυμία
να αποκατασταθούν  οι κατεστραμμένοι του όρχεις
να γεμίσει το σπίτι μου γατιά...
Φτάνουν τόσες στειρωμένες συνειδήσεις.

Και φτάνω σε μένα.
Καθαρίζω τα μάτια
να φαίνονται καθαρά οι Σκέψεις.
Με περιπαίζω
πάλι μιλώ με αλληγορίες.
Πάλι δε με καταλαβαίνω.
Αγριεύει ο Εαυτός
μού επιτίθεται
όχι σαν εχθρός, μα σαν εραστής
που δε θέλει πηδήματα και εύκολες ηδονές
θέλει επιτέλους να γονιμοποιήσει αυτό το στείρο μυαλό μου
που εμμονικά αναπαράγει μοτίβα καλού - κακού
ρέποντας πάντα προς τον Πόλεμο.

Γιαγιά, σού κληρονόμησα τον Εαυτό που δεν έδειξες ποτέ.











Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019

Από μακριά



Photography by Helen Warner


Σού το είχα πει πως χιονίζει εδώ και καιρό. Καταψύχεται ο κόσμος. Οι άνθρωποι εδώ έχουν ντυθεί τους πολλαπλούς εαυτούς τους για να κρατήσουν ζεστό το Εντός. Τρέμουν οι σκιές. Κρυσταλλώνουν τα δάκρυα. Οι σκέψεις, φτηνός ηλεκτρισμός που δεν παράγει θερμότητα. Η αγκαλιά ξεχάστηκε. Η λέξη υπάρχει, μα τα χέρια ακινητοποιήθηκαν από τον καρπό και πάνω. Μόνο τα δάχτυλα διασχίζουν χιλιόμετρα αναλώσιμων τοπίων. Ολόκληρος ο άνθρωπος έμεινε δύο μάτια που κοιτούν υπνωτισμένα και δέκα δάχτυλα. Κάνει κρύο. Μέσα κι έξω. Κι εσύ που έρχεσαι από έναν άλλο κόσμο, φοράς έναν μόνο εαυτό, χωρίς να ξεπαγιάζεις, με τα χέρια σου ζεστά και υγιή σε όλο το μήκος τους, από τα δάχτυλα ως τη ρίζα του ώμου. Τα μάγουλά σου έχουν δύο παράλληλες ρυτίδες γέλιου και εκείνο το φρέσκο κόκκινο του ζωντανού ανθρώπου. Έξω δεν κυκλοφορεί Ψυχή. Πατάς το απάτητο χιόνι και οι άνθρωποι σε κοιτούν από τα παράθυρα, σε φωτογραφίζουν, σε αναρτούν στους τοίχους τους, σε σχολιάζουν και σε ξεχνούν γιατί κάτι καινούριο έγινε viral.... Φτάνεις στο νεκροταφείο της πολιτείας. Σκάβεις τις κατεψυγμένες καρδιές των ανθρώπων. Ξεθάβεις τον ζεστό τους παλμό. Επιστρέφεις στις γειτονιές και αφήνεις μία κατακόκκινη καρδιά στο χιονισμένο πατάκι της κάθε εισόδου. Χτυπάς το κουδόνι και προχωράς στην επόμενη πολυκατοικία. Οι άνθρωποι φορούν ακουστικά. Δεν ακούν το κουδούνι, το συναγερμό, την καμπάνα, τις κόρνες, την καρδιά που χτυπά.
Χιονίζει μέσα στα σπίτια. Κάνει τόσο κρύο εδώ. Σού το είπα.. έχει αρχίσει να χιονίζει εδώ και καιρό. Καταψύχεται ο κόσμος κι η Ζωή εκεί έξω μένει απάτητη, σαν πρόσφορη ουτοπία για κάποιους που ίσως έρθουν από μακριά.

Επιστρέφεις στο Μακριά σου... κι ίσως κάποτε ξανάρθεις τόσο κοντά στον πυρήνα αυτού του χειμώνα αναζητώντας έναν ζωντανό που αξίζει να επιστρέψει στη Ζεστασιά του Ανθρώπου.







Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Θα μεγαλώσεις και θα σού περάσει


Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Το βράδυ ξυπνά το φάντασμα της μάνας
μού σκαλίζει τα μπαλκόνια
βγάζει τα  παράσιτα από τα φυτά που δεν έχω,
φυτεύει νέες ρίζες,
κλαδεύει τα δεντράκια,
χαϊδεύει τους κάκτους,
πετάνε κλαδιά με άνθη οι αρμοί στα πλακάκια.

Μετά στολίζει το δέντρο
που αρνούμαι να στήσω στο σαλόνι μου,
ζεσταίνει Χριστούς με τα λόγια της
και ανάβει τα λαμπάκια με αγγίγματα.

Προχωρά στην κουζίνα
ζυμώνει, πλάθει, ψήνει
μοσχομυρίζει ο κόσμος Μαμά.

Κι εγώ υπνοβατώ
μες τον βαθύ μου ύπνο.
Σκοντάφτω στο δέντρο
τρέχει με πιάνει,
με πιάνουν τα κλάματα
δεν πιάνει πια το "Θα μεγαλώσεις και θα σού περάσει".

Στο φωτάκι του αναμμένου φούρνου
ροδίζει το πρόσωπό μου
τα ξυπόλητα πόδια
κι όλες οι πληγές.
Σκύβει με κοιτά.

Ανοίγει την αγκαλιά στους 200o C
λιώνουν τα χιόνια
γίνονται ζάχαρη οι νιφάδες
μελώνω κι αρχίζει να πιάνει και πάλι το
"Θα μεγαλώσεις και θα σου περάσει"
και σχεδόν πιστεύω πως είναι Χριστούγεννα
Εγώ
που το κόκκινο μού θυμίζει αίμα και χημειοθεραπεία,
που συστήνομαι ασυγκίνητη στον καθρέφτη
και στον εαυτό μου.







Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2018

Κάτι έχει το παιδί..







-Κάτι έχει το παιδί. Κλείνεται ώρες στο δωμάτιό του και κάθε που βγαίνει έχει διαφορετική όψη, σαν η διάθεσή του να αλλάζει σ ένα φάσμα έντονα θετικών κι αρνητικών συναισθημάτων. Τα μάτια του μοιάζουν να βλέπουν "πράγματα" που δεν υπάρχουν. Τρομάζω σαν εστιάζει πάνω μου, λες και θέλει να με αναλύσει στα στοιχεία μου, να με διαπεράσει, να με αποκωδικοποιήσει... και ώρες ώρες υπνωτισμένο, θαρρείς βγήκε από έναν άλλο κόσμο, έρχεται στην κουζίνα για ένα ποτήρι νερό και επιστρέφει να κλειδωθεί πάλι στον κόσμο του.
Και, το πιο ανησυχητικό: δεν έχει ούτε υπολογιστή, ούτε κινητό στο δωμάτιο!....

-Συμβαίνει κάτι Πολύ Επικίνδυνο!.. Το παιδί άρχισε να διαβάΖει βιβλία!......





Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018

Μη ανιχνεύσιμη




Σωπαίνω
κρύβομαι
ρίχνω σκοινί μέσα μου
τραβώ στο εσωτερικό τις αγέλες
μαζεύω τα σμήνη
συμμαζεύομαι
εξαφανίζομαι
σβήνει σταδιακά το περίγραμμά μου
τα χέρια
τα πόδια
ο θώρακας
τελευταία τα μαλλιά
το σχήμα των ματιών
η σκιά μου
το περίγραμμα της σκέψης μου
σβήνει κι ο αντίλαλος
χάνεται το ίχνος μου.

Δεν πεθαίνω
παύω να υπάρχω ορατή κι ανιχνεύσιμη από συσκευές κι ανθρώπους.
Αφήνω γι' αντιπερισπασμό
χρησιμοποιημένα αντικείμενα που μου μοιάζουν.
Αθόρυβη κούκλα παιδική
που μεγάλωσε χωρίς αντιρρήσεις
έπιασε δουλειά
απέκτησε αριθμούς μητρώου
φιλικά χαμόγελα
βιομηχανικά ρούχα
κι ένα προφίλ θελκτικό στο κοινό
και παίζει το παιχνίδι σας
στη δελεαστική πλατφόρμα
με τους συναθροιζόμενους πόντους
από τα ψώνια σε επιλεγμένα καταστήματα
με τα μπόνους εργασιακής υπερωρίας
με τα views και τις reactions
στο κάθε αχ που θα καταγράψει η κάμερα.

Εγώ δεν έχω πάρει τίποτα μαζί μου.
Όσα μού διδάξατε
όσα με εκπαιδεύσατε ν' αποκτήσω
εξυπηρετούν το παιχνίδι σας.
Τίποτε πολύτιμο..
Εκτός
από το χάρτη που σχεδίασε ένας Τρελός
μιας μυθικής πολιτείας
που την επισκέπτεται από τα παιδικά του χρόνια
και αποδεικνύει με τεκμήρια
πως ο κόσμος δεν είναι μόνο αυτός που γνωρίΖουμε
κι ο αληθινός Εαυτός είναι όλα εκείνα που δεν έχουν σημασία
Εδώ στον κόσμο σας.




Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018

Snowsteps




Μέσα στον κάθε χειμώνα
υπάρχει ένας άνθρωπος
που σαρκαστικά κινείται
κόντρα στο χιονιά
φορώντας κοντομάνικα,
σαν πιτσιρίκι
που αγνοεί την Μάνα
που φωνάζει "Θα κρυώσεις",
και εκπαιδεύει το δέρμα του
στη σκληρότητα των καιρών
και τον Νου του στους γρίφους Επιβίωσης,
έχοντας μέσα του την υποψία
πως κάτω από το τόσο αόρατο χιόνι
που σκεπάζει τη Ζωή
κρύβεται μία Γυναίκα
που μεταγγίζει τρυφερότητα
στο Αγρίμι.




Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2018

Αόρατο συρματόπλεγμα

Beautiful Wire Mwsh Sculptures by Derek Kinzett
I borrow the picture from here:https://laughingsquid.com/beautiful-wire-mesh-sculptures-by-derek-kinzett/ 


Μη μιλάς. Ακουγόμαστε. Αν μάς εντοπίσουν θα μάς εντάξουν. Μόνο ανένταχτοι έχουμε πιθανότητες να μάθουμε κάποια αλήθεια. Οι βιβλιοθήκες τους είναι γεμάτες από συγγράμματα συγκάλυψης. Η συνωμοσία τους απλώνεται σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και στον αντίλογο. Εκπαιδεύουν έναν δικό τους ως αντίπαλο. Τους επιτίθεται μπροστά στα μάτια μας, ενώ παρασκηνιακά είναι σύμμαχοι. Όλες οι θεωρίες τους έχουν διατυπώσει και έναν αντίποδα, για να σού δίνουν την εντύπωση της Ελευθερίας. Όλες οι φωνές είναι δικές τους. Όλοι μιλούν τη γλώσσα τους. Ο άνθρωπος σκέφτεται με βάση τη γλώσσα που έμαθε να μιλά. Όχι τη μητρική του, μην αυταπατάσαι. Οι ελεγχόμενες βαθμίδες εκπαίδευσης δεν αφήνουν περιθώρια απόκλισης. Αν δεν κατανοήσουμε το αόρατο συρματόπλεγμα, δε μπορούμε να το σκάσουμε. Έξω υπάρχει η αλήθεια. Ίσως την κατέχουν οι εκλεκτοί. Ίσως δεν την κατέχει ακόμη κανείς. Όμως, είναι σίγουρο, αυτό εδώ δεν είναι παρά ένα ψέμα. Ένα σενάριο ελέγχου. Δίχως αυστηρότητες. Είμαστε στον αντίποδα. Έλεγχος μέσα από ασύδοτες ελευθεριότητες. Ο αποτελεσματικότερος. Σού δημιουργείται η εντύπωση της Ελευθερίας Σκέψης και Βούλησης, και έτσι δεν αντιδράς. Σε ποιον να αντιδράσεις? Στον εαυτό σου? Ποιος είσαι αλήθεια? Γίνεσαι αυτός που ονειρεύτηκες? Τί ονειρεύτηκες? Ποιος φύτεψε αυτό το όνειρο μέσα στο κεφάλι σου? Ελεγχόμενα και τα όνειρα? Και οι προσδοκίες? Τί πλάνη! Νιώθεις πως χαράζεις πορεία, μα ποιος σχεδίασε το χάρτη που κρατάς στα χέρια σου? Ποιος χάραξε το μεγάλο Χ του Παρόντος σου?
"Φίλε, ΕΔΩ είσαι. Γεννήθηκες σ' αυτές τις χωροχρονικές συντεταγμένες, απ' αυτή τη γενιά, μ' αυτά τα χαρακτηριστικά και η εμβέλειά σου μπορεί να απλωθεί με ακτίνα R γύρω από το κόκκινο Χ του ιδιωτικού θησαυρού σου."
Α! Ξέχασα. Υπάρχει κι έτοιμος ένας Θεός να πιστεύεις, όπως και μία Τύχη, για να ελπίζεις ως το Τέλος πως μπορεί εξωγενώς να αλλάξει η Μοίρα που σου προδιαγράψανε!
Αυτή είναι η γλώσσα.
Μία διάλεκτος τυφλής αποδοχής. Είσαι Αυτός που σού λένε στο σπίτι, στο σχολείο, στην κοινωνία και ΠΟΙΟΣ είσαι Εσύ που θα το αμφισβητήσεις?
Είσαι.
Ποιος Είσαι?
Έχουμε Πόλεμο.
Αλτ! Τίς ει?
Είμαι το 3ο θρανίο, ο μέτριος μαθητής, ο υποφερτός στη γλώσσα, ο  κακός στα μαθηματικά, ο έξυπνος αλλά τεμπέλης, ο λίγος, ο που θέλω κι άλλη δουλειά για να στρώσω, ο που δεν έμαθε να τολμά, ο που δεν έχει για Τί να τολμήσει, ο που δεν πιστεύει στον Εαυτό του. Ποιον Εαυτό μου? Αυτόν που μου φτιάξατε εσείς που με ρωτάτε Ποιος Είμαι?.. Αυτόν που γεννήθηκα για να γίνω και δεν έγινα ποτέ?.. Δεν κληρονόμησα μόνο τον πατέρα μου. Κληρονόμησα όλη τη γενιά του. Τη διάλεκτό του, τη σκέψη του, τα ταμπού του που τα ξόρκισα με ελευθεριότητα, την ανασφάλειά του, την αγωνία του που έθαψα με ομαδική θεραπεία. Μοιάζουμε! Τί παρήγορο! Τί μεγάλη ανακούφιση να γνωρίζω πως κι Εσύ δεν είσαι αυτός που γεννήθηκες να γίνεις,  μα έγινες αυτός που σε έφτιαξε η οικογένεια, το σχολείο, η πολιτεία σου.

Αν.. σκέψου.. αν είχαμε γεννηθεί 1000 χρόνια πριν ή μετά, σε μία χώρα Ανατολικά ή Δυτικά της Εδέμ, τί θα έμενε ίδιο με αυτόν τον Εαυτό που φοράμε τόσα χρόνια ζωντανοί?
Αυτή είναι η Καθαρή Αλήθεια μας. Αυτή που μένει αναλλοίωτη από την εποχή, το χρόνο και τον τόπο, τους ανθρώπους που πλαισιώνουν τη ζωή  μας.

Αυτό το Ίχνος είμαι. Αυτό που στο παρανοϊκά διαχρονικό σενάριο της γέννας μου από εποχή σε εποχή, θα έμενε Ίδιο!

Εκεί έξω είναι η Αλήθεια.
Όχι έξω από τη χώρα.
Όχι έξω από την φτιαχτή και εξαρτώμενη από την εποχή της πραγματικότητα.
Όχι έξω από τον πλανήτη!

Έξω από Σένα.
Έξω από τα γνώριμά σου. Τα οικεία.
Όσα σού έμαθαν είναι μέρος μιας Μεγάλης Συνωμοσίας.
Διέγραψέ τα.
Ακόμη και το όνομά σου. Στο διάλεξαν!
Πάψε να υπάρχεις όπως σε ξέρεις και δημιούργησε το Άγνωστο. Αυτό που ως τώρα σού έμαθαν να φοβάσαι.
Δημιούργησε νέα διάλεκτο.
Τα γράμματα έχουν φθαρεί τόσο από τη χρήση, που οι έννοιες ξέφτισαν και παραδόθηκαν νεκρές.

Αυτό είναι το αόρατο συρματόπλεγμα.
Θα το σκάσουμε?.....






Νοθεία



Τα παιδιά παίζουν τσούρμο
κατανέμουν ρόλους
που αλλάζουν κυκλικά,
ισοδυναμικά χρεώνονται λάθη
και νίκες,
χαμαλίκια και προνόμια
κι όλοι μαζί φυλάνε το παιχνίδι
από τη νοθεία,
μέχρι που πλησιάζει ο Μεγάλος
και ρωτά:
-Ποιος είναι ο Αρχηγός;



Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018

επι Κριτής



Στο κέντρο όλων των τοπίων
ένα παιδί που δε συγκινείται
από δώρα
δεν απλώνει χέρια
στην αγκαλιά
δε γυρίζει όταν φωνάζεις
τ' όνομά του
δεν αναγνωρίζει
οικογένεια ή φίλους.

Κάνεις πως δεν το βλέπεις,
δεν είναι δικό σου,
και συνεχίζεις παρακάτω
καθώς η παιδική σιωπή του
σκάει δώρο έκπληξη
απλώνοντας τα χέρια της
να σ' αρπάξει,
φωνάζοντας τ' όνομά σου
κι αναγνωρίζοντας όλα τα εγκλήματα
που έχεις διαπράξει
και σ' αναγκάζουν όλο να επιστρέφεις
στους τόπους των νεκρών
με προσευχές, κεριά, μετάνοιες και υποσχέσεις
χωρίς να τολμάς να περιγράψεις
ούτε μία ιστορία σου στα παιδιά.