Ερασιτέχνης

 Ο ερασιτέχνης δεν μπορεί να δουλέψει με.. παραγγελίες. 

Ξεκινά τη δημιουργία σε χρόνο ανύποπτο, ακολουθώντας ένα ένστικτο που.. δεν ξέρει πού θα καταλήξει. 

Δεν έχει αρχικό σχέδιο. Πέφτει στη θάλασσα και αφήνεται έχοντας εμπιστοσύνη στα κύματα, ακόμη κι αν αμφισβητεί τον εαυτό του. 

Δεν μπορείς, όμως, να του 'χεις εμπιστοσύνη πως θα επιστρέψει με τα δίχτυα γεμάτα. 

Μην ποντάρεις την πείνα σου στη βουτιά του. Δεν είναι επαγγελματίας να φανεί συνεπής στις ορέξεις σου..

Κι αν δελεαστείς να κατοχυρώσεις για δικό σου το αμφιλεγόμενο Έργο του, ανώφελο.. γιατί ο ερασιτέχνης το χαρίζει κι ανήκει σε όλους. 

Όχι από αίσθημα φιλανθρωπίας, μα γιατί κατανοεί πως η ψαριά δεν τού ανήκει, μιας και ο βυθός απ' όπου την ψάρεψε είναι παγκόσμια κληρονομιά.. εξ' αδιαιρέτου. 

Ο ήρωας

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Δεν έγραφε
άφηνε μόνο
κάτι ορνιθοσκαλίσματα εαυτού
στις επιφάνειες
για να την διαβάζεις
δίχως να καταλαβαίνεις λέξη
σαν όλα να είναι μυστικά βήματα
ενός σχεδίου ζωής
αφηρημένης τέχνης.
 
Ούτε  καθάριζε
ήθελε τ’ αποτυπώματα και τα ίχνη σου απολιθώματα
πάνω στα έπιπλα
το DNA σου στα καλύμματα, στα σεντόνια, στις πετσέτες του μπάνιου
αποδεικτικά στοιχεία
πως την διάβασες και την αγάπησες πολύ.
 
Έστρωνε τραπέζι
μ’ άδεια πιάτα
τσιμπούσε τη σάρκα της με το πιρούνι
σε τάιζε στο στόμα
κι εσύ μασούσες και κατάπινες
μία πραγματικότητα βγαλμένη από ταινία
και δεν σ’ ένοιαζε που οι απέναντι
σάς κοιτούσαν με κείνον τον οίκτο των ανθρώπων
που δεν καταλαβαίνουν,
δεν σ’ ένοιαζε που οι φίλοι
είχαν γυναίκες της προκοπής.
 
Άρχισες να μπαίνεις στην πλοκή
του γρίφου της
και να μεταφράζεις
τη μυθιστορηματική συνομωσία των αντικειμένων
των μεταξύ τους θέσεων και σχέσεων
τίποτε αθώο
τίποτε ίδιο με χθες
όλα μία αθόρυβη αναρχία
που ξεπηδούσε από το κεφάλι της.
 
Κι εσύ είχες ήδη φτάσει τόσο κοντά
που μπορούσες να δεις πώς γεννιούνται οι ιδέες
στο μυαλό της
πώς δένουν μέσα της τα ασύνδετα
πώς αδειάζει τα συναισθήματα στο βάζο με τα λουλούδια
πώς αλλάζει το δέρμα της όταν δεν την κοιτά κανείς
πώς τρώει τον εαυτό της
και πώς τον αναγεννά.
 
Εκείνη δεν πίστευε πως υπάρχεις.
Οι άνθρωποι γκρινιάζουν,
πεινάνε,
κουράζονται,
κοιμούνται στην ώρα τους,
πηγαίνουν στη δουλειά,
πληρώνονται, ξοδεύουν,
εαυτό, χρήμα και χρόνο,
βρίσκουν δικαιολογίες,
αιτίες, αφορμές
φεύγουν, δε μένουν,
κυνηγούν, κερδίζουν, ξοδεύονται.
Εσύ όχι.
 
Σε ζει
μα δεν πιστεύει πως υπάρχεις
και κάθε που γυρίζεις το κλειδί στην πόρτα,
δίχως να το ξέρεις, τρέμει ολόκληρη
μην και έρχεσαι σαν άνθρωπος
από κείνους που γκρινιάζουν,
πεινάνε, κουράζονται, βρίσκουν δικαιολογίες
κι εσύ με το που μπαίνεις
γυρίζεις τη σελίδα στο ημερολόγιό του εαυτού της
και ξεκινάς να διαβάζεις την κάθε σημερινή εκδοχή της
προκαλώντας την να δελεάσει
την ακονισμένη σου περιέργεια
βεβαιώνοντας πως κεντρικός ήρωας
είναι αυτός που από τη θέση του αναγνώστη
επηρεάζει ανεπανόρθωτα την ..πλοκή της ιστορίας.

Ρίζα

Το λουλούδι κι αν το ξεριζώσεις,
όπου ριζώσει
την ίδια Ρίζα θ' απλώσει.

Ένορκος

Είμαι ένορκος. Ούτε ο θύτης, ούτε το θύμα, ούτε η εισαγγελέας, ούτε οι συγγενείς κανενός. Είμαι τοποθετημένος στο κέντρο του κύκλου και ρόλος μου είναι να είμαι δίκαιος. Όχι εκδικητικός, όχι επιεικής, όχι συναισθηματικός. Δίκαιος. Είμαι ο επίτονος που απορροφά τους κραδασμούς όλων των δυνάμεων.

Οι συγγενείς των δραστών και οι συνήγοροί τους ασκούν τιτάνιες δυνάμεις εξυπηρετώντας το δικό τους σκοπό. Οι συγγενείς του θύματος ασκούν τις δικές τους δυνάμεις για δικαιοσύνη στη μνήμη του θύματος.  

Ο ρόλος μου είναι να συλλέξω όλα τα στοιχεία που οδηγούν στην αλήθεια, να μην παρασυρθώ από τυχόν παιχνίδια των συνηγόρων, να μην παρερμηνεύσω κάτι που άκουσα, να υποψιαστώ συγκαλυμμένες συνομωσίες, να ζητήσω κρυμμένα κομμάτια αλήθειας, έχοντας κατά νου πως η αλήθεια είναι μία και ορίζεται από τα χειροπιαστά γεγονότα, από τις αόρατες προθέσεις, από τις πρώτες και δεύτερες σκέψεις των εμπλεκομένων. Και όταν στέκεσαι μπροστά σε ένα έγκλημα η ίδια η δικαιοσύνη είναι μία και οφείλει να είναι ανεπηρέαστη, αχρημάτιστη, ανόθευτη.

Έχω τον πιο δύσκολο ρόλο. Η θέση μου δεν επιτρέπει λάθη. Ένα λάθος μου μπορεί να σκοτώσει δεύτερη φορά το θύμα. Μπορεί να δολοφονηθεί ξανά η Ελένη; Ναι, μπορεί. Επίσης, δεν σκοπεύω να ενοχοποιήσω περισσότερο τους δράστες απ’ όσο τους ενοχοποιούν οι πράξεις και οι προθέσεις τους.

Έχω απέναντί μου δύο πατεράδες.

Ο ένας αγωνιά να σωθεί ο γιος του από την εσχάτη των ποινών.

Ο άλλος παλεύει να δικαιώσει την νεκρή κόρη του.

Μπαίνω στη θέση του καθενός και κυοφορώ ερωτήσεις σχετικές με το κατηγορητήριο.

Πώς ένας νέος φτάνει στο έγκλημα..?

Τί προηγήθηκε..?

Τί επηρέασε τη ζωή του…?

Θεωρείται ηθικός αυτουργός ο γονέας για την παραβατική, εγκληματική δράση του παιδιού του..?

Πιο καταιγιστικές οι διαπιστώσεις μου.

Δεν ξυπνά κάποιος ένα πρωί και γίνεται βιαστής και δολοφόνος.

Η κοινωνία δεν είναι αγγελικά πλασμένη. Στο κάθε αδιέξοδο ο καθένας επινοεί τρόπους διαφυγής, όσο κι αν τού κοστίσουν.

Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το παν για να ελαφρύνουν μία κατάσταση που ρέει εις βάρος τους. Όταν μπλέκεις με δικηγόρους, λέει ο λαός, ή με γιατρούς, θα χρειαστεί να βάλεις βαθιά το χέρι σου στην τσέπη. Και τότε θα πετύχεις αρκετά, αν όχι πολλά, από αυτά που εξαρχής φαινόντουσαν αδύνατα.

Στον αντίποδα, υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν να απαλύνουν τον πόνο μιας άδικης απώλειας. Εδώ το χρήμα δεν βοηθά. Εδώ βοηθά μόνο η αλήθεια και η απόδοση δικαιοσύνης.

Αποδίδω δικαιοσύνη σημαίνει κρατάω  άμυνες απέναντι στα παιχνίδια των εντυπώσεων.

Ζω την ιστορία όπως εξιστορείται μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Απουσία του θύματος, οι περιγραφές που έχω προκύπτουν από τα λεγόμενα των δραστών. Αυτό που ζω δεν είναι ταινία. Εδώ επιδιώκεται η καταγραφή της Ιστορίας των γεγονότων και των συνεπειών τους και θα αποτελέσει προηγούμενο για όλες τις επόμενες  απόπειρες βιασμών και δολοφονιών μιας επόμενης Ελένης. Η Απόφαση αυτού του δικαστηρίου θα αποτελέσει προηγούμενο για όλες τις απόπειρες συγκάλυψης της αλήθειας, για όλες τις βεβιασμένες απόπειρες χρήσης ελαφρυντικών σε περιπτώσεις κακουργηματικών πράξεων.

Από μένα εξαρτάται, σε έναν βαθμό, τί θα παραδοθεί στα χέρια της Ιστορίας της Δικαιοσύνης. Σε κάθε έγκλημα, δικάζεται ο εν λόγω δράστης, μα και όλοι οι επίδοξοι δράστες. Μέσα από την εκδίκαση της κάθε υπόθεσης το εν λόγω θύμα, και το κάθε επόμενο θύμα, ζητά Δικαιοσύνη.

Έχουν εξαντληθεί όλες οι περιγραφές, αναφορές, καταθέσεις, και ήρθε  η στιγμή που κάθομαι απέναντι στο θύμα κι απέναντι στους δράστες. Τούς τοποθετώ δίπλα δίπλα και ταυτόχρονα τους κοιτάω στα μάτια.  

Είναι η στιγμή της Απόφασης. Είναι η στιγμή που καλούμαι να ξεχάσω ακόμη και το όνομά μου.

Με λένε Ελένη και θα  μπορούσα να είμαι στη θέση του θύματος, μα κληρώθηκα να είμαι εδώ, ένορκος σε μία δίκη που αφορά την παραπλάνηση, την κακοποίηση, τον βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης που η μορφή  της πάντα θα εκφράζει το κάθε κορίτσι που δίνει πανελλήνιες, περνά στη σχολή, γιορτάζει την επιτυχία της, μετακομίζει, ζει μόνο του, παλεύει να πάρει τη ζωή στα χέρια του και εκτίθεται στον κίνδυνο να βρεθεί ένας ή περισσότεροι δράστες που θα παίξουν τη ζωή της σε ένα στοίχημα κυριαρχίας και στη συνέχεια διαφυγής από την εσχάτη των ποινών που αντιστοιχεί στα όσα θα έχουν προηγηθεί.

Δεν είμαι εκδικητική.

Η Απόφασή μου στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους τους επίδοξους επόμενους δράστες που θα επιχειρήσουν να στοχοποιήσουν την επόμενη κοπέλα για να κάνουν το «κομμάτι» τους.

Εξ αίματος

Αν με ρωτήσεις.. δεν πιστεύω στην εξ αίματος συγγένεια. Με τους ανθρώπους της Ζωής μου με δένει κάτι πιο βαθύ. Κάτι που το δημιούργησα με μία υποσυνείδητη ή συνειδητή μου επιλογή.

Τον πατέρα μου τον πολέμησα, τον μίσησα πολύ για τη δύναμή του, το γόητρό του, τη θέση εξουσίας του, την κυριαρχία του στην οικογένεια, την ικανότητά του να έχει σε όλα δίκιο.. πριν φτάσω να τον αγαπήσω βαθιά. Σήμερα, αν μού πεις πως δεν είναι ο πραγματικός μου πατέρας δεν θα μού αλλάξεις τίποτα απ' τα εγγεγραμμένα στο υποσυνείδητό μου βαθιά συναισθήματα που του θρέφω.

Την μητέρα μου, ως γυναίκα, φυσικά την είχα αντίζηλο, φυσικά την πολέμησα. Ως γυναίκα προς γυναίκα την εχθρεύτηκα για την θέση της δίπλα στον μπαμπά μου.. πριν την γνωρίσω, την καταλάβω και την αγαπήσω βαθιά. Δεν την κατάλαβα στον ρόλο της ως μάνα, την κατάλαβα ως άνθρωπο. Ένιωσα, στο βαθμό του δυνατού, την υπαρξιακή της αγωνία κι αυτό μάς ένωσε. Σήμερα, αν μού πεις πως δεν είναι η βιολογική μου μητέρα δεν θα αλλάξεις τίποτα απ' τα εγγεγραμμένα στο υποσυνείδητό μου βαθιά συναισθήματα που της θρέφω.

Υπάρχουν συγγενείς εξ αίματος που ζουν κάτω από την ίδια στέγη, γιατί έτσι ορίζει ο θεσμός της οικογένειας, μα δεν έχουν γνωριστεί ποτέ. Όχι ως γονιός και παιδί. Ως άνθρωποι. Να καθίσουν σαν φίλοι, (θεέ μου, τί υπέροχο δεσμό που έχουν οι φίλοι - από επιλογή μαζί, όπως οι εραστές) να μιλήσουν για τις αγωνίες τους, τους φόβους, τις προσδοκίες, τους στόχους ζωής, τις απογοητεύσεις, να συζητήσουν για την υπαρξιακή προέκταση του Εγώ, να μοιραστούν τις μάχες που μαίνονται μέσα τους, τον πόνο και την ευτυχία τους.

Και υπάρχουν άνθρωποι, δίχως δεσμούς αίματος, που δέθηκαν άρρηκτα στη ζωή, μέσα από αρτηρίες ζεστής ροής ανθρώπινης αμεσότητας, ειλικρίνειας κι αλήθειας. Με εκείνο το μοίρασμα Εαυτού που πολλές φορές φανερώνει όλα σου τα ελαττώματα και σε αφήνει γυμνό μπροστά στα μάτια του άλλου, που ως εκ θαύματος δεν εκμεταλλεύεται το να γνωρίζει τις αδυναμίες σου και σε στηρίζει να γίνεις πιο δυνατός, να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου και τον κόσμο. Είναι αυτός ο ξένος που δεν έχει να κερδίσει τίποτα και όμως πάντα θα είναι εκεί.
Ο δεσμός αυτός είναι καθαρός από τον δεδομένο χαρακτήρα που έχουν οι δεσμοί εξ αίματος.

Αυτή είναι μία τεράστια παγίδα των ανθρώπινων σχέσεων: Να θεωρείς τη σχέση δεδομένη. Χάνεις τη μαγεία. Η αγάπη της μάνας θεωρείται δεδομένη. Και να σκοτώσεις, φίλε, η μάνα σου θα σε λατρεύει, γιατί είσαι το παιδί της. Ναι, μα ξέρεις...? Δεν χρειάζεται να την κομματιάσεις, γνωρίζοντας το δεδομένο της αγάπης της. Αγάπα την. Αγάπα την, σαν να μην είναι δεδομένη. Όπως την ερωμένη σου, όπως τον φίλο, όπως τον θεό σου, που ξέρεις πως δεν θα σού χαριστεί και πρέπει να κάνεις αγώνα να αποδείξεις πως αξίζεις την αγάπη και τη θυσία του.

Αν με ρωτήσεις.. δεν πιστεύω στους δεσμούς εξ αίματος.
Με όλους τους ανθρώπους της ζωής μου με δένει κάτι πιο βαθύ από το αίμα.
Με δένουν ενεργειακές αρτηρίες που κάνουν τον Πυρήνα της Ύπαρξης να πάλλεται, όπως η καρδιά κινεί το σώμα.
Σ' αυτούς τους ανθρώπους ανήκει και μία μικρή που μεγαλώνει θεσπέσια, που αν και δεν είναι παιδί μου, μού μοιάζει απίστευτα και στα δώδεκά της χρόνια, μέσα από την αιχμηρή της εσωστρέφεια ξεπηδά μία καλλιτεχνική φύση που με μαγεύει. Η Μαρία, τυχαίνει να είναι ανιψιά μου. Δεσμός αίματος θα μού πεις. Μα όχι. Δεν δένομαι με το αίμα εγώ. Πρέπει να με κερδίσεις. Είμαι άλογο που κλωτσάει. Και η Μαρία το ίδιο. Ατίθαση, αγριεμένη όσο κι αν ακολουθεί τους κανόνες. Δεν την συναντώ συχνά. Μα όταν σμίγουμε, στον λιγοστό χρόνο που περνάμε μαζί, υπάρχει μία αόρατη επικοινωνία. Λέμε λίγα που σημαίνουν πολλά. Η μαγεία της ουσιαστικής αλληλεπίδρασης δεν χρειάζεται λόγια.

Η πρόταση ήρθε σήμερα. Στο επόμενο βιβλίο μου το εξώφυλλο θα το σχεδιάσει η Μαρία. Έτσι, θα δημιουργήσουμε μία ακόμη ενεργειακή αρτηρία που θα μάς δένει πέρα από το γήινο ΓιαΠάντα. Γιατί τα βιβλία είναι αθάνατα, ακόμη κι αν οι συντελεστές τους πεθάνουν. Ακόμη κι αν μείνουν ακίνητα στο ράφι μιας βιβλιοθήκης. Μένουν πέρα από το ΓιαΠάντα και φυσικά η σχέση που δένει το βιβλίο με τους δημιουργούς του δεν είναι σχέση αίματος. Είναι μία σχέση πιο βαθιά. Σχέση Ψυχής.
Για την ώρα, τα έργα της κοσμούν το σαλόνι μου....

ανθισμένη αιμορραγία

..ανθισμένη αιμορραγία δίπλα στο κρανίο
κι η αυτόχειρας
πιο ζωντανή από ποτέ.

Οι Δυο μας

Όταν όλοι πέσουν για ύπνο, μείνε λίγο ακόμη μαζί σου, πιάσε σου κουβέντα για κείνα που δεν συζητιούνται μπροστά σε τρίτους.. πες τις αλήθειες σου.. εξήγησε τα Επειδή που σε έφεραν ως εδώ.. στήριξε τα σωστά και τα λάθη σου.. ο μόνος εχθρός που έχεις να φοβάσαι είσαι εσύ κι ο μόνος σύμμαχος που χρειάζεσαι είναι ο εαυτός σου.. βρείτε τα.. κοιταχτείτε στα μάτια.. μαλώστε, βάλτε τα κλάματα, αγκαλιαστείτε, κάντε έρωτα.. Δύσκολο ε..? Πώς κάνεις έρωτα στον εαυτό...? Σίγουρα όχι με φαντασιώσεις κι αυτοϊκανοποίηση. Περνάς απ' όλα τα στάδια της αυτοκριτικής, της αμφισβήτησης, της απόρριψης, της άρνησης, του πολέμου, της ανακωχής, της αποδοχής, της κατανόησης, της αγάπης για να φτάσεις ως τον έρωτα. Κι όσο θα ερωτεύεσαι τόσο πιο άγριες θα είναι οι μάχες που θα συμβαίνουν μέσα σου, γιατί θ' αρχίζεις να διαπραγματεύεσαι πιο δύσκολα ζητήματα απ' τα καθημερινά σου σωστά και λάθη.................... και οι νύχτες, πλέον, θα μοιάζουν τόσο μικρές για να λύσεις όλους τους γρίφους σου...
..όπως και η Ζωή η ίδια.

Τελεσίδικο

Δεν θα βγω απ’ τον Τάφο.

Έχω τρεις μέρες να κάνω τον απολογισμό μου

κι αν δεν μού φτάσουν θα ζητήσω παράταση..

Έχω να μετρήσω τις φορές που σταυρώθηκα

-          δικαίως ή αδίκως -

που αναστήθηκα ματαίως

δίχως ν’ αλλάξω τον κόσμο

ή τον Εαυτό μου

κι έδωσα ευκαιρία να συνεχιστούν οι Φαύλοι Κύκλοι.

Έχω να φυλλομετρήσω τ’ αγκάθια στο στεφάνι μου

πάνω στο «μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά» η Ζωή.

Έχω να απολογηθώ που παρέχω πέρασμα

στους εισβολείς

και με τα 30 αργύριά τους με εξαγοράζουν

και με πουλούν στους επόμενους

κι όλο αλλάζω χέρια αγοραστών.

Δεν αρκεί τόσο σκοτάδι για να σκεφτώ.

Χρειάζεται να προχωρήσω πιο κάτω,

πιο βαθιά,

πιο μέσα.

Στους πιο παλιούς νεκρούς.

Να μεταφράσω τον φόβο και τον θρήνο

να βυζάξω τις ρίζες του δέντρου

όπου κρέμονται αυτοκτονικά οι τύψεις των ανθρώπων

με το χώμα του να θρέφεται απ’ το λίπασμα των νεκρών

που δεν αναστήθηκαν ποτέ.

Η δύναμη βρίσκεται μπροστά στο τελεσίδικο.

Ελάχιστα πριν σφραγιστεί το φέρετρο

πριν βαρύνει το χώμα

πριν κοπεί το νήμα

πριν τελειώσουν τα Ποιήματα

τότε που θα πεθάνω στ’ αλήθεια,

δίχως ελπίδα Ανάστασης,

τότε

θα έρθει η σειρά σου ν’ αναστηθείς

δίχως να περιμένεις κάποιον άλλον

να έρθει να σε σώσει.

Λάθος μάθημα

Αν σού 'χαν διδάξει πως υπάρχει κι άλλος τρόπος από τη διαδοχή Προδοσία – Σταύρωση – Ταφή κι Ανάσταση, δεν θα ήσουν τόσο ανεκτικός με τα Βάσανα της Ζωής σου, ανθρωπάκο…
Δεν θα υπέμενες τα πάνδεινα περιμένοντας μια Ανάσταση. Θα διεκδικούσες Παράδεισο κάθε φορά που κάποιος θα σού άρπαζε το "μήλο" από το στόμα.

Η εξ αποστάσεως διδασκαλία αναιρεί τον Δημόσιο και Δωρεάν χαρακτήρα της Εκπαίδευσης

Η εξ αποστάσεως διδασκαλία αναιρεί τον Δημόσιο και Δωρεάν χαρακτήρα της Εκπαίδευσης, μιας και αρκετοί μαθητές και των δυο βαθμίδων απέχουν από τη σύγχρονη και ασύγχρονη διαδικασία, είτε λόγω ανεπαρκούς υλικοτεχνικής βάσης, είτε λόγω έλλειψης στοιχειώδους τεχνογνωσίας και αδυναμίας βοήθειας από το γονιό, οπότε οι διαδικασίες τηλεκπαίδευσης δεν εξυπηρετούν στην αναπλήρωση χαμένων ωρών, παρά μόνο στο να διατηρηθεί επαφή του μαθητή (που θα καταφέρει να συνδεθεί) με το σχολείο, τον καθηγητή, το γνωστικό αντικείμενο με ασκήσεις και μαθήματα στα οποία ΔΕΝ θα παίρνουν απουσίες και δεν γίνεται να αξιολογηθούν για το Β τετράμηνο, όπως και δεν γίνεται να προχωρήσουν στην ύλη.

Τόσες ώρες προγραμμάτων κατά του BULLYING εστίαζαν στον Κοινωνικό Αποκλεισμό, και να που ήρθε η στιγμή να τον υλοποιήσουμε επίσημα, ως Εκπαιδευτικό Σύστημα...

Απολαμβάνω την διαδικασία. Λατρεύω την επαφή με τα παιδιά μου, μα ειλικρινά θλίβομαι και εξοργίζομαι μαζί μου, με το σχολείο μου, με τη ΔΔΕ, με το Υπουργείο, σαν σκέφτομαι τον ΕΝΑΝ , έστω έναν, μαθητή μου που λείπει από αυτό το...... ιντερνετικό πάρτι!...

Μικρόφωνα, καζούρα, κάμερες κλειστές, φωνές παιδιών, απορίες, εξηγήσεις, ανάθεση εργασιών, οργασμός αλληλεπίδρασης, mail, πλατφόρμες ασύγχρονης, κυψέλες, τοίχοι ανακοινώσεων, ιστολόγια κυψέλης...... και από ένα μόνο τμήμα μου 7 άτομα απόντα...

ΔΕΝ Με νοιάζει η απουσία από το μάθημα. Με νοιάζει η απουσία από την ΟΜΑΔΑ! Ξαφνικά Όλοι μαζί και κάποιοι, ως μονάδες, είναι Εκτός..

Εξήγησα στα παιδιά που συνδέθηκαν στο Webex πως ό,τι λέω εδώ, μόλις ανοίξουν (αν ανοίξουν) τα σχολεία θα το ξαναπώ για ΟΛΟΥΣ, γιατί ΔΕΝ είναι δίκαιο να λείπει ΟΥΤΕ ένας μαθητής από την διαδικασία!... Τούς εξήγησα πως ΔΕΝ θα βαθμολογηθούν στέλνοντας τις εργασίες.. Θα τις αξιολογώ, θα τους επισημαίνω τυχόν λάθη, θα τους τονίζω τί να προσέξουν, μα ΔΕΝ ΘΑ ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΘΟΥΝ!....
Απάντησαν "και γιατί να τις κάνουμε..?" "Τώρα τις κάνετε για να ακονίσετε το μυαλό σας μέσα στην αδράνεια του εγκλεισμού, για να μην ξεχάσετε όσα μάθαμε, για να μείνετε σε εκπαιδευτική εγρήγορση..!..."

Δυστυχώς, η εικόνα των 7 του τμήματος που απέχουν, λείπουν, απουσιάζουν, μού αμαυρώνει όλη την χαρά της επικοινωνίας.

Είμαστε περήφανοι που προχωράμε μπροστά ως Εκπαιδευτικό Σύστημα.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ως εκπαιδευτικός και ως Κάκια που προχωράμε μπροστά αφήνοντας κάποιους πίσω... (στην παρούσα φάση, τουλάχιστον....) :(

Πριν χρόνια υπηρετούσα στο 2ο Γυμνάσιο Γιαννιτσών. Είχαμε μαθητές από τα γύρω χωριά, ελληνάκια, ρομά και αλλοδαπούς.
Κάποια στιγμή διαπιστώθηκε πολυήμερη απουσία ενός μαθητή από ένα διπλανό χωριό. Επιχειρήθηκε τηλεφωνική επικοινωνία. Μάταια. Εστάλη ταχυδρομικώς ενημερωτικό σημείωμα απουσιών. Μάταια. Ο διευθυντής (Μωυσιάδης Παντελής) με ρώτησε (εμένα, γιατί είχα σχέση με το χωριό του μαθητή) αν γνωρίζω κάτι, αν συμβαίνει κάτι στο σπίτι, στην οικογένεια.. Απάντησα αρνητικά. Δεν ήξερα τίποτα. Μού είπε, ανθρώπινα από τη θέση ευθύνης του, "Θα αναλάβεις να έρθεις σε επαφή με τους γονείς και το παιδί. Έχουμε ευθύνη. Δεν γίνεται να λείπει ένας μαθητής μας από το σχολείο και να μην αναζητήσουμε το λόγο. Πού είναι αυτό το παιδί...? Τί συμβαίνει...?"

Την επόμενη μέρα πήγα στο σπίτι του παιδιού. Ναι, υπήρχαν οικογενειακά προβλήματα. Καταφέραμε το παιδί να επιστρέψει στο σχολείο. Είχαν μείνει 2 περίπου μήνες ως τη λήξη της χρονιάς, της Γ' γυμνασίου. Το παιδί τελείωσε.

Και τί έγινε θα μού πεις...?
Δεν καταφέραμε να λύσουμε τα προβλήματα της οικογένειας. Όχι. Μα το παιδί ένιωσε πως η σχολική κοινότητα ενδιαφέρεται γι’ αυτόν, πως δεν μάς ήταν αόρατη η παρουσία και η απουσία του. Οποιοσδήποτε άνθρωπος, σε οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση, όταν νιώσει κάποιον να εστιάζει πάνω του, διδάσκεται πως είναι να δέχεσαι συμπαράσταση, να μην αισθάνεσαι μόνος, να έχεις κάποιον που είναι εκεί και σε υπερασπίζεται.

Η εστίαση του Διευθυντή μου, μού δίδαξε πώς δεν μπορώ να είμαι αδιάφορη προς καμία απουσία μαθητή μου.

Πίσω από κάθε παιδί που αργεί ή λείπει υπάρχει μια Ιστορία που δεν θα ψάξει ποτέ κανένα Υπουργείο. Μόνο ο άνθρωπος, πίσω από το ρόλο του δασκάλου / διευθυντή, μπορεί και οφείλει να ψάξει, για να μην λείψει κανένα παιδί από την Εκπαιδευτική Διαδικασία.

Δίπλα στο δάσκαλο και στο διευθυντή του κάθε σχολείου, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων καλείται και οφείλει να υπερασπιστεί το δικαίωμα ΟΛΩΝ των παιδιών για Ισότιμη Συμμετοχή στην διαδικασία μάθησης, με όποιον τρόπο κι αν αυτή υλοποιείται.

Για το Υπουργείο που στέλνει οδηγίες για 4ωρη ζώνη τηλεκπαίδευσης στο Γυμνάσιο, 8 -12, με οργανωμένο ωρολόγιο πρόγραμμα, οι μαθητές που λείπουν απ τη διαδικασία είναι απλά νούμερα. Απ’ τους 300.000 μαθητές οι 230.000, είπε με καμάρι η υπεύθυνη τηλεκπαίδευσης διευθυντών και ομάδων συντονισμού, είναι μέσα στις πλατφόρμες του ψηφιακού σχολείου. Νούμερα. Στατιστικά στοιχεία σε μία οθόνη.

Για μένα οι μαθητές μου που λείπουν έχουν όνομα, πρόσωπο, συναισθήματα.. και τούς θέλω στην τάξη. Και πιστεύω σ αυτό το εγχείρημα, που μ’ έναν τρόπο πλήττει το δικαίωμα του κάθε μαθητή για Ισότιμη Συμμετοχή στην Εκπαιδευτική Διαδικασία, θα πρέπει οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων να πάρουν μία θέση. Ως γονείς και κηδεμόνες δεν αρκεί το παιδί μας να έχει πρόσβαση, μα και το παιδί του γείτονα. Η συλλογικότητα θα δοκιμαστεί, όπως δοκιμάζεται πάντα.

Σ αυτό το συλλογικό δικαίωμα, το δίχως εξαιρέσεις, στηρίζεται η Δημοκρατία.
Ποιά Δημοκρατία, θα μού πείτε τώρα, ε...?
Μέσα σε περίοδο έκτακτων μέτρων, απαγορεύσεων υπέρ του καλού της δημόσιας υγείας, η Δημοκρατία έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Συγχωρέστε με. Διαφωνώ.