Πυρεπένδυση: παράγωγο πυρκαγιάς (ανεπιτυχής πυρόσβεση)

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Δεν γίνεται να σβήσεις τη φωτιά
όσο επιμένεις να ‘σαι άνθρωπος.
 
Ο άνθρωπος συντηρεί τις φωτιές,
τις επαναλαμβάνει,
τις απολαμβάνει μέσα στην τρομολαγνεία του
γλείφοντας τα καμένα δάχτυλα,
ροκανίζοντας τα αποκαΐδια,
εισπνέοντας βαθιά τον πυκνό καπνό
σαν το τσιγαριλίκι που μαστουρώνει το μυαλό
με νέες επενδύσεις.
Ηδονίζεται με εκείνο το συριγμό του νερού
που σπαρταράει κι εξατμίζεται
πέφτοντας πάνω στην καυτή σάρκα
του δέντρου ή του ζώου
με ρεαλιστική ανεπάρκεια πυρόσβεσης.
 
[Τα δάση πιάνουν χώρο
στην προς εκμετάλλευση επιφάνεια
αυτής της στρόγγυλης μπάλας
που με ωραιοπάθεια μοστράρει
στη βιτρίνα του σύμπαντος
κι ας μην έχει εμφανιστεί ακόμη
ένας εξωγήινος αγοραστής.
 
Ο άνθρωπος πουλά
και πουλιέται
αποζημιώνοντας συνειδήσεις.]
 
Μη μού κλαις.
 
Κι αν όντως θέλεις να σβήσεις τη φωτιά
δέντρο γίνε
ζώο ή χώμα.
Ξεφλουδίσου απ’ τ’ ανθρώπινά σου
μείνε γυμνός
με εκείνο το εσωυλικό που πονάει
όταν γρατζουνιέται,
που σφαδάζει όταν καίγεται
κι αβοήθητο αντικρίζει το θάνατο
δίχως εναλλακτική πληρωμής
για μία παράταση ζωής.
 
[..οι επενδυτές κοιμούνται ήσυχοι
τα μάγια λύθηκαν:
ξέχασαν οι άνθρωποι πώς να μεταμορφώνονται
σε δέντρα και σε ζώα.]

σύνδεση

 

Μέσα σ’ αυτήν την πολύβουη ροή οι λέξεις ξεραίνονται και πέφτουν. Σαπίζουν σαν δόντια που χρησιμοποιήθηκαν πολύ τρώγοντας junk food. Το καταλαβαίνεις πλέον από τα χαμόγελα των ανθρώπων. Όχι, δεν έχουν  μαυρίσει τα όμορφα με λεύκανση δόντια τους. Είναι όπως οι λέξεις. Άδειες θήκες καλοπληρωμένης δουλειάς οδοντιάτρου, ιδανικά για φαντεζί χαμόγελα και επιφανειακές συζητήσεις, καθώς και για να καταβροχθίζουν τους ανταγωνιστές.

Είχα καιρό να δω τα δόντια της. Τα ‘χε αφήσει με εκείνο το φυσικό τους σμάλτο που πλέον έμοιαζε κιτρινισμένο μπρος στις εκτυφλωτικές πορσελάνες των καλοντυμένων οδοντοστοιχιών και των λέξεων. Σφράγισε τα χείλη και, ενώ κανείς δε νοιαζόταν, εκείνη ένιωθε πως στερεί από τον κόσμο το φυσικό της χαμόγελο και τις λέξεις της. Τί εγωκεντρισμός! Ο κόσμος έχει τόσα για να χορτάσει τις πείνες του, που πλέον δεν τού έλειπε τίποτε, ποτέ. Μα εκείνη κρατούσε με πείσμα την απεργία της. Οι ψυχολόγοι υπέγραφαν μία εκούσια (!) κατάθλιψη. Εκείνη ήρεμη, συνέχιζε το έργο της. Κι αυτοί, με τον καιρό (όπως γίνεται πάντα, με όλα), έπαψαν να ασχολούνται.

Πάλευε να εξηγήσει αν οι λέξεις ήταν που προκάλεσαν το μεγάλο κακό ή αν οι λέξεις ήταν που είχαν υποστεί το μεγάλο κακό. Σε κάθε περίπτωση είχε επέλθει κορεσμός κι ένας κορεσμός πάντα παραλύει τις συγκινήσεις. Οι διαπιστώσεις, οι συνεπαγωγές, οι τεκμηριώσεις, οι συνθέσεις, οι περιγραφές, οι έρευνες, οι καταφάσεις και οι αντιθέσεις πολλαπλασιάζονταν σαν υπερσεξουαλικές οντότητες που αναπαράγονται δίχως έλεγχο. Οι συγκινήσεις, όμως, ήταν υπό εξαφάνιση και τα μάτια των ανθρώπων θαμπά.  

Στις απομονώσεις της επέλεγε μία λέξη και την έγραφε στον τοίχο του σαλονιού. Την κοιτούσε από μακριά, από κοντά, ευθεία ή λοξά. Έσβηνε γραμμούλες και δημιουργούσε ανοίγματα στους κύκλους των γραμμάτων. Έμπαινε στο νόημα. Γινόταν το νόημα. Περιφερόταν μέσα στη σημασία της λέξης και έβρισκε κήπους και μελωδίες. Έμενε ώρες σ’ αυτή τη διάσταση της άνευ λεξικού ερμηνείας και συνειδητοποιούσε πως ούτε πεινούσε, ούτε διψούσε για κάτι άλλο εκτός από την περιήγηση στο νόημα. Περπατώντας καταλάβαινε πως δεν υπήρχε διαχωριστικό. Η ίδια της ήταν η λέξη. Και η σημασία της. Και τελικά στριφογύριζε στον εαυτό της, όπου τα σκοτάδια και οι σιωπές της ξεδίπλωναν χρώματα και μυρωδιές. Δεν την αναζητούσε κανείς, οπότε δεν την πίεζε ο χρόνος για να επιστρέψει. Έμενε μέχρι να διερευνήσει την τελευταία γραμμούλα του τελευταίου γράμματος της λέξης. Ένας περίπατος που γινόταν με ιεροτελεστία και σεβασμό στον αργό ρυθμό που απαιτεί η δημιουργία σύνδεσης.  Το ζητούμενό της δεν ήταν να δει. Δεν ήταν να ανακαλύψει. Ήταν να συνδεθεί. Να αισθανθεί. Να γίνει. Αφιέρωνε ολόκληρα βράδια σε μία μόνο λέξη. Γράμμα γράμμα. Γραμμή γραμμή. Όπως οι εραστές σταματούν το χρόνο και ανακαλύπτουν με μάτια κλειστά, σπιθαμή προς σπιθαμή, τους πόρους του δέρματος, αυτής της Γης που τούς γεννά ταυτόχρονα την επιθυμία της κατάκτησης και της παράδοσης.

Κάθε φορά που επέστρεφε συνειδητοποιούσε πως δεν ήταν οι λέξεις υπεύθυνες για το μεγάλο κακό. Οι λέξεις ήταν αθώες. Πολυδιάστατες, αλληγορικές, αμφίσημες, πλούσιες, συντηρώντας σύμπαντα ερμηνείας. Δίχως πρόθεση να εξαπατήσουν, μα ούτε και να διευκολύνουν το νόημα.  Οι λέξεις εξακολουθούσαν να διαφυλάττουν το μυστικό του νοήματος. Τα στόματα που τις μασούσαν ήταν υπαίτια για τους ακρωτηριασμούς. Τα χέρια που τις πουλούσαν ήταν υπεύθυνα για την πτώχευσή τους. Οι θνητοί εαυτοί που ήταν προσκολλημένοι στις διαδικασίες και όχι στην ουσία. Που τις εμπορεύονταν σαν ένα ακόμη προϊόν στην παγκόσμια αγορά. Οι θνητοί εαυτοί που τις χρησιμοποιούσαν για να συστήνονται μορφωμένοι ή για να σκοτώνουν το χρόνο τους σε ανούσιες συζητήσεις.

Όταν επιτυγχάνεις τη σύνδεση σού έρχονται οι απαντήσεις, δίχως να χρειαστεί να διατυπώσεις την ερώτηση. Είχε κατανοήσει πως δεν μπορείς να συζητήσεις κάτι που δεν το έχεις ήδη μέσα σου!

Έμεινε με σφραγισμένα τα χείλη για χρόνια περιφερόμενη μέσα σε ενήλικους ανθρώπους διαφόρων ηλικιών. Οι άνθρωποι κατέληξαν να γεννιούνται ενήλικοι, χάνοντας τη φυσική κωδικοποίηση των λέξεων. Ακόμη και το κλάμα ή το γέλιο τους ήταν ενήλικα.

Συνέχιζε να υπάρχει κλεισμένη στο κάστρο της, ορατή μα απούσα, περιμένοντας, όχι κάποιον πρίγκιπα να τη γλιτώσει από τον δράκο, μα ένα παιδί να μιλά εκείνη τη διάλεκτο της ζωής που συνδέει συλλαβές με συγκινήσεις,  ενεργοποιώντας το δίκτυο των αισθήσεων, των διαλογισμών, της ύπαρξης, μην αφήνοντας καμία πτυχή εαυτού να ατροφήσει.

αποποίηση

 

Πέρασε κι αυτό. Ρόλος με ημερομηνία λήξης (όπως τα προϊόντα). Ολοκληρώθηκε η διαδικασία, τους ζυγούς λύσατε. Μένουν άλλοι ρόλοι να δίνουν νόημα στη ζωή σου. Ποιος θα ήσουν δίχως τους ρόλους σου?..

Σού παίρνουν την ταυτότητα, σε εντοπίζουν μέσα στη λίστα, διαγράφουν το όνομά σου. Κρύβεσαι στο παραβάν, ρίχνεις το φάκελο στη σχισμή. Μετράς. Είσαι ο ρόλος σου, όσο υπηρετείς τις υποχρεώσεις του ρόλου. Παύεις να είσαι, όταν αποποιείσαι την ευθύνη. Μοιάζει σαν να κόβεις ομφάλιους λώρους επιδιώκοντας ελευθερία. Μία ελευθερία που συνοδεύεται με ανυπαρξία. Αν συνεχίσεις να μη συνεργάζεσαι, είναι σαν να παύεις να υπάρχεις.

Μετά από καιρό απουσίας, μετά από καιρό άρνησης συμμόρφωσης με το ρόλο, διαγράφεσαι. Σε ξεγράφουν από κόρη. Σε διαγράφουν από τους φοιτώντες του σχολείου ή του Πανεπιστημίου. Σε διαγράφουν από τους εκλογικούς τους καταλόγους. Σε διαγράφουν απ’ τις κοσμικές λίστες των καλεσμένων σε γάμους, γιορτές, βαφτίσια, γενέθλια, κηδείες, μνημόσυνα. Δε σε  μετράει κανείς.

Για να υπάρχεις χρειάζεται να δηλώνεις παρών. Αν απέχεις, εισχωρείς στην ανυπαρξία. Δύσκολη συνθήκη αναγνώρισης εαυτού, ειδικά επειδή μια ζωή σού διδάσκουν πως αυτό που είσαι ορίζεται μέσα απ’ την αλληλεπίδραση με τους άλλους.

Όταν αποποιείσαι, ακολουθεί κενό. Χάνεις κληρονομιές, χάνεις επίθετα προγόνων, χάνεις θέσεις, χάνεις παρέες. Αν δεν τρελαθείς, αγγίζεις την ελευθερία. Σηκώνεσαι, ανάβεις φωτιά και καις τα κουστούμια και τα σύνεργα του κάθε ρόλου. Φυσάς τη στάχτη και αφού τελειώσουν όλα.. μετράς τί μένει.

Τί μένει?..

Δίχως ρόλους, τί δίνει νόημα στη ζωή σου..? Ποιος είσαι, δίχως τους ρόλους σου..?

Ο γιος του τάδε. Ο πατέρας του τάδε. Ο τάδε επιχειρηματίας. Ο εργαζόμενος στην τάδε επιχείρηση. Ο ψηφοφόρος του τάδε κόμματος. Ο βουλευτής της τάδε περιφέρειας. Ο κουμπάρος στον τάδε γάμο. Ο συγγενής του τάδε νεκρού. Ο μάρτυρας στη τάδε δίκη. Ο κερατάς της τάδε γυναίκας. Ο απουσιολόγος της τάδε τάξης. Ο μπεκρής της τάδε παρέας. Ο ευσεβής της τάδε ενορίας. Ο τρελός του τάδε χωριού.

Αν σε αποβάλει ο δάσκαλος, τότε είσαι ο αποβεβλημένος από την τάξη. Αν, όμως, αρχίσεις να φεύγεις μόνος και σταδιακά, κανείς δε θα καταλάβει ότι απομακρύνεσαι. Θα το θεωρήσουν φυσιολογικό. Ο κόσμος αγαπά αυτή τη λέξη. Κανείς δε θ’ ασχοληθεί με την απουσία σου, ούτε θα σού κολλήσουν επίθετα ή ετικέτες. Κι αυτά, όπως οι ρόλοι, δίνουν τεχνητή αξία σ’ αυτό που είσαι. (Ποιος είσαι..?)  Όσο απομακρύνεσαι κι αποποιείσαι τους ρόλους, σβήνονται όλα. Και, ναι, παύεις γι’ αυτούς να υπάρχεις. Θα γίνουν πολλά γλέντια, πολλές κηδείες, πολλές εκλογές χωρίς εσένα.

Κι εσύ θα είσαι πλέον αθέατος οδοιπόρος. Ούτε καν παρατηρητής της Μεγάλης Σκηνής. Θα υπάρχεις για σένα. Δε θα έχεις την ανάγκη να βγεις σε ένα παράθυρο να εξηγήσεις γιατί απομακρύνεσαι, πού πας, πού υπάρχεις, πώς υπάρχεις. Όταν νικήσεις αυτή την ανάγκη, τότε ολοκληρώνεται η φυγή.

Ως τώρα δε γνωρίζουμε πόσοι το κατάφεραν. Δεν αναφέρονται πουθενά. Ούτε καν σαν αγνοούμενοι. Ούτε ως πρωταγωνιστές σε ιστορίες λογοτεχνίας. Είναι αυτοί που έκοψαν τις συνδέσεις κι απομακρυνόμενοι έσβηναν το βήμα τους, γνωρίζοντας πως το Θέατρο θα συνεχίσει τις παραστάσεις του και χωρίς αυτούς, δίχως καν την ανάγκη να τους αντικαταστήσει.  

Σημεία των καιρών

Οι άνθρωποι του πνεύματος πέσαν σε.. κατάθλιψη, γιατί οι άνθρωποι του μάρκετινγκ πουλούν καλύτερα τον εαυτό τους και το κοινό, οι πελάτες, οι ψηφοφόροι της κακιάς ώρας, υπνωτίζονται απ'τα έντονα φώτα της βιτρίνας.

Ταυτοπροσωπία

Σ αγάπησα τόσο που έγινα ίδια σου και σε γιορτάΖω κάθε μέρα γιορτάζοντας αυτό που μού έμαθες να είμαι: Εγώ.

Φαύλος κύκλος

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Αν κάθε φορά που ανασταίνεσαι
συνεχίζεις τη Ζωή
από εκεί που την άφησες,
είσαι καταδικασμένος να ζήσεις
τους ίδιους θανάτους.. 

Γυναίκα στην ομίχλη

Στάθηκε στην όχθη του δρόμου

και πρόσθεσε τη λήθη

με την ομίχλη του τοπίου.

Όταν εξατμίστηκαν τα περιγράμματα

των σκέψεων και των σχημάτων

ξεγέλασε την εστίαση του φωτογράφου

και διάφανη διαπέρασε το μυαλό του

που πλέον την διακρίνει ολοζώντανη

σε όλες τις φωτογραφίες

που απεικονίζουν νεκρή φύση και άδεια τοπία.

Εν αρχή ην.....η μαμά

Από την ώρα που γέννησε το μικράκι που κυοφορούσε για 9 μήνες παρά 3 μέρες, αφού τελείωναν τα διαδικαστικά του φαγητού και της καθαριότητας του μωρού, το ξάπλωνε στο κρεβάτι και καθόταν δίπλα του. Του ψιθύριζε στο αυτί ένα σ’ αγαπώ με όλες τις αποχρώσεις της χροιάς της, ενώ ταυτόχρονα του χάιδευε το κορμάκι. Κάθε σπιθαμή. Και το δέρμα του ενεργοποιούσε τους αισθητήρες αφής. Μάθαινε πώς σε αγγίζουν όταν σ’ αγαπάνε. Ενδιάμεσα έσκυβε και το μύριζε με βαθιές εισπνοές κι αβίαστα ακουγόταν ένα πνιγμένο επιφώνημα ευτυχίας, σαν να θέλεις να κρατήσεις την αναπνοή σου, ώστε να μείνει μέσα σου η αγαπημένη μυρωδιά και να μην σού ξεφύγει το άρωμα. Κι όταν ερχόταν η ώρα για ύπνο έπαιρνε το μικράκι της αγκαλιά και το κοίμιζε χορεύοντας ένα μπλουζ σε μία μουσική σύνθεση δική της, που την μουρμούριζε στο αυτάκι του. Χόρευαν για ώρες, ακόμη κι όταν εκείνο έπαιρνε την βαθιά του αναπνοή και βυθιζόταν στο όνειρο. Το μικράκι αποκοιμιόταν λες και βρισκόταν ακόμη στο αμνιακό υγρό της κοιλιάς της. Ασφαλές κι ευτυχισμένο. Συνέχιζε έτσι για χρόνια, όσο άντεχε η μέση της να χορεύουν αγκαλιά.

Δε  θυμόταν αν της φέρθηκε ποτέ κανείς έτσι. Δεν είχε σημασία εξάλλου. Αυτά τα μητρικά κι ανθρώπινά της αποθέματα δεν δημιουργήθηκαν από στέρηση, σαν απωθημένα, ούτε από βίωμα. Γεννήθηκαν μέσα απ’ αυτήν την αμφίδρομη σχέση μαμάς και παιδιού, που υποψιάζεται πως ξεπερνά τη διαδικασία εγκυμοσύνης και επεκτείνεται και στη διαδικασία υιοθεσίας.

Ο περίγυρος, με όλη του τη διάθεση να παρέμβει στο μητρικό της έργο, την επέκρινε ισχυριζόμενος πως το παιδί θα βγει κακομαθημένο έτσι όπως το παραχαϊδεύει και δεν το αφήνει να κλάψει. Τους παρέβλεπε όλους. Συνέχιζε με βάση το ένστικτο.

Το μικράκι της μεγάλωσε και έγινε ένας άνθρωπος που λατρεύει τη μυρωδιά και την υφή του δέρματος, γοητεύεται από τον ψίθυρο, χορεύει στην εσωτερική μελωδία. Ξέρει να αφιερώνει χρόνο, να εκτιμά και να αγαπάει, πρώτα τον εαυτό του, συνεπαγωγικά τον άνθρωπο που είναι δίπλα του και προεκτατικά να εκτιμά και να σέβεται κάθε άνθρωπο που θα βρεθεί στον κύκλο της ζωής του.

Ο περίγυρος πάλι παρών να την ενοχοποιήσει για την εκμετάλλευση που περιμένει αυτό το αγγελούδι μέσα στον κόσμο των δαιμόνων, γιατί, κυρία μου, δεν μεγάλωσαν όλοι οι άνθρωποι με τρυφερότητα,  χάδια, αγγίγματα και ψιθύρους.  Τι νομίζεις πως κατάφερες, λοιπόν; Να δημιουργήσεις ένα πλάσμα ευάλωτο που θα πέσει βορρά στους ανθρωποφάγους του συστήματος.

Δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να απαντήσει. Ούτε καν να αφιερώσει χρόνο να προβληματιστεί πάνω στην οπτική του περίγυρου. Φυσικά, όσα παιδιά κι αν γεννούσε έτσι θα τα μεγάλωνε. Αμετανόητα τρυφερή και αρνούμενη να γίνει σκληρή για να μεγαλώσει ανθρώπους που θα έχουν ισχυρές άμυνες και δυνατές επιθέσεις στις αρένες του κόσμου.

Αυτή επιμένει να γεννά και να μεγαλώνει ανθρώπους που νιώθουν πολύτιμοι και αναγνωρίζουν το ανεκτίμητο του ανθρώπου. Ανθρώπους που δε θα πουλήσουν ποτέ τον εαυτό τους και δεν θα αγοράσουν ποτέ τον άνθρωπο δίπλα τους.

Αποσύνδεση

 

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Όταν επέστρεψε 
από την εξορία του
- λίγων ημερών οικειοθελής απουσία -
είχαν ξεχάσει τ' όνομά του.

Έκανε το λάθος να αποσυρθεί
επικαλούμενος λόγους υγείας
τάχα μη γνωρίζοντας πως πλέον 
δεν γίνεται να λείψεις 
δίχως να πληρώσεις 
το κόστος της απουσίας. 

Στην επιστροφή του 
βρήκε τη θέση του πιασμένη,
τη γυναίκα του διαθέσιμη,
τον κόσμο να έχει προχωρήσει
στο διάδρομο των γεγονότων.
Ο σκύλος του τίναξε από πάνω του 
την κατοικίδια νοοτροπία
και γύρισε ελεύθερος στο δρόμο.
Στη δουλειά προσέλαβαν 
δύο καινούργιους στο πόστο του
κι η μάνα του, στην απουσία του,
έγινε γυναίκα ξανά
που ζει μόνο για τον εαυτό της.

Για να αναγνωριστεί από την αρχή 
έπρεπε να στριμωχτεί στο πλήθος, 
στα οικοδομήματα των λέξεων 
που ξοδεύονται για να χτίσουν 

τη ραγδαία εξέλιξη του κόσμου,
στα τσιμέντα των εικόνων
που σκεπάζουν το ψύχος της απουσίας.

Έπρεπε να στριμωχτεί και να σπρώξει 
ώστε να δημιουργήσει και πάλι 
το χώρο του.
Αυτό το 1 μέτρο Χ 2 της ζωής
για να τον αναγνωρίζουν
με το όνομά του, 
το σχήμα του
και να του παραχωρούν 
τα κλάσματα δευτερολέπτου 
που του αναλογούν 
για να ακουστεί η ζωή του.

Κοντοστάθηκε μπρος στη βοή 
της αδιάκοπης κυκλοφορίας.
Ένιωσε σαν τα παιδιά 
που παίζουν σχοινάκι.
Οι δύο αδιάκοπα 
γυρίζουν το σκοινί 
και οι υπόλοιποι 
πρέπει να βρουν την κατάλληλη στιγμή 
για να μπουν στην κυκλική ροή του σχοινιού,
πηδώντας,
δίχως να παρεμποδίσουν την κίνησή του. 

Δεν είχε πλέον το ταλέντο 
να εντοπίζει την κατάλληλη στιγμή,
να μπαίνει στο παιχνίδι,
στο σπίτι του,
στο σώμα του 
και να υποδύεται τον εαυτό του.

Τον αρρώσταιναν τα φώτα 
που δεν έσβηναν ποτέ,
η υποχρέωση να είσαι πάντα διαθέσιμος,
στη θέση σου. 

Εκμεταλλεύτηκε το δικαίωμα
στην αποσύνδεση.

Διεγράφη απ' τα μητρώα
και λησμονήθηκε αυτοστιγμεί
συνεχίζοντας αδέσποτος 
σαν το σκύλο του,
δίχως να μοιάζει πια στους ανθρώπους,
που κι εκείνοι 

δεν έμοιαζαν πλέον

στον εαυτό τους..

rule

Live

like a child plays

it's favourite game..