μην μου μιλάς για καθήκοντα,
ούτε για κινδύνους.
Μην μου ζητάς ούτε
να 'ρθω κοντά σου.
Έλα εσύ σε μένα.
Διαπέρασε τα τείχη
και κατέβα στο υπόγειο.
Η βαρύτητά μου αμείλικτη
με ρίχνει από το ρετιρέ μου
όπως οι τρομοκράτες
τραβούν το χαλί
κάτω απ' τα πόδια των επισήμων.
Τα βράδια
παύω να είμαι η επίσημη της ζωής μου
γίνομαι κομπάρσος μου
με ντουπλάρω στις δύσκολες στιγμές
και τραυματίζομαι για χάρη μου.
Με ξεμπροστιάζω μπροστά μου
και μπροστά σου
αν έρθεις.
Χωρίς τις μπογιές μου.
Άβαφα μάτια αυπνίας
ασπρόμαυρος εγκέφαλος
παίζω με φωτοσκιάσεις
παιδικών φόβων.
Τ' αντικείμενα, οι αλήθειες και οι αφηρημένες έννοιες
συγκρούονται με φόρα
κινούμενα αντίρροπα με το διάνυσμα
της φθοράς μου.
Λύνω τις εξισώσεις διατήρησης της ενέργειάς μου
μα δεν υπάρχουν πανελλήνιες να περάσω κάπου
να με συγχαρούν οι εφιάλτες μου.
Μένω στην ίδια τάξη μου
και τρέμω
μην όλο το βάρος που κουβαλά το σκοτάδι
αδειάσει την πίσσα του πάνω μου
και αντί για αγκαλιά
μού χρεωθεί μία επιπλέον βαρύτητα
να την προσθέσω στον τύπο
της πτώσης μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου