ο ίλιγγος του φύλλου

Φθινόπωρο να 'μαστε 
κι εγώ φύλλο σκαρφαλωμένο στην κορυφή σου
να βουτάω ελεύθερα στο κενό 
να γίνομαι λίπασμα στα εδάφη σου
να μ' απορροφάς και ν' ανθίζεις 
να πολλαπλάσιαζομαι μέσα σου
να σε κυκλώνω 
να με κατασπαράζεις
να 'σαι εχθρός κι εραστής 
μέχρι ν' αποκαλυφθεί πως είσαι εαυτός 
κι ο χρόνος φθινόπωρο 
να ρίχνει φύλλα και ζάρια
πάνω μας
κι εγώ να ρίχνω άγκυρες 
σε όλα τα σημεία του ωκεανού σου
να κουβαλάω μεσοπέλαγα τη χωμάτινη γεύση μου
τα σπασμένα κλαδιά μου
και απ' τις ρωγμές να πετάω ανθάκια 
να σού χαρίζω κλαδέματα και καρπούς 
όλο το στρώμα απ' τα κύτταρα 
που ζωντανά λιποθυμούν στα πόδια σου
από εκείνον τον ιδρωμένο ίλιγγο του φύλλου 
που ακροβατεί και βουτά στο βυθό 
απ' την κορυφή μιας αιώνια φυλλοβόλας ζωής..