resize

Είχα καταφέρει με τα χρόνια 
μεγαλύτερη να ξαπλώνομαι στα χώματα 
τόσο που φοβόμουν πως δεν θα χωρέσω 
στο 1 μέτρο επί  2 των ανθρώπινων τάφων.
Και άρχισα να αγνοώ το θάνατο.
Ας με τεμαχίσουν.
Αλλού τα πόδια, αλλού το στέρνο. 
Έτσι κι αλλιώς, με όποιον τρόπο κι αν συμβεί, 
θα με αφομοιώσει η Γη
το σχήμα μου θα αλλάξει 
αλλά και πάλι μπροστά στο φως,
που καίγοντας την ύλη μου το συντηρώ, 
η σκιά της μαργαρίτας 
θα ξαπλώνει σαν δέντρο στο χώμα 
αρνούμενη να χωρέσει στα πρότυπα 
των φυτολόγων.
Θα τεντώνεται σπάζοντας καμιά φορά 
σαν χορδές τους τένοντες 
και θα ενδυναμώνει το άρωμά της 
με τη μυρωδιά του πόνου, 
εκείνου πού είναι σιαμαίος της μεταμόρφωσης.