Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2019

Παραμυθάκι δια σ Τροφής




Το παιδί κρατούσε στα χέρια του την ζωντανή μπίλια. Ζούμαρε στην επιφάνεια κι ανακάλυπτε τις τρύπες απ' όπου είχαν εμφανιστεί οι εισβολείς, χρόνια πριν. Με αριστερόστροφη κίνηση γύριζε την μπίλια στο παρελθόν της και παρακολουθούσε τα παράλληλα γεγονότα. Πέρσι σαν σήμερα. Πριν χιλιετίες σαν σήμερα. Ένα διαολεμένο παιδί ξεφύτρωσε από το υπέδαφος, εκεί όπου οι καλοί άνθρωποι είχαν κρύψει τα δαιμόνια, και με όλη του την ευρεσιτεχνία ανακάλυψε την Ιερή Κρυψώνα των ανθρώπων. Έκλεψε το μυστικό και ξεκλείδωσε όλες τις Πύλες. Έπαψαν οι αιχμάλωτοι να πριονίζουν το Ιερό Δέντρο. Ξεχύθηκαν πεινασμένοι επί της Γης. Πριόνιζαν πλέον τους ορθολογισμούς του ανθρώπου, τις θεμελιώσεις του πολιτισμού του και γκρέμιζαν τα οικοδομήματα της Ζωής του. Η ανθρωπότητα υπέκυψε. Βλέπεις ήταν προετοιμασμένη ν' αντιμετωπίσει μόνο τους εμφύλιους πολέμους της. Είχε εξειδίκευση στην ιδιόχειρη πολεμική της βιομηχανία. Οι καλικάντζαροι ήταν αρχέγονοι. Πολεμούσαν με ένστικτα, με ενέργειες που έπλητταν το ανοχύρωτο πνεύμα του ανθρώπου. Εξόντωσαν εύκολα τους μη έχοντες... πνεύμα. Τους αναλώσιμους εργάτες του τίποτα. Οι "παρανοϊκοί" τους παίδεψαν λίγο περισσότερο. Όσοι αντιστάθηκαν ως το τέλος της μάχης, φυλακίστηκαν στις υπόγειες κοιλότητες της Γης, στα αμπάρια, όπου υπήρξαν αιχμάλωτοι για χιλιετίες σαν ποντικοί οι δαίμονες.

Ακολούθησε σχέδιο ανοικοδόμησης πόλεων και χωρών. Η πονηριά των εισβολέων τους οδήγησε να διατηρήσουν τα πολεοδομικά χαρακτηριστικά των ανθρώπινων κατασκευών. Υπήρχε μία υπόνοια πως μπορεί αυτά τα αφελή ανθρωπάκια να είναι τα αγαπημένα παιχνίδια κάποιων εξωγήινων υπερόντων, κι έτσι οι καλικάντζαροι προνόησαν, ώστε αν εμφανιστούν οι προστάτες, να μην πάρουν χαμπάρι την αλλαγή στην αποίκηση της Γης. Διατήρησαν ίδια τα σχήματα. Μέχρι που και οι ίδιοι άλλαξαν το σώμα τους. Μία κρυψώνα ήταν πάντα το κορμί, έτσι κι αλλιώς. Η Ψυχή και το Πνεύμα τους έμεινε δαιμόνιο. Φόρεσαν μορφές ανθρώπινων σωμάτων και πανωφόρι τις ανθρώπινες νοοτροπίες. Για παράδειγμα πήγαιναν στη δουλειά, έστελναν τα παιδιά τους στα σχολεία, πήγαιναν στην εκκλησία, συνωστίζονταν στα κέντρα διασκέδασης χωρίς να καπνίζουν εντός, ξόδευαν πολύ χρόνο χαχανίζοντας ένα τίποτα σε ιντερνετικές φιλοσοφίες κ.α. Επίσης, γιόρταζαν τις αυθαίρετες εκκινήσεις του κατακερματισμού του χρόνου. Όταν τα ημερολόγια έδειχναν πρωτομηνιά, έκαναν γιορτές οι καλικάντζαροι. Χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί. Όταν το ποδαράκι του ενός περνούσε το σύνορο του άλλου έκαναν πόλεμο. Χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί. 

Μα, έξυπνοι σαν ήταν, σύντομα κατήργησαν τους πολέμους. Απειλούνταν ο πληθυσμός τους. Έτσι κι αλλιώς, δεν κατανοούσαν την έννοια της ιδιοκτησίας. Τα σπίτια δεν είχαν κλειδιά και όλα ανήκαν σε όλους. Δεν υπήρχαν καν οικογένειες. Δεν υπήρχαν δικά σου και δικά μου παιδιά. Όλοι φρόντιζαν τα καλικαντζαράκια της παγκόσμιας κοινότητας. Χωρίς διαστροφές, κακοποιήσεις, σεξουαλικές ορέξεις, χωρίς διακρίσεις. Οι δαίμονες ήταν πιο... ανθρώπινοι από τους ανθρώπους που είχαν νικήσει!....

Ο πιτσιρίκος που κρατούσε στα χέρια την ζωντανή του μπίλια, την έστρεψε δεξιόστροφα. Μεταφέρθηκε στο μέλλον της. Στα παράλληλα γεγονότα. Του χρόνου σαν σήμερα. Μετά από χιλιετίες σαν σήμερα. Εξωγήινοι λάτρεις του ανθρώπου δεν εμφανίστηκαν ποτέ. (Ω! τί έκπληξη!...) Οι καλικάντζαροι συνήθισαν πάνω τους το κουστούμι του ανθρώπου, μα καθώς εξαλείφθηκε η υπόνοια εξωγήινης εισβολής, οι καλικάντζαροι κατήργησαν όλες τις ασθένειες που είχε κάνει επιδημίες ο άνθρωπος, όπως αστυφιλία, κερδοσκοπική υπερπαραγωγή προϊόντων, υπερκαταναλωτισμό, δουλειά-δουλεία, καταναγκαστικά σχολεία, θρησκείες και επέστρεψαν στη Φύση. Η Γη δεν αντιλαμβανόταν πρωτομηνιές και γιόρταζε κάθε μέρα τον συγχρονισμό με τους... εισβολείς, που πλέον έμοιαζε να τους ανήκε από πάντα ο πλανήτης που κατέκτησαν. Κι έτσι πορεύτηκε η Ζωή επί Γης. Χωρίς τον κίνδυνο εξάλειψής της από εμφύλιους πυρηνικούς και μη πολέμους.

Μην κλαις καλέ μου Θεούλη. Οι άνθρωποί σου ήταν δαίμονες. Κάποιος σε πλάνεψε και τους πίστεψες για ανθρώπους. Οι καλικάντζαροι ήταν γεννήματα της Φύσης κι έτσι ήξεραν να σέβονται κι αυτήν και τη Ζωή, χωρίς να χρειαστεί ούτε μία φορά να γιορτάσουν αυθαίρετες εκκινήσεις πρωτομηνιάς, πρωτοχρονιάς ή πρωτόπλαστων στον κήπο της Εδέμ. 











Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

Περιτυλίγματα

(Photo: Shimizu’s doll)

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Όσο περνά ο καιρός
απομακρύνομαι από τα φώτα
γίνομαι φιγούρα μυωπική
και διακρίνομαι θολά.
Ο γραφικός μου χαρακτήρας
μοιάζει με ίχνη αδέξιου δολοφόνου
μα κατά βάθος συλλαβίζει
καλοσύνες.
Το γράμμα μου δεν φτάνει ποτέ
μα παραδόξως διαβάζεται
και λαμβάνω το δώρο μου.
Όχι ότι υπήρξα καλή
είναι που άλλαξε το πρωτόκολλο αποστολής.

Λαμβάνουν οι αληθείς.

Από μικρή
είχα τα πιο αληθινά παιχνίδια
πινόκιους και μητριές
πιστούς στους ρόλους τους
κι εγώ εκεί
λάτρης της κρυμμένης καλοσύνης.
Έμαθα να κρύβομαι κι εγώ
να είμαι άλλο απ' αυτό που μοιάζω.
Δεν είναι πως ψεύδομαι.
Είναι που ντύνομαι πολλά περιτυλίγματα
ώστε να χάνει την υπομονή του ο Παραλήπτης
και να με αφήνει στην ησυχία μου.

Έχω ζήσει απύθμενη ησυχία
που ήταν κάτι άλλο απ' αυτό που φαινόταν.
Βουητό εσωτερικής εντροπίας.
Ένας θόρυβος άναρθρων κραυγών
βοήθειας ή ιδιωτικής γιορτής.

Ένα δώρο,
δίχως ν' αποκαλύπτει ταυτότητα.
Πινόκιο, μητριά, μάγισσα, χιονάτη..
ανέγγιχτο
μέχρι να διαπιστωθεί πως υπάρχουν ακόμη χέρια
που ξέρουν να ξετυλίγουν δίχως να τραυματίζουν
που δεν χάνουν τη λαχτάρα της έκπληξης
που μένουν ως το τέλος του ξετυλίγματος
εκεί που αρχίζει το αληθινό παιχνίδι
των γυμνών από ετικέτες Εαυτών.









































Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2019

Ατομική Φυσική




Τις νύχτες που γίνομαι λούτρινη 
μην μου μιλάς για καθήκοντα, 
ούτε για κινδύνους.
Μην μου ζητάς ούτε
 να 'ρθω κοντά σου.
Έλα εσύ σε μένα.
Διαπέρασε τα τείχη
και κατέβα στο υπόγειο.
Η βαρύτητά μου αμείλικτη 
με ρίχνει από το ρετιρέ μου
όπως οι τρομοκράτες
τραβούν το χαλί 
κάτω απ' τα πόδια των επισήμων.
Τα βράδια 
παύω να είμαι η επίσημη της ζωής μου
γίνομαι κομπάρσος μου
με ντουπλάρω στις δύσκολες στιγμές
και τραυματίζομαι για χάρη μου.
Με ξεμπροστιάζω μπροστά μου
και μπροστά σου
αν έρθεις.
Χωρίς τις μπογιές μου.
Άβαφα μάτια αυπνίας
ασπρόμαυρος εγκέφαλος
παίζω με φωτοσκιάσεις
παιδικών φόβων.
Τ' αντικείμενα, οι αλήθειες και οι αφηρημένες έννοιες 
συγκρούονται με φόρα
κινούμενα αντίρροπα με το διάνυσμα 
της φθοράς μου.
Λύνω τις εξισώσεις διατήρησης της ενέργειάς μου
μα δεν υπάρχουν πανελλήνιες να περάσω κάπου
να με συγχαρούν οι εφιάλτες μου.

Μένω στην ίδια τάξη μου
και τρέμω
μην όλο το βάρος που κουβαλά το σκοτάδι
αδειάσει την πίσσα του πάνω μου
και αντί για αγκαλιά
μού χρεωθεί μία επιπλέον βαρύτητα
να την προσθέσω στον τύπο 
της πτώσης μου.
















Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2019

Τυχαίας προσπέλασης


Κόκκαλα και συναισθήματα
μπερδεμένα με αποκόμματα ποιημάτων
ανάμεσα ένας ευαίσθητος σουγιάς
που 'χει πάνω του φρέσκες στάλες από δάκρυα
παλιό αίμα παιδικών απομονώσεων
που τις χάραζε να μπει φως
και μία λάμψη από τ΄ αστέρια που σκοτώσαμε
με ευχές γενεθλίων
δεξιά κι αριστερά ξεχασμένοι υπότιτλοι
από διαλόγους που δεν κάναμε
στριμωγμένος σ' όλα λιγοστός αέρας
να ανασαίνουν οι φωνές που πνίξαμε.
Ανοίγω κατά διαστήματα το στόμα του συρταριού
να το ταΐσω με κάτι μου ακόμα.
Αποθηκεύσιμο σαν κάτι αξίας
κι όμως όλα μου αντίκες της δεκάρας.
Τάχα ποιήματα, μιας ζωής σε παράξενη τάξη.

Έχω χάσει αμέτρητους ήρωες
μέσα στο ακατάστατο Είναι μου
κι ένα σωρό εαυτούς.

Δεν είναι σώμα το σώμα.
Είναι αποθηκευτικός χώρος
ενός χάους που απωθεί
κι ο νους μικρογραφία παιδικής μπίλιας
αναμασά και διαστέλλει τις σκέψεις του
και λαβυρινθίζεται στο παλιό φλιπεράκι
που 'χω αποθηκευμένο στο συρτάρι
με τα ενθύμια της παιδικότητας.









Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019

Χωρισμός



-Ε, τότε ας χωρίσουμε..
-Ξέρεις τί είναι ο χωρισμός..? 
-Μικρός θάνατος..
-Όχι. Δεν είναι θάνατος. Αν ήταν θάνατος θα 'ταν καλά. Θα πέθαινε ένα κομμάτι σου, θα ησύχαζες. Ο χωρισμός είναι επέμβαση ανοιχτής καρδιάς χωρίς αναισθησία. Νιώθεις τα νυστέρια να κόβουν το σιαμαίο κομμάτι σου και να ξύνουν τα υπολείμματα των συνδέσμων. Σού μεταγγίζεται νέο ουδέτερο αίμα, αποβάλλοντας από το σώμα σου την γνώριμη θερμοκρασία και τον οικείο παλμό, με τις ταχυπαλμίες και τις αρρυθμίες του. Κι αφού τελειώσουν με την καρδιά, τα νυστέρια δουλεύουν στον εγκέφαλο. Αποκόβουν περιοχές μνήμης για να σβηστούν συναισθήματα και σκέψεις και καυτηριάζονται μία μία οι απολήξεις. Ένα νυστέρι χαράζοντας κανονικοποιεί τον αμφιβληστροειδή χιτώνα, ώστε να πάψουν τα μάτια να κοιτούν με το φίλτρο της ωραιοποίησης που 'χουν οι ερωτευμένοι. Κάθε σπιθαμή δέρματος λειαίνεται με λεπίδα. Να σβηστεί κάθε ίχνος απ' τ' αποτυπώματα των αγγιμάτων. Τέλος, μικρά ψαλιδάκια, που μοιάζουν του κεντήματος, κόβουν με υπομονή κάθε νήμα, ξέφτι κι αν χρειαστεί αρτηρία και φλέβα,  χωρίζοντας την Ζωή σου από την Ζωή του Άλλου. 
Και αφού βγεις από το χειρουργείο για ανάρρωση, σού ανακοινώνεται πως... η εγχείρηση απέτυχε και θα χρειαστεί να την επαναλάβεις, χωρίς να είναι βέβαιο πόσες φορές, ώστε να πάρεις εξιτήριο και να.... συνεχίσεις να ζεις μία φυσιολογική Ζωή, μόνος σου πια. 

Κι όταν στη Ζωή σου ξαναδεθείς, αφεθείς ν' αγαπήσεις και ν' αγαπηθείς ένας απόκοσμος φόβος μέσα σου θα σε καταδιώκει.. μην και χρειαστεί να τον ζήσεις ξανά.

Ο χωρισμός δεν είναι λέξη να παίζεις μαζί του.









Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2019

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

Οι νεκροί μου


Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Οι δικοί μου βαθιά θαμμένοι
σ' ένα δίχως σταυρό παλιό χώμα
που όλο το σκάβω για να χωρέσω
ένα πτώμα ακόμη ενός ήρωα
-παλιού εαυτού-
που σκοτώθηκε για χάρη μου.

Είμαι ο μελλοθάνατος
που αύριο μπορεί να σκοτωθώ
στον Εμφυλιο που μαίνεται μέσα μου
και να θαφτώ στον ομαδικό τάφο
που έχει τ' όνομά μου στην προτομή
μα δεν είμαι εγώ,
δεν είμαι μόνο εγώ.

Είμαι όλοι όσοι πέθαναν μέσα μου
κι όλοι όσοι θα πεθάνουν
εαυτοί
για να γεννηθεί ο κάθε νέος
που βαδίζει στο εύφορο χώμα
των δικών μου αφανών ηρώων
που σκοτώθηκαν από το χέρι μου
και που δεν τους γιόρτασε ποτέ κανείς.















Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019

Αυτοτραυματισμός



Δεν ήταν άγριος
ήταν φοβισμένος
κι επιτέθηκε στις πεταλούδες
μ' ένα περίστροφο
γιατί δεν ήξερε
πώς αλλιώς να διαχειριστεί
τα σμήνη
που πολλαπλασιάζονταν
μέσα του.

Έπεσε ζωντανός
ανάμεσα σε σφαίρες και φτερά
ενώ κόντευε
να πεθάνει από Έρωτα.







Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2019

Προς: Δάσκαλοι, πεθαμένοι, συνταξιοδοτημένοι και μη



Κύριοι δάσκαλοι, πεθαμένοι, συνταξιοδοτημένοι και μη,
χρειάζομαι να μου ταχυδρομήσετε συστημένα όλες τις εργασίες μου, τα τεστ και τα διαγωνίσματά μου, που διορθώσατε σχεδόν αδιάφορα, που τα ανακυκλώσατε, όπως το Μεγάλο Τίποτα της Ζωής για να ξαναγίνει ένα επόμενο Μεγάλο Τίποτα.
Για μένα όλες εκείνες οι κόλλες ήταν τα μοναχικά μου μονοπάτια που μ' εξοικείωσαν με την πίεση του χρόνου, με το πεπερασμένο των πραγμάτων, με την υποκειμενική αξία των βαθμολογιών σας, με την αξία της προσπάθειας, με την αποτυχία, με τη βουτιά μέσα μου, όχι για να θυμηθώ όσα μου ζητούσατε να αποστηθίσω, μα για να δαμάσω την αγωνία μου, να μετατρέψω σε κομμάτι αυτογνωσίας την ανασφάλειά μου, να συνειδητοποιήσω πως η Ζωή δεν κρίνεται από ένα τεστ, διαγώνισμα, μία αξιολόγηση κάποιου ειδήμονα, αλλά από την αντοχή του Εαυτού μόνιμα να διασχίζει δοκιμασίες, εφευρίσκοντας με τον καιρό επινοητικούς τρόπους προσπέλασης των εμποδίων και ανταπόκρισης στο κάλεσμα των προκλήσεων.
Χρειάζομαι απεγνωσμένα αυτά τα γραπτά μου, για να δομήσω το Χάρτη Πορείας του Εαυτού. Να αξιολογήσω εγώ η ίδια πόσο δρόμο έχω διανύσει ή πόσο ......στάσιμη έχω μείνει, ειδικά στην αγωνία μπρος στην αξιολόγηση του κάθε εξεταστή που μού το παίζει αυθεντία.


Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2019

Εξορισμένες


Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Ας ψάξουμε
από τί υλικό είναι φτιαγμένες
εκείνες οι Μάνες
που γεννούν παιδιά
μ' έμφυτη ομορφιά
που δεν την πιάνουν οι σφαίρες
δεν την λυγίζουν οι ανάγκες
δεν την δωροδοκεί το συμφέρον
δεν την απειλεί η ασχήμια του κόσμου..

..που γεννούν παιδιά
που δεν θα πιάσουν όπλο στα χέρια
δεν θα σημαδέψουν ούτε με το βλέμμα
δεν θα ταχθούν εναντίον κανενός
δεν θα ρητορεύσουν μίσος
δεν θα χρειαστούν Θεό
για να 'ναι όμορφοι ως άνθρωποι.

Ίσως αυτές οι Μάνες
να κάναν Έρωτα στο δάσος
με το Κορμί τους ν' απλώνει ρίζες
ως τον πυρήνα της Γης
και την Ψυχή τους να ανασαίνει
βουνίσιο οξυγόνο
από κείνα τα υψόμετρα
που δεν μολύνθηκαν από τους ρύπους
που αποβάλλει η ανθρωπότητα
δουλεύοντας τις ανθρωποφάγες μηχανές της.

Ίσως ήταν Μάνες προβληματικές
που εξορίστηκαν απ' τις πόλεις.
Μάνες δίχως μάτια
δίχως αυτιά
που δεν αφομοίωσαν κανένα ελάττωμα αυτού του κόσμου
και κληροδότησαν στα παιδιά τους
μόνο υψηλές συχνότητες μιας θεϊκής μελωδίας
που δεν πηγάζει από πουθενά αλλού
παρά μόνο από την αμόλυντη καρδιά του Ανθρώπου
που δεν είδε ποτέ και δεν άκουσε
τίποτε απ' όσα είναι ικανή η εκπολιτισμένη ανθρωπότητα.