Ενεργειακή Υπογραφή.....

Το Έργο Τέχνης που κοσμεί την ανάρτηση είναι κλεμμένο από τον σύνδεσμο που ακολουθεί, και οφείλω, σαν μικρό ανθρωπάκι κι εγώ να αναφέρω την ΕΠΩΝΥΜΙΑ της Πηγή μου:

http://www.tumblr.com/search/surreal%20universe

-Αυτή η καταπληκτική ζωγραφιά είναι της Αννούλας!... Σήκω Αννούλα να σε δουν οι συμμαθητές σου!

Η Αννούλα, μόλις 3 ετών, φοιτά κανονικά στον Παιδικό Σταθμό της Οδού Ψαλιδίσματα, εκεί όπου ο άνθρωπος ξεκινά να μαθαίνει επίσημα πώς να ξεχωρίζει από τους άλλους, πώς να δουλεύει για να αναδείξει τον εαυτό του, πώς να κλέβει την παράσταση, πώς να κερδίζει τις εντυπώσεις. Η Αννούλα είναι πολύ καλή μαθήτρια. Ακούει τη δασκάλα και τη μαμά της που την δασκαλεύει από το σπίτι "Να είσαι η καλύτερη της τάξης!", που σε ελεύθερη μετάφραση υποσυνείδητων υποτίτλων σημαίνει "μην αφήσεις κανέναν να είναι πιο πάνω από σένα".
Η Αννούλα ψηλώνει κάθε φορά που η κυρία διαλέγει να επιδείξει στην τάξη τη δική της ζωγραφιά και πάντα βάζει τα δυνατά της, ακόμη και ζωγραφίζοντας διαστημόπλοια, αν και τα μισεί, εφόσον είναι πέρα για πέρα γήινη. Ο Θωμάς είναι καταπληκτικός στα διαστημόπλοια, μα πάλι η Αννούλα ξεχωρίζει, γιατί ο Θωμάς δεν τραβά ίσιες γραμμές, και ζωγραφίζει με μία ιδιόμορφη τεχνική μουτζουρώνοντας σχεδόν αδέξια το χαρτί, ώστε στο τέλος να προκύψει το ονειρικό σκάφος που τον ταξιδεύει στο Σύμπαν. Και, δυστυχώς γι' αυτόν, ο Θωμάς ποτέ δεν υπογράφει τα έργα του.

Οι φοιτητές πληρώνουν τα συγγράμματα της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας και συμπληρωματικά γνωρίζουν πως στην "μαύρη αγορά" των σημειώσεων κυκλοφορούν καλογραμμένα σπιράλ από επιμελείς φοιτητές με επιχειρηματικό πνεύμα, φυσικά με την επωνυμία τους στο εξώφυλλο, όπου μπορεί ο καθένας να τα προμηθευτεί με την ανάλογη αμοιβή, που ο φοιτητής μοιράζεται με το φωτοτυπάδικο της Μελενίκου.

Παρόλο που όλοι μας νομίζαμε πως όλα έχουν ερευνηθεί, έχουν ειπωθεί, έχουν ανακαλυφθεί ή έστω τα είχε υποψιαστεί κάποιος πριν από μας, αυτή η Έρευνα που προσφάτως δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό "Επιτεύγματα Επιστημόνων" πραγματεύεται το πρωτόγνωρο και φυσικά είναι εργασία ενός μεταπτυχιακού φοιτητή, που το όνομά του αναγράφεται με ψιλά γράμματα στην τελευταία παράγραφο της εισαγωγής, ενώ το όνομα του επιβλέποντος καθηγητή φιγουράρει με γραμματοσειρά επιβολής δίπλα στον τίτλο της εργασίας. Κατοχυρώθηκαν τα πνευματικά δικαιώματα εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Στο αμφιθέατρο του Α.Π.Θ θα πραγματοποιηθεί μία έκθεση φωτογραφίας από ερασιτέχνες φωτογράφους, φοιτητές των σχολών, με θέμα "Ανώνυμη Ματιά"... Ο φωτογράφος καλείται να δει τη Ζωή με άλλα μάτια από αυτά που εκπαίδευσε μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων. Καλείται να υπερβεί τους τυποποιημένους κανόνες φωτογράφισης, να ανακαλύψει γέφυρες ανάμεσα στο μικρόκοσμο και στο μακρόκοσμο και με γυμνό φωτογραφικό φακό, με γυμνό μάτι και χωρίς εξοπλισμό να ανακαλύψει το σωματίδιο του Θεού, χωρίς άλλον επιταχυντή από αυτόν του Νου. Ο μόνος κανόνας είναι πως τα Έργα θα αναρτηθούν ανώνυμα. Η τρελή καθηγήτρια που σκαρφίστηκε την ιδέα την παρουσίασε στον Πρύτανη εγγράφως, ζητώντας παράλληλα να παραχωρηθεί το Αμφιθέατρο για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της εκδήλωσης. "Αν εμφανιστεί έστω κι ένας συμμετέχοντας θα υπογράψω ολογράφως για να διατεθεί το αμφιθέατρο" απάντησε αποστομωτικά ο Πρύτανης.

Γέλασε μέσα της η καθηγήτρια. Τόσα χρόνια από την έδρα των εισηγήσεων, προεκτείνει το μάθημα σε μύηση των φοιτητών σε μία Τρέλα που ξεπερνά την ματαιοδοξία των αξιοθρήνητων ανθρώπων, υπερβαίνει τα ονόματα, διαγράφει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο "Με λένε, Σε λένε" και το τμήμα της ολόκληρο είναι ένα Υπερβατικό Ον που μόνη του ταυτότητα έχει το Ενεργειακό του Αποτύπωμα...

200 Αιτήσεις Συμμετοχής. "Το αμφιθέατρο θα αποδειχθεί μικρό!" σκέφτηκε η Τρελή. "Απέναντι είναι το Αλεξάνδρειο!" τόλμησε να καλπάσει ο λογισμός της με ένα σάλτο ελιγμού σαν εκείνα που πραγματοποιούσε ο Γκάλης το '87 πριν ακουστεί από τα μεγάφωνα το The Final Countown. Παρουσίασε στον Πρύτανη τις συμμετοχές. Στα λεπτά που εκείνος έμεινε σαστισμένος τον αποστόμωσε "Δεν το θέλω το Αμφιθέατρο. Είναι μικρό. Θα κάνω αίτηση στο Δήμο Θεσσαλονίκης για το Αλεξάνδρειο Μέλαθρον".... "Είσαι Τρελή" της απάντησε ο πρύτανης..... "Γι' αυτό επιβιώνω εδώ μέσα" απάντησε και φωτογράφησε την μικροαστική του νοοτροπία, με μάτια που γυαλίζουν.... εκείνα του Τρελού!...

Οι κυριούλες της σειράς με τα πτυχία πολλών επιπέδων επιμόρφωσης και των επώνυμων ερευνών επισκέφτηκαν πρώτες την Έκθεση. "Ανώνυμα Έργα!... Τί κρίμα να μην αποδοθούν βραβεία και έπαινοι στους Καλλιτέχνες με την τόσο ιδιαίτερη ματιά!... Και ποιος διοργανώνει τελικά την εκδήλωση?..."

Εμφανίστηκε ο εκπρόσωπος του Δήμου.
"Ο Εμπνευστής φυσικά επέλεξε να διατηρήσει την Ανωνυμία του. Η πεποίθησή του είναι πως τα γήινα έργα, εικαστικά, λογοτεχνικά, αρχιτεκτονικής, οφείλουν να έχουν Υπογραφή, όπως οι Αιτήσεις, οι Υπεύθυνες Δηλώσεις, τα Πτυχία, ... Τα συμπαντικά Έργα δεν έχουν ανάγκη από γήινες υπογραφές φιλόδοξης ματαιότητας. Τα συμπαντικά Έργα φέρουν Ενεργειακό Αποτύπωμα της Ψυχής που τα δημιούργησε. Η Ψυχή είναι Ενέργεια και ταξιδεύει άφθαρτη στο ΧωροΧρόνο.... Στο παρόν ΧωροΧρονικό στιγμιότυπο μπορεί να ντύθηκε με το οποιοδήποτε ανθρώπινο όνομα... Τί νόημα έχει σε μία Διαχρονική Δημιουργία μία προσωρινή υπογραφή?... Τί παραπάνω πληροφορίες θα προσφέρει για την Νιρβάνα στην οποία εισήλθε ο Νους για να συλλάβει και να υλοποιήσει την υπερβατική αυτή Ιδέα?....."

Κανείς δεν ξαναρώτησε "Ποιος υπογράφει εδώ?"...

Η Τρελή Καθηγήτρια πήρε σύνταξη λόγω ασθένειας.... Πέθανε όπως πεθαίνουν οι άνθρωποι.... φθαρτή, ευάλωτη, αναλώσιμη... Η Ενέργειά της όμως ξεπέρασε το φράγμα της πεπερασμένης Πατρίδας του Ανθρώπου και πλέον Φωτογραφίζει Αστέρια, Κομήτες και Γαλαξίες, γνωρίζοντας πως ο Μεγάλος Καλλιτέχνης που τα δημιούργησε παραμένει Μέγας Ανώνυμος και Άμορφος, ακόμη κι αν ο ανθρωπάκος για να νικήσει το Φόβο του Αγνώστου τον ονόμασε θεούλη και του έδωσε ανθρώπινη μορφή και χαρακτηριστικά....

Υπερωρίες...

Το Εικονο"γραφείο"  μου εκλάπη από εδω:
http://www.gettyimages.com/detail/photo/surreal-writer-royalty-free-image/158326970

Κάθομαι στο γραφείο
υπάλληλος καλωδιωμένης απόδοσης
ελέγχομαι από το σύστημα
και εξυπηρετώ τους σκοπούς του
πληρώνομαι για να τρέχω με τα δάχτυλα
πάνω σε χιλιόμετρα πληκτρολογημένων εγγράφων
μα οι προϊστάμενοι ποτέ δε φαντάστηκαν
πως όταν σε σκέφτομαι
σμήνη άγριων πεταλούδων
το σκάνε από το στήθος μου
ανακατεύουν τον μουχλιασμένο αέρα του κλειστού χώρου
και τα μαλλιά μου
βελούδινες τρυφερότητες
μπλέκονται στα δάχτυλά μου
και σβήνουν με τη γλώσσα
τα ορθογραφικά λάθη του συστήματος
από όλες τις εκτυπώσεις του μυαλού μου
αφήνοντας μόνο τ' όνομά σου
χαραγμένο με την λεπίδα του ματιού μου
παντού
με την Ανορθόγραφη Γραμματική του Έρωτα
που υπερβαίνει τα Αξιώματα των μαθηματικών
και διδάσκει στον κόσμο
πως ο μόνος Εργοδότης
είναι ο Εμπνευστής της Ύπαρξης,
Εκείνος που σε πληρώνει με νομίσματα Ευτυχίας
και ποτέ δεν θα του αρνηθείς
ούτε μία Υπερωρία Ζωής!...

ΔιΚαίωση..

Οι Συμπαντικές Συντεταγμένες της Φωτογραφίας:

http://imgarcade.com/1/space-love/

Όταν σε χάνω
όλη η σκόνη του σύμπαντος
γεμίζει τη ζωή μου
μ' άχρηστα αντικείμενα
με περιττές διαδικασίες
και νεκρά κύτταρα συναισθημάτων
ενός οργανισμού σε αποσύνθεση
άμορφη ύλη
εκατομμυρίων ετών
Εγώ
και βαθαίνω στο νεκροταφείο
της Μαύρης Διαστημικής Τρύπας
που γεννιέται στο κέντρο του μυαλού μου
ένα κενό με ρουφά
και όταν σε χάνω
χάνομαι... χάνομαι... χάνομαι
με δίχως αντίλαλο απουσίας
οι θάνατοι δεν έχουν στόμα
μόνο μάτια που κοιτάνε φοβισμένα...

Όταν έρχεσαι
δεν υπάρχει σκόνη
τ' αντικείμενα που αγγίζω
έχουν αισθήσεις και μ' ερωτεύονται
οι Reflections του Εαυτού μου πολλαπλασιάζονται
στο κάτοπτρο του Μυαλού σου
από τις πηγές μου αναβλύζουν
ερωτόνια
που δημιουργούν το σύμπαν από την αρχή
κι Εγώ
ασχημάτιστη ύλη
εκατομμυρίων ετών
ξαναγεννιέμαι -πρώτη φορά έτσι-
και συνεχίζω γύρω σου τον Συμπαντικό Χορό μου
από εκεί που τον αφήσαμε πριν λίγο...

Λίγο.
Δεν ξέρω πόσο διαρκεί.
Μαζί σου
ενοποιήθηκε ο Χρόνος
με το Συναίσθημα,
εκείνο που κάνει τους Ανθρώπους Αιώνιους.


-----------------------------------------

Υπότιτλοι Αρχής...

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Το πρωί ανατέλλω
χαϊδεύω τη γάτα
με φιλάω στον καθρέφτη
-ναι, μ΄αγαπάω τα πρωινά-
καλημερίζω τους γείτονες
χαμογελάω στον τροχονόμο
-ανθρώπινα-
είμαι ανοιχτή στα παιδιά
δεκτική προς όλους
-καλοπροαίρετα, δεν περιμένω επιστροφές-
συνεργάζομαι με τους συναδέλφους
είμαι συνεπής στις προθεσμίες
εμπλέκομαι με πολλά
στέλνω mail
οργανώνω εκδηλώσεις
παρακολουθώ τηλεδιάσκεψη
ενημερώνομαι
διαβάζω βιβλία
γράφω στο περιθώριο
διαβάζω κείμενα φίλων
κι ενίοτε σχολιάζω
ποτέ δε θα με δεις με εφημερίδες
εκτός τις σχολικές
ποτέ δεν παρακολουθώ τηλεόραση
μόνο κινηματογράφο
-τα λεφτά μου δεν φτάνουν πια-
τα μεγάλα θέματα τα συζητώ
με τον ζητιάνο στο δρόμο
με το παιδί
με την γιαγιά στο χωριό
ποτέ με τον δήμαρχο
ποτέ με τον βουλευτή
αυτοί δε συγκρατούν το μικρό σου όνομα
εκτός κι αν θέλουν να σε χρησιμοποιήσουν
ή να σε βλάψουν.
Με ξέρει με το μικρό μου η ταμίας στο σούπερ μάρκετ
η κυρία στο φούρνο
όλοι οι γονείς των μαθητών μου
ο συντονιστής της συνάντησης εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ
εχθροί και φίλοι
μα το όνομά μου ποτέ δεν είχε τόση αξία
όση όταν το προφέρεις
η μέρα μου δεν έζησε τέτοιες κορυφώσεις
όπως όταν είναι να σε δω
η στιγμή μου ποτέ δεν έπαιρνε παράταση ευτυχίας
η ευτυχία μου ποτέ δεν έπαιρνε παράταση ζωής
και όταν κάποιες νύχτες με σκοτώνεις
ξαγρυπνώ ως το πρωί από το θάνατο
και σε κοιτάζω αθόρυβα
καθώς κοιμάσαι αγκαλιά με το άψυχο κορμί μου
που σαν από θαύμα
όσο το αγγίζεις επιμένει να αναπνέει...

Το πρωί ανατέλλω
με τον ίδιο τρόπο
μόνο και μόνο για να Δικαιώσω το Θαύμα
που διαρκώς ποντάρει επάνω μας...

Μυστήριο...

Είναι δύο Άνθρωποι 

που ο Ένας έχει μέσα του 

το μυστικό του Άλλου. 

Ο μόνος τρόπος 

να ξεκλειδωθούν τα Μυστήρια 

είναι το Ολοκληρωτικό Φιλί.... 

όπου η Γλώσσα του Σώματος 

αγγίζει την Ψυχή.....

Αγράμματοι...

Μη με ρωτάς

γιατί μείναμε αγράμματοι.
Είναι που δεν ανακαλύψαμε
το αλφάβητο των συναισθημάτων.

Πήρα μία γάτα.
Μου διδάσκει
αφή και γουργουρητό.
Πράγματα ξένα ή απαγορευμένα
στο σχολείο.

Πήρες έναν σκύλο.
Σου διδάσκει
ανθρωπιά.
Πράγμα ξένο ή απαγορευμένο
στην κόλαση.

Μη με ρωτάς
γιατί μείναμε αγράμματοι.
Είναι που έχουμε μητρική μας γλώσσα
τη γλώσσα των ανθρώπων.

Πήρα μία γάτα
πήρες ένα σκύλο
μα όσο φοράμε στον λαιμό μας
το κολάρο του αφεντικού
αγράμματοι θα μένουμε
όπως τόσα χρόνια μένουν οι ανθρώποι.

Lego...

Η φωτογραφία, Δομικό Υλικό, παρμένη από εδω:

http://www.pinterest.com/pin/344666177706045830/

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Το πιτσιρίκι εδώ και ώρα είναι κλεισμένο στο δωμάτιο. Ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος και μετά κενό. Απύθμενη ησυχία.
Η μητέρα κολλά το αυτί της στην πόρτα. Δεν ακούγεται άχνα. Αποπειράται να την ανοίξει να δει τί συμβαίνει.
Τα Lego είναι σκόρπια στο δωμάτιο. Παντού. Κομματάκια δομικού υλικού. Το πιτσιρίκι στο κέντρο, ακίνητο κοιτάζει επίμονα τα Lego του και δεν αποσπά την προσοχή του με τίποτε.
Η μητέρα κοιτάζει επίμονα και για ώρα το παιδί. Προσπαθεί να καταλάβει τί σκαρώνει. Εκείνο εστιάζει στα Lego.
Περνά ώρα... πολλή...

Η μητέρα χαμογελά και λέει:
- Παιδί μου, αυτό που σχεδιάζεις να φτιάξεις δε χωρά σε τούτο το δωμάτιο. Βγες στην αυλή και χτίσε εκεί όσα ονειρεύεσαι...

----------------------------------------------------------

Πες μου ποιο είναι το δωμάτιο, 

και θα σου πω ποια είναι η αυλή...

Πες μου με ποια Lego καταπιάνεσαι

και θα σου πω τί σκαρώνεις...

Προτίμηση...

Η Πατρίδα της Φωτογραφίας: http://annmei.deviantart.com/art/Broken-doll-262320676

Ο κόσμος, μικρή μου,
σε προτιμά καθώς σπαράζεις
ουρλιάζοντας αθόρυβα στο χαρτί
με κείνη την πολιτισμένη σου ποίηση
χωρίς να πλημμυρίζεις με αίμα
την πλατεία
το πεζοδρόμιο
τη διασταύρωση,
χωρίς οι κατολισθήσεις της ζωής σου
να παρεμποδίζουν την κυκλοφορία
προς το κέντρο της πόλης,
χωρίς να ηχορυπαίνεις
με κραυγές φιμωμένης αλήθειας
τα ήσυχα φθινοπωρινά του απογεύματα.

Ο κόσμος, μικρή  μου,
σε προτιμά ακρωτηριασμένη να έρπεις
πίσω από το τζάμι μιας απομόνωσης,
να σε δείχνει με το δάχτυλο
χειροκροτώντας την επιμονή σου
κι ενθαρρύνοντας την πτώση σου.
Σε θέλει πάνω στη σκηνή
για να συγκρίνει την θολή ευτυχία του
με την ομίχλη του μυαλού σου.

Ο κόσμος, μικρή μου,
σε θέλει ν' αργοπεθαίνεις
-μακριά απ' τη γειτονιά του-
και να νιώθει φιλεύσπλαχνος
την ώρα που σε λυπάται...

Κι αν κάποια στιγμή
αποδράσεις απ' το σενάριο
με τα ίδια του τα χέρια
το θάνατό σου θα επισπεύσει
γιατί αμφισβήτησες
τη θεωρία των ψευδαισθήσεων.

Εσύ όμως, μικρή μου,
μη φοβηθείς το θάνατο στη σκηνή
είναι ο μόνος τρόπος
για να ζήσεις..

αν-Απειρία...

Ένα αναπηρικό καρότσι
κι ένα αναπηρικό δωμάτιο.
Ένα αναπηρικό σπίτι
αναπηρικό σώμα
και μία αναπηρική ζωή.
Κάθεται βαλσαμωμένος
όπως διδάχθηκε,
μα πλέον αρχίζει να μην χωρά.
Ανάβει νοερά το τζάκι
καίει όλα τα υποκατάστατα.
Δεν υπάρχει βοήθεια
μόνο επιθυμία να βγει έξω.
Ανάβει μία σπίθα
στο κέντρο της άγριας νύχτας
καίει το σώμα,
τη ζωή,
το καρότσι,
το δωμάτιο,
το σπίτι,
τις αλυσίδες,
την αναπηρία.
Ολόκληρος ένας Νους
που νικά το Εγώ του
και βγαίνει έξω
να γνωρίσει τον Άπειρο Εαυτό.

Διαφορά Δυναμικού...

Μόνο με τον δείκτη θα σ' αγγίζω
μ' έναν ηλεκτρισμό που δεν γειώνεται
κι όλα τα φορτισμένα μου Εγώ
θ' απορροφώνται από το δέρμα σου
τινάζοντας την ηρεμία του μυαλού σου
σ' εκείνη την Κορυφή των Θαυμάτων
όπου πάντα σε περιμένω
να εκτεθούμε στον κίνδυνο των Κεραυνών
εκείΝου του Δία
που από τον Συμπαντικό του Θρόνο
συνομιλεί με τους λίγους που απέμειναν
κλέφτες της Φωτιάς
και μες στους πύριΝους διαλόγους
πάντα θ' αναρωτιέσαι
σε ποιες Κορυφές μπορούμε να φτάσουμε
αν γιγαντωθεί η Διαφορά Δυναμικού μας
κι αν ολόκληρη εφαρμόσω πάνω σου
τα υψηλά μου Volt.

Σχολικές καθημερινότητες...

Τί να σου πω κύριε συνάδελφε!

Εδώ στο χωριό όλα είναι αλλιώς καμωμένα

κόντρα στην αστική σου πραγματικότητα.

Το σχολείο είναι χτισμένο σ' ένα οικόπεδο αρχαίας Γης

κάτω από μία σκεπή απέραντου κι άτοκου ουρανού.

Τα παιδιά δεν κουβαλούν ασήκωτα φορτία,

πετώντας φτάνουν οι ψυχές

τρέχοντας τα σώματα

και σαν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι

τα μαζεύουμε με συνθήματα Ελευθερίας

για να μπουν από πόρτες και παράθυρα

να τσιμπήσουν γράμματα και ιδέες.

Οι αίθουσες μυρίζουν χορτάρι και βασιλικό

κι ο Νους κατέχει αβίαστα όλες τις απαντήσεις 

καθώς η γεωμετρία επινοεί σχηματομορφές απλοποιήσεων.

Εδώ η Φυσική έχει πάντα πρώτο συνθετικό τη Φύση

η Γεωμετρία τη Γη

και η Ζωή παίρνει άριστα σε όλα τα διαγωνίσματα του Παρόντος.

Τα μολύβια σκάβουν κήπους στο εκτάριο του Νου

τα λευκά τετράδια γεμίζουν με μυστικά προφορικών παραδόσεων

και οι δάσκαλοι αριστεύουν στη Ζωή

αφομοιώνοντας την ουσία της ευτυχίας

έχοντας τον καλύτερο δάσκαλο,

δάσκαλο των δασκάλων:

τον μαθητή!...

-----------------------

Γυμνάσιο Πέλλας

είναι από τις φορές που δε βιάζομαι να σχολάσω

σαν η Ζωή μου να εκπληρώνει, σε κάθε της πεδίο, όλα τα Ξόρκια για Ευτυχία...

;-)

Το βλέμμα του Τρελού...

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Με τα μάτια χαμηλωμένα

περπατά πάνω στην ευθεία του πεζοδρομίου.

Κατευθύνεται σκυφτή

μ' αγέρωχη επιμονή

στο στόμα του δράκου

και μοιάζει να ναι καλά διαβασμένη 

πάνω σ' όλα τα ενδεχόμενα του παραμυθιού.

Δεν λιποτακτεί στις διασταυρώσεις

δεν δελεάζεται από τα ζαχαρωτά των μικροπωλητών

ούτε εμπιστεύεται την γριά που ξέρει το κρυφό μονοπάτι.

Ντυμένη σεμνά 

σμιλεύει αμαρτωλούς Εαυτούς

στο αμόνι του Έρωτα.

Ατσάλινο το σάρκινο κορμί

σάρκινη η αέρινη σκέψη

αέρας ο φόβος και η ανασφάλεια.

Πλησιάζοντας 

το αίμα της μυρίζει σύγκρουση και πόλεμο.
Έρχεται αμέσως μετά τη δουλειά

χωρίς καθυστερήσεις 

περιστροφές και αναβολές.

Ίσια στο θάνατο.

Με τον χαρτοφύλακα στο χέρι

το ταγεράκι δέρμα αδέσποτου ζώου

κολλημένο πάνω της

ουρλιάζει σωτηρία.

Εκείνη αδιαφορεί.

Προσπερνά τον Εαυτό της για να φτάσει.

Υπερβαίνει το Είναι της για να μείνει.

Ακυρώνει το Εγώ της για να ξαναγεννηθεί.

Στο τέλος του δρόμου 

ο Τρελός που ράβει πάνω της το παραμύθι

λέξη λέξη 

την καταπίνει μ' ένα βλέμμα ανθρωποφάγο

και της χαρίζει πεινασμένες αποκλειστικότητες

που θα ζήλευαν όλες οι αθάνατες κοκκινοσκουφίτσες

που -τί κρίμα!- γλίτωσαν από τον λύκο...

--------------------------------

Θεραπεία...

Οι κακοποιημένοι Εαυτοί του ανθρώπου

βρίσκουν θεραπεία στο ποίημα,

μα πάντα

όταν θ' ακούγεται να πλησιάζει

ο γνώριμος ήχος ενός ακρωτηριασμού

θα ξυπνούν οι μνήμες

να θυμίζουν

πόσο απέχει το ποίημα

από τη Ζωή...

Νίκη...

Όταν δεν έχεις τίποτε να χάσεις

κερδίζεις τον Εαυτό σου

και όταν κερδίσεις τον Εαυτό σου

δεν χάνεις με τίποτα.

Ο καλύτερος θάνατος...

Ο καλύτερος θάνατος
στην κορύφωση του χορού
να κόβεις τις φλέβες της χορεύτριας
και τα σκοινιά ακροβασίας
να φιμώνεις τη μουσική
και το λαχανιασμένο στόμα
και με μία ασυγχρόνιστη σιωπή
να δοκιμάζεις
αν μπορεί να ζήσει το θάνατο
ή αν θα πεθάνει...

Εξόφληση χρεών...

Κοίτα φίλε μου που ήρθε ο καιρός
όμορφη να ξημερώνεται η ζωή
σαν τίποτε να μην χρειάζεται
πέρα από την ανάσα
και αυτή η ξενιτεμένη μας ύπαρξη
έπαψε να παλινδρομεί
σε γειτονιές επίγειων παιδικών τραυμάτων
σαν ο χρόνος που λέγαμε πως θα περάσει
να 'χει πληρώσει τους φόρους του στο δανεικό Παρόν μας
κι η ευτυχία μοιράζεται πλέον αφειδώς
σε μάς τους φτωχούς
που μ' ένα ψίχουλο προσφοράς
γονιμοποιούμε Πληρότητες.

Κοίτα φίλε μου που στέρεψαν οι ωκεανοί των ποιητών
γιατί περίσσεψε η χαρά στο στόμα των ανθρώπων
δεν γρατζουνιέται η Ψυχή από την Ύλη
και πιο όμορφη είναι πλέον η Ζωή
παρά το ποίημα.

Η καλή και η κακιά, Εγώ...

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Ρετιρέ. 4ος όροφος. Πτώση. 3ος. 2ος.  Ημιόροφος. Ισόγειο. Κλιμακοστάσιο. Θαμμένη.
40 τετραγωνικά. 30. 20. 5. Πνίγομαι. STOP. (συνεχίζει... αντιστέκομαι...)

Δεν έχω αυλή να τρέξω όταν μου επιτίθεμαι και  με κυνηγάω, σαν άγριος σκύλος, κατοικίδιας φυγής, ως εκεί που τεντώνει το λουρί μου, να ξεφύγω από το αφεντικό μου, που ξεσπάει πάνω μου.

Ξεσπάω.

Καλέ μου δίποδε Εαυτέ πολύ σε τάισα. Καλοθρεμμένος όπως είσαι, ήρθε η ώρα να φαγωθείς. Τρέχουν τα σάλια μου κι εσένα τα δάκρυα. Μας λείπουν τα σιρόπια να γλιστρήσει ο θάνατος να γλιτώσουμε τα έξοδα της κηδείας. Στρώνω τραπέζι. Κάθισε να σε πιάσω.
Κλαις?
Μην κλαις. Είσαι όμορφη όταν κλαις, μα χάνεις την νοστιμιά σου. Αλμυρίζεις πολύ. Γίνεσαι λύσσα. Και μην φωνάζεις, θα μας ακούσουν και θα 'ρχουν να σε σώσουν. Θα μαζευτεί κόσμος, ενώ το δείπνο απόψε είναι για μας τους δυο. Όποιος πέσει πρώτος νεκρός θα φαγωθεί. Τι λες?.. Έλα, αποποιήσου την τόση σου καλοσύνη. Καλέ μου δίποδε Εαυτέ, κινδυνεύεις. Οι δαίμονες του μυαλού μου κρατάνε μαστίγια και ήδη είσαι στριμωγμένος στη γωνιά της Καλοσύνης σου. Μια σταλιά δωμάτιο αυτή η Τόση Καλοσύνη σου, μ' ένα τόσο δα μπαλκονάκι Ανταμοιβής. Δεν έχεις ελπίδα. Πήδα. Σε φτάνω.

10. 9. 8. 7. 6......

Ουρλιάζω. Ορμάω.
Πηδάς. Πέφτεις.

Ρετιρέ. 4ος όροφος. Πτώση. 3ος. 2ος.  Ημιόροφος. Ισόγειο. Κλιμακοστάσιο. Θαμμένη.
40 τετραγωνικά. 30. 20. 5. Πνίγομαι. STOP. (συνεχίζει... αντιστέκομαι...)

Δεν έχω αυλή να τρέξω. Μου επιτίθεμαι. Με πιάνω. Ξεσπάω. Σπάω. Αντίστροφα μετράω. Είμαι καλά. Δεν είμαι καλά. Είμαι καλή. Είμαι κακιά. Ποτέ δεν ξεφεύγω από τα χέρια μου. Φασαρία, κακό. Μαζεύτηκε κόσμος. Αστυνομία. Έρευνα. Ανακρίσεις. Δαχτυλικά αποτυπώματα. Ο λαιμός μου γεμάτος. Το σώμα γρατζουνιές. Τα νύχια με αίμα. Ταυτοποίηση. Εγώ, η καλή  και η κακιά, εναντίον μου, σε ώρες που εκδικούμαι την τόση μου ευτυχία με βανδαλισμό και αυταπάρνηση, με λεηλασία και ξεριζωμό... Ζωμό... Τί όμορφα το είπες! Πείνασα πάλι... Με κλείσανε στο κελί μου, μα όταν βγω, ετοιμάσου... για σένα θα 'ρθω ξανά... Εγώ η κακιά... Εγώ η καλή... με τις σάρκες μου θρέφομαι, τις σάρκες μου μεγαλώνω κι ας το κελί μου χρόνια τώρα επιμένει στις ίδιες διαστάσεις, του μυαλού μου...
40 τετραγωνικά. 30. 20. 5. Πνίγομαι. STOP.

Αναζήτηση...

Τα κομμάτια σου που άφησες εδώ μαζί μου

αναζητούν

τα κομμάτια μου που πήρες μαζί σου

φεύγοντας...

Γεράκος Νο7

Η διάγνωση πάντα ίδια. Πώς περιμένεις κάτι νέο να πω? Ο κόσμος καρκινοπαθής στο τελευταίο του στάδιο. Με τσέπες πολυτελείας που του είναι άχρηστες, τόσο όσο οι καλυμμένες υπέρογκες επιταγές στο κισσέ του θανάτου. Με σώμα παραδομένο ήδη στους ψαλμούς νεκρικής ακολουθίας πάσης φύσεως θρησκειών. Με τον παγκόσμιο Νου εξαρτημένο κι ανίκανο ν' αντισταθεί σε ένα ακόμη τσιγάρο με νικοτίνη διαφθοράς και πίσσα εθελοτυφλίας. Με ογκώδη φάκελο παραβιασμένου ιατρικού απορρήτου.
Εγώ?
Τι με κοιτάς?
Ούτε νοσοκόμα είμαι. Ούτε γιατρός. Επισκέπτρια είμαι από το συγγενικό περιβάλλον που κληρονόμησα το επιρρεπές γονίδιο και ξέρω από τί θα πεθάνω.
Η διάγνωση πάντα ίδια και μόνη μου ελπίδα εκείνος ο εξ αγχιστείας Παππούς που έρχεται στον ύπνο μου και προσπαθεί να μου μάθει να ξεχωρίζω, σ' έναν κόσμο που μας μαθαίνει ίδιοι να γινόμαστε, κοινοί κι απρόσωποι, μέσα σε έναν θάλαμο άρρωστης ισότητας που θερίζει τα κεφάλια που ξεχωρίζουν.

Γεράκος Νο6

Μόνος του όλα. Λερώνει, πλένει, απλώνει, σιδερώνει, κυκλοφορεί. Μπλούζες, πουκάμισα και σακάκια με κομμένα μανίκια και ραμμένες οι τρύπες. Μην βγαίνουν τα χέρια. Φράγματα από γαζί που εμποδίζουν κάθε είδους δοσοληψία με τούτο τον κόσμο. Τα μάτια κλείναν. Ευτυχώς, αποφεύχθηκε η ραφή. Όταν οι εικόνες μύριζαν αποσύνθεση, έκλεινε τα βλέφαρα, έκανε μεταβολή και αποσυρόταν στο πίσω μέρος του μυαλού του.

..αποΜΟΝΟΣη..

Το μόνο που πρόδιδε την ευαισθησία του στη συντροφικότητα ήταν τα πουλιά. Τα πουλιά που ράμφιζαν τα αόρατα που τους πετούσε ψίχουλα και τον ακολουθούσαν πιστά στον καθιερωμένο του περίπατο στο προαύλιο της σακατεμένης ζωής των ανθρώπων, μαζεύοντας τα σπάνια νομίσματα εμπιστοσύνης που έβρισκε στο δρόμο. Πολύ σπάνια πια.

Υπάρχουν ζητιάνοι πολυτελείας σου λέω. Όχι οι αγύρτες που παραμυθιάζουν τον κόσμο και του αποσπούν ψιλά κρύβοντας περιουσίες μέσα στα σάπια στρώματα, όπου κοιμίζουν την ξαγρύπνια τους ... μα Εκείνοι που διασχίζουν τις νέας αρχιτεκτονικής γειτονιές με βήμα και βλέμμα πλούσιας μοναχικότητας, που ποτέ δεν νιώθουν μόνοι, ούτε φτωχοί, που λυπούνται τους πεινασμένους ανθρώπους με τους χαρτοφύλακες και τα στερημένα παιδιά από αγάπη, που τα 'χουν όλα, εκτός από τ' αυτονόητα.

Περπάτησε από την πλατεία Αγίου Δημητρίου ως το σούρουπο, διέσχισε τα έτη 1925 ως σήμερα. Ξεκίνησε ποτισμένος με τις διδαχές του παλιού σχολείου, τερμάτισε αμίλητος, άθεος και μισάνθρωπος. Στο ρέμα Πικροδάφνης έσκισε την αριστερή ραφή του σακακιού του και κάρφωσε στο εσωτερικό της παλάμης του μία αιχμηρή Μνήμη. Ένωσε το πικρό του αίμα με το ρέμα. Θυμήθηκε πως πέρασαν εποχές που οι άνθρωποι ήταν γλυκοαίματοι. Αγαπιόντουσαν αυθόρμητα για στιγμές αιώνιες.
Μισούσε αυτή τη Γυναίκα. Την Μνήμη. Όπως όλες οι Γυναίκες της ζωής του, τον αγάπησε πολύ και ήταν από τις λίγες που δεν έπαψαν να τον επισκέπτονται ακόμη και στις πιο βαθιές μοναξιές του. Ήταν αυτή που ήξερε τ' αδύναμα σημεία του. Όταν τον αγρίευε, Εκείνος δε δίσταζε να οπλιστεί με ακονισμένα βλέμματα και να αμυνθεί μέχρι θανάτου.

Τον Θάνατο τον είχε από κοντά, έτσι κι αλλιώς. Τον θεωρούσε σύμμαχο, ήταν κι αυτός αμίλητος, άθεος και μισάνθρωπος.

Έσκυψε και ήπιε λίγο αφέψημα Πικροδάφνης. Το πικρό νερό που πίνει πλέον ο κόσμος, όταν διψά. Άνοιξε την ματωμένη παλάμη και επεξεργάστηκε το μοναδικό νόμισμα εμπιστοσύνης που είχε πλέον στην κατοχή του. Μειδίασε προς το είδωλό του στο νερό και ξήλωσε την δεξιά ραφή. Ζύγισε ως δεξιόχειρας το νόμισμα, σαν βότσαλο, στο χέρι. Έκλεισε το αριστερό του μάτι και με το δεξί κοίταξε, από μία αόρατη διόπτρα, την Ματαιοδοξία του Κόσμου που άνθιζε παρόχθια του ρέματος. Διαισθάνθηκε την ιερόσυλη επιθυμία του ανθρώπου να μπαζώσει το ρέμα και να χτίσει αυθαίρετες ζωές. Ένιωσε πάλι εκείνη την καούρα στο στομάχι. "Πάνω από το πτώμα μου" σκέφτηκε και πέταξε το νόμισμα σαν βότσαλο να κάνει τρεις ελιγμούς στο πικρό νερό. Είδε το αίμα του να κάνει ομόκεντρους κύκλους, να σκάει στα θεμέλια των πολυκατοικιών, στις πυλωτές των αστέγων και να μεταγγίζεται σ' ένα Αλάνι που είχε σταματήσει το σχολείο και τόση ώρα τον παρατηρούσε ενδελεχώς.
"Γεράκο, πάψε ν' ασχολείσαι μαζί τους. Ξοφλημένοι είναι. Βγες έξω από το μπαλωμένο σακάκι σου να παίξουμε..." είπε ο μικρός...

Ο Γεράκος πλησίαζε σοφός προς το σούρουπο.
Σκέφτηκε να πει κάτι βαθύ, αλληγορικό, κοφτό, αντρίκιο και ταυτόχρονα απλό για να το κατανοήσει ο μάγκας πιτσιρίκος που παρείσδυσε με θράσος στον κόσμο του...
Δεν πρόλαβε να πει τίποτα. Ο πιτσιρίκος είχε πέσει στο ρέμα, δάγκωσε άγρια την παλάμη του, έσταξε γλυκό αίμα στο νερό. Άπλωσε το χέρι, πήρε το νόμισμα εμπιστοσύνης και επέμενε στο νεύμα του..
"Παίζω", είπε ο Γεράκος και βγήκε από τα μπαλωμένα του ρούχα, από τις βαθιές του Σκέψεις, από την αποΜΟΝΟΣη κι έμεινε μ' ένα σορτσάκι παιδικών χρόνων στην Αλάνα μιας ανώνυμης οδού, όπου δεν χρειαζόταν να συστηθείς για να γίνεις φίλος και κατανόησε πως πάντα αξίζει  να 'χεις το χέρι απλωμένο, γιατί όλο κι ένα Παιδί θα βρεθεί να σου αρπάξει το νόμισμα εμπιστοσύνης που κρατάς στην παλάμη σου... μέσα σ' έναν κόσμο που αμετανόητος πουλιέται κι αγοράζεται...

Ώρα ν' αλλάξεις στάση προς τη Ζωή...

Ανθρωπάκο μικροσκοπικέ κι ασήμαντε, φυσικά και έχει μεγάλη σημασία να το ακούσεις αυτό και να πάρεις θέση. Γιατί η στάση μας προς τη Ζωή είναι που, από μικροσκοπικούς κι ασήμαντους, μάς κάνει Ικανούς ν' αλλάξουμε τον Κόσμο...
Η στάση μας προς τη Ζωή.... ποτέ τα λόγια... λόγια... λόγια... λόγια...

~'Αμυνα~

{η φωτογραφία δανεική από εδώ:

 http://pulpfactor.com/art/1797/death-and-surrealism/}

Τυλιγμένη γύρω από τον αφαλό

με τα πόδια μου αγκαλιά

μην με βρουν οι εφιάλτες.

Ο Εαυτός ξεπηδά απ' τ' όνειρο

και με τραβά από το κεφάλι

να γεννηθώ.

Στο κλάμα μου μέσα

του δαγκώνω τα χέρια.

"Δε γεννιέμαι...

Δεν..."

Ούτε ο Θάνατος

ούτε η Ζωή τριγύρω

να με υπερασπιστούν.

Νεκρή,

ηττημένη,

γεννιέμαι

κι επιζώ...

Έξω, στη Ζωή...

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Ήμουν καλή σε κάθε είδους Ποίηση. Προσποίηση. Παραποίηση. Εκποίηση. Ενεργοποίηση. Απενεργοποίηση. Μα μόνιμα μου διέφευγε η Πραγματοποίηση. Άμεσα συνυφασμένη με τη Ζωή,  και να απαιτεί ικανό συνεργό. Συμπέρασμα: μου έλειπε ο Συνεργός, την ώρα  που είχα έτοιμες όλες τις μακέτες υλοποίησης στο μυαλό μου.

Είχα προσποιηθεί επιτυχώς όλους τους αναλώσιμους Εαυτούς μου.
Είχα παραποιήσει όλα τα στοιχεία της προηγούμενης Ζωής μου.
Είχα προβεί ήδη σε εκποίηση των αντικειμένων της Αθωότητάς μου σ' ένα second hand bazaar στο ισόγειο της Κατάρρευσής μου.
Είχα ενεργοποιήσει όλα μου τα συστήματα ασφαλείας, ώστε να μην πλησιάσουν περίεργοι και περαστικοί το υπόγειο κάστρο μου τις ώρες που γράφω, αυτοκτονώ ή χορεύω.
Είχα απενεργοποιήσει το διαισθητικό μου GPS για να χάνομαι στους διαδρόμους του μυαλού μου.
Το μόνο που δεν είχα καταφέρει ήταν όλη αυτή την Ποίηση να την κάνω... Ζωή!

Καθόμουν αρκετή ώρα παιδικού χρόνου στην άκρη μιας ρίμας. Σκεφτόμουν "Να πέσω ή να μην πέσω;" Μισόχτιστο έστεκε το Ποίημα και η Ζωή μου. Δεν έπεσα. Δειλή! Ποτέ δεν ανακάλυψα το βάθος της Απόγνωσης. Οι σκιές με κρατούσαν στο Χορό και παίζαμε μαζί το "Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει" και το "Δεν περνάς κυρά Μαρία".
Όλες οι Γυναίκες έχουν μέσα τους μία Μαρία και μία Ελένη.

Έμενα δεμένη στο υπόγειο, σ' έναν ακίνητο χορό, αφήνοντας πού και πού το σώμα μου να κυκλοφορεί στην πόλη. Άρχισα να υφαίνω και να πλέκω. Στην ακινητοΠοίηση σκαρφίζεσαι τρόπους να σκοτώνεις το χρόνο, πριν σε βαλσαμώσει ο Θάνατος. Ανακάλυψα την Πηνελόπη μέσα μου. Ορφανή από Οδυσσέα. Τί τραγωδία! Να κεντάς φλέβες, να πλέκεις μαλλιά, να υφαίνεις στίχους, χωρίς έναν Οδυσσέα στην άλλη άκρη του ωκεαΝού σου!... και οι αρουραίοι να μιλούν τη διάλεκτο των Μνηστήρων αποσκοπώντας να ροκανίσουν το Σώμα σου!... Ω Δία!... πόσο ήθελα να υπήρχες και να έβαζες τάξη σ' αυτή την αδικία. Προσπάθησα τόσο να δικαιώσω τον στίχο, μα κυνηγήθηκα άγρια από τις Προχειρότητες. Κρύφτηκα. Αρνήθηκα δοσοληψίες. Με κατηγόρησαν για υπεροψία. Με έσυραν ενώπιον του Παιδικού Εαυτού μου. Δεν σήκωσα τα μάτια. Δεν... Κρίθηκα ένοχη... Μου στέρησαν την Είσοδο στη χώρα των ΥλοΠοιήσεων. Κατέρρευσα αγκαλιά με τις λιπόθυμες κυριολεξίες μου...

Πέρασα χρόνια σ' αυτή τη φυλακή. Κλεισμένη μέσα σε έναν τετραγωνισμένο κύκλο επαναλαμβανόμενης Ποίησης. Οι τοίχοι γεμάτοι στίχους.  Τα κελιά γεμάτα εγκλωβισμένους ανθρώπους με το σύνδρομο του Ποιητή. Νέο είδος ψυχωτικής ασθένειας. Κανείς δεν ήταν Ναπολέων. Όλοι ήταν Έλιοτ, Νερούδα, Ελύτης, Πλαθ, Σέξτον, Ρεμπώ, Μπωντλαίρ, Πολυδούρη, Σαπφώ, άντε ίσως και Γώγου, ή λίγο Άσιμος. Ήμουν κι εγώ μία τρύπια σκιά, πυροβολημένη από τα σκάγια του αθόρυβου σκοπευτή Εαυτού μου, που με κυνηγούσε στους εφιάλτες μου.

Πέρασα χρόνια σ' αυτή τη φυλακή, αυτού του στίχου.. Ήρθε ένα πρωί ο Δεσμοφύλακας και μου ανήγγειλε πως άλλαξε ο Νόμος και δικαιούμαι επανεξέταση. Το αίτημα προωθήθηκε αυτόκλητα και δικαιώθηκε. Αύριο το πρωί θα μουν ελεύθερη. Έξω από τον στίχο..

Πρωί?
Ποιο πρωί?...
Ποιανού χρόΝου?...

Μ' έπιασε μία Άρνηση. "Δε θέλω! Δεν θέλω να βγω! Καλά είμαι εδώ. Ξέρω να επιβιώνω μέσα στη Φαντασία. Μην με πετάτε στη Ζωή. Εκεί όλοι μου οι ήρωες πεθαίνουν. Εδώ θέλω να μείνω... Εδώ.... Εδώ.... Εδώ...."
Μέσα στα κλάματα αποκοιμήθηκα...

Ήρθε το Πρωί.
Ξύπνησα στο Δρόμο. Φτωχή. Πάμφτωχη. Με διαγραμμένο όλο τον προηγούμενο βίο των Ποιημάτων. Δακρυσμένη ακόμα. Διχασμένη, σαν η Ψυχή  να κινά για τις Αλήθειες και το Σώμα να αποζητά την ανάπηρη ακινησία του κελιού του...

Τρομαγμένη άρχισα να σκάβω το λίγο χώμα ανάμεσα στο τσιμέντο. Δέκα εκατοστά. Συνέχισα. Μισό μέτρο. Καλά είναι. Φύτεψα τα πόδια μου. Να βγάλω ρίζες. Να απλώσω κλαδιά. Να γίνω δέντρο, μπας και στο τετράδιο μιας Άνοιξης γίνω στίχος μιας Δικαίωσης.. Η Ζωή γελούσε. Ξεκαρδιζόταν. Με είχε στο κέντρο της Σκηνής και παρακολουθούσε τις αξιοθρήνητες επινοήσεις μου... Την πήρα χαμπάρι όταν με όλο το Ανάστημά της σηκώθηκε από τον εξώστη.

Εκεί ξεκίνησε ο μονόλογός μου:
Τόσα χρόνια κι ακόμα να μεγαλώσω. Ξέρω. Χρειάζομαι Φύλακα. Όχι σωματοφύλακα. Η Ψυχή μου κινδυνεύει. Συντηρώ μία αυτοκαταστροφή μέσα μου, που με τρώει. Χρειάζομαι έναν Φύλακα να με προστατεύσει από μένα, από τον Νου που σκηνοθετεί, από το χέρι μου που γράφει, από τους κομπάρσους Εαυτούς μου που με ζηλεύουν. Ειδικά τώρα που η Απόφαση ορίζει να ζήσω έξω από τα Ποιήματα, μέσα στη Ζωή...

Άκουσα την πόρτα πίσω μου ν' ανοίγει. Μπήκε στη Σκηνή της Ζωή μου ο Συνεργός... Εκείνος που έχει την Δύναμη να αλλάξει την κατεύθυνση της Χορογραφίας μου και να με συνοδεύσει έξω,  στη Ζωή...

Βασανιστική ερώτηση...

Πώς γίνεται

ο απαλός χορός 

του καλοκαιρινού ανέμου

να εγκλωβίζει

με σαδιστικό ελιγμό

σε βασανιστική ακινησία

τα φύλλα

στερώντας τους το δικαίωμα

να ολοκληρώσουν τον κύκλο

της... πτώσης τους?...

Αναστροφή...

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Τα αστέρια βγήκαν 

στο μπαλκονάκι τ' ΟυραΝού

κι αναζητούν

πανσέληΝους Ανθρώπους...

Περί Ορέξεως...

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Ο ταβερνιάρης στρώνει τραπεζομάντηλα μιας χρήσης

όπως είναι κι οι ζωές μας

πνίγει στη σάλτσα τις κραυγές των σφαγιασμένων ζώων

κι ετοιμάζει τα συνοδευτικά και τις σαλάτες

τρώγοντας τον σερβιτόρο του, 

που δουλεύει ανασφάλιστος.

Οι άποροι παρελαύνουν με σκυμμένα κεφάλια

στα δωρεάν γεύματα αγάπης της εκκλησίας.

Οι παπάδες πιστοί στις νηστείες 

ράβουν ράσα XXL αποθηκεύοντας τροφή εις το σαρκίο τους

μην τυχόν κι έρθει στα πράγματα η Αριστερά

και φέρει νέα κατοχή για τους Δεξιόφρονες.

Η γειτονιά ανενόχλητη από την παγκόσμια πείνα

μοσχομυρίζει  φρεσκομαγειρεμένο φαγητό

της καλής νοικοκυράς με το πεκινουά,

καθώς η μετανάστρια ψάχνει στον κάδο απορριμάτων

και ένα αδέσποτο σκυλί πεθαίνει από δίψα

προσβάλλοντας με δυσωδία το παρκάκι των ερωτευμένων

που χορταίνουν με ... αγάπη.

Η μαμά με το πιάτο στο χέρι 

απειλεί την μικρή της κόρη να καταπιεί το αυγό

η απειλή γίνεται δωροδοκία με σοκοφρέτα.

Η μικρή κάνει πως τρώει το παραμύθι 

και εντέχνως εμπαίζει τη μαμά,

την ώρα που στο ρετιρέ της οικοδομής

η δεκαοχτάχρονη μούσα του διάσημου φωτογράφου

με ερωτισμό ξερνάει το λιτό μεσημεριανό της

τρώγοντας τα νύχια της χαμένης αυτοκυριαρχίας της.

Οι νάρκισσοι των γυμναστηρίων 

μπουκώνουν με συμπληρώματα διατροφής

το συνεργάσιμο σώμα/στόμα τους

και σερβίρονται οι ίδιοι προς φάγωμα

στις πασαρέλες της νύχτας

παλεύοντας να χορτάσουν την ακόρεστη αυταρέσκειά τους.

Οι διαδηλωτές τρώνε ξύλο 

και οι εργαζόμενοι τρώγονται από τους μεγαλοκαρχαρίες

με την Κυβέρνηση να πληρώνει πάντα τον λογαριασμό

στα λουκούλλεια γεύματα των φραγκάτων χορηγών του Κράτους.

Η οικοδέσποινα
μαγειρεύει ασυνάρτητους γευστικούς σαρκασμούς

για να χορτάσει το "φάτε μάτια ψάρια"

των αναγνωστών

και ως γνωστόν

με όσα έχει δει,

από πεποίθηση 

δεν τρώει και δεν ... τρώγεται!...

;-)

Υποβρύχιος Τρελός...

Απευθύνθηκα στην ΑΕΝ.
Ζήτησα πλοίαρχο.
Το μπαλκόνι μου ακυβέρνητο
κάνει μανούβρες
πάνω από τα κεφάλια των περαστικών
και προκαλεί ναυτία στις ορτανσίες.
Απέρριψαν το αίτημα
με διαδικαστική σοβαροφάνεια.
Έβαλα αγγελία.
Πριν δημοσιευτεί
εμφανίστηκε στην πόρτα μου
ένας υποβρύχιος Τρελός
με σκαλισμένες άγκυρες, γοργόνες
και τυφώνες στο κορμί του.
Βγήκε στο μπαλκόνι.
Ξήλωσε απ' το στήθος του ένα κατάρτι
το στερέωσε στα κάγκελα.
Έκοψε τετραγωνισμένα ένα κομμάτι Σκέψης μου,
που μόνιμα ανεμίζει,
το 'δεσε πανί.
Σαν αγριεύει μέσα μου ο καιρός
ρίχνει την άγκυρα απ' το μπράτσο του
στ' απέναντι πεζοδρόμιο
και πιάνουμε νησί απ' το πουθενά.
Απ' τη στιγμή που εμφανίστηκε
κοιμάμαι μ' ασφάλεια
στη σχεδία του μυαλού μου
κι ας μπάζει από παντού νερά.
Πλέον έχουμε όσα χρειάζονται
για να σωθούμε,
ο Ένας τον Άλλο...

Νυχτερινό μπάνιο...

Φοβάμαι εδώ
χωρίς φεγγάρι, ούτε φώτα
καταμεσής της πλατείας
σηκώνεται άκαμπτο κύμα
μιας θάλασσας από πλακάκια πεζοδρομίου
γεμάτο νεκρά φύκια, όστρακα και ψάρια
όνειρα ναρκωμένων ανθρώπων.
Βαλσαμωμένοι στα βαθιά
επιπλέουμε
σανίδες, φελλοί, κουφάρια
μπάνιο νυχτερινό.

Το κατάρτι γέρνει προς τη μεριά των κρεμασμένων
και μία θάλασσα από αίμα
μάς τραβά στ΄ανοιχτά.
Σε χάνω,
απομακρύνεσαι μαζί με τους νεκρούς.
Με τσιμπάω
με δαγκώνω
υπάρχω ακόμα κι ας μην νιώθω πόνο.
Ο φόβος μουδιάζει το μυαλό
σαν ακριβό αναισθητικό με δράση ως το θάνατο.

Σε παρακαλώ
πριν ανάψουν τα φώτα
πριν βγει το φεγγάρι
και οι ψαράδες βγουν να αλιεύσουν τα κορμιά μας στ' ανοιχτά
συνέθεσε ένα τραγούδι αυριανής ημέρας
και υπόσχομαι να κολυμπήσω ως την όαση του μυαλού μου
για να μείνω ζωντανή
να προλάβω εκείνο το ξύπνημα στις 7
για μπάνιο πρωινό
μαζί με τους επιζήσαντες και τους αγέννητους..

Το τέρας μέσα μας: ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.

Το υποψιαζόμουν αυτό το γλυκό κορίτσι,
ένοχο,
για όλα τα εγκλήματα που δεν διέπραξε ποτέ
ή μάλλον ακόμα.
Διέκρινα μέσα στην τρυφερή της παλάμη
έναν διαστροφικά ακονισμένο Νου
σπουδαγμένο στα αμφιθέατρα Πολυτεχνικών Σχολών
έτοιμο να αναλάβει δράση
με την πρώτη Διαταγή εκ των Άνωθεν.
Η χρήση πειραματόζωων προς "όφελος του κόσμου"
ποτέ δεν απαγορεύτηκε.
Η χρήση πυρηνικών προς όφελος των ισχυρών, το ίδιο.
Η χρήση βασανιστηρίων για να ομολογήσουν οι Μεν στους Δε
τα μυστικά του Τίποτε, επίσης.
Ποιος θα είναι ο επόμενος Βασανιστής αυτής της Φατρίας?
Μα φυσικά... αυτό το γλυκό κορίτσι, που ποτέ δεν υποψιάστηκε κανείς...
K

--------------------

ΚΛΕΒΩ αφορμές και αιτίες

  

Το τέρας μέσα μας: ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.

Το 1961, ο Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.  Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του. Μελετήστε την… Ίσως, έτσι, να σκεφτείτε  το πόσο εύκολα  οι «άνθρωποι» μαθαίνουν να δέχονται και να εκτελούν παράλογες κι ακραίες εντολές, αρκεί να ξέρουν ότι «προστατεύονται» από την εκάστοτε εξουσία.  

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».

Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.

Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»

Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος. (Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)

«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.» Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί. Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:

«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.»

Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.

Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.

«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο... Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».

«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.

Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%... Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;

Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν. Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».  Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».  Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό»

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.

Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του. Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα. 

Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.

Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:

Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009 - Πηγή: sanejoker.blogspot.gr ]

Ο Γεράκος Νο5

Ο Γεράκος άδειασε το συρτάρι του μυαλού του στο τραπέζι. Όλα ήταν εδώ. Ούτε οικογενειακό άλμπουμ, ούτε ενθύμια. Όλα, στοιχεία προς μελέτη, για το Μεγάλο Πόρισμα: ο θρησκευόμενος Κόσμος αυτοκτονεί με τακτ πίσω από το παραβάν της σοβαροφάνειας. Οι γιατροί επιχειρούν ευθανασία στις όμορφες Γυναίκες για να μην περάσουν τα 33 χρόνια του Χριστού. Να μείνουν όλες αθάνατες, όπως η Μέριλιν. Ο Γεράκος συνθέτει το παζλ. Παλεύει να προλάβει πριν την τελική κατάρρευση, να συναρμολογήσει τις εικόνες κάθε Εποχής που αποτύπωσε. Ψάχνει μέσα στο χρόνο τη Γυναίκα που δεν βρήκε ποτέ.

Δεν είναι ο καημός της Συντρόφου που τον τρώει. Είναι ο καημός του Προγόνου που έχει την επίγνωση πως ο Σωτήρας δεν εξαρτάται από τον θεό πατέρα του, μα από την Μάνα που θα τον γεννήσει. Ήθελε έναν γιο. Ήθελε μία κόρη. Θέλει ακόμα. Και είναι βραδιές που ακούει το κλάμα τους από ένα μακρινό κι απόκοσμο σύμπαν να του απευθύνεται "Πιάσε το χέρι μου κι έλα να με πάρεις από την ανυπαρξία! Πονάω εδώ. Κι Εσύ πονάς εκεί. Επιτάχυνε τις διαδικασίες. Με κυνηγά αντίστροφα ο χρόνος. Κι Εσένα." Κι έμενε το παιδικό χεράκι τεντωμένο στο Άπειρο...

"Μία φορά περνάνε από δίπλα μας οι σπάνιοι άνθρωποι" σκέφτηκε ο Γεράκος. Δεν φοβόταν το χρόνο. Είχε δαμάσει τα όνειρα και τις προσδοκίες. Ήξερε εδώ και χρόνια τί ήθελε και τί έψαχνε ν' ανακαλύψει. Αφιερώθηκε.

Όλο το βράδυ συνέθετε κομμάτια και στοιχεία. Προς το ξημέρωμα συνειδητοποίησε πως, κι αν  πέρασαν τόσα χρόνια περιΣυλλογής, ακόμα του λείπει το Ένα κομμάτι. Απορεί! Πώς γίνεται να γύρισε όλο τον κόσμο, να πραγματοποίησε ανασκαφές στο μυαλό των ανθρώπων, να περιπλανήθηκε σε ανεξερεύνητα τοπία και ακόμη να του λείπει το Ένα κομμάτι;

Θυμήθηκε. Τον πήραν τα  κλάματα. Κάποτε μία Γυναίκα είχε κοιτάξει μέσα του. Εκείνος την φωτογράφιζε, όπως έκανε πάντα, με όλα. Με τα μάτια. Από κάθε γωνία του προσώπου της, από κάθε πτυχή του μυαλού της. Εκείνη του μιλούσε για ανύπαρκτα μέρη και για έναν γιο που κάθεται στην άκρη του Κενού περιμένοντας να γεννηθεί. Ο Γεράκος, νέος τότε, απολάμβανε τα παραμύθια της. Είχε  μία υπόνοια πως Εκείνη περιέγραφε πραγματικότητες άλλου κόσμου, μα παραήταν σουρεαλιστικό ως ενδεχόμενο Ζωής! Θυμήθηκε... θυμήθηκε κι άλλα... Όσα δεν πρόλαβε να ζήσει μαζί της... Έκλαιγε με φωνή.. και ο αντίλαλος στους τοίχους της Μοναξιάς επέστρεφε σαν το κλάμα του αγέννητου γιού του.

Ο γιος του είναι Εκείνο το αγόρι που σε μία εποχή όπου όλοι τρέχουν να πιαστούν, εκείνος ξέρει να ξεφεύγει!...
Σηκώθηκε και πήγε στα νεκροταφεία των αναμνήσεων, του παρελθόντος και του μέλλοντος. Τυφλός πια. Κρατούσε ένα τριαντάφυλλο και ένα σημείωμα "Έχω μία ανάγκη..." ξεκινούσε το σημείωμα..... "Μάλλον γιατί μου έλειψες".... τελείωνε ο λυγμός...
Ενδιάμεσα μία αμετάφραση διάλεκτος ανείπωτων κραυγών που μόνο Εκείνη μπορούσε να μεταφράσει... Δεν γονάτισε μπροστά στον τάφο. Δεν πίστευε σε ιερά μέρη, εξάλλου. Γονάτισε μπροστά στον Εαυτό του, που έστω και την ύστατη στιγμή, ήξερε πού βρίσκεται το τελευταίο, Ένα κομμάτι του puzzle που έψαχνε μια ολόκληρη Ζωή...
Επιστρέφοντας στην καλύβα του, ένιωθε πως Εκείνη ήταν ήδη εκεί και τον περίμενε.. κι άκουγε το απόμακρο παιδικό κλάμα να γίνεται γέλιο...
γέλιο...
γέλιο...

Ορίζοντας... {μετοχή}

Έρωτας δεν θα πει να κρύβομαι στην αγκαλιά σου,

όταν ο κόσμος καταρρέει...

Έρωτας θα πει
Μαζί να έχουμε τη Δύναμη 

να σώσουμε τον Κόσμο 

που είναι υπό κατάρρευση...

Η εξαφάνιση...

Καθόμουν στο μπαλκόνι
τραγικά ήρεμη
θλιβερά αδιάφορη
με μία κούπα ευεργετικό αφέψημα
στο χέρι
κολυμπώντας στου δυτικού κόσμου
τις φρέσκες ψευδαισθήσεις
κι επιτρέποντας τη ζωή μου
να πλατσουρίζει στα ρηχά
φορώντας μαγιό πολυτελείας
και σωσίβιο με εγγύηση του σχεδιαστή του.

Γλίτωνα από τον πνιγμό και το θάνατο.
Φυτοζωούσα.
Αξιότιμη καθηγήτρια
στις δίμηνες καλοκαιρινές διακοπές της
αδειάζει το μυαλό της στο βυθό της κούπας της,
κάνει απολέπιση στο ηλιοκαμμένο κορμί της,
αποτοξινώνει τη συνείδηση
ατενίζοντας άθελά της έναν ορίζοντα
που κοιτά σε μιαν φλεγόμενη Ανατολή.

Το κυματάκι σκάει στα πόδια μου
και ποτίζει τις στρουθοκαμήλους μου
που κρύβουν το κεφάλι τους στην κινούμενη άμμο.
Τί κυρία θα ήμουν χωρίς κατοικίδια ζωάκια;
Εξαντλώ την στοργή μου
στην ράχη των ακίνδυνων Επαναστατών,
που είναι υπό εξαφάνιση.
Φυσικά είμαι και οικολόγος!

Την ώρα που υπογράφω ηλεκτρονικά
για τη διάσωση της λευκής τίγρης
η ήρεμη θάλασσα μαζεύει επικίνδυνα τα νερά της,
ο βυθός ξεμπροστιάζεται γλοιώδης
και ακούγονται φωνές βοήθειας.
Το ναρκοπέδιο διασχίζει όλο τον ωκεανό συνειδήσεων
μ' ένα τσουνάμι άγριας ανάγκης
κι από την φλεγόμενη Ανατολή
εισβάλει στην αγκαλιά μου και ζητά βοήθεια
βοήθεια
βοήθεια
βοήθεια...
Μικρά ανθρωπάκια, σχεδόν ασχημάτιστα,
χελωνάκια υπό εξαφάνιση,
σκαρφαλώνουν στο σώμα μου
μυρμηγκιάζουν το μυαλό μου
συστήνονται με ονόματα μιας γλώσσας που δε γνωρίζω...

Μολύνουν με μία τεράστια Αιματοκηλίδα
το καλοκαίρι της Μεσογείου..
Οι ναυαγοσώστες κατάλληλα εκπαιδευμένοι
απομακρύνουν τους ακρωτηριασμένους ανθρώπους
και παλεύουν να καθαρίσουν το τοπίο
μην στιγματιστεί η περιοχή και φύγουν οι τουρίστες.
Απορροφητικά σφουγγάρια, χλωριούχο διαλυτικό...
Σε μεγάλες σακούλες απορριμάτων
πνίγουν τη γενοκτονία
που σπαρταρά στα χέρια της Ιστορίας.
Καθησυχάζουν τους τουρίστες.

Δυο τρία χελωνάκια κρύφτηκαν στις τσέπες του μυαλού μου.
Επιμένουν.
Με τραβούν από το γιακά της άθλιας, δειλής ζωής μου.
Κλείνω τα μάτια και ξεκινώ διπλωματία:
"Εγώ μία καθηγητριούλα είμαι.
Διδάσκω ιστορία στα παιδιά.
Αν θέλετε θα τους μιλήσω για τον πόλεμο που ζείτε,
για την φρίκη της γενοκτονίας,
όπως εμείς οι δυτικοί έχουμε συνηθίσει 
να παρακολουθούμε τους πολέμους
από την ασφάλεια της εξιστόρησης.
Δεν διδάχθηκα τίποτε άλλο!
Αν θέλετε επιπλέον βοήθεια
μπορώ να σας δώσω τη διεύθυνση των γραφείων του Ερυθρού Σταυρού.
Μια στιγμή... 
από το tablet θα κάνω μόνο ένα λεπτό..."

"Δεν μας απέμεινε ούτε ένα λεπτό Ζωής"
απάντησαν τα χελωνάκια...
.
.
.

Το Σεπτέμβρη τα χελωνάκια είχαν εξαφανιστεί.
Η καθηγήτρια δίδασκε Ιστορία
ασφαλής
την ώρα που κρίθηκε ανίκανη να προσφέρει
λίγο Εαυτό, λίγο αίμα, λίγο από το χρόνο της
ενάντια στο μακελειό του παράλογου Κόσμου,
που είναι ο εργοδότης της...