Love

Να 'χεις έναν Άνθρωπο να Σ' αγαπάει.. είναι σαν να έχεις μία δεύτερη Πατρίδα να Σε φιλοξενεί, όταν στην δική σου (Εαυτός) γίνεται Πόλεμος.

Παλιάς Κοπής

Στα πατρικά σπίτια

οι Γιοι χτενίζουν τα μακριά μαλλιά της Μάνας

σαν γυρίζει κάθε βράδυ από το χωράφι

και από το μνήμα

γεμάτη χώματα και ρίζες.

Της έχουν ζεστό νερό 

ρούχα καθαρά

σπιτικό φαΐ.

Τινάζουν τα βαριά χρόνια

απ' την πλάτη της

την προστατεύουν απ' τη φθορά

και σηκώνουν Άτλαντες στους ώμους τους

ακόμη και το θάνατο

και πιάνονται στα χέρια 

ακόμη και με τον νεκρό Πατέρα

σαν χτυπά το χέρι του στο μάρμαρο

και τρομάζει της Μάνας την γυναικεία τρυφερότητα.

Στα πατρικά σπίτια

οι Γιοι, Άντρες παλιάς κοπής,

υψώνουν Ανάστημα

όχι φωνή

κι έχουν χέρι βαρύ

που υπογράφει συμβόλαιο προστασίας

της οικογενειακής περιουσίας

από τη Λήθη.

 

Babysitting

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Δεν έχω πού να σ' αφήσω
και δεν τους νοιάζει
ορμάνε μέσα
με αρπάζουν διατάζοντας
μάς χωρίζουν
εσένα δεν σ' ακουμπά κανείς
δεν το επιτρέπω
μόλις ακούσω το βήμα τους
σε κρύβω
συνήθισες και δεν κλαις
ξέρεις και φεύγεις μόνη σου πια
ξεκολλάς απ' το χέρι
απ' το σώμα
απ' το μυαλό μου
με εγκαταλείπεις στο έλεός τους.

Ως τώρα σε κλείδωνα
μην βγεις από καμιά ρωγμή μου
και καταστρέψεις τα σενάρια της κανονικότητας.
Τώρα κλειδώνεσαι
γιατί πλέον ξέρεις τί συμβαίνει εκεί έξω
κι επιλέγεις να απέχεις
απ' τους φαύλους κύκλους
και τις αυθαίρετες αναγκαιότητες.

Μα όσο κι αν περνούν τα χρόνια
δεν παύεις να 'σαι ένα παιδί
κι είναι επικίνδυνο
που σ' εγκαταλείπω στην εμπόλεμη ζώνη
μέσα μου
να παίζεις με ακονισμένα ένστικτα
με ακρωτηριασμένες σκέψεις
με δίκοπες αναποφασιστικότητες
με γεμάτο σκοτάδι το περίστροφο της αλήθειας μου.

Ξέρω τί μπορείς
και τί δεν.
Μα δεν μπορώ να λείψω
όταν με καλούν.

Ξέρω πως όταν γυρίζω
θα 'ναι άγρια ανάστατο το σπίτι
ή ύποπτα τακτοποιημένο
και γεμάτο παγίδες
ξεκινώντας απ' το πρώτο βλέμμα
που θα μού ρίξεις
να δεις αν επέστρεψα ζωντανή
ώστε να με δώσεις τροφή
στα θηρία που ορίζω να σε προσέχουν
όσο λείπω.

Τους φόβους μου.

Ενδο

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Κι εκεί που η ωρολογιακή μου
μετρά αντίστροφα
τις ώρες που 'μαι χαρούμενη

σκάει στα χέρια μου
μία σταγόνα σκοτάδι

και θυμάμαι πώς είναι
να τυφλώνεσαι

σ' έναν κόσμο
που ξοδεύει τα οπτικά του χαμόγελα
στις επιφάνειες..

..κι αρχίζω να σκοντάφτω
στις ρυτίδες
που μού χαράζουν οι γκριμάτσες
που μού μάθατε

μέχρι να συνηθίσει και πάλι το σώμα
να μιλά την σκοτεινή μητρική του γλώσσα
με κείνον τον βελούδινο συλλαβισμό αφής
που πλέον δεν αφήνει περιθώρια
συνεννόησης με τον κόσμο...

Γωνιά

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Ο σκύλος έκλαιγε
κατέστρεφε τα νύχια του
γρατζουνώντας πόρτες
τοίχους
θεμέλια
για να μπει.
Το κτίριο σχεδόν κατέρρεε
απ' τις πληγές
κι αυτός επέμενε
να ξεθάβει ερείπια
για να βρει τη γωνιά του
την τόσο θαμμένη
που μύριζε θάνατο
μα έναν θάνατο φτιαγμένο
από εκατομμύρια ζεστούς ύπνους
που μύριζαν σπιτικό.

Ταυτοπροσωπία

Το έχω υιοθετήσει αυτό το Αγρίμι
το εκπαιδεύω
κρατώ σφριγηλό το σώμα του
να 'ναι σε ετοιμότητα
σαν εμφανιστεί
ο κίνδυνος.
Δεν ξέρω από πού έρχεται.
Τον κυνηγάς
ή σε επιλέγει;

Στα διαλείμματα υποψιάζομαι
πως εγώ ο θηριοδαμαστής
είμαι ο κίνδυνος
εγώ η εκπαιδευόμενη
είμαι ο κίνδυνος
μα κυρίως
εγώ όταν με συνειδητοποιώ
είμαι ο κίνδυνος

και το γυμνασμένο σώμα μου
δεν ξέρει πώς ν' αντισταθεί
σε μένα
που το υποκινώ
και ζω μέσα του
χωρίς να με έχει επιλέξει.

Δελφινικό

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Μικροί χειμώνες
σκάνε αυτόχειρες
στο βράχο
για κάτι δολοφονημένες Μοναξιές,
όπως πεθαίνουν τα δελφίνια
για το ταίρι τους
και μένουν πεντάρφανες οι χειμέριες νάρκες μου.

Μην περπατάς στο
ναρκοπέδιό μου
έχω θάψει μία Άγρια Μοναξιά
για χατίρι σου
και μπορεί να σ αναγνωρίσουν
οι νεκροί μου.

Ένας

Ατυχείς πρόβες

Κάθε στιγμή
κι ένας μικρός Θάνατος
και πάλι
ποτέ δεν είσαι έτοιμος
για τον επόμενο.

Διασταύρωση άνω και κάτω κόσμου

Είναι καταραμένοι όσοι γράφουν από ανάγκη.
Εσείς οι θεσπέσια λυτρωμένοι θνητοί, που βλέπετε ακριβώς αυτό που κοιτάτε, που μεθάτε με αλκοόλ, που χορταίνετε με εδέσματα στο πιάτο, που φοράτε τα καθημερινά σας στη δουλειά και τα καλά σας στη βόλτα, που ηρεμείτε με ύπνο, που ερωτεύεστε ελέγχοντας τον εαυτό σας, που είσαστε ήρεμα χαλαροί πίνοντας καφέ και η μέρα σας κυλά μέσα στα σχέδια της εξωτερικής σας ιεραρχίας, που έχετε ένα "Όλα θα γίνουν" στο στόμα...........
........................ΓΙΑΤΊ ανοίγετε την πόρτα σας και μάς αφήνετε να μπούμε στη Ζωή σας ορφανοί και ταυτόχρονα υιοθετημένοι, σπασμένοι και ταυτόχρονα αβάσταχτα Ολόκληροι, κενοί και ταυτόχρονα Πλήρεις, διάφανοι και ταυτόχρονα Κλειδωμένοι, γυμνοί και ταυτόχρονα ντυμένοι την Αλληγορία μας, φτωχοί και ταυτόχρονα ενοχοποιητικά Αυτάρκεις, περιορισμένοι στο σώμα μας και ταυτόχρονα Ασύνοροι, επιφανειακά ήρεμοι και εσωτερικά αυτοκαταστροφικοί, σιωπηλοί και ταυτόχρονα εκκωφαντικά φλύαροι, τυφλοί και ταυτόχρονα με τόσο διεισδυτική όραση, τόσο μικροί που όμως μεγενθύνουμε τόσο τα Πάντα χωρίς να χωράμε πουθενά....?

Γιατί ανοίγετε την πόρτα σας και μάς αφήνετε να μπούμε στη Ζωή σας....?