Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Πέμπτη 30 Μαΐου 2019

Υπόθεση



Η μεταμεσονύχτια είναι η καλύτερη ώρα για ταξίδι. Την ώρα που όλοι κοιμούνται, λουφάζουν, είναι πτώματα. Μόνο κανένα παιδί ίσως συναντήσεις, που το 'σκασε απ τις τιμωρίες και ποτέ δεν πίστεψε πως το σκοτάδι κρύβει δαιμόνους, αστυνόμους ή λύκους.. Τυχερέ.... ίσως σού μιλήσει για τα ψέματα των παραμυθιών, τις αλήθειες της Ζωής και ίσως σου φανερώσει το βασίλειό του.. αν αποφασίσεις να το... σκάσεις απ τις τιμωρίες σου..



Σάββατο 11 Μαΐου 2019

Κάκτος




Είχα φυτέψει κάκτους στην περίφραξη, αγκαθωτά οδοφράγματα ατομικής μου προστασίας. Με σαρκοφάγους βλαστούς τα πόμολα στις πόρτες. Δεν πλησίαζε Ψυχή κι ο κήπος μου ευδοκιμούσε κλειδωμένους χειμώνες επτασφράγιστης ιδιωτικότητας. Για όλα τα κλειδωμένα κάπου υπάρχει ένα κλειδί κι Αυτός που θα εξουδετερώσει τις νάρκες. Ένα κλωνάρι τριανταφυλλιάς καρφωμένο στο χώμα αρκεί να μπολιάσει με κόκκινο τους κάκτους και να κάνει τ αγκάθια μου να μυρίΖουν Happy End σ αυτό το Dark παραμύθι μου.





Κυριακή 5 Μαΐου 2019

Αϋπνία



Μην πιστέψεις πως είναι όλα αθώα. Τα βράδια η σιωπή αγριεύει, τα έπιπλα στο ακίνητο σπίτι ζωντανεύουν, μετακινούνται ανεπαίσθητα παίζοντας με την υποψία σου και τρελαίνοντας τη βεβαιότητα. "Κουνήθηκε.... δεν κουνήθηκε.." Οι τοίχοι πλησιάζουν και τ αυτιά τους συνδέουν σε μεγάφωνα τη σκέψη σου. Τα φώτα σε σκανάρουν. Τεράστια μάτια που ενημερώνουν για τις κινήσεις και το στίγμα σου. (Ποιον..?) Οι καλωδιακές εγκαταστάσεις, αρτηρίες με εκείνο το ψυχρό αίμα των ηλεκτρονίων τους, τροφοδοτούν το ρομποτοειδές που σε καταβροχθίζει. Κάθε δωμάτιο κι ένα ζωτικό όργανο. Ο διάδρομος, ο οισοφάγος. Το υπνοδωμάτιο, το στομάχι. Μην τρως αργά τη νύχτα. Και μην τρώγεσαι. Η υγρασία της ατμόσφαιρας βοηθά στην πέψη σου. Κουλουριάζεσαι στο κρεβάτι, έτοιμη για αποσύνθεση. Ως το πρωί θα σε έχει ξεβράσει το κύμα στην.... επόμενη μέρα. Το wifi ενεργό ανακοινώνει στους πάντες την παρουσία σου. Είσαι Εσύ, μα ποτέ η ίδια. Το σπίτι σου τα πρωινά είναι στη θέση του, μ όλα τα έπιπλα και τα ηλεκτρικά του, μα ποτέ το ίδιο. Προσποιείσαι πως δεν έγινε τίποτε χθες. Βγαίνεις, κλειδώνεις και εμφανίζεσαι στον κόσμο, που μοιάζει ίδιος, μα δεν είναι ποτέ όπως τον άφησες πριν τη χθεσινή σου αϋπνία.
Μη διαβάζεις πολύ. Καταστρέφεις την πραγματικότητα με υπερβάσεις και τις κυριολεξίες με αλληγορία. Μοιάζεις εξωγήινη σαν σε παρατηρήσει κάποιος από κοντά. Είναι απλά τα πράγματα. Στις αϋπνίες να μετράς προβατάκια. Πάψε να ψηλαφείς τ αόρατα, τ αθόρυβα και τις σκιές του μυαλού σου. Τρομάζεις τους γείτονες που σε παρακολουθούν απ τις μπαλκονόπορτες. Ηρέμησε. Δεν αγριεύει η σιωπή. Δεν ζωντανεύουν τα έπιπλα. Δεν μετακινούνται οι τοίχοι. Ούτε έχουν αυτιά. Δεν σε καταπίνει το δωμάτιο. Βγες τώρα ήσυχα από την οθόνη του κινητού και πήγαινε για ύπνο. Ο διάδρομος είναι ασφαλής. Απενεργοποίησε το wifi να μείνουμε οι δυο μας. Θα έρθεις.... ή.....με φοβάσαι...?



Παρασκευή 3 Μαΐου 2019

Διπλό κρεβάτι



Ποιος καθιέρωσε αυτά τα διπλά κρεβάτια που ξαπλώνουν αιωνίως σε μία αγκαλιά οι ερωτευμένοι, που χάνεται το σύνορο και έρχεται στιγμή που αγγίζεις το σώμα του άλλου και νιώθεις πως αγγίζεις το δικό σου και σού έμαθαν πως... αυτός είναι ο σκοπός!... Εις σάρκαν μία. Δε θέλω, σού λέω... Δεν.

Σαν θα μείνουμε μαζί, θέλω το δωμάτιό μου, το Σύμπαν μου το ακατάστατο, με τα βιβλία στο πάτωμα, τα στιχάκια μου με το στυλό στον τοίχο και στην ντουλάπα, τα σιδερωμένα και τ' ασιδέρωτά μου στην καρέκλα, τα πόδια μου ανάποδα στο ντουβάρι, τη μουσική μου, την απουσία της τηλεόρασης και του υπολογιστή, τις σκιές μου στον τοίχο, τα ποτάμια από σκέψεις που το διασχίζουν, το κενό μου βλέμμα στο ταβάνι, το παιδικό μου χαμόγελο όταν σκέφτομαι πως είσαι δίπλα, το παραμιλητό μου, τα χαρτομάντιλα με τα στεγνά μου δάκρυα στο κομοδίνο, τις μελαγχολίες μου και τους θυμούς μου, την αυτοαπόρριψή μου και μετά την αυτοκυριαρχία μου..... Θέλω να το σκάω από τον κόσμο μου, να σού πετάω ραβασάκια κάτω από την πόρτα, να καίγομαι να σε συναντήσω, να μην έχω εξοικειωθεί με το κορμί σου, να μη χορταίνω τις αγκαλιές και να σού στήνω καρτέρι έξω από την πόρτα σου, να σε κρυφοκοιτάω από την κλειδαρότρυπα, να με αφήνεις έξω από το δωμάτιό σου, να με παιδεύεις, να σκαρφαλώνω τους τοίχους, να φτάνω στο ταβάνι, να κυλάω νεράκι γλείφοντας το κούφωμα της πόρτας και να με απορροφά το χαλί σου.... Να ανοίγεις επιτέλους, να σε ακολουθώ ως την κουζίνα που θα κάνεις καφέ, να σε μυρίζω και να καβουρντίζομαι, όπως οι κόκκοι του καφέ για να λιώσουν καυτοί στην κούπα σου. Να κάθομαι απέναντί σου στο τραπέζι και να βιάζεσαι για τη δουλειά, να φεύγεις με ένα φιλί, να μη μού ζητάς να σού συμμαζέψω το δωμάτιο, να μπαίνω κρυφά, να διασχίζω τη δική σου ακαταστασία, να ξαπλώνω στα σεντόνια σου,  να τρελαίνομαι με τη μυρωδιά σου, να ανακαλύπτω ένα κλειδωμένο συρτάρι σου, να με τρώνε οι σκέψεις, τί κρύβεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου...?, να καίγομαι, να ζηλεύω, να με κρατάς σε εγρήγορση, να μού γεννάς ταχυπαλμίες, να επιστρέφω στον κόσμο μου, να σού γράφω ραβασάκια, να σού τα κρύβω στις τσέπες... να με κάνεις να μη χωράω στο κρησφύγετο του κόσμου μου και να προεκτείνομαι ως τον δικό σου.... Έτσι θέλω. Ξέχασε τα διπλά κρεβάτια των τυποποιημένων ζευγαριών, με τη μεριά σου και τη μεριά μου. Εγώ θέλω να καταστρώνω σχέδιο για να εισβάλλω στον κόσμο σου, να μ' αφήνεις να σού παραβιάζω τα σύνορα κι όταν μού αρνείσαι, να υπνοβατώ στο τεντωμένο σκοινί από το Σύμπαν μου στο δικό σου. Να είσαι ο γείτονας μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, ο εραστής, το απωθημένο και ο Άνθρωπός μου και να μην πάψεις ποτέ να είσαι ο Εαυτός σου. Κι έτσι μόνιμα να βολτάρεις έξω από το δωμάτιό μου. Να έρχεσαι κάθε φορά σαν πρώτη φορά και να αρπάΖεις ό,τι σού ανήκει σαν να με κρατούσα κλειδωμένη στη σοφίτα και για άλλη μία φορά..... με ανακάλυψες......




Τετάρτη 1 Μαΐου 2019

Καλή Πρωτομαγιά, φίλε..



Για τον σύγχρονο Μεσσαίωνα της σύγχρονης αγοράς εργασίας με τις στρατιές των εργαζομένων που συντηρούν το αναλώσιμο του ρόλου τους. Με τον κατακερματισμό του ωραρίου. Το ένα 8άωρο να σπάει σε δύο 4άωρα και να απασχολεί δύο αποδυναμωμένους κι αναλώσιμους εργαζόμενους - εργάτες.  Με την ημιαπασχόληση των 200€ το μήνα, των 300€, των 550€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, που σού στερεί το δικαίωμα ακόμη και να σκεφτείς να κάνεις οικογένεια. Με τις ατομικές συμβάσεις που αντικατέστησαν επιτυχώς τις συλλογικές. Με την εξατομίκευση των διεκδικήσεων και τη θεμελιακή επίθεση στη δυναμική της συλλογικής αντίστασης. Με τα επιδοτούμενα ΕΣΠΑ και τους εκβιασμούς των εργοδοτών για οικειοθελείς αποχωρήσεις, στα χαρτιά, και την σιωπηρή παροχή υπηρεσιών σου στα μαύρα. Με την ακρωτηριασμένη ασφάλιση. Με τις επιστροφές των δώρων στους λογαριασμούς των εργοδοτών. Με τις συστάσεις των υπευθύνων μικρών ή μεγάλων επιχειρήσεων, της σύγχρονης Φάμπρικας, που απαγορεύουν να πας τουαλέτα σε ώρες αιχμής, που απαγορεύουν να συζητήσεις με το συνάδελφο και επιτάσσουν μόνιμα να είσαι απασχολημένος, ώστε  κι όταν δεν έχει δουλειά θα κατεβάζεις από τα ράφια το εμπόρευμα και θα το ξανατοποθετείς σε μία αυθαίρετη επανάληψη για να φαίνεται το κατάστημα σε οργασμική εγρήγορση γιατί οι κάμερες παρακολουθούν. (Με τους εργάτες μη μιλάς, την ώρα σου να την κρατάς, για το γιο σου μην το λησμονάς, πεινάει κι είναι κρίμα. Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός, ξεχνάω τη μιλιά μου. Είμαι το νούμερο οχτώ, με ξέρουν όλοι με αυτό κι εγώ κρατάω μυστικό ποιο είναι τ’ όνομά μου.) Με τα επιβεβλημένα χαμόγελα, γιατί τα 300€ τα παίρνεις στην ώρα σου, ενώ η παραδίπλα επιχείρηση πληρώνει με καθυστέρηση μηνών. Με τον εργασιακό ρατσισμό προς τις γυναίκες που σχεδιάζουν να γίνουν μάνες. Με τους αδιόριστους πτυχιούχους και τεχνίτες που συρρέουν στο εξωτερικό, ως οικονομικοί μετανάστες. Με τον άκρατο ανταγωνισμό για κατάκτηση πτυχίων επί πτυχίων, ενισχύοντας τον εργασιακό κανιβαλισμό. Με τα ρουσφέτια και τις υποσχέσεις των πολιτικάντηδων για τακτοποίηση του «παιδιού» μόλις έρθουμε στα πράγματα. Με την αιώνια πια χρηματοδότηση του γονιού (στέγη, φαγητό, πλύσιμο σιδέρωμα ρούχων, πληρωμές λογαριασμών κ.α.) έστω και με την περικομμένη σύνταξη, προς στα αιώνια παιδιά των 25 ετών, των 30 ετών, των 35 ετών, των 40 ετών που μένουν με τους γονείς γιατί δεν μπορούν να συντηρήσουν σπίτι δικό τους.

Ο εργασιακός Μεσσαίωνας είναι πάντα εδώ. Ενδυναμώνεται από τη δική μας παθητικότητα, από τον αθέμητο ανταγωνισμό μας, από την απουσία της διαπίστωσης πως μόνο με συλλογικότητα μπορεί να ακουστεί η φωνή σου.

Κάτι τέτοιες Πρωτομαγιές έρχονται να σού υπενθυμίσουν πως για να πιάσεις το Μάη, να το παίξεις φυσιοδίφης, να απολαύσεις την Άνοιξη, να οραματιστείς την προέκταση του εαυτού σου μέσα από τη δημιουργία οικογένειας χρειάζεσαι γερό εργασιακό θεμέλιο. Η Άνοιξη δε χαρίζεται. Και είναι κρίμα που  κανείς δεν σού έμαθε πώς να παλεύεις με τα θηρία. Γιατί ξέρεις…  και οι δάσκαλοι στο σχολείο είναι οι «χορτάτοι» του παραμυθιού. Διορισμένοι, μόνιμοι, με το μισθό τους να πέφτει είτε μάθει γράμματα το παιδί, είτε όχι. Ακολουθώντας το πρόγραμμα της διδακτέας ύλης. Σού διδάσκουν στείρα μαθηματικά, γεωμετρίες και συστήματα εξισώσεων χωρίς ποτέ  να εξισώσουν τη δύναμη των Εργοδοτών με τη συλλογική δύναμη των εργαζομένων. Σού δίδαξαν ιστορία με αγώνες ηρώων χωρίς ποτέ να σού διδάξουν πώς πρέπει να λειτουργούν σωστά κι οργανωμένα τα μαθητικά συμβούλια, διεκδικώντας από τη Διεύθυνση και το Σύλλογο Διδασκόντων ο τάδε δασκαλάκος που ΔΕΝ τον καταλαβαίνει κανείς να αλλάξει τον τρόπο που διδάσκει και να συγχρονιστεί με τις απαιτήσεις των παιδιών, με τις εποχές που αλλάζουν, να παιδευτεί να εφαρμόσει διαφοροποιημένη μάθηση και να ενεργοποιήσει όσο καλύτερα μπορεί τον κάθε μαθητή. Μα ο δασκαλάκος είναι ακλόνητος από τη θέση του. Κι έτσι, τον ταραχοποιό τον πετά έξω από την τάξη με ωριαία, τον αναλαμβάνει ο διευθυντής βάζοντάς του  να «εκτελεί» γενικά καθήκοντα καθαριότητας ή τακτοποίησης του σχολείου για να τον κρατά απασχολημένο και αυτές οι φουρνιές των ανεκπαίδευτων παιδιών μας θα είναι οι επόμενες φουρνιές των σκυμμένων εργαζομένων / εργατών, που δεν άκουσαν ποτέ για εργατικό δίκιο.

Φίλε, οι χορτάτοι της Γης ποτέ δε θα μπορέσουν  να κατανοήσουν, να νιώσουν, να συμπαρασταθούν στους πεινασμένους.

Εκεί έξω είσαι ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ. Κοίτα να βρεις την άκρη σου και να ενώσεις δυνάμεις με όσους έχουν τα ίδια εργασιακά συμφέροντα και δικαιώματα με εσένα. Ο ανταγωνιστής είναι ΜΟΝΟ ο εργοδότης. Οργανώσου και πάλεψε. Όσο μένεις η μονάδα μέσα στον εργασιακό Μεσσαίωνα θα σε τρώει το θηρίο και θα καταπίνει αμάσητη τη Ζωή σου.

Καλή Πρωτομαγιά, φίλε..