Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Εμ ΜΟΝΗ κή (Εμμονική)



Αυτός ο ενισχυτής μέσα μου
αυτοτελής κι αυτοδημιούργητος
Υπεραξίες μετρά τις Αξίες μου
και με τοποθετεί σε ένα υπερφορτισμένο σύρμα Ακροβασίας
να αφήνω αποτυπώματα εγκαυμάτων
από υπερβολική προσκόλληση
σε κείνα που έρωτα γεννούν
και έρωτα ζητάνε...

Ισορροπώ αναπάντεχα
γιατί η Έλξη γίνεται Εμμονή
και με κρατά στο υψόμετρο της Επαφής
ακόμη κι όταν δέχομαι Επιθέσεις Αυτοκριτικής μου...

Το λούτρινο αρκουδάκι
εκδικήθηκε τα τόσα χρόνια πνιχτής μου αγκαλιάς
με το Άρωμά του να έχει εισχωρήσει στους πόρους μου
και να αγαπιέμαι πνιγμένα κι εγώ
από φόβο προς το Σκοτάδι μου...

Το εμμονικά αναμμένο Φως του βραδιΝού πορτατίφ
εκδικήθηκε τα τόσα βράδια ενοχλημένης φωταψίας
με τους ακροδέκτες του διακόπτη του
τοποθετημένους πια στο κύκλωμα των νευρώνων μου
κρατώντας αναμμένο το Φως της Τυραννικής Σκέψης
ακόμη κι όταν ο Ύπνος ερωτοτροπεί με το Κορμί μου...

Μετράω Επιστροφές εμμονικού μου Πάθους...
Επιχειρώ ρύθμιση του ενισχυτή...
Ρυθμίζεται σε μέση λειτουργία...
Πειραματίζομαι  με το νέο καθεστώς μου...

Δυσλειτουργία:

το Αίμα δεν ανταποκρίνεται στην αλλαγή του ιξώδους...
η Αναπνοή δεν συγχρονίζεται με την ήρεμη Επαφή...
το Βλέμμα δεν σταθεροποιείται στις νέες οπτικές συντεταγμένες
           απαγορευμένης εμβάθυνσης
η Γλώσσα δεν παύει να παράγει το γλυκόπικρο σάλιο της γεύσης που κολλά τον Νου...

Επαναφορά αρχικών ρυθμίσεων Εαυτού...

Ψάχνω το Αρκουδάκι μου...
Ανάβω το Πορτατίφ
και μέσα από Ερωτευμένες Αυτοχειρίες
αγκαλιάΖω το Σκοτάδι που μου στερεί τον Ύπνο
και μου χαρίΖομαι να αγαπιέμαι πνιχτά
και με Φόβο
μην αύριο ξυπνήσω εμΜΟΝΗκη με τον Εαυτό μου....