Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

~Μάχιμη~



Χαμηλώνω το ύψος
για να μη με λάβεις υπόψη σου...
Να περάσω απαρατήρητη δίπλα από τις φωτιές σου,
να γλιτώσω από το στόχαστρο
και να Έχω το πάνω χέρι στις Εστιάσεις...

ΑνεβάΖω τη στάθμη μου σταδιακά...
κλιμακώνομαι στο περιθώριο της Σελίδας,
της Μάχης, της Ζωής...

ΟπλίΖω Εαυτό με διαρκή κι αδίαλειπτη παρουσία
και δε χάνω τις Λεπτομέρειες που συνθέτουν τη Νίκη,
δε χάνω ευκαιρίες, γιατί εκεί θα σε κερδίσω,
δε χάνω Εσένα από τα μάτια μου, γιατί μυρίΖεις κίνδυνο...
δε χάνω τον Έλεγχο, όσο κι αν Φυσά κόντρα...
δε χάνω το μυαλό μου, γιατί σκέφτομαι με την... Καρδιά....

δε χάνω σου λέω  και δε χάνομαι......

Μάχιμη
κερδίΖΩ
ακομη και μεσα από τις τόσες αναπηρίες μου...

Ο μόνος τρόπος να Χάσω....
Ο μόνος τρόπος ...να με Κερδίσεις
είναι να με αγαπήσεις....


Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

~ο Δραπέτης~




Προμελετημένη Σκηνή
γυρισμένη στο σύνορο Ζωής και Άδη,
εκεί όπου οι αιχμάλωτοι Πολέμου
εξαναγκάζουν τους δεσμοφύλακες
να ακούν τις κραυγές μιας Πείνας απόκοσμης
που γεφυρώνει Φόβο και Ηδονή.

Οι αλυσίδες ερωτεύονται τον αστράγαλο και τον καρπό,
καθώς τον γδέρνουν με χάδια αγριότητας,
σκάβοντας λες να βρουν αίμα και νάμα
στη Σάρκα που τόσο Δίψασε για ακρότητες,
όταν ο Κόσμος ολόκληρος είχε κρεμαστεί 
στο Κενό μιας Απόγνωσης...

Μετά από χρόνια τριβή
αλλοιώνονται οι Αυθεντικές Μορφές μας...
Ο Δεσμοφύλακάς μου κανιβαλιστικά χορταίνει
από τις Πληγές σου,
που μυρίΖουν κρεματόριο Υποσχέσεων...
Λόγια Νεκρά σε χέρια Ξένα,
θηράματα στη μανία ενός ΤρεΛού
που ντύθηκε Γείτονας για να κερδίσει 
όσα δεν παζάρεψα ποτέ μου....

Σύνορο φυλαγμένο με συρματοπλέγματα Εαυτού...
Αγκαθωτές μου Αγωνίες 
ρευματοφόρες  και απροσπέλαστες
προστατεύουν το κινηματογραφικό μας Έργο...
στη μέση Εσύ...

Μία αγκαλιά, ένας Κήπος, ένα Δωμάτιο, μία Ζωή...
Εσώκλειστοι κι αταίριαστοι, καταδικασμένοι
σε πλησιάσματα
για να αποφύγουμε τον Γκρεμό του Αδη
και το Ρέμα της Ζωής...

Σκοντάφτω πάνω στο Λίγο σου...
Εδώ και Ώρα
Λιγοστεύεις... ΕξατμίΖεσαι... Χάνεσαι κι Εξαφανίζεσαι...
Ένα στατόπεδο αιχμαλώτων μόνο για Σένα
κι Εσύ μου πεθαίνεις...

Σε παίρνω μία ακόμη αγκαλιά...
Κλείνω τον Κύκλο όπως σε γνώρισα...
Πεθαίνεις, μικρός, παιδί σχεδόν,
στα χέρια μου....

και πριν κυλήσει το Δάκρυ του αποΧωρισμού
στο μιδίασμά σου επάνω
κατάλαβα πως πρόβα ήταν,
πρεμιέρα μάλλον,
μιας ΑπόΔρασης αριστουργηματικής σκηνοθεσίας....

Δραπέτης πια στο απέναντι ΗΜΙσφαίριο Ζωής
χορεύεις Δικαίωση
περπατώντας ένα Θάνατο 
πάνω στην Εξάρτησή μου να Σε έχω..............................




Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

~ΔονΚιχωτισμός~



Ο τρόπος προδικάζει το Αποτέλεσμα.
{οι Πράξεις σου σε έφτασαν Εδώ}
Τα μέσα  προδικάζουν τον τρόπο.
{Το Κορμί και η Ψυχή σου σημάδεψαν τις Πράξεις}
Ο χώρος προδικάζει τα μέσα
{Γη -ίσως κι Αιθέρας : Ώρα Μηδέν}
και η Εποχή είναι δύσκολη για Πειράματα.
{Χρόνος: πάντα Ενεστώτας μπλεγμένος με ρινίσματα Παρελθόντος}


Άρπαξες το Μαχαίρι και το Χάδι.
Οι μισοί θάνατοι συμβαίνουν με το πρώτο,
οι άλλοι μισοί με το δεύτερο.
Τα χρησιμοποίησες διαδοχικά...

Ντυμένος το μαύρο των Ιπποτών
θύμιζες Ερείπια μιας ξεχασμένης Ζωής
και όσο εκσυγχρονισμό κι αν σου δωρίσανε
Εσύ μετρούσες Μεσαιωνική Εμμονή στην Αλήθεια
την ώρα που οι υπόλοιποι στο πεζοδρόμιο της Ζωής
διαπραγματεύονταν τα αυτονόητα.

Στρατιές ανεμόμυλων
σ' ενα σεισμικό βηματισμό ανΟύσιας Μάχης
και ο Πλανήτης να φλέγεται Γυμνός από Ήρωες.

Δεν ήρθες να σώσεις.
Ήσουν πάντα Εκεί
να διδαχτείς από τις φωτιές,
καθώς ριμάΖουν τις Περιουσίες των Υλιστών...


Αυτή τη φορά δε θα Ιδρώσεις πανω σε ουτοπίες...
{Δεν καίγονται τα Άυλα, μόνο ΥλοΠοιούνται... με Τρόπο!...}

Αυτή τη φορά δε θα αυτοκτονήσει ο Φονιάς
πάνω στο Χάδι της Αθωότητας...
{Το Παιδί το μεγαλώσαμε εγκληματία, μάτια μου, 
μα δεν ειναι αργα να του αθωώσουμε τα Ένστικτα....}

Αυτή τη φορά
οι Ανεμόμυλοι θα υπερασπιστούν τον ΔονΚιχωτισμό των Μυημένων ...
Το Μαχαίρι θα δολοφονήσει τις Αδικίες
Το Χάδι τη Σκληρότητα του Κόσμου
και ο Ροσινάντε θα χορτάσει την Πείνα του με το σανό που προοριζόταν για την Ανθρωπότητα...


Ο ΔονΚιχωτισμός θα ΥπερΒεί το Ρόλο του
και ο Νέος Ταξιδιώτης
θα αφήσει Ιστορία
στο πέρασμά του από τις σελίδες των Παιδικών Πολέμων Ζωής...

Αυτή τη Φορά
κι Εμείς θα διαβάσουμε τον Κόσμο
αλλιώς..............









Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

..........beCause...........



Δεν γράφω για να διαβάσεις.

Γράφω για να σκάψεις μέσα στις συλλαβές, να δούμε τί κρύβουν και τί μπορούν να γεννήσουν...

Να περπατήσεις τις διακλαδώσεις των παιδικών νοημάτων να δεις πόσο Ταξίδι χωρά στις ουρίτσες των γραμμάτων...
Να ευθυγραμμιστεί ο Χρόνος με τη Στιγμή της αποτύπωσης....
Να σε κλέψω από την πραγματικότητά σου και να σε μεταφέρω στην Φαντασία μου για να κολυμπήσεις αφήνοντας ίχνη κι αποτυπώματα στους βυθούς της πλάνης μου.... που ίσως να μην είναι Πλάνη...ίσως ανακαλύψουμε πως η Αλήθεια γονιμοποιημένη πολλαπλασιάζεται μέσα από τις εκδοχές που προσεγγίζει  η Σκέψη μας.

Γράφω για να σκοντάψεις, να πέσεις, να ματώσουν τα γόνατα της παιδικής σου Υποψίας, να αφήσεις κηλίδα αίματος στο σεντόνι των Εξιστορήσεων, που τυλίγει Ζωές που έφυγαν ή που έρχονται. Ζωές που αλλάζουν κάθε που ένα σενάριο παρεκτρέπεται από το προβλεπόμενο της καθημερινής του πρόβας...

Δε γράφω για να Διαβάσεις...
Γράφω, για να Γράψεις...
Και κάθε που γράφουμε μία Ιστορία, δημιουργούμε τις προϋποθέσεις να σμιλέψουμε τον Εαυτό και τη Ζωή έτσι  όπως τα  περιγράφει η Ανάγκη μας.



..........beCause...........



Δεν γράφω για να διαβάσεις.

Γράφω για να σκάψεις μέσα στις συλλαβές, να δούμε τί κρύβουν και τί μπορούν να γεννήσουν...

Να περπατήσεις τις διακλαδώσεις των παιδικών νοημάτων να δεις πόσο Ταξίδι χωρά στις ουρίτσες των γραμμάτων...
Να ευθυγραμμιστεί ο Χρόνος με τη Στιγμή της αποτύπωσης....
Να σε κλέψω από την πραγματικότητά σου και να σε μεταφέρω στην Φαντασία μου για να κολυμπήσεις αφήνοντας ίχνη κι αποτυπώματα στους βυθούς της πλάνης μου.... που ίσως να μην είναι Πλάνη...ίσως ανακαλύψουμε πως η Αλήθεια γονιμοποιημένη πολλαπλασιάζεται μέσα από τις εκδοχές της Σκέψης μας.

Γράφω για να σκοντάψεις, να πέσεις, να ματώσουν τα γόνατα της παιδικής σου Υποψίας, να αφήσεις κηλίδα αίματος στο σεντόνι των Εξιστορήσεων, που τυλίγει Ζωές που έφυγαν ή που έρχονται. Ζωές που αλλάζουν κάθε που ένα σενάριο παρεκτρέπεται από το προβλεπόμενο της καθημερινής του πρόβας...

Δε γράφω για να Διαβάσεις...
Γράφω, για να Γράψεις...
Και κάθε που γράφουμε μία Ιστορία, δημιουργούμε τις προϋποθέσεις να σμιλέψουμε τον Εαυτό και τη Ζωή έτσι  όπως τα  περιγράφει η Ανάγκη μας.



Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

... Μία δύσκολη λέξη σε παιδική μετάφραση ...


Η μαμά φροντίζει τον παππού. Τον ντύνει. Του πλένει το πρόσωπο. Του χαϊδεύει τα μαλλιά, καλοχτενισμένα. Του γυαλίζει τα παπούτσια. Του σταυρώνει τα χέρια. Του κλείνει τα μάτια.

-Θα παίξουμε κρυφτό?....  ρωτά η πιτσιρίκα

-Θα  παίξουμε θάνατο, απαντά η μαμά...

Η πιτσιρίκα δεν κλαίει. Δεν σταματά το τραγούδι της. Δεν φορά πένθιμα μάτια.

Πλησιάζει στον παππού και του ψιθυρίζει:

-Εσύ θα τα φυλάς. Εγώ θα κρύβομαι στη Ζωή και θα με ψάχνεις από τον Ουρανό. Μην με μπερδέψεις με τα άλλα κοριτσάκια. Εγώ είμαι η Αγαπημένη σου. Μαζί θα παίζουμε, ώσπου θα γίνω κι Εγώ γιαγιά και θα έρθω να σε κυνηγήσω στον Παράδεισο....


Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

........ΧάρΤης Θησαυρού........



Μόλις συστήθηκε η Περιπέτεια στο Αίμα σου
με τη δική μου Αρρώστια για ΠολυΠλοκή
μαζεύτηκα στη Σπηλιά μου.
Μάζεψα γύρω μου τους Ιθαγενείς Φόβους
και συσκευτήκαμε Υπερ Σου.
Απλώσαμε τον Υπαρξιακό Χάρτη
και αποφασίσαμε ΠΟΥ θα κρύψουμε το Θησαυρό.

Εσύ Αγρίμι.
ΜυρίΖεις
Ανιχνεύεις
Πεινάς

Σηκώσαμε μία αυτοφυή τρυφερότητα.
{δεν είναι το στοιχείο σου
δε θα ψάξεις ποτέ Εκεί...
ή μήπως είναι?...}
Κρύψαμε το Χρυσάφι μας.

Σβήσαμε τους πλανήτες.
Οι Άγριοι προσανατολίζονται μ'αυτούς.
Σβήσαμε τ'αστέρια - Ούτε Φως...
Σβησαμε  τα μονοπάτια.
Εξάλλου εκείνα που πρόκειται να περπατήσεις
όλα Άβατα είναι,
κι απροσπέλαστα από βήμα Περιέργειας κι Ευθύνης....

Η Άγρια Πατρίδα του Εαυτού μου
τυλίχθηκε στο αρχαίο Υλικό ενός παπύρου
και σου χαρίστηκε μες στο απόλυτο σκοτάδι...

Δεν Με είδες
Δεν Με ξέρεις
Δεν έχεις Ιδέα τι ψάχνεις

Χρόνια ψάχνουν οι Ποιητές στους στίχους...
Οι Ερευνητές στα απροσπέλαστα σημεία του πλανήτη...
Οι Ερωτευμένοι στο Κενό...

Αταξινόμητος ψάχνεις κι Εσύ
Εμένα
ή μέσα από Εμένα
Εσένα τον Ίδιο!........................................