Το μάθημα

Τού είχαν διδάξει
πως μέσα από το τραύμα και την επούλωσή του
μπορεί να εξελιχθεί,
ν' αγγίξει παράδεισο.

Στο φίλο του δίδαξαν
πώς μπορεί να εξελιχθεί
μέσα από τις έντονες συγκινήσεις.

Ο πρώτος κυνηγούσε ασυναίσθητα τον πόνο.
Ο δεύτερος την ένταση και τη συγκίνηση.

Ο πρώτος πέθανε σαν .. μάρτυρας, 

θύμα των καταστάσεων.
Ο δεύτερος έζησε μία ζωή
που αξίζει να ξαναζήσεις.

Η κηπουρός

Την έβλεπαν οι γειτόνισσες
να φυτεύει πεταλούδες στο δέρμα της
να σκάβει λάκκους
να τοποθετεί τα κουκούλια σαν σπόρους
και να τα σκεπάζει πιέζοντας
με την πλαστελίνη του κορμιού της.

Μέχρι οι γειτόνισσες να ποτίσουν τις γλάστρες τους
ή να ξεσκονίσουν τα έπιπλα του κήπου
εκείνη γεννοβολούσε πετάγματα
πού σκάγανε σαν κύματα στο κόκκινο στόμα της.

Προσπαθούσε να εξηγήσει τον παράδεισο,
μα οι γειτόνισσες μιλούσαν άλλη γλώσσα
και το μυστικό της θάφτηκε στους μύθους 
παρόλο που εκείνη υπήρξε
στ' αλήθεια.

Κελί

Δύσκολα αντέχεται αυτό το σκοτεινό κελί
όπου το σκοτάδι παίρνει αμέτρητα σχήματα προσωπικών δαιμόνων.
Σού τρώει τα μάτια, τη γλώσσα κι έπειτα τα δάχτυλα.
Σε καθίζει στο κέντρο
και σού απαγγέλει έπη σιωπής
σε συλλαβές απόκοσμου συριγμού
που σε ταράζουν συθέμελα.

Κανείς βοηθός
κανένας μάρτυρας.

Μιλάς με συλλαβές ιδρώτα στους πόρους του δέρματος
με ρυτίδες υπομονής στο πρόσωπο
με συσπάσεις μυών στο σώμα
με ακατάπαυστες ροές σκέψης
και σ' ακούνε μόνο οι μαύροι τοίχοι.

Σ' απορροφάνε
σε εξαφανίζουν
αφομοιώνουν το σχήμα σου.
Γίνεσαι σκοτάδι, τοίχος, κελί
και η κενότητα εντός.

Τα έπη σιωπής
γίνονται λευκοί ήχοι
κι όταν με δίχως μάτια αρχίσεις επιτέλους να βλέπεις
και με δίχως γλώσσα να μιλάς
η μεταμόρφωση ολοκληρώνεται.

Η μοναξιά σού από δήμιος
γίνεται εαυτός
και μπορείς να υπάρχεις δίχως φόβο
μέσα κι έξω από το κελί σου.

μωρά

Το παιδί μεγάλωνε μπουσουλώντας. 
Δεν στάθηκε ποτέ ο νους
ανεξάρτητα όρθιος.
Απλά με τα χρόνια 
αντικαθιστούσε τα παιχνίδια 
άλλαζε κρεβάτι, σπίτι, δραστηριότητα 
διατηρώντας το μωρουδιακό μοτίβο σκέψης 
με θεμελιώδεις συσχετισμούς
ανάγκης και επιθυμίας,
με μόνιμη στέρηση της αληθινής αγκαλιάς,
με τον μπαμπούλα να αλλάζει μορφές 
και με τους συλλογικούς φροντιστές 
να εφευρίσκουν ένα σωρό πιπίλες για να μην κλαίνε τα μωρά 
..μεγαλώνοντας.. 

[..τα βράδια, όλα τα μωρά, 

ανεξαρτήτως ηλικίας, 

κοιμούνται πιπιλίζοντας το δάχτυλο.. 

και τρέμουν μην εμφανιστεί το Τέρας:

ο εαυτός που δεν έγιναν..]