Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Ματωμένα σύμβολα


Η εικόνα μου προσκυνά τον εαυτό της εδώ:
http://rebloggy.com/post/hair-eyes-white-skin-neck-surreal-blond-pale/74983614275



Πολλοί προσκυνήσαν το λευκό λαιμό της
φιλήσαν το φυλαχτό
που κατά καιρούς 
κρεμούσε στην αλυσίδα της.
Ένα σταυρό,
τα χρόνια που πλανευόταν
απ' τους αγγέλους.
Μία σημαία,
τις εποχές που ήθελε να ανήκει.
Ένα σφυροδρέπανο,
τους καιρούς που διψούσε για επανάσταση.
Μία πεντάλφα,
όταν οργισμένη ξεπερνούσε τα όρια.
Όλα σύμβολα ματωμένα
χόρευαν πάνω στους νεκρούς
που τα ανέδειξαν
και το ασήμι τους 
πότιζε με κόκκινες λίμνες
το λακκάκι του λαιμού της.
Όταν ολοκλήρωσαν το έργο τους
οι προσκυνητές
είχε μία ανίατη πληγή στο λαιμό
κι ένας λυγμός κρεμόταν 
απ' την αλυσίδα της.
Αναλογίστηκε τις διαδρομές
που διέσχισε η πίστη της
και προδομένη από τον εαυτό της
αναζήτησε ένα σύμβολο δικό της
που δε ζητούσε αίμα
για να καταξιωθεί
ούτε οπαδούς
για να κυριαρχήσει.

Πέθανε με γυμνό λαιμό
αόρατο να κρέμεται 
απ' την αλυσίδα,
φυλαχτό της,
το παιδικό Εγώ της.