Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019

Από μακριά



Photography by Helen Warner


Σού το είχα πει πως χιονίζει εδώ και καιρό. Καταψύχεται ο κόσμος. Οι άνθρωποι εδώ έχουν ντυθεί τους πολλαπλούς εαυτούς τους για να κρατήσουν ζεστό το Εντός. Τρέμουν οι σκιές. Κρυσταλλώνουν τα δάκρυα. Οι σκέψεις, φτηνός ηλεκτρισμός που δεν παράγει θερμότητα. Η αγκαλιά ξεχάστηκε. Η λέξη υπάρχει, μα τα χέρια ακινητοποιήθηκαν από τον καρπό και πάνω. Μόνο τα δάχτυλα διασχίζουν χιλιόμετρα αναλώσιμων τοπίων. Ολόκληρος ο άνθρωπος έμεινε δύο μάτια που κοιτούν υπνωτισμένα και δέκα δάχτυλα. Κάνει κρύο. Μέσα κι έξω. Κι εσύ που έρχεσαι από έναν άλλο κόσμο, φοράς έναν μόνο εαυτό, χωρίς να ξεπαγιάζεις, με τα χέρια σου ζεστά και υγιή σε όλο το μήκος τους, από τα δάχτυλα ως τη ρίζα του ώμου. Τα μάγουλά σου έχουν δύο παράλληλες ρυτίδες γέλιου και εκείνο το φρέσκο κόκκινο του ζωντανού ανθρώπου. Έξω δεν κυκλοφορεί Ψυχή. Πατάς το απάτητο χιόνι και οι άνθρωποι σε κοιτούν από τα παράθυρα, σε φωτογραφίζουν, σε αναρτούν στους τοίχους τους, σε σχολιάζουν και σε ξεχνούν γιατί κάτι καινούριο έγινε viral.... Φτάνεις στο νεκροταφείο της πολιτείας. Σκάβεις τις κατεψυγμένες καρδιές των ανθρώπων. Ξεθάβεις τον ζεστό τους παλμό. Επιστρέφεις στις γειτονιές και αφήνεις μία κατακόκκινη καρδιά στο χιονισμένο πατάκι της κάθε εισόδου. Χτυπάς το κουδόνι και προχωράς στην επόμενη πολυκατοικία. Οι άνθρωποι φορούν ακουστικά. Δεν ακούν το κουδούνι, το συναγερμό, την καμπάνα, τις κόρνες, την καρδιά που χτυπά.
Χιονίζει μέσα στα σπίτια. Κάνει τόσο κρύο εδώ. Σού το είπα.. έχει αρχίσει να χιονίζει εδώ και καιρό. Καταψύχεται ο κόσμος κι η Ζωή εκεί έξω μένει απάτητη, σαν πρόσφορη ουτοπία για κάποιους που ίσως έρθουν από μακριά.

Επιστρέφεις στο Μακριά σου... κι ίσως κάποτε ξανάρθεις τόσο κοντά στον πυρήνα αυτού του χειμώνα αναζητώντας έναν ζωντανό που αξίζει να επιστρέψει στη Ζεστασιά του Ανθρώπου.