Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Ευχή...Χρόνε ακούς?...




Να μας βρει η Νέα Χρονιά
Πεινασμένους για Ιδέες, Σκέψεις, Δημιουργία...

γιατί...

όταν φλέγεται από Ανάγκη το Είναι μας,
τότε αξιοποιείται δημιουργικά
η Κάθε Πολύτιμη Στιγμή της Ζωής..

Καλή και Μαγική Νέα Χρονιά
με 2011 παιδικές Ευχές,
γιατί τα παιδιά ΔΕ συμβιβάζονται και τα Θέλουν ΟΛΑ....


Αμέτρητα Γιορτινά Φιλιά....
Όλα δικά σας...



Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Παράδεισος




ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Όταν γυρίζω κουρασμένος από τη ζωή
πάντα βρίσκω ζεστό ψωμί, το κορμί σου
ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, το γλυκόπιοτο φιλί σου
ανθισμένα τριαντάφυλλα, τα τρυφερά σου χέρια
φρεσκοστρωμένα σεντόνια στα ευρύχωρα διαμερίσματα της καρδιάς σου


και μένω στην οδό Παραδείσου.


Εγώ, ο ταπεινός
κι Εσύ, ο παράδεισος.



Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

~Ξε-στολίζω...Στολίζω~





Χαίρομαι την εορταστική ατμόσφαιρα..
η μπλοκόσφαιρα ντύθηκε τα καλά της...

μα....

Επιτρέψτε μου.....

ΗλιούΓεννα, λέει ο Άθεος...

Χάθηκε το Φως, επισημαίνει ο Μαγος..

κι εγω αναρωτιέμαι:

Πως θ' ανάψουν τα αστέρια μας σ'αυτες τις Γιορτές?...
σαν τεχνητά φωτακια στα Δεντράκια μας?...

Μήπως να πάρουμε την υποθεση του κάθε Εορτασμού στα χέρια μας?...

Μήπως ήρθε η Ώρα να πεισμώσουμε
και να μετατρέψουμε επιτέλους Κάθε Στιγμή σε μια Γιορτή Ζωής?...

μήπως?..



Επιμένω να μη στολίζω το Δέντρο... ούτε το σπίτι..

Παλεύω ακόμη για να στολίσω την Καρδιά μου....
σχεδόν αγκομαχώ...


Δε στολίζονται εύκολα οι Καρδιές.....



Αφήνω εκατομμύρια φιλιά για Όλους,
συντροφιά με Σκέψεις σκόρπιες στον Εορταστικό Αέρα...
σαν αστέρια αυτόφωτα στον Ουρανό που μας αναλογεί...




Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

~Βρεφάκι Χρονικό Φιλί~





Ο καιρός μου κατέρρευσε...
ντόμινο σε χέρια παιδικά...
μα ακόμη στήνω τα τουβλάκια μου
στο επιτραπέζιο του Έρωτα της Ζωής...

Συναρμολόγησα στιγμές,
που έσπασαν σαν τη Σιωπή μου...

Χρυσάφι εξόρυξα
απ'τη φλέβα που πάλλεται
πάνω στο ρυθμό της Εναλλαγής...

Αλλάζουν θέση τα χρόνια μου...
Εγώ στατικός θεατής
εκθρονίσεων και ενθρονίσεων...

Με ένα γέλιο για σπαθί
χαράζω ονόματα
στις γυάλινες κούνιες,
που οι Μαίες νανουρίζουν τις Στιγμές μας..

Στιγμή Δική μου..
Στιγμή Δική σου..


Βρεφάκι χρονικό φιλί,
αντανάκλασης είδωλο σε χρονικό καθρέφτη...
χάραξέ μου τον Ήλιο
στο κατώφλι του Νέου Αιώνα,
να έχω ένα Θεό ν' αρνιέμαι...
έναν Εαυτό να πιστεύω...

και μέσα στη σχισμή των χειλιών
θα ζεσταίνω τα χαμόγελα,
να λιώσουν επιτέλους τα ανέκφραστα χρώματα,
να γεμίσει το Τοπίο ροές,
ποτάμια, υδάτινους πίδακες,
συντριβάνια συναισθηματικής εντροπίας...

Ο Χρόνος τρυπά τον παλμό μου
μπερδεύοντας το τικ τακ του ρολογιού
με τον χτύπο της Καρδιάς μου...
Με βρίσκει πιο κόκκινη απ' το φιλί,
λιωμένη στο Φως,
αναδυόμενη στο συντριβάνι της Ανυπακοής
να χορεύω με επιδεικτική Ευτυχία
πάνω στη Σκηνή, όπου εναλλάσσονται οι Εποχές..

Δε θλιβομαι που τα Χρόνια περνούν..
Μία ευτυχία καταναλώνω στον Μπουφέ σας
και μεθάω με τις Ροές
μεγαλώνοντας Χρόνο με το Χρόνο το μεγεθος της Καρδιάς μου....

να χωρά Πάθη Εσταυρωμένου Έρωτα
και όλο πιο πολύ να αντέχει
ν'αγαπά και ν' αγαπιέται...

Δε θλίβομαι που τα Χρόνια περνούν....

τη Νιότη τη φύλαξα στης φλέβας τον Παλμό...

Βρεφάκι πίνω χρονικό φιλί...
κι ακόμη ερωτεύομαι...
στο κατώφλι κάθε Νέου Χρόνου
που επιμένει να έρχεται με άδεια χέρια..



Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

~Μετα..Φυσικά Κινούμενη~





Μεταμορφώθηκαν οι Απαιτήσεις...
Ρεαλισμός που εκπληρώνει, δεν Υφίσταται..
και θυμήθηκα ξανα τα Ξόρκια μου...

Στο Σεληνιακό Τοπίο των Ψευδαισθήσεων
ένα στιχάκι παράνομης μαγείας
εκτινάσσει τις Επιθυμίες στο Κατακόρυφο της Άνω Διαδρομής...

Εκει που είχα οραματιστεί να Κατακτήσουμε τον Κόσμο..
να σε φιλοξενήσω Εντός μου...
με ένα άγγιγμα να ταράξουμε τις Θάλασσες...
να στερεοποιήσουμε υγρασίες και να φτιάξουμε Ιδιόκτητα Νησιά...

Τώρα σε ψάχνω..
Κρυμμένος σε μία Αναστάτωση, μία Αδυναμία..

μα στα μάτια μου παντα Προβάλεις Κυρίαρχος..
Ετσι σε Θέλουν οι Αισθήσεις...

Μην κλεινεις τα ματια..
μην τα χαμηλώνεις απ'το Ουράνιο Στερέωμα...
το ξόρκι θα πιάσει..
είμαστε καταδικασμένοι να πιάσει...

Τα Βράδια γυρνώ στους Δρόμους της Γειτονιάς σου
φορωντας για ρούχα ενθύμια Μέλλοντος
και σε ψάχνω
μέσα σε μιας Ιδανικής Συγκυρίας της παρόρμηση
να γίνουν τ' Αδύνατα Δυνατά....

κι αν όχι με τη Φυσική Επιστημών,
τότε με Μεταφυσική Αθεράπευτων Οραματιστών....

παλι....
μειναμε Εγω κι Εσυ...
μα σε άλλο Τοπίο....
αλλαξαμε Έργο, μάτια μου.....

Σεληνιαστήκαμε Επιτυχώς.....


Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Έξω κάνει Φτώχεια....Μέσα κάνουμε Επανάσταση...






Μάθαμε, μάτια μου, τρύπια να φοράμε παντελόνια...
μ'ανέμου διαπερατότητα να γεμίζουν οι τσεπες στο μπουφάν μας..
Φθοράς βήματα να δένουν τα κορδόνια στα παπούτσια μας...
μισό το πιάτο να γεμίζει στο τραπέζι...

Συμφωνήσαμε να είμαστε λιτοδίαιτοι...
Υγιεινή Διατροφή σε Μικρές Δόσεις,
αφού δεν καταφέραμε Μικρές να είναι οι Δόσεις του Δανείου....

Κοίτα!....
έξω χιονίζει....
χιονίζει Φτώχεια πολυτελείας...
Δεν κάνει διακρίσεις ο Καιρός..

Αργησε ο Χειμώνας, μα μας θυμήθηκε...

Βγάλε το κασκόλ απ'το συρτάρι...
έλα να τυλίξουμε τον Ερωτα....

Έξω κάνει Φτώχεια...
Μέσα κάνουμε Επανάσταση...

Φοράω κόκκινα περιτυλίγματα απ'τα περσινά Δωρα Χριστουγεννων....

Ντύθηκα το Δωρο που ζήτησες απ'τον Παιδικό μας Άι Βασίλη....

Το γιορτινό μας Δείπνο έχει Εκτονώσεις, Πορείες, Φωνές, Διεκδικήσεις...
κι όσο δε μας ακούν οι Εξουσίες των Ανθρώπων
θα κανουμε Ινκόγκνιτο Επαναστάσεις.....

Μία Συσπείρωση, μάτια μου, στο μικρό μας δωμάτιο...
το χέρι μου στο χέρι σου....
οι δυο μας ΕΝΑ...

Κόντρα στο Λίγο που μας προσφέρουν,
θα αντιπαρατάξουμε το Πολύ μας, που ξεχειλίζει....
Και θα αντέχω για Σενα...
και θα αντέχεις για Μένα...

κι όση Αγάπη έχουμε στις τσεπες της Καρδιας
δεν θα μπορούν με μαεστρίες Νομοσχεδίων να μας την Κλέψουν...

κι όσο Όνειρο κρύβουμε τα Βράδια στις αγκαλιές μας
δεν θα μπορεί να μας το Στερήσει κανείς...

Στο Τελος θα μείνουμε

Εγω κι Εσυ
η Αγαπη και τ' Όνειρο....

μας φτάνουν μωρό μου?......
πες μου......



Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Κίνδυνος



ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Όσο δένει ο κίνδυνος,
δε δένει η αγάπη.

Στην ακροβασία του πανικού
ισορροπήσαμε την αγωνία μας.

Στα σκοτάδια του φόβου σμίξαμε τα χέρια,
τις ανάσες ενός πνιγμένου λυγμού,
το κρυφτό μας από την ενέδρα.
Σ' ένα κρησφύγετο ανθρώπινης επιβίωσης
έγινες προέκταση του ρίγους, που ο κίνδυνος μου γεννά.

Τι μπορεί να αναιρέσει το υπαρξιακό μας δέσιμο;
Πες μου...

Όταν τόσο σφιχτά
κρατήσαμε τα χέρια,
που η κόκκινη ροή σου
κύλησε στο τρομαγμένο αίμα μου
κι ολόκληρος μεταγγίστηκες
στον χτύπο της καρδιάς μου
ψιθυρίζοντας "Εδώ είμαι..."
κι ας έτρεμες σύγκορμα
μπρος στο απόκοσμο ουρλιαχτό....


Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Ανολοκληρώσεις




Με "λάθος" αφορμή κλεμμένη από τον  vagnes, από τον οποίο εκλάπη και η περίτεχνη Εικόνα....

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Σκηνικό
λεωφόρος χρωμάτων,
εκεί που τα φώτα τρέχουν με ταχύτητες ανθρώπινες
και προλαβαίνεις να δεις μέσα τους
την κίνηση των σωματιδίων της κοσμικής σκόνης
και μεταφρασμένη όλη την Ιστορία της Ζωής.

Εκεί μία μισοτελειωμένη ιστορία
αναθεώρησε το λόγο ύπαρξής της
και απέδειξε στο τυχαίο
πως υπάρχουν παντού απαντήσεις.

Χάραξε με υγρασία στο τραπέζι
το όνομά της.

Σμιλευμένο το γιατί
με χρώμα που απορροφάται απ' το ξύλο
και καθώς ρουφά εκείνο τη σταγόνα
μεθάνε τα δ'εντρα που κόπηκαν
για να φτιαχτεί το τραπέζι
που φιλοξένησε τη συνάντησή μας με το πεπρωμένο.

Μεθυσμενη Φύση
η φύση μου.
και ο χορός
μονοπάτι στα "νερά" του αρχαίου ξύλου
που καίμε για να ζεστάνουμε τις σάρκες των Θηρίων
που ευαίσθητα μέσα μας
ώρες ώρες βιώνουν το κοσμικό κρύο της άρνησης.

Μα...
η κατάφαση πίνει ένα σφηνάκι ζωής ακόμη.
Κοχλάζει το αίμα
και η επόμενη στροφή μας
πιο αρμονική φαντάζει
στο στερέωμα του λείου επιπέδου της συναναστροφής μας.

Χίλια ονόματα.
Μέσα σε όλα εγώ κι εσύ
κι ας είμαστε σκόνη,
ερωτήσεις με απάντηση γραμμένη στη μέθη της στιγμής.
Εκεί που όλα όσα θέλουμε
πάντα μισοτελειωμένα μένουν,

γιατί όλο και θέλουμε περισσότερα.


Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

~Ονειρο-κάματα~





Συνήθισα την ιδιοτροπία της υπερωρίας μου.
Δε δουλεύω τη μέρα, ούτε τη νύχτα.
Ιδρώνω τις ώρες μου μέσα στα Όνειρα.

Στήνω μικροπωλητής τον πάγκο μου:

Χύμα οι Λέξεις...
Κάτι σπασμένες εικόνες ανολοκλήρωτης αυτοπραγμάτωσης...
Αναμνήσεις ενός Έρωτα, που γεώτρησε απαγορευμένα εδάφη επιθυμίας...
Ένα Λυχνάρι τριών ξεχασμένων ευχών, που δεν τόλμησε ποτέ κανείς...
Κάτι Δαχτυλίδια Μεταμορφωσεων αχρησιμοποίητης περιέργειας...
Ένα Στόμα, γυάλινο ενυδρείο αρχαίας γεύσης ερωτικής απόλαυσης...
και το Βλέμμα ενός Αερικού, που επιτυγχάνει ανεμοσκορπίσματα μαγείας στ' Αδυτα της Ψυχής....

Στέκω εκεί..
στην αυτονομία μιας αλλόθρησκης Αγοράς,
που εξαργυρώσεις δέχεται Συγκινήσεων...

Μη μου τείνεις το χέρι σου...
Πρόταξε την καρδιά σου...
Εκείνη ξέρει τις Τιμές στα Ονειρο-κάματα....


Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

~Μόλις αποκοιμηθώ, ξυπνάω αθόρυβα~




Τα βράδια,
μόλις αποκοιμηθώ,
ξυπνάω αθόρυβα.
Εγώ... η αληθινή...

Σηκώνομαι,
σκεπάζω απαλά το Σώμα μου
και πηδώ απ'το Κατάστρωμα του Ύπνου....

Εγκαταλείπω ακυβέρνητο το πλοίο...
με σχεδία της Ψυχής την Ανάσα
ξεμακραίνω σε ναρκοπέδιο άυλων Σωμάτων
και γίνομαι σκόρπισμα...

Ιστορία που ακούστηκε σιγανά
στο παρασκήνιο του Ύπνου
και ξεχάστηκε πριν η Συνείδηση
αναλάβει τον Εαυτό της Σκέψης...

Σε μια κρυσταλωμένη στιγμή,
πριν την έκρηξη της νάρκης,
αιωρούμαι σε παράλληλες Ζωές...

αλλάζω σχήμα...
ταυτότητα...
σύσταση...

Στην ατέρμονη λεπτογραμμή
του Υπαρκτού και του Ανύπαρκτου,
μιας επιφάνειας το κύμα
νανουρίζει με εκρήξεις
την αυτοσχέδια σχεδία μου....

μόλις στ'όνειρο αποκοιμηθώ
με ραγίσματα που ακουγονται
στη διαπασών της Ψυχης που τρίζει,
ξυπνώ πάντα με κρότο στις παλάμες,
από τις νάρκες που εξόντωσα
ή με εξόντωσαν...
-ποτέ δε θυμόμουν επακριβώς τα όνειρα-

...και ξυπνάω Εγώ...
η δεύτερη...
αυτή που εγκλωβίστηκε
να ζει στις πραγματικότητες...

μα...
πάντα μία γωνία υφάσματος στο σεντόνι μου
φέρει αλμύρα
ή φωτιά...

και έχω τα θρύψαλα της Υπόνοιας
πάνω στο Δουλικό μου Σωμα,
να μουρμουρίζουν Ελευθερίες
που δε θ' αγγίξει ποτέ η Ζωή μου....
μόνο τ' Όνειρο...
σαν νάρκες που διαλύουν τα κλουβιά
και πετάνε οι Ψυχες
πιο πανω...
πιο περα...
πιο βαθιά στο Άγνωστο....

εκεί απ'όπου ξεπήδησαν μία νύχτα
καποιου Απόκοσμου Ονείρου...


Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Follow me



ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πνίξαμε την άνωση,
με τα ίδια χέρια
που κάποτε ζωγράφισαν πλεούμενα.

Ο βυθός πια δεν έχει πυθμένα,
είναι αχανής.
Όσο βουλιάζεις,
τόσες πιθανότητες έχεις
να βρεις τον εαυτό σου
να δαμάζει υπόγεια κύματα
μιας θάλασσας αόρατης για τους πολλούς.

Δε σου ζητώ να κρατηθείς από μένα.
Ήδη βρίσκομαι ένα κύμα πιο βαθιά από τη σωτηρία μου.
Αόριστο σχήμα γαλάζιας ομίχλης,
μέσα στο βαθύ σκοτάδι της αναζήτησης.
Μα, αν επιθυμείς,
ακολούθησέ με...
είναι καλύτερο να βουλιάζουν δύο,
σαν συμπαράσταση
στο βάρος του νερού που σηκώνουν οι ώμοι μας.


Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

.........Σπειροειδής Συνάντηση..........







Μία στιγμή ο Χρόνος καμπυλωθηκε παράξενα
δημιουργήθηκε ρωγμή στον χρονικό μας τοίχο...

Εγω περασα απέναντι?...
Εσύ?...

Αβίαστα άδραξα την χειραψία της ενεργειακής σου αφής....

Περιφέρομαι σ'αχρονες τροχιές...
πάντα νιώθω γύρω από το ίδιο σημειο..
μα ποτέ στην περιφέρεια της ίδιας στιβάδας...

Εκεί στο σπείρωμα της Μοίρας
μία χρυσή γραμμή
χαραγμένη στο διάνυσμα της Νυχτερινής Φυγόκεντρης Δύναμης
εφερε τις νότες σου
πανω στη δική μου αναρχική οκτάβα...

Κάποιες συναντήσεις,
ακολουθούν ελατηρίων συσπειρώσεις
και διαδοχικές απομακρύνσεις...
Το συναισθηματικό μας νήμα
ελαστικά προσαρμόζεται στην Ιδιοτροπία μας...

και μεσα στο Εγω μου
χώρεσε το Φευγαλέο σου χαμογελο
λίγο πριν σβήσει η Νυχτα τα φώτα της....

Ψάχνω τον Λογο...
αν και δεν έχει νοημα ν'απαντάμε στα Γιατί του Συμπαντος..

όμως ξερω...
όλα συμβαίνουν για κάποιο Λόγο....

εγω απόψε γράφω για μία Σπείρα...
που ένα τόξο της διανυσματικής της εφαπτομενης
αγγιξε με χρυσή τομή το δικό μου.....

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Είπες δε θυμάσαι ονόματα!...






Το Ποίημα γράφτηκε Αλληγορικά...
με παρομοιώσεις και περιγραφές που προσεγγιστικά αποδίδουν τα Πρωτότυπα..
τα ονόματα ξεχάστηκαν, είπες..
γιατί δε τα συγκρατείς ...
ο Βωμός ήδη καίει τις λέξεις...

μα.....

δε χρειάζονται ονόματα....
όποια κι αν ήταν αυτά..
στο βωμό όλα καίγονται με τον ίδιο τρόπο!..

ή μήπως όχι?....
Μήπως τα Ονόματα δεν είναι τόσο τυχαία επιλεγμένα και όντως χάνεται η Ουσία, όταν όλες τις Γυναίκες τις βαφτίζουμε Αφροδίτη ή Εύα και όλους τους άντρες Οδυσσέα ή Αδάμ?..

Λυπαμαι που δε συγκρατείς ονόματα....

Τα ποιήματα δε συγχωρούν τις παραλείψεις...

αλλιως θα ηχούσε ο στίχος, αν εμπεριείχε τις συλλαβες των Ονοματων που ξεχασες....
αλλιως θα καιγόταν η Αναγκη σου, αν στο βωμό είχες ως προσάναμμα το Όνομα που λησμόνησες......

Ζητώ απεγνωσμένα να δικαιωθούν τα Οσα Ξεχάσαμε στη Ροή του Χρόνου....

Νιωθω το Ποίημα συντάσσεται με το μερος της ευγενικής μου διαμαρτυρίας....


Ακόμη και τα φιλιά, που αφηνω πάντα να σφραγίσουν το λόγο μου, αν ήταν κύματα,
θα ειχαν άλλο ύψος, άλλη ταχύτητα, άλλη απόχρωση, άλλη ορμή
αν τα ονόματα που ξέχασες ήταν
-με Άναρχη Ταξινόμηση μιας ποιητικής εντροπίας-
στη Θεση που θα διάλεγε η Στιγμή της Συγγραφής!...


{αν θυμηθείς εκεινα τα μάτια,
ίσως το βλέμμα,
ακομη και μεσα από την ανάμνηση,
ψιθυρίσει το Όνομα,
εκείνο που σήμερα λείπει
κι αφήνει κενά να δημιουργούν ασυνέχειες...}




Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Παράξενος Συγκερασμός



Κάποιες φορές η Σκέψη αθροίζει τα κίνητρα και εκ-ποιεί τις Αιτίες της...
(Θα μπορούσα να το χαρίσω στην Υπεροχη meggie, ως απάντηση στο τι μου αρέσει στο blogging...
και υπογραμμίζω πως ΔΕΝ υπάρχει κάτι που δεν μου αρέσει...
ίσως μικροπράγματα, μα ανάξια ν' αφιερώσω χώρο και χρόνο....

Απολαμβάνω το Συγκερασμό Ιδεών, τη Σύμπραξη και τη Συμπόρευση όσο δε φαντάζεστε!!!
Σας ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ για την πολύτιμη συντροφιά 10 μήνες τώρα....)


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Είναι που νόσησε επιτέλους η αποστειρωμένη υγεία μας.
Είχα ασάλευτες πλαστικές σκέψεις στα αυτοφυή μου χέρια.
Όλο άνθιζε το άγγιγμα κι όλο έλειπε το ρίγος από τη μηχανική μου σκέψη.

Μέχρι που το ιδίωμα του άνθους πέρασε σαν μικρόβιο στους πόρους των Ιδεών.

Ρίγησα ολόκληρη
αναρριχήθηκαν οι σκέψεις
ξεχείλισαν τα εβένινα συρτάρια ταξινόμησης.
Ένας κήπος σαρκοβόρος το δωμάτιο
έτρωγε το σώμα μου και γιγάντωνε τα κλαδιά του.

Συναντηθήκαμε στο ορειβατικό σκαρφάλωμα προς το ιδανικό μας.
Τι υπέροχη συγκυρία!.
Εκεί οφείλουν ν' αγαπιούνται οι σκέψεις.
στην ανατολή και στη δύση ενός εύθραυστου ήλιου, που ξέφυγε από τις επιστημονικές αναλύσεις και χώθηκε ερωτευμένος μέσα στα ποιήματα.

Κλείσε τις λέξεις
μην μας κλέψουν τον ήλιο, οι μηχανές του λόγου.
Εμείς γεννηθήκαμε αλήτες... επαναστάτες,
ακόμη κι αν κάπου στα μισά το είχαμε ξεχάσει στην απόπειρα προσαρμογής στον ευπρεπισμό που ήθελαν να μας επιβάλλουν.

Τώρα ξυπόλητοι οργώνουμε το σύμπαν.
Εμείς κι οι σκέψεις μας.
Σύνολα επί Συνόλων.
Σ'έναν παραξενο συγκερασμό δοσμένοι.

Οι ομάδες μας σύνολα υποσυνόλων μιας γενικής θεωρίας μισοσβησμένης από τον πίνακα, όπου το χέρι αποτύπωσε το προσχέδιο της δράσης μας.

Χάθηκα μέσα σε κύκλους αποφάσεων και σε πρωτοβουλίες των πολλών.
Άφησα αιφνιδιαστικά το χέρι που με κρατούσε
και υπαγόρευε λόγια δανεικά
να ψελλίσουν οι διεκδικήσεις μου.
Γιγάντωσα το ύψος μου,
πάνω από το θεόρατο κύμα της επιβολής της εξουσίας.

Έγινα περιφέρεια ελαστική, που χωρά να περιφράξει των παιδιών μας τα όνειρα.

Πονάω καθώς μεγαλώνουν τα όνειρά τους.
Τεντώνομαι επικίνδυνα για να τα προστατέψω
και δίπλα μου ούτε ένα χέρι προέκτασης,
μέχρι που εμφανίστηκες Εσύ.

Ποίημα στο Ποίημα επάνω
και πιάστηκα από τον τελευταίο στίχο.
Έδεσα τον πρώτο, τον δικό μου
και μεγάλωσε πληθωρικά η περίμετρος προστασίας των βρεφικών ονείρων της ζωής.



Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

~Η Μοίρα του Ήλιου~




Με αφορμή την πρόταση του Κένταυρου...


Η μοίρα του Ήλιου
που λάμπει σε δύο μάτια που ατενίζουν τα Όνειρα


Παίζανε τα παιδιά του Θεού με τη φωτιά και το χιόνι. Με φλεγόμενες ρίψεις στοχοποιούσαν τις ανθρώπινες καρδιές και έπειτα τις ρίχνανε στο άζωτο της συναισθηματικής ακινησίας, που απαλύνει τον πόνο από τις πληγές. Στο παιχνίδι τους επάνω, ένας πύρινος βώλος γλίστρησε απ’ τα χέρια του πιο μικρού παιδιού. Κατηφόρισε στο κεκλιμένο επίπεδο ανάμεσα στην Αλάνα του Παραδείσου και στο Χαοτικό Κενό… σαν βρεφική φλόγα στα σπάργανα του Σκότους… σαν πύρινη χιονοστιβάδα σε εξέλιξη, που παρασύροντας εύφλεκτα υλικά γιγάντωνε τη μάζα της.

Αχαλίνωτη τροχιά, δίχως φρένο…. να τρομάζει τις ισορροπίες και ν’ απειλεί τα στερεότυπα της Αιώνιας Νύχτας. Ώσπου απ’ το 9ο επίπεδο της Κόλασης αναδύθηκαν τα θερμομονωτικά χέρια κάποιου Δάντη, που ακινητοποίησαν και στερεοποίησαν τον Φλεγόμενο Γίγαντα στον Ορίζοντα των Ποιητών.

Από τότε σ’ ένα βάθος Χρόνου, ατελείωτο μπρος στις πεπερασμένες περιγραφές, ο Ήλιος ακολουθεί τη Μοίρα του:

… ανατέλλει μέσα από την ομίχλη των τελευταίων ονείρων της νύχτας..
…φλερτάρει της Σελήνης τ’ ολοκλήρωμα…
…τυφλώνει τις εστιάσεις, που ζητούν να του κλέψουν λίγη λάμψη…
…λιώνει το περίγραμμά του στη διαφάνεια του θαλάσσιου δειλινού…
Βασιλιάς… Κυρίαρχος κι Επόπτης της Ζωής… Ζωοδόχος, τα φωτεινά νήματα να κρατά του Γαλαξία.

Κύλησε, όμως, ο ανταγωνιστής Χρόνος στο κατόπι του. Μέσα σε μια στιγμή, κυοφορούσα Όνειρα, γεννήθηκε το Άλικο Κορίτσι.
Με φωτιές στα μάτια…
Κρασί στις φλέβες…
Ροδοπέταλα στα χείλη
και η θερμοκρασία της Ύπαρξής της
άγγιζε εργαστηριακά πειράματα ανάφλεξης.


Όμως, ο Ήλιος ασυγκίνητος την έλουσε με φως, ως όφειλε. Διατεταγμένος να σκορπά ζωή.
«Το άλικο πάθος της δεν αρκεί ούτε για ένα Joule θερμικής μου συμπύκνωσης!...», σκέφτηκε…
«Εξάλλου, είναι τόσο εύθραυστη μέσα στην θνητότητά της…»

Συνέχισε το Παγκόσμιο παιχνίδι του προκαλώντας το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας για παρατήρηση και αποτελέσματα:
Μέγιστη θερμοκρασία επιφάνειας
Πιθανά υλικά καύσης
Συχνότητα εκρήξεων
Διάρκεια Ζωής


Το Κορίτσι έξω απ’ τα πλαίσια της αυστηρής διατύπωσης των επιστημών, με αλληγορίες κλεμμένες από τον παραλληλισμό του Εσωτερικού της Κόσμου με τον εξωτερικό, εξιστορούσε περιλήψεις φανταστικών γεγονότων.

Κάποια στιγμή μέσα από τις αλληγορίες προκάλεσε τη Μοίρα της. Εκείνη ανταποκρίθηκε. Λατρεύει τις προκλήσεις η Μοίρα! Και το Κορίτσι ερωτεύτηκε παράφορα.
Το κλικ του φωτογραφικού συνειρμού της καρδιάς της συνέβη ένα ζεστό δειλινό καλοκαιρινής μαγείας. Η Νύχτα φωτίστηκε από αντανακλάσεις ιριδίζουσας ματιάς.
Ο εσωτερικός της ψυχισμός υγροποιήθηκε και κύλησε σαν κύμα από κάθε πιθανή ρωγμή του κορμιού της. Πλημμύρισε το Σκοτάδι αρώματα ρευστής Γυναικείας αειφορίας.
Ένας Έρωτας… Μία Νύχτα… Μια Ζωή…


Ο ξέφρενος χορός της κρεμάστηκε απ’ της Σελήνης τη μουσική. Γαλαξιακή ενορχήστρωση στο Ταξίδι της Καρδιάς. Συνωμότησε ο κύκλος των Χαμένων Ποιητών και όλα τα άψυχα προσωποποιημένα συμμετείχαν στη συγκίνηση και γίναν μάρτυρες της Ερωτικής Επαφής.
Διαταράχτηκε ο ύπνος του Ήλιου στο κρυμμένο Ημισφαίριο των Μοναχικών Ονείρων… Εδώ, στο ημίφως της σαγήνης, στο Ημισφαίριο των Ερωτευμένων η Κοπέλα ηγείται του χορού κι η Νύχτα ήδη άπλωσε το βελούδινο χαλί της.
Ο Κόσμος Δικός Της…
Για πάντα…
Για πάντα?...

Η Νύχτα πεπερασμένη…
… το ίδιο κι η Ζωή…
… κι ο Έρωτας επίσης…


Όλα υποταγμένα στην Καμπύλη της Μοίρας. Μετά το Μέγιστο της Κορύφωσης… η Πτώση…
Το Κορίτσι ήταν πιο εύθραυστο απέναντι στις απώλειες, παρά στη θνητότητά της, όπως της καταλογίσε ο Ήλιος.

Κοντά στη Λυκαυγή ο πρώτος αποχωρισμός. Το πρώτο δάκρυ έπνιξε το τελευταίο αστέρι…. φως πια σβησμένο...
Ο Ορίζοντας που τόλμησε να ντυθεί στα χρώματα της Αυγής, βούλιαξε ολόκληρος στο βουρκωμένο βλέμμα της. Ο Ήλιος αγέρωχος μέσα στην Παντοδυναμία του αποπειράθηκε να ξημερώσει την πρώτη μέρα, μετά το Χωρισμό…

Τι Λάθος εκτίμηση!...
Ας παραδεχόταν πρώτη φορά την Αδυναμία του μπροστά στο Πάθος των Πληγωμένων κι ας έμενε κρυμμένος πίσω απ’ τα σύννεφα της μελαγχολίας… Μόνο για σήμερα…. Το αιώνιο κι ατελείωτο σήμερα, μετά το Χωρισμό..

Στο στιγμιαίο άγγιγμα της Χαραυγής γύρισε η Κοπέλα το ραγισμένο βλέμμα της προς τον Ήλιο κι εκείνος ολόκληρος χώρεσε μέσα στο βάθος της ρωγμής του…

Τεμαχίστηκε το είδωλό του στα δυο της μάτια…
Κομμάτια οι φλόγες…
Όλη η βροχή των δακρύων, τις έσβησαν μία μία… πνιγμένες φωτιές… κι ο Ήλιος έσβησε μέσα σε Δύο Μάτια που κάποτε ατένιζαν τα Όνειρα…


Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Πυρετός




ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Τόσο καιρό
αποστειρωμένα υγιής.

Σαν αρρώστια μοιάζει
αυτή η ανοσία.

Άγγιξε
με την Άγια μόλυνσή σου
τον πυρήνα της πληγής μου
να μου μεταδόσεις
τον πυρετό σου
να νιώσω ζωντανή.


Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Ο Ποιητής



ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Σιωπηλή
σαν να λείπω απ' το υπαρκτό,
σε απόσταση αναπνοής,
μα ταυτόχρονα ασφαλείας
είδα πώς σμιλεύεις τ' αγάλματα,
πώς ποιείς το μάγμα της σιωπής.

Αόρατη μένω
ανάσα μπαίνω στ' απόκρυφα μαιευτήρια της σκέψης σου
τον κύκλο σου να δω πώς κλείνεις
έχοντας ηγηθεί την επανάσταση της πανσέληνης νύχτας.

Κάρβουνο το σκοτάδι
συλλαβισμένο στο σπίρτο των ματιών σου
περπατημένο αναπάντεχα απ' το μελάνι
μες στο κατευόδιο της ιδέας.
Λέξη λέξη η ζωή μελοποιείται
σε μουσική ρίμα
που ξεκλειδώνει τις αποστάσεις.

Κι εκεί αποκοιμιέμαι...
τόσο αόρατη,
τόσο διάφανη,
τόσο μικρή.

Το πρωί ξυπνώ
με το σώμα χαραγμένο βαθιά,
απολίθωμα ποιήματος,
σαν να κοιμόμουν αιώνες
μέσα στην αρχαία ιστορία σου.


Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Η ερωμένη του καλλιτέχνη!..






Έχω εκθειάσει την ανάγκη να αγγίξουμε την πτώση και την πληγή μας. Από το μέγιστο της συναισθηματικής καμπύλης πάντα ρέπω προς την ολίσθηση, μόνη μου.. πριν με σπρώξει η απώλεια ή η έλλειψη...

Είναι το πρόβλημα που κουβαλά ο καθένας, που πιάνει το χέρι του και γράφει. Οι υγιείς δεν έχουν ανάγκη από θεραπεία...

Λέει ο ασθενής καλλιτέχνης...
-Με κατατρέχει μία μανιοκατάθλιψη.... Κλείνω τα μάτια και σπάνε οι καθρέφτες, κόβομαι, κάθε κομμάτι μου αυτονομείται και με πολεμά ή μ’ ερωτεύεται… Κι εγώ μία νιώθω απαθής και μία λιώνω σα μάγμα έκθετο σε λάβα ηφαιστείου!

Απαντά ο καρδιακός φίλος που τον συμπονεί ...
-Υπάρχει τρόπος να απαλλαγείς...

Αποκρίνεται ο καλλιτέχνης..

-Μα, δε θέλω να απαλλαγώ... Η μανιοκατάθλιψή μου είμαι εγώ... εκείνη ζωγραφίζει στον καμβά μου τις σουρεαλιστικές μου εικόνες και με γλιτώνει απ’ τον εαυτό μου κάθε που με σκοτώνω, κάθε που πέφτω... πέφτω... πέφτω στο κενό της απόγνωσης, κάθε που εξατμίζομαι και δεν υπάρχω.... Αν την χάσω, τι θα μου μείνει;... άδειοι αντίλαλοι.... κλειστά παράθυρα...κούφιες σκέψεις….. ΟΧΙ!... κατηγορηματικά ΟΧΙ.... αρνούμαι να απαλλαγώ από την ασθένειά μου..... Εγώ και η ασθένεια είμαστε ένα... και το νόημα το σεντόνι που αγκαλιαζόμαστε...... στις ώρες της άγριας σιωπής.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Παράκτιο Φιλί


Μες στο Παράκτιο περπάτησες Φιλί,
στο ενδιάμεσο...στο κύμα και στην άμμο,
στη Δισυπόστατη Γυναικεία Αφορμή,
που ακουμπά τον Κορεσμό στη Δίψα επάνω.

Κι όλο σκαρφάλωνε η Στάθμη στο κατάρτι σου
το κέλυφος του Απόμακρου Εαυτού σου να διαβρώσει.
Ασάλευτο σαν είδε τον Άγριο Μάρτη σου
ορκίστηκε πως δύναται να τον εξημερώσει.

Ψυχανεμίστηκε ο Θεός την Αιώνια Μάχη
σαν κατακόκκινη την είδε τη Σελήνη
σε μια αντανάκλαση μες στην Υγρή σου Στάχτη
κι Ένοχη κατέδειξε Εκείνη.

Εκείνη που...

...τράβηξε ίνα απ' της φλέβας σου κλωστή
και σε ξηλώνει κάθε νύχτα και σε ράβει,
σαν να 'σαι υδάτινο στο σώμα της πανί
απ' τον Παράδεισο απλωμένο ως τον Άδη.

Στο 'χαν ψελλίσει οι παλιοί οι Ναυτικοί
όταν σε είδαν να παίζεις με κοχύλια
πως το Παράκτιο του Έρωτα Φιλί
κρύβει πνιγμούς ... από Γυναίκας Χείλια.


Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

~Ο Ναός~





Στον πιο βαθύ ύπνο των Αγγέλων
υπνοβατεί το προσχέδιο
έξω από την εποπτεία της Αγνότητας.
Μελέτη κατοχυρωμένη από την Αδυναμία,
με την εποπτεία της καρδιάς.

Σηκώνω θεμέλιο τις μικρές ώρες
με δομικά υλικά ερωτοκατασκευής
σε άσβεστο καμίνι δουλεμένα.
Σαρκικές στήλες Ταμάτων,
υγροποιούνται για εκπληρώσεις.

Με Αναμονές χτίζονται οι Ναοί.

Άρνησης Ευαγγέλιο
στην προσευχή του πλανόδιου προσκυνητή...
η Ιερή Kατάφαση υμνείται μόνο
στο δικό σου Ανάγνωσμα.
Άβατο το Αφανέρωτο Ιερό.
Τα κεριά αναμμένα αναμένουν αναμάρτητη Ιεροτελεστία.
Κάτω από τα μανουάλια
σιγοκαίγεται η Πίστη μου.
Η Ύψιστη θεότητα, μέσα απ'τις στάχτες,
τα σκήπτρα Λατρείας παραδίδει.
Σε πρώτη θεοποίηση ο Προσκυνητής.

Άλλαξε σελίδα ο ύπνος των Αγγέλων
καθως άλλαξε τ'Όνειρο πλευρό
ταράζοντας τη λίμνη
που Έρωτα βαφτίζω τη Ζωή μου
και Ναό μού προσφέρεις το Σώμα σου,
στον πιο βαθύ ύπνο των Αγγέλων.





Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Ο Κήπος




ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Περνούσα αιώνες
έξω από τους φράχτες σου
φορώντας πολύχρωμα υφάσματα....


Εσύ σκυφτός σκάλιζες τον Κήπο...

Επέστρεφα για αιώνες
έξω από τους φράχτες σου
γυμνό κορμί, έτοιμο προς καλλιέργεια...


Εσύ σκυφτός πότιζες τον Κήπο...

Ξημέρωνα τις βόλτες μου αιώνες τώρα
έξω από τις Εποχές σου
υγρή περιπέτεια σταλίδας συναισθήματος..


Εσύ σκυφτός κλάδευες τον Κήπο....

Νύχτωνα τις ΣΚέψεις μου για αιώνες
έξω από το Σύνορό σου
προς Αφαιρετική Συλλογή των Άπιαστων Ιδεών....


Εσύ σκυφτός μύριζες λουλούδια....

Και μια μέρα
στιγμή, κουκκίδα στο τοπίο του Χρόνου
κατάλαβα....

Πέρασα ανοχύρωτη Ύπαρξη
δίχως ρούχα
δίχως κορμί
δίχως συναίσθημα
δίχως Ιδέες
μόνο Εγω, στην Καθαρή Μορφή μου.....
εκείνο το ατόφιο Υλικό
που συνθέτει τον Πυρήνα μου..


και γύρισες να με μυρίσεις.....



Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Προσεχώς το Έργο της Ζωής μου....



ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


-Μπορώ να είμαι όλα και τίποτα, είπε η πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός.
Η ηρωίδα μου σπούδασε θέατρο στο σκαλοπάτι της ζωής. Με επέλεξε σεναριογράφο και σκηνοθέτη.

Της είπα εξαρχής:

"Κούκλα, είμαι δύστροπη. Το ρομάντζο για μένα δεν είναι αποτύπωμα ωραίων τοπίων. Είναι φιλοσοφία. Δεν επενδύω σε χρήμα. Ρακένδυτη θα σε έχω. Θα σε ωθήσω σε οριακό ξέσπασμα. Θα σου μπήξω το μαχαίρι να ματώσεις κι ίσως πεθάνεις πρόωρα. Θα σου φιμώσω τα λόγια, όταν θα έχεις δίκιο. Θα σε μαστιγώνω, όταν τρυφερά κοιμάσαι. Θα σε αφήνω μόνη σε άδειους σκηνοθετημένους δρόμους. Θα σου σβήνω τ' αστέρια. Θα σε κρεμάω από γέφυρες αυτοκαταστροφής. Θα σου παρουσιάζω ξεφτισμένους θεούς και ωραιοποιημένους ήρωες-δολοφόνους να δοκιμάσω την κοριτσίστικη πίστη σου. Θα σε ταΐζω αποφάγια ποιητικής σχιζοφρένειας. Θα σε ποτίζω αρσενικό σε μορφή δηλητηρίου. Θα αποζητάς αρσενικό με σάρκες να το φας για να χορτάσεις. Θα σε λούζω στην όξινη βροχή του μολυσμένου μέλλοντος και αν αντέξεις θα σε αποζημιώσω με αποθέωση ισορροπίας που θα πλάσει έναν ιδιωτικό παράδεισο ανθρωπιάς. Μιας και ανθρωπιά σημαίνει να μάθεις να αγαπάς εμένα που σε τυράννησα τόσο για να σου μεταδώσω τα μεγάλα μαθήματα. Κι άντεξες. Κι άντεξα. Και στο τέλος θα ξέρω πως αν γυρίζαμε ξανά το Έργο της Ζωής μας, Εγώ θα διάλεγα Εσένα ηρωίδα-πρωταγωνίστρια κι Εσύ Εμένα σκηνοθέτη και σεναριογράφο σου. Και θα με λατρέψεις βαθιά και ισόβια."



Πρωταγωνίστρια του Έργου της Ζωής μου: Εγώ
Σκηνοθέτης: ο Εαυτός μου
Σεναριογράφος: το Alter Ego που κρύβω μέσα μου



Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Σαφάρι........




ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Άγρια Γη
παρθένο ξημέρωμα
με δίχως Ήλιο να δαμάζει το φως.
Αρκεί των ματιών της η σπίθα
κι ανατέλλουν οι μέρες
στην Ήπειρο της Έλξης.

Σ’ αθόρυβη σύνταξη,
οι εντός κυνηγοί μου,
συστοιχία δυνάμεων
σ’ αρσενικό σπείρωμα
μιας πολιορκίας φθίνουσας διαμέτρου
γύρω απ’ τ’ απάτητα Δάση της.

Ανύποπτα.
Μέσα στον Άγιο Ύπνο της
η ζέστη του Ονείρου
γίνεται Κίνδυνος.
Κι εκείνη επιμένει να ονειρεύεται.

Ερπετό που σφυρίζει κατάκτηση
με γλωσσικές σαϊτιές
διχάλες στ’ άσπρο κορμί
εισχωρώ στ’ Όνειρό της.

Αόρατο χάδι μου
πώς την ξεσκέπασες
κι όλη η γύρη του κορμιού της
έπνιξε το στόμα μου?

Μία που πείνασα για το έδεσμά της
και μία που μαρμάρωσα,
αιχμηρό θαυμαστικό
καρφωμένο στο στήθος της.

Όλα τα βέλη μου βαθιά καρφωμένα
να εξασφαλίσω την Κυριαρχία
και μόλις λίγο ταράχθηκε ο Ύπνος της
ένα ένα
τα είδα ν’ ανθίζουν.

Τόσα χρόνια
καλλιεργώ το κορμί της
κι ακόμη δεν κατάλαβα
πώς μέσα σε ένα δευτερόλεπτο
με μεταμόρφωσε
από κυνηγό
σε κηπουρό παραδείσου.


Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Κοριτσίστικος Μονόλογος....





Ποτέ δε φόρεσα το ροζ…
πάντα ντυνόμουν ένα τζίν σκαρφάλωμα
κι ένα μαύρο κολλητό μακό κυνηγητού …
προσπερνούσα τους κανόνες από δεξιά
και στην εκπνοή του κόκκινου
επιτάχυνα…
Είχα μία βέρα ασημένιας Υπόσχεσης
σφηνωμένη στον αντίχειρα:
«Δε θα προδώσω ποτέ το παραμύθι μου.»

Εκπαιδευμένη να κολυμπάω κόντρα… ίσως από βίτσιο…
να δραπετεύω από το παράθυρο προς τον αποπροσανατολισμό,
γεμάτη μισά ερωτηματικά με σκιές θαυμαστικού.
Να μουτζουρώνομαι σε υπόγεια Υψηλών Τάσεων,
επιδιώκοντας προσομοιώσεις κεραυνών.
Το πέτυχα!
Δέκα ατόφιο στη Διπλωματική!

Οι σελίδες του παραμυθιού γύριζαν αβίαστα…
χόρταινα ανταγωνισμό…
μα…
η πιο μεγάλη νοστιμιά:
να ξεπερνάω το όριό μου…

Τους καθρέφτες τους είχα σπάσει από μικρή…
πάντα έβγαζαν πιο όμορφες τις νεράιδες…
ποτέ δε γράφτηκε παραμύθι για τα «αλλόμορφα» κορίτσια…
εκείνα που ονειρεύονται να σκαρφαλώσουν στη φασολιά…
να ερωτευτούν τον Γίγαντα Θεό…
να κλέψουν από την τσέπη του το κλειδί του Παραδείσου…
να ψήσουν αμαρτίας εδέσματα στα κάρβουνα της Κόλασης…
να ξεφύγουν της τιμωρίας…
να μη μάθουν ποτέ το μάθημα νεράκι…

Όσο μεγάλωνα, ο κόσμος μίκραινε,
στένευε το Όνειρο
και ο ύπνος είχε ασυνέχειες.

Τίποτε ορατό δε φανέρωνε το κόκκινο που είχα εισπνεύσει..

ούτε το μαύρο που πύρωνε τα κάρβουνα της σκέψης
με ποιητική πλημμύρα μαύρου χρυσού, ασυναγώνιστης ασυναρτησίας!


Έψαξα κατά καιρούς το τραύμα μου..
Μάταια..
Λιπόθυμη απ’ τις ταχυπαλμίες μιας εγρήγορσης,
μόλις έβρισκα ξανά τις αισθήσεις μου
ξεχνούσα, σαν δευτερεύουσα προτεραιότητα, το αυτοερώτημα:
«Ποιο είναι το τραύμα μου?»

Σήμερα το υποψιάστηκα:

ΠΟΤΕ ΔΕ ΦΟΡΕΣΑ ΤΟ ΡΟΖ!!!

Σήμερα ξύπνησα άγρια από το ξυπνητήρι των Καθηκόντων…
36 πιά!
Ολόκληρη Γυναίκα….

Ανοίγω την ντουλάπα μου…
Θα ντυθώ στα ροζ!

Όμως, μαζί μου, μεγάλωσε και το χρώμα…
έγινε κόκκινο…

Τίποτε άλλο από κόκκινο…

Κόκκινο περιτύλιγμα η συσκευασία του Δώρου
και το περιεχόμενο πάντα ίδιο:



«Το παραμύθι μου, που δεν το πρόδωσα ποτέ…»



Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Δίχως τίποτε, μα με όλα



ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Απεραντοσύνη στο μπαλκόνι μου,
τυλιγμένο όλο το σύμπαν
σε μία βελούδινη κουβέρτα.
Όλες οι λέξεις
μια γουλιά καφέ.

Κινήσεις μετρημένες
στον άβακα
που παιδικά μετράει ως το 10.
Κλείνω τα μάτια
κι εκεί ζωντανεύουν όλα.
Όλα όσα δε χωράνε στην αγκαλιά μου.

Οι ευτυχίες, που γλυκαίνουν τον καφέ μου.
Οι περίπατοι, που μου έμαθαν τον κόσμο σου.
Οι εξομολογήσεις σου, που ακόμη ανάβουν τ' αστέρια.

Οι πειρασμοί, που με αδέξια κόλπα,
χύνουν λίγες σταγόνες καφέ στην κουβέρτα.

Όμως, πάντα ξεχείλιζε το συναίσθημά μας.
πάντα έσταζε το κόκκινο του φιλιού
περίσσεμα αποχρώσεων
και γινόταν χάλια η ζωή μας.

Σήμερα, δίχως τίποτε, μα με όλα,
κουλουριασμένη γύρω από το κέντρο του εαυτού μου
μπροστά στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας,
σε νιώθω...
τριγυρίζεις ακόμη εδώ

σαν βραχνή χροιά φωνής,
στο παρασκήνιο των τραγουδιών,
σαν γεύση ονειροπόλησης,
που βούλιαξε στον καφέ μου.



Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Κοιμήσου, κοριτσάκι





ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Κοιμήσου Κοριτσάκι μου
τα όνειρα βιάζονται να χτίσουν παλάτια…
Ήρθαν... υπνοβάτες Ζωής
σεργιάνι να σε πάνε
στων Ιπποτών τα Οράματα…

Νανουρίσου Κοριτσάκι,
τ’ αστέρια ξετύλιξαν τις αιώρες παραδείσου
στους Αγγέλους να φτάσει το αέρινο βήμα σου…

Μικρή μου, τρυφερή, κρυστάλλινη Ύπαρξη..
Νεραϊδίτσα μου εύπλαστη
ψιχουλάκια ακολούθησε
νυσταγμένου παραμυθιού….

Ονειρέψου Κοριτσάκι
Ταξίδια σ’ Ορίζοντες εκπλήρωσης…
Παιχνίδια στην αλάνα του Γέλιου…
Κήπους μ’ ανθισμένους αναστεναγμούς…

σσσσσσσσττττττττττττττττ…… το Κοριτσάκι μου κοιμάται…

σσσσσσσσσσσσσσστττττττττττττττ…

Ξύπνα Κοριτσάκι
το Τρένο της Ζωής μόλις πέρασε,
κι εσύ ακόμη παίζεις με τα Όνειρα...
Οι κήποι τσιμενοποιήθηκαν…
χτίσανε οι εργολάβοι το οικοδομικό τετράγωνο της Ζωής σου…
Κάποιος έκοψε τα νήματα της αιώρας,
θα πέσεις απ’ τ’ Όνειρο…

Κοριτσάκι μου... ξύπνα γλυκά...
περνά η ώρα...
θ’ αγριέψει το ξυπνητήρι των Καθηκόντων…
άκου….
αχνός σιωπής ο ύμνος των Αγγέλων…
η άγρια φωνή της Υποχρέωσης
χαϊδεύει με μαστίγια τ’ όνομά σου…

Ξύπνα Κοριτσάκι μου…
σου κλέψανε το Όνειρο…

Μεγάλωσες.......



Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Σκεπτόνια...Ερωτόνια...Αλητρόνια..




Ιδιαζόντως ορισμένα κάτω από το πρίσμα της ατομικής μου Ιδιαιτερότητας...

Στόχος ο εμπλουτισμός των ορισμών και η καταγραφή της αντιγνωμίας των Υλιστών, που εμμένουν να αποδέχονται κυριως όσα βλέπουν και αγγίζουν δια της αντικειμενικής οράσεως και της γυμνής αφής....


Ερωτόνια:
Ευδοκημούν σε φορτισμένα πεδία ελκτικοαπωθητικών δυνάμεων. Παρουσιάζουν χαρακτήρα αυτοφορτιζόμενων ιόντων. Δεν απαιτείται τριβή, ηλετρισμός ή επαγωγή για τη φόρτιση, παρα μόνο συνύπαρξη δευτερολέπτων, για να αναπτυχθεί το φορτίο τους και να ενεργοποιηθούν οι πεδιακές δυναμεις, που το μέτρο τους είναι ανάλογο του Τετραγώνου της αρτηριακής πίεσης των ατόμων που εμπλέκονται, και αντιστρόφως ανάλογο του τετραγώνου της μεταξύ τους απόστασης. Ανηκουν στη διευρυμένη οικογένεια των αλητρονίων.

Σκεπτόνια:
Ευδοκημούν και εξελίσσονται με γεωμετρική πρόοδο σταθερού βηματος, μέσα σε πεδίο που διακατέχεται από την αδρανή κατασταση των ερωτονίων, ενώ αντιθέτως χανουν την ισορροπία τους όταν τα ερωτόνια αρχίσουν να κινούνται με τυχαίως επιταχυνόμενη κίνηση, καθως συγκρούονται ακανόνιστα με αλητρονια που υπαρχουν αδεσμευτα στο πεδίο δρασης του ατομου!....

Αλητρόνια:
Παρασιτικά Ζιζάνια σε μορφή αναρχικού Ιόντος, που μεταλλάσσουν το φορτίο τους από θετικό σε αρνητικό και το αντίθετο, με ακαθόριστο αίτιο και με μόνο γνώμονα το κατά πώς θα τους ωθήσει η Επαναστατική τους Φύση. Ευδοκημούν παντού και προκαλούν αναίρεση της συμβατικής δομής των ατόμων. Δημιουργούν επικίνδυνο τελικό προϊόν, όταν αντιδράσουν με τα ερωτόνια, και σε αυτή την περίπτωση εξουδετερώνουν πλήρως τα σκεπτόνια.

Και τα τρία σωματίδια ενυπάρχουν, σε πρωτογενή μορφή, εντός του καθενός. Ανάλογα με την αλληλεπίδραση των εσωτερικών συγκρούσεων του ατόμου με το εξωτερικό περιβάλλον αναπτύσσονται τα μεν ή τα δε.

Επίσης, συχνά παρατηρείται η επίδραση καταλυτών, όπως μύηση του ατομου σε διάφορες Θεωρίες και Φιλοσοφικές τάσεις, που ταχύτατα πολλαπλασιάζουν μονομερώς κάποια σωματίδια εναντι των άλλων.

Πάντως στην πλειοψηφία τα ερωτόνια συνυπάρχουν με τα αλητρόνια και αντιμάχονται τα σκεπτόνια, που αγχομένα καθε φορά διεκδικούν το χώρο τους στο πεδίο δρασης του ατόμου.




Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Αναλφάβητη.... Εγώ...


Παραδοσιακά σου χαρίζομαι
να με διαβάσεις δεξιόστροφα
σ'ένα σπείρωμα ανίχνευσης
που ηλεκτροτεχνικά φορτίζει το βλέμμα..

Το συν και το πλην
φτωχό μου συμπλήρωμα
σε κάθε μου πόλο
που μονομερώς φανερώνεται...
Χρειάζομαι επέκταση..
Πάλεψα μισή Ζωή για το εύπλαστο..
Το ηλεκτρόνιό μου διπλής φύσης
σε πείραμα διπολικής ερμηνείας...
ξεφεύγει....{από τον Εαυτό του}

κι εγώ φορτίζομαι ανομοιόμορφα
από το βλέμμα που κυλάει ακομη
πάνω στο αδέξιο ίχνος μου...

Ξέρεις... εύκολα δε χωράω..
Απορείς.. πώς άντεξα τόσο!...

Βραχυκυκλώνω τους νευρώνες
κι αχρηστεύω το Νου..
Ενέσιμα διεισδύω μία εκτόξευση στο αίμα μου...
Τρελαίνω τη σύμβαση
στην κίνηση των δεικτών...
Χάνω το Ηλιοβασίλεμα και την Ανατολή ..
Χορεύουν οι πυξίδες....

Δεν αρκούν οι διαστάσεις
ν'απλώσω τον παλμό μου...

Λίγα τα γράμματα...

24 σπηλιές...
όλες κατειλλημένες...

24 άστρα...
όλα φορτωμένα ευχές..

24 δρόμοι...
όλοι περπατημένοι...

24 κεφάλαια Ζωής...
όλα βιώσιμες επαναλήψεις...

Αναλφάβητο πάθος
που δεν εξημερώνεται με 24 ουρές
βελούδινου μαστιγίου
που συλλαβίζει παιδικά τραύματα...

Πέτα την πένα..
χύσε το μελάνι..
σβήσε το γνώριμο βλέμμα ανάγνωσης..

Αναρχικά σου χαρίζομαι...
να με διαβάσεις αλλόκοτα.. απροσάρμοστα...
μέσα από άναρθρες κωδικοποιήσεις,
στον τοίχο μιας βροχής αστεροειδών,
εκεί που η Ψυχή μου χαράζει
ρευματοφόρες ουρίτσες και μπαστουνάκια γραμμάτων....
παθογόνων στοιχειων του Αναλφαβητισμού μου...

Χειρόγραφα σημειώματα
αταξινόμητα
σε βιβλιοθήκης ραφάκια
με πεπερασμένη χωρητικότητα...
Δεν μπορώ να βολέψω
το αγριο Ιδίωμα αυτής της Διαλέκτου...

Αναλφάβητη..
εξω από τα 24 σενάρια αποτύπωσης..

Αρνούμαι....
κάθε γραμμα ενα ψέμα..

μόνο την εκτόξευση στο αίμα μου δες...
και θα διαβάσεις όλα μου τα κείμενα..
κι όσα δεν έγραψα ακόμη...



Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Woman...






Σχισμένα τα φωτα
κι ένα βλέμμα της παντα παρόν
στο θηλυκό ιδίωμα
των πραγματων που αγγίζεις.

Τυλιγμένη τον ίσκιο της σκέψης σου,
βαφτισμένη στη βαθιά σου στάθμη,
να αντέχει τον όγκο
της θαλασσινής σου αρπαγής...

Μέσα στο βράδυ
την ξυπνάς γλυκά..
της φοράς τις χνουδωτές παντόφλες
και την τρέχεις στο δρόμο σου...

Χνούδι χνούδι το βήμα
κι ο δρόμος κινείται μόνος του
κάτω από την απαλότητά της..

Βάρος αέρινο,
μία Γυναίκα
στο Σταθμό της Ζωής..
Μόλις έφτασε
φορτωμένη αναμνήσεις..

θα την υποδεχτεί κανείς?..



Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

"Μικρό παράθυρο με θέα..."



{Από τα απλά κι όμορφα που κρατούσα στο συρτάρι μου...}


Εγώ ένα παράθυρο λαχτάρησα ν'ανοίξω
να μπει φως, άνεμος και χρώμα
στο κλειδωμένο μου δωμάτιο.
Να κλέψω λίγο άρωμα
και να διώξω τη βαριά μυρωδιά της απραξίας...

Λίγη κίνηση ν'αγναντέψω στο πέλαγος..
Λίγη εντροπία να δανειστώ Ονείρου..

Δεν ξέρω αν ήταν ο Θεός ή η Τύχη που αποφάσισε..
{δεν πιστεύω ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο}

Τι σ'έφερε στ'αλήθεια
εκείνη την ώρα
τόσο λουσμένο φως,
τόσο ντυμένο στο χρώμα των ανέμων,
μπροστά στο παράθυρο
πoυ λαχτάρησα ν'ανoίξω?...

Μικρό παράθυρο με θέα.... Εσένα!


Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Μέρος Μαγικό!....






Σκέψου...
μία άδεια πλατεία
ερειπωμένου χωριού,
κυκλωμένη με αναμνήσεις.
Ο χρόνος περαστικός
αφήνει βήμα μοναχικό
με αντίλαλο που μελαγχολεί.
Μείνε λίγο μαζί του!

.............
.............
.............
.............


Τώρα φτάνει τόσο κενό...
Ξημέρωσε...
Είναι η μέρα που το χωριό έχει πανηγύρι.

Σκέψου..
Η πλατεία γεμάτη κούνιες του Λούνα Παρκ..
γεμάτη πάγκους με πολύχρωμα ζαχαρωτά...
γεμάτη παιδιά ... γονείς... παππούδες... γιαγιάδες..
ζευγαράκια ερωτευμένων..
γέλια..
φωνές..
τραγούδια στο μεγάφωνο της μπαλαρίνας...
εισιτήριο....
Ζάλη..
Παραζάλη....
.............

Τώρα σκέψου:


Από πού ξεπήδησαν όλα αυτά???...



Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Τσιγγάνα....


Πιάστηκε το φόρεμα
σ' ένα καρφί αρραβώνα.
Σκίστηκε το κόκκινο,
γέμισε ο αέρας
γονίδιο Φυγής
κι έμεινε δίχως αναχωρήσεις,
δεμένη στου Έρωτα την πατρίδα,
η Τσιγγάνα....

Σε διακλαδώσεις χωμάτινης ρίζας
μπλεγμένα τα εβένινα μαλλιά της
κι ας το βλέμμα διασχίζει ταξίδια στο φως...

Σ' έναν οργασμό τυλιγμένο αιώνια
στο δέντρο της Δέσμευσης,
ασάλευτη να ημιανθίζει σε στάσιμα νερά..
Μισός ανθός, μισο αγκάθι...
ζωή προσκήνυμα σ'αταίριαστο Θεό...

κι όλο της το κόκκινο σπασμένη νότα,
σε ένα ταγκο
που ξέχασε τα βήματα
προς την ανεξαρτησία της Ψυχής..

Ακονίζει το ψαλίδι των δαχτύλων
στον αέρα που μυρίζει ελευθερία από μακριά...
Σκίζει το ρούχο,
ξεριζώνει απ'το στήθος το θεμέλιο..
λουλούδι η αιμορραγία...
μα Ζωή το μουρμούρισμα της Απόδρασης....

Λυγίζει το καρφί...
Γυμνή, ντυμένη τα μαλλιά της,
γραφει με το βήμα το ακράτητο
δρόμους στη Γη του κόκκινου Φεγγαριού..

Την χώρεσε ολόκληρη η Σαιξπηρική μου ανακάλυψη:

"Η φαντασία έχει τρείς οπαδούς:
Τον ερωτευμένο
τον τρελό
και τον ποιητή..."


Κι εκείνη, παράξενα ντυμένη
γυμνή την Άνοιξη
εχει το βλέμμα του τρελού
που ερωτεύεται
τους Ποιητές...

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Αγάπης πνευματικό δικαίωμα...


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Μετάπτωση από το ανείπωτο
στο φλύαρο της ερωτικής σιωπής μου.
Καταλύτης Εσύ.
Συνθέσεις στ' όνομά σου.
Λόγια κόκκινα
ερωτευμένα φωνήεντα
της ιδιωτικής μου διαλέκτου.
Μία καρδιά που μιλούσε μόνο για σένα.

Κάθε πνοή γράμμα στο ερωτικό μου αλφάβητο.
και να σου γράφω
και να διαβάζεις.

Λέξη φιλί
λέξη χάδι
προσαρμογή κάθε γραμμής
στου κορμιού σου το περίγραμμα.

και είπα τόσα...

μα..
ποιος μύθος δεν απομυθοποιήθηκε, μάτια μου;
Ήρθε η φθορά μας.
Από αναγνώστης έγινες εσύ ο συγγραφέας
με άλλο παραλήπτη
και πήρες κομμάτια μου
σε αναδημοσίευσης χρήση.

Και μαγεύεις νέα μάτια
με τις εικόνες μου.
Εκείνο το πρώτο της άκουσμα
σε σκίρτημα καρδιάς παραδομένο,
από τα λόγια μου, που οικειοποιήθηκες.

Φοβάμαι να πλησιάσω
μην ακούσω την ίδια χροιά ψιθυρίσματος
μ' αυτή που έντυνα τα λόγια μου.
Ερωτευμένες λέξεις
δικές μου
δικές σου
δικές της τώρα.


Σε ποιον ανήκει το πρωτότυπο, μάτια μου;
Αγάπης πνευματικό δικαίωμα.
Θέλω πίσω τα νοήματα που επινόησε η καρδιά μου
για σένα.
Θέλω τα κομμάτια μου που χαρίζεις
στο νέο σου αντάμωμα.

Μα υπάρχω, λέει η παρηγοριά μου.
Υπάρχω μέσα σου με κάθε επανάληψη που επιχειρείς.

Δε με καλύπτει.
Ζητώ αγάπης πνευματικό δικαίωμα κατοχυρωμένο!

Στο πλάι του περιθωρίου είχα σχεδιάσει
σ' ερωτευμένο άνθισμα ένα τριαντάφυλλο.
Πες μου ότι δε μαράθηκε ακόμη.

Πες μου ότι δεν το χάρισες κι αυτό.

Γιατί πεθαίνουν τα λουλούδια, μάτια μου;
Γιατί σε δανεικό χώμα δεν φυτρώνει ο έρωτας.

Σε δεύτερο ανάγνωσμα τα λόγια μου,
κλεμμένη ιδιoκτησία ενός έρωτα
που γέμισε κήπους συγγραφής.
Και σου 'χα πει:

"Οι σκέψεις και οι υγρασίες εισχωρούν παντού"..
ακόμη και στην παρανομία,
μα πάντα φέρουν την υπογραφή του συγγραφέα που τα επινόησε!




Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Φυλακισμένος σε ένα ΚΛΙΚ






Συλλέκτης στιγμών,
έγκλειστος στο Κλικ της αποθήκευσης.
Σιγής απόκτημα... η φωτογραφία..
Δράση βαλσαμωμένη..
κίνηση άεργη..
χαμόγελο, ρωγμή στο χαρτί
που ανασαίνει ακίνητο φύσημα..

Χαράζω ημερομηνία
μην λησμονήσω τη χρονική αντιστοίχιση...
Πάντα ένα παρελθόν..
ποτέ ένα μέλλον στο αποτύπωμα..

Ποια η αξία της φωτογραφίας, μάτια μου?..

Αγναντεύεις θάλασσες στατικές,
ένα κορμί αιώνια στραμμένο στον ίδιο ασάλευτο ορίζοντα,
μία πλατεία αλησμόνητης σιωπής,
τα χρόνια μας τα παιδικά..

Παιχνίδι σιωπής,
μα το παιχνίδι θέλει φωνή!...

Απολίθωμα συγκίνησης
κι η κορνίζα
αταίριαστο υλικό
δυσανάλογης αξίας
προς τη θωπεία της ροής του αέρα
που εγκλωβίζεται ανεπιτυχώς...

Απάνθισμα Άνοιξης
σε αναπηριας στασιμότητα...

Μία φωτογραφία στα χέρια μου..

ενέχυρο συναισθήματος..
τεκμήριο ζωής!..
{τι ψέμα, μάτια μου!...
Ζήσαμε ούτως ή αλλως...}
αντίγραφο πραγματικότητας..
μα..
δε φυλακίζεται η ενέργεια του παλμού μας!..

Μία φωτογραφία
κουκίδα Ζωής
και πώς να συναρμολογήσω το Όνειρο?...

Κρυσταλλωμενες αποχρώσεις
στο φόντο της κιτρινισμένης αποθήκευσης!..

Διχως το λαχάνιασμα της σκέψης
και της μνήμης το Έργο,
που σφραγίζει τ'Αρώματα και τις Γεύσεις
στο μπουκαλάκι της Νοσταλγίας,
μοιάζει σαν μία μόνο νότα
απ' όλο το τραγούδι...

Σου δίνω μία νότα..
Τραγούδησέ μου άρτιο το τραγούδι..
Μπορείς, μάτια μου?...

Ποια η αξία της φωτογραφίας, λοιπόν?..

Χαράζω οπή στο χαρτινο Φεγγάρι
κι η φθορά της πραγματικότητας που ρέει
παρεισδύει στο τοπίο που μου χάρισες
για να θυμάμαι..

μα θυμάμαι, μάτια μου..
έτσι κι αλλιώς!...


Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Το μυστικό...




ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Αγνή. Έδαφος δύσβατης προσέγγισης
μπρος στην ιχνηλασία του ερωτικού σου ενστίκτου.
Εκτεθειμένο το μονοπάτι της εσωτερικής μου ανάγκης,
στην περιπετειώδη σου ανακάλυψη.
Η ψυχή μου καλοδέχτηκε το βαθύ γιατί σου,
που άγγιξε φλέβα ύπαρξης.

Σου μετέφρασα τα ιερογλυφικά μου.
Σε μύησα στο τελετουργικό μου,
μπροστά στο ιδιωτικό μου φεγγάρι
που προσκυνά τη διψασμένη υπομονή του ταξιδιώτη.

Έγινες ο ταξιδιώτης.

Όμως,
όσο κι αν εισχώρησες στη χερσαία γη μου,
όσες πύλες κι αν άνοιξε το αιώνιο κλειδί του έρωτα,
εκείνο το πύρινο μυστικό μου, δε σου φανερώθηκε ποτέ.

Στο βάθος του κώδικα της ύπαρξης,
στο άβατο χαράκωμα της ιερής απομόνωσης,
όπου ο αντίλαλος της σκέψης πνίγει το ηχητικό του είδωλο,
εκεί,
το μυστικό κουρνιάζει ανέγγιχτο.
Σύνθεση απόκοσμης συστοιχίας μουσικών φθόγγων,
αμετάφραστο,
φως που πάλλεται,
σιωπή που βρυχάται,


Αμόλυντη Ππγή ενέργειας
να φωταγωγεί το Είναι μου,
όταν το άγριο σκοτάδι της εγκατάλειψης
τυλίγει τον κόσμο.




Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Γεύση και Άρωμα


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Άφησα την πρώτη συλλαβή
ατελή, τρεμάμενη, διχασμένη
μέσα στην παλάμη σου.
Άνθισε ποίημα.

Με πήρες κοριτσάκι ποιητικής παράδοσης
και με σεργιάνησες
σε ουτοπίες δύσκολης προσέγγισης
σ’ ένα σουρεαλισμό ερωτικού απροσδιόριστου.

Πήρες τις συλλαβές της σκέψης μου,
μου χάρισες το κλειδί της συγγραφικής ιδέας.

Ξεκλείδωσα τις πύλες του νοήματος.

Μπήκα φορώντας το υγροποιημένο φιλί.
Με δέχτηκαν πλάσματα παράξενης μορφής,
χαμαιλεοντικά προσαρμοσμένα στη σκέψη
κι όμως με σταθερή αύρα, γεύση και οσμή
αναδύθηκαν κρυστάλλινα, με ήχο ευθύ,
μέσα από τον πρώτο στίχο του χορού της πέννας.

Ήσουν ο γλύπτης.
Με λεκτικές αξίνες δημιούργησες ρωγμές
και στάλαξες τ’ όνομά μου
σαν νοηματική γέφυρα ανάμεσα στα οξύμωρα και αντιφατικά.

Μου απέδωσες ρόλο:
Διασταλτικό υλικό νοηματικών συνδέσεων.
Δεν ήμουν ορατή.
Είχα μόνο γεύση και άρωμα.

Κάθε που έγραφες, σιωπηλός
και γυρτός στο γραφείο τριανταφυλλιάς,
έγλειφες τα χείλη σου.
Εκεί είχε στεγνώσει η πρώτη μου σταγόνα ρίμας.
Οσμιζόσουν την άνοιξη του χώρου.
Εκείνη της αειφόρας έμπνευσης.

Το ρολόι τοίχου νεκρό
πλημμυρισμένο εσωτερικά
με θάλασσες ανούσιων στιγμών.
Αυτοκτονία χρονικής ανίας.

Τώρα η αιωνιότητα σου ανήκει.
Δεν σε κατατρέχει τίποτε,
μόνο η γεύση και η οσμή του κόσμου.

Γιατί το Αληθινό έχει γεύση και άρωμα,
δε χωρά σε μια μόνο εικόνα,
ούτε σε μιμήσεις ιδεατής ζωής.

Θέλει αλμύρα, γλύκα, πίκρα, στυφό γιατί, μεστό μεθύσι.
Θέλει γιασεμί, τριανταφυλλιά, βανίλια, άγρια φράουλα.

Μη μου φωτογραφίζεις άδεια χρώματα.
Περίγραψέ μου τη γεύση και την οσμή του κόσμου.

Διψάω και πεινάω.
Το βλέμμα μου χόρτασε.
Τώρα εστίασε στις άλλες αισθήσεις μου.

Ποιητής τυφλός.
Ποίημα αόρατο, δίχως χρώμα,
μόνο με γεύση και άρωμα.




Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Ο καθρέφτης του Χρόνου...


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Εκείνο το ασχημάτιστο είδωλο
ήξερε να εφάπτεται στο σώμα σου.

Κάθε που κοιταζόσουν γυμνή στον καθρέφτη,
μία αρχαία σκιά αντρικής κυριαρχίας
τύλιγε τους χάρτες σου

και ο αρχαιολόγος χρόνος
ξαναζούσε όλου του κόσμου τους έρωτες
Μαζί Σου.





Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Παλίρροια...



ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πλησίασα αθόρυβα...
για να μη με αντιληφθεί η μνήμη..
Ήθελα απλά ν'αφουγκραστώ την ιδιάζουσα τεχνοτροπία με την οποία ενεργοποιεί τη νοσταλγία.

Είχα ακούσει ότι δρα αφαιρετικά.
Εστιάζει στην ουσία.
Δουλεύει με ωραιοποιήσεις πάνω στο αντικείμενο εστίασης.
Μα, στο εργαστήρι που βαλσαμώνονται οι στιγμές
άγγιξα με το επίμονο φως του περίεργου βλέμματος
το παράξενο τέχνασμα.

Η μνήμη κάποιες φορές λειτουργεί προσθετικά.
Στο χημείο των συναισθημάτων
μπερδεύει τα αρώματα..
Προσθέτει γιασεμί της τρυφερότητας
και στάλες παραισθησιογόνου αψέντι.
και μέσα στα νέφη των αναθυμιάσεων αρχίζει η παλίρροια:

Η στιγμή μεγεθύνεται υπό το κύρτωμα της ανάγκης για κορυφώσεις...
επιμηκύνονται οι συγκινήσεις
βαθαίνει το Συναίσθημα
και το παλιρροιακό κύμα της νοσταλγίας ποτίζει το σώμα με πολλαπλάσια αισθήσεων.
Η ένταση του ρίγους αγγίζει τον πόνο ηλεκτρικής εκκένωσης.

Η γεύση απλώνει στους στοματικούς αδένες στάλες εθισμού
κι ο ουρανίσκος, ευαίσθητος στους πειραματισμούς, αφήνεται στο παιχνίδι με τα κύματα.
Η αφή μιμείται υγρασία, που απορροφάται με ανάγκης ταχύτητα από έδαφος ξηρασίας.
Η επιθυμία ανεβάζει τη στάθμη της πάνω από το σημείο πνιγμού.

Το σκηνικό, ολοκλήρωμα παλίρροιας
σε χέρια βρεφικής βαρκάδας
στον αχανή ωκεανό των αισθήσεων.

Κοιτάζω κι αναρωτιέμαι:
Εγώ έζησα αυτόν τον πνιγμό;

Μην εμπιστεύεσαι και μην επενδύεις στη μνήμη μου...
Κάνει αλχημείες.
Λειτουργεί προσθετικά και πάντα θυμάται περισσότερα απ' όσα ειπώθηκαν,
περισσότερα απ' όσα έγιναν.

Πίνει συναίσθημα
και μεθυσμένη γεμίζει τα εργαστήριά της με παλίρροιες...




Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Οπτασία...

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Στάθηκε μπροστά στον ήλιο μου.
"Μη μου στερείς αυτό που δεν μπορείς να μου προσφέρεις" 
της είπα, 
ανακαλώντας φιλοσοφική ρήση.

Γύρισε αέρινη και με κοίταξε.
Ένας ήλιος μέσα στα μάτια της!
Τυφλός από οράματα, είδα το φως.

Μία Οπτασία.
Στα μαλλιά της μπλεγμένες ιδρωμένες φλόγες εμπρηστικής θηλυκότητας,
να πυρώνουν τον άνεμο
και να φτάνει σε μένα λίβας ερωτικού αναστεναγμού.

Πριν ανασάνω ένα "αχ" ονειροπόλησης
έσβησε το περίγραμμά της,
μέσα στη σκόνη που σήκωσε ο εσωτερικός μου καλπασμός.

Έφυγε, 
όπως φεύγουν οι Γυναίκες των ποιημάτων
δίχως ίχνη στο χώμα
αφήνοντας ίχνη στην καρδιά μου.




Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Ψυχές Αιώνιες...



ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Βόρειο σέλας.
Νυχτωμένο κόκκινο σε μία δύση που ίπταται,
δε βυθίζεται στον ορίζοντα, ίπταται,
μαζί με πράσινες φλόγες αειφορίας.

Στοιχειώνεται ο ουρανός από ίχνη Ψυχών
που ξέχασαν αναμμένο το φεγγάρι,
που δε λησμόνησαν το μονόδρομο προς το θάνατο
και ακολουθώντας ψίχουλα φωτός
επέστρεψαν δίπλα στην αστρική ενέργεια
να παίξουν με τη θνητή μας αθωότητα,
που δεν υποψιάζεται όλες τις διαστάσεις
και σαστισμένη μπροστά στο ανεξήγητο
ερμηνεύει Θεών βήματα,
σε επεξηγηματικές ιχνηλασίες ανούσιας θεολογίας.

Γράφει η ψυχή τα ιερογλυφικά της στη στρατόσφαιρα.
Καίει το ίχνος της, καθώς αγγίζει τ' οξυγονούχο διάλυμα της κομμένης μας ανάσας.

Μην αναπνέετε!
Μόνο θαυμάστε εκστασιασμένοι
τον πολύχρωμο χορό των Ψυχών
σε μία διαγαλαξιακή διάλεκτο ενεργειακής ανακύκλωσης.

Ψυχή που γίνεται Φως.
Φως ορατό στο παιχνίδισμα του βόρειου σέλαος
κι όταν στάξει υγρό το σημάδι,
μία ρευστοποίηση αέρινης ζεστασιάς
πιστοποιεί την αλήθεια:
κάποιες ψυχές δεν εγκλωβίζονται στο χρονικό τους περίβλημα,
δε χωράνε στο χωροταξιακό τους ταξίδι.

Σκάβουν το κενό και παρεισδύουν.
Γίνονται χαρταετοί άχρονης πτήσης.
Το ελεύθερο αποτύπωμά τους ένα βόρειο σέλας πολύχρωμης κίνησης,
σαν ρεύμα οπτικού ανέμου που σ' αγγίζει και ηλεκτρίζεσαι.

Ψυχές Αιώνιες...


Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Αμαζόνα...






Απρόσιτη στην αυτοκυριαρχία της...
Αυτοφυής στο βράχο της Αυτονομίας..
κι όμως παντα Γυναίκα..
πιο εύθραυστη μεσα στη δυναμική της..
πιο τρυφερή στο εκπαιδευμένο βλέμμα της μάχης...
Πίσω από συρματοπλέγματα αφής,
ένα χνούδι πρόωρης μετανάστευσης από την Aθωότητα
στην Απόλυτη Κυριαρχία της Ζωης...

Γυμνή στην Αλήθεια του Κόσμου..
Ανυπότακτη στο φθηνό Συναίσθημα του αναλώσιμου...
Επιλεκτική..
Φειδωλή..
και ταυτόχρονα να προσφέρει Γη και Ύδωρ στο Ιδανικό της...

Ζήλεψα την ανταρσία της ατομικότητας...
την δυναμική εκείνου του σφριγηλού κορμιού,
που αλληλεπιδρά με την οξυδέρκεια του πνεύματος
και κατακτά Χώρες έξω από το Χάρτη...

Η αποτελεσματικότητα κατάκτησης του στόχου της, είναι ατομική Υπόθεση...
Η καθε Αμαζόνα αυτόνομη και όχι πίσω από την ασφάλεια της Ομάδας..
Σήμερα, πιο επίκαιρη από ποτέ...

Ηγέτης στη χώρα του Εαυτού της..
Παντοδύναμη στο Σύμπαν, που η ίδια ορίζει
και όταν αλληλεπιδρά με ίδιας διάστασης Άντρα Κατακτητή,
να μπορούν μαζί και ταυτόχρονα ανεξάρτητοι,
να κάψουν και να ξαναχτίσουν τον κόσμο!!!