Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

~Καλή Ανάσταση Καρδιάς~





Με ξέρεις..
δε βολεύομαι στις Συνήθειες..
δε χωράω στο μανουάλι να κάψω τη Σκέψη μου..
καίω το Ναό...
καίγομαι κι εγώ μαζί....


Βγήκα στο προαύλιο της Εκκλησίας του θεού των Ανθρωπων..
εκεί που τελούνται οι μεγάλες Προσευχές...
τα Τάματα..

εγώ, ακόμη και μέσα στις φλυαρίες μου,
ζητούσα Ουσίες...
λίγα λόγια, πολλές πράξεις..

Τα Ποιήματα σμιλεύουν τη Σκέψη..
η Σκέψη εκκολάπτει την Πράξη του Αύριο,
όταν το Αύριο θα γίνει Σήμερα....


έτσι πορεύομαι...
Ανάπηρα περιθωριακή σε ένα πεζοδρόμιο θρυμματισμένο
από τα Έργα της Πολιτείας,
που πασχίζει να οικοδομήσει Συνειδήσεις,
ενώ θάβει στα θεμέλια τον Άνθρωπο..

Δεν πήγα εκκλησία...
δεν νηστεύω...

Δεν παίζω θέατρο,ούτε δράμα, ούτε κωμωδία...
Γυμνή Ψυχή συγκινούμαι με τα Πάθη του ΘεΑνθρώπου
που απλώνει το Χέρι και ζητιανεύει στην Πλατεία Καραϊσκάκη...

Ματώνω μπρος στη θέα των δύο πτωμάτων στην Ομόνοια στις 21.15, ημέρα Παρασκευή 15 Απριλίου 2011,
καθώς ο θάνατος δεν καταγράφηκε ούτε στα πρακτικά της Αστυνομικής Διεύθυνσης
{ίσως μόνο εδώ, σε μία ταπεινή γωνιά ηλεκτρονικού περιπάτου}..

Εγώ ανάβω κερί σε ένα πεζοδρόμιο φτώχειας
στη Μνήμη Ανθρώπων ενός Κατώτερου Θεού..
εκεί που ο Γολγοθάς λίγες φορές οδήγησε στην Ανάσταση...


Καλή Ανάσταση Καρδιάς Σε Όλους μας...
Ανάσταση Καρδιάς......



----------

{θα απαντήσω στα σχόλια των προηγούμενων αναρτήσεων....
Ο ληστής Χρόνος δεν μου άφησε ούτε μία δεκάρα Χρονικής Παράτασης...
αλλά θα επιστρέψω και θα δικαιώσω την Αγωνία μου να συμπληρώσω τη Σκέψη σας,
που απλόχερα μου καταθέσατε...}


Κερί αναμένο, το φιλί, σαν Υστερόγραφο Ανάγκης......