Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Το Μέγα Μήνυμα




Εις μνήμην...
όλων των  αθώων νεκρών του παράλογου αυτού κόσμου.

(Χρειάζονται επειγόντως δάσκαλοι Ζωής.)
------------------------------------------------------------------------

Συστοιχίες από τριάδες. Ο δορυφόρος καταγράφει. Γραμμές και στήλες ορκισμένης πίστης. Μετονομασία χώρων στρατολόγησης. Στρατόπεδα συγκέντρωσης νέων. Θρησκευτικά σχολεία με στρατιωτικούς κανόνες. Ο τονισμός των κειμένων ακολουθεί τις απαιτήσεις του θρησκευτικοστρατιωτικού φασισμού. Το μικράκι πείθεται για την αναγκαιότητα του Μεγάλου Σκοπού. 12 χρονών. 15. 17. Άντρας σχεδόν. Στρατιώτης πρώτης γραμμής. Αμούστακος  εθελοντής θανατικής επιχείρησης που παγιδεύει τον εαυτό του. Ο Μεγάλος Στρατηγός ντυμένος τα μετάλλιά του σκιάζει επιβλητικά το μυρμήγκι. Τον εργάτη του. Κι εκείνο με ζήλο ορκίζεται αφοσίωση. Τυφλή. Τυφλές γενιές νέων ανθρώπων. Ο κόσμος -με μάτια δεμένα- οδεύει στο γκρεμό. Το ξέρουμε πια.

Στις απομονώσεις τα ακουστικά δουλεύουν στη διαπασών. Δε σου επιτρέπεται να ακούσεις ούτε τη σκέψη σου, ούτε τον αντίλογο της καρδιάς, στη λανθασμένη λογική του παράλογου ανθρώπου. Παπαγαλίζεις το μάθημα, προσκυνάς θεούς, δαίμονες, ηγέτες, πειθαρχείς, θυσιάζεσαι, θυσιάζεις, κι έχεις το θάνατο μέσο επίτευξης των σχεδίων του Μεγάλου Στρατηγού σου, που -καημένε μου- ποτέ δε βγήκε από την πολυτελή σπηλιά του να πολεμήσει σώμα με σώμα τους έτερους Ηγέτες που απλώνονται στη δική του γη. Στρατεύει μαχητές, παλικαράκια μιας τόσης δα σφιγμένης μπουνιάς, τυλιγμένα με μπαρούτι, υποψήφια κόκκαλα με σάρκες ανατιναγμένου μαχητή, που φανατίζεται μπροστά σε μία αυθεντία, σε μία εποχή όπου οι αυθεντίες, η μία μετά την άλλη, γκρεμίζονται.

Μικρούτσικε τεμαχισμένε στρατιώτη, δε χρειάζεσαι έναν Μεγάλο Στρατηγό να σε εντάξει στο στράτευμά του για να νιώσεις πως επιτελείς σπουδαίο ρόλο στη ζωή. 
Δε χρειάζεσαι ένα Μεγάλο Θεό να σε εντάξει υποψήφιο μέλος της Βασιλείας του για να νιώσεις εκλεκτός. 
Η Φύση που σε κάλεσε με συστημένη επιστολή από την ανυπαρξία σου, σε όρισε πολύτιμο και σπουδαίο. 

Βγάλε τα ακουστικά σου. Το υπνωτικό τραγούδι του θανάτου πρώτα εσένα θέτει στον τοίχο του μελλοθάνατου και σου απευθύνει θανατικές καταδίκες μολύνοντας το μυαλό σου με την ελπίδα πως έτσι ο κόσμος θα λάβει το Μέγα Μήνυμα.
Δεν υπάρχει Μέγα Μήνυμα άλλο, από το μήνυμα που σου απευθύνει το ανθάκι που ανθίζει ειρηνικά στο βράχο, ο οποίος έχει συντριβεί από τη βόμβα  που έχει σκάσει στο πρόσωπο της Γης.

Είναι άσκοπο  να αγκαλιάζεις τη μοναξιά του δογματισμού σου με εκρηκτικούς μηχανισμούς, που εκδικούνται τη συντροφικότητα των ανθρώπων, με φυτίλια αναμμένα, πληγές που αιμορραγούν, να πυροδοτείς τις θεμελιακές δομές του κόσμου τρομοκρατώντας το παιδάκι που γαντζωμένο στο κορμί της Μητέρας του υποδέχεται άγρια το θάνατο. 

Τί κερδίζεις όντας νεκρός, ακρωτηριασμένα αγνώριστος, ψεύτικος, φθαρτός, αναλώσιμος;
Ο Μεγάλος Στρατηγός δίνει εντολή από την υπόγεια πολυτελή σπηλιά του να σε αντικαταστήσει με ένα άλλο αναλώσιμο στρατιωτάκι. Αιώνες επί αιώνων αυτό συμβαίνει. Ένα τίποτα, όλες οι δολοφονίες και οι δολοφονημένοι. Διαστροφές κάποιου επιδειξία υπόγειων κι εναέριων δυνάμεων.

Το Κορίτσι κουράστηκε να μετρά νεκρούς.
Το κάθε Κορίτσι, που μέσα του μεγαλώνει μία Μάνα ενός ακόμη Γιού ή μιας ακόμη Κόρης, πίσω από τα συντρίμμια της τελευταίας τρομοκρατικής επίθεσης ονειρεύεται ένα Καρποφόρο Δέντρο που χορταίνει την πείνα του ανθρώπου για Ειρήνη, Ευημερία κι Ευτυχία.

Το χώμα χρειάζεται φροντίδα. Οι νεκροί έπαψαν να αποτελούν λίπασμα. Μόνο μόλυνση πια, στη Συνείδηση του Ανθρώπου.
Το χώμα χρειάζεται απολύμανση και φροντίδα.

Μία Γυναίκα, που αυτή τη στιγμή γεννά το Γιο της, σκορπίζει ένα φωνήεν τοκετού σ' αυτό το στιγμιότυπο Ζωής: το Μέγα Μήνυμα.
Αξιοποίησέ το.







 

Δευτέρα 15 Μαΐου 2017

Κλέβω από το παιδί μου και ταΐζω το θηρίο


Ήρθε με το κεφάλι γυρτό
όπως τ' αδέσποτα γυρεύουν χάδι
ένα σπίτι
ένα πιάτο φαγητό
κι άρχισα να το ταΐζω
με το φιλάνθρωπο αριστερό μου χέρι
και με το δεξί τ' οπλισμένο μου
-οι ληστές έχουν πληθύνει
ανακοινώθηκε,
χρειάζομαι προστασία.
Το υιοθέτησα,
με προστατεύει,
λέει.

Χόρταινα το ζωάκι
γινόταν θηρίο
γιγάντωνε η πείνα του
του γέμισα το πιάτο από το πιάτο μου
έμενα νηστική
γέμιζε η κοιλιά του
χοροπηδούσε πάνω στις καρέκλες
στα οβάλ τραπέζια
στο κεφάλι μου,
έσκυβα εγώ.

Ερχόταν μετά το χορό
με άδειο πάλι στομάχι
του γέμιζα τις χούφτες
μπουκιές από το παρόν μου
φιλετάκια κι εδέσματα από δικαιώματα ζωής
μασούσε γρήγορα, αργά εναλλάξ
γινόταν πιο θηρίο το θηρίο
δε χόρταινε.

Άδειαζα μπροστά στα πόδια του
το μέλλον μου το κοντινό, το μακρινό,
το προδιαγεγραμμένο και το αόριστο
κατασπάραζε την ιστορία μου
κι εμένα
κόκκαλα, μύες, ζωτικά όργανα
χρόνος, δικαιώματα, ζωή.
Ωμά σερβιρισμένα πια
δεν πρόφταινα ούτε να τα ζεστάνω
στο μαγκάλι του αγώνα μου.

Με τον καιρό άδειασαν οι αποθήκες μου
η ζωή μου φτώχυνε τόσο
που αδέσποτη ξεσπιτώθηκε
και έγειρε το κεφάλι
ζητιάνα
από ήρωας της ιστορίας της.

Και το θηρίο
υιοθετημένο παραπαίδι μου
μ' αόρατη αλυσίδα
σερνόταν απ' τα κουρέλια μου
μ' ένα μακρόσυρτο συριγμό κλάματος
γιατί είχα ακόμη κάτι να του δώσω.
Μου γλειφε τα χέρια
κουνούσε την ουρά
έδειχνε μία σπίθα που τρεμόπαιζε
-ελπίδα την λένε-
μέσα στο σκοτάδι που με είχε ρίξει
και με το βλέμμα του μού υποσχόταν
πως θα γίνει Φως.

Κι εγώ η αλτρουίστρια
η θρησκευόμενη
η εύπιστη μάνα των παιδιών μου
που ήλπιζα στο θαύμα
έκλεβα από το σπλάχνο μου
και τάιζα το θηρίο
με το μέλλον του παιδιού μου
το κοντινό, το μακρινό,
το προδιαγεγραμμένο, το αόριστο
με τη ζωή του την ίδια.

Και το θηρίο
με τα δυνατά του πια χέρια  και πόδια
ζώο στα τέσσερα
άρχισε να σκάβει
κι ένιωσα θα φυτέψει ένα λουλούδι
ή ένα οπωροφόρο
να 'χει ο Γιος μου ένα καρπό ζωής
να τραφεί στο αύριο,
μα έσκαβε τάφους το θηρίο,
μικρούς
για όλα τα παιδιά με δίχως μέλλον
που έγιναν θυσία
να γίνει το μασκαρεμένο κατοικίδιο
θηρίο.

Οι μάνες κλαίγανε τα ζωντανά παιδιά τους.
Άρπαξα το Γιο μου
-φτάνουν οι θυσίες,
ο Χριστός δεν ξανασταυρώνεται-
τον έχρισα Άντρα,
όπως οι τολμηροί και οι τρελοί
χρίζονται πολεμιστές πρώτης γραμμής
του δωσα την ευχή μου
βγες μπροστά
το θηρίο δε χόρτασε
θα έρθει να κατασπαράξει
τ' αγέννητα παιδιά σου,
Γιε μου.



-------------------------------------------------------------------------
Το θηρίο κάθισε στην πατριαρχική θέση στο τραπέζι μας. Πεινασμένο, όπως πάντα. Δεν ορέγεται το γεύμα μας, αλλά εμάς τους ίδιους πια....... και σαν επιδόρπιο, τα παιδιά μας, σερβιρισμένα στο ακριβό σερβίτσιο του 4ου μνημονίου.

Ο Θεός μαζί μας.... (Ποιος Θεός?....)









Δευτέρα 8 Μαΐου 2017

Χαλασμένη πόρτα



My door is standing, almost broken, in here:

http://ritvikpandey.deviantart.com/

Δε φταίει το κλειδί, ούτε η κλειδαριά. Η πόρτα δεν εφάπτεται στο πι της τοιχοποιίας πια. Σαν να επαναστάτησε ή σαν να γέρασε. Αντιδρά ή απλά παραιτείται. Ίδια συμπτώματα, διαφορετικός ο σκοπός. Αγαπώ τις αντίκες, σαν γραφομηχανές με τ' αποτυπώματα που έχουν συλλέξει μπορούν να συντάξουν αληθινές ιστορίες ζωής. Σιωπηλές εξιστορήσεις που θέλουν ησυχία και υπομονή για να τις εμπειρωθείς. Η σκόνη και οι χαρακιές δεν έχουν αλφάβητο, μόνο ένα συνεχές μουρμουρητό που σου μουδιάζει το νου και μιλώντας για το παρελθόν σε τοποθετεί στο μακρινό μέλλον, όπου πλέον δε θα υπάρχεις. Σε βάζει να κοιτάς πίσω, τον περασμένο εαυτό σου, όταν εσύ θα είσαι η σκονισμένη μνήμη, μια αχνή ιστορία πάνω στη σκόνη που απορρόφησε το πόμολο της πόρτας που χρόνια τώρα ανοίγεις για να μπεις στο σπίτι σου, στον εαυτό σου.

Διαπίστωση ημέρας: χάλασε η πόρτα. Δεν εφάπτεται επακριβώς στην τοιχοποιία σου. Δεν έχεις πια πού να κρυφτείς. Δεν υπάρχει μέρος να απομονωθείς. Μένεις έκθετος. Οι φόβοι σου προβάλλονται δημόσια. Οι αποτυχίες σου συζητούνται μεγαλοφώνως. Οι ανασφάλειές σου πρωτοσέλιδες. Οι αγωνίες σου γκράφιτι στις μεγάλες λεωφόρους. Είσαι στο στόχαστρο.

Μία πόρτα που γέρασε ή επαναστάτησε σού ανατρέπει το σύμπαν. Χωρίς τις απομονώσεις σου, μοιάζεις γυμνός μπροστά στον κόσμο. Άοπλος, θαρρείς, στη δίνη ενός πολέμου που εξελίσσεται με σιωπηρά βλέμματα και υπόγειες συζητήσεις, σε ένα παρασκήνιο που ανέβηκε στη σκηνή της ζωή σου και πρωταγωνιστεί χωρίς την υπογραφή σου για την παραχώρηση των πνευματικών σου δικαιωμάτων.

Οι αδιάκριτοι έχουν πρόσβαση στα  μυστικά σου. Σού ανοίγουν το στόμα και σου τραβούν το νήμα της σκέψης σου, που ξετυλίγεται αγνό παρθένο μαλλί απευθείας από τον αργαλειό του μυαλού σου. Βιασμός και δημοσιοποίηση της αλήθειας σου. Πιάνεις με τα χέρια σου το λαιμό σου. Παλεύεις εναγωνίως να φράξεις το κουβάρι σου. Να κρατήσεις τα πολύτιμα μέσα σου. Να μη πέσουν οι ιδέες σου για τον ονειρικό κόσμο σε λάθος χέρια. Να μην μαγαριστεί η μακέτα που έχεις στήσει με κόπο χρόνων στο εργαστήρι του μυαλού σου.  Κυνηγούν την πατέντα της Ευτυχίας σου.

Η πόρτα δεν χάλασε. Ούτε γέρασε. Παραβιάστηκε. Κάποιοι μπήκαν στο χώρο σου. Δεν πείραξαν τίποτα. Μα αρκούν τα αόρατα ίχνη για να μυρίσει βιασμό ο Ναός σου.

Σφίγγεις το λαιμό. Μάταια. Ταχυδακτυλουργικά ξετυλίγουν το αόρατο νήμα σου. Σου κλέβουν τις σκέψεις. Έχεις επίγνωση. Δεν σε ναρκώσανε. Ξέρεις τί συμβαίνει.
Κλωτσάς την πόρτα και την ανοίγεις διάπλατα. Μόνος σου σκαρφαλώνεις στο προσκήνιο της Μεγάλης εις βάρος σου Κλοπής. Δε φοβάσαι πια. Πήρες τη μεγάλη απόφαση:
Θα γίνεις Ποιητής.

Το ξέρεις πως οι εχθροί, οι εισβολείς, οι στρατιώτες οποιουδήποτε καθεστώτος ποτέ δεν ήξεραν και ποτέ δε θα μάθουν να ερμηνεύουν την Ποίηση.