Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019

Love



Να 'χεις έναν Άνθρωπο να Σ' αγαπάει.. είναι σαν να έχεις μία δεύτερη Πατρίδα να Σε φιλοξενεί, όταν στην δική σου (Εαυτός) γίνεται Πόλεμος.







Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2019

Παλιάς Κοπής



Στα πατρικά σπίτια
οι Γιοι χτενίζουν τα μακριά μαλλιά της Μάνας
σαν γυρίζει κάθε βράδυ από το χωράφι
και από το μνήμα
γεμάτη χώματα και ρίζες.

Της έχουν ζεστό νερό 
ρούχα καθαρά
σπιτικό φαΐ.
Τινάζουν τα βαριά χρόνια
απ' την πλάτη της
την προστατεύουν απ' τη φθορά
και σηκώνουν Άτλαντες στους ώμους τους
ακόμη και το θάνατο
και πιάνονται στα χέρια 
ακόμη και με τον νεκρό Πατέρα
σαν χτυπά το χέρι του στο μάρμαρο
και τρομάζει της Μάνας την γυναικεία τρυφερότητα.

Στα πατρικά σπίτια
οι Γιοι, Άντρες παλιάς κοπής,
υψώνουν Ανάστημα
όχι φωνή
κι έχουν χέρι βαρύ
που υπογράφει συμβόλαιο προστασίας
της οικογενειακής περιουσίας
από τη Λήθη.


















 









Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2019

Babysitting



Δεν έχω πού να σ' αφήσω
και δεν τους νοιάζει
ορμάνε μέσα
με αρπάζουν διατάζοντας
μάς χωρίζουν
εσένα δεν σ' ακουμπά κανείς
δεν το επιτρέπω
μόλις ακούσω το βήμα τους
σε κρύβω
συνήθισες και δεν κλαις
ξέρεις και φεύγεις μόνη σου πια
ξεκολλάς απ' το χέρι
απ' το σώμα
απ' το μυαλό μου
με εγκαταλείπεις στο έλεός τους.

Ως τώρα σε κλείδωνα
μην βγεις από καμιά ρωγμή μου
και καταστρέψεις τα σενάρια της κανονικότητας.
Τώρα κλειδώνεσαι
γιατί πλέον ξέρεις τί συμβαίνει εκεί έξω
κι επιλέγεις να απέχεις
απ' τους φαύλους κύκλους
και τις αυθαίρετες αναγκαιότητες.

Μα όσο κι αν περνούν τα χρόνια
δεν παύεις να 'σαι ένα παιδί
κι είναι επικίνδυνο
που σ' εγκαταλείπω στην εμπόλεμη ζώνη
μέσα μου
να παίζεις με ακονισμένα ένστικτα
με ακρωτηριασμένες σκέψεις
με δίκοπες αναποφασιστικότητες
με γεμάτο σκοτάδι το περίστροφο της αλήθειας μου.

Ξέρω τί μπορείς
και τί δεν.
Μα δεν μπορώ να λείψω
όταν με καλούν.

Ξέρω πως όταν γυρίζω
θα 'ναι άγρια ανάστατο το σπίτι
ή ύποπτα τακτοποιημένο
και γεμάτο παγίδες
ξεκινώντας απ' το πρώτο βλέμμα
που θα μού ρίξεις
να δεις αν επέστρεψα ζωντανή
ώστε να με δώσεις τροφή
στα θηρία που ορίζω να σε προσέχουν
όσο λείπω.

Τους φόβους μου.













Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2019

Ενδο



Κι εκεί που η ωρολογιακή μου
μετρά αντίστροφα
τις ώρες που 'μαι χαρούμενη

σκάει στα χέρια μου
μία σταγόνα σκοτάδι

και θυμάμαι πώς είναι
να τυφλώνεσαι

σ' έναν κόσμο
που ξοδεύει τα οπτικά του χαμόγελα
στις επιφάνειες..

..κι αρχίζω να σκοντάφτω
στις ρυτίδες
που μού χαράζουν οι γκριμάτσες
που μού μάθατε

μέχρι να συνηθίσει και πάλι το σώμα
να μιλά την σκοτεινή μητρική του γλώσσα
με κείνον τον βελούδινο συλλαβισμό αφής
που πλέον δεν αφήνει περιθώρια
συνεννόησης με τον κόσμο...