ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012
Στρατευτήκαμε, φίλε μου, σε σώμα ανίατης Τρέλας
και μάθαμε τα όπλα να χειριζόμαστε της Επιβίωσης
με μαεστρία ταχυδακτυλουργού,
που την Πανσέληνο μετουσιώνει σε Σφαίρα
στην κάννη των αιχμηρών ματιών...
Δολοφονούσαμε τους Εισβολείς
που ήθελαν να μολύνουν το χαμόγελο με φόβο....
μα ο Καιρός συνηγόρησε,
Εγκληματίας πολέμου,
και μάς περικύκλωσαν με αιφνιδιασμό
στο πιο καμουφλαρισμένο κρησφύγετο της Ζωής μας
και αφόπλισαν πρώτο το αγέννητο Παιδί
κι έπειτα Εμάς....
Πάνω στους Όρκους μας
βέβηλα φωνήεντα εμπρησμού, καταδίκης και σύλληψης των Ονείρων
και κάπου στο διάδρομο προς τον παράδεισο
κάτι αφόρετα Επίσημα Ρούχα... σκισμένα...
κάτι ταυτότητες, αποδεικτικά ονομάτων και πιστοποίησης πως ζήσαμε... κομμάτια...
κάτι γρατζουνιές από τα νύχια να κρατηθούμε λίγο ακόμη... ματωμένα σημάδια στο χρόνο...
κι Εμείς,
λίγο πριν χαριστούμε θυσία στο βωμό της Δολοφονικής Επίθεσης
στα θαυματουργά τους χέρια,
στραφήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλο..
Φορούσες στα μάτια το γιό μας
κι εγώ ντύθηκα το κοριτσάκι που δε γεννήσαμε ποτέ
κι αστραπιαία ερωτευτήκαμε τόσο,
που το Βέλος του Έρωτα σε ΕκΠυρσοΚρότηση
μάτωσε την Καρδιά,
που αλήτισσα
δεν έπαψε - ευτυχώς - να ερωτεύεται θανάσιμα...
τελευταίο φιλί
μία Πανσέληνος,
Σφαίρα καρφωμένη στην Καρδιά...
και οι ΔΥΟ μας νεκροί
λίγο πριν μας δολοφονήσουν οι Εισβολείς, μάτια μου......
και μάθαμε τα όπλα να χειριζόμαστε της Επιβίωσης
με μαεστρία ταχυδακτυλουργού,
που την Πανσέληνο μετουσιώνει σε Σφαίρα
στην κάννη των αιχμηρών ματιών...
Δολοφονούσαμε τους Εισβολείς
που ήθελαν να μολύνουν το χαμόγελο με φόβο....
μα ο Καιρός συνηγόρησε,
Εγκληματίας πολέμου,
και μάς περικύκλωσαν με αιφνιδιασμό
στο πιο καμουφλαρισμένο κρησφύγετο της Ζωής μας
και αφόπλισαν πρώτο το αγέννητο Παιδί
κι έπειτα Εμάς....
Πάνω στους Όρκους μας
βέβηλα φωνήεντα εμπρησμού, καταδίκης και σύλληψης των Ονείρων
και κάπου στο διάδρομο προς τον παράδεισο
κάτι αφόρετα Επίσημα Ρούχα... σκισμένα...
κάτι ταυτότητες, αποδεικτικά ονομάτων και πιστοποίησης πως ζήσαμε... κομμάτια...
κάτι γρατζουνιές από τα νύχια να κρατηθούμε λίγο ακόμη... ματωμένα σημάδια στο χρόνο...
κι Εμείς,
λίγο πριν χαριστούμε θυσία στο βωμό της Δολοφονικής Επίθεσης
στα θαυματουργά τους χέρια,
στραφήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλο..
Φορούσες στα μάτια το γιό μας
κι εγώ ντύθηκα το κοριτσάκι που δε γεννήσαμε ποτέ
κι αστραπιαία ερωτευτήκαμε τόσο,
που το Βέλος του Έρωτα σε ΕκΠυρσοΚρότηση
μάτωσε την Καρδιά,
που αλήτισσα
δεν έπαψε - ευτυχώς - να ερωτεύεται θανάσιμα...
τελευταίο φιλί
μία Πανσέληνος,
Σφαίρα καρφωμένη στην Καρδιά...
και οι ΔΥΟ μας νεκροί
λίγο πριν μας δολοφονήσουν οι Εισβολείς, μάτια μου......
17 σχόλια:
ποίηση Κάκια, ποίηση!
Όχι άλλοι εισβολείς, όχι...
Πολύ δυνατή ανάρτηση! Με γέμισε συναίσθημα (κι ας μην έχω προσδιορίσει ακόμα ποιο συναίσθημα ακριβώς :-)) Μπράβο σου!
Κάκια μου, ψάχνω να βρω πώς, πού αποθηκεεύεις τον πλούτο συναισθημάτων και λέξεων που κάθε φορά εκτοξεύονται σε τούτη τη σελίδα.
Οι δολοφόνοι δεν βρίσκουν στόχο εδώ.
Φιλί ολοζώντανο...
Καλησπέρα σου!
...λίγο στα χαμένα σε διάβασα...
Απλά κουράγιο σε όλους και ΔΥΝΑΤΕΣ ανθρώπινες σχέσεις! Και τίποτα δεν μας αγγίζει!
Ελπίζω και να είσαι και να νοιώθεις και να περνάς καλά...
Στρατή
Ποίηση που ζητά να υπερβούμε την αγριότητα των Ημερών και να παραδοθούμε σε ένα μόνο Στίχο...
σαν σύνθημα Αντίστασης
που θυσιάζει τη μικρότητα της παθητικής στάσης
στο Βωμό του ΠΑΘΟΥΣ...
κι ένας που παθιάζεται στον Έρωτα
δύναται να παθιαστεί σε κάθε πτυχή της Ζωής, όπως στη διεκδίκηση των Μικρών Θαυμάτων που συνθέτουν την Ευτυχία...
Αν βρεθώ στο Αδιέξοδο μιας Βέβηλης Εισβολής στον Κύκλο Ασφαλείας της Ζωής μου,
προτιμώ να πεθάνω από Έρωτα
με ένα Φιλί, σαν Πανσέληνο, Σφαίρα καρφωμένη στην Καρδιά..
ΦΙΛΙ...Πανσέληνος..
Christina
κι όμως... έρχονται...
σαν βιαστές της ΖΩΗΣ maw...
και μόλις ο πρώτος διαπίστωσε πως μπορεί εύκολα και δίχως αιματηρή μάχη να απολαύσει το τρυφερό Κορμί της Φωτεινής Ελλάδας,
έδωσε ΣΗΜΑ και πλησιάζουν κι άλλοι...
κι άλλοι...κι άλλοι....
Χρειάζεται ένας ΑΝΤΡΑΣ - ΘΕΟΣ...
ΔΙΑΣ?... ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ?....
να σώσει το Κορίτσι από τα νύχια των Βέβηλων.....
και η Ποίηση Ρούχο της τρυφερής Κοπέλας, που σιγά σιγά σκίζεται στο φύσημα των άγριων ανέμων της Εξαθλίωσης..
ΦΙΛΙ.... φλόγα στο βωμό της Θυσίας...
M
κι εγω ψάχνω ανιχνευτικά τον τελευταίο καιρό
να προσδιορίσω το συναίσθμα που με κατακλύζει..
Μία με πιάνει η ΥΠΕΡαισιοδοξία μου..
Φοράω το φως του πρωινού και με χαμόγελο υιοθετώ την πεποίθηση πως η μέρα που ξεκινά θα είναι Μέρα Ευοίωνης Αλλαγής..
μα κάθε βράδυ ανοίγοντας το σεντούκι των στιγμών που πέρασαν,
βλέπω πως και οι πρόσφατες Χρονικές αποθηκεύσεις μοιάζουν απελπιστικά με τις προχθεσινές... και με αυτες του προηγούμενου μήνα...
και τότε ένα αίσθημα Φόβου με διασχίζει...
Μίγμα αυθόρμητης αισιοδοξίας που κάθε πρωί γεννιέται
και φόβου που "κλεινει" την αλυσίδα του 24ωρου κάθε χάραμα....
Πόσο κρατάει ένα Όνειρο, πόσο?...
Κρατιέμαι από τις λέξεις..
μα..
πόσο βάρος να αντέξουν κι αυτες?..
τα νοήματα μέσα μας Φεγγάρια Ολόκληρα σε έκλειψη... και βαραίνει η Σιωπή...
Αν είναι να πεθάνουμε παντως...
να εκμηδενισουμε την αξιοπρέπειά μας...
προτιμώ να πεθανω από Ερωτα!...
να συρθώ ως το κατώφλι του για να κλέψω το τελευταίο φαρμακερό ΦΙΛΙ που θα σημάνει Θάνατο...
και ξέρεις ο πιο επώδυνος θανατος είναι εκείνος που τελείται μα εξακολουθείς να είσαι εν ζωή.... καταχρηστικά παντα!!!
ΦΙΛΙ... βέλος σε ΕκΠυρσοΚρότηση...
Αλατάκι μου
σε πτώχευση βρίσκομαι κι εγώ...
η σταγόνα μέσα μου μετουσιώθηκε σε θάλασσα επιτυχώς,
μα...
το αλατάκι της Νοστιμιάς μου μολύνεται από μελαγχολία και θλίψη
μπρος στο Φθινόπωρο που άσπλαχνο απέναντι στην Ανάγκη μας
προχωρεί τις διαδικασίες του αγέρωχο με Πρωτοβρόχια και Κρύα,
που δε συγκινούνται από το αν το Παιδί τουρτουρίζει.... αρρωσταίνει και τυλίγεται με χνώτο ανάσας που ασθενεί μέρα με τη μέρα...
και o Καιρός
Εγκληματίας Πολέμου, μάτια μου.....
την Άνοιξη οι μαργαρίτες του θα ανθίσουν πάλι τοσο όμορφες, είτε εμείς αντεχουμε στην τόση γυμνή ομορφια, είτε όχι..
η ΖΩΗ βρισκει τρόπο να διαιωνίζεται και να προχωρα με ή χωρίς εμας...
Τραγουδάκι Αφιερωμένο..
και πεισματικά σφιγγει το χερι παλεύοντας ως την Ανοιξη να είμαστε ευθυτενείς δίπλα στο μίσχο της περήφανης μαργαρίτας...
http://www.youtube.com/watch?v=WKdUQD4EBAQ
ΦΙΛΙ..... φόβος που ... εξατμίστηκε ή απορροφήθηκε από το δερμα της Αντοχής μας...
Σήμερα έβαλες το τραγούδι μου!!!
Ευχαριστώ…
Ο ένας απέναντι στον άλλο,
με τις φαρέτρες μας γεμάτες,
στρατευμένοι σε έναν εμφύλιο έρωτα…
Γιατί μ’ αυτό το τρόπο
θέλουμε να πεθαίνουμε..
ξερεις ποιο ειναι το ασχημο αγαπημενη μου οταν φυγει η σφαιρα δεν γυριζει πισω οτι και να κανεις και εδω το στοχο τον βρηκε... φιλι χωρις επιστροφη!!
Ευ αγωνίζεσθαι
Το έχω αναφέρει και στοπαρελθόν:
η ΕΥΤΥΧΙΑ δεν είναι ΑΤΟΜΙΚΗ υποθεση..
ΕΓΩ είμαι καλά.... εχω διασφαλίσει τις ΕΣΩισορροπίες μου.. Οι λιμνούλες μέσα μου ΔΕΝ ταράζονται από δονήσεις Εξωγενείς...
Όμως, οι συγκερασμοί και οι αλληλεπιδράσεις με τον ΕΞΩ κόσμο περιορίζουν τις πολυχρωμίες μου,
διότι ο καμβάς είναι ήδη βαμμένος με σκούρα χρώματα τρόμου και αγωνιώδους αντοχής....
Τα φιλιά μου.... παραπονα Φεγγαριού που δε γεννήθηκε για ... αυτοκτονικά εγχειρήματα ... μα ως Κίνητρο Ερωτικής Ονειροπόλησης!!!
Bitch
Το πιο γλυκό φονικό Όπλο, το Φιλί, σε φόντο μουσικής υπόκρουσης που ταξιδεύει τις αισθήσεις και η μετάβαση γίνεται όχι μόνο ανώδυνη, μα και επιδιωκόμενη!!...
Στο αδιέξοδο του μονόδρομου που σύσσωμοι διασχίζουμε,
πολλοί εισβολείς θα λαχταρήσουν ακόμη και την Πασνέλινη Σφαίρα με την οποία αυτοκτονούμε από Έρωτα,
για να ΜΗΝ πέσουμε στα χέρια τους!!!... ακόμη και το τραγούδι που σιγοψιθυρίζουμε ακόμη ερωτευμένοι!...
Ζηλεύουν ΟΤΙ έχουμε...
πλούσια χαμόγελα..
πλούσια καρδιά..
πληθωρική αυτοκτονία, γέφυρα μετάβασης από τον άθλιο Υλιστικό τους Κόσμο σε ένα πιο Υψηλό Επίπεδο Πνευματικότητας...
Εκεί που με μία φέτα ψωμί, λίγο ελαιόλαδο και ένα φρέσκο κρεμμυδάκι νιώθεις χορτάτος, ευτυχής και πλούσιος... όπως η Γιαγιάκα μου..
Εχω κάνει κι άλλη αναφορά στη Γιαγιά μου...
μαγική φιγούρα..
φτωχή, μα τόσο πλούσια..
λιτή, και τόσο πληθωρικά απέριττη!!!
Σε φιλω... με μουσική υπόκρουση ένα γλυκό παράπονο....
Μελίνα μου
δεν χαρίζω ΟΥΤΕ το θάνατό μου στους Εισβολείς που βεβηλώνουν ακόμη και την Ευτυχία των Αγέννητων Παιδιών μας...
Πυροδοτώ τον Εαυτό μου και σε Ιερό Πόλεμο τάσσομαι στην πρώτη Γραμμή..
Κυρήσσουν οικονομικό πόλεμο?..
Εχω πολεμοφόδια ανίατης τρέλας...
Αποφάσισα στο σχολείο με μία ομάδα μαθητών να ενταχθούμε σε πρόγραμμα με τίτλο την τρελή μου ανάρτηση:
"Πόσο μμμμμμ'αρεσει ΑΥΤΗ η φτώχεια"...
Θα ανασκαλέψουμε το Χρόνο και θα θυμηθούμε τον τρόπο Ζωής των παππούδων μας στα χωριά, στις επαρχίες...
Θα θυμηθούμε ΕΚΕΙΝΟΥΣ τους αφανείς Ήρωες που ζούσαν φτωχοί, μα πλούσιοι..
θα συγκρίνουμε με τη δική μας νοοτροπία ...
Πως μας έθισαν στον Υπερκαταναλωτισμό και τώρα κόβουν τα σκοινιά της μαριονέτας {με χρήμα φτιαγμένα{ και η μαριονέτα νιώθει γκρεμίζεται από το Θρόνο της ΥΠΕΡκατοχής ΥΛΙΚΩΝ...
ΚΑΙΡΟΣ να στραφούμε προς τα ΜΕΣΑ, γαμώτο μου...
να ξυπνήσει η ΕΣΩφωνή του καθενός και να ΑΠΕΞΑΡΤΗΘΟΥΜΕ από τις καθημερινές ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ που τελούνται στη συνείδησή μας ....
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ...
αρνουμαι να χαρίσω το θάνατό μου, την αγωνία του θανάτου μου Σε κανεναν!!!!
μας έμαθαν να θεωρούμε ΖΩΗ το ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙΝ...
χα!...
τους γραφω στα τσιγγάνικα παπούτσια που ΔΕΝ έχω!!!....
τους γραφω στις πατουσίτσες μου!!!!
ΦΕΥΓΩ...
ξενοικιάζω από το διαμέρισμα....
παιρνω τα παιδιά... το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ... και με το καραβάνι μου μετακινούμαι σε ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΕΜΟΥ...
εκει θα με βρείτε...
Φιλιά... βηματα ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗΣ από το σημείο όπου τελείται ο σκάρτος και διεφθαρμένος πόλεμος κατα των ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΑΞΙΩΝ...
ΜΑΓΕ
δε φοβάμαι πια....
ΕΧΟΥΜΕ αστειρευτες ΣΦΑΙΡΕΣ ... Φεγγάρια σε Πανσέληνο...
κάθε μήνας μας, Πλούσιος, ΔΕ μας στερεί την ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ του!!!
ο ΧΡΟΝΟΣ που νιωθαμε τάσσεται εναντίον μας, τελικά συμμαχεί μαζί μας και πλουσιοπάροχα μας προσφέρει ΑΝΟΙΞΗ, ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ, ΠΑΛΙΡΡΟΙΕΣ, Βροχή Αστεριών....
Πετάω τα ρούχα, τα αξεσουάρ, και πιο ΦΤΩΧΗ από ποτέ εκπαιδεύομαι να ΖΩ με το τιποτε του ΨΕΥΤΙΚΟΥ ΝΕΟπολιτιμού τους...
ΗΡΘΕ ο ΚΑΙΡΟΣ των ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ!!!!!!
μία κιθάρα...
ενα φεγγαρι..
μια νύχτα...
μία κουβέρτα χειροποίητη...
τη ΦΩΝΗ μας......
την ΚΑΡΔΙΑ μας...
και ΖΩ...
γαμωτο.... ΖΩ!!!!!
ελευθερη....
τους εχω Δολοφονήσει ΠΤΡΙΝ τολμήσουν ν'αγγιξουν τους ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ μου!!!!!
μία τους
και μία μου...
ΟΤΑΝ θα ερθουν να με καθησυχάσουν για να αντέξω λίγο ακομη!!!
θα τους απαντήσω:
ΕΓΩ αντέχω για ΔΕΚΑ Ζωές ακομη!!!
ΓΥΝΑΙΚΑ γαρ...
για εσας ΔΕΝ ΞΕΡΩ.....
γιατι ποτέ δε μαθατε ΠΟΥ κρυβεται το ΝΟΗΜΑ της ΖΩΗΣ..
ΕΓΩ...γαμω την ΤΡΕΛΑ Μου ...το ΒΡΗΚΑ!!!!!!!!!!!!
ΦΙΛΙ..μαγικο ξορκι που επιασε Μαγεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε...
Nelson
Το δύσκολο είναι να με κρατήσεις μακριά και να ΜΗΝ σε επισκεφτώ!!!
;-))))))))
το έπραξα ήδη..
γιατί μ'αρεσει να διακτινίζομαι ΠΑΝΤΟΥ...
χάραξα μία πρώτη σκέψη μου στην τρέχουσα ανάρτησή σου και με καλή πρόθεση θα συνεχίσω να σε επισκέπτομαι με δίχως δεσμεύσεις ανταπόδοσης!!!
Φιλάκι πρώτης προσέγγισης....
και χαμόγελο Πασνέληνος σε πρόσωπο που ΔΕ ΣΚΥΘΡΩΠΙΑΖΕΙ ΠΟΤΕ!!!
σε πείσμα των Καιρών!!!
Δημοσίευση σχολίου