Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

Περιτυλίγματα

(Photo: Shimizu’s doll)


Όσο περνά ο καιρός
απομακρύνομαι από τα φώτα
γίνομαι φιγούρα μυωπική
και διακρίνομαι θολά.
Ο γραφικός μου χαρακτήρας
μοιάζει με ίχνη αδέξιου δολοφόνου
μα κατά βάθος συλλαβίζει
καλοσύνες.
Το γράμμα μου δεν φτάνει ποτέ
μα παραδόξως διαβάζεται
και λαμβάνω το δώρο μου.
Όχι ότι υπήρξα καλή
είναι που άλλαξε το πρωτόκολλο αποστολής.

Λαμβάνουν οι αληθείς.

Από μικρή
είχα τα πιο αληθινά παιχνίδια
πινόκιους και μητριές
πιστούς στους ρόλους τους
κι εγώ εκεί
λάτρης της κρυμμένης καλοσύνης.
Έμαθα να κρύβομαι κι εγώ
να είμαι άλλο απ' αυτό που μοιάζω.
Δεν είναι πως ψεύδομαι.
Είναι που ντύνομαι πολλά περιτυλίγματα
ώστε να χάνει την υπομονή του ο Παραλήπτης
και να με αφήνει στην ησυχία μου.

Έχω ζήσει απύθμενη ησυχία
που ήταν κάτι άλλο απ' αυτό που φαινόταν.
Βουητό εσωτερικής εντροπίας.
Ένας θόρυβος άναρθρων κραυγών
βοήθειας ή ιδιωτικής γιορτής.

Ένα δώρο,
δίχως ν' αποκαλύπτει ταυτότητα.
Πινόκιο, μητριά, μάγισσα, χιονάτη..
ανέγγιχτο
μέχρι να διαπιστωθεί πως υπάρχουν ακόμη χέρια
που ξέρουν να ξετυλίγουν δίχως να τραυματίζουν
που δεν χάνουν τη λαχτάρα της έκπληξης
που μένουν ως το τέλος του ξετυλίγματος
εκεί που αρχίζει το αληθινό παιχνίδι
των γυμνών από ετικέτες Εαυτών.









































Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2019

Ατομική Φυσική




Τις νύχτες που γίνομαι λούτρινη 
μην μου μιλάς για καθήκοντα, 
ούτε για κινδύνους.
Μην μου ζητάς ούτε
 να 'ρθω κοντά σου.
Έλα εσύ σε μένα.
Διαπέρασε τα τείχη
και κατέβα στο υπόγειο.
Η βαρύτητά μου αμείλικτη 
με ρίχνει από το ρετιρέ μου
όπως οι τρομοκράτες
τραβούν το χαλί 
κάτω απ' τα πόδια των επισήμων.
Τα βράδια 
παύω να είμαι η επίσημη της ζωής μου
γίνομαι κομπάρσος μου
με ντουπλάρω στις δύσκολες στιγμές
και τραυματίζομαι για χάρη μου.
Με ξεμπροστιάζω μπροστά μου
και μπροστά σου
αν έρθεις.
Χωρίς τις μπογιές μου.
Άβαφα μάτια αυπνίας
ασπρόμαυρος εγκέφαλος
παίζω με φωτοσκιάσεις
παιδικών φόβων.
Τ' αντικείμενα, οι αλήθειες και οι αφηρημένες έννοιες 
συγκρούονται με φόρα
κινούμενα αντίρροπα με το διάνυσμα 
της φθοράς μου.
Λύνω τις εξισώσεις διατήρησης της ενέργειάς μου
μα δεν υπάρχουν πανελλήνιες να περάσω κάπου
να με συγχαρούν οι εφιάλτες μου.

Μένω στην ίδια τάξη μου
και τρέμω
μην όλο το βάρος που κουβαλά το σκοτάδι
αδειάσει την πίσσα του πάνω μου
και αντί για αγκαλιά
μού χρεωθεί μία επιπλέον βαρύτητα
να την προσθέσω στον τύπο 
της πτώσης μου.
















Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2019

Τυχαίας προσπέλασης




Κόκκαλα και συναισθήματα
μπερδεμένα με αποκόμματα ποιημάτων
ανάμεσα ένας ευαίσθητος σουγιάς
που 'χει πάνω του φρέσκες στάλες από δάκρυα
παλιό αίμα παιδικών απομονώσεων
που τις χάραζε να μπει φως
και μία λάμψη από τ΄ αστέρια που σκοτώσαμε
με ευχές γενεθλίων
δεξιά κι αριστερά ξεχασμένοι υπότιτλοι
από διαλόγους που δεν κάναμε
στριμωγμένος σ' όλα λιγοστός αέρας
να ανασαίνουν οι φωνές που πνίξαμε.
Ανοίγω κατά διαστήματα το στόμα του συρταριού
να το ταΐσω με κάτι μου ακόμα.
Αποθηκεύσιμο σαν κάτι αξίας
κι όμως όλα μου αντίκες της δεκάρας.
Τάχα ποιήματα, μιας ζωής σε παράξενη τάξη.

Έχω χάσει αμέτρητους ήρωες
μέσα στο ακατάστατο Είναι μου
κι ένα σωρό εαυτούς.

Δεν είναι σώμα το σώμα.
Είναι αποθηκευτικός χώρος
ενός χάους που απωθεί
κι ο νους μικρογραφία παιδικής μπίλιας
αναμασά και διαστέλλει τις σκέψεις του
και λαβυρινθίζεται στο παλιό φλιπεράκι
που 'χω αποθηκευμένο στο συρτάρι
με τα ενθύμια της παιδικότητας.









Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019

Χωρισμός



-Ε, τότε ας χωρίσουμε..
-Ξέρεις τί είναι ο χωρισμός..? 
-Μικρός θάνατος..
-Όχι. Δεν είναι θάνατος. Αν ήταν θάνατος θα 'ταν καλά. Θα πέθαινε ένα κομμάτι σου, θα ησύχαζες. Ο χωρισμός είναι επέμβαση ανοιχτής καρδιάς χωρίς αναισθησία. Νιώθεις τα νυστέρια να κόβουν το σιαμαίο κομμάτι σου και να ξύνουν τα υπολείμματα των συνδέσμων. Σού μεταγγίζεται νέο ουδέτερο αίμα, αποβάλλοντας από το σώμα σου την γνώριμη θερμοκρασία και τον οικείο παλμό, με τις ταχυπαλμίες και τις αρρυθμίες του. Κι αφού τελειώσουν με την καρδιά, τα νυστέρια δουλεύουν στον εγκέφαλο. Αποκόβουν περιοχές μνήμης για να σβηστούν συναισθήματα και σκέψεις και καυτηριάζονται μία μία οι απολήξεις. Ένα νυστέρι χαράζοντας κανονικοποιεί τον αμφιβληστροειδή χιτώνα, ώστε να πάψουν τα μάτια να κοιτούν με το φίλτρο της ωραιοποίησης που 'χουν οι ερωτευμένοι. Κάθε σπιθαμή δέρματος λειαίνεται με λεπίδα. Να σβηστεί κάθε ίχνος απ' τ' αποτυπώματα των αγγιμάτων. Τέλος, μικρά ψαλιδάκια, που μοιάζουν του κεντήματος, κόβουν με υπομονή κάθε νήμα, ξέφτι κι αν χρειαστεί αρτηρία και φλέβα,  χωρίζοντας την Ζωή σου από την Ζωή του Άλλου. 
Και αφού βγεις από το χειρουργείο για ανάρρωση, σού ανακοινώνεται πως... η εγχείρηση απέτυχε και θα χρειαστεί να την επαναλάβεις, χωρίς να είναι βέβαιο πόσες φορές, ώστε να πάρεις εξιτήριο και να.... συνεχίσεις να ζεις μία φυσιολογική Ζωή, μόνος σου πια. 

Κι όταν στη Ζωή σου ξαναδεθείς, αφεθείς ν' αγαπήσεις και ν' αγαπηθείς ένας απόκοσμος φόβος μέσα σου θα σε καταδιώκει.. μην και χρειαστεί να τον ζήσεις ξανά.

Ο χωρισμός δεν είναι λέξη να παίζεις μαζί του.









Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2019