συνοδηγός

Διασχίζουν την πόλη 

κάτι γυναίκες με πρόσωπα θλιμμένα 
πίσω από θολά τζάμια συνοδηγών 
με το άνοιγμα απ' όπου φεύγει 
          ο καπνός του τσιγάρου του, τα λόγια και οι σφαίρες των μορφασμών του 
να μην αρκεί για να αποδράσουν 
- δεν το προσπαθούν πια - 
η σκέψη τους κολλάει και θρυμματίζεται στο τζάμι
ανακατεύεται με τις σκόνες, τους λεκέδες και τις κουτσουλιές των πουλιών
που επιλέγουν πάντα τη μεριά τους 
και εκείνες σε θερμοκρασία απόρριψης 
υπάρχουν μη υπάρχοντας 
ρίχνουν τα φύλλα τους, το βλέμμα, τον εαυτό τους
πειθήνια βουλιάζουν στο κάθισμα 
σαν αχρησιμοποίητος ή πολυχρησιμοποιημένος αερόσακος 
ένα φθαρμένο εξάρτημα του αυτοκινήτου 
ένα εξάρτημα της φθαρμένης ζωής του οδηγού.
Μία άνθρωπος που πάντα ταξιδεύει 
με την ψυχή δεμένη πίσω από το όχημα 
να στραγγίζει το αίμα της στο οδόστρωμα 
και το σώμα στη θέση του συνοδηγού 
απορροφά τους κραδασμούς 
με έναν κορεσμό που καταβροχθίζει τις άμυνες 
και οδηγεί σε καταθλιπτικό αδιέξοδο 
εκτός κι αν.. μία σφοδρή σύγκρουση 
της δώσει την ώθηση να βγει από το όχημα 
να ενώσει τα κομμάτια της,
να σηκωθεί 
και να συνεχίσει πεζή 
οδηγώντας μόνη της τη ζωή της.