Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Υπότιτλοι Αρχής...


Το πρωί ανατέλλω
χαϊδεύω τη γάτα
με φιλάω στον καθρέφτη
-ναι, μ΄αγαπάω τα πρωινά-
καλημερίζω τους γείτονες
χαμογελάω στον τροχονόμο
-ανθρώπινα-
είμαι ανοιχτή στα παιδιά
δεκτική προς όλους
-καλοπροαίρετα, δεν περιμένω επιστροφές-
συνεργάζομαι με τους συναδέλφους
είμαι συνεπής στις προθεσμίες
εμπλέκομαι με πολλά
στέλνω mail
οργανώνω εκδηλώσεις
παρακολουθώ τηλεδιάσκεψη
ενημερώνομαι
διαβάζω βιβλία
γράφω στο περιθώριο
διαβάζω κείμενα φίλων
κι ενίοτε σχολιάζω
ποτέ δε θα με δεις με εφημερίδες
εκτός τις σχολικές
ποτέ δεν παρακολουθώ τηλεόραση
μόνο κινηματογράφο
-τα λεφτά μου δεν φτάνουν πια-
τα μεγάλα θέματα τα συζητώ
με τον ζητιάνο στο δρόμο
με το παιδί
με την γιαγιά στο χωριό
ποτέ με τον δήμαρχο
ποτέ με τον βουλευτή
αυτοί δε συγκρατούν το μικρό σου όνομα
εκτός κι αν θέλουν να σε χρησιμοποιήσουν
ή να σε βλάψουν.
Με ξέρει με το μικρό μου η ταμίας στο σούπερ μάρκετ
η κυρία στο φούρνο
όλοι οι γονείς των μαθητών μου
ο συντονιστής της συνάντησης εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ
εχθροί και φίλοι
μα το όνομά μου ποτέ δεν είχε τόση αξία
όση όταν το προφέρεις
η μέρα μου δεν έζησε τέτοιες κορυφώσεις
όπως όταν είναι να σε δω
η στιγμή μου ποτέ δεν έπαιρνε παράταση ευτυχίας
η ευτυχία μου ποτέ δεν έπαιρνε παράταση ζωής
και όταν κάποιες νύχτες με σκοτώνεις
ξαγρυπνώ ως το πρωί από το θάνατο
και σε κοιτάζω αθόρυβα
καθώς κοιμάσαι αγκαλιά με το άψυχο κορμί μου
που σαν από θαύμα
όσο το αγγίζεις επιμένει να αναπνέει...

Το πρωί ανατέλλω
με τον ίδιο τρόπο
μόνο και μόνο για να Δικαιώσω το Θαύμα
που διαρκώς ποντάρει επάνω μας...