Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

Στο κόλπο



Η εικόνα μου αναλαμβάνει την παραπλανηση του καθενός ΕΔΩ:
http://hdimagelib.com/surreal+dream+photography


Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Προπληρώθηκε
για αορίστου χρόνου συνεργασία
η δουλειά απλή
-κι απασχόληση την λες-
ν' απασχολεί τη σκέψη των πολλών
με το τίποτα.

Κι από τότε
βολτάρει έμμισθος
φορώντας έρωτες σφοδρούς
και παρασκήνιο
σ' εξώφυλλα φυλλάδων
με το άρθρο αναπτυγμένο εντός.

Στην ώρα του διαβάζεται
κι όταν παρέλθει η αλήθεια του
ανατυπώνεται με το πίσω μπρος
αναδημοσιεύοντας τον εαυτό του
και χώνεται αυθάδικα και μισοτιμής
στις χούφτες των ανέργων
μην και το χώρο πιάσει
κάποια δωρεάν προκήρυξη
κι ένας ξεσηκωμός.
















Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Άτολμοι


Τί όμορφα αοριστολογούμε
και γενικεύουμε
ποιητολογώντας
μέσα σ αναίμακτους πολέμους
επικών στίχων παρατήρησης
άγνωστων θυμάτων κι ηρώων
που εκπροσωπούν τον καθένα ξεχωριστά
κι όλους μαζί,
μα και κανέναν.

Κι όταν έρχεται η ώρα
μία έκτακτη ανάγκη ν απαιτήσει
έμπρακτη συμμαχία
οπισθοχωρούμε
σαν τυφλοπόντικες που κρύβονται
στις βαθιές ρυτίδες της ποιητικής ομορφιάς
κρατώντας ένα φακό στο χέρι
για να γράφουν έμπνευση
στα σκοτάδια
όντας άτολμοι
να ποιήσουν το θαύμα μιας ανατροπής
έξω στο φως
εκεί που μάχεται με τον εαυτό της
η Ανθρώπινη Ύπαρξη.









Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Δύσκολη Υιοθεσία



Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018
------------------------------------------------------------------

Πιασμένοι από το χέρι. Με τις αποφάσεις επιμελώς πακεταρισμένες από το σπίτι. Κατασταλαγμένοι, αν και αφηρημένα αμήχανοι, περνούν την πόρτα του γραφείου της διευθύντριας. Έτοιμοι για υιοθεσία.
Τα μωράκια παρελαύνουν σε ένα άλμπουμ παρουσίασης. Εξωτερικά χαρακτηριστικά, εσωτερικά χαρίσματα. Ζητείται το ιδανικό βρεφάκι για τους ιδανικούς γονείς. Μία στάση στη σελίδα 25. Ευρέθη.

Οι υπεύθυνοι πακετάρουν την μικρή ζωή και οι γονείς την παίρνουν αγκαλιά και την ενσωματώνουν στη δική τους. Εύπλαστο μικράκι, μεγαλώνοντας θα υιοθετήσει τις συμπεριφορές των γονιών. Καλοί άνθρωποι, λέει η κοινωνία. Καλοί άνθρωποι, λένε οι αξιολογήσεις. Όλα ιδανικά.

Στο προαύλιο του ορφανοτροφείου ένα Παιδί ξέφυγε από τις υιοθεσίες. Άγριο νηπενθές, ακανόνιστα αναπτυσσόμενο, που δεν κλαδεύεται, δεν κανονικοποιείται ο νους του στα πρότυπα των "καλών", δεν σμιλεύεται καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση κανενός. Αυτόμορφο κι ακυβέρνητο, απωθεί τους υποψήφιους γονείς, οι οποίοι προσανατολίζονται στα βρέφη που είναι ζυμαράκια στα χέρια της ύψιστης φιλανθρωπίας, της υιοθεσίας.

Ο μικρός σχεδιάζει επιθέσεις κι ανατινάξεις στις βιτρίνες του ευτυχισμένου κόσμου των υποκριτικών ανθρώπων. Παραβατικότητα τιμωρούμενη στα όρια του εγκλεισμού. Η εγκατάλειψη και η απουσία είναι αμόνι. Ακονίζει το μέταλλο του Νου σε αγριεμένο σχήμα επιθετικού εργαλείου. Ηθικός αυτουργός, η Αγάπη που λείπει.

Στην τελευταία απόκλιση του μικρού από τα ευπρεπή, η Διευθύντρια, αυτή η τυλιγμένη στο ακριβό ταγέρ γυναίκα, με το περιποιημένα χαμογελαστό πρόσωπο μπροστά στους γονείς, το έσυρε τραβώντας το από το αυτί και εκτόξευε λέξεις καρφώνοντάς τες στην πληγή:
-Για σένα πια δε θα ρθει ποτέ κανείς. Όσες ευκαιρίες είχες τις έχασες και συνεχίζεις προκαλώντας. Θα μείνεις μόνος και κλειδωμένος στην απομόνωση... (εννοούσε την απομόνωση της Ζωής.... του κόσμου όλου....)

Ο πιτσιρίκος δε φοβόταν το σκοτάδι. Έκλεινε τα μάτια και άναβε το φως στρέφοντάς το στις αθέατες γωνιές της συνείδησης. Αντιστάθηκε στις διαλείψεις. Όταν τελείωνε η τιμωρία, όλα τα θυμόταν. Εσωτερικές και εξωτερικές πραγματικότητες. Είχε αντιληφθεί τις φυλακές που κουβαλούσαν, σαν καβούκι πάνω τους, όλοι. Στεκόταν οκλαδόν στο κέντρο της απομόνωσης και με μία αιχμηρή ηρεμία τρυπούσε τους τοίχους και την υπομονή των τιμωρών του.

Ένα πρωί, από έναν φεγγίτη της ζωής, ξεπρόβαλε μία Θηλυκή Μορφή που είχε ίδια σκοτάδια μέσα της μ' αυτά του μικρού παραβάτη. Κατέθεσε στοχευμένο αίτημα υιοθεσίας ζητώντας το Αγόρι. Τόση καλλιεργημένη μέσα της μητρότητα κι όμως θεωρείται οικογένεια μονογενεϊκή. Δύσκολη η έγκριση υιοθεσίας. Μεγάλη όμως η επιμονή της. Η Ζωή σμίγει τους Ανθρώπους που έχουν την ίδια ανάγκη, το ίδιο παρασκήνιο, το ίδιο κελί εαυτού.

Ήταν τεκμηριωμένη η επιχειρηματολογία της.
Ήταν που το ίδρυμα ήθελε να απαλλαγεί από τον ταραχοποιό.
Υπογράφηκαν τα συμβόλαια.
Αποχώρησαν μαζί.
Δεν πιάστηκε από το χέρι ο μικρός. Μετακινώντας τον κύκλο ασφαλείας του, περπάτησε ως το αυτοκίνητο. Όλη η περιουσία του ένας σάκος ρούχα και μία αγκαλιά που περιμένει ν' ανοίξει.

-Τί σκέφτεσαι; ρώτησε η Γυναίκα.
-Βγες από το κεφάλι σου και μπες στην καρδιά σου, προτείνει ο Όσσο και είναι ενάντια στην επανάσταση κι υπέρμαχος της εξέγερσης. Ατομική υπόθεση λέει.
-Ετοιμάζεις εξέγερση;
-Μαζί θα την πετύχουμε. Μαζί κι ο καθένας ατομικά και πάλι μαζί. Τώρα δεν είσαι μόνη. Ούτε κι εγώ. Έχεις αποθέματα αγάπης. Γι' αυτό ήρθες για μένα. Οι άλλες υιοθεσίες είχαν συμφεροντολογικό χαρακτήρα. Επιζητούσαν το ιδανικό βρέφος για να το προσαρμόσουν χωρίς εκπλήξεις στη ζωή τους. Χωρίς να ερωτηθεί το μωρό, εφόσον δεν είχε ούτε σκέψη, ούτε λόγο. Θα βαφτιστεί χριστιανός, θα οριστεί ισλαμιστής, θα γίνει βουδιστής, ανάλογα με τις επιταγές των τρυφερών γονιών που περνούν με το χαμόγελο τα μεγάλα πρέπει τους. Φυλακές. Δε ρώτησες να σου πω για μένα. Ξέρεις μόνο όσα σου είπε η διεύθυνση του ιδρύματος. Ξέρεις όμως πως η αλήθεια μου είναι πολλά περισσότερα από αυτά. Και ήρθες μόνο για μένα. Το ένιωσα.

Πριν βάλω μπρος το αμάξι, ξετύλιξα το αλουμινόχαρτο και του πρόσφερα πρωινό. Μηλίγγες. Βουτυρωμένες, γεμάτες τυρί, αλμυρές, πικάντικες, εύγευστες, χορταστικές, όπως η Ζωή που απλώνεται.
-Δεν τρώω κρέας, είπα χαμηλόφωνα.
-Άρα δεν τρώς κι ανθρώπους, απάντησε αποστομωτικά.

Χαμογέλασα. Τον κοίταξα στα μάτια. Ένας Άντρας 42 ετών, που ξέφευγε τόσους αιώνες ζωής από όλες τις υιοθεσίες, συναίνεσε να αφεθεί στα χέρια μου σαν παιδί 13ων ετών.
Αυτός ο Άντρας δεν έχει ηλικία. Πάντα θα είναι το Δύσκολο Παιδί που τόλμησα να υιοθετήσω υπογράφοντας συμβόλαιο Ζωής μιας ριψοκίνδυνης συνύπαρξης, όταν όλοι οι άνθρωποι κυνηγούσαν την ασφάλεια των καλοστημένων σχεδίων ζωής, χωρίς παρεκτροπές.
Εγώ τόλμησα να κυνηγήσω την Έκπληξη, που στην πιο αυθεντική της μορφή, γεννιέται στο Μυαλό και στην Καρδιά ενός γεννημένου εξεγερμένου Αντιρρησία.


















Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Shu ismak



Ismi Kakia.

Όταν λες "αγαπάω τα λουλούδια" είναι πιο ουσιώδες από το να πεις "αγαπάω τα τριαντάφυλλα".
Όταν λες "αγαπάω τα ζώα" είναι σαφώς πιο ουσιώδες από το να πεις "αγαπώ τις γάτες" ή από το ιδιοκτησιακό "αγαπώ τον γάτο μου".

Όταν λες "αγαπώ τα παιδιά" δεν ξεχωρίζεις κανένα παιδί από την Αγάπη.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016.
Κέντρο Φιλοξενίας Γιαννιτσών.
50.... ίσως 60.... μπορεί κι 80 παιδιά σε μία μεγάλη σκηνή με ξύλινο πάτωμα. Χωρίς καρέκλες. Χωρίς άλλη υποδομή. Χωρίς ρεύμα. Χωρίς εποπτικό υλικό.
5 δασκάλες κι ένα ραδιόφωνο με μπαταρίες.
Και ξαφνικά καταλαβαίνεις πως ΕΣΥ είσαι το μόνο εποπτικό μέσο που έχεις για να δημιουργήσεις "Δημιουργική Δράση" και να απασχολήσεις χαρούμενα τα μικρά πιτσιρικάκια από 2 έως 12 ετών.

Και δικαιώνεσαι κατανοώντας πως στη γνωριμία σου με το παιδί, δε χρειάζεσαι μεταφραστή, δε χρειάζεσαι λέξεις, παρά μόνο δύο χαμογελαστά μάτια και μία παλάμη ανοιχτή να πιαστεί το μικρό χεράκι που απλώνεται.

Δεν ξέρω πώς συνεννοηθήκαμε. Όμως ξαφνικά όλοι μπήκαμε σε έναν κύκλο. Ίσως ο κύκλος, σαν σχηματική ταξινόμηση, να δημιουργείται αυτόκλητα για να μπορεί ο καθένας να έχει οπτική επαφή με όλους. Η μπαλαντέζα δεν έφτανε ως τη σκηνή. "Δεν θα έχετε ρεύμα"  ήταν η διαπίστωση των υπευθύνων. "Θα τραγουδήσουμε" ήταν η απάντηση η δική μας.

Ξεκίνησαν παιδικά τραγούδια. Η σκηνή χόρευε ολόκληρη. Το πάτωμα απορροφούσε τους κραδασμούς από τα χοροπηδητά. Σαν να είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε ένα πάρτι αφιερωμένο.... εμμμμ..... αφιερωμένο (πού αλλού?) στο Παιδί.

Σ' αυτό το παιδί που όπου κι αν βρεθεί μετατρέπει το μέρος σε παιδική χαρά. Που δεν ξεχνά πώς ζωγραφίζεται το χαμόγελο. Που δε φοβάται την ανθρώπινη επαφή. Που δείχνει εμπιστοσύνη στην σιωπηρή καλή σου πρόθεση. Που συγχρονίζεται με το τραγούδι κι ας μην καταλαβαίνει τα λόγια. Που θέλει να μάθει το όνομά σου κι ας μην το θυμάται μετά. Που δεν μετρά τον άνθρωπο από το τί ρούχα ή παπούτσια φορά, μα από το τί ψυχούλα κουβαλάει.

Δεν ξέρω αν εμείς οι 5 δασκάλες δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις "Δημιουργικής απασχόλησης" για τα υπέροχα παιδιά ή αν αυτά τα μικράκια, χωρίς να το γνωρίζουν, μάς δίδαξαν πως είναι δυνατόν να γίνει μάθημα χωρίς αίθουσα, χωρίς βιβλία, χωρίς τετράδια, χωρίς υπολογιστές, χωρίς πίνακες, χωρίς θρανία, χωρίς ΤΙΠΟΤΑ, παρά μόνο με Ανθρώπινο Δυναμικό.

Όταν σαν χώρα περάσαμε το κατώφλι της κρίσης (περίπου το 2010) και των μνημονίων διαδίδονταν πολλές αλλαγές στο χώρο της εκπαίδευσης. Συγχωνεύσεις σχολείων, πολυπληθείς τάξεις, αυξήσεις του ωραρίου των καθηγητών, ελλειπή συγγράμματα, παύση διορισμών, απολύσεις, ελλειπή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών πάνω στα νέα προγράμματα, αυτοσχεδιασμός όπου χρειάζεται.

Τότε είχα αναφέρει "Δε με νοιάζει ό,τι κι αν αποφασίσουν οι ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας στη συνεργασία τους με το Υπουργείο Οικονομικών. Εγώ μάθημα μπορώ να κάνω και σε υπαίθριο σχολείο χωρίς τίποτε άλλο από τους μαθητές και τον εκπαιδευτικό. Αίθουσα διδασκαλίας η Φύση. Με καύσωνα, με βροχή, με χιόνι, με αέρα, με βιωματική μάθηση, με αυτοσχέδιο φυτολόγιο, με μελέτη του βιοτόπου της περιοχής, με απεγκλωβισμό του παιδιού από τις αλυσίδες των νέων τεχνολογιών, με επιστροφή στη Φύση, με κριτική σκέψη να αφορμάται από τα κίνητρα της Ζωής."

Έλεγα πολλά παρεμφερή που έμοιαζαν ουτοπίες μιας ανέφικτης πραγματικότητας.
Είχα γράψει τον "Ενστικτώδη Συλλαβισμό"  που υπερέβαινε τη μητρική γλώσσα και την οποιαδήποτε διάλεκτο.
Είχα γράψει την "Ενεργειακή Υπογραφή" και επιμένω σε όλα όσα ψιθύρισα ή ούρλιαξα.

Ismi Kakia.

μα ... ακόμη κι αν είχα άλλο όνομα, η ενεργειακή μου υπογραφή θα ήταν η ίδια:
Μικρούτσικη μουτζούρα στην άκρη μιας παιδικής μου ζωγραφιάς που ακολουθεί το Παιδί σε κάθε του βήμα.

Σήμερα τα παιδιά που δεν μιλούν τη γλώσσα μου μού δίδαξαν πως:
όταν λες "Αγαπώ τα λουλούδια" είναι πιο σπουδαίο από το να πεις "αγαπώ τα τριαντάφυλλα".
Όταν λες "Αγαπώ τα ζώα" είναι πιο σπουδαίο από το να πεις "Αγαπώ τις γάτες" ή από το ιδιοκτησιακό "αγαπώ τον γάτο μου".
Όταν λες "αγαπώ τα Παιδιά" είναι τόσο σπουδαίο που ταυτίζεται με το "αγαπώ και σέβομαι τη Ζωή" και εδώ δεν υπάρχει περιθώριο εξαιρέσεων.


Ευχαριστώ αυτά τα χαμογελαστά μουτράκια που μου θύμισαν πως  η Ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο να διαιωνίσει την Ευτυχία της Ύπαρξης.







Αυτοφυής Εκπαίδευση



Η εικόνα μου διδάσκει τη μητρική της γλώσσα ΕΔΩ:
http://designyoutrust.com/joelrobisonputyourhandsup5-2/


Μόλις είχαν αρχίσει να διδάσκουν
τη μητρική τους γλώσσα
τα λουλούδια στα παιδιά

φύτρωσαν φράχτες 
γύρω από τους κήπους
καρφώθηκε στο χώμα η σημαία
των περιορισμών, των απαγορεύσεων 
και της συμμόρφωσης
τα φτυάρια  και τα καρφιά
επέβαλαν τη διάλεκτο των ανθρώπων
τα φωνήεντα μαστίγωναν το άρωμα
τα σύμφωνα συνέλαβαν τις ρίζες
για αυθαίρετη εξάπλωση
στον παιδικό Νου.

Μάτωσε η Γη
κυνηγήθηκε η Ψυχή της.
Ο αέρας μετέδωσε το μήνυμα 
ξεσηκώνοντας τα σμήνη
πουλιών, εντόμων κι αγγέλων
για το δικαίωμα των παιδιών 
να διδαχθούν Ελευθερίες
μεταφρασμένες στη γλώσσα της αναρρίχησης.




Τρίτη 7 Ιουνίου 2016

Δρομέας




Η εικόνα μου συναγωνίζεται τον εαυτό της ΕΔΩ:
http://freedesignfile.com/63366-set-of-running-people-vector-02/


Άπλωσα το χάρτη
και λαχάνιαζα με δρασκελιές
τα δάχτυλα
καλπάζοντας πάνω από τα βουνά
σ' έναν μετ' εμποδίων αγώνα
προς το σύννεφο.

Βιάστηκα να τερματίσω
τον κάθε αγώνα μου
κι όλο έτρεχε το κείμενο της Ζωής μου
κι έμενα πίσω από το είδωλό μου
που ανέβαζε παλμούς
ξήλωνε τη σκιά του
έραβε διαχωριστική γραμμή στο χωματόδρομο
και προσευχόταν για βροχή
καθώς στέγνωνε στο φως του χρόνου
το δέρμα μου.

Έτρεχε ο δρομέας
κι ο ταχογράφος μου
έγραφε χιλιόμετρα και βιογραφία.
Κόντευα στον κεραυνό
δε γυρνούσα να κοιτάξω πίσω.
Μία φωτιά κι ένα λουλούδι
φύτρωσαν στο σημείο εκκίνησης
πάνω στο ίχνος μου
σκαρφάλωσαν ως το Θεό
τυλίγοντας σπίθες και ρίζες
στον αστράγαλο
και στην πατούσα μου.

Είχα το στίγμα του αγγελιοφόρου
έτρεχα κάθε πρωί
πριν ξυπνήσει η πόλη
να διαμοιράσω στο κατώφλι των Ανθρώπων
το μήνυμα της Δια Βίου Εκκίνησης.
Ήθελα να νικήσω το ενδεχόμενο
του πρόωρου θανάτου των Ανθρώπων
που μετριούνται ασάλευτοι και νεκροί
στα καφενεία της παγκόσμιας Αδράνειας.





Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

Αυτό είναι..




Ψευτοδιανοούμενοι,
τάχα αναλυτές αυτού του κόσμου..

Το μόνο που μπορούμε να μεγενθύνουμε
είναι ο λυγμός μας

κι αν αυτός ο λυγμός
ταυτιστεί με το Παράπονο του Ανθρώπου

τότε, ναι...
αυτό είναι Ποίηση.

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Συνεργός - The accomplice Short Film 2016


Σκηνοθεσία-Μοντάζ: Εβίτα Παπαναρέτου
Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο της Κάκιας Παυλίδου με τίτλο "Συνεργός". 
Πρωταγωνιστεί η Αγγέλικα Γάνα και συμμετέχει η μικρή Άννα Μαρία Αμανατιάδου.

 Ευτυχία για τον Τρελό και τον Καλλιτέχνη είναι να συμπορευτεί -έστω σ ένα μονοπάτι Δημιουργίας - με Ανθρώπους που κοιτούν με τον ίδιο αδιάκριτο τρόπο εσωανάλυσης και φέρουν έντονο το στίγμα ανησυχίας.


Κείμενα από το ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015 που ενέπνευσαν το σενάριο του film.

1. Η καλή και η κακιά, Εγώ

Ρετιρέ. 4ος όροφος. Πτώση. 3ος. 2ος. Ημιόροφος. Ισόγειο. Κλιμακοστάσιο. Θαμμένη.
40 τετραγωνικά. 30. 20. 5. Πνίγομαι. STOP. (συνεχίζει…
αντιστέκομαι…)
Δεν έχω αυλή να τρέξω όταν μου επιτίθεμαι και με κυνηγάω, σαν άγριος σκύλος κατοικίδιας φυγής, ως εκεί που τεντώνει το λουρί μου, να ξεφύγω από το αφεντικό μου που ξεσπάει πάνω μου.
Ξεσπάω.
Καλέ μου δίποδε Εαυτέ πολύ σε τάισα. Καλοθρεμμένοςόπως είσαι, ήρθε η ώρα να φαγωθείς. Τρέχουν τα σάλια μου κι εσένα τα δάκρυα. Μας λείπουν τα σιρόπια να γλιστρήσει ο θάνατος να γλιτώσουμε τα έξοδα της κηδείας. Στρώνω τραπέζι.Κάθισε να σε πιάσω.
Κλαις;
Μην κλαις. Είσαι όμορφη όταν κλαις, μα χάνεις τη νοστιμιά σου. Αλμυρίζεις πολύ. Γίνεσαι λύσσα. Και μη φωνάζεις,θα μας ακούσουν και θα ’ρθουν να σε σώσουν. Θα μαζευτεί κόσμος, ενώ το δείπνο απόψε είναι για μας τους δυο. Όποιος πέσει πρώτος νεκρός θα φαγωθεί. Τι λες…; Έλα, αποποιήσου την τόση σου καλοσύνη. Καλέ μου δίποδε Εαυτέ, κινδυνεύεις. Οι δαίμονες του μυαλού μου κρατάνε μαστίγια και ήδη είσαι στριμωγμένος στη γωνιά της Καλοσύνης σου. Μια σταλιά
δωμάτιο αυτή η Τόση Καλοσύνη σου, μ’ ένα τόσο δα μπαλκονάκι Ανταμοιβής. Δεν έχεις ελπίδα. Πήδα. Σε φτάνω.
10. 9. 8. 7. 6…
Ουρλιάζω. Ορμάω.
Πηδάς. Πέφτεις.
Ρετιρέ. 4ος όροφος. Πτώση. 3ος. 2ος. Ημιόροφος. Ισόγειο.
Κλιμακοστάσιο. Θαμμένη.
40 τετραγωνικά. 30. 20. 5. Πνίγομαι. STOP. (συνεχίζει…αντιστέκομαι…)
Δεν έχω αυλή να τρέξω. Μου επιτίθεμαι. Με πιάνω. Ξεσπάω. Σπάω. Αντίστροφα μετράω. Είμαι καλά. Δεν είμαι καλά. Είμαι καλή. Είμαι κακιά. Ποτέ δεν ξεφεύγω από τα χέρια μου. Φασαρία, κακό. Μαζεύτηκε κόσμος. Αστυνομία. Έρευνα. Ανακρίσεις. Δαχτυλικά αποτυπώματα. Ο λαιμός μου γεμάτος. Το σώμα γρατζουνιές. Τα νύχια με αίμα. Ταυτοποίηση.
Εγώ, η καλή και η κακιά, εναντίον μου, σε ώρες που εκδικούμαι την τόση μου ευτυχία με βανδαλισμό και αυταπάρνηση,με λεηλασία και ξεριζωμό… Ζωμό… Τι όμορφα το είπες! Πείνασα πάλι… Με κλείσανε στο κελί μου, μα όταν βγω, ετοιμάσου… για σένα θα ’ρθω ξανά… Εγώ η κακιά… Εγώ η καλή… με τις σάρκες μου θρέφομαι, τις σάρκες μου μεγαλώνω κι ας το κελί μου χρόνια τώρα επιμένει στις ίδιες διαστάσεις, του μυαλού μου…
40 τετραγωνικά. 30. 20. 5. Πνίγομαι. STOP.

2. Σκηνοθετική μου αδεία

Το κορμί σου μου ανήκει. Για τους επόμενους μήνες θα υπάρχεις σ' αυτό το σκοτεινό πλατό, συνεργαζόμενη με τον απαγωγέα. Θα φοράς, θα γδύνεσαι, θα καμπυλώνεσαι, θα δίνεσαι, καλλίγραμμη κι εύκαμπτη φιγούρα ταγμένη στις διαταγές του σεναρίου. Ο Ρόλος θα μπει στο πετσί σου κι εσύ ας λείπεις. Θα ακούς καμπανάκια συνθημάτων εναλλαγής των σκηνών και θα συγχρονίζεται αβίαστα. Θα τεντώνεις τη σπονδυλική στήλη στο κρεβάτι όπου θα μετρώ το μπόι σου. Θα κουλουριάζεις τις παλάμες από τις ηλεκτροπληξίες των βρεγμένων υπογείων. Θα κουνιέσαι αυτιστικά στην αιώρα των εξελίξεων. Θα βιάζεις, όταν χρειάζεται, τις Αρχές σου. Θα καπνίσεις βαριά τσιγάρα αναμμένα από στόματα λυσσασμένων κομπάρσων. Θα πιεις σκληρά ποτά σερβιρισμένα σε ποτήρι με χείλη σπασμένα, όπως σπασμένοι είναι οι μονόλογοι που σου γράφω.

Το στόμα σου μου ανήκει. Θα στάζει μέλι, θα φτύνει αίμα, θα ψελλίζει, θα βγάζει τη γλώσσα όταν μία φωνή μέσα σου θα λέει "Φτάνει", θα πίνει λήθη να ξεχνά την άλλη όχθη, θα παίζει με το μυαλό σου και με τις μνήμες, θα εξιστορεί άλλη ζωή απ' αυτή που έζησες, θα καταπίνει λυγμούς, θα δαγκώνει λαμαρίνες, θα σκίζει τα χείλη από μεταδιδόμενο έρπη σκηνοθετημένης αρρώστιας, θα ράβει το ένα χείλος με το άλλο όταν το σκηνικό θα μυρίζει ανάκριση, θα ξεβράζει κινηματογραφικές αλήθειες μπρος στα μάτια των θεατών σου, θα σε εκθέτει, θα σε ενοχοποιεί, θα φιλιέται τρώγοντας τις σάρκες του, θα βήχει θερμοκρασία απομόνωσης, θα ξεχάσει την μητρική του γλώσσα, θα μιλά Σκηνοθετική μου Αδεία.

Η Σκέψη σου, όμως, σού ανήκει....
Με τον καιρό  θ' αποδείξεις αν αντέχει να διατηρεί επαφή με την πραγματικότητα, υπενθυμίζοντας πως όλα είναι ένα σενάριο παραλογισμού,
ή αν τελικά θα υποκύψει και θα υποδυθεί τον κρυφό Ρόλο που της φυλάω, πίσω από την Σκηνοθετική μου Αδεία, που τυλίγεται πάνω στο Κορμί και μέσα στο Στόμα σου...




Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

Κατάδικη



Τις μισώ τις μέρες.
Ούτε ένα αστέρι
να κρεμάσω το σκοινί
και μες στο τόσο φως
κατάδικη
σέρνω τη θηλιά του πνιγμού μου
στο φούρνο, στο μανάβη, στο σχολείο, στο στίχο
ανίκανη να ολοκληρώσω
έστω έναν ποιητικό θάνατο
από κείνους που καταθέτουν
μία ακόμη δόση υπεραξίας
στη ζωή.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

Έμβασμα εσωτερικού


The photo is falling right here:
http://www.deviantart.com/art/Falling-into-445908370



Εσύ στην τράπεζα.
Εγώ στο τραπεζάκι.
Οι τράπεζες κλειστές
μα εισέρχεσαι.
Το μπαλκονάκι ανοιχτό
πέφτω.

Υπογράφεις ψηφιακά
μεταφέρεις μακρόσυρτα 
ποσά λογαριασμού.

Υπό. Γράφω αυτοκτονικά
μεταφέρω αργόσυρτα
πυρομαχικά εαυτού.

Έμβασμα εσωτερικού
γεμάτες τράπεζες
άδειες αγκαλιές.

Κάνω έκκληση για
ανθρωπιστική βοήθεια.
Ο εαυτός κλειστός
μα εισέρχεσαι.
Το μπαλκονάκι ανοιχτό
πέφτω.

Μεταφορά επιτυχής.