Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

~Υπο-Κριτής~




{Η Φωτογραφία κλεμμένη από ΕΔΩ:

---------------------------------------------------------------

Αφιερωμένο σε έναν Υπο-Κριτή που κονιορτοΠοιεί τη λέξη, την έννοια, την Αλήθεια {Υπο-Κριτής} και κρίνει τις αντιΔράσεις του Θεατή σε κάθε σενάριο Ζωής, που επιΝοεί και ΥλοΠοιεί με κατάθεση Εαυτού.....
----------------------------------------------------------------------------------------------------

Όταν πήρα στα χέρια μου το πρώτο σενάριο, έμοιαζε με συμβόλαιο Ζωής. Είχε στο τέλος τα ψιλά γράμματα μιας προειδοποίησης:

"Ο Ηθοποιός που αφιερώνεται στην Υποκριτική, έστω και για όσο ένας Ρόλος διαρκέσει, αφομοιώνει το Ρόλο του, ώστε να τον αποδώσει με αληθοφάνεια. Έτσι, κάποια ψήγματα Αλήθειας απορροφούνται από το Σώμα και τη Σκέψη του Υποκριτή. 
ΠΡΟΣΟΧΗ: η Αλήθεια είναι Φιλοσοφική Λίθος. Ένα ψήγμα της αρκεί να μετουσιώσει σε ΧΡΥΣΟ, οποιοδήποτε μέταλλο κάλπικης εξόρυξης συναισθημάτων!...."

Υπέγραψα και να 'μαι. Τόσο καιρό μετά, αλχημικά να πληρώνομαι για τα σενάρια που βγάζω εις πέρας, με Χρυσές Λίρες Αλήθειας  μου...

Ένα Έργο "ανεβαίνει" όταν υπάρχει έστω ένας Θεατής που αφοσιώνεται σ' αυτό. Γίνεται Αριστούργημα στην πορεία, μόνο εφόσον ο Θεατής δύναται να ξηλώσει από το κουβάρι των Πράξεων όλες τις Διδαχές. Τίποτε δεν συμβαίνει στα καλλιτεχνικά δρώμενα, χωρίς να εμπεριέχει Διδαχή. Σχολείο είναι το Θέατρο, όση Υποκρισία κι αν φέρει ο Ρόλος....

Γυμνάστηκα πολύ γι' αυτό. Η οντισιόν με παίδεψε πιο πολύ από τον ίδιο τον Ρόλο. Ναι, υπάρχουν θεατρικές παραστάσεις όπου ο Θεατής περνά οντισιόν. Αν εγκριθεί, τότε ξεκινά το Έργο, αλλιώς, απλά ο Σκηνοθέτης, ο Ηθοποιός, τα κουστούμια, οι διάλογοι , τα σκηνικά περιμένουν την κατάλληλη συγκυρία.

Με μας, υπήρξε η κατάλληλη συγκυρία και ανοίγοντας την πόρτα των Παραστάσεων, ξεκίνησε το επικό παραμύθι. Δεν περίμενα Πρίγκιπα να παντρευτώ, ούτε Δράκο να εξημερώσω. Βρήκα αυτό που φοβόμουν: Άνθρωπο να δαμάζει όλα τα στοιχεία της Ζωής σε ένα σκηνικό μεταφυσικής διάστασης μιας Πραγματικότητας που ενσαρκώνεται, μέσα από έναν Εξωπραγματικό Ρόλο, σε Επισκέπτρια Υγείας και μας κάνει ενέσεις με ορούς Αλήθειας, κάθε που με Ρωτάς:
"Πώς γίνεται να ερωτεύεσαι έναν Υπο-Κριτή?..."

Τα λόγια της απάντησής μου σ' αυτό το διάλογο έχουν μεταφραστεί σε μία παγκόσμια Διάλεκτο Αγγιγμάτων. Πάντα η Αλήθεια καλείται να μεταφράσει τ' ανείπωτα...

Ο Μέγας Πλανευτής και Πλανεμένος Νους, κάθε που ολοκληρώνεται η τρέχουσα Πράξη, αποσύρεται στα καμαρίνια του και επεξεργάζεται ενδελεχώς τους αυτοσχεδιασμούς. Εκεί κρύβεται η Διδαχή και το Νόμισμα Πληρωμής του για τον Ιδρώτα της ΕπιΝόησης των Εκπλήξεων...

Όσο αναλώνεσαι να γεννήσεις Δρώμενα εντός του πλαισίου Θεατρικής ΣυνΎπαρξης, τόσο το Έργο παρεισδύει στη Ζωή. Γίνεται Ζωή.

Επόμενη σκηνή: Φιλί...

Πες μου πώς ξεχωρίζει ένα υποκριτικό Φιλί από ένα Αληθινό?...

Μεθεπόμενη Σκηνή: Έρωτας...

Πες μου πώς ξεχωρίζει μία υποκριτική Οργασμική Κορύφωση από μία Αληθινή?...

Σε κάθε Σήμερα που ξημερώνει μετά από μία Νυχτερινή Παράσταση Ζωής, εγκαταλείπονται ΟΛΑ. Τα κουστούμια, τα χαρτιά των διαλόγων, τα φώτα, οι σιωπές, οι αγωνίες, οι αγχωμένες πρόβες, οι επιτυχημένες πρεμιέρες. ΟΛΑ εγκαταλείπονται μέσα στο σκηνικό κι ένα Άγιο Χέρι, που πάντα προφυλάσσει τα πολύτιμα, βάζει φωτιά.
Ποτέ δε μένουν ίχνη. Τουλάχιστον όχι ορατά. Οι καθημερινοί Άνθρωποι που θα περάσουν από το Υπαίθριο Σημείο της χθεσινής μας Παράστασης, δε θα βρουν τίποτε από το Ημερολόγιο των Πεπραγμένων μας.
Δεν έφυγα. Φυγαδεύτηκα, όπως κάθε φορά, από την έξοδο κινδύνου προς τον προαύλιο χώρο μιας Ζωής γεμάτης Διαφημίσεις.
Έξω κάνει Ζέστη  και Ανεργία αφόρητη. Ναρκωτικά για τις Συνειδήσεις, Φτηνά ποτά, Ακριβή Αδικία. Σαν ο ΕΔΩ Σκηνοθέτης να αποφάσισε να "γυρίσει" μία Ζωή στη κατηγορία "Ψυχολογικό Θρίλερ" εις βάρος όλων μας.

{Μυστικό: προτιμώ το Δικό σου Θέατρο. ΑνεβάΖει Αριστουργήματα Απειρωμένης Διάστασης Συγκινήσεων.}

ΔιασχίΖω το σκηνικό της Ζωής. Έξω από τις ινγκόγνιτο Παραστάσεις μας, ντύνομαι καθημερινός Άνθρωπος. Πονάω, μαστουρώνομαι από διαφημίσεις, τρομοκρατούμαι από τις Εξουσίες, κακοΠοιούμαι και βιάζομαι στις γωνίες της σύγχρονης κοινωνίας από νταβατζήδες με γεμάτες τσέπες από ακόρεστες διαθέσεις νεοπλουτισμού. Μου κλέβουν ό,τι έχω... Μα μη μου στεναχωριέσαι, πάντα όταν επιστρέφω στη Δική σου Σκηνή, Πλούσια Έρχομαι, όση φτώχεια κι αν μου γεμίζουν τις τσέπες οι Υποκριτές του Κόσμου.

ΔιασχίΖω με επιτυχία κι αυτό το σκηνικό, μιας πραγματικότητας που παίΖει το έργο της δίπλα στην αυτοκτονία. Δύο χέρια χτυπούν συνθηματικά παλαμάκια. Δύο φορές σε επανάληψη ίδιας έντασης. Εμφανίζεται ένα σύννεφο. Κρύβει τον Ήλιο για 5 λεπτά. Μεσοδιάστημα αλλαγής. Οι Αληθινοί Ηθοποιοί της Ζωής αλλάζουν Θέση.

Η Ζητιάνα στην πλατεία Εξαρχείων παίρνει την εφημερίδα μιας εύπορης Κυρίας- που βρέθηκε να πίνει εκεί τον Καφέ της. Της δίνει τα χαρτομάντιλα και τις βεντάλιες που πουλά. Οι Γυναίκες αλλάζουν πόστο. Η Ζητιάνα πίνει εσπρέσο. Η Κυρία ζητιανεύει ελεημοσύνη. Ο κόσμος αδιαφορεί. Το σύννεφο χάνεται. Η Ζωή συνεχίζει το Έργο της.  Οι Κομπάρσοι τριγύρω ανάπηροι. Ο Θεός χειροκροτεί. Μέγας Σκηνοθέτης.

Το παιδί με το αρμόνιο γερνά στο μεσοδιάστημα κάποιων διαφημιστικών σποτ που αφορούν φυσικά καλλυντικά βιομηχανοποιημένης Πλύσης Εγκεφάλου, που εγγυημένα μας κρατούν Νέους κι ακμαία νεκροζώντανους. Μέχρι να κάνει μία αλλαγή στους θαμώνες του το καφέ, να φύγουν οι πρωινοί και να έρθουν οι βραδινοί, το Παιδί με το αρμόνιο πεθαίνει ....

Γερνούν και οι χαρές. Υποβοηθούμενες με ένα Π αναπηρικά κομμένης σύνταξης διασχίζουν τη Ζωή μας αργόσυρτα, κουτσαίνοντας κουβαλώντας το βάρος της σιωπής τους. Ενίοτε πρωταγωνιστούν σε ένα θανατηφόρο τροχαίο και δεν προλαβαίνουν να 'ρθουν να μας συναντήσουν, στη γειτονιά που διαδραματίζεται η ΖΩΗ μας...
Καθόλου αξιοπρεπής Θάνατος, θα μου πες... Ξέρω... Ξέρω....

Αν είναι να μιλήσουμε για Θάνατο, να ξέρεις, προτιμώ να πεθάνω από Έρωτα...

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για Υποκρισία, θέλω να σου πω πως όσο κι αν υποκρίνεσαι, Μωρό μου, σαν Μέγας ΗθοΠοιός, μέσα μου Ποιείς ΗΘΟΣ φορτισμένων σεναρίων που όλα τα μετρώ γι 'Αλήθειες!...

Εξάλλου, ποιο πιο ψεύτικο σενάριο από την ... ίδια τη Ζωή πια?...

Ρωτώ φωναχτά...
Η Ζητιάνα  με νεύμα συμφωνεί. Μόλις τελείωσε ο εσπρέσο. Τί άδικο!... Για όσο κρατά ένας εσπρέσο της δόθηκε η ευκαιρία να υποδυθεί την Κυρία. Παραδίδει την εφημερίδα στην Εύπορη Μαντάμ. Επιστροφή στο αρχικό τους Πόστο. Η Μαντάμ πληρώθηκε αδρά για τον ολιγόλεπτο Ρόλο της Ζητιάνας. Παραγγέλνει νέο εσπρέσο. Θ' αξιωθεί να πιεί πολλούς στην υγειά της Ζητιάνας. Η Ζητιάνα πληρώθηκε σαν κομπάρσος. Θ' αξιωθεί να πουλήσει πολλές βεντάλιες και χαρτομάντιλα για να κατοχυρώσει έναν εσπρέσο Ευτυχίας.

Ο Μέγας Σκηνοθέτης κρατά τις σημειώσεις του.
Οι κακοί Ηθοποιοί θα απολυθούν εντός των ημερών. Εδώ παιχνίδια δεν υπάρχουν. Απόλυση σημαίνει Θάνατος. Φεύγεις Εξόριστος, με φύλλο πορείας, από τα γήινα σκηνικά...


Αν με ρωτήσεις ξανά, μετά από όλα αυτά:
"Πώς γίνεται να ερωτεύεσαι έναν Υπο-Κριτή?..."
Τώρα που δεν μπορώ να χρησιμοΠοιήσω την διάλεκτο των Αγγιγμάτων, θα σου απαντήσω:

Τον Ερωτεύομαι, γιατί ξέρει  να κονιορτοΠοιεί τη λέξη, την έννοια, την Αλήθεια {Υπο-Κριτής} και κρίνει τις αντιΔράσεις του Θεατή, χωρίς ποτέ να παραλείπει να αξιοΠοιεί τα συμπεράσματά των Παρατηρήσεών του για την Επόμενη Παράσταση που θα στήσει με λεπτομέρεια Δημιουργίας, ξεπερνώντας τον Δημιουργό αυτού του τόσο άρρωστου και υποκριτή Κόσμου.....


~Αυλαία~

.................................Η Παράσταση συνεχίΖεται.................................



Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

~Αυτόγραφο~





Την ώρα που δεν διακρίνω τίποτε άλλο από το οφθαλμοφανές,
να μου θυμίζεις πώς είναι να περνάς την πΎλη προς το ανεξήγητο,
ώστε να μην ξεχνώ πως υπάρχουν κι άλλα πιο πέρα από την εμβέλειά μας...

Εκείνα, που έξω από τους Ορισμούς ,
πληρούν όλες τις προϋποθέσεις του Αδιαπραγμάτευτου Τεκμηρίου  Δικαίωσης...

Η Ύλη κομπάρσος...
Από τον Πρωταγωνιστή θύμισέ μου να ζητήσω Αυτόγραφο...


Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Άγκυρα



Ήταν δικό μου Ζήτημα
όλα σου τα πολύτιμα,
κι εκείνα που δε φτάνω
τρόπο να βρω τσιγγάνικο 
δικά μου να τα κάνω.

Αυτό που με τυράννησε
ήταν το σκαλωμένο
στο μπράτσο σου το σχέδιο
μιας Άγκυρας σε πλεύση.
Έχει αγριέψει κι ο καιρός
κι εσύ αγριεμένος
δεν την αντέχεις να 'ρχεται
μέσα σου για να δέσει.
Μα την κρατάς ζωγραφιστή
κάτω από το μακό σου
εκεί που διασταυρώνεται
η θάλασσα κι ο βυθός σου.

Πάει κόντρα στη Φύση σου
το δέσιμο στον κάβο
πάντα οξεία η κλίση σου
στο χάρτη που σου ράβω...

Θα 'βρω τον τρόπο μου να ξες 
και θα 'ρθω, θα ξανάθρω
την Άγκυρα στο μπράτσο σου
να τηνε αποσπάσω.

Έχω μαχαίρι αν χρειαστεί
το δέρμα να χαράξω
να κόψω ένα μπάλωμα
για τα πανιά στο πλοίο
και μη σε νοιάζει η ουλή
μένει το δέρμα λείο
με μια απ' Αψέντι ΣυνταΓή
που ξέρω να σου φτιάξω.

Με δέρμα λεν ανθρώπινο
πανιά αν θα σκαρώσεις
άνεμος δε θα βρεθεί
ήττες να του πληρώσεις.

Στερήσου λίγη σάρκα σου
και τάξε του Εαυτού σου
να μην μοιράσεις άλλονε 
από τους θησαυρούς σου.

Εξάλλου, σκέψου το ξανά
-προτείνω το ν' αλλάξει-
η Άγκυρα δένει στα νησιά
το Πλοίο και την Τάξη.
Και είναι αν θέλεις ύπουλο
και δε συνάδει διόλου
του Ναύτη να 'ν' το σύμβολο
Θεού του και Διαβόλου...





Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Το ζεστό Αψέντι εξαΤμίΖει τον εγωισμό...




Στις εΞοχές των βράχων κρεμάω τα ρούχα μου.
Στις εκκρεμότητες  κρεμάω τον Εαυτό μου.
Αυτές οι κρεμάστρες ταλαντώνονται
και παίζουν με το βάρος μου,
που πάντα γέρνει προς το μέρος σου.

Στις εξοχές συχνάζουν οι Σκέψεις μου.
Στις εκκρεμότητες συχνάζουν οι Αγωνίες.

Έμαθα να ανακατεύω τα πράγματα...
υγρά
στερεά
αέρια
ορατά
κι αόρατα...

Ανάμεσα στα ρούχα
ένα σαράκι μού τρώει Εαυτό.
Ανάμεσα στους Εαυτούς
ένας εγωισμός ξεσκίζει τα Ρούχα.

Με το σαράκι είμαστε φίλοι, καρδιακοί
με τρώει κι ανανεώνομαι.

Με τον εγωισμό, συνδαιτυμόνες
τρώμε μαζί τις σάρκες μας
και μεγαλώΝΟΥμε εις βάρος του Ανθρώπου.

Κάθε που με καλεί σε γεύμα
Άνθρωπος έρχομαι, Θηρίο φεύγω.
Σερβίρει ωμές μερίδες επιβίωσης και κυριαρχίας.
Κάτι προσθέτει μ' άγρια επίδραση
στην Πέψη των Αιμοσταγών Ιδεών μου.

Κάθε που με καλεί σε γεύμα
από την Αγκαθωτή Εξοχή
ξεκρεμάω το Κόκκινο Φόρεμα
και ντύνομαι Πρόσφατα Χρησιμοποιημένο Ναρκοπέδιο...

Στάζω πάνω από το πιάτο
λόγια ρευστής ιδιωτικής αλήθειας μου
που σε μισούν,
που άγρια σε ερωτεύονται.
Λόγια υγρά,
ανακατεμένα με πείνα και σάλιο
με υπερβολή και στέρηση.
Λόγια που τ' απορροφά
η Φέτα απ' το φρέσκο, ζεστό Ψωμί,
σαν να ήταν η Παλάμη σου,
ανοιχτή και διψασμένη
για αλμύρα, βροχή, και Αψέντι.

Στα μισά του δείπΝΟΥ σηκώνομαι
δε χωρώ στο φόρεμα
δε χωρώ στο σώμα  μου
δε χωρώ στον Εαυτό μου.

Ξεντύνω το Αγρίμι
και ξεπροβάλει μία πράσινη Αγκαθωτή Άνοιξη
που τυλίγει τα πόδια του ξύλιΝΟΥ τραπεζιού
με μίσχους-χέρια αρπαΓΗΣ.

Η ΡίΖα ερπετό
με ταχύτητα ηλεκτρικού ρεύματος
ανοίγει ρωγμές στο χώμα,
στο σώμα...
με τεμαχίΖει,
διαπερνά το Μυαλό μου,
οργώνει το χωράφι της σοδειάς μου
και καταπίνει τον Οικοδεσπότη Εγωισμό μου
ως τον οισοφάγο του Άδη
μιας Κόλασης ενός αθεράπευτα ερωτευμέΝΟΥ Δάντη.

Η Βεατρίκη μεθά με Διαχρονικότητα.

Μετά το μακελειό,
ανασταίνεται Πράσινη Νεράιδα,
ανοίγει τις παλάμες σου,
εφαρμόΖει τα χείλη της στο πιο ζεστό σημείο σου
και στραγγίΖει όλες τις υγροποιημένες αλήθειες που απορρόφησες.

Με κόκκινα μάτια
δακρύΖει Αψέντι,
ζεστό...
σε θερμοκρασία που εξατμίΖει τον εγωισμό...
κι Εσένα
κι Εμένα
και μένει μόνο η Γεύση από το Μυθιστόρημα
ενός ΔείπΝΟΥ που δεν μας φιλοξένησε ποτέ...........






Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Εγώ και ο Άλλος......




Πέρα από το Διχασμό του Δυαδικού Διλήμματος 

ξημερώνει μία Ταύτιση 
που δικαιώνει κάθε μάχη εσωτερικής εναντίωσης 
στον Δίδυμο Εαυτό μας.....


Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Όμηρος




Το βράδυ σε ντύνω Στρατηγό
κι Εγώ η Ειρήνη που με πόλεμο προασπίΖεις
ή η Ελένη που πόλεμο ξεκινά.

Στο νανούρισμα ενέσιμες ρίμες φανατισμού
σου ψιθυρίΖω στ’ αυτί, στο λαιμό, στο στόμα
και μες στ’ όνειρο οι  εικόνες που πλάθουν
τα μάτια σου
εφιαλτικά ολοκληρώματα ενός παραμυθιού
χωρίς νίκες.

Ήσουν ο αγαπημένος Γιος
μιας Μάνας τεχνίτισσας στα όπλα.
Σε κανάκευε καιρό μακριά από θάνατο  και πόνο,
μακριά από σφαίρες και πληγή.
Μακριά από Γυναίκα και Λάβα.

Σε βραδινή σκοπιά
σού φυλούσε τ’ όνειρο
μην και αιφνίδια ένας θάνατος, μία σφαίρα,
μια Γυναίκα
λεηλατήσουν την παρθένα Γη της Ιστορίας σου.

Σε βραδινή σκοπιά κι Εγώ
παραφυλούσα τη Μάνα,
στο τρωτό σημείο μιας απουσίας της
να σε αρπάξω Όμηρο
στα Στρατόπεδα ενός Εθισμού,
που αυτεπάγγελτα
θρέφει το Νου με όσα η Μάνα σού απαγόρευε.

Πεινάς Στρατιώτη…
σου δίνω Αξιώματα,
σου δίνω Ευθύνες,
σου δίνω Γυναίκα.
Μα λαμβάνεις και θάνατο
και σφαίρα
και μια πληγή.

Όμηρος στα Αξιώματα και στις Ευθύνες.
Δεμένος με τους υπηκόους σου
δεμένοι κι αυτοί μαζί σου
αλληλοδιδάσκεστε Επιβίωση και Εκτέλεση καθηκόντων
μέχρι τον ακρωτηριασμό της Αντοχής…

Ημέρα Αξημέρωτη, Ώρα πρωινή: Ακρωτηριασμός της Αντοχής…

Λήξη Πολέμου…
Επιστρέφεις στη Μάνα
που θρηνούσε  τον Γιο της
μην έχοντας ένα τάφο να του ανάψει το κερί της Ψυχής της…
Επιστρέφεις στη Μάνα
οριακά Ζωντανός…

Χαράματα σε ξυπνά από τα χαρακώματα της Μνήμης
κι εκλιπαρείς:
-Μη μ’ αφήνεις Μάνα να κοιμάμαι,
δεν αντέχεται ούτε σ’ Ανάμνηση, ούτε σ’ Όνειρο

ο Θάνατος, η Σφαίρα και η Γυναίκα…..




Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

~Επώνυμα~





Οι ίδιες λέξεις
σ’ άλλα χέρια…
Αλλάζει το βλέμμα σου,
καθώς διακρίνεις τις επώνυμες Ραφές…
Μα σαν ο Ανώνυμος γράψει τα ίδια
προσπερνάς
λες και η Αλήθεια της Ζωής
αλλάζει ύφασμα

όταν τις κρεμάσουν ταμπελάκι Επωνυμίας.


Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

~ΑποσΤολή~



Πρέπει να βρούμε
τί είναι Αυτό 
που λείπει από την Ποίηση
και δεν της επιτρέπει να λέγεται:

Ζωή....