Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Κυριακή 19 Μαρτίου 2017

Μικρό χωριό





Υπάρχει ένα μικρό χωριό
ερειπωμένης σύγχρονης ιστορίας
χαμηλού φόρου εισοδήματος
υψηλού κεφαλαίου ζωής
που κρατά τις θέσεις
στο καφενείο
στα παγκάκια της πλατείας
στις ξύλινες καρέκλες της γειτονιάς
στα σκαμνάκια
στα ασβεστωμένα πεζούλια
για όλους τους παππούδες και τις γιαγιάδες
που ζητιανεύουν
στους μεγάλους δρόμους της πόλης
στις ουρές των δημοσίων υπηρεσιών
στα ανθρωποφάγα διαμερίσματα της θλίψης
στα υπερφορτωμένα με πόνο νοσοκομεία
στα βουβά πεζοδρόμια
που κλαιν σιγανά το εσωτερικό παράπονο
του πτωχευμένου αστού.

Υπάρχει ένα μικρό χωριό
που περιμένει την επιστροφή
των ανθρώπων

στοιχειομενο από έναν ηλικιωμένο
που περιμένει τα εγγόνια του,
σκαλίζοντας τη γη
και καλλιεργώντας εαυτό,
χορταίνει τρώγοντας λίγο,
από επιλογή όχι ανάγκη,
κι έχει εκείνα τα κόκκινα μαγουλάκια
που τσιμπούν πειραχτικά τα παιδιά
κάθε φορά που τον επισκέπτονται από την πόλη
κι εκείνος
σκύβει και τους ψιθυρίζει στ' αυτί
"Να θυμάσαι πάντα
πως αυτό το πέτρινο σπίτι
είναι δικό σου.
Ποτέ μη λησμονήσεις να επιστρέψεις
στο χωριό.
Η πόλη σε θέλει σκλάβο ή ζητιάνο.
Το χωριό ξέρει με λίγα να σε έχει βασιλιά
κι ελεύθερο."
Έπειτα παίρνει το μπαστούνι του
κι ανηφορίζουν μαζί στο εκκλησάκι
στην κορυφή του λόφου.
Εκεί ατενίζοντας το σύμπαν,
την πεδιάδα αυτού του ευλογημένου τόπου,
χρίζει κληρονόμο τούτης της πατροπαράδοτης γης
τον εγγονό του
και την εγγονή σπουδαία οικοδέσποινα
αυτού του Παραδείσου.