Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2020

Ο ήρωας


Δεν έγραφε

άφηνε μόνο

κάτι ορνιθοσκαλίσματα εαυτού

στις επιφάνειες

για να την διαβάζεις

δίχως να καταλαβαίνεις λέξη

σαν όλα να είναι μυστικά βήματα

ενός σχεδίου ζωής

αφηρημένης τέχνης.

 

Ούτε  καθάριζε

ήθελε τ’ αποτυπώματα και τα ίχνη σου απολιθώματα

πάνω στα έπιπλα

το DNA σου στα καλύμματα, στα σεντόνια, στις πετσέτες του μπάνιου

αποδεικτικά στοιχεία

πως την διάβασες και την αγάπησες πολύ.

 

Έστρωνε τραπέζι

μ’ άδεια πιάτα

τσιμπούσε τη σάρκα της με το πιρούνι

σε τάιζε στο στόμα

κι εσύ μασούσες και κατάπινες

μία πραγματικότητα βγαλμένη από ταινία

και δεν σ’ ένοιαζε που οι απέναντι

σάς κοιτούσαν με κείνον τον οίκτο των ανθρώπων

που δεν καταλαβαίνουν,

δεν σ’ ένοιαζε που οι φίλοι

είχαν γυναίκες της προκοπής.

 

Άρχισες να μπαίνεις στην πλοκή

του γρίφου της

και να μεταφράζεις

τη μυθιστορηματική συνομωσία των αντικειμένων

των μεταξύ τους θέσεων και σχέσεων

τίποτε αθώο

τίποτε ίδιο με χθες

όλα μία αθόρυβη αναρχία

που ξεπηδούσε από το κεφάλι της.

 

Κι εσύ είχες ήδη φτάσει τόσο κοντά

που μπορούσες να δεις πώς γεννιούνται οι ιδέες

στο μυαλό της

πώς δένουν μέσα της τα ασύνδετα

πώς αδειάζει τα συναισθήματα στο βάζο με τα λουλούδια

πώς αλλάζει το δέρμα της όταν δεν την κοιτά κανείς

πώς τρώει τον εαυτό της

και πώς τον αναγεννά.

 

Εκείνη δεν πίστευε πως υπάρχεις.

Οι άνθρωποι γκρινιάζουν,

πεινάνε,

κουράζονται,

κοιμούνται στην ώρα τους,

πηγαίνουν στη δουλειά,

πληρώνονται, ξοδεύουν,

εαυτό, χρήμα και χρόνο,

βρίσκουν δικαιολογίες,

αιτίες, αφορμές

φεύγουν, δε μένουν,

κυνηγούν, κερδίζουν, ξοδεύονται.

Εσύ όχι.

 

Σε ζει

μα δεν πιστεύει πως υπάρχεις

και κάθε που γυρίζεις το κλειδί στην πόρτα,

δίχως να το ξέρεις, τρέμει ολόκληρη

μην και έρχεσαι σαν άνθρωπος

από κείνους που γκρινιάζουν,

πεινάνε, κουράζονται, βρίσκουν δικαιολογίες

κι εσύ με το που μπαίνεις

γυρίζεις τη σελίδα στο ημερολόγιό του εαυτού της

και ξεκινάς να διαβάζεις την κάθε σημερινή εκδοχή της

προκαλώντας την να δελεάσει

την ακονισμένη σου περιέργεια

βεβαιώνοντας πως κεντρικός ήρωας

είναι αυτός που από τη θέση του αναγνώστη

επηρεάζει ανεπανόρθωτα την ..πλοκή της ιστορίας.