Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Πόσο μμμμμμ' αρρρρέσει ΑΥΤΗ η ΦΤΩΧΕΙΑ!!!





Πως να το κρύψω?..
το αμπελοΦιλοσόφησα!..

Πτώχευση σημαίνει να γίνω Κληρονόμος μιας Πλούσιας Ελευθερίας..
Σπάνε οι αλυσίδες της ΚοινωνικοΠολιτικής Υποδούλωσης..

freeeeeeeeee
ελευθερη... πως να το πω αλλιως?..


1. θα έχω άπλετο ΧΡΟΝΟ να οργώσω την Καλοκαιρινή Ελλάδα...

2. θα αρχίσω επιτέλους τη δίαιτα που όλο αναβάλω από ... Δευτέρα... αφού θα γίνω λιτοΔίαιτη!...

3. θα γραφτώ στο Γυμναστήριο της Ζωής καταργώντας το αυτοκίνητο και υιοθετώντας το ποδήλατο... και αντί να γίνει η Ζωή μου Ποδήλατο, θα γίνω εγω Αθλήτρια και Οικολόγος μαζι!..

4. θα Ερωτευόμαστε ΟΛΗ μερα... ΟΛΗ νύχτα... θα τρώμε Φιλί δίπλα στο διαιτητικό μας δείπνο...

5. θα αλητεύουμε ανενόχλητοι από Επαγγελματικές Υποχρεώσεις κάτω από τον έναστρο και καταγάλανο Ουρανό μας...

6. δε θα εστιάζεις στο ξεφτισμένο μου ρούχο, μα στην Κεντημένη μου με Ποίηση Ψυχή...

7. θα κοιμόμαστε αγκαλιά στο παγκάκι της Ανθρώπινης Πλατείας όπου θα μαζευόμαστε όλοι .. θα ανάβουμε φωτιά στο κέντρο της και θα λέμε Ιστορίες Παραμυθιών και Ποιησης!!!

8. θα μεθάμε με ΖΩΗ... μονο ΖΩΗ στην καθαρή μορφή της ... ΕΞΩ από Υπαγορεύσεις, Άγχη, Στερήσεις... εφόσον θα αποποιηθούμε την Ψεύτικη Ανάγκη του Υπερκαταναλωτισμού με την οποία μας Υπνωτίζουν οι ΜεγαλοΚαρχαρίες..

9. θα βρουμε τον Παλιο ΚΑΛΟ, ΓΝΗΣΙΟ Εαυτό μας που μπορεί να συγχρονιστεί με τη ΦΥΣΗ και να ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ όσο άγριο θηρίο κι αν είναι!.....


Πόσο μμμμμμμμμμ' αρρρρρρρρρεσει ΑΥΤΗ η φτωχεια!!!

ήδη ετοιμάζω Ταξίδι μοναχά για πάρτι μας...
τι θα χρειαστούμε?...

χα χα χα...


ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ κι ΕΣΕΝΑ...

τοσο απλά...
τόσο φτωχικά..
τοσο ΠΛΟΥΣΙΑ!!!




Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Κατάματα




ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Τι είναι πιο επικίνδυνο?..

οι Ιλιγγιώδεις ταχύτητες

ή

ένα απότομο φρενάρισμα
στην Οπτική Λεωφόρο
της Παραβίασης των Ορίων ταχύτητας?...



Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Να θυμηθώ....






ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Να θυμηθώ να ξεμπλέξω από τα μαλλιά
τη σκόνη της Ιλιγγιώδους ταχύτητας,
πριν εμφανιστώ στην επίσημη πρεμιέρα του Δειλινού...

Να θυμηθώ να προσπεράσω τη φθορά μου
από την τόση χρήση Εαυτού
πριν πέσω για Ύπνο δίπλα στα ακριβά μου Όνειρα...

Να θυμηθώ να ντυθώ ξανά τη Νιότη μου,
που φρέσκια πάντα μοσχομυρίζει Ερωτα,
πριν ξανοιχτώ στους ωκεανούς του Νοήματος...

Έμαθα Τυφλά να πορεύομαι στους Εφιάλτες και στα Όνειρα
και η Μνήμη μου άπραγη ξεθώριασε
και ημιδιάφανη αρμενίζει στο Μεταιχμιο
αναμεσα στο Χθες και στο Τωρα μου...

κι εγώ παντα τρεχω...
ασυγκράτητα...
σχεδόν με αυτοκτονικό ελιγμό στην πρωτη απότομη στροφή του Ποιήματος...

και όλο Ξεχνάω να Θυμηθώ όσα σημείωσα στο Ημερολόγιο της Νύχτας μου,
αφηρημένη μπρος σ'ένα λουλούδι
που ψιθυρίζει Παράξενη Ποίηση μπλεγμένη με Άρωμα Μέθης...





Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

~ΜΗΝ~






ΜΗΝ κλείνεις τα μάτια σου...

η Τυφλή Σελήνη
ικετεύει λίγο ΦΩΣ
για να πυροδοτήσει
το Ετερόφωτο Σύμπαν
από το Αυτόφωτο Βλέμμα σου....



Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Η Αγία





ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πέρασα με το βελούδινο δέρμα μου
γεμάτο εκδορές περίτεχνης επικάλυψης,
αέρινη σ' έναν πνιχτό, πυκνό αέρα
θολής γιορτής.

Συνωστισμός στο ποτάμι
όπου εξαγνίζονται οι αμαρτίες.
Του νερού η διαύγεια
με μίασμα κόκκινης πληγής
κόχλαζε νωπό χρώμα... άλικο..

Σημείο Εκτόνωσης Κορεσμένης Ψυχής
αιχμάλωτης στην Τόση Ελευθερία.

Βρήκα τις αλυσίδες,
δέθηκα
σε μία προτεραιότητα Επώνυμης Αυταπάρνησης
κρατώντας ψυχορραγούσα την Καρδιά
σε δύο χέρια παιδικής ακόμα ευθύνης...

Τόσο κουρασμένη απ' το βάρος
αδυνατώ ν' αναλάβω την ΑυτοΤιμωρία μου.

Δευτερόλεπτο λιποθυμικής απώλειας αισθήσεων
κι ένα Χέρι μού μετάγγισε θερμότητα.
Κατέλυσε την αγωνια της Ολίσθησης
στις φλέβες των αιμορραγικών μου Διαπιστώσεων.

Τόσα Λάθη...
Φτωχά μαθήματα κερδοσκόπων δασκάλων
όταν η Ψυχή ζητούσε αυθεντίες..

Σκορπίστηκα σ' ένα Παιχνίδι
δίπλα στην πραγματικότητα...
σε δευτερεύουσες πράξεις στρογγυλοποιήσεων,
χάνοντας την Κυρίαρχη Πράξη της Ζωής...

Πριν σβήσει μες στο γκρίζο η πολύχρωμη Αύρα μου
στάθηκε απέναντι στο Παρελθόν μου
η Αγία...

Διαβόλους ντυμένη
για να περάσει την Όχθη..
με σώμα εκμαυλισμένο
απ' τα αγγίγματα των Ελεγκτών...
με χείλη αιμορραγικού κραγιόν
απ'τα δαγκώματα των Όρνεων...

κι όταν έφτασε σε Μένα
ένα Βλέμμα Αμόλυντου Ουρανού
πότισε Φτερούγισμα
το ξεψύχισμα της ΕΣΩφωνής μου...


Όσα φωνήεντα είχα ξοδέψει
ακουμπούσαν νεκρά
τις Ρίζες της Φυλοβόλας μου Φλυαρίας...
Έβρεξαν τα χείλη μου
σταγόνες Βρόχινου Νερού μιας Εξομολογητικής Ψιχάλας...

κι έπειτα...
Ανάσα...

Τα θρύψαλα του Εαυτού μου
στων ματιών της τον ΨυχοΑναλυτικό Καθρέφτη
σε ταξινομημένη συναρμολόγηση
μέσα στα παιδικά μου χέρια
αναδομούν το Οικοδόμημα
που κόντεψα να προσφέρω αντιπαροχή
στον Ξοφλημένο Επιχειρηματία των Θνητών Επενδύσεων...

Με πήρε από το χέρι.
Αλώβητες διασχίσαμε
τόσο αίμα
τόσο έγκλημα
τόσο μηδενισμό

και βγήκαμε στο ΦΩΣ
να μου μάθει να μετρώ από την Αρχή
ώσπου να φτάσω ξανά
στο ΕΝΑ το Αιώνιο...







Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

~ΜΗ μ' αγγίζεις!~




Μέρες τώρα το Παιδί κρατά στην αγκαλιά του το Ποίημα...
με λυγμούς να το παρηγορήσει...
του κλέψανε οι Αναλυτές
τον Μανδύα του Μυστηρίου του...

κι εκείνο Γυμνό,
δεν ξέρει ΤΙ να προστατέψει
από τα περίεργα Βλέμματα των Περαστικών...

-Κρύψε με.... πρόλαβε να ψελλίσει...

Το παιδί άπλωσε το ΕΙΝΑΙ του...

μα ...

ΠΟΥ να χωρέσει ολόκληρο το Ποίημα?.....

οι Όρκοι της αγάπης ειναι Ποίηση...
δεν αναλύονται σε συνιστώσες...

οι Προκηρύξεις των Εξεγέρσεων είναι Ποίηση Επανάστασης...
δεν Ζυγίζεται το Βάρος τους...
Δεν αναλύεται η Πρόθεση και το Βάθος της Δύναμης που περιέχουν....
μόνο Βιώνονται..

όπως και τα ερωτικά γράμματα...

Υπάρχει μεγάλη Ταύτιση ανάμεσα στις Επαναστατικές Προκηρύξεις και στα Ερωτικά Γράμματα...

και τα δύο θελουν ΠΑΘΟΣ....
και τα δυο ΔΕΝ αναλύονται..
και τα ΔΥΟ μονο Βιώνονται...


μόνο ενας Επαναστάτης μπορεί να Ερωτευτεί με όλο του το ΕΙΝΑΙ...
γιατί μόνο αυτός μπορεί να πεθάνει για ένα Ιδανικό....
και να γράφει εσαεί συνθήματα ΠΟΙΗΣΗΣ με το Αίμα του στους τοίχους του Κόσμου...

πες μου

ΠΟΙΟΣ Κριτικός Τέχνης
θα ζυγισει την ΑΞΙΑ αυτου του στίχου????
που με γράφιτι αίματος και ιδρώτα κοσμεί το Βράχο του Μοναχικού Ταξιδιώτη?...



ΠΟΙΟΣ?..
ποιος μπορεί να αναρριχηθεί στην Κορυφαία στιγμή του ΝΙΡΒΑΝΑ του Καλλιτέχνη
για να ΔΕΙ όσα ΕΙΔΕ εκείνος
και να αναλύσει προθέσεις και στόχους
πεπλεγμένους με την Ιδιοσυγκρασία και τη Συναισθηματική Φορτιση του Ποιητή???


ΚΑΝΕΙΣ..

μπρος στον ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ
βγάζουν τα γυαλιά
πετάνε τις ψεύτικες πένες
και σκίζουν τα πτυχία και τις δημοσιευσεις σε περιοδικά ποίησης....

όλοι
λίγοι...
αφανείς
αδρανείς
άσκοποι
ανούσιοι
αδιάφοροι
μεταφραστές απλοί
των ΧΑΡΑΓΜΕΝΩΝ Νοημάτων
πανω στο Δερμα του Πολεμιστή....


Όπλο το ΠΟΙΗΜΑ
ενος ΡΙΤΣΟΥ, ενός ΤΣΑΒΕΛΑ, ενός ΚΑΒΒΑΔΙΑ
που ξεσηκώνει ΠΛΗΘΗ
{οχι μάζες...οχι όχλους}

ΠΛΗΘΗ από ατομικές Συνειδήσεις Ζωντανές ακόμα...

ΕΚΕΙ
ποιος θα τολμήσει να ρωτησει
ΤΙ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ???
...
κανεις!!!!...
απολυτως...
εξατμίζονται οι Ειδήμονες...

Μενει ΜΟΝΟ ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ..
αυτος ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που γραφει ΑΚΡΙΒΩΣ ότι Βιώνει στους ΕΣΩπολέμους του...


Το παιδί κρατά στην αγκαλιά του το Ποίημα..

Όπλο... Λουλούδι...

-Μύρισέ με... αλλά μη με κόψεις!, ψιθύρισε το Ποίημα...

-Υπόσχομαι, είπε το Παιδί....

και έντυσε το Ποίημα με τον ΔΙΚΟ του Μανδύα Κρυπτογραφημένης Μαγείας...



Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

..............η Υπερ-Βολή της Ποίησης.............




Ορμώμενη από μία παρατήρηση της Υπέροχης Christina


Παλεύω με τις υπερΥψωμένες στο αμέτρητο Υπερβολές μου...
δεν μπορώ να συγκρατήσω το αχ...
και μάλλον βγαίνει σαν κραυγή, ακόμη κι όταν ψιθυρίζεται...
δε φοβάμαι πια τον αντίλαλο...
συνήθισα στα υψηλά decibel μου...
Δύσκολη Προσαρμογή,
γιατί ο Διάδρομος ήταν γεμάτος Σιγή...
κι ομως αποδέχθηκα όλα μου τα φωνήεντα..
και όρισα την Ποίηση Μέσα μου
με συγχρονισμό πάνω στον Παλμό μου......


Ποιητής δεν είναι αυτός που γράφει Ποίηση....

Ποιητής είναι αυτός που βιώνει Ποίηση...

ΑΥΤΟΣ που γράφοντας τη λέξη ΦΛΟΓΑ, σηκώνεται από το γραφείο του με εγκαύματα στο χέρι....

ΑΥΤΟΣ είναι Ποιητής....

Ευτύχημα ΣΗΜΕΡΑ να φύγουμε με εγκαύματα, που προκλήθηκαν από τη χάρτινη φωτιά..

Ευτύχημα οι Αντανακλάσεις να γίνουν Φιγούρες δίδυμης Ύπαρξης,
μόνο και μόνο γιατί η Ποιητική Υπερβολή μας τους έδωσε Πνοή...


και στο πεδίο ΑΥΤΗΣ της βιωματικής Ποίησης,
ΝΑΙ υπάρχουν και αγράμματοι κι αμόρφωτοι ποιητές..... όπως τα τσιγγανάκια!.....


ΦΙΛΙ ποιητικό..... που μόνο Βιώνεται μέσα από μία Υπερβολή Ανάγνωσης...




Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Κλέφτης Έργων Τέχνης


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Το Αγόρι ήταν επαναστάτης, αντάρτης και ατίθασο...
Γνώρισε τον Ποιητή κι ερωτεύτηκε το Ποίημα. Θέλησε να μυηθεί στη Γραφή, μα η ανώριμη και απαίδευτη Σκέψη του τον πρόδωσε.

Γνώρισε τον Ζωγράφο κι ερωτεύτηκε τον Μεταμορφωτικό καμβά. Θέλησε να ζωγραφίσει, μα η άπειρη Ικανότητά του στις προσμείξεις αποχρώσεων τον πρόδωσε.

Γνώρισε τον Γλύπτη κι ερωτεύτηκε την τελειότητα του Αγάλματος. Θέλησε να σμιλεύσει, μα η εφηβική του αδεξιότητα πάνω στη λεπτομερή κίνηση τον πρόδωσε.

Το αγόρι ήταν ανυπόμονο. Πόθησε αυτοστιγμής να ρουφήξει Φως και Ιδέα... απογητεύτηκε... Ζήλεψε τον Καλλιτέχνη. Γέννησε μέσα του απομόνωση παράνομης Δράσης. Εγκλωβίστηκε στον απόηχο της αποτυχίας.
Παιδί... που ευκολα ενθουσιάζεται και θανάσιμα απογοητεύεται....Γέννησε παραβατικότητα.

Έγινε Κλέφτης Έργων Τέχνης...

Αυτοεκπαιδεύτηκε στη μαεστρία του Κλέφτη. Βελτιστοποιήθηκε με οδηγό το Φθόνο. Διεισδυτικά κι ανώνυμα... Υπόγεια και αθόρυβα... Ανεξιχνίαστα και αδιόρατα ολίσθαινε η Σκιά του μπρος στο Έργο...

Άχρονα.. με μελέτη σχεδιασμένη σε παγωμένο στιγμιότυπο μιας κομμένης ανάσας...ευλαβικά αποκαθήλωνε το Έργο από τον Ιερό Σταυρό της Λύτρωσης του Καλλιτέχνη!...

Η Ηδονή της παράνομης Κατοχής τον παρακινούσε να μεγαλώσει η Συλλογή με της Γνησιότητες... με τα αυθεντικά αποτυπώματα... και τα πανάκριβα μοτίβα πρωτόλειας Σκέψης του Καλλιτέχνη- κι ας εμπεριείχαν ψεγάδια Τελειότητας στο πλέγμα Ανθρώπινης και Καλλιτεχνικής Δυνατότητας....

Τις νύχτες άναβε μανουάλια... με προσευχές αμαρτωλού θαύμαζε τ' άριστουργήματα...
Ένας αυτόνομος Ιδιωτικός κόσμος μες στον κόσμο.... Η Ζωή που γεννιέται, σπαρταρά, υποφέρει, μαγεύεται κάτω από το χέρι του Καλλιτέχνη, τώρα του ανήκει...
Κλεμμένη Ζωή.. πιο πολύτιμη απ' τη χαρισμένη.....

Δίπλα σε Καθρέφτες παραποιημένων Ειδώλων ζωντάνευε τα θέματα των Έργων και συνομιλούσε αιώνες με τ' αγαλματινα Σώματα της εγκλωβισμένης κίνησης.... Του πρόσφεραν Επιβεβαίωση Αξίας.... τους χάριζε Μυστικά Φυλακισμένων Επιθυμιών....

...
Ώσπου εμφανίστηκε ο Ελεύθερος Καλλιτέχνης...
αυτός που δε φυλάκιζε τα Έργα του ...
που δεν αιχμαλώτιζε την Ιδέα με κατοχυρωμένα Συμβόλαια Γνησιότητας...
που Υπέγραφε τα Έργα του αόριστα με ένα Άλφα....
Πρώτο Α....

Απαρχή..
ίσως Ανιδιοτέλεια...
ίσως Αριστουργηματική Αφιέρωση Αγνής Αποτύπωσης βΑθιάς Ανάγκης......


Εκείνος καλλιτεχνούσε, γιατί δεν μπορούσε ν'ανασάνει έξω από το Έργο...
Χάριζε το Αποτύπωμα...

και πως να κλέψεις κάτι που χαρίζεται?...

Αναίρεσε τον ΑυτοΣκοπό του ο Κλέφτης. Ως τώρα έκλεβε ότι ΔΕΝ έπρεπε να απωλεσθεί!... ότι φυλασσόταν Ιερά για να μην υποπέσει σε κλοπή!!!

Ζούσε βιωματικά δύο Ηδονές:
μία της παραβίασης των Υψηλών Μέτρων Προστασίας
και μία της παράνομης κρυφής Κατοχής...


Έβαλε σκοπό να γνωρίσει τον Ελεύθερο Καλλιτέχνη.
Έψαξε το Εργαστήρι του.
Εκείνος δημιουργούσε στην Ύπαιθρο. Μ'ένα χιτώνα διάτρητο στο Φως της Αυθεντικότητας, που συγχρονίζεται με τη Φύση των Πραγματων.... Με ένα ραβδί στο χέρι, αντί για πένα ή πινέλο...
Με καμβά και λευκή σελίδα αποτύπωσης έναν Ορίζοντα μιας Φύσης μόνιμα Εγκυμονούσας...

Πως να κλέψεις τη Φύση?....

Το αγόρι ασκήτεψε μαζί του...
Ένιωσε πως όσα κατείχε στα Υπόγεια της Παρανομίας του δεν ήταν αυθεντικότητες... ήταν προσομοιώσεις Αλήθειας.. ήταν πρώτη φτωχή απομίμηση Ζωής.....

Είδε πίσω από τα Έργα...
είδε την Ανάγκη...
είδε το Θάνατο του Καλλιτέχνη και ένιωσε πως Έξω από το Θάνατο ο καλιτέχνης αδυνατεί να Ζήσει...
είδε την Απομόνωση και την πτώση του στο Βωμό της ολοκληρωτικής Αφιέρωσης στη Μεγάλη Ιδέα...

Ένιωσε ρίγος...
τώρα πια δεν είχε νόημα η Κλοπή!
τώρα λαχτάρησε ν'αποκτήσει την Πηγή...
το Κίνητρο...
τη γενεσιουργό Αιτία των Πάντων....

Δεν πόθησε Ξένες Αιτίες...
Κλείστηκε μέσα του...
Δολοφονήθηκε από τα κλοπιμαία του..

Ξαναγεννήθηκε...
Αγνός...
Αμόλυντος...
και το Κίνητρο του χαρίστηκε αυτόβουλα...




Τότε το Αγόρι άρχισε
να γράφει
να ζωγραφίζει
να σμιλεύει


πάνω
στο Φως
στον Άνεμο
στη Φλόγα
...

και ο Κλέφτης έγινε Διάδοχος του Ελεύθερου Καλλιτέχνη.....