Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Ανελκυστήρας με Κήπο


Μαζεύτηκε κόσμος και σπρώχνεται η Ζωή στο κέντρο των διαμαρτυριών ή στο περιθώριο των εκρήξεων. Δεν υπάρχουν ηλικίες πια. Μόνο Άνθρωποι. Άντρες και Γυναίκες. Πρόσωπα χωρίς όνομα, μάζες χωρίς περιουσία, πλήθος με συσσωρευμένη πείνα, κόσμος που φλέγεται.

Ξυπνώ από τις φωνές που πηδούν στο δωμάτιο από το ανοιχτό παράθυρο. Μυρίζει καπνός, ιδρώτας και αγανάκτηση. Πεινάω. Έχω να βάλω κάτι στο στόμα μου από χθες. Δοκίμασα κάτι ξαναζεσταμένες υποσχέσεις πολιτικών γευμάτων που σερβίρονται στα σπίτια των υποσιτισμένων Ανθρώπων μέσω της ιδιωτικοποιημένης κρατικής ραδιοφωνίας.  Μετά νεκρή με ένα βιβλίο αγκαλιά διέσχιζα ωκεανούς από σκέψεις πάνω στο τσαλακωμένο σεντόνι, που ήθελε να μοιάσει με τη Ζωή μου.

Σηκώνομαι απότομα, όπως οφείλει να πετάγεται η συνείδηση όταν κάτι συμβαίνει και αναιρεί τις Αξίες. Κάθε φορά που σηκώνομαι ζαλίζομαι. Ο σίδηρος χαμηλός. Η φερριτίνη στο 3.  Τα κόκκινα χαπάκια κρύβονται όταν τα χρειάζομαι. Οι κόκκινοι συναγερμοί ποτέ. Τα κόκκινα φανάρια ποτέ. Οι κόκκινες απαγορεύσεις ποτέ. Τα χαπάκια πάντα.

Πρέπει να ασχοληθώ λίγο με το σπίτι και λίγο με τον Εαυτό μου, ή πολύ!... Δεν με έχεις δει στις καθημερινές μου συνήθειες. Με τα μαλλιά πιασμένα ουρά να κουβαλώ σακούλες, να κουβαλάω σκέψεις, να ξεσκονίζω το σπίτι, να ξεσκονίζω σκέψεις, να πλένω χαλιά, να ξεπλένω σκέψεις, να μαγειρεύω παστίτσιο, να μαγειρεύω σκέψεις.
Ντύνομαι.

Τρία κόκκινα κουμπιά στο μπλουζάκι. Κουμπώνομαι. Τρία κόκκινα κουμπιά στο ασανσέρ. Κλειδώνομαι. Σταματά το ρεύμα και η Σκέψη. Τόση εξάρτηση πια!...
Κοιτάζω με απάθεια το κουμπί του ισογείου που έμεινε αναμμένο. Τι ειρωνεία, να κλειδώνεσαι κάπου όταν ξέρεις πως δε θα σε ψάξει κανείς!...

Αυτή την πρόκληση την έχω οραματιστεί. Όχι με τον κλωβό του ανελκυστήρα, μα με ένα κελί. Σκοτεινό,  μικρό, με ξεφλουδισμένους τοίχους, χωρίς ράντσο, χωρίς παράθυρο, χωρίς τουαλέτα, χωρίς πιάτο πεταμένο με αποφάγια θαρρείς... Χωρίς τίποτα. Σαν να μην είναι φυλακή για το Σώμα , μα για το Μυαλό και Εγώ να καλούμαι ενστικτωδώς να αποδράσω.

Η πιο μεγάλη πρόκληση. Όλα τρομάζουν, μέχρι την στιγμή που θα κλείσεις τα μάτια. Μετά κενό για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα αρχίζεις να περπατάς στο βατήρα ενός ημιφωτισμένου κήπου με φυτεμένους ανθρώπους στα παρτέρια. Όλα μετέωρα. Από τα μάτια τους πετάγονται ανθισμένες σπίθες ικεσίας. Από τα δάχτυλά τους προεξέχουν κλαδιά αδράνειας κι ανικανότητας αυτοσωτηρίας. Από τη ρωγμή μιας ανείπωτης συλλαβής στο στόμα τους φαίνεται μία κομμένη γλώσσα που μόλις πέταξε το πρώτο μπουμπούκι συλλαβής, μα δεν τολμά να το κάνει κραυγή. Είπα να σκύψω να μυρίσω την λέξη στο στόμα ενός Παιδιού. Έκλεισε απότομα τα δόντια του και τρόμαξαν οι Αισθήσεις μου που κουβαλούσαν ακόμη τους γήινους φόβους τους.

Έφτασα στο συντριβάνι. Νούφαρα από ανοιχτές παλάμες ζητιάνων. Ελεημοσύνες, λίγες στάλες μιας ασθενικής βροχής που άρχισε να πέφτει απότομα. Κοιτάζω ψηλά. Σκοτάδι. Δεν διακρίνω το σύννεφο που φέρνει βροχή. Μόνο ανοίγω το στόμα μου να πιω. Νόμιζα πεινούσα το πρωί, μα πιο πολύ διψάω. Η βροχή λιγοστή. Τι να πρωτοποτίσει?...

Σκύβω να πιω από το συντριβάνι. "Ανακυκλωμένο νερό" σκέφτηκα. Δεν έχω την πολυτέλεια να ψάξω για πηγή. Κόβει τις φλέβες του το άγαλμα στην μέση του συντριβανιού και ψιθυρίζει:

"Η δίψα της Ψυχής με γάργαρο αίμα ξεδιψά. Αλληγορία είναι. Στο ποίημα βρίσκουν πηγές οι Ζωές των Ανθρώπων, μα Εσύ πεθαίνεις. "

Πεθαίνω?... μα κι Εγώ ένα ποίημα ξεκλείδωσα και έφτασα ως εδώ. Πώς πεθαίνω?.. Άκου... ο κόσμος φωνάζει... οι φωνές φτάνουν ως εδώ... ο καπνός μυρίζει ακόμα... η βροχή, ασθενική,  μα μου δροσίζει το πρόσωπο... Μπορεί να διψάω, να πεινάω τόσο, μα έχω τις αισθήσεις μου... όχι, δεν τις έχω!.... Ο Λαβύρινθος στροβιλίζεται και χάνομαι.... απομακρύνομαι από όλα... τεντώνεται το σώμα μου να με φτάσει, μα χάνομαι.... χάνομαι...... στιγμιαία επανέρχομαι... και....

Δύο χέρια με έχουν αγκαλιά. Μου δροσίζουν το πρόσωπο με νερό. Το ρεύμα ήρθε. Οι αισθήσεις μου χάθηκαν. Ο ανελκυστήρας μετέφερε το άδειο σώμα μου στο ισόγειο. Μετά από ώρα με βρήκε ο πρώτος Άγνωστος Γείτονας της πολυκατοικίας που επέστρεφε από την βραδινή του βάρδια. Ο σίδηρος χαμηλά. Η φερριτίνη στο 3. Λιποθυμία με διάρκεια θανάτου. Εγώ στο πεζοδρόμιο να πάρω αέρα. Ο κόσμος φωνάζει.

Καπνός, μία Ζάλη, ένα Παιδί τσιρίζει στο αυτί μου... Το άγαλμα από το συντριβάνι:

"Όταν ξανάρθεις φέρε μου μία γουλιά Ποιήματος... Δεν αντέχεται τόσο σκοτάδι, τόσοι αυτόχειρες ανθισμένοι σαν αγκάθια στα παρτέρια του Κήπου... Φέρε μου μία γουλιά Ποιήματος να ποτίσω κι εγώ το αίμα μου...."

Συνήλθα πλήρως στο Κέντρο Υγείας. Δύο νοσοκόμες και ένας γιατρός γενικών καθηκόντων. Νοσοκομεία δεν έχουμε πια. Είχαν κλείσει πριν χρόνια, εις το όνομα κάποιων μνημονίων. Οι κλινικές είναι σουίτες πολυτελείας και εγώ κάτι χρόνια άνεργη. Κατέληξα εδώ. Μάτια ανοιχτά, της σιωπής. Δεν μιλούν με το στόμα πια οι Άνθρωποι. Το χέρι μου τρυπημένο από τον ορό. Από το σκοτεινό κελί του σταματημέΝου ανελκυστήρα βρέθηκα στο  λευκό κελί ενός Κέντρου Υγείας. Έτος?... Δεν θυμάμαι... Πόση ώρα να ήμουν λιπόθυμη?... Πόσα χρόνια Ποιήματος?...

Πόσα χρόνια που δεν με αναζήτησε κανείς?...




Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

~Γρατζουνιά~



Μίλα μου.. Πάρε με αγκαλιά, σφιχτά, σαν αιώνια, και μίλα μου ασταμάτητα, χαμηλόφωνα, όπως ψιθυρίζουν παραμύθια οι γονείς στα παιδιά...
Μίλα μου... Κι Εγώ θα κλείσω τα μάτια και το μυαλό στις εκρήξεις, στον τρόμο και στη σκόνη...

Υπόσχομαι να πιστέψω το παραμύθι που θα μου πεις... Υπόσχομαι να μην με πάρουν τα δάκρυα, να μην ακουστούν λυγμοί και να μην τρομάξω τις νεράιδες, που πάντα προστάτευαν, όπως έλεγες, τα παιδιά.... Υπόσχομαι να μην αποκοιμηθώ σε έναν Θάνατο απόδρασης, όπως ο Ύπνος του Απελπισμένου που τον βυθίζει στα Όνειρα, όταν η Ζωή Σκοτώνει και Σκοτώνεται.... Υπόσχομαι να αντέξω ... Υπόσχομαι να πιστέψω... Υπόσχομαι να βγούμε από το παραμύθι Υγιείς... κι ας μας έχει βρει η Σφαίρα του Κόσμου...

Μίλα μου.... Πάρε με αγκαλιά και πες μου πως Υπάρχει Θεός, Υπάρχει Άνθρωπος, Υπάρχει Ελπίδα... Κοίτα με βαθιά στα μάτια και συγκλόνισε τις Αντιρρήσεις μου... Καθήλωσέ με με την σταθερή και γλυκιά φωνή σου..... Σφίξε με... Ταρακούνησέ με να ξυπνήσω από τη Ζωή, να μπω στο παραμύθι....... Τράνταξε μέσα μου τις Αγωνίες και δώσε Νέο Όνομα στις νεράιδες της Γης....

Κλαίω..... Τρέμω..... Με πιάνει πάλι το στερητικό μου σύνδρομο... Έλλειψη Ανθρωπιάς.... ΣκοτεινιάΖει πάλι.... Μην μ' αγγίΖεις.... Δε θέλω παρηγοριά... ΔΕ θέλω Θεούς... Δε θέλω Ελπίδες.....
ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ήθελα...
Μιαν Ανθρωπότητα να αγκαλιάσει το παιδί και μένα.....
Άσε με Εμένα...
Να αγκαλιάσει το Παιδί....
ΔΕΝ αντέχω να βλέπω άλλα παιδιά με βόμβες για μάτια, με κροτίδες για χέρια, με ακρωτηριασμούς για παιχνίδια στην αυλή τους, με θάνατο ως κύριο πιάτο ΖΩΗΣ....

ΠΟΙΟΣ διεστραμμένος σερβίρει ΘΑΝΑΤΟ ως κύριο πιάτο ΖΩΗΣ στα ΠΑΙΔΙΑ?????.....

Κλαίω... ΜΗΝ μ' αγγίζεις........... Ζούμε πιο νεκροί από ποτέ... Δεν είναι βάλσαμο πια το παραμύθι σου...... Αρχίζω να σε μισώ... Κι Εσένα και Μένα.... Σε μισώ που ΔΕΝ έσωσες ένα παιδί.... Με μισώ που ξαπλώνω κάθε ώρα αγκαλιά με τις λέξεις και κλαίω...... Δεν είμαστε Ήρωες... Ένα τίποτα είμαστε που φιγουράρει ντυμένο με κουρελιασμένες σκέψεις άνευ αντικρίσματος..... Μην πλησιάζεις..... Ο κόσμος κατέρρευσε.... Τί νόημα έχει πια το παραμύθι που λέγαμε στα Παιδιά μας?....... Πώς να με πείσεις πια?... Πως να κάνω πως σε πιστεύω?.....
Διαλύομαι.........
Μη φεύγεις.........
Κλαίω... πάρε με αγκαλιά... να νιώσω πως τούτη τη στιγμή τουλάχιστον Ένας Άνθρωπος είναι κοντά μου, να μου βεβαιώσει πως........................

πως?................................

Τί μπορεί να μου υποσχεθεί πια το ... παραμύθι σου?...... Δίπλα πεθαίνουν.... Δίπλα φοβούνται..... Δίπλα κρύβονται........ και μας πλησιάζει ο θάνατος, ο φόβος, η εξορία από τη Ζωή μας.............

--------------------------------

Οι Αμερικανοί θα χτυπήσουν τη Συρία...
Οι Έλληνες εξαθλιώνουν την Νέα Γενιά με καταδίκη αιώνιας ανεργίας....

Κι Εγώ κάποτε φοβόμουν και την γρατσουνιά στο μέτωπο του Παιδιού {μου}...


Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

~Μη μου τους Κύκλους Τάραττε~




Μην ενοχλείτε την ΩΡΑ της ΚΟΙΝΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ του Λαού... Οι Ιαχές ας γίνουν χαμηλόφωνα και με τακτ.. Κάποιοι κοιμούνται ακόμη... Ο βηματισμός προς το σημείο συγκέντρωσης να μην είναι συγχρονισμένος, να είναι ακανόνιστος για να εισβάλλουν ευκολότερα παρεμβάσεις από τα ΟΡΓΑΝΑ διατήρησης της ΤΑΞΗΣ και της Ασφάλειας... Δεν επιτρέπεται η χρήση όπλων από το κοινό... Ευάλωτοι επιτρέπεται να κατεβείτε στον Αγώνα... Τόσο ευάλωτοι, όπως σας ανάθρεψε το Σύστημα για να έχει αβαντάΖ ακόμη και απέναντι στις πολυπληθείς σας συγκεντρώσεις... Συνθήματα πείτε όσα θέλετε... Γράψτε κι άλλα τόσα στους τοίχους της πόλης και του διαδικτυακού κόσμου.... Βάλτε και τραγούδια στα μεγάφωνα της Ζωής.... Εμείς φροντίσαμε να φορούν ωτοασπίδες στο ΜΥΑΛΟ τους οι πολίτες.... θα σας μισήσουν τόσο, που ο Εχθρός που θα σας πολεμήσει ΔΕΝ θα είναι το ΣΥΣΤΗΜΑ και τα καλολαδωμένα γρανάζια του, μα οι φιλήσυχοι πολίτες που τους χαλάτε την ΗΡΕΜΙΑ.......

Το Νου σας, λοιπόν, γιατί είναι πολύ καλά οργανωμένο το Έγκλημα.......

-----------------------
Φιλιά...... σφαίρες στο ΜΥΑΛΟ των φιλήσυχων..... Ο Σεπτέμβρης του μεγάλου ξεπουλήματος πλησιάΖΕΙ....
Ας αποφασίσουμε με τί παιχνίδια θα παίΖουμε το Χειμώνα που έρχεται....
--------------------------------------------------------------------------------------------


Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

~Μεταμόρφωση~



Εγώ θα σε κοιτάΖΩ βαθιά
στο κέντρο της Λαμπερής Σιωπής σου,
όσο κι αν Εσύ
διαλύεις την Υδάτινη Ισορροπία μου...
Εγώ θα επιμένω
μέχρι να τινάξεις την Σκέψη μου στον Αέρα της βραδιάς,
να ξεχειλίσουν τα ποτάμια στις φλέβες,
να υψωθεί ο Βυθός μου να γίνει Ουρανός,
να ψηλώσω κι Εγώ να γίνω στάθμη
να μετρηθούν πάνω μου οι Καταιγίδες και οι Παλίρροιες...
Εγώ θα επιμένω
μέχρι να ουρλιάξουν οι φυλακισμένες Κόρες των Ματιών μου
και να ενωθεί η Κραυγή μου με τη Σιωπή σου...
Πόσες ώρες έχω μόνο
πες μου
για να ξέρω πόσο να επιταχύνω τις διαδικασίες Μεταμορφώσεων....


Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

~I come in Peace~






Ακόμη κι αν έρχομαι αθόρυβα
με καταθλιπτικά κατατρεγμένο ψίθυρο
ύποπτα κινούμενη σαν σκιά γαντζωμένη στο σώμα
μ' υπόγειες κινήσεις
που απορροφούν τους κραδασμούς των βημάτων,
ακόμη κι αν έρχομαι προσποιούμενη μιαν Άλλη,
μια Ξένη κουλτουριάρα τουρίστρια που φωτογραφίζει αδιάφορα τη Ζωή σου,
μια Ανύπαρκτη Οπτασία κάποιων σχιζοφρενικών σου παραληρημάτων,
μια που αγνοείται από τους Οικείους της
και χωρίς ταυτότητα δύναται να διαπράξει εγκλήματα
που δε θ' αναγνωρίσει ποτέ,
μην φοβηθείς
κατά βάθος
Ειρηνικά πλησιάΖω
Ανθρώπινα {τί όμορφη λέξη}
και όση Φεγγαρόσκονη κι αν φορέσω στα μαλλιά
με όσο φονικό κι αν βάψω τα νύχια μου
με όσες ψαλιδιές κι αν ράψω τα ρακένδυτα Λόγια μου
είμαι σαν όλους τους Ανθρώπους
σαν όλους τους κατατρεγμένους
που το μόνο που ζητούν
είναι
αυτό που ζητάς κι Εσύ
όταν έρχεσαι αθόρυβα
με καταθλιπτικά κατατρεγμένο ψίθυρο
ύποπτα κινούμενος σαν σκιά γαντζωμένη στο σώμα
μ' υπόγειες κινήσεις
που απορροφούν τους κραδασμούς των βημάτων,
ακόμη κι αν έρχεσαι προσποιούμενος έναν Άλλο,
έναν Ξένο κουλτουριάρη τουρίστα που φωτογραφίζει αδιάφορα τη Ζωή μου,
ένα Ανύπαρκτο Όραμα κάποιων σχιζοφρενικών μου παραληρημάτων,
έναν που αγνοείται από τους Οικείους του
και χωρίς ταυτότητα δύνασαι να διαπράξεις εγκλήματα
που δε θ' αναγνωρίσεις ποτέ...
μα εν τέλει είσαι σαν όλους τους Ανθρώπους
σαν όλους τους κατατρεγμένους
που το μόνο που ζητούν
είναι ΑΓΑΠΗ..........


Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

~Σε ΥποΤιμάω~




Εγώ θα σε ΥποΤιμάω,
Εσύ θα με κοιτάς από Ψηλά
Εγώ θα σε ΥποΤιμάω,
Εσύ θα με κατανοείς
Εγώ θα σε ΥποΤιμάω
Εσύ θα με υπομένεις
Εγώ θα σε ΥποΤιμάω
Εσύ θα ξέρεις πως Υπο-Τιμάω
σημαίνει Σε υπο ΤΙΜΑΩ
Σε Τιμάω από εδώ, κάτω, χαμηλά,
από το σημείο του Μηδενός μου
όπου ξαναρχίΖω να σκαρφαλώνω ΖΩΗ.....







Τι θα πει "Πλειστηριασμός", Μαμά?...



Διάλογος με τον πιτσιρίκο μου, ετών 13...

-Μαμά, σκέφτομαι πως ο Τάδε φίλος μου είναι πολύ τυχερός. Οι γονείς του δουλεύουν και οι δύο και έχουν δικό τους σπίτι.

-Δικό τους?... Ολόδικό τους?... χμμμμμμ......

-Ναι...

-Ξέρεις, Αγόρι μου, η κυβέρνηση έδωσε το πράσινο φως στους πλειστηριασμούς. Μπορεί να δουλεύουν και οι δύο γονείς του - ακόμα- μα η αγορά δεν κινείται όπως τότε που αποφάσισαν να χτίσουν το σπίτι τους και μπορεί η τράπεζα να τους το πάρει αν χρωστούν δόσεις από το δάνειο που πήραν όπως οι περισσότεροι Έλληνες πριν μερικά χρόνια για να χτίσουν επιτέλους το ΔΙΚΟ τους σπίτι.

-Τι σημαίνει "η Τράπεζα να πάρει το σπίτι τους?", αφού είναι Δικό τους!...

-Η κυβέρνηση δίνει το δικαίωμα στην Τράπεζα να βγάλει σε πλειστηριασμό το σπίτι σου, εφόσον δεν μπορείς να πληρώσεις πλέον τις δόσεις του δανείου που είχες πάρει για να το χτίσεις. Πλειστηριασμός σημαίνει πως ανακοινώνεται ότι το σπίτι του οφειλέτη πωλείται. Ορίζεται Αρχική τιμή Πώλησης από την τράπεζα και μπορεί να το αγοράσει όποιος προσφέρει την καλύτερη τιμή. Οπότε ο οφειλέτης {αυτός που χρωστά τις δόσεις στεγαστικού δανείου} χάνει το σπίτι του.

-Και πού θα μείνει μετά, Μαμά?...

-Δεν το πρόβλεψε αυτό η κυβέρνηση. Μέλημά της είναι να σώσει τις τράπεζες...

-Και οι άνθρωποι?...

-Κοστίζουν οι άνθρωποι, Αγόρι μου. Κοστίζουν πολλά. Αν έχουν σπίτι και δουλειά, έχουν κι Αξιοπρέπεια και Υψώνουν Ανάστημα και Διεκδικούν ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ συνθήκες Ζωής. Κοστίζει αυτό. Ενώ έτσι, εξαθλιωμένοι και φοβισμένοι, αξίζουν ελάχιστα, δεν φωνάζουν πολύ, κλαίνε αθόρυβα στο κρεβάτι τους, κάποιοι αυτοκτονούν, κάποιοι μεταναστεύουν, κάποιοι γίνονται ρακοσυλλέκτες και ζητιάνοι στην ίδια τους τη χώρα... μα το κυριότερο για την κυβέρνηση: "ΔΕΝ ΦΩΝΑΖΟΥΝ... Δεν κάνουν σαματά και έτσι δείχνουμε το καλό εθνικό μας πρόσωπο στους Ευρωπαίους, που περιμένουμε να εγκρίνουν την επόμενη δόση του δανείου για να ορθοποδήσει η χώρα μας. "

-Κι άλλο δάνειο, Μαμά?... Αφού είπες πως όσοι πήραν δάνειο και δεν μπορούν να το ξεπληρώσουν οι τράπεζες θα τους πάρουν το σπίτι...

-Μέχρι, λοιπόν, Αγόρι μου να διδαχτούμε κι αυτό το Κεφάλαιο της σύγχρονης Ιστορίας μας, θα παίρνουμε δάνεια και θα αυτοκτονούμε παλεύοντας να τα ξεπληρώσουμε.

-Μαμά, να σου πω κάτι ακόμα?... Είμαστε τυχεροί που είμαστε Τσιγγάνοι και δεν έχουμε δικό μας σπίτι και νοικιάΖΟΥΜΕ!.... Όποτε θέλουμε φεύγουμε και το σπίτι μας ΔΕΝ μας το παίρνει ΚΑΝΕΙΣ!........




Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

~Βραδινό Εγερτήριο~




Όταν κοιμάται η Έμπνευση,
"παίΖει" με τους συνδυασμούς της Ζωής η Αλήθεια μας...
Άλλαξε την ανάσα σου
ξύπνα να στήσουμε ένα γλέντι στο σαλόνι,
να μασκαρευτούμε τους Ήρωες των βραδινών μας Ονείρων,
να σε ταΐσω στο στόμα μπουκιά μπουκιά την δαγκωμένη νυχτερινή Σιωπή μου,
να σου σερβίρω το αίμα μου μελάνι Ιστορικής Αποτύπωσης
-κι ας είναι ερωτική η ιστορία μας όλη,
να σου χαράζω τις φλέβες και να γίνεσαι συντριβάνι να πιούν οι λυγμοί μου αλμύρα, επιτάχυνση και θερμότητα Αλήθειας,
να συνδεθούμε με οπτικά νεύματα ενέσιμων Βλεμμάτων και να μου μεταγγίσεις αυτοπολλαπλασιαζόμενα worms του Εαυτού σου και trojan horses της Σκέψης σου,
να εισπνεύσουμε μαζί την παραισθησιογόνα Φαντασίωση που διαιωνίΖει την Ανθρωπότητα χιλιετίες τώρα,
να σκάψουμε στο πάτωμα να βρούμε νερό από τον ιδρώτα των λιγοστών Ονείρων που έχτισαν αυτόν τον Κόσμο,
να απλωθούμε σε τραπεζομάντιλα μεταξωτής πολυτέλειας και να φαγωθούμε σαν ορεκτικά από την Πείνα της Ζωής μας,
να απορροφηθούμε σαν ονειροπόλοι λεκέδες από το ύφασμα που ντύνει την αποψινή Βραδιά,
και το πρωί ας μας βρουν οι νοικοκυρές όλου του Κόσμου, κομμάτια, θρύψαλα, σκορπισμένα με τον άνεμο στα μπαλκόνια τους,
κι ας μας σκουπίσουν με τις σύγχρονες σκούπες τους,
κι ας μας πετάξουν στους κάδους των σκουπιδιών τους,
κι ας μας μαζέψουν τα απορριματοφόρα των πολιτισμών
κι ας βρεθούμε αγκαλιά, κόκκο-κόκκο, στις χωματερές,
εκεί ξέρουμε πώς θα μιλήσουμε τη γλώσσα των εντόμων και των πουλιών
και πώς θα επιβιώσει ο τρελός μας Έρωτας
έξω από ναρκωμέΝους ύπΝους,
έξω από νεκρά -στις βραδινές ώρες- σπίτια,
έξω από πόλεις ερημωμένης σιωπής,
έξω από αιώνιες νηστείες από τα Ουσιώδη,
έξω από τους κεκλεισμένων των θυρών παραδείσους τους,
μέσα σε ένα αεράκι ανεμοστροβίλου που αφήνει τις αναθυμιάσεις τούτου του πολιτισμού στην επιφάνεια της σάπιας γης
και ανυψώνει τις Ψυχές και τα Μεθυσμένα Σώματα
στο πιο υψηλό στρώμα της ΑποστασιοΠΟΙΗΣΗΣ....

Εκεί, Ραντεβού απόψε...
Έλα,
άλλαξε την ανάσα σου,
ξύπνα να στήσουμε ένα γλέντι Ζωής....

----------------------------------------------------------------------

Και μη διανοηθείς να σε παρασύρει σε ΎπΝους το νανούρισμα που ...παίΖΕΙ!!!.....





Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

~Darkest BlacK~




Νύχτα σκοτεινή, ο Χρόνος
και το βήμα σου πάντα βαρύ.

Απόψε τολμάς, όσα δεν αποτύπωσες ποτέ.

Πλησιάζει πρώτα η σκιά σου
μετά Εσύ,
όπως πάντα.
Με μαύρα γάντια ξεκλειδώνεις το κλουβί.
Αποτυπώνεις χωρίς αποτυπώματα
Νέο Κεφάλαιο στην Μυθολογία των Ηθικών Αυτουργών
Εγκλημάτων Ζωής.

Η Μαύρη Γάτα γρυλίζει λεύτερη.
Σε κοιτά ευθυτενώς και με θράσος
-όσο κι αν το περιμένεις, πάντα σε αφοπλίζει-
κι έπειτα σεργιανίζει αδέσποτα
τυραννώντας τις δεισιδαιμονίες των φτωχών...
Την ξεκλείδωσες,
όπως οι Μάγοι ξεκλειδώνουν Πύλες απόΚοσμου.

Στο σκοτεινό παράθυρο
-μάρτυράς σου ο παλιός Εαυτός-
δύο μαύρα μάτια παρακολουθούν
με αμέτρητους μαύρους κύκλους αϋπνίας,
διόπτρες πολυεστιακής όρασης.

Μάτια που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ,
αΜαυρώνοντας τη Δύναμη του ύπΝου
-ξεκούραστου Νου-
με τόση Πίσσα από καπνό, άσφαλτο απάτητη και σκοτάδι αμετάφραστο.

Η σκιά σου τρέμει.
Αφήνει αποτυπώματα εκεί που Εσύ αρνείσαι.
Μαύρο Κενό, η Σιωπή  κι η Απουσία.
Ό,τι λευτερώνεται, το σκάει Εκτός.
Ό,τι φυλακίζεται, το σκάει Εντός.

Εκτός.
Εντός.
Δίλημμα  Μαύρου Τζόγου.
Παράνομο το παιχνίδι.
Με δίχως μία, ποντάρεις Σκοτάδια για λίγο Φως.
Εντός. Πάντα Εντός.

Μαύρης Τύχης το Χέρι
γυρίΖει την Ρουλέτα σου απόψε.
Δέκα Μαύρο.
Κέρδισες παραδόξως
μία μαχαιριά Φωτός στο Κορμί σου.
Το Κέρδος πάντα τοις μετρητοίς.

Βγαίνεις από τον Κανόνα
πρώτη φορά πληγωμένος.

ΜαυρΑγορίτης Θησαυρών
πλουτίΖεις με ουρλιαχτά και χρυσάφι από ατόφιο Θάνατο...
μα αυτή τη Φορά
του ύπΝου το νανούρισμα σε γλυκαίνει,
σε αγκαλιάΖει με αφόρητη Θηλυκότητα
που μοιάΖει με Ιερή Ασυλία,
με Αναστολή Εκτέλεσης όλων των ποινών σου
και η Αιωνιότητα της Καταδίκης σου
αυτοκτονεί στο Σκοτεινό Δάσος ενός Ονείρου
που είδα Εγώ για Σένα.
Εγώ, που τόσο Ονειρεύομαι...

Κάνω νεύμα στην Αλήθεια μου
-Μαύρη Γάτα-
επιστρέφει στο κλουβί της,
Εντός μου...

Οι Εαυτοί σου όλοι
παραταγμένοι στο Σκοτεινό Κελί σου...

Παίζω τελευταίο φύλλο,
Άσσο Σπαθί
και Λύνω το Λουκέτο σου...
Λευτερώνεται Μαύρος Λύκος,
από κείΝους που δύσκολα ζευγαρώΝουν,
που δύσκολα επικοινωΝούν,
που δύσκολα επιβιώΝουν μέσα στα Εγκλήματα Ζωής
που τους... αφορούν....

ΚοιτάΖω τον Λύκο ευθυτενώς.
Όσο κι αν το περιμένεις, πάντα σε αφοπλίζει
το Σκοτεινό Μαύρο που υπάρχει
μέσα στο τόσο Γυναικείο μου Κόκκινο.



Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Εμ ΜΟΝΗ κή (Εμμονική)



Αυτός ο ενισχυτής μέσα μου
αυτοτελής κι αυτοδημιούργητος
Υπεραξίες μετρά τις Αξίες μου
και με τοποθετεί σε ένα υπερφορτισμένο σύρμα Ακροβασίας
να αφήνω αποτυπώματα εγκαυμάτων
από υπερβολική προσκόλληση
σε κείνα που έρωτα γεννούν
και έρωτα ζητάνε...

Ισορροπώ αναπάντεχα
γιατί η Έλξη γίνεται Εμμονή
και με κρατά στο υψόμετρο της Επαφής
ακόμη κι όταν δέχομαι Επιθέσεις Αυτοκριτικής μου...

Το λούτρινο αρκουδάκι
εκδικήθηκε τα τόσα χρόνια πνιχτής μου αγκαλιάς
με το Άρωμά του να έχει εισχωρήσει στους πόρους μου
και να αγαπιέμαι πνιγμένα κι εγώ
από φόβο προς το Σκοτάδι μου...

Το εμμονικά αναμμένο Φως του βραδιΝού πορτατίφ
εκδικήθηκε τα τόσα βράδια ενοχλημένης φωταψίας
με τους ακροδέκτες του διακόπτη του
τοποθετημένους πια στο κύκλωμα των νευρώνων μου
κρατώντας αναμμένο το Φως της Τυραννικής Σκέψης
ακόμη κι όταν ο Ύπνος ερωτοτροπεί με το Κορμί μου...

Μετράω Επιστροφές εμμονικού μου Πάθους...
Επιχειρώ ρύθμιση του ενισχυτή...
Ρυθμίζεται σε μέση λειτουργία...
Πειραματίζομαι  με το νέο καθεστώς μου...

Δυσλειτουργία:

το Αίμα δεν ανταποκρίνεται στην αλλαγή του ιξώδους...
η Αναπνοή δεν συγχρονίζεται με την ήρεμη Επαφή...
το Βλέμμα δεν σταθεροποιείται στις νέες οπτικές συντεταγμένες
           απαγορευμένης εμβάθυνσης
η Γλώσσα δεν παύει να παράγει το γλυκόπικρο σάλιο της γεύσης που κολλά τον Νου...

Επαναφορά αρχικών ρυθμίσεων Εαυτού...

Ψάχνω το Αρκουδάκι μου...
Ανάβω το Πορτατίφ
και μέσα από Ερωτευμένες Αυτοχειρίες
αγκαλιάΖω το Σκοτάδι που μου στερεί τον Ύπνο
και μου χαρίΖομαι να αγαπιέμαι πνιχτά
και με Φόβο
μην αύριο ξυπνήσω εμΜΟΝΗκη με τον Εαυτό μου....





Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

Καθαρτήριο?.....



Στα Καθάρματα του σπάνιου είδους των Κυριαρχικά Μόνων 
όταν συμπυκνώνεται επικίνδυνα το Σκοτάδι 
σκάει το κέλυφος 
και εκτίθεται κομμάτι κομμάτι ο Εαυτός 
στο ανελέητο Φως, 
που τόσο καιρό πεινούσε για γενναίες μπουκιές 
στο Κορμί της Σκοτεινής Μυστικοπάθειας 
και τώρα καταβροχθίΖει αδηφάγα
ακόμη και όσα δεν πρόλαβαν να..... ψηθούν 
στην εσωΦωτιά του ... Καθάρματος!....

Καθαρτήριο?.....


Ούτε στα πιο τρελά Ναι του Εφιάλτη σου.....!!!!