Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 3 Μαΐου 2019

Διπλό κρεβάτι



Ποιος καθιέρωσε αυτά τα διπλά κρεβάτια που ξαπλώνουν αιωνίως σε μία αγκαλιά οι ερωτευμένοι, που χάνεται το σύνορο και έρχεται στιγμή που αγγίζεις το σώμα του άλλου και νιώθεις πως αγγίζεις το δικό σου και σού έμαθαν πως... αυτός είναι ο σκοπός!... Εις σάρκαν μία. Δε θέλω, σού λέω... Δεν.

Σαν θα μείνουμε μαζί, θέλω το δωμάτιό μου, το Σύμπαν μου το ακατάστατο, με τα βιβλία στο πάτωμα, τα στιχάκια μου με το στυλό στον τοίχο και στην ντουλάπα, τα σιδερωμένα και τ' ασιδέρωτά μου στην καρέκλα, τα πόδια μου ανάποδα στο ντουβάρι, τη μουσική μου, την απουσία της τηλεόρασης και του υπολογιστή, τις σκιές μου στον τοίχο, τα ποτάμια από σκέψεις που το διασχίζουν, το κενό μου βλέμμα στο ταβάνι, το παιδικό μου χαμόγελο όταν σκέφτομαι πως είσαι δίπλα, το παραμιλητό μου, τα χαρτομάντιλα με τα στεγνά μου δάκρυα στο κομοδίνο, τις μελαγχολίες μου και τους θυμούς μου, την αυτοαπόρριψή μου και μετά την αυτοκυριαρχία μου..... Θέλω να το σκάω από τον κόσμο μου, να σού πετάω ραβασάκια κάτω από την πόρτα, να καίγομαι να σε συναντήσω, να μην έχω εξοικειωθεί με το κορμί σου, να μη χορταίνω τις αγκαλιές και να σού στήνω καρτέρι έξω από την πόρτα σου, να σε κρυφοκοιτάω από την κλειδαρότρυπα, να με αφήνεις έξω από το δωμάτιό σου, να με παιδεύεις, να σκαρφαλώνω τους τοίχους, να φτάνω στο ταβάνι, να κυλάω νεράκι γλείφοντας το κούφωμα της πόρτας και να με απορροφά το χαλί σου.... Να ανοίγεις επιτέλους, να σε ακολουθώ ως την κουζίνα που θα κάνεις καφέ, να σε μυρίζω και να καβουρντίζομαι, όπως οι κόκκοι του καφέ για να λιώσουν καυτοί στην κούπα σου. Να κάθομαι απέναντί σου στο τραπέζι και να βιάζεσαι για τη δουλειά, να φεύγεις με ένα φιλί, να μη μού ζητάς να σού συμμαζέψω το δωμάτιο, να μπαίνω κρυφά, να διασχίζω τη δική σου ακαταστασία, να ξαπλώνω στα σεντόνια σου,  να τρελαίνομαι με τη μυρωδιά σου, να ανακαλύπτω ένα κλειδωμένο συρτάρι σου, να με τρώνε οι σκέψεις, τί κρύβεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου...?, να καίγομαι, να ζηλεύω, να με κρατάς σε εγρήγορση, να μού γεννάς ταχυπαλμίες, να επιστρέφω στον κόσμο μου, να σού γράφω ραβασάκια, να σού τα κρύβω στις τσέπες... να με κάνεις να μη χωράω στο κρησφύγετο του κόσμου μου και να προεκτείνομαι ως τον δικό σου.... Έτσι θέλω. Ξέχασε τα διπλά κρεβάτια των τυποποιημένων ζευγαριών, με τη μεριά σου και τη μεριά μου. Εγώ θέλω να καταστρώνω σχέδιο για να εισβάλλω στον κόσμο σου, να μ' αφήνεις να σού παραβιάζω τα σύνορα κι όταν μού αρνείσαι, να υπνοβατώ στο τεντωμένο σκοινί από το Σύμπαν μου στο δικό σου. Να είσαι ο γείτονας μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, ο εραστής, το απωθημένο και ο Άνθρωπός μου και να μην πάψεις ποτέ να είσαι ο Εαυτός σου. Κι έτσι μόνιμα να βολτάρεις έξω από το δωμάτιό μου. Να έρχεσαι κάθε φορά σαν πρώτη φορά και να αρπάΖεις ό,τι σού ανήκει σαν να με κρατούσα κλειδωμένη στη σοφίτα και για άλλη μία φορά..... με ανακάλυψες......