Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Follow me



ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πνίξαμε την άνωση,
με τα ίδια χέρια
που κάποτε ζωγράφισαν πλεούμενα.

Ο βυθός πια δεν έχει πυθμένα,
είναι αχανής.
Όσο βουλιάζεις,
τόσες πιθανότητες έχεις
να βρεις τον εαυτό σου
να δαμάζει υπόγεια κύματα
μιας θάλασσας αόρατης για τους πολλούς.

Δε σου ζητώ να κρατηθείς από μένα.
Ήδη βρίσκομαι ένα κύμα πιο βαθιά από τη σωτηρία μου.
Αόριστο σχήμα γαλάζιας ομίχλης,
μέσα στο βαθύ σκοτάδι της αναζήτησης.
Μα, αν επιθυμείς,
ακολούθησέ με...
είναι καλύτερο να βουλιάζουν δύο,
σαν συμπαράσταση
στο βάρος του νερού που σηκώνουν οι ώμοι μας.


Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

.........Σπειροειδής Συνάντηση..........







Μία στιγμή ο Χρόνος καμπυλωθηκε παράξενα
δημιουργήθηκε ρωγμή στον χρονικό μας τοίχο...

Εγω περασα απέναντι?...
Εσύ?...

Αβίαστα άδραξα την χειραψία της ενεργειακής σου αφής....

Περιφέρομαι σ'αχρονες τροχιές...
πάντα νιώθω γύρω από το ίδιο σημειο..
μα ποτέ στην περιφέρεια της ίδιας στιβάδας...

Εκεί στο σπείρωμα της Μοίρας
μία χρυσή γραμμή
χαραγμένη στο διάνυσμα της Νυχτερινής Φυγόκεντρης Δύναμης
εφερε τις νότες σου
πανω στη δική μου αναρχική οκτάβα...

Κάποιες συναντήσεις,
ακολουθούν ελατηρίων συσπειρώσεις
και διαδοχικές απομακρύνσεις...
Το συναισθηματικό μας νήμα
ελαστικά προσαρμόζεται στην Ιδιοτροπία μας...

και μεσα στο Εγω μου
χώρεσε το Φευγαλέο σου χαμογελο
λίγο πριν σβήσει η Νυχτα τα φώτα της....

Ψάχνω τον Λογο...
αν και δεν έχει νοημα ν'απαντάμε στα Γιατί του Συμπαντος..

όμως ξερω...
όλα συμβαίνουν για κάποιο Λόγο....

εγω απόψε γράφω για μία Σπείρα...
που ένα τόξο της διανυσματικής της εφαπτομενης
αγγιξε με χρυσή τομή το δικό μου.....

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Είπες δε θυμάσαι ονόματα!...






Το Ποίημα γράφτηκε Αλληγορικά...
με παρομοιώσεις και περιγραφές που προσεγγιστικά αποδίδουν τα Πρωτότυπα..
τα ονόματα ξεχάστηκαν, είπες..
γιατί δε τα συγκρατείς ...
ο Βωμός ήδη καίει τις λέξεις...

μα.....

δε χρειάζονται ονόματα....
όποια κι αν ήταν αυτά..
στο βωμό όλα καίγονται με τον ίδιο τρόπο!..

ή μήπως όχι?....
Μήπως τα Ονόματα δεν είναι τόσο τυχαία επιλεγμένα και όντως χάνεται η Ουσία, όταν όλες τις Γυναίκες τις βαφτίζουμε Αφροδίτη ή Εύα και όλους τους άντρες Οδυσσέα ή Αδάμ?..

Λυπαμαι που δε συγκρατείς ονόματα....

Τα ποιήματα δε συγχωρούν τις παραλείψεις...

αλλιως θα ηχούσε ο στίχος, αν εμπεριείχε τις συλλαβες των Ονοματων που ξεχασες....
αλλιως θα καιγόταν η Αναγκη σου, αν στο βωμό είχες ως προσάναμμα το Όνομα που λησμόνησες......

Ζητώ απεγνωσμένα να δικαιωθούν τα Οσα Ξεχάσαμε στη Ροή του Χρόνου....

Νιωθω το Ποίημα συντάσσεται με το μερος της ευγενικής μου διαμαρτυρίας....


Ακόμη και τα φιλιά, που αφηνω πάντα να σφραγίσουν το λόγο μου, αν ήταν κύματα,
θα ειχαν άλλο ύψος, άλλη ταχύτητα, άλλη απόχρωση, άλλη ορμή
αν τα ονόματα που ξέχασες ήταν
-με Άναρχη Ταξινόμηση μιας ποιητικής εντροπίας-
στη Θεση που θα διάλεγε η Στιγμή της Συγγραφής!...


{αν θυμηθείς εκεινα τα μάτια,
ίσως το βλέμμα,
ακομη και μεσα από την ανάμνηση,
ψιθυρίσει το Όνομα,
εκείνο που σήμερα λείπει
κι αφήνει κενά να δημιουργούν ασυνέχειες...}




Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Παράξενος Συγκερασμός



Κάποιες φορές η Σκέψη αθροίζει τα κίνητρα και εκ-ποιεί τις Αιτίες της...
(Θα μπορούσα να το χαρίσω στην Υπεροχη meggie, ως απάντηση στο τι μου αρέσει στο blogging...
και υπογραμμίζω πως ΔΕΝ υπάρχει κάτι που δεν μου αρέσει...
ίσως μικροπράγματα, μα ανάξια ν' αφιερώσω χώρο και χρόνο....

Απολαμβάνω το Συγκερασμό Ιδεών, τη Σύμπραξη και τη Συμπόρευση όσο δε φαντάζεστε!!!
Σας ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ για την πολύτιμη συντροφιά 10 μήνες τώρα....)


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Είναι που νόσησε επιτέλους η αποστειρωμένη υγεία μας.
Είχα ασάλευτες πλαστικές σκέψεις στα αυτοφυή μου χέρια.
Όλο άνθιζε το άγγιγμα κι όλο έλειπε το ρίγος από τη μηχανική μου σκέψη.

Μέχρι που το ιδίωμα του άνθους πέρασε σαν μικρόβιο στους πόρους των Ιδεών.

Ρίγησα ολόκληρη
αναρριχήθηκαν οι σκέψεις
ξεχείλισαν τα εβένινα συρτάρια ταξινόμησης.
Ένας κήπος σαρκοβόρος το δωμάτιο
έτρωγε το σώμα μου και γιγάντωνε τα κλαδιά του.

Συναντηθήκαμε στο ορειβατικό σκαρφάλωμα προς το ιδανικό μας.
Τι υπέροχη συγκυρία!.
Εκεί οφείλουν ν' αγαπιούνται οι σκέψεις.
στην ανατολή και στη δύση ενός εύθραυστου ήλιου, που ξέφυγε από τις επιστημονικές αναλύσεις και χώθηκε ερωτευμένος μέσα στα ποιήματα.

Κλείσε τις λέξεις
μην μας κλέψουν τον ήλιο, οι μηχανές του λόγου.
Εμείς γεννηθήκαμε αλήτες... επαναστάτες,
ακόμη κι αν κάπου στα μισά το είχαμε ξεχάσει στην απόπειρα προσαρμογής στον ευπρεπισμό που ήθελαν να μας επιβάλλουν.

Τώρα ξυπόλητοι οργώνουμε το σύμπαν.
Εμείς κι οι σκέψεις μας.
Σύνολα επί Συνόλων.
Σ'έναν παραξενο συγκερασμό δοσμένοι.

Οι ομάδες μας σύνολα υποσυνόλων μιας γενικής θεωρίας μισοσβησμένης από τον πίνακα, όπου το χέρι αποτύπωσε το προσχέδιο της δράσης μας.

Χάθηκα μέσα σε κύκλους αποφάσεων και σε πρωτοβουλίες των πολλών.
Άφησα αιφνιδιαστικά το χέρι που με κρατούσε
και υπαγόρευε λόγια δανεικά
να ψελλίσουν οι διεκδικήσεις μου.
Γιγάντωσα το ύψος μου,
πάνω από το θεόρατο κύμα της επιβολής της εξουσίας.

Έγινα περιφέρεια ελαστική, που χωρά να περιφράξει των παιδιών μας τα όνειρα.

Πονάω καθώς μεγαλώνουν τα όνειρά τους.
Τεντώνομαι επικίνδυνα για να τα προστατέψω
και δίπλα μου ούτε ένα χέρι προέκτασης,
μέχρι που εμφανίστηκες Εσύ.

Ποίημα στο Ποίημα επάνω
και πιάστηκα από τον τελευταίο στίχο.
Έδεσα τον πρώτο, τον δικό μου
και μεγάλωσε πληθωρικά η περίμετρος προστασίας των βρεφικών ονείρων της ζωής.



Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

~Η Μοίρα του Ήλιου~




Με αφορμή την πρόταση του Κένταυρου...


Η μοίρα του Ήλιου
που λάμπει σε δύο μάτια που ατενίζουν τα Όνειρα


Παίζανε τα παιδιά του Θεού με τη φωτιά και το χιόνι. Με φλεγόμενες ρίψεις στοχοποιούσαν τις ανθρώπινες καρδιές και έπειτα τις ρίχνανε στο άζωτο της συναισθηματικής ακινησίας, που απαλύνει τον πόνο από τις πληγές. Στο παιχνίδι τους επάνω, ένας πύρινος βώλος γλίστρησε απ’ τα χέρια του πιο μικρού παιδιού. Κατηφόρισε στο κεκλιμένο επίπεδο ανάμεσα στην Αλάνα του Παραδείσου και στο Χαοτικό Κενό… σαν βρεφική φλόγα στα σπάργανα του Σκότους… σαν πύρινη χιονοστιβάδα σε εξέλιξη, που παρασύροντας εύφλεκτα υλικά γιγάντωνε τη μάζα της.

Αχαλίνωτη τροχιά, δίχως φρένο…. να τρομάζει τις ισορροπίες και ν’ απειλεί τα στερεότυπα της Αιώνιας Νύχτας. Ώσπου απ’ το 9ο επίπεδο της Κόλασης αναδύθηκαν τα θερμομονωτικά χέρια κάποιου Δάντη, που ακινητοποίησαν και στερεοποίησαν τον Φλεγόμενο Γίγαντα στον Ορίζοντα των Ποιητών.

Από τότε σ’ ένα βάθος Χρόνου, ατελείωτο μπρος στις πεπερασμένες περιγραφές, ο Ήλιος ακολουθεί τη Μοίρα του:

… ανατέλλει μέσα από την ομίχλη των τελευταίων ονείρων της νύχτας..
…φλερτάρει της Σελήνης τ’ ολοκλήρωμα…
…τυφλώνει τις εστιάσεις, που ζητούν να του κλέψουν λίγη λάμψη…
…λιώνει το περίγραμμά του στη διαφάνεια του θαλάσσιου δειλινού…
Βασιλιάς… Κυρίαρχος κι Επόπτης της Ζωής… Ζωοδόχος, τα φωτεινά νήματα να κρατά του Γαλαξία.

Κύλησε, όμως, ο ανταγωνιστής Χρόνος στο κατόπι του. Μέσα σε μια στιγμή, κυοφορούσα Όνειρα, γεννήθηκε το Άλικο Κορίτσι.
Με φωτιές στα μάτια…
Κρασί στις φλέβες…
Ροδοπέταλα στα χείλη
και η θερμοκρασία της Ύπαρξής της
άγγιζε εργαστηριακά πειράματα ανάφλεξης.


Όμως, ο Ήλιος ασυγκίνητος την έλουσε με φως, ως όφειλε. Διατεταγμένος να σκορπά ζωή.
«Το άλικο πάθος της δεν αρκεί ούτε για ένα Joule θερμικής μου συμπύκνωσης!...», σκέφτηκε…
«Εξάλλου, είναι τόσο εύθραυστη μέσα στην θνητότητά της…»

Συνέχισε το Παγκόσμιο παιχνίδι του προκαλώντας το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας για παρατήρηση και αποτελέσματα:
Μέγιστη θερμοκρασία επιφάνειας
Πιθανά υλικά καύσης
Συχνότητα εκρήξεων
Διάρκεια Ζωής


Το Κορίτσι έξω απ’ τα πλαίσια της αυστηρής διατύπωσης των επιστημών, με αλληγορίες κλεμμένες από τον παραλληλισμό του Εσωτερικού της Κόσμου με τον εξωτερικό, εξιστορούσε περιλήψεις φανταστικών γεγονότων.

Κάποια στιγμή μέσα από τις αλληγορίες προκάλεσε τη Μοίρα της. Εκείνη ανταποκρίθηκε. Λατρεύει τις προκλήσεις η Μοίρα! Και το Κορίτσι ερωτεύτηκε παράφορα.
Το κλικ του φωτογραφικού συνειρμού της καρδιάς της συνέβη ένα ζεστό δειλινό καλοκαιρινής μαγείας. Η Νύχτα φωτίστηκε από αντανακλάσεις ιριδίζουσας ματιάς.
Ο εσωτερικός της ψυχισμός υγροποιήθηκε και κύλησε σαν κύμα από κάθε πιθανή ρωγμή του κορμιού της. Πλημμύρισε το Σκοτάδι αρώματα ρευστής Γυναικείας αειφορίας.
Ένας Έρωτας… Μία Νύχτα… Μια Ζωή…


Ο ξέφρενος χορός της κρεμάστηκε απ’ της Σελήνης τη μουσική. Γαλαξιακή ενορχήστρωση στο Ταξίδι της Καρδιάς. Συνωμότησε ο κύκλος των Χαμένων Ποιητών και όλα τα άψυχα προσωποποιημένα συμμετείχαν στη συγκίνηση και γίναν μάρτυρες της Ερωτικής Επαφής.
Διαταράχτηκε ο ύπνος του Ήλιου στο κρυμμένο Ημισφαίριο των Μοναχικών Ονείρων… Εδώ, στο ημίφως της σαγήνης, στο Ημισφαίριο των Ερωτευμένων η Κοπέλα ηγείται του χορού κι η Νύχτα ήδη άπλωσε το βελούδινο χαλί της.
Ο Κόσμος Δικός Της…
Για πάντα…
Για πάντα?...

Η Νύχτα πεπερασμένη…
… το ίδιο κι η Ζωή…
… κι ο Έρωτας επίσης…


Όλα υποταγμένα στην Καμπύλη της Μοίρας. Μετά το Μέγιστο της Κορύφωσης… η Πτώση…
Το Κορίτσι ήταν πιο εύθραυστο απέναντι στις απώλειες, παρά στη θνητότητά της, όπως της καταλογίσε ο Ήλιος.

Κοντά στη Λυκαυγή ο πρώτος αποχωρισμός. Το πρώτο δάκρυ έπνιξε το τελευταίο αστέρι…. φως πια σβησμένο...
Ο Ορίζοντας που τόλμησε να ντυθεί στα χρώματα της Αυγής, βούλιαξε ολόκληρος στο βουρκωμένο βλέμμα της. Ο Ήλιος αγέρωχος μέσα στην Παντοδυναμία του αποπειράθηκε να ξημερώσει την πρώτη μέρα, μετά το Χωρισμό…

Τι Λάθος εκτίμηση!...
Ας παραδεχόταν πρώτη φορά την Αδυναμία του μπροστά στο Πάθος των Πληγωμένων κι ας έμενε κρυμμένος πίσω απ’ τα σύννεφα της μελαγχολίας… Μόνο για σήμερα…. Το αιώνιο κι ατελείωτο σήμερα, μετά το Χωρισμό..

Στο στιγμιαίο άγγιγμα της Χαραυγής γύρισε η Κοπέλα το ραγισμένο βλέμμα της προς τον Ήλιο κι εκείνος ολόκληρος χώρεσε μέσα στο βάθος της ρωγμής του…

Τεμαχίστηκε το είδωλό του στα δυο της μάτια…
Κομμάτια οι φλόγες…
Όλη η βροχή των δακρύων, τις έσβησαν μία μία… πνιγμένες φωτιές… κι ο Ήλιος έσβησε μέσα σε Δύο Μάτια που κάποτε ατένιζαν τα Όνειρα…


Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Πυρετός




ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Τόσο καιρό
αποστειρωμένα υγιής.

Σαν αρρώστια μοιάζει
αυτή η ανοσία.

Άγγιξε
με την Άγια μόλυνσή σου
τον πυρήνα της πληγής μου
να μου μεταδόσεις
τον πυρετό σου
να νιώσω ζωντανή.


Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Ο Ποιητής



ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Σιωπηλή
σαν να λείπω απ' το υπαρκτό,
σε απόσταση αναπνοής,
μα ταυτόχρονα ασφαλείας
είδα πώς σμιλεύεις τ' αγάλματα,
πώς ποιείς το μάγμα της σιωπής.

Αόρατη μένω
ανάσα μπαίνω στ' απόκρυφα μαιευτήρια της σκέψης σου
τον κύκλο σου να δω πώς κλείνεις
έχοντας ηγηθεί την επανάσταση της πανσέληνης νύχτας.

Κάρβουνο το σκοτάδι
συλλαβισμένο στο σπίρτο των ματιών σου
περπατημένο αναπάντεχα απ' το μελάνι
μες στο κατευόδιο της ιδέας.
Λέξη λέξη η ζωή μελοποιείται
σε μουσική ρίμα
που ξεκλειδώνει τις αποστάσεις.

Κι εκεί αποκοιμιέμαι...
τόσο αόρατη,
τόσο διάφανη,
τόσο μικρή.

Το πρωί ξυπνώ
με το σώμα χαραγμένο βαθιά,
απολίθωμα ποιήματος,
σαν να κοιμόμουν αιώνες
μέσα στην αρχαία ιστορία σου.


Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Η ερωμένη του καλλιτέχνη!..






Έχω εκθειάσει την ανάγκη να αγγίξουμε την πτώση και την πληγή μας. Από το μέγιστο της συναισθηματικής καμπύλης πάντα ρέπω προς την ολίσθηση, μόνη μου.. πριν με σπρώξει η απώλεια ή η έλλειψη...

Είναι το πρόβλημα που κουβαλά ο καθένας, που πιάνει το χέρι του και γράφει. Οι υγιείς δεν έχουν ανάγκη από θεραπεία...

Λέει ο ασθενής καλλιτέχνης...
-Με κατατρέχει μία μανιοκατάθλιψη.... Κλείνω τα μάτια και σπάνε οι καθρέφτες, κόβομαι, κάθε κομμάτι μου αυτονομείται και με πολεμά ή μ’ ερωτεύεται… Κι εγώ μία νιώθω απαθής και μία λιώνω σα μάγμα έκθετο σε λάβα ηφαιστείου!

Απαντά ο καρδιακός φίλος που τον συμπονεί ...
-Υπάρχει τρόπος να απαλλαγείς...

Αποκρίνεται ο καλλιτέχνης..

-Μα, δε θέλω να απαλλαγώ... Η μανιοκατάθλιψή μου είμαι εγώ... εκείνη ζωγραφίζει στον καμβά μου τις σουρεαλιστικές μου εικόνες και με γλιτώνει απ’ τον εαυτό μου κάθε που με σκοτώνω, κάθε που πέφτω... πέφτω... πέφτω στο κενό της απόγνωσης, κάθε που εξατμίζομαι και δεν υπάρχω.... Αν την χάσω, τι θα μου μείνει;... άδειοι αντίλαλοι.... κλειστά παράθυρα...κούφιες σκέψεις….. ΟΧΙ!... κατηγορηματικά ΟΧΙ.... αρνούμαι να απαλλαγώ από την ασθένειά μου..... Εγώ και η ασθένεια είμαστε ένα... και το νόημα το σεντόνι που αγκαλιαζόμαστε...... στις ώρες της άγριας σιωπής.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Παράκτιο Φιλί


Μες στο Παράκτιο περπάτησες Φιλί,
στο ενδιάμεσο...στο κύμα και στην άμμο,
στη Δισυπόστατη Γυναικεία Αφορμή,
που ακουμπά τον Κορεσμό στη Δίψα επάνω.

Κι όλο σκαρφάλωνε η Στάθμη στο κατάρτι σου
το κέλυφος του Απόμακρου Εαυτού σου να διαβρώσει.
Ασάλευτο σαν είδε τον Άγριο Μάρτη σου
ορκίστηκε πως δύναται να τον εξημερώσει.

Ψυχανεμίστηκε ο Θεός την Αιώνια Μάχη
σαν κατακόκκινη την είδε τη Σελήνη
σε μια αντανάκλαση μες στην Υγρή σου Στάχτη
κι Ένοχη κατέδειξε Εκείνη.

Εκείνη που...

...τράβηξε ίνα απ' της φλέβας σου κλωστή
και σε ξηλώνει κάθε νύχτα και σε ράβει,
σαν να 'σαι υδάτινο στο σώμα της πανί
απ' τον Παράδεισο απλωμένο ως τον Άδη.

Στο 'χαν ψελλίσει οι παλιοί οι Ναυτικοί
όταν σε είδαν να παίζεις με κοχύλια
πως το Παράκτιο του Έρωτα Φιλί
κρύβει πνιγμούς ... από Γυναίκας Χείλια.


Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

~Ο Ναός~





Στον πιο βαθύ ύπνο των Αγγέλων
υπνοβατεί το προσχέδιο
έξω από την εποπτεία της Αγνότητας.
Μελέτη κατοχυρωμένη από την Αδυναμία,
με την εποπτεία της καρδιάς.

Σηκώνω θεμέλιο τις μικρές ώρες
με δομικά υλικά ερωτοκατασκευής
σε άσβεστο καμίνι δουλεμένα.
Σαρκικές στήλες Ταμάτων,
υγροποιούνται για εκπληρώσεις.

Με Αναμονές χτίζονται οι Ναοί.

Άρνησης Ευαγγέλιο
στην προσευχή του πλανόδιου προσκυνητή...
η Ιερή Kατάφαση υμνείται μόνο
στο δικό σου Ανάγνωσμα.
Άβατο το Αφανέρωτο Ιερό.
Τα κεριά αναμμένα αναμένουν αναμάρτητη Ιεροτελεστία.
Κάτω από τα μανουάλια
σιγοκαίγεται η Πίστη μου.
Η Ύψιστη θεότητα, μέσα απ'τις στάχτες,
τα σκήπτρα Λατρείας παραδίδει.
Σε πρώτη θεοποίηση ο Προσκυνητής.

Άλλαξε σελίδα ο ύπνος των Αγγέλων
καθως άλλαξε τ'Όνειρο πλευρό
ταράζοντας τη λίμνη
που Έρωτα βαφτίζω τη Ζωή μου
και Ναό μού προσφέρεις το Σώμα σου,
στον πιο βαθύ ύπνο των Αγγέλων.





Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Ο Κήπος




ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Περνούσα αιώνες
έξω από τους φράχτες σου
φορώντας πολύχρωμα υφάσματα....


Εσύ σκυφτός σκάλιζες τον Κήπο...

Επέστρεφα για αιώνες
έξω από τους φράχτες σου
γυμνό κορμί, έτοιμο προς καλλιέργεια...


Εσύ σκυφτός πότιζες τον Κήπο...

Ξημέρωνα τις βόλτες μου αιώνες τώρα
έξω από τις Εποχές σου
υγρή περιπέτεια σταλίδας συναισθήματος..


Εσύ σκυφτός κλάδευες τον Κήπο....

Νύχτωνα τις ΣΚέψεις μου για αιώνες
έξω από το Σύνορό σου
προς Αφαιρετική Συλλογή των Άπιαστων Ιδεών....


Εσύ σκυφτός μύριζες λουλούδια....

Και μια μέρα
στιγμή, κουκκίδα στο τοπίο του Χρόνου
κατάλαβα....

Πέρασα ανοχύρωτη Ύπαρξη
δίχως ρούχα
δίχως κορμί
δίχως συναίσθημα
δίχως Ιδέες
μόνο Εγω, στην Καθαρή Μορφή μου.....
εκείνο το ατόφιο Υλικό
που συνθέτει τον Πυρήνα μου..


και γύρισες να με μυρίσεις.....