Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Κήπος...


Αυτοφυής συνειρμός
Κήπος ο νους μας ιδανικός,
πολύχρωμες ρίμες σε μίσχο σιωπής
ν’ ανθίζουν απίστευτα ευθυτενείς
στο θρόισμα της σκέψης,
στην άκρη του ονείρου,
σαν θες να διαψεύσεις
το αχανές του Απείρου.
Πλαταίνουν τα όριά μας
πλαταίνουν τα παρτέρια,
κόβουμε τα όνειρά μας
τριαντάφυλλα στα χέρια
κι όλο το άρωμά τους,
στάλα ευαισθησίας,
ποτίζει κάθε λέξη,
στην όχθη της φαντασίας.
Χωμάτινη ελπίδα
να θρέφει εμμονές
κι η πίστη ηλιαχτίδα
μέσα στις φυλλωσιές.
Κράτα κλειστά τα μάτια
κι όλες σου οι αισθήσεις
στου κήπου τα μονοπάτια
γεύονται ψευδαισθήσεις.
Αυτοφυής συνειρμός
μπροστά στο γιατί και στο πως
κι όλη η τάση μας για ελευθερία
στον κήπο της Ζωής, μετάλλαξης εντροπία.


Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Τα λημέρια μου...


Εκεί που η σκέψη μου αφήνει ίχνη,
εκεί που πέφτει της κάθε λέξης μου η σκιά,
εκεί που γεννιούνται οι αμφιβολίες μου,
εκεί που φτάνει ο αντίλαλος της πλάνης μου,
εκεί που ζητιανεύω για λίγη έμπνευση,
εκεί που εκβάλλει το κίνητρο, σαν ποτάμι,
εκεί που πνίγω τους ενδοιασμούς μου,
εκεί που απαρνιέμαι όσα κέρδισα,
εκεί που χτίζω νέες εκκινήσεις,
εκεί που ταυτίζομαι με το θεό και το δαίμονα,
εκεί που η ανυπακοή επιβραβεύεται,
εκεί που οι κανόνες αναιρούνται,
εκεί που το αδέσμευτο γίνεται ιδανικό,
εκεί που η ζωή συναντά τον αρχέγονο εαυτό της,
εκεί που ο κίνδυνος είναι ζωή,
Είμαι στο πουθενά και στο παντού,
εκεί που όλα είναι τίποτα
και το τίποτα είναι όλος ο κόσμος.



Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Βασίλισσα σκέψη


Βασίλισσα σκέψη γεμίζει το χώρο εικόνες στου νου τις αντανακλάσεις, εκεί που το κύμα ησυχάζει καιοι λέξεις καθρεφτίζονται στη διαύγεια του νου. Χώρεσα να μεταμορφωθώ σε γοργόνα παραμυθιού. Η πιο εύθραυστη. Η πιο μικροσκοπική. Δε θα με νιώσεις ποτέ. Η παρουσία μου, στάλα απουσίας σε ένα τοπίο ψευδαισθήσεων, όπου το βλέμμα γίνεται νήμα ακροβασίας και η σκέψη, βασίλισσα του τσίρκου, κλέβει την παράσταση και το χειροκρότημα του πιο δύσπιστου στα θεάματα παιδιού:
της ψυχής μου…