Ντόμινο Εξουσίας

 

Η μηχανή εκτελεί τις εντολές του εργάτη. Ο εργάτης του προϊσταμένου. Ο προϊστάμενος του διευθυντή. Ο διευθυντής του περιφερειακού διευθυντή. Ο περιφερειακός διευθυντής του κεντρικού διευθυντή. Ο κεντρικός διευθυντής του υπουργού. Ο υπουργός του ηγέτη της χώρας του. Ο ηγέτης της χώρας ακολουθεί εντολές του ηγέτη της συμμαχίας. Ο ηγέτης της συμμαχίας του Ειδικού Συμβουλίου. 

Η μηχανή δεν έχει κρίση. Ο εργάτης βρίσκει κάποιες εντολές παράλογες, μα εξαρτάται οικονομικά και δεν αντιδρά. Ομοίως ο προϊστάμενος, ο διευθυντής, ο περιφερειακός διευθυντής, ο κεντρικός διευθυντής, ο υπουργός, ο ηγέτης της χώρας, ο ηγέτης της συμμαχίας. Και κανείς δεν έχει τη δύναμη (..ή μήπως την έχει..?) να ελέγξει τις προθέσεις του Ειδικού Συμβουλίου απ το οποίο πηγάζουν όλες οι κατευθυντήριες γραμμές. 

Έτσι, η μηχανή συνεχίζει ρολόι. 

Σημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις και πρόσωπα είναι τελείως τυχαία.

Αυτοάνοσο

 

Είναι δύσκολο να μην ζητάς
τίποτε από κανέναν
και από τον εαυτό σου
να απαιτείς τα πάντα. 

μπαστ.... αλλήθωρος

 

Αυτός ο μπάσταρδος κόσμος μας 
πώς λατρεύει τα αλλήθωρά μας μάτια 
που  βλέπουν μόνο αποτελέσματα 
και παύουν να διακρίνουν τις αιτίες.

Ύπνος

 

Έχουμε ανάγκη από ύπνο,
όχι γιατί είμαστε κουρασμένοι,
μα γιατί στα όνειρα ξυπνάνε
οι ανομολόγητες επιθυμίες και οι μεγαλύτεροι φόβοι μας.
..όσα χρειάζεται η Ψυχή, δηλαδή, για να νιώθει ζωντανή.

Game

 

Να παίξουμε εκείνο το παιχνίδι για δύο, όπου κανείς δεν έχει υποστηρικτές και ο καθένας έρχεται δίχως τίτλους, θέσεις και σκούφιες από μεγάλες οικογένειες. Εκεί που το ποντίκι μπορεί να φάει τη γάτα. Ο ζητιάνος να κερδίσει το βασιλιά. Ο στρατηγός μπορεί να ηττηθεί από τον άοπλο. Ο ενήλικας μπορεί να χάσει από το παιδί. Εκεί που δεν υπάρχουν προπονητές και εμψυχωτές. Να παίξουμε εκείνο το παιχνίδι όπου οι αντίπαλοι στέκονται απέναντι, δίχως έξτρα οπλισμό, παρά μόνο το μυαλό, την καρδιά τους κι όλα τα είδη της νοημοσύνης τους. Δίχως τσέπες γεμάτες, δίχως διαιτητές, δίχως θεούς να δείχνουν εύνοια. Να αναμετρηθούμε πολεμώντας ο καθένας με τον τρόπο του. Να μην υπάρχει διαφθορά, ούτε δολίευση. Καθαρό παιχνίδι. Γυμνό από όλα τα επινοήματα του ανθρώπου, αφήνοντας τους κανόνες να εξελιχθούν στην πορεία.
Κι αν ξεπέσει και πάλι ο κόσμος στα στημένα του παιχνίδια, θα είμαστε κι οι δυο ηττημένοι.
Μα αν κυριαρχήσει το ευ αγωνίζεσθαι και ξαναρχίσει ο κόσμος από την αρχή, θα έχουν κερδίσει όλοι, οι παρόντες κι οι επόμενοι παίχτες της κάθε Μεγάλης Παρτίδας.

απόμακρα

 

Εκείνες οι απόμακρες γυναίκες

που υπάρχουν πολλά επίπεδα κάτω απ’ το δέρμα τους

κυκλοφορούν σέρνοντας αριστοκρατικά

 έναν όγκο αόρατων εαυτών

και στο βήμα τους μετακινείται ομόκεντρα

το τεχνητό κανάλι με τα αρπαχτικά

που δεν σ’ αφήνουν να πλησιάσεις

κι εύχεσαι λίγο να φυσήξει

ν’ ανεμίσει το μακρύ τους φόρεμα και τα μαλλιά

να σ’ αγγίξει η μαγεία τους

όπως οι θεοσεβούμενοι στο ναό

αγγίζουν το ράσο του περιφερόμενου ιερέα

και αισθάνονται μία στιγμιαία ένωση με το θείο

κι ας είναι ψευδαίσθηση

μιας και ως παρατηρητής αγγίζεις μόνο

όσα υποψιάζεσαι πως υπάρχουν.

Χρειάζεται να γίνεις όσα παρατηρείς

για να κατανοήσεις τί κρύβεται πίσω από το περιτύλιγμα

που προστατεύει τ’ απόμακρα.

war

 

Όταν ανοίγεις Πόλεμο  με Όλους

..ή δεν σε χωρά ο κόσμος τους

..ή δεν σε χωρά ο εαυτός σου

Πλευρό

Έψαχνε έναν Αδάμ

να τού δώσει πίσω το πλευρό του

να διαγραφεί το αρχαίο χρέος

κι αν εκείνος δε δεχόταν

-μιας και κάθε διαγραφή χρέους

συνοδεύεται από ανεξαρτησία-

θα το άφηνε στην είσοδο του.. Πατρικού του

να γνωρίζουν τα θεογονικά πεθερικά της

πως ο γάμος έληξε

και η νύφη πλέον δεν ανήκει

παρά μόνο στον εαυτό της.

Μεταπολεμικό

Όταν τα πλήθη ξεκινούν λιθοβολισμούς με πέτρες και λόγια στο ναρκοπέδιο των αλλόθρησκων προσευχών τους, εγώ προσκυνώ το σώμα σου, αυτό που κατοικείς απ’ τη γέννα, παιδί κάποιου έρωτα που ξεχάστηκε με τα χρόνια, μα στα μάτια σου, όπως σ’ όλων των ανθρώπων τα μάτια που αγαπιούνται, αστράφτει εκείνο το big bang της δημιουργίας, που τοποθετεί όλους τους θεούς και τις θεές που επινοήθηκαν επί γης σε μία χούφτα επαφής. Εκεί που ο άνθρωπος ξεζεύει το άλογο και το τανκ, βγάζει απ’ τον ώμο του το όπλο και  το τόξο, λύνει απ’ τη μέση του το μαχαίρι και τη ζώνη με τις σφαίρες, ξύνει απ’ τη γλώσσα του τις βρισιές και τις κατάρες κι απ’ το  μυαλό του την εκδίκηση, χαλαρώνει τις γροθιές, χαμηλώνει το μπόι του και ξαπλώνει γυμνός στα πόδια της αγάπης. 

Δώσε όσους πολέμους αντέχεις. Σώσε όσους θεούς μπορείς.

Η Πηνελόπη περιμένει..

..μα να γνωρίζεις πως οι Οδύσσειες πλέον δεν καταγράφουν ως ένδοξα τα χρόνια επαναπατρισμού (σε πατρίδα κι εαυτό) απ’ τους πολέμους. Τα καταγράφουν ως χαμένα κεφάλαια απ’ την περιουσία της ζωής.

Γράμμα σ' έναν ποιητή

Διαβάζω το έργο σου. Έχω ως παράρτημα νοημάτων τη βιογραφία σου. Συγχώρα με που είμαι δύσπιστη. Κουράστηκα με τους στίχους δίχως αντίκρισμα. Σαν ακάλυπτες επιταγές ποιήματος δίχως εξαργύρωση ζωής. Έχω κλειδώσει τους λογαριασμούς μου. Δεν πληρώνω αν δεν υπάρχει αντιστοίχηση επινόησης κι εμπειρίας. Διαβάζω για παρότρυνση και προτροπή. Τί να μού πει κάποιος που δεν έχει γευτεί και μόνο γράφει..? Μοιάζει με σύμβουλο γάμου που…. δεν έχει υπάρξει παντρεμένος. Μοιάζει με σύμβουλο δασκάλων που…. δεν έχει διδάξει ποτέ σε τάξη.

Όπου μιλάς για υψόμετρα, τρέχω στην βιογραφία σου να εντοπίσω την ψηλότερη οροσειρά που έχεις ανέβει. Κι ας υπερβαίνει την κυριολεξία της αναρρίχησης. Κι ας σκαρφάλωσες με κόπο δύσβατων συναισθηματικών καταστάσεων, με καλύπτεις.

Όπου γράφεις φωτιά, ψάχνω να βρω τα εγκαύματά σου. Κυριολεξίες και μεταφορές. Να βρω τις πυρκαγιές που διέσχισες, τις φωτιές που πήραν τα ρούχα και η ψυχή σου, τις φλόγες που άναψαν στο κεφάλι σου και σού πυρπόλησαν τους νευρώνες. Να δω τα σημάδια. Και κυρίως, ψάχνω τις φωτογραφίες σου. Να αντιστοιχίσω την περίοδο γένεσης του πυρωμένου ποιήματος με το αντίστοιχο στιγμιότυπο της ζωής σου και να δω τη φλόγα μέσα στα μάτια σου. Αν δω μάτια κενά, αδιάφορα, ασφαλή, σε απορρίπτω.

Όπου γράφεις για ταχύτητες, ψάχνω να βρω τις διαδρομές που έτρεξες νοερά ή με κυριολεξίες. Με πόδια ή με καρδιά. Τις επιταχύνσεις σου, τις αγωνίες, την εγρήγορσή σου να συμβούν να ποθητά σου. Ψάχνω να βρω τα πάθη που αύξησαν την εντός σου ιπποδύναμη. Που πάτησαν το γκάζι του εαυτού σου και σε έβγαλαν από το παρμπρίζ του ποιήματος να φτάσεις πιο γρήγορα κι από τις αποτυπώσεις στο ζητούμενο της κεντρικής σου ιδέας. Πόσο πολύ πόθησες, κύριε ποιητή…? Πόσο κυνήγησες τα απωθημένα σου…? Πόσο βγήκες από το σώμα σου, όντας μπροστά στο μισοτελειωμένο σου ποίημα για να πας να βρεις αυτό που σε στοιχειώνει, κι ας μην κατόρθωσες να το χωρέσεις σε κανένα στίχο….?

Όταν αναφέρεις άγρια θηρία, αναζητώ τις μάχες της ζωής σου. Πόσες φορές ανταμώθηκες με αγριότητες..? Πόσες φορές μπήκες στην αρένα γυμνός κι άοπλος..? Πόσες φαγώθηκες από πεινασμένες αγέλες καθωσπρεπισμού ή από θηρία κοινωνικών στερεοτύπων..? Πόσες μούσες εξημέρωσες για να σωθείς από τα  νύχια τους..? Αν είσαι αρεστός από τις πλειοψηφίες είσαι ύποπτος, κύριε ποιητή.

Όταν μιλάς για θεραπείες, ψάχνω τις αρρώστιες της βιογραφίας σου. Πόσο υπέφερες..? Πόσο βόγκηξες..? Πόσο πυρετό ανέβασες..? Για πόσες ημέρες, μήνες, χρόνια…? Πόσες θεραπείες δοκίμασες δίχως αποτέλεσμα…? Πόσες εγχειρήσεις με δίχως αναισθησία έχεις υποστεί..? Αν δε βρω ουλές, σε απορρίπτω. Μοιάζεις να μοιράζεις συνταγές για δηλητήριο επισπεύδοντας έναν υποθετικό θάνατο, φάρμακο παρατείνοντας μία υποθετική ζωή, θεραπεία γλυκαίνοντας μία υποθετική ασθένεια, δίχως να έχεις ζήσει τίποτε. Δίχως να έχεις εκτελέσει καμία συνταγή σου.

Οι λέξεις, οι συνειρμοί, οι επινοήσεις, οι ρίμες, οι στίχοι είναι ένα παιχνίδι κατασκευής. Όπως τα Lego και τα puzzles. Δημιουργικά καλύπτουν τον ελεύθερο χρόνο.

Καλύπτουν τον ελεύθερο χρόνο.

Μα ο ποιητής δεν έχει ελεύθερο χρόνο. Ούτε καν για να γράψει. Όσο σκαρφαλώνει τα υψόμετρά του, όσο κολυμπά στα ναυάγια, όσο διασχίζει τις ερήμους του, όσο επιβιώνει των θανάτων του δεν έχει λέξεις, ούτε χρόνο να μιλήσει γι’ αυτά που περνάει. Σαν καταλαγιάσει για λίγο η μετεωρολογία του, κατακάθεται η σκέψη και ψαρεύει λέξεις με μία ποιητική σειρά κι αλληγορία που εκφράζει τα όσα συνέβησαν και ίσως συνεχίσουν να συμβαίνουν μετά την προσωρινή νηνεμία. Κι αυτή η ποιητική συστοιχία των λέξεων επ’ ουδενί δεν νοιάζεται αν την κατανοήσει το αναγνωστικό κοινό. Επ’ ουδενί δεν νοιάζεται αν την καταλάβει κανείς. Ο ποιητής δεν προσαρμόζεται στο επίπεδο κατανόησης των πιθανών αναγνωστών του.

Αν εντοπίσω εκλαΐκευση των νοημάτων ή μετάφραση προς το κοινό, θα ανατρέξω και πάλι στη βιογραφία σου, να μελετήσω το χαρακτήρα σου και να εντοπίσω αν αναζητάς την εμπορικότητα των ποιητικών σου συλλογών ή αν αγωνιωδώς θέλεις να μοιραστείς – από ανασφάλεια- το έργο σου, ώστε να βρεις θαυμαστές που θα τονώσουν το συγγραφικό σου ταπεραμέντο.

Εγώ σε ήθελα να μονολογείς. Να μη νοθεύεσαι για χάρη κανενός. Να μην κοιτάς έξω, μα μέσα. Ακόμη κι όταν γράφεις για να εμπνεύσεις ή να αφυπνίσεις τον κόσμο, να γράφεις από μέσα προς τα έξω κι όχι το ανάποδο. Για όλα αυτά τα συμπεράσματα που εκκρεμούν δεν αρκεί να διαβάσω ένα – δυο σου ποιήματα ή ποιητικές σου συλλογές. Χρειάζεται να μελετήσω τη βιογραφία σου.

Όταν ολοκληρώσω το έργο μου πάνω στο έργο και στη ζωή σου, θα σε τοποθετήσω στο ράφι των αληθινών ή θα σε εκθρονίσω από το ανάστημα των γνήσιων και θα σε τοποθετήσω στις θέσεις με την επιτηδευμένη γραφή, τα βραβεία διαγωνισμών, με τις υψηλές πωλήσεις, με την εσπευσμένη αναγνωρισιμότητα που επιτυγχάνεται μέσα από τις κατάλληλες λογοτεχνικές διασυνδέσεις.

Ως το πέρας της μελέτης έχεις περιθώριο να με εκπλήξεις, να με κερδίσεις, να με χάσεις, να με προκαλέσεις με το να επιλέξεις απλά να είσαι ο εαυτός σου ή όχι, και αν είσαι πιστός στο σκοπό σου δε θα χρειαστεί καν να διαβάσεις τούτο το γράμμα.