Ρωγμή

Συγχώρεσέ με

που δεν μπορώ παρά να είμαι διάφανη

με όλες τις εσωτερικές λεπτομέρειες

και σκέψεις

να κολλάνε στο τζάμι μου

και να σού ζητούν να τις σώσεις

απ' την αιχμαλωσία.

Και όσο με κοιτάς

στο γυάλινο σκοτάδι μου

καθρεφτίζω τους φόβους σου,

γίνομαι αποστροφή,

μέρος που σε διώχνει,

μα εσύ

βρίσκεις κάτι γνώριμο

και όλο πλησιάζεις

κι εγώ 

απέχω μόνο μία ρωγμή

από το να σ' αγγίξω αληθινά..

..μα είναι δύσκολο να πληγώσεις

τα εύθραυστα.

Σού γεννούν προστασία.

Μένει να φέρω 

στην επιφάνεια του υπαρξιακού μου ενυδρείου

το κοριτσάκι που πνίγεται,

ώστε να επιλέξεις τί θα προστατεύσεις

την γυάλινή μου διαφάνεια

ή εμένα?...

Καταμέτρηση

Με το σώμα γυμνό

σε μία μπανιέρα που ξεχειλίζει απωθημένα

εκθέτει αφιλτράριστη την εικόνα της

σε μία οθόνη μόνιμα ανοιχτή

που άλλοτε καταγράφει οργασμούς,

άλλοτε λυγμούς

κι άλλοτε αϋπνίες νεκρής σιγής.

Απ' όλες τις πόζες της

η πιο δύσκολη 

αυτή με την πληγή ανοιχτή,

όπου οι θεατές σπεύδουν να τη σώσουν

κι αυτή μετρά θεάσεις.

Απειλή

Photo by Albanex
http://overwade13.rssing.com/chan-7851383/all_p564.html


Μπορείς να με ακολουθήσεις στο σκοτεινό σοκάκι, καθώς επιστρέφω σπίτι μου. Να σχεδιάσεις το πώς θα επιτεθείς στα κατοικίδια που φιλοξενώ μέσα μου. Να με κατηγορήσεις πως ενοχλώ υπάρχοντας. Να ορμήσεις με φόρα δολοφόνου σ' ό,τι έχω πάνω μου και διαφέρει. Να στοχοποιήσεις με χαρακιές και πληγές πάλης την κάθε αυριανή μου μέρα. Να γεμίσεις τις τσέπες και τις χούφτες μου με φόβο.
Μπορείς να ζωγραφίσεις μαύρες σκιές γκράφιτι σε όλους τους δρόμους που θα περπατήσω. Να σταμπάρεις το όνομά μου στα έγγραφα του κράτους και να μπλοκάρεις όλες τις διαδικασίες που με αφορούν.
Μπορείς να συστηθείς γείτονας, ξένος, αδερφός.
Μπορείς να διαπράξεις όσα σκέφτηκες και να ξεφύγεις γιατί τριγύρω είναι αρκετοί οι μάρτυρες που τάσσονται υπέρ σου.
Μπορείς να τα βάλεις μαζί μου όσο είμαι μόνη, όσο περπατώ ασυνόδευτη, όσο βολτάρω στα σκοτεινά, όσο είμαι Μονάδα.
Όμως, ποτέ δε θα μπορέσεις να καταστρώσεις σχέδιο εξόντωσης όλων εκείνων που αθροίζονται, ζωντανοί και νεκροί, μέσα σε παράξενα τραγούδια, σε ασιδέρωτα ρούχα, με καθαρά μάτια και χέρια,  με την πλάτη ανάποδα στραμμένη στο σενάριο του κόσμου σου.
Μέσα σ' αυτούς, ζωντανή ή νεκρή, αθροίζομαι κι εγώ.
Εκεί ο φόβος χάνεται.. ή έστω, γίνεται τραγούδι ή ένα κατοικίδιο που δεν κινδυνεύει πια.

Αφή νομαι

Τα χέρια μαγαρίζουν...
Πρέπει να βρεις χέρια καθαρά για να αφεθείς...
κι ο κόσμος είναι γεμάτος από υγρασία και σκόνη....
και τα καθαριστικά δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Καθαρίζουν επιφάνειες.... ενώ η σκόνη απορρέει από..... μέσα.....

Γιατρικό

Δεν αγοράζει τα υλικά της. Τα συλλέγει μόνη της. Κλείνεται στο υπόγειο και μαγειρεύει μυστικά. Έπειτα, φορά Εμπιστοσύνη και βγαίνει στο φως. Τα αρωματικά της δελεάζουν την πείνα του κόσμου. Γεμίζει μπολάκια και μοιράζει.
Κάποτε η γιαγιά έλεγε παραμύθια με διδάγματα "Μη μιλάς σε αγνώστους", "Μην παίρνεις καραμέλες και σοκολάτες από ξένους", "Μην τους ακολουθείς"....
Τώρα ο κόσμος δεν έχει γιαγιά να του αφηγηθεί παραμύθια.
Μιλά με ξένους, δέχεται τις προσφορές τους, τους ακολουθεί.
Τα χέρια απλώθηκαν. Πήραν όλοι από ένα μπολάκι φρεσκομαγειρεμένου αυτοσχέδιου γιατρικού.
Δρα σταδιακά. Δε σκοτώνει. Είναι καλή κατά βάθος η μαγείρισσα. Μόνο μουδιάζει τη γλώσσα και τον Νου και δεν ξεχωρίζουν πλέον οι γεύσεις, γλυκό, πικρό, χαρά, θλίψη.... και νιώθει πως επιτελεί λειτούργημα: Λυτρώνει τον κόσμο από τις συγκινήσεις.

Διάγνωση

Ξοδέψαμε σφαίρες και στόχους
και έμειναν άδεια τα όπλα
και τα χέρια
και γέμισε ο τόπος
τραυματίες εαυτούς
με καρφωμένες αλήθειες
που δεν τις πιάνει ο αξονικός.

Διάγνωση: Υγιής.

χαμηλό υψόμετρο

Πόσο μελετημένα χτίστηκαν οι ταράτσες τόσο κοντά στα πεζοδρόμια...
.....να μην αρκεί ο χώρος ν' αναπτυχθούν φτερά, πριν σκάσει η καρδιά στο έδαφος.

Ιατρική παρακολούθηση

Οι νοσοκόμες γηρασμένες
στην παιδιατρική
όλα τα παιδιά με ορό
μα αφυδατωμένα...
Ένας χειρούργος
αφαιρεί τα νεκρά μέλη
κι ένας παπάς περιμένει
να ψάλλει την Ψυχή που αποχωρεί.
Οι γονείς θεωρούν τα ιατρικά βιβλιάρια
να εγκριθούν τα νοσήλεια από το ταμείο.
Πριν η επιστήμη και η θρησκεία
ολοκληρώσουν το έργο τους
ένας διάολος μικρός
που δε σέβεται την προειδοποίηση
Ησυχία Νοσοκομείο
τραγουδά εμβατήρια
οι Ψυχές συγχρονίζονται με τα σώματα
και στο βατήρα του μπαλκονιού
βουτούν οι πιτσιρικάδες
μαθαίνοντας πέταγμα, κολύμπι
κι απόδραση
την ώρα που έχει σημάνει συναγερμός
και το ιατρικό προσωπικό
πασχίζει να τους επαναφέρει
στην......... παρακολούθηση.


Ξέφυγαν πολλοί.

Αρχαιότητες

Θάψαμε τους τάφους
μην πέσουν σε χέρια βέβηλα
τα κορμιά.
Διαμορφώσαμε το τοπίο
αδιάφορο,
να περνούν οι τουρίστες
χωρίς στάση.
Μονώσαμε με ποιήματα
το Ιερό μας
μην οι οργασμοί
ξυπνήσουν τα θηρία.

Κυκλικά αόρατες σκοπιές.
Κάθε που πλησιάζεις
ζητώ ταυτότητα
μην και άλλαξες στρατόπεδο
σε ψηλαφώ
μην κουβαλάς εκρηκτικά
σε ανακρίνω
μην και έμαθες να ψεύδεσαι
σε χαϊδεύω
μην και άρχισες να μ' αγαπάς.

Όταν όλα πιστοποιηθούν
γνώριμα κατά τους χρησμούς
τραβώ στην άκρη τις κουρτίνες
και σού αποκαλύπτω τα  παλιά σχήματα
τις δυνάμεις
και τα μυστικά.

Παύω να υποκρίνομαι τη νοικοκυρά
την κυρία
την οικοδέσποινα.
Κάτω από το παρκέ
φυλάω τις σκοτωμένες μου ηρωίδες
πάνω από το ταβάνι
τις έκπτωτες θεές μου.
Μία φωτιά σιγοκαίει στο σαλόνι
με προσάναμμα τ' αρχαία μας βιβλία.
Να εισπνέεις βαθιά
να φτάνουν ως το κόκκαλο οι εξιστορήσεις.

Δε μάς φτάνει μία ζωή
να διαβάσουμε τους τόμους.
Την Ιστορία ή τη διαβάζεις
ή τη γράφεις.
Σ' αυτό μας το σημείο
εξαντλήσαμε τους χρησμούς.
Περνάω στο άλλο στρατόπεδο
ντύνεσαι εκρηκτικά
παύω να ψεύδομαι
αρχίζεις να μ' αγαπάς
και δεν υπάρχει λόγος πια
να κρύβουμε τους τάφους μας.

Στιγμές και Έτη Εαυτού

Εσύ θα κάθεσαι ήρεμος απέναντί μου

θα μου ανοίγεις συζητήσεις για τη δουλειά

κι εγώ θα σού ξύνω τις πληγές.

Θα σε ρωτώ για τη μάνα που έφυγε

για κείνα που αρνήθηκες να της πεις

να της ζητήσεις

να της δώσεις.

Θα αποσπάς την προσοχή μου με πείνες

δίψες

με φαγητό και ποτά.

Κι εγώ θα ματώνω τις ραφές

που πρόχειρα τοποθετήθηκαν στα παλιά κι επόμενα τραύματα.

Θα σε ρωτώ για τις εκκρεμότητες της ζωής

για τα όνειρα που δίπλωσες με επιμέλεια στο συρτάρι

για  τους αγέννητους εαυτούς σου

για τους φόβους που δε νίκησες ακόμη
για τα  κλάματα που ακούγονται βουβά
από το βάθος κάθε χαμόγελου
για τη μοναξιά που αγριεύει όσο περνά ο καιρός

και θα με κερνάς άλλη μία μπύρα

να ξεχαστώ σαν μεθύσω μέσα στις στιγμές

κι εγώ θα σε διαψεύδω

καθώς μεθυσμένη παρεκτρέπομαι πιο εύκολα

από την καθημερινότητα

και διακρίνω όλες τις συμπαντικές σφαίρες

που κρύβεις στα μάτια σου

συγχρονίζομαι με τις νυχτοπεταλούδες που σ’ ενοχλούν

και φτερουγίζω ανενόχλητα ενοχλητική στο μυαλό σου

ρωτώντας σαν παιδί τον Μπαμπά του:

Τι χρώμα έχει ο  κόμπος στο λαιμό σου?...

Με πόση αγκαλιά θεραπεύεται ο αποχωρισμός?...

Πόσα έτη Εαυτού μακριά μας είναι το Κοντά?...

Γιατί με αντέχεις ακόμα?...