Ιστορία Αληθινή - ΜελοΠοίηση..

Είμαστε κι Εμείς οι Τυχεροί που περπατάμε μες στο πλήθος με το βλέμμα τυφλό προς τα γήινα σχήματα και χρώματα έχοντας ενεργοποιημένο εκείνο το zoom που μεγενθύνει τις λεπτομέρειες των Στιγμών με το Ιδίωμα της ΩραιοΠοίησης, ακόμη και σε καταστάσεις που οι "φυσιοΛογικοί" άνθρωποι θα διαπίστωναν πως "χάθηκε η μάχη"....

Συμπαντική Συνύπαρξη με την Άννα Αδαμοπούλου.

Στίχοι δικοί μου, Μουσική & Ερμηνεία: Άννα Αδαμοπούλου
Ενορχήστρωση με μαγική μουσική διαίσθηση: Αντώνης Κεραμιδάς

Το φόρεμα

...όταν υπάρχει μία Διαπλανητική  Μορφή που Συμπορεύεται στις Συμπαντικές τροχιές σου... απ' το βύθισμα ως την αιώρηση..

Οι στίχοι βρίσκονται ήδη στο θησαυροφυλάκειο της Άννας Αδαμοπούλου, που ξέρει να επενδύει Εαυτό στην Αιωνιότητα της Δημιουργίας...

--------------------------------------------------------

Εκείνο το φόρεμα που δε φόρεσες ποτέ

που δε σου χάρισαν εκείνοι που αγάπησες

κι ο Εαυτός που χρόνια ζει στο ρετιρέ

μετρώντας τ’ άστρα που λαχτάρησες

σμίξαν στο στίχο μιας ζωής που αγριεύει

που, δες, χορεύει και ερωτεύεται τυφλά

κι ύστερα σβήνει το βήμα της με λήθη

μην μπουν τα πλήθη και ληστέψουν μυστικά.

Κι όταν τινάζεις τα μαλλιά σου στο μπαλκόνι

κι εγώ απέναντι τινάζω τη ζωή μου

δες πώς σμίγει η σκόνη με τη σκόνη

και ανταμώνει η γή σου με τη γή μου.

Εκείνο το φόρεμα που δε φόρεσα ποτέ

που δε μου χάρισαν εκείνοι που αγάπησα

κι ο Εαυτός που χρόνια ζει στο ρετιρέ

μετρώντας τ’ άστρα που λαχτάρησα

σμίξαν στο στίχο μιας ζωής που αγριεύει

που, δες, χορεύει κι ερωτεύεται τυφλά

κι ύστερα σβήνει το βήμα της με λήθη

μην μπουν τα πλήθη και ληστέψουν μυστικά.

Κι όταν αδειάζω τις ημέρες μου στην άβυσσο

κι εσύ απέναντι αδειάζεις εαυτό

δες πώς κερδίζουμε έναν αγώνα άνισο

με το εσύ που ταιριάζει στο εγώ.

Δυο σπίτια κλειδωμένα από καιρό

σε γειτονιά μ’ ανθρώπους κλειδωμένους.

Βγήκα γυρεύοντας μια χούφτα ουρανό

κι εσύ κρατούσες χάρτες σημαδεμένους.

Δε σου συστήθηκα σαν άνθρωπος της γης

δεν μου άπλωσες χέρι χειραψίας

ένα διακόπτη φορούσα, επιρρεπής,

κι εσύ τον έστρεψες σε θέση φωταψίας.

Εκείνο το φόρεμα που δε φόρεσες ποτέ

εκείνο το φόρεμα που δε μου χάρισαν οι άλλοι

δεν έχει μέση, μανίκια, ντεκολτέ

έχει αλήθεια, φλέβα και φεγγάρι.

Είναι ραμμένο επάνω σε στιχάκι

της κάθε λέξης που θα γίνει μελωδία

και ολοκαίνουριο κάθεται στο παγκάκι

σούρουπο, Θεσσαλονίκη, Παραλία.

Παραπέμπομαι ολικώς

Κάθε που ξεκινούν εξετάσεις
οι αναπάντητες ερωτήσεις
μιας ολόκληρης ζωής
χλευάζουν τον εφιάλτη μου
να δίνω ιστορία και να 'χω διαβάσει μαθηματικά,
ενώ στη Ζωή τα μαθήματα ειδικότητας
είναι η αυτογνωσία και ο Έρωτας
που....δε διδάσκονται.

Ξόρκι

Φυλλοβόλος Εαυτός

σε αειθαλή χέρια

κι ο Μαγνήτης κολλημένος

στο λιωμένο μέταλλο της Καρδιάς.

"Δύσκολη Υιοθεσία", Απόηχος Εκδήλωσης (Γιαννιτσά)

Σ’ ένα κλίμα συνεργασίας και συγχρονισμού παρουσιάστηκε το Σάββατο 26 Μαΐου, στα Γιαννιτσά, η ποιητική συλλογή της Κάκιας Παυλίδου «Δύσκολη Υιοθεσία» με τη συνδιοργάνωση του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας, της Β’ ΕΛΜΕ Πέλλας, της Παιδαγωγικής Εταιρείας Ν. Πέλλας και της ΔΗΚΕΠΑΠ.

Κάθε βιβλίο είναι κι ένα παιδί που γεννιέται. Όμως, στη συγγραφική δημιουργία, ειδικά στην Ποίηση που εμπεριέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία, κάθε νέο βιβλίο αγαπιέται περισσότερο από κάθε προηγούμενο, όπως ο Ενεστώτας της Ζωής. Η «Δύσκολη Υιοθεσία» προδιαθέτει για το περιεχόμενό της. Οι αναφορές των ποιημάτων εστιάζουν στην Δύσκολη Υιοθεσία των δύσβατων τοπίων εαυτού. Εκείνων των στοιχείων που θέλουμε να κρύψουμε, να μην μαρτυρήσουμε ποτέ, εκείνων που ο ψυχολόγος στις συνεδρίες θα επιχειρήσει να μας κάνει να αγαπήσουμε. Μία άλλη εστίαση των κειμένων είναι ο Δύσκολος Έρωτας. Όλοι μας, δασκαλεμένοι από το σπίτι, κατευθυνόμαστε σε μία ερωτική πορεία που προοικονομεί ένα Αίσιο Τέλος και μία όμορφη ενδιάμεση ζωή.  Ο Δύσκολος Έρωτας μοιάζει με τη ροπή ενός εκπαιδευτικού προς το παιδί με το πολύπλοκο παρασκήνιο ζωής, που παρουσιάζει δυσπροσαρμοστικότητα και η αποκλίνουσα συμπεριφορά του ομολογεί μόνο ένα πράγμα: «Χρειάζομαι αγάπη».

Οι άνθρωποι γύρω μας χρειάζονται αγάπη. Και γύρω μας δεν υπάρχουν μόνο θετικά φορτισμένοι άνθρωποι. Υπάρχουν και εκείνοι που έχουν ένα συγκεχυμένο φορτίο και πραγματικά χρειάζονται μία καταλυτική παρουσία για να ενεργοποιήσουν τον Μετασχηματιστή μέσα τους.

Σε μία τελευταία προσέγγιση, η Δύσκολη Υιοθεσία εμπεριέχει την υιοθέτηση μιας ζόρικης στάσης Ζωής, που μας ζητά να μείνουμε πιστοί, αφοσιωμένοι και σταθεροί στα Υψηλά Ιδανικά που υιοθετήσαμε.  Χωρίς νοθείες, χωρίς αποκλίσεις, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς ελαφρυντικά.

Αυτή η πρόκληση είναι η Δύσκολη Υιοθεσία ….. και είναι μία Διαδικασία μαγική, γιατί ταυτόχρονα καλλιεργεί εσωτερικά όσους εμπλέκονται.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με μία γεύση γραφής μέσα από απαγγελίες της Αμανατιάδου Ιφιγένειας και την προβολή του video με τίτλο «Αλίκη». Οι απαγγελίες συνεχίστηκαν με τη χροιά της φωνής της Αικατερίνης Μαυρογονάτου και της Μαρίας Αγιαννίδου. Έκπληξη της βραδιάς ήταν η παρέμβαση του Γιώργου Σταυράκη, μέλος του Δ.Σ. της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, που νοερά κάλυψε την απόσταση Αθήνα Γιαννιτσά.

Η Άννα Αδαμοπούλου έντυσε μουσικά την εκδήλωση με μαγευτική ερμηνευτική ευαισθησία, με τραγούδια που μελοποίησε η ίδια πάνω σε στίχους της Κάκιας Παυλίδου.

Για το βιβλίο αρχικά μίλησε η ψυχολόγος Τερψιχόρη Σαββαΐδου που με εργαλείο τα κείμενα του βιβλίου επιχείρησε μία ΨυχοΠροσέγγιση της Κάκιας Παυλίδου.

Στις τοποθετήσεις της ανέφερε τα εξής:
«…Επειδή δεν είμαι ούτε ποιήτρια, ούτε φιλόλογος, ούτε κριτικός για να μιλήσω για το έργο από λογοτεχνική σκοπιά, θα κάνω μια απόπειρα να το προσεγγίσω με την επαγγελματική μου ιδιότητα, είμαι ψυχοθεραπεύτρια…

Ως θεραπεύτρια, λοιπόν, πολύ συχνά έρχομαι σε επαφή με τον ανθρώπινο πόνο, τον ψυχικό πόνο, την απώλεια, το τραύμα και τα δύσκολα συναισθήματα, αυτά τα συναισθήματα που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «αρνητικά» και βλέπω ότι οι άνθρωποι έχουν κυρίως δυο τρόπους να τα αντιμετωπίζουν… το φόβο και το θάρρος. Ο φόβος σημαίνει ότι δεν αποδεχόμαστε τα παραπάνω ως κομμάτι δικό μας, τα αποστρεφόμαστε, τα καταχωνιάζουμε σε κάποια γωνιά της ψυχής μας και γαντζωνόμαστε από το κομμάτι μας εκείνο που θεωρούμε δυνατό, «καλό», χρήσιμο, αξιαγάπητο ή λειτουργικό. Το κομμάτι μας εκείνο, δηλαδή, πάνω στο οποίο χτίζουμε την αυτοεικόνα μας ή την εικόνα που θέλουμε να έχουν οι άλλοι για εμάς.

Το θάρρος, από την άλλη, προϋποθέτει την επίγνωση του ευάλωτου, σκοτεινού, «κακού», πληγωμένου και φοβισμένου μας εαυτού και την αποδοχή του. Είναι σαν να πρέπει να υιοθετήσω και να μεγαλώσω ένα παιδί, που ξέρω ότι είναι δύσκολο και μου δημιουργεί προβλήματα… Και τι χρειάζεται αυτό το «δύσκολο» παιδί; Χρειάζεται να το ακούω, χρειάζεται αγάπη, φροντίδα και αποδοχή!

Όταν λέμε θεραπεία αυτό εννοούμε… Την υιοθεσία, την αποδοχή αυτού του πληγωμένου και σκοτεινού μας κομματιού μαζί με την ευθύνη που αυτό συνεπάγεται. Η υιοθεσία αυτή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, μόνο τότε, όμως, έχουμε το όλον, την ολοκληρωμένη εικόνα μας… Άλλωστε τα πάντα γίνονται κατανοητά μέσα από τα δίπολα: άσπρο – μαύρο, σκοτάδι – φως, καλό – κακό….

Η Κάκια σαφέστατα έχει επιλέξει το δεύτερο δρόμο, αυτό του θάρρους. Η ποίηση της είναι βαθιά βιωματική, αυτογνωσιακή και γι’ αυτό άλλωστε λειτουργεί και θεραπευτικά για την ίδια.  Η επίγνωση του πόνου, της απόγνωσης, της αδυναμίας και της ευαλωτότητας είναι αυτά που κάνουν τη δύναμη, τη χαρά, την αισιοδοξία και τη δημιουργικότητα να λάμπουν σαν κοφτερά διαμάντια….»

Στη συνέχεια η δημοσιογράφος ΆνναΜαρία Σαββίδου διασταύρωσε αλήθειες. Η δημοσιογραφική έρευνα που καταπιάνεται με αλληγορίες της Ποίησης απαιτεί προέκταση της δημοσιογραφικής ματιάς, ώστε να δει τα αόρατα, μέσα στην Ψυχή των Ποιημάτων. Ανάμεσα στις τοποθετήσεις της ανέφερε τα εξής:

«…Η Κάκια Παυλίδου δεν μού είναι οικεία ως άνθρωπος. Δεν την γνώριζα δηλαδή ως φίλη κοντινή μου. … Φτάσαμε εδώ σήμερα να μου κάνει την τιμή να μιλήσω για το νέο της βιβλίο. Με δύσκολο τίτλο… αλλά και πάντα επίκαιρο. ΔΥΣΚΟΛΗ ΥΙΟΘΕΣΙΑ. Αναζήτησα να βρω την ετυμολογία της λέξης. Υιοθεσία: υἱόν θέσθαι. Ας μη μείνω στο φεμινιστικό της ιστορίας, ότι αφορά μόνο τους υιούς, εφόσον την εποχή που δόθηκε η ονομασία οι γυναίκες δεν είχαν ούτε δικαίωμα ψήφου!..

Έμεινα λοιπόν στον όρο και θυμήθηκα τα ρεπορτάζ που έκανα πριν χρόνια. Τις υποθέσεις παράνομων υιοθεσιών που βγήκαν στη δημοσιότητα και στην περιοχή μας, φανερώνοντας ένα τραγικό ταξίδι μικρών  ανθρώπων που κάποιος τους έκλεβε, κάποιος τους πουλούσε και κάποιος τους αγόραζε. Και ύστερα έψαξα συνεντεύξεις παιδιών που υιοθετήθηκαν, αλλά θέλησαν να μάθουν την καταγωγή τους, ανθρώπων που θύμωσαν για την εγκατάλειψή τους και θετών γονιών που περιέγραφαν την αγάπη τους για ότι κατάφεραν να σώσουν ένα μικρό παιδί από το ίδρυμα. Πιστέψτε με, σε όλες σχεδόν τις υιοθεσίες υπήρχε πόνος, ξερίζωμα ψυχής, μοναξιά, φόβος για το άγνωστο και αγωνία μήπως το μάθει ή το μάθουν οι άλλοι. Κι όταν το παιδί είναι μεγαλύτερο και καταλαβαίνει; Πώς σβήνεις τις πληγές; Πώς το βοηθάς να χαμογελάσει; 

Ο τίτλος του βιβλίου με κατηύθυνε εδώ. Να ψάξω και να μιλήσω για όλο αυτό το πάρε δώσε ψυχών, συναισθημάτων και αγάπης. Η υιοθεσία ανηλίκων αποτελεί την σχεδόν αποκλειστική μορφή υιοθεσίας, αφού η υιοθεσία ενηλίκων μόνο κατ’ εξαίρεση είναι δυνατή.

Σ’ αυτό το βιβλίο λοιπόν κατ’ εξαίρεση εμείς οι μεγάλοι και ενήλικες υιοθετούμαστε από τη συγγραφέα.

Στα ποιήματα της η Κάκια κρύβει αναζητήσεις και αθέατες γωνιές του εαυτού της ή του εαυτού μας! Περιγράφει τα δύσκολα. Ποιος από μας άλλωστε δεν υιοθέτησε κάτι στη ζωή του; Υιοθετήσαμε συμπεριφορές για να μας χαρακτηρίσουν καθώς πρέπει, υιοθετήσαμε επαγγέλματα που δεν μας άρεζαν γιατί έτσι τα έφερε η ζωή, υιοθετήσαμε ρούχα που ίσως δεν μας ταίριαζαν αλλά έτσι επιτάσσει η μόδα. Υιοθετήσαμε ακόμη και  συναισθήματα για κάποιους που δεν αγαπούμε, αλλά επιβάλλεται να συμβιώσουμε μαζί τους. Άρα υιοθετούμε καθημερινά. ….ΔΥΣΚΟΛΗ ΥΙΟΘΕΣΙΑ. Δύσκολη κι απάνθρωπη, γιατί στο τέλος της ζωής μας ανακαλύπτουμε πόσα δεν κάναμε τελικά. Σε πόσα δε φωνάξαμε, δεν αλλάξαμε τη ρότα των γεγονότων και δεν πήραμε το λόγο να πούμε… όχι δεν υιοθετώ την άποψή σου, έχω τη δική μου!!!!...

…

Η υιοθεσία… η λέξη έχει πολλά συνώνυμα. Αναγνώριση, ανάληψη, αποδοχή, έγκριση, ενστερνισμός, μίμηση, παραδοχή, προσεταιρισμός, προσυπογραφή, συγκατάθεση, σύμπλευση, σύμφωνη γνώμη, συμφωνία, υπερψήφιση….

Σας είπα από την αρχή, υπάρχουν καλοί τρόποι που πρέπει να γνωρίζουμε από παιδιά; Και βέβαια! Και μάλιστα είναι πολύ χρήσιμο, καλό και ευγενικό να τους γνωρίζουμε για να αποκτήσουμε σεβασμό και πειθαρχία, που θα μας βοηθήσει στη ζωή μας! Υιοθετούμε συμπεριφορές για να γίνουμε αποδεκτοί.

Στο ποίημά της το Κόμικ η Κάκια γράφει: «Παρακαλώ να με διαγράψετε από την πλατφόρμα σας, δεν υπάρχω πια σαν γρανάζι, μεταμορφώθηκα σε δημιουργό του εαυτού μου».
Νομίζω πως τα λέει όλα!»

Η εκδήλωση έκλεισε με το κείμενο αυτοκριτικής: «Εμείς, οι καλοί».

Συμφωνία.

This surreal dice was made by Zoltan Toth

Θα συμφωνήσουμε τον τρόπο
δε γίνεται δίχως κανόνες
η τσόχα απλώθηκε στο πράσινο της γης
και τα ζάρια μοιάζουν πειραγμένα.

Αλλάζουμε υλικό.
Oύτε ξύλο, ούτε πλαστικό.
Tο κόκκαλο του θώρακα θέλω.

Θα συμπυκνώσουμε τις Ενέργειες
και θ' αριθμήσουμε τις πλευρές μας.

Όταν πέφτω με την πλάτη
στα μαχαίρια
θα κερδίζω μία ζαριά ακόμη.
Όταν πέφτεις με το στήθος
στις γροθιές
θα κερδίζεις παράσημο ανδρείας.

Δεν επιτρέπεται με το βάρος σου
να τσακίσεις τ' ανθάκια.
Δεν επιτρέπεται με την αδεξιότητά μου
να τρομάζω τους αγγέλους.

Επιβάλλεται να υψωθούμε
πάνω από τις Προσδοκίες μας
και να πάρουν φόρα οι Δυνάμεις
πριν ρίξουμε το ζάρι του Εαυτού.

Αν φοβηθείς,
η ζαριά σου ακυρώνεται.
Αν μπλοφάρεις
και σε πιάσω,
Εγώ θα ρίξω την επόμενη ζαριά σου
και θα επιλέξω τί θα ποντάρεις!

Το πιο ηδονικό
δεν είναι ο τζόγος.
Είναι αυτή η κρυφή συνομωσία της Συμφωνίας μας
να παίζουμε στα ζάρια τους Εαυτούς μας
σ' ένα Ιδιωτικό Ποντάρισμα
πάνω σε έναν πλανήτη
που ανίδεος πιάνεται στα δίχτυα παιχνιδιών
που του στήνουν οι αιώνιοι άλλοι.

Το πιο ηδονικό είναι
πως μέσα στις καθημερινές σου γήινες συνήθειες,
στον πρωινό καφέ σου,
όταν εξυπηρετείς έναν πελάτη στη δουλειά,
σαν κάθεσαι στο μεσημεριανό τραπέζι,
αν έρθει η σειρά σου να ρίξεις
να πέσεις
να ποντάρεις
θα παρατάς τα πάντα
γιατί ο πρώτος κανόνας
αυτής της Συμφωνίας μας είναι η Συνέπεια.

Κι όταν εξουθενωμένος,
με διάτρητο το θώρακα απ' την πτώση,
θα επιστρέφεις στα γήινά σου
δε θα έχεις λόγια να εξηγήσεις την απουσία σου
γιατί γύρω
κανείς δε θα μπορεί να χωρέσει
την Παράνοια της ιδιωτικής μας Συμφωνίας.

Εγωισμός να γιορτάζουμε μόνο νίκες

My photo loses itself in here:  (by Kathryn Luna) 

http://blog.citizenerasedphotography.com/2016/05/19/multiple-exposure-i-lost-myself/

Ας μην είμαστε φειδωλοί,
μήτε εργασιομανείς.
Φτάνουν τόσα γαλόνια,
και τόσες περιουσίες.
Ας γιορτάσουμε αυτόν τον χαμό.
Εγωισμός να γιορτάζουμε μόνο νίκες.
Ας κληθούν πολλοί
όλοι οι χαμένοι του κόσμου
όσοι έχασαν κι όσοι χάθηκαν
όσοι δε θέλησαν να βρεθούν ποτέ
οι κρυπτογραφημένοι
οι νεκροί
ακόμη κι εκείνοι που υπάρχουν
όπως όλοι, στα φανερά,
φορώντας τ' όνομα και το σώμα τους
μα χάνονται μέσα τους
μ' έναν επώδυνο τρόπο
όπως χάνεται το λούτρινο της νυχτερινής αγκαλιάς
απ' τα χέρια του παιδιού
που κλαίει ως τη γεροντική του μοναξιά
μη μπορώντας να κάνει λούτρινο το τραύμα.

Οι άνθρωποι μεγάλωσαν πια.
Δεν κλαίνε.
Χρειάζεται να μεθύσουν
για να ξεκλειδώσουν τα συρτάρια
όπου ο Νους κρύβει τα χαμένα του.
Επιβάλλεται να γιορτάσουμε αυτόν το χαμό
γιατί αν δεν προλάβουμε
άλλη μία φορά να μεθύσουμε
θα μάς κυριεύσει εκείνη η αδιάφορη μάσκα
των ανώνυμων ανθρώπων
που χάνονται μες στο πλήθος.

Σεργιάνι προς αναζήτηση Εκπαιδευτικού Συστήματος, πρώτες σκέψεις

Photo by Igor Morski

Ευχαριστώ την Εκπαιδευτική Πύλη alfavita για τη φιλοξενία.

-------

Στη σύγχρονη κοινωνία ανέκαθεν υπήρχε δομημένο Εκπαιδευτικό Σύστημα, που το συνοδεύουν  βελτιωτικές ( ή τουλάχιστον αυτήν την πρόθεση δηλώνουν πως έχουν)  μεταρρυθμίσεις.

Στο φακό της Κριτικής των Εκπαιδευτικών Συστημάτων ξεχώρισαν εκπαιδευτικά μοντέλα, όπως το Μοντεσσοριανό, όπως οι προσεγγίσεις του Ferrer, όπου εμπνευσμένοι δάσκαλοι προσέγγισαν το παιδί μαθητοκεντρικά, με εργαλείο τη Φύση (Κορυφαίο Δάσκαλα, κι όχι απλό εκπαιδευτικό εργαλείο), ενίσχυσαν την ομαδοσυνεργασία και πέραν των γνωστικών αντικειμένων ανέπτυξαν δεξιότητες ένταξης στο κοινωνικό σύνολο, διαμόρφωσης εαυτού και προσωπικότητας, διαχείρισης καταστάσεων όπως αστοχία, αποτυχία, αποπροσανατολισμό από το στόχο και αναπλαισίωση. Τόνισαν το σεβασμό στη μοναδικότητα του μαθητή, σεβάστηκαν τους διαφορετικούς ρυθμούς και τους διαφορετικούς τρόπους αφομοίωσης.

Και η ΑρχαιοΕλληνική προσέγγιση ήταν ανθρωποκεντρική, βασισμένη στη διάδραση, στην ενεργητική συμμετοχή που απαιτούσε ενεργητική ακρόαση, μα απευθυνόταν κυρίως σε άρρενες μαθητές, ήταν ιδιωτική και απαιτούσε δίδακτρα, που σημαίνει εξαιρούσε από τους κόλπους της μεγάλη μερίδα μαθητών/τριών.

Σαν μοντέλο, άτυπου μα αποτελεσματικού, εκπαιδευτικού συστήματος οφείλει να αναφερθεί η τακτική των ελάχιστων πια σε αριθμό αυτοχθόνων φυλών, που ακόμη ζουν αμόλυντες από τα δεινά του πολιτισμού. Συγκριτικά με τις προηγούμενες αναφορές, θεωρώ έχουν το πιο εξελιγμένο κι αποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα, ακριβώς γιατί δεν έχουν εκπαιδευτικό σύστημα και όλη η παιδαγωγική διαδικασία είναι πλήρως ενσωματωμένη στη Ζωή τους. Από αυτήν τη διαδικασία δεν εξαιρείται κανείς! Τα παιδιά αυτόματα ενσωματώνονται στους κύκλους βιωματικής μάθησης, αξιοποιούν και ενεργοποιούν στο έπακρο τις κλίσεις τους κι αναλαμβάνουν ανάλογους ρόλους μέσα από τους οποίους εξελίσσονται. Το γνωστικό αντικείμενο έχει χρηστικότητα Ζωής και ποτέ ένα παιδί σ αυτό το πρωτόγονο, μα υγιές γιατί τόσο κοντά στη Φύση, πλαίσιο δεν αναρωτήθηκε όπως αναρωτιούνται οι μαθητές του δυτικού κόσμου "Γιατί να το μάθω αυτό? Πού θα μού χρειαστεί?"

Σ' εναν μέλλοντα παγκοσμιοποιημένα ενοποιημένο Χρόνο, δε θα υπάρχει ο όρος "φιλομαθής" γιατί θα αξιοποιείται η Φυσική Περιέργεια του ανθρώπου να μάθει, που είναι έμφυτη στον καθένα. Θα καταργηθούν τα εκπαιδευτικά συστήματα, που σήμερα πατούν στην άγνοιά κι ανικανότητα των ενηλίκων αυτού του κόσμου να αναλάβουν την εκπαίδευση των παιδιών του κόσμου τους, όπως ακριβώς πράττουν οι ενήλικες μιας φυλής αναλαμβάνοντας αβίαστα την εκπαίδευση των παιδιών της φυλής.

Από αυτήν την αδυναμία φαίνεται και η αποτυχία των εκπαιδευτικών συστημάτων, μα και της δομής της κοινωνίας που δεν εξασφαλίζει χρόνο γόνιμης τριβής των ενηλίκων με τα παιδιά. Έχει πλέον εξαλειφθεί και η στοιχειώδης διαπαιδαγώγηση του παιδιού μέσα από παραμύθια, δημοτικά τραγούδια, μύθους, συζητήσεις, που λάμβανε χώρα στο όχι μακρινό παρελθόν.  Οι προτεραιότητες μίας κοινότητας χαρακτηρίζει την ποιότητα της κοινότητας. Ο χρόνος στις δυτικές κοινωνιες καταναλώνεται στην εργασία, με όλα τα συνοδευτικά επακόλουθά της. Ο Νους του σύγχρονου ανθρώπου είναι στραμμένος στην αγωνιώδη εύρεση εργασίας, κατοχύρωσης της μονιμοποίησης, αναρρίχησης, εξέλιξης πάνω στην ατομική κατάρτιση ανάλογα με το τί ζητά το εργασιακό πεδίο που στοχεύει ο άνθρωπος. Δεν υπάρχει ουσιαστική εκπαίδευση, μα ένας αγώνας κατάρτισης. Έχει νοθευτεί ο σκοπός της εκπαίδευσης. Παρόλο που επικρατεί ο όρος "Δια Βίου Μάθηση", οι άνθρωποι κατακτούν στοχευμένες γνώσεις, αξιοποιήσιμες στο επαγγελματικό τους πλαίσιο για αναρρίχηση στην ιεραρχία και στις  οικονομικές αποδοχές, που είναι το μέγα ζητούμενο του δυτικού κόσμου.

Το επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα,  που δεν το έχουμε προσεγγίσει και από το οποίο συνεχώς αποκλίνουμε, είναι η κατάργηση των στοχευμένων εκπαιδευτικών συστημάτων και η Κορυφαία Ανάληψη Ευθύνης απο τον κάθε ενήλικα μέσα από καθημερινή, ουσιώδη, αβίαστη επαφή να διδάξει εφόδια Ζωής στα παιδιά που πλαισιώνουν τη Ζωή του, χωρίς κατ' ανάγκη να είναι δικά του παιδιά.

Η ενσωμάτωση στην καθημερινότητα του ανθρώπου της διαδικασίας συγχρονισμού με τη Φύση, της εξερεύνησης του τοπίου, των δεσμών που διατηρούν τη συνοχή της Ζωής στη Φύση και την ισορροπια της,  πέραν της απόκτησης γνώσεων (με αναγωγή) για το πώς υπάρχει και αλληλεπιδρά κάθε μορφή Ζωής στον πλανήτη, αβίαστα καλλιεργεί με μια ποιητική αλληγορία, που υπάρχει διάχυτη στη Φύση, και τον έσω Κόσμο, διδάσκοντας ταυτόχρονα αποδοχή και σεβασμό.

Το πρώτο βήμα μιας αλλαγής πάντα είναι η διαπίστωση της αστοχίας της νοοτροπίας που παγιώθηκε. Επόμενο βήμα είναι η διάθεση χρόνου στο σχεδιασμό του νέου πλάνου. 

Ο Κόσμος είναι μια τεράστια μηχανή με δύσκαμπτα εξαρτήματα, που για να τους εμφυσηθεί όραμα που θα εμπνεύσει αλλαγή ρόλων και νοοτροπίας χρειάζεται να καταναλωθούν τεράστια ποσά Ενέργειας, όπως η τιτάνια προσπάθεια ενός ανθρώπου να προκαλέσει μόνος του αλλαγή του ρου ενός ορμητικού  ποταμού. Όμως, οσο απίθανο φαντάζει, και είναι, ένας μόνος του να το πετύχει, τόσο αποτελεσματικό γίνεται όταν συνεργαστούν πολλοί μαζί με σχεδιασμό, συγχρονισμό και κοιτώντας στην ίδια κατεύθυνση.

Για την ώρα, ελάχιστοι οι Τρελοί και με επιλογή τους απέχουν απο τον "κάμπο" που διασχίζεται απο το καλά καθοδηγούμενο ορμητικό ποτάμι της ανθρωποτητας, αναλαμβάνοντας όμως την ευθύνη να φυτέψουν ένα σπόρο οράματος στο νου ενός παιδιού που θα βρεθεί κοντά τους οδηγούμενο από εκείνη την ακαταμάχητη παιδική περιέργεια, που αφήνει το χέρι του προγραμματισμένου γονιού και ξεφεύγει να εξερευνήσει μια κοντινή του "Φύση".

~Η Μνήμη των Μνημείων~

art: Jacek Yerka 

Πρέπει να περάσουν αιώνες

να καταλαγιάσει η σκόνη των μαχών,

να καθίσει το χώμα πάνω στους νεκρούς,

να γεννηθεί ένας μακρινός συγγενής

που θ’ αγαπήσει τη θυσία,

θα μελετήσει την ιστορία της

και θ’ αφήσει την καρδιά του

να τρυπηθεί από το ίδιο σπαθί,

θα δεχθεί στο στήθος την ίδια σφαίρα,

θα πέσει νεκρός στο ίδιο σημείο

μ’ όλη την αφοσίωση του μελετητή

που τάσσεται στο στρατόπεδο του ήρωα.

Θα σκοτωθεί πολλές φορές

στο τελείωμα της κάθε παραγράφου,

εις το όνομα των νεκρών στρατιωτών,

και το κόκκινο ποτάμι

θα περάσει ολόκληρο από μέσα του.

Το αίμα δε θα χωρά πια

ούτε στις φλέβες, ούτε στο Νου.

Τότε θ’ αρπάξει την αξίνα

και θ’ αρχίσει να σμιλεύει το μάρμαρο

για να μεταγγίσει τις Μνήμες

σε κάτι αθάνατο

ή έστω, πιο αιώνιο από τον ίδιο.

Η αξίνα, το μολύβι του γλύπτη,

εξιστορεί στις γραμμές της προτομής

όσα δεν πρόλαβε να πει

το επιφώνημα του θανάτου.

Εισβάλλουν στρατοί τα αγάλματα

μέσα στις δημοκρατικές μας ώρες.

Μάς ψιθυρίζουν ιαχές

κι αφοσίωση σε μία Μεγάλη Ιδέα.

Μας μιλούν με τα μάτια

στους περιπάτους μας στα πάρκα

με τα σκυλάκια να λευτερώνονται απ’ το λουρί,

με τα παιδιά να κυνηγιούνται από το γονιό

που τρέχει να τους αιχμαλωτίσει το χέρι,

με τους ερωτευμένους

να πεθαίνουν για ένα φιλί.

Άλλαξαν οι αιτίες σκλαβιάς, λευτεριάς και θανάτου.

Η Ιστορία αποτυπώνει Αρχιτεκτονικές Νέων Κόσμων,

Υψηλά Σκορ και Ταχύτητες,

Επιτεύγματα Νέας Τεχνολογίας,

Φτώχεια χρόΝου,

Πλαστικότητα Ηθικής.

Στην ομογενοποίηση των Πάντων

οι μνήμες χάθηκαν

κι όλοι μοιάζουμε μεταξύ μας

και με το μελλοντικό άγαλμα

του αγνώστου Ανθρώπου

που θα το σμιλέψει μία μηχανή

την ώρα που όλοι οι άνθρωποι

θα έχουν εξαφανιστεί από το σκηνικό

αυτού του ακήρυχτου πολέμου.

Και θα έχουν μείνει μόνα τα Μνημεία

στις πλατείες

στα ιστορικά μέρη

να μαρτυρούν

πως κάποτε πέρασε από εδώ

ο Άνθρωπος.

Διαγαλαξιακή πολυεπίπεδη αλληλεπίδραση, HomeWork-?

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με ....πρόσωπα και καταστάσεις διόλου είναι... τυχαία!)
------------------------------------------------------------------------------

Δεν υπάρχει τίποτε έξω. Όλα είναι μέσα. Στη μηχανή του τρένου. Εκεί όπου καίγεται το καύσιμο και δίνει κίνηση στο Σύμπαν. Είμαστε το καύσιμο. Εμείς καιγόμαστε και λαμπυρίζει ο ήλιος. Όμως, δεν  έχουν όλοι την ίδια θερμοκρασία βρασμού.

Διαγράφοντας καμπύλες τροχιές στο αχανές Σύμπαν οι πιθανότητες μπορεί να σε φέρουν κοντά σε έναν άλλο Πυρήνα με παρόμοια με τη δική σου σύσταση ή με παρόμοιο σημείο βρασμού ή, αντιδιαμετρικά με αλληλοσυμπλήρωση, με τεράστια απόκλιση σύστασης και θερμοκρασίας βρασμού. Και οι δύο αυτές καταστάσεις ευνοούν την αλληλεπίδραση. Η πρώτη ενισχύει το Υπάρχον και η δεύτερη το συμπληρώνει προεκτείνοντάς το. Από τις δύο, η ερασιτεχνική επιστημονική μου ιδιότητα επιλέγει τη δεύτερη. Την αντιδιαμετρική, η οποία αλληλοσυμπληρώνει και προεκτείνει.

Στο πλησίασμα, η απόσταση και η διάρκεια- η πρώτη διάρκεια-  εξαρτώνται από τη Δύναμη της Έλξης των δύο Πυρήνων. Ο τρόπος αλληλεπίδρασης είναι μοναδικός, σε μία καινούρια γλώσσα που δημιουργείται αυτόματα, ως μίγμα της χορογραφίας που εκτελούσαν ως τότε,  στο γνώριμο –ως τότε- Σύμπαν, οι δύο Πυρήνες. Όσο διαρκέσει αυτό το Διαγαλαξιακό στιγμιότυπο επιτρέπει τον έναν Πυρήνα να συγχρονίσει τις δονήσεις των σωματιδίων του με το ρυθμό του άλλου Πυρήνα. Μεταγγίζονται Ενέργεια και συγγενεύουν οι Ροές τους μέσα στο Συμπαντικό Κενό. Το Κενό γεμίζει με μποζόνια που υπόσχονται νέες μορφές Ζωής, μέσα στο αδιάφορο ως τότε τοπίο. Οι πιθανότητες ενσωμάτωσης αυξάνονται, αν και οι δύο Πυρήνες, παρόλη την έλξη τους επιμένουν να αγωνίζονται στο να διατηρήσουν την ακεραιότητά τους, χωρίς την επίγνωση πως πλέον δεν τη διασφαλίζουν απόλυτα.

Τα εξωτερικά τοιχώματα του κάθε Πυρήνα απορροφούν τους κραδασμούς καθώς η απόσταση μεταξύ των Πυρήνων μικραίνει και καθώς η διάρκεια της αλληλεπίδρασης αυξάνεται. Οι διαγαλαξιακές κυματομορφές  κορυφώνονται και όλη η διάσπαρτη τριγύρω ύλη προαισθάνεται το επερχόμενο. Πράγμα που σημαίνει πως όταν επιτευχθεί αλληλεπίδραση Πυρήνων στο Χωροχρόνο, γίνεται έντονα αντιληπτό από τους παρατηρητές που είναι παραταγμένοι ακόμη και σε μεγαλύτερη ακτίνα από αυτή του Κύκλου Ασφαλείας της Αλληλεπίδρασης.

Η Ενέργεια συμπυκνώνεται σε νέφος γύρω από τη χορογραφία των Πυρήνων και η έκρηξη είναι πλέον αναπόφευκτη, όπως και η μερική ή ολική ενσωμάτωση, παρόλη την αγωνιώδη προσπάθεια των Πυρήνων να βγουν από το δρώμενο αλώβητοι. Συμβαίνει το μοιραίο,  μετά από τόσο χρόνο, πάντα προσαρμοσμένο στη συνισταμένη Δύναμη Ελκτικών  και Απωστικών Δυνάμεων που αναπτύσσονται. Οι Ελκτικές Δυνάμεις προωθούν την εξέλιξη της Διαδικασίας. Οι Απωστικές Δυνάμεις υπερασπίζονται το Καθεστώς των Πυρήνων πριν ξεκινήσει η αλληλεπίδραση. Όσο εξελίσσεται το φαινόμενο, οι πρώτες Δυνάμεις κερδίζουν έδαφος, ενώ οι δεύτερες χάνουν. Μόλις η συνισταμένη Δύναμη αποκτήσει ικανό μέτρο να συνθλίψει τον έναν Πυρήνα πάνω στον Άλλο, συμβαίνει η ενσωμάτωση.

Ακολουθεί μερική ή ολική διάλυση της γνώριμης ως τότε μορφολογίας. Ακολούθως απαιτείται ταξινόμηση των υλικών και της ενέργειας που διασκορπίστηκε, ώστε να δημιουργηθούν οι δύο Πυρήνες, με νέα υλικά,  αναλογίες, σύσταση, φέροντας όμως τα αναγνωριστικά που είχαν πριν τη σύγκρουση, εφόσον δεν μπορούν – όπως κανείς – να ξεφύγουν από την Ιστορία που ήδη κουβαλούν στα σωματίδια του Αέναου Διαγαλαξιακού Ταξιδιού τους.

Η Αξία της μεταξύ τους Αλληλεπίδρασης κορυφώνεται όταν ολοκληρωθεί η επαναδημιουργία των Πυρήνων. Οι παρατηρητές μπορούν να διακρίνουν χαρακτηριστικά του Ενός Πυρήνα μέσα στον Άλλο Πυρήνα, που σημαίνει πως η Αλληλεπίδραση, όσο κι αν κράτησε μέσω της έλξης που κατέληξε σε σύγκρουση, θα συνεχίσει να επηρεάζει την μετέπειτα Ζωή των Πυρήνων μέχρις ότου,  ίσως, στο μέλλον διαλυθούν στη μορφή που τους γνωρίσαμε και δανείσουν τα σωματίδια και την ενέργειά τους σε μία παντελώς καινούρια μορφή Διαγαλαξιακής Χορογραφίας.

Μέχρι να συμβεί αυτός ο Συμπαντικός Μετασχηματισμός, η καινούρια γλώσσα στην οποία μίλησαν μεταξύ τους οι Πυρήνες θα υπάρχει στη σύσταση των σωματιδίων τους, στις μικροσκοπικές τροχιές τους που θα καθορίζουν την μακροσκοπική τροχιά των Πυρήνων, είτε εξακολουθήσουν να βρίσκονται κοντά, είτε η Συμπαντική Διαστολή τους απομακρύνει.