Διάρκεια

 

Ασφαλής στην φούσκα μπορείς να ζήσεις το διπλάσιο απ' ότι εκτεθειμένος στη.. Ζωή.

Μιθριδατισμός

 

Να εμφανίζεσαι για λίγο. Τόσο όσο. Να γεύεσαι στη μύτη του κουταλιού το κάθε δηλητήριο και να αποχωρείς στα ενδότερά σου. Μόνος. Να υπομένεις τα συμπτώματα. Να δίνεις χρόνο στο σώμα σου και στην ψυχή να ανταποκριθούν. Θα ανταποκριθούν. Πάντα θα ανταποκρίνονται. Θα το αποβάλλουν ή θα το αφομοιώνουν. Αρκεί να προσέξεις τις ποσότητες. Κάθε φορά θα μένεις λίγο παραπάνω εκτεθειμένος στα δηλητήρια: οπτικά, αισθητικά, νοητικά, πνευματικά, ψυχικά, συναισθηματικά, επιστημονικά, εξελιγμένα, βιολογικά.

Στο τέλος θα τούς νικήσεις χρησιμοποιώντας τα ίδια τους τα όπλα.. δίχως καν να χρειαστεί να ξεκινήσεις τον πόλεμο.

Θα νικήσεις γιατί απλά ΔΕΝ θα σε πιάνουν οι σφαίρες τους.

Burn the Witch

Περιθωριακή, πληθωρική, απόμακρη, αντικανονική και αντικοινωνική. Ένα ζώο. Με μία λάμψη αρχέγονη στα μάτια της. Σαν μία πείνα που ξεπηδά φωτιά και τρώει το εύφλεκτο υλικό της. Σιωπηλή κι αθόρυβη, μα όχι αδύναμη. Αλίμονο αν επειδή είναι θηλυκό της χρεώσεις αδυναμία. Είναι φλόγα. Από κείνη την ήρεμη της καύτρας του τσιγάρου που καίει τα χείλη κι όταν την πετάς στο χώμα και την πατάς με το πόδι δεν λέει να σβήσει. Δεν. Φυτρώνει στο χώμα κι ανθίζει. Ψηλώνει και χαϊδεύεται με τον άνεμο. Χορεύει στους ήχους που σ' ενοχλούν και κλείνεις τα διπλά αλουμινένια σου κουφώματα για να μην τους ακούς. Και τραγουδά σε γλώσσες που γρυλίζουν, σφυρίζουν, γαβγίζουν, ουρλιάζουν, μουγκρίζουν και ταυτόχρονα συλλαβίζουν τρυφερότητες στ' ακροδάχτυλα μιας έφηβης που ερωτοτροπεί με τον εαυτό της, στο θρόισμα μιας λεύκας, στο υποθαλάσσιο ρεύμα που χαϊδεύει τη ράχη ενός θηλυκού καρχαρία σε οίστρο. Δε θα σού μιλήσει ποτέ στη γλώσσα σου. Πάντα θα έρχεται διαισθητικά κάτω από το ρούχο και το δέρμα σου, να πάρει στα χέρια της το μυαλό σου, να το ζυμώσει σε σχήμα ενθουσιασμού ,την ώρα που η πειραγμένη λογική σου αντιστέκεται, μιας και δεν είσαι άγριος πια, μα ένας  πολιτισμένος άνθρωπος.. και δεν είσαι για να ρισκάρεις. Θέλεις να έχεις τον έλεγχο. Θέλεις να μπορείς να ερμηνεύεις τα φαινόμενα, κι ας πέφτεις έξω. Είναι ασφαλείς οι αυταπάτες της κυριαρχίας σου. Κι αν εκείνη σε θέλει να αφεθείς,  δεν αφήνεσαι. Και καλά κάνεις γιατί, πίστεψέ με, είναι επικίνδυνο να αφήνεσαι. Ειδικά σε μία μάγισσα που θα μολύνει το πολιτισμένο μυαλό σου με βολβούς άγριας ορχιδέας που χύνει τους χυμούς της μέσα στον καφέ που πίνεις το πρωί για να ξυπνήσεις, κι ας μην ξυπνάς ποτέ. Εκείνη όμως επιμένει και με εκπλήσσει πώς δεν παραιτείται και τόσο παθιασμένα ασχολείται  μαζί σου. Χρησιμοποιεί όλες τις μεταμορφώσεις της. Υγροποιείται σε σταγονίδια και ρέει με την εισπνοή σου στα πνευμόνια σου. Αυτά τα πνευμόνια που προσέχεις σαν τα μάτια σου, μην και μολυνθούν και σε οδηγήσουν στον τάφο. Φοβάσαι να πάρεις βαθιά αναπνοή, φοβάσαι ν' αγγίξεις, φοβάσαι να έρθεις κοντά. Εκείνη, όμως, πλησιάζει το στόμα της στο δικό σου, με τα ζουμερά της χείλη και την ανάσα της να γαργαλάει τα φωνήεντα που πνίγεις από έφηβος. Γίνεται μαγνήτης και έλκει τα ένστικτα που θάβεις. Τα παίρνει μαζί της και βγαίνει έξω. Στη σκηνή όπου παίζεται το έργο, την ώρα που εσύ κρύβεσαι στα παρασκήνια μιας άδειας από κοινό και ηθοποιούς αίθουσας θεάτρου. Εκείνη κυκλοφορεί ιδρωμένη από πάθος, φορώντας ένα διάφανο νυχτικό ως τον αστράγαλο και σού νεύει να ακολουθήσεις. Διστακτικός και τρομαγμένος, μην και παρασυρθείς, κρύβεσαι πίσω από την κουρτίνα σου. Προσεύχεσαι στο θεό σου να την κάνει να παύσει το παιχνίδι της. Μα εκείνη είναι ο θεός. Κινεί τα νήματα, όσες παπαγαλίες κι αν έχεις αποστηθίσει. Όποτε θέλει βουτάει τη γλώσσα της στο μυαλό σου και σού θυμίζει πώς είναι να ζεις. Χώνεται στο καβούκι σου και κουνάει την ουρά της μαστιγώνοντας την ακινησία σου. Είναι βάσανο να μην σε αφήνει να ηρεμήσεις στην απομόνωσή σου. Μα, γαμώ, είναι θηλυκό... Ό,τι κι αν της επιβάλλεις θα σπάει τις αλυσίδες. Είναι τρελή. Δε χώρεσε ποτέ στις παλάμες σου. Πάντα ξεχείλιζε. Κι εσύ, ρε αλήτη δειλέ, κόσμε, παρόλο που απαρτίζεσαι από δύο βιολογικά φύλα, είσαι γνήσια αρσενικός, από κείνα τα κομπλεξικά αρσενικά που ατιμάζουν τη γυναίκα. Την κακοποιούν, για να πάψει να χαίρεται. Είναι βασανιστική η χαρά. Της τσαλακώνεις την εικόνα για να μάθει μόνο μηχανικά να ανταποκρίνεται σε κινήσεις επαναλαμβανόμενες που ακυρώνουν το νόημα: ξύπνα, πιες καφέ, δούλεψε,  φάε, αφόδευσε, πλοηγήσου, μίλα δίχως να μιλάς, κοιμήσου, ξύπνα, πιες καφέ, δούλεψε, φάε.......

Εκείνη, όμως, είναι θηλυκό. Πριν πεθάνει γεννά έναν πιο ανθεκτικό εαυτό της. Εσύ θα σβήσεις, μα εκείνη ακόμη θα βασιλεύει. Θα έχει επιζήσει απ' όλες σου τις κακοποιήσεις. Και θα είναι παρθένα σε κάθε της αναγέννηση. Θα είναι γόνιμη σε κάθε της εκδοχή. Και θα σε έχει ξεπεράσει. Θα ερωτοτροπεί, όπως όλες οι μάγισσες, με τον άνεμο, το φεγγάρι, το φως, το σκοτάδι, το δάσος, τα θηρία, ακόμη και με τους νεκρούς και με όσους θεούς θα έρχεσαι να ορίσεις. Και θα μιλά τη γλώσσα των θεών, καλύτερα απ' όσο εσύ μπορείς να την καταλάβεις. 
Είναι θηλυκό. Είναι μάγισσα. Είναι άγρια φύση. Είναι ο εφιάλτης σου, γιατί σε σπρώχνει σε όσα αρνείσαι, την ώρα που κάνεις πως δεν την ακούς και ντύνεσαι το κουστούμι σου, το τζιν σου ή τις πιτζάμες σου κι ετοιμάζεσαι για ύπνο.
Και στον ύπνο σου την διώχνεις, μα βρίσκει τρόπο να παίξει με το καλά πειθαρχημένο μυαλό σου και να σού θυμίσει την άγρια φύση σου που την έχεις θυσιάσει στον βωμό του εκπολιτισμού σου. Κάθε πρωί πείθεσαι πως δε θυμάσαι τίποτε από τα βραδινά σου όνειρα. Πονάει να θυμάσαι. 
Στην καθαρή της μορφή, θα είναι πάντα η Γυναίκα που δεν θα κάνεις ποτέ δική σου, γιατί είσαι δεμένος, ενώ εκείνη ελεύθερη. Κι όση προπαγάνδα κι αν πουλάς πως όλα τα κάνεις για χάρη της εκείνη ξέρει πως την ξεπουλάς για ένα κομμάτι ασφάλειας, σε έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλειες. 
Είναι Γυναίκα και το όνομά της είναι Ζωή.
Είναι η μάγισσα που πρέπει να κάψεις με προσάναμμα τις ελευθερίες σου, αλλιώς θα στοιχειώνει τα απελπισμένα κτίρια στα οποία κατοικεί η φυγή σου. Θα στοιχειώνει το μυαλό σου που το παραγεμίζεις με σκουπίδια και ξερές γνώσεις. Θα στοιχειώνει κάθε παιδί που γεννάς και μέσα από το γέλιο και το βλέμμα του θα σού θυμίζει όσα απελπισμένα θες να ξεχάσεις πως απαρνήθηκες για μία χούφτα ασφάλεια μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλειες.

Η σωτηρία σου: Burn the Witch.

κρούσμα

 

Μ’ όλες τις προφυλάξεις

αποφυγή συναθροίσεων

μάσκα κι αποστάσεις

με τόσο κρυμμένα τα σαρκώδη χείλη της

κι αποστειρωμένο το κορμί της

ένας θεός ξέρει

πώς την εντόπισε

και την διαπέρασε το βέλος

κι αιμορραγεί φεγγάρια

και πεταλούδες.

 

Ευτυχώς δεν είναι μεταδοτικός

ο έρωτας.

Πλανήτης

 

Μιλούσε μία πράσινη γλώσσα
με γαβγίσματα και ρωγμές
αντί για φθόγγους συλλάβιζε πέτρες
βράχους και όλα της τα ρο
ρίζες που απορροφούσαν όλους τους χειμάρρους
σκέψεις και αίμα στη μέγιστη στάθμη
της παλίρροιας
ένας εαυτός αυτάρκες πλανητικό οικοσύστημα
με τ’ αγρίμια του και τα έντομα
τα τρωκτικά του και τις νεράιδες
καλυμμένος με το ανθρώπινο δέρμα της
να καμουφλάρει την άγρια ομορφιά
που παλεύει να διατηρήσει την ισορροπία
στην φυσική της τροφική αλυσίδα
όπου οι αδυναμίες της καταβροχθίζουν τις ικανότητές της
οι δυνάμεις της εξουδετερώνουν τους φόβους
οι φόβοι καταπίνουν τα ρίσκα της
η παραφροσύνη της δαγκώνει τη λογική
και κατορθώνει ολόκληρη να υπάρχει
διασχίζοντας γενοκτονίες και αυτοκαταστροφές της
γεννώντας διαρκώς νέες μορφές ζωής
δίχως να την παίρνουν χαμπάρι οι κυνηγοί
των σπάνιων πλασμάτων.

Γυναικείες δουλειές (new edition)

 

Είναι σίγουρο πως αυτά τα χαλιά δεν περιμένουν εμένα για να πλυθούν. Μένουν χρόνια μαζί μου. Γνωρίζουν πως θα άνοιγα τους καταρράχτες πάνω τους μόνο αν ήταν μαγικά χαλιά. Αν πετούσαν τα βράδια πάνω από την πόλη, πάνω από τον τρούλο αυτής της εκκλησίας δίπλα στο σπίτι μου, πάνω από το σύννεφο, το θεό, τα όνειρα των θνητών ανθρώπων και ταξίδευαν στο υπερπέραν.

Όμως, είναι απλά χαλιά και τη μοίρα τους την ξέρουν. Θα αντέχουν το γυμνό βήμα της ζωής μου και αδιαμαρτύρητα οφείλουν να βρουν τρόπο να αυτοκαθαρίζονται, αν επιθυμούν να έχουν τη φρεσκάδα των χαλιών της γειτόνισσας στα δεξιά που ανελλιπώς τα στέλνει στο πλυντήριο χαλιών και των χαλιών της γειτόνισσας στα αριστερά που τα πλένει μόνη της στην πίσω αυλή της μικρής μονοκατοικίας της.

Είναι αυτονόητο πως ποτέ δεν αφήνω το κλειδί μου κάτω από το χαλάκι. Όλο και μία συμμορία αρθροπόδων, που ΠΟΤΕ δεν τα εξολοθρεύω με χημικά, θα πάρει το κλειδί και θα του αλλάξει θέση, έτσι, για να παίξει με την ανθρώπινη αγωνία μου μένοντας κλειδωμένη έξω από το σπίτι μου. (Μα...... ποιο άλλο ζώο κλειδώνει το σπίτι του;  Χαίρε πολιτισμένε άνθρωπε! Πεντακάθαρε και τόσο βρώμικε μαζί.)

Περί καθαριότητας συνέχεια. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεκρεμάσω αυτές τις κουρτίνες που αποθηκεύουν στις ίνες τους μνήμες της ζωής μου. Νοτισμένη σκόνη από κλάματα. Τεμπέλικη χορογραφία αιωρούμενων σωματιδίων που τινάζονται από το φόρεμά μου καθώς στροβιλίζομαι αργόσυστη στο κέντρο του σαλονιού και ευθυγραμμίζονται με το ανέμισμα της κουρτίνας. Κομμένες ανάσες από λυγμούς ή γέλια. Εκπλήσσομαι πώς το βάρος τους εξακολουθεί να είναι αέρινο, όταν πλέον κουβαλούν τόσο όγκο Ζωής. "Πλένονται στα ευαίσθητα" επεσήμανε η πωλήτρια. "Και η μνήμη πλένεται στα ευαίσθητα;". Απέφυγα να ρωτήσω. Υποψιάστηκα πως δε θα καταλάβαινε.

Επισκέπτριες δεν υπάρχουν στο σπίτι μου. Όλες μεγαλωμένες από συμβατικές Μητέρες, έμαθαν τη συνέπεια σε μονοδιάστατα μοτίβα καθαριότητας και καμία δεν μπορεί να κατανοήσει πως η σκόνη πάνω στα φωτιστικά είναι ένας μικρός παράδεισος ενός μικρόκοσμου που δε φαίνεται με το μάτι, μα βρίθει από ποιητική αρμονία ως ένα οικοσύστημα μέσα στο οικοσύστημα του σπιτιού μου που είναι ένα μικρό οικοσύστημα στο μεγάλο οικοσύστημα αυτής της μισοπεθαμένης πόλης, που είναι ένα μικρό οικοσύστημα του ευρύτερου τοπικού φυσικού περιβάλλοντος.

Έχεις μικροσκόπιο;

Έχεις φαντασία;

Έχεις ανιχνεύσει με μάτια μαγικά τη ζωή στο μικροεπίπεδο της ύλης και της ενέργειας να σημειώσεις τις εκρήξεις που λαμβάνουν χώρα;

Ή απλά περιμένεις, σουλατσάροντας στην καθημερινότητα της ζωής σου, τη ΝΑΣΑ να σού ανακοινώσει πως υπάρχουν εξωγήινοι που επισκέπτονται το οικοσύστημα του πλανήτη σου;

Το δωμάτιό μου, παιδικής ακόμη ιδιοτροπίας, ένας ανεξερεύνητος κόσμος που επιτρέπει την είσοδο μόνο σε όσους γνωρίζουν πώς να βαδίζουν με σεβασμό ανάμεσα στα δομικά στοιχεία ενός παιδικού μυαλού. Απαγορεύεται η ηλεκτρική σκούπα. Θ'  απορροφήσει ακανόνιστες ιδεομορφές που κείτονται στο πάτωμα. Το τακτοποίημα δεν επιτρέπεται, διότι κάθε τακτοποίηση υποτάσσεται στους κανόνες των μεγάλων με στείρες ομαδοποιήσεις αντικειμένων, δίχως ερμηνεία της χρηστικότητάς τους στον πλανήτη των παιδικών εαυτών. Εδώ ανατρέπονται οι κανόνες τακτοποίησης και  καθαριότητας που διδάχθηκες από τη μαμά σου. Οι παιδικοί εαυτοί διαμορφώνουν μέσα τους και γύρω τους ιδιαίτερους χώρους που θέλουν ιδιαίτερη περιποίηση. ΔΕΝ ξεσκονίζονται οι γαλαξίες. Διαταράσσεις έτσι την αρμονία του χορού τους. ΔΕΝ υπάρχει βρωμιά στο Σύμπαν. Οπότε, αλλάζεις την οπτική σου, αφήνεις από το χέρι τη σφουγγαρίστρα και παίρνεις τη φωτογραφική μηχανή ή εργαλεία ποιητικής αποτύπωσης και απαθανατίζεις τα στιγμιότυπα ιδιωτικών εκρήξεων ή νηνεμίας.

Η κυρία απέναντι με παρακολουθεί. Μέρες. Μήνες. Περιμένει να με δει να κρατώ τη χλωρίνη και να  καθαρίζω τα λευκά πλακάκια του μπαλκονιού μου. Αρνούμαι. Την κρυφοκοιτάζω που με κρυφοκοιτάζει πίσω από την κουρτίνα και διασκεδάζω την αγωνία της για τα  πλακάκια.

"Η χλωρίνη είναι το στοιχείο του διαβόλου" έλεγε η γιαγιά μου. Σοφή γιαγιά μου.

Ποτίζω με νεράκι την κοσμική σκόνη στο μπαλκόνι μου. Μυρίζει σαν χώμα που ανθίζει. Δε φυτρώνουν λουλούδια. Τα λουλούδια θέλουν γη, όχι πλακάκι που αγκαλιάζει τη σκόνη. Ανθίζουν νήματα που φτιάχνουν ποιητική ανεμόσκαλα, όταν η ψυχή δε χωρά στο ρούχο της να σκαρφαλώνει ως τον Παράδεισο. Μην καθαρίζετε με σκόνες και χλωρίνες το μπαλκόνι. Καταστρέφετε τις ανεμόσκαλες που ίσως κάποια στιγμή, πριν πεθάνετε, σας ταξιδέψουνε σε κάποιον Παράδεισο.

Άνοιξε τη ντουλάπα μου. Θα δεις, έχω καλά ρούχα! Ρούχα για γάμους και γιορτές. Για βαφτίσια  και κηδείες. Για γενέθλια, εγκαίνια και επετείους. Δε θα με δεις να τα φορώ ποτέ. Εγώ θα είμαι αυτή που θα λείπει από τις λίστες. Εγώ έρχομαι πάντα την επόμενη μέρα. Γιορτάζω με τον ανιψιό μου τα γενέθλιά του όταν έχει τελειώσει και το τελευταίο κομμάτι τούρτας. Γιορτάζω με το τίποτα. Χωρίς έξοδα. Η γιορτή απλά θέλει καρδιά να φτερουγίζει σαν πυροτέχνημα. Ούτε στην κηδεία θα με δεις. Θα τιμώ τον άνθρωπο που έφυγε με μία προσευχή στο όνομα της Συμπαντικής Ενέργειας με την οποία ενώνεται ο καθένας που φεύγει. Δεν τις αντέχω τις τυπολατρικές διαδικασίες. Θέλω ελευθερία κι αυθορμητισμό. Τα καλά μου ρούχα μπορώ να τα φορέσω όταν πέφτω για ύπνο. Περιποιημένη και όμορφη να περιπλανιέμαι στα άδυτα του υποσυνείδητού μου που, χωρίς έξοδα μετακίνησης και διαμονής, καταστρώνει τα πιο μαγευτικά ταξίδια. Εκεί που δεν υπάρχει δόλος, βρωμιά και ακαταστασία. Εκεί που η μουντζούρα στο κάδρο έχει το σκοπό της και βρίσκει εκείνο το βλέμμα που μπορεί να αναγνωρίσει την αξία της.

Ακριβό χαλί. Φτηνό χαλί. Καθαρό χαλί. Χιλιοπατημένο χαλί. Κλειδωμένο σπίτι. Αμπαρωμένο σπίτι. Ακριβό σπίτι. Και μέσα ένας εαυτός φοβισμένος και στείρος.

Αποποιούμαι το ρόλο της καλής νοικοκυράς.

Δε θα έχεις την ευκαιρία να με αξιολογήσεις γιατί στο σπίτι μου, σ' αυτό το Ναό της Ζωής μου, δε δέχομαι επισκέψεις.

Ο μόνος τρόπος να κρίνεις το Ποιόν μου είναι μελετώντας αυτές τις αράδες, που ορκίζομαι τις κρατώ ακατάστατες χρόνια μέσα μου, χωρίς να ξεσκονίζω τις αρχαίες μου σκέψεις, στοιβάζοντας τις καινούριες πάνω στις παλιές και χοδοπηδώντας σαν αγοροκόριτσο στην κορυφή του ετοιμόρροπου πύργου μου ακούγοντας την Μητέρα μου από έξω να φωνάζει: "Ακόμη να καθαρίσεις το Δωμάτιό σου?"....

Ακόμη Μαμά.............

περί φόβου

Όταν ουρλιάζεις σε ένα παιδί, τού μαθαίνεις να ουρλιάζει ή να φοβάται. Ανάλογα με το χαρακτήρα του.

Όταν απειλείς ένα παιδί, τού μαθαίνεις να απειλεί ή να φοβάται. Ανάλογα με το χαρακτήρα του.

Όταν εκβιάζεις ένα παιδί, τού μαθαίνεις να εκβιάζει ή να φοβάται. Ανάλογα με το χαρακτήρα του.

Όταν επιτίθεσαι σε ένα παιδί (σωματικά ή λεκτικά), τού μαθαίνεις να επιτίθεται ή να φοβάται. Ανάλογα με το χαρακτήρα του.

Όταν ασκείς εξουσία σε ένα παιδί, τού μαθαίνεις να ασκεί εξουσία ή να φοβάται. Ανάλογα με το χαρακτήρα του.

Ο φόβος δεν φυτρώνει ξαφνικά στην κοινωνία, ως μέσο χειραγώγησης. Ξεκινά από το σπίτι και το σχολείο. Δυστυχώς.

Μεγαλώνουμε παιδιά που.. ή θα φοβίζουν ή θα φοβούνται ή θα παρατηρούν χαμένα, παθητικά και αδιάφορα τα.. φοβικά δρώμενα. 

Ντόμινο Εξουσίας

 

Η μηχανή εκτελεί τις εντολές του εργάτη. Ο εργάτης του προϊσταμένου. Ο προϊστάμενος του διευθυντή. Ο διευθυντής του περιφερειακού διευθυντή. Ο περιφερειακός διευθυντής του κεντρικού διευθυντή. Ο κεντρικός διευθυντής του υπουργού. Ο υπουργός του ηγέτη της χώρας του. Ο ηγέτης της χώρας ακολουθεί εντολές του ηγέτη της συμμαχίας. Ο ηγέτης της συμμαχίας του Ειδικού Συμβουλίου. 

Η μηχανή δεν έχει κρίση. Ο εργάτης βρίσκει κάποιες εντολές παράλογες, μα εξαρτάται οικονομικά και δεν αντιδρά. Ομοίως ο προϊστάμενος, ο διευθυντής, ο περιφερειακός διευθυντής, ο κεντρικός διευθυντής, ο υπουργός, ο ηγέτης της χώρας, ο ηγέτης της συμμαχίας. Και κανείς δεν έχει τη δύναμη (..ή μήπως την έχει..?) να ελέγξει τις προθέσεις του Ειδικού Συμβουλίου απ το οποίο πηγάζουν όλες οι κατευθυντήριες γραμμές. 

Έτσι, η μηχανή συνεχίζει ρολόι. 

Σημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις και πρόσωπα είναι τελείως τυχαία.

Αυτοάνοσο

 

Είναι δύσκολο να μην ζητάς
τίποτε από κανέναν
και από τον εαυτό σου
να απαιτείς τα πάντα. 

μπαστ.... αλλήθωρος

 

Αυτός ο μπάσταρδος κόσμος μας 
πώς λατρεύει τα αλλήθωρά μας μάτια 
που  βλέπουν μόνο αποτελέσματα 
και παύουν να διακρίνουν τις αιτίες.