Απομακρυσμένη Σάλα

Η εικόνα  μου αναδίδει τη μυρωδιά και τη μελωδία της εδώ:

https://gr.pinterest.com/pin/342344009146712375/

Στο άνοιγμα της πόρτας

το περίγραμμα της Γυναίκας

μονογραμμικό

δε χωρά ν' απορροφήσει

ούτε εισπνοή, ούτε αγάπη

ούτε θυμό, ούτε ευδαιμονία.

Δεν παραπλανεί

ούτε εγγυάται 

μόνο καλωσορίζει

κι αποχαιρετά.

Όλα τα χιλιόμετρα

και τα χρόνια

που μεσολαβούν από το άνοιγμα της πόρτας

ως την Επίσκεψη

στο κέντρο της απομακρυσμένης Σάλας

περπατημένα ούτε μία φορά.

Θνητά βήματα λιγοψυχούν

στους διαδρόμους αυτού του λαβυρίνθου

στον περίβολο της έπαυλης

όπου οι μυρωδιές μεθούν το χώρο

χωρίς ν' αποκαλύπτεται 

ποιος μαγειρεύει

και πού.

Η βιβλιοθήκη υπόσχεται πλούσιο δείπνο

μα σερβίρει άδεια πιάτα

και πρέπει να τα γεμίσεις με την ευφυΐα σου

υπερβαίνοντας την ανθρώπινη κούραση.

Η μουσική που παρεισδύει

μέσα στις μυρωδιές

δε δυναμώνει ποτέ.

Υποχρεώνεσαι να δαμάσεις 

το λαχάνιασμα

την καρδιά σου 

το βουητό μέσα σου.

Ο συγχρονισμός σου σε προδίδει.

Θνητός Εαυτός

σε Μεγαλειώδες Πλάνο.

Αμείλικτος ο άδειος από παρουσία χώρος

σε εξοργίζει,

σε εξορίζει.

Ξαναβρίσκεσαι στο άνοιγμα της πόρτας.

Το περίγραμμα της Γυναίκας 

σε ξεπροβοδίζει

καθώς στην απομακρυσμένη Σάλα

το Σώμα της 

αναδίδει πιο έντονη από ποτέ 

τη μεθυστική μυρωδιά και τη μουσική του.

Ευκαιρία

Άσε με να ντυθώ εχθρός

να 'ρθω πεινασμένος

να σου ζητήσω ψίχουλα

απ' το ψωμί που δίνεις στα παιδιά σου

ζυμάρι απ' το ανάθρεμμα

που τα μεγαλώνει γενιές τώρα

να γίνουν άντρες

να πιάνουν τ' όπλο

να στοχεύουν τον άνθρωπο, στον κρόταφο

για να σώσουν τα χώματα 

που βγάζουν σιτάρι

για μια ιερή μπουκιά ψωμί.

Άσε με να ντυθώ εχθρός

να έρθω ηττημένος

να γυρέψω τον άγιο άρτο σου

να με ζυγίσεις στην χούφτα σου

που ζυμώνει τη μοίρα του ανθρώπου

να δεις αν κοστίζω περισσότερο από ένα καρβέλι

κι αν αξίζω μία θέση στο τραπέζι σου

την ώρα που απλώνεις την ευτυχία σου

σε μία φέτα ψωμί

κι ο Θεός ευλογεί το μαχαίρι

περιμένοντας να δει το χέρι σου

ν’ απλώνεται

προσφέροντας ένα κομμάτι

καλοζυμωμένου εαυτού

γεμάτου με σπόρους ανθρωπιάς.

Άσε με να ντυθώ εχθρός

να σου δώσω μία ευκαιρία

να ζυμωθείς άνθρωπος ξανά.

-------------------

Τιμητική Διάκριση στον 3ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης Αρχείου Ιστορίας και Τέχνης Καισάρεια Κοζάνης, με θέμα "Το Ψωμί"

Το δις εξαμαρτείν

My picture is hunting its shadow in here:

http://www.magic4walls.com/wallpaper/floating-girl-flying-in-fire-46734.html

Σκύβαμε στην όχθη

οι φτέρνες διψούσαν πιο πολύ για νερό

γδαρμένες γλώσσες

σε  ένα φλύαρο λαχάνιασμα

φυγής.

Ο δρόμος

όταν φεύγεις

ποτέ στρωμένος,

πάντα γεμάτος χαλίκι κι αγκάθια.

Σαδιστικά μαστιγώνει το βήμα σου

αναγκάζοντάς σε να ομολογήσεις.

Θα το ξανάκανες το ταξίδι

ή εύχεσαι να είχες μείνει 

στην αχυρένια  καλύβα σου;

Λύκος δεν υπάρχει.

Εσύ κυνηγάς τον εαυτό σου

εσύ χτυπάς από έξω τις πόρτες

εσύ κρύβεσαι μέσα

εσύ πλησιάζεις το μούτρο σου στο τζάμι

εσύ το σκας από το πίσω παράθυρο

και παίρνεις και το δολοφόνο σου μαζί.

Είναι που είσαι συντροφικό ον

και δυαδικός

σαν δίδυμα γεννημένος

με μία σκιά

που άγρια σε καταδιώκει 

κάθε φορά που ομολογείς

πως κατ' επανάληψη καις το καλύβι σου 

και ξανακάνεις το ταξίδι

που κόστισε εκατομμύρια αστέρια

πολύτιμου ουρανού σου

και εξαιτίας του πλέον,

τυφλός, κινδυνεύεις

στον ορατό κόσμο

με μόνη ανάπαυλα

τη στιγμή που σκύβεις στην όχθη

ποτίζοντας τη σπίθα της Ψυχής σου
κι αναγνωρίζοντας τον εαυτό σου

στο καθρέφτισμα της σκιάς 

που αναδύεται απ' το νερό

που φουσκώνει.

Ροδιές

Το Αγόρι χορεύοντας
με τα πόδια εναλλάξ
συμπλέκτη γκάζι φρένο
αγριεύει το αμάξι του.
Οι ίπποι αφηνιάζουν
ενώ κρατάει κόντρα τα γκέμια.
Το αίμα τους
το αίμα του
σκαρφαλώνει στο φράγμα.
Η επιθυμία τους
η επιθυμία του
ακονίζεται στα εμπόδια.
Λύνει τα σκοινιά
η ταλάντωση τεντώνεται
ως την εκτόξευση.
Βγαίνει από το σώμα του
από το παρμπρίζ
απ' τα όρια
από την πλάνη
από το ποίημα
από τη φτιαχτή αλήθεια.
Συγκρούεται με τον κόσμο
κι αιμορραγώντας
δέχεται  ακούσια μετάγγιση.
Ομάδα αίματος μέσου φοβισμένου ανθρώπου.
Ενηλικιώνεται στο νοσοκομείο.
Σε κώμα.
Όταν ξυπνά
οι ροδιές έχουν ανθίσει στο οδόστρωμα
και το αυθεντικό του αίμα
γνήσιο ηδύποτο της ανταρσίας
θρέφει τ' άλογα των νέων μοντέλων
που μαρσάρουν κάτω από το πέλμα
ενός ακόμη Αντιρρησία
την ώρα που εμείς
αναπόσπαστοι
κυκλοφορούμε στη λωρίδα μας
ακούγοντας στο ραδιόφωνο
τους στίχους απ το τραγούδι
"Μην ενοχλείτε τον οδηγό"
και τ' αλογάκια μας υπνωτισμένα
φορούν ζώνη ασφαλείας
και χλιμιντρίζουν
"πότε θα φτάσουμε μπαμπά?"..








Κοιμήσου.. θα 'ναι μακρύς ο δρόμος..

                   

Μικροδιάφανο έντομο

Κι εγώ θα συνεχίσω να γράφω

γεμίζοντας σκόρπια τετράδια

κομμένων φύλλων

στοιβάζοντας τη φυλλοβόλα Ψυχή μου

στην αλφαβήτα

και διπλασιάζοντας το χρόνο μου

ζώντας σάρκινη στη γη

και άυλη στις γραμμές.

Θα συνεχίσω να υψώνω 

τον έναν πάνω στον άλλον

τους ορόφους του οικοδομήματος

γιγαντώνοντας τη σκιά μου

πάνω απ' το φωτεινό μου είδωλο

και καθώς θα ζωγραφίζω τη φιγούρα μου

στο κοντάρι της υπαρξιακής μου σημαίας

θα εμφανίζεται από το πουθενά

εκείνο το μικροδιάφανο έντομο

που δεν ξεπερνά το μέγεθος των γραμμάτων μου,

εύθραυστο σαν τη Ζώη μου,

και θα περπατά αμέριμνο 

πάνω στις γραμμές

διασχίζοντας τις προτάσεις μου 

σαν ρυάκια ρηχής ρυτίδας στο χαρτί

ενώ εγώ θα 'χω εναποθέσει

τόσο όγκο υδάτινης Ψυχής 

μέσα στις λέξεις μου

και φτάνοντας στο όριο της σελίδας

στα σαρκαστικά μου υψόμετρα

δε θα πέφτει στους γκρεμούς μου

πάντα θα βγάζει φτερά

φορώντας μέσα του το θαύμα

τούτο το εντομάκι.

Ίσα που φαίνεται με γυμνό μάτι

κι η διαφάνειά του 

προσβάλλει την εύθραυστη φύση μου,

το σάλτο του

προσβάλλει την ποιητική μου ορμή

και μ' αφήνει εμβρόντητη να γράφω

φτερά

να συλλαβίζω

φτερά

ενώ αυτό πετά ήδη 

πάνω από τους Ωκεανούς μου

τα Σεληνιακά μου τοπία

πάνω από τα σκόρπια φύλλα μου

την ίδια μου τη Ζωή

που την παίρνει ο Άνεμος.

ΜελοΠοίηση "Σκόνη"

Είναι υπέροχο να είσαι εκπαιδευτικός, ακριβώς γιατί μέσα από τις προσδοκίες των παιδιών έρχεσαι σε επαφή με τους παραδείσους που ετοιμάζονται να γεννηθούν.

Η Αδαμοπούλου Άννα ήταν μαθήτριά μου τη σχολική χρονιά 2002-03. Όταν πρωτοδιορίστηκα. Από τότε είχε αποφασίσει και στην ερώτησή μου για τις σπουδές των παιδιών η Άννα απάντησε "Θέλω να περάσω στη δική σας σχολή, κυρία". Έτσι κι έγινε. Μετά από χρόνια όταν τη συνάντησα μού είπε πως σπουδάζει Ηλεκτρολόγος Μηχανικός  και Μηχανικός Υπολογιστών. Στην επόμενη συνάντησή μας, πάλι μετά από χρόνια, είχε ήδη πάρει πτυχίο, δούλευε πάνω στο αντικείμενο των σπουδών της και έμαθα πως παράλληλα ασχολείται με τη μουσική.

Παρόλο που τελειώσαμε την ίδια σχολή, οι δρόμοι μας οιυσιαστικά έσμιξαν ενώνοντας Μουσική και Ποίηση, καθώς η Άννα πήρε στα χέρια της κάποια κείμενά μου και προέκειψε το μελοποιημένο κομμάτι "Σκόνη" που με συγκίνησε διπλά: μία όταν γραφόταν από το χέρι μου, λέξη λέξη, και μία όταν το άκουσα μελοποιημένο με την έμπνευση της Άννας. Το κείμενο μεταμορφώθηκε μέσα στη μουσική και στη  μελωδική φωνή της Άννας και παίζει ήδη ως μουσικό χαλί της ανάρτησης!

Το κανάλι της Άννας στο YouTube είναι αυτό: Anna Adamopoulou  και περιέχει κι άλλες δικές της μελοποιήσεις.

Καλή ακρόαση, με τη φαντασία να κόβει τα σκοινιά των χαρταετών μας.

Μουσική και Ερμηνεία: Αδαμοπούλου Άννα
Στίχοι: Κάκια Παυλίδου
(C) Copyright 2017

Ενορχήστρωση: Αντώνης Κεραμιδάς
Ηχογράφηση, Μίξη, Mastering: Αντώνης Κεραμιδάς

Έπαιξαν οι μουσικοί:
Άννα Αδαμοπούλου: Ακουστική κιθάρα
Αντώνης Κεραμιδάς: Κιθάρες, Πλήκτρα

Φωνητικά: Μαρία Τσιόλη, Άννα Αδαμοπούλου

Σχέδιο με μολύβι: Ηλίας Καλαμαράς

ΣΤΙΧΟΙ
Είμαι στάχτη, σκόνη στο φως
Μες τα μάτια σου ίσκιος τυφλός
Του πεδίου η πολυχρωμία
Γκρίζο πλέγμα σε μια αταξία.

Μετέωρο κτίσμα στην άκρη του βάλτου
Με την ψυχή μου στα πρόθυρα σάλτου
Προς το κενό μιας αυθαιρεσίας
Σκίζω τα δόγματα κάθε αυθεντίας.

Πέφτω, τσακίζομαι, βουτώ στο αίμα
Μπροστά στα μάτια σου το γκρίζο πλέγμα
Κόκκινο άνθος του δειλινού
Μοσχομυρίζει στις σκιές του νου.

Η ανάσα πνίγεται μετά θεριεύει
Το εγώ μου λύνεται και αγριεύει
Παίρνει το τίποτα το αποθεώνει
Αξία μου δίνει κι ας είμαι σκόνη.

Τώρα λάμπω αμυδρά στο φως
Σκόνη, σκορπίζω, σαν χαρταετός
Στο ενθουσιώδες ανέμισμά μου
Λεύτερα είναι τα λυτά σχοινιά μου

Το παράπονο το παιδικό μου
Σκηνοθετεί κρυφά το θάνατό μου
Μια με λυτρώνει, με καταδικάζει
μα στο τέλος πάντα σφιχτά μ’ αγκαλιάζει.

Κυκλικά

Η πόρτα τρίζει μισάνοιχτη.

Στην κόψη ένας θησαυρός

ή ένας παράδεισος

και εσύ κρυφοκοιτάς

το αιώνιο Μη

που μπρος στ' αλυσσοδεμένα σου μάτια

λικνίζει τον εαυτό του

σαν να θέλει να συγκρίνει

την δύναμη των αλυσίδων

μ' αυτή της επιθυμίας σου.

Ο αφέντης κι ο θεός 

τεντώνουν το μαστίγιο

εποπτεύοντας το βλέμμα σου

που ήδη καλπάζει πάνω στο άλογο 

της ανυπακοής.

Γνώριμο το αντίτιμο.

Σού γεμίζουν το χέρι με τη λαβή.

Γίνεσαι εσύ

το αφεντικό κι ο θεός

και πρέπει να βρεις κάποιον

να κλειδώσεις στο δωμάτιο της απαγόρευσης

αφήνοντάς του την πόρτα

μισάνοιχτη

για να συγκρίνεις

την δύναμη των αλυσίδων

μ' αυτή της επιθυμίας του

κι αν σού φύγει

να επιστρέψεις όμηρος

στην εξορία του εαυτού σου.

Κάγκελα

That wonderful rose is blooming in here:

https://xenigma.deviantart.com/art/Turn-Your-Tears-to-Roses-V2-182592350

Don't ever dare to cut it for your vase..

Φύτεψα κάγκελα

περιφερειακά μου

μ'  αιχμηρές εξοχές

αποτρέποντας την είσοδο

κι έμεινα έξω κι εγώ

από μένα

περιμένοντας τη στιγμή

που θα πετάξει κλαδάκια το σίδερο

και οι ρίζες του 

θα τινάξουν στον αέρα 

την τσιμεντένια μου σταθερότητα

τρυπώντας το απρόσιτό μου πρόσωπο

με τ' αγκάθια απ'τις τριανταφυλλιές

ψίχουλα να πέφτουν οι σταγόνες

βήμα βήμα

να βρω στην εκπνοή του χρόνου

το μονοπάτι για τα παραμύθια..

Κακό Αντίγραφο

Φορητός ο εξοπλισμός
φορτωμένος στην πλάτη,
με τα χέρια
να έχουν μάθει να ελέγχουν
τυφλά
το πίσω μέρος της Ζωής
οδοιπορώ σ' αυτό το σκοτεινό στενό
το γεμάτο εγκυμονούσες
κι ετοιμοθάνατες,
άβαφη και οπλισμένη,
αυγατίζω τις ευκαιρίες μου να ξεφύγω
από τη λοταρία
με τις περιστρεφόμενες σφαίρες
που σαν σε πετύχουν
ή σε γονιμοποιούν
ή σε τραυματίζουν
κι έπειτα
εγκυμονούσα ή ετοιμοθάνατη
συνεχίζεις να παιδεύεσαι
ν' αλλάξεις τον κόσμο
που πίσω από τα μισόκλειστα πατζούρια
βροντά τις πόρτες του εαυτού του
με έναν έφηβο θυμό απομόνωσης
παρακολουθώντας την αλήθεια
να διασχίζει το δρομάκι
έξω από το σπίτι του
σ' αυτήν την παραγκωνισμένη συνοικία
που κινηματογραφεί
το ποίημα
πίσω από το κιγκλίδωμα
ενός κακοραμμένου σεναρίου
οσκαρικής ανοησίας
που αντιγράφει τη ζωή.

Σημείο συνάντησης

My picture is getting lost and found in here:

http://art-sheep.com/the-surreal-photography-of-michal-bieganski/

Όλοι οι ηλικιωμένοι που χάνονται

σμίγουν με τα μικρά παιδιά

που τ' απήγαγε ο χρόνος.

Κατηφορίζουν το ηλιοβασίλεμα

προς το λιβάδι με τις ζαχαρωτές ανθοδέσμες,

τα σμήνη με τις πεταλουδένιες χαρές.

Ενώνουν τα αδιέξοδά τους

και φτιάχνουν καταπράσινα μονοπάτια

μέσα στο δάσος

και παίζουν κρυφτό με την αστυνομία 

που τους ψάχνει

για να τους επιστρέψει 

εκεί

απ' όπου χάθηκαν.