Σεργιάνι προς αναζήτηση Εκπαιδευτικού Συστήματος, πρώτες σκέψεις

Photo by Igor Morski

Ευχαριστώ την Εκπαιδευτική Πύλη alfavita για τη φιλοξενία.

-------

Στη σύγχρονη κοινωνία ανέκαθεν υπήρχε δομημένο Εκπαιδευτικό Σύστημα, που το συνοδεύουν  βελτιωτικές ( ή τουλάχιστον αυτήν την πρόθεση δηλώνουν πως έχουν)  μεταρρυθμίσεις.

Στο φακό της Κριτικής των Εκπαιδευτικών Συστημάτων ξεχώρισαν εκπαιδευτικά μοντέλα, όπως το Μοντεσσοριανό, όπως οι προσεγγίσεις του Ferrer, όπου εμπνευσμένοι δάσκαλοι προσέγγισαν το παιδί μαθητοκεντρικά, με εργαλείο τη Φύση (Κορυφαίο Δάσκαλα, κι όχι απλό εκπαιδευτικό εργαλείο), ενίσχυσαν την ομαδοσυνεργασία και πέραν των γνωστικών αντικειμένων ανέπτυξαν δεξιότητες ένταξης στο κοινωνικό σύνολο, διαμόρφωσης εαυτού και προσωπικότητας, διαχείρισης καταστάσεων όπως αστοχία, αποτυχία, αποπροσανατολισμό από το στόχο και αναπλαισίωση. Τόνισαν το σεβασμό στη μοναδικότητα του μαθητή, σεβάστηκαν τους διαφορετικούς ρυθμούς και τους διαφορετικούς τρόπους αφομοίωσης.

Και η ΑρχαιοΕλληνική προσέγγιση ήταν ανθρωποκεντρική, βασισμένη στη διάδραση, στην ενεργητική συμμετοχή που απαιτούσε ενεργητική ακρόαση, μα απευθυνόταν κυρίως σε άρρενες μαθητές, ήταν ιδιωτική και απαιτούσε δίδακτρα, που σημαίνει εξαιρούσε από τους κόλπους της μεγάλη μερίδα μαθητών/τριών.

Σαν μοντέλο, άτυπου μα αποτελεσματικού, εκπαιδευτικού συστήματος οφείλει να αναφερθεί η τακτική των ελάχιστων πια σε αριθμό αυτοχθόνων φυλών, που ακόμη ζουν αμόλυντες από τα δεινά του πολιτισμού. Συγκριτικά με τις προηγούμενες αναφορές, θεωρώ έχουν το πιο εξελιγμένο κι αποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα, ακριβώς γιατί δεν έχουν εκπαιδευτικό σύστημα και όλη η παιδαγωγική διαδικασία είναι πλήρως ενσωματωμένη στη Ζωή τους. Από αυτήν τη διαδικασία δεν εξαιρείται κανείς! Τα παιδιά αυτόματα ενσωματώνονται στους κύκλους βιωματικής μάθησης, αξιοποιούν και ενεργοποιούν στο έπακρο τις κλίσεις τους κι αναλαμβάνουν ανάλογους ρόλους μέσα από τους οποίους εξελίσσονται. Το γνωστικό αντικείμενο έχει χρηστικότητα Ζωής και ποτέ ένα παιδί σ αυτό το πρωτόγονο, μα υγιές γιατί τόσο κοντά στη Φύση, πλαίσιο δεν αναρωτήθηκε όπως αναρωτιούνται οι μαθητές του δυτικού κόσμου "Γιατί να το μάθω αυτό? Πού θα μού χρειαστεί?"

Σ' εναν μέλλοντα παγκοσμιοποιημένα ενοποιημένο Χρόνο, δε θα υπάρχει ο όρος "φιλομαθής" γιατί θα αξιοποιείται η Φυσική Περιέργεια του ανθρώπου να μάθει, που είναι έμφυτη στον καθένα. Θα καταργηθούν τα εκπαιδευτικά συστήματα, που σήμερα πατούν στην άγνοιά κι ανικανότητα των ενηλίκων αυτού του κόσμου να αναλάβουν την εκπαίδευση των παιδιών του κόσμου τους, όπως ακριβώς πράττουν οι ενήλικες μιας φυλής αναλαμβάνοντας αβίαστα την εκπαίδευση των παιδιών της φυλής.

Από αυτήν την αδυναμία φαίνεται και η αποτυχία των εκπαιδευτικών συστημάτων, μα και της δομής της κοινωνίας που δεν εξασφαλίζει χρόνο γόνιμης τριβής των ενηλίκων με τα παιδιά. Έχει πλέον εξαλειφθεί και η στοιχειώδης διαπαιδαγώγηση του παιδιού μέσα από παραμύθια, δημοτικά τραγούδια, μύθους, συζητήσεις, που λάμβανε χώρα στο όχι μακρινό παρελθόν.  Οι προτεραιότητες μίας κοινότητας χαρακτηρίζει την ποιότητα της κοινότητας. Ο χρόνος στις δυτικές κοινωνιες καταναλώνεται στην εργασία, με όλα τα συνοδευτικά επακόλουθά της. Ο Νους του σύγχρονου ανθρώπου είναι στραμμένος στην αγωνιώδη εύρεση εργασίας, κατοχύρωσης της μονιμοποίησης, αναρρίχησης, εξέλιξης πάνω στην ατομική κατάρτιση ανάλογα με το τί ζητά το εργασιακό πεδίο που στοχεύει ο άνθρωπος. Δεν υπάρχει ουσιαστική εκπαίδευση, μα ένας αγώνας κατάρτισης. Έχει νοθευτεί ο σκοπός της εκπαίδευσης. Παρόλο που επικρατεί ο όρος "Δια Βίου Μάθηση", οι άνθρωποι κατακτούν στοχευμένες γνώσεις, αξιοποιήσιμες στο επαγγελματικό τους πλαίσιο για αναρρίχηση στην ιεραρχία και στις  οικονομικές αποδοχές, που είναι το μέγα ζητούμενο του δυτικού κόσμου.

Το επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα,  που δεν το έχουμε προσεγγίσει και από το οποίο συνεχώς αποκλίνουμε, είναι η κατάργηση των στοχευμένων εκπαιδευτικών συστημάτων και η Κορυφαία Ανάληψη Ευθύνης απο τον κάθε ενήλικα μέσα από καθημερινή, ουσιώδη, αβίαστη επαφή να διδάξει εφόδια Ζωής στα παιδιά που πλαισιώνουν τη Ζωή του, χωρίς κατ' ανάγκη να είναι δικά του παιδιά.

Η ενσωμάτωση στην καθημερινότητα του ανθρώπου της διαδικασίας συγχρονισμού με τη Φύση, της εξερεύνησης του τοπίου, των δεσμών που διατηρούν τη συνοχή της Ζωής στη Φύση και την ισορροπια της,  πέραν της απόκτησης γνώσεων (με αναγωγή) για το πώς υπάρχει και αλληλεπιδρά κάθε μορφή Ζωής στον πλανήτη, αβίαστα καλλιεργεί με μια ποιητική αλληγορία, που υπάρχει διάχυτη στη Φύση, και τον έσω Κόσμο, διδάσκοντας ταυτόχρονα αποδοχή και σεβασμό.

Το πρώτο βήμα μιας αλλαγής πάντα είναι η διαπίστωση της αστοχίας της νοοτροπίας που παγιώθηκε. Επόμενο βήμα είναι η διάθεση χρόνου στο σχεδιασμό του νέου πλάνου. 

Ο Κόσμος είναι μια τεράστια μηχανή με δύσκαμπτα εξαρτήματα, που για να τους εμφυσηθεί όραμα που θα εμπνεύσει αλλαγή ρόλων και νοοτροπίας χρειάζεται να καταναλωθούν τεράστια ποσά Ενέργειας, όπως η τιτάνια προσπάθεια ενός ανθρώπου να προκαλέσει μόνος του αλλαγή του ρου ενός ορμητικού  ποταμού. Όμως, οσο απίθανο φαντάζει, και είναι, ένας μόνος του να το πετύχει, τόσο αποτελεσματικό γίνεται όταν συνεργαστούν πολλοί μαζί με σχεδιασμό, συγχρονισμό και κοιτώντας στην ίδια κατεύθυνση.

Για την ώρα, ελάχιστοι οι Τρελοί και με επιλογή τους απέχουν απο τον "κάμπο" που διασχίζεται απο το καλά καθοδηγούμενο ορμητικό ποτάμι της ανθρωποτητας, αναλαμβάνοντας όμως την ευθύνη να φυτέψουν ένα σπόρο οράματος στο νου ενός παιδιού που θα βρεθεί κοντά τους οδηγούμενο από εκείνη την ακαταμάχητη παιδική περιέργεια, που αφήνει το χέρι του προγραμματισμένου γονιού και ξεφεύγει να εξερευνήσει μια κοντινή του "Φύση".

~Η Μνήμη των Μνημείων~

art: Jacek Yerka 

Πρέπει να περάσουν αιώνες

να καταλαγιάσει η σκόνη των μαχών,

να καθίσει το χώμα πάνω στους νεκρούς,

να γεννηθεί ένας μακρινός συγγενής

που θ’ αγαπήσει τη θυσία,

θα μελετήσει την ιστορία της

και θ’ αφήσει την καρδιά του

να τρυπηθεί από το ίδιο σπαθί,

θα δεχθεί στο στήθος την ίδια σφαίρα,

θα πέσει νεκρός στο ίδιο σημείο

μ’ όλη την αφοσίωση του μελετητή

που τάσσεται στο στρατόπεδο του ήρωα.

Θα σκοτωθεί πολλές φορές

στο τελείωμα της κάθε παραγράφου,

εις το όνομα των νεκρών στρατιωτών,

και το κόκκινο ποτάμι

θα περάσει ολόκληρο από μέσα του.

Το αίμα δε θα χωρά πια

ούτε στις φλέβες, ούτε στο Νου.

Τότε θ’ αρπάξει την αξίνα

και θ’ αρχίσει να σμιλεύει το μάρμαρο

για να μεταγγίσει τις Μνήμες

σε κάτι αθάνατο

ή έστω, πιο αιώνιο από τον ίδιο.

Η αξίνα, το μολύβι του γλύπτη,

εξιστορεί στις γραμμές της προτομής

όσα δεν πρόλαβε να πει

το επιφώνημα του θανάτου.

Εισβάλλουν στρατοί τα αγάλματα

μέσα στις δημοκρατικές μας ώρες.

Μάς ψιθυρίζουν ιαχές

κι αφοσίωση σε μία Μεγάλη Ιδέα.

Μας μιλούν με τα μάτια

στους περιπάτους μας στα πάρκα

με τα σκυλάκια να λευτερώνονται απ’ το λουρί,

με τα παιδιά να κυνηγιούνται από το γονιό

που τρέχει να τους αιχμαλωτίσει το χέρι,

με τους ερωτευμένους

να πεθαίνουν για ένα φιλί.

Άλλαξαν οι αιτίες σκλαβιάς, λευτεριάς και θανάτου.

Η Ιστορία αποτυπώνει Αρχιτεκτονικές Νέων Κόσμων,

Υψηλά Σκορ και Ταχύτητες,

Επιτεύγματα Νέας Τεχνολογίας,

Φτώχεια χρόΝου,

Πλαστικότητα Ηθικής.

Στην ομογενοποίηση των Πάντων

οι μνήμες χάθηκαν

κι όλοι μοιάζουμε μεταξύ μας

και με το μελλοντικό άγαλμα

του αγνώστου Ανθρώπου

που θα το σμιλέψει μία μηχανή

την ώρα που όλοι οι άνθρωποι

θα έχουν εξαφανιστεί από το σκηνικό

αυτού του ακήρυχτου πολέμου.

Και θα έχουν μείνει μόνα τα Μνημεία

στις πλατείες

στα ιστορικά μέρη

να μαρτυρούν

πως κάποτε πέρασε από εδώ

ο Άνθρωπος.

Διαγαλαξιακή πολυεπίπεδη αλληλεπίδραση, HomeWork-?

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με ....πρόσωπα και καταστάσεις διόλου είναι... τυχαία!)
------------------------------------------------------------------------------

Δεν υπάρχει τίποτε έξω. Όλα είναι μέσα. Στη μηχανή του τρένου. Εκεί όπου καίγεται το καύσιμο και δίνει κίνηση στο Σύμπαν. Είμαστε το καύσιμο. Εμείς καιγόμαστε και λαμπυρίζει ο ήλιος. Όμως, δεν  έχουν όλοι την ίδια θερμοκρασία βρασμού.

Διαγράφοντας καμπύλες τροχιές στο αχανές Σύμπαν οι πιθανότητες μπορεί να σε φέρουν κοντά σε έναν άλλο Πυρήνα με παρόμοια με τη δική σου σύσταση ή με παρόμοιο σημείο βρασμού ή, αντιδιαμετρικά με αλληλοσυμπλήρωση, με τεράστια απόκλιση σύστασης και θερμοκρασίας βρασμού. Και οι δύο αυτές καταστάσεις ευνοούν την αλληλεπίδραση. Η πρώτη ενισχύει το Υπάρχον και η δεύτερη το συμπληρώνει προεκτείνοντάς το. Από τις δύο, η ερασιτεχνική επιστημονική μου ιδιότητα επιλέγει τη δεύτερη. Την αντιδιαμετρική, η οποία αλληλοσυμπληρώνει και προεκτείνει.

Στο πλησίασμα, η απόσταση και η διάρκεια- η πρώτη διάρκεια-  εξαρτώνται από τη Δύναμη της Έλξης των δύο Πυρήνων. Ο τρόπος αλληλεπίδρασης είναι μοναδικός, σε μία καινούρια γλώσσα που δημιουργείται αυτόματα, ως μίγμα της χορογραφίας που εκτελούσαν ως τότε,  στο γνώριμο –ως τότε- Σύμπαν, οι δύο Πυρήνες. Όσο διαρκέσει αυτό το Διαγαλαξιακό στιγμιότυπο επιτρέπει τον έναν Πυρήνα να συγχρονίσει τις δονήσεις των σωματιδίων του με το ρυθμό του άλλου Πυρήνα. Μεταγγίζονται Ενέργεια και συγγενεύουν οι Ροές τους μέσα στο Συμπαντικό Κενό. Το Κενό γεμίζει με μποζόνια που υπόσχονται νέες μορφές Ζωής, μέσα στο αδιάφορο ως τότε τοπίο. Οι πιθανότητες ενσωμάτωσης αυξάνονται, αν και οι δύο Πυρήνες, παρόλη την έλξη τους επιμένουν να αγωνίζονται στο να διατηρήσουν την ακεραιότητά τους, χωρίς την επίγνωση πως πλέον δεν τη διασφαλίζουν απόλυτα.

Τα εξωτερικά τοιχώματα του κάθε Πυρήνα απορροφούν τους κραδασμούς καθώς η απόσταση μεταξύ των Πυρήνων μικραίνει και καθώς η διάρκεια της αλληλεπίδρασης αυξάνεται. Οι διαγαλαξιακές κυματομορφές  κορυφώνονται και όλη η διάσπαρτη τριγύρω ύλη προαισθάνεται το επερχόμενο. Πράγμα που σημαίνει πως όταν επιτευχθεί αλληλεπίδραση Πυρήνων στο Χωροχρόνο, γίνεται έντονα αντιληπτό από τους παρατηρητές που είναι παραταγμένοι ακόμη και σε μεγαλύτερη ακτίνα από αυτή του Κύκλου Ασφαλείας της Αλληλεπίδρασης.

Η Ενέργεια συμπυκνώνεται σε νέφος γύρω από τη χορογραφία των Πυρήνων και η έκρηξη είναι πλέον αναπόφευκτη, όπως και η μερική ή ολική ενσωμάτωση, παρόλη την αγωνιώδη προσπάθεια των Πυρήνων να βγουν από το δρώμενο αλώβητοι. Συμβαίνει το μοιραίο,  μετά από τόσο χρόνο, πάντα προσαρμοσμένο στη συνισταμένη Δύναμη Ελκτικών  και Απωστικών Δυνάμεων που αναπτύσσονται. Οι Ελκτικές Δυνάμεις προωθούν την εξέλιξη της Διαδικασίας. Οι Απωστικές Δυνάμεις υπερασπίζονται το Καθεστώς των Πυρήνων πριν ξεκινήσει η αλληλεπίδραση. Όσο εξελίσσεται το φαινόμενο, οι πρώτες Δυνάμεις κερδίζουν έδαφος, ενώ οι δεύτερες χάνουν. Μόλις η συνισταμένη Δύναμη αποκτήσει ικανό μέτρο να συνθλίψει τον έναν Πυρήνα πάνω στον Άλλο, συμβαίνει η ενσωμάτωση.

Ακολουθεί μερική ή ολική διάλυση της γνώριμης ως τότε μορφολογίας. Ακολούθως απαιτείται ταξινόμηση των υλικών και της ενέργειας που διασκορπίστηκε, ώστε να δημιουργηθούν οι δύο Πυρήνες, με νέα υλικά,  αναλογίες, σύσταση, φέροντας όμως τα αναγνωριστικά που είχαν πριν τη σύγκρουση, εφόσον δεν μπορούν – όπως κανείς – να ξεφύγουν από την Ιστορία που ήδη κουβαλούν στα σωματίδια του Αέναου Διαγαλαξιακού Ταξιδιού τους.

Η Αξία της μεταξύ τους Αλληλεπίδρασης κορυφώνεται όταν ολοκληρωθεί η επαναδημιουργία των Πυρήνων. Οι παρατηρητές μπορούν να διακρίνουν χαρακτηριστικά του Ενός Πυρήνα μέσα στον Άλλο Πυρήνα, που σημαίνει πως η Αλληλεπίδραση, όσο κι αν κράτησε μέσω της έλξης που κατέληξε σε σύγκρουση, θα συνεχίσει να επηρεάζει την μετέπειτα Ζωή των Πυρήνων μέχρις ότου,  ίσως, στο μέλλον διαλυθούν στη μορφή που τους γνωρίσαμε και δανείσουν τα σωματίδια και την ενέργειά τους σε μία παντελώς καινούρια μορφή Διαγαλαξιακής Χορογραφίας.

Μέχρι να συμβεί αυτός ο Συμπαντικός Μετασχηματισμός, η καινούρια γλώσσα στην οποία μίλησαν μεταξύ τους οι Πυρήνες θα υπάρχει στη σύσταση των σωματιδίων τους, στις μικροσκοπικές τροχιές τους που θα καθορίζουν την μακροσκοπική τροχιά των Πυρήνων, είτε εξακολουθήσουν να βρίσκονται κοντά, είτε η Συμπαντική Διαστολή τους απομακρύνει.

Σκυλίσια κι ανθρώπινη Ζωή

My dog belongs to Excellent: Anne Geier

Σ' αυτήν την πένθιμη ακινησία
νηστεύουν οι αισθήσεις,
από Ζωή.
Άσκοπα, χωρίς ακολουθία μετάνοιας.
Νηστεύουν γιατί επιβάλλεται
μ' έναν τρόπο ήρεμης αιχμαλωσίας.
Εγώ νοήμων.
Εκπολιστισμένο το λουρί μου.
Ακολουθώ τον κανόνα
ακόμη κι όταν τον εχθρεύομαι.
Χρησιμοποιώ τα μέσα του
ακόμη κι όταν τον πολεμώ.
Δεν ξεφεύγω των προβλέψεων.
Καταδικάζομαι στο ακλείδωτο κλουβί μου.

Το σκυλί με τραβάει απ' το μπατζάκι.
Θέλει βόλτα.
Πάρε τη σκιά μου και βγες.
Τα κλειδιά μην ξεχάσεις.
Μέχρι να γυρίσεις
θα κείτομαι ίδια
ανάμεσα στους ανύπαρκτους.
Την επόμενη φορά όμως
μη βιαστείς να φύγεις.
Γάβγισέ μου
μήπως και ξυπνήσω από το λήθαργο.
Αν όχι,
κι αν μ' αγαπάς,
βύθισε τα δόντια σου στη σάρκα του μυαλού μου
να με συνεφέρεις
από αυτό το είδωλο του κόσμου
που με κατάπιε.

Ναι.

Μ' αρέσει αυτό που συμβαίνει.
Αυτό το αυθόρμητο
που ξεφεύγει από την τεχνητή κανονικότητα
τις τιμωρίες των φτιαχτών θεών
τις κατακρίσεις των μικρών ανθρώπων
το φόβο που σαν έθιμο κληροδοτείται,
που ξεφεύγει ακόμη
κι από τις συνταγογραφήσεις των πανεπιστημιακών.

Υπάρχει πολλή Ελευθερία
σ' αυτήν την αιχμαλωσία του Εαυτού.
Υπάρχει η Ελευθερία να επιλέξεις
το πού και το πώς
το ποιος και το πόσο.

Στο πάντρεμα της Νόησης
με το Ζωώδες σου Ένστικτο
γεννιέται αυτός ο ανυπέρβλητος Καλπασμός
που δε βιώνεται μέσα στις αποστειρώσεις του Νου
ούτε στην άναρθρη βιοπάλη της σάρκας.

Πέρα από τις συμβουλές
απλώνεται ένας δρόμος
που δεν περπατήθηκε ποτέ
από  κανέναν.
Δικός σου δρόμος.
Σου ανήκει.
Ή θα τον διασχίσεις
μ' Ένστικτο και Μεθυσμένο Νου
ή θα τον αρνηθείς
καταδικάζοντάς τον στην αφάνεια.

Ο εξομολόγος στην εκκλησία
συγχωρεί τις αμαρτίες που έκανες
μα όχι όσα αρνήθηκες να τολμήσεις.
Δεν υπάρχει συγχώρεση για τη δειλία.

Ο ψυχολόγος χτίζει πλάνα
προστασίας εαυτού.
Μην εκτεθείς.
Μην  πληγωθείς.
Φτάνει τόσο.
Τόσο όσο.
Όχι άλλο.
Η αξία των ορίων.
Πείθουν όλα
και χωρίς αναισθησία
γίνεσαι αυτός που περιμένουν.

Ο εξομολόγος κορυφώθηκε ποτέ?
Ο ψυχολόγος στάθηκε στην κορυφή
των θεωριών του να ουρλιάξει Εμπειρία?
Κάλπασαν ποτέ στο βράχο
πάνω από μια αγριεμένη θάλασσα?

Είναι επικίνδυνοι οι ήρεμοι άνθρωποι.
Σου κατευνάζουν τον παλμό.
Κι όταν η καρδιά υπολειτουργεί
πεθαίνεις.

Ήσουν λευκή πολύ
με κείνο το σπίρτο στο βλέμμα
σβηστό.

Ήθελα λίγο να σε δω
τη στιγμή που η απάντηση ήταν
Ναι
λευτερώνοντας τα Ένστικτα
και το Νου.

Ό,τι κι αν ακολούθησε.
Ζωή ή Θάνατος.

Ό,τι κι αν ακολούθησε
πλέον έχεις μέσα σου
την περιουσία μιας Κατάφασης
που λίγοι θα τη ζήσουν ποτέ.

ΠΟΙΗΣΗ: Δύσκολη Υιοθεσία

Ήρθε τυλιγμένο με γάζες, γιατί γεννήθηκε με πληγές και Υιοθετήθηκε Δύσκολα.
Δεν είναι Ποίηση. Είναι Κομμάτια Εαυτού. Είναι ο τρόπος που ζω τη Ζωή μου.
------------------------------------------------

Σε Υιοθετώ. Εγώ είμαι υπεύθυνη για Σένα. Για τα Ισχυρά Κίνητρα που κλονίζουν το υπέδαφός σου και σε μετατοπίζουν προς το Υπέρτατο +  του Εαυτού σου.

Όλες οι ευχές «Καλημέρα», «Καληνύχτα», «Καλή συνέχεια» ευλογούν τις καλές συγκυρίες Ζωής. Και οι κακές συγκυρίες; Και εκείνα τα δύσκολα σενάρια περιπετειώδους αγωνίας που σου ζητούν να ψηλώσεις, να μετατοπιστείς, να ενεργοποιήσεις όλες σου τις πτυχές, να αλλάξεις το πρόγραμμά σου, να υποστείς μία κατάρρευση, να προκαλέσεις μία αναδόμηση Εαυτού, να πεις Ναι στην πρόκληση;

Είμαι στο δρόμο σου με σκοπό να μείνω ως το τέλος της διαδρομής. Δεν με ενοχλεί ο καιρός. 

Λατρεύω το χιόνι, την ξηρασία, τη βροχή, τον κατακλυσμό, το θυμό σου, την ανασφάλειά σου, τον αρσενικό σου εγωισμό. Ήρθα να σε αγαπήσω ολόκληρο, χωρίς ακρωτηριάσεις. Ήρθα να σε συνοδεύσω στον Άδη και να σε φέρω πίσω. Να κρυφτώ πρώτη στο σκοτεινό σου δωμάτιο και να σε περιμένω εκεί όταν  αιώνια τιμωρημένο παιδί θα έρθεις να εκτίσεις την τιμωρία σου. Ήρθα να σε συντροφεύσω, όπως ο μόνιμος αντίλαλος της σκέψης σου. Να είμαι εκείνο το «Σ’ αγαπώ» που σου ζητά να είσαι ο Εαυτός σου, κατακερματισμένος μα άρτιος, πληγωμένος μα δυνατός. Ήρθα να περπατήσω δίπλα σου όλους τους δρόμους. Να μη φοβηθώ το σκοτάδι σου. Να μην τρομάξω από τα ουρλιαχτά των λύκων σου. Να μη λυγίσω από τις φοβέρες του Θεού σου. Να μην επιτρέψω να με πλανέψει ο Δαίμονάς σου που εκμαυλίζει τις Αλήθειες.

Ήρθα για Σένα και δε θα φύγω, εκτός κι αν Σε πάρω μαζί μου.

Σε Υιοθετώ. Εγώ είμαι υπεύθυνη για Σένα. Και μπορώ να το κάνω γιατί έχω ήδη καταφέρει να υιοθετήσω τους πιο Δύσκολους δικούς μου Εαυτούς και με όλους αυτούς σού συστήνομαι.

Και είμαι Εδώ γιατί στοχευμένα Εσύ με διάλεξες, σ’ αυτήν τη «Δύσκολη» αμοιβαία «Υιοθεσία» μας,  την οποία, πίστεψέ με, έχει τόσο ανάγκη ο Κόσμος, αυτό το δυσπροσάρμοστο ορφανό παιδί που η Ανθρωπότητα διστάζει να το Υιοθετήσει.

Βροχή

Εκεί που οι λέξεις γίνονται άναρθρες κραυγές
μιας Φύσης που βιώνει την αυταπάρνηση,
εκεί κρύβεται η ουσία των νοημάτων.
Βρέφος στα σπάργανατης παιδικής αθωότητας
που πορεύεται προς μία εφηβεία
που βρίθει από ακατανόητες προθέσεις και
από αυθορμητισμούς συναισθημάτων.
Να φοβάσαι τη βροχή...
όταν αυτή δεν είναι βροχή ονείρων
στο έδαφος της εφηβικής ευαισθησίας.

~Παραπομπή~

Αστεράκι σημειώσεων. *

Τα ένστικτα αρνούνται να ακολουθήσουν το χρόνο. Υιοθετούν ένα κοπάδι εαυτών και τρέχουν αντίστροφα στο ρεύμα. Ο κίνδυνος ατυχήματος πάντα τεράστιος κι όμως όλο γλιτώνουν, ενώ οι ακίνητοι σφαδάζουν από τον πόνο της αγκύλωσης. Οι ρόδες της καρέκλας γραφείου ονειρεύονται τους ίππους των οχημάτων. Μαρσάρισμα. Drift. Ιλιγγιώδεις ελιγμοί. Τα ποδαράκια των πεζών δισταγμών κρατάνε κόντρα. Πόσο ακόμα; Η χαρά πλησιάζει κορύφωση. Σε  λίγο θα σπάσει ο επίτονος κι όλες οι Δυνάμεις θα ευθυγραμμιστούν άγρια με την Ορμή των φραγμάτων που παραδόθηκαν στις ρωγμές τους.

Εγώ η Ίδια, 2018. Ενδοσκοπήσεις: Παρακινδυνευμένες Αντιστάσεις, Τόμος 43,  κεφ. 10, σ. 5689, § 3, Πλανήτης ΓΗ: Βιώματα

Προσωπική Ήττα

Τη φωτογραφία δανείστηκα από τη φίλη μου Sofia Zoubery

Συμβαίνει να 'ναι νόστιμες
αυτές οι μαύρες ήττες.
Γλείφεις όπου σ' ακουμπήσουν,
όχι σαν σκύλος που γιατρεύει πληγές,
μα σαν πεινασμένος
που είχε χρόνια να δοκιμάσει
κάτι ζωντανό
που σκοτώνεται και σερβίρεται
με ιεροτελεστία δείπνου.

Γλείφεις το δέρμα,
τη γυαλιστερή ως το κόκκαλο πληγή,
τα μαλλιά που στάζουν ανώφελη προσπάθεια,
γλείφεις τους μολυσμένους
απ' το οξύ των ηττημένων ρημάτων
νευρώνες,
γλείφεις τα μάτια που δακρύζουν
κι όσο περνά η ώρα γλυκαίνει το κάψιμο
μουδιάζει η γλώσσα
και πάνω της λιώνουν οι λέξεις,
που δεν έχουν πια αξία- ποτέ δεν είχαν -
κι όλο το σιρόπι
με ιδιότητες αυτοθεραπείας
σε δυναμώνει
ώστε η επόμενη προσωπική σου ήττα
γευστικότερη όλων
να προσπαθήσει
-μάταια, και το ξέρεις-
να σε αποτελειώσει.

αποΠοίηση

Η Γάτα μέσα μου φταίει για όλα.

Εγώ είμαι αθώα.