Χωρισμός

-Ε, τότε ας χωρίσουμε..

-Ξέρεις τί είναι ο χωρισμός..? 

-Μικρός θάνατος..

-Όχι. Δεν είναι θάνατος. Αν ήταν θάνατος θα 'ταν καλά. Θα πέθαινε ένα κομμάτι σου, θα ησύχαζες. Ο χωρισμός είναι επέμβαση ανοιχτής καρδιάς χωρίς αναισθησία. Νιώθεις τα νυστέρια να κόβουν το σιαμαίο κομμάτι σου και να ξύνουν τα υπολείμματα των συνδέσμων. Σού μεταγγίζεται νέο ουδέτερο αίμα, αποβάλλοντας από το σώμα σου την γνώριμη θερμοκρασία και τον οικείο παλμό, με τις ταχυπαλμίες και τις αρρυθμίες του. Κι αφού τελειώσουν με την καρδιά, τα νυστέρια δουλεύουν στον εγκέφαλο. Αποκόβουν περιοχές μνήμης για να σβηστούν συναισθήματα και σκέψεις και καυτηριάζονται μία μία οι απολήξεις. Ένα νυστέρι χαράζοντας κανονικοποιεί τον αμφιβληστροειδή χιτώνα, ώστε να πάψουν τα μάτια να κοιτούν με το φίλτρο της ωραιοποίησης που 'χουν οι ερωτευμένοι. Κάθε σπιθαμή δέρματος λειαίνεται με λεπίδα. Να σβηστεί κάθε ίχνος απ' τ' αποτυπώματα των αγγιμάτων. Τέλος, μικρά ψαλιδάκια, που μοιάζουν του κεντήματος, κόβουν με υπομονή κάθε νήμα, ξέφτι κι αν χρειαστεί αρτηρία και φλέβα,  χωρίζοντας την Ζωή σου από την Ζωή του Άλλου. 

Και αφού βγεις από το χειρουργείο για ανάρρωση, σού ανακοινώνεται πως... η εγχείρηση απέτυχε και θα χρειαστεί να την επαναλάβεις, χωρίς να είναι βέβαιο πόσες φορές, ώστε να πάρεις εξιτήριο και να.... συνεχίσεις να ζεις μία φυσιολογική Ζωή, μόνος σου πια. 

Κι όταν στη Ζωή σου ξαναδεθείς, αφεθείς ν' αγαπήσεις και ν' αγαπηθείς ένας απόκοσμος φόβος μέσα σου θα σε καταδιώκει.. μην και χρειαστεί να τον ζήσεις ξανά.

Ο χωρισμός δεν είναι λέξη να παίζεις μαζί του.

ΑφΟρμή

-Πώς γίνεται να σε σκότωσα..?
..χάρτινα ήταν τα βέλη μου.

-...είναι που είχα αποφασίσει
να πεθάνω.

Οι νεκροί μου

Οι δικοί μου βαθιά θαμμένοι
σ' ένα δίχως σταυρό παλιό χώμα
που όλο το σκάβω για να χωρέσω
ένα πτώμα ακόμη ενός ήρωα
-παλιού εαυτού-
που σκοτώθηκε για χάρη μου.

Είμαι ο μελλοθάνατος
που αύριο μπορεί να σκοτωθώ
στον Εμφυλιο που μαίνεται μέσα μου
και να θαφτώ στον ομαδικό τάφο
που έχει τ' όνομά μου στην προτομή
μα δεν είμαι εγώ,
δεν είμαι μόνο εγώ.

Είμαι όλοι όσοι πέθαναν μέσα μου
κι όλοι όσοι θα πεθάνουν
εαυτοί
για να γεννηθεί ο κάθε νέος
που βαδίζει στο εύφορο χώμα
των δικών μου αφανών ηρώων
που σκοτώθηκαν από το χέρι μου
και που δεν τους γιόρτασε ποτέ κανείς.

Αυτοτραυματισμός

Δεν ήταν άγριος
ήταν φοβισμένος
κι επιτέθηκε στις πεταλούδες
μ' ένα περίστροφο
γιατί δεν ήξερε
πώς αλλιώς να διαχειριστεί
τα σμήνη
που πολλαπλασιάζονταν
μέσα του.

Έπεσε ζωντανός
ανάμεσα σε σφαίρες και φτερά
αντί να πεθάνει από Έρωτα.

Προς: Δάσκαλοι, πεθαμένοι, συνταξιοδοτημένοι και μη

Κύριοι δάσκαλοι, πεθαμένοι, συνταξιοδοτημένοι και μη,
χρειάζομαι να μου ταχυδρομήσετε συστημένα όλες τις εργασίες μου, τα τεστ και τα διαγωνίσματά μου, που διορθώσατε σχεδόν αδιάφορα, που τα ανακυκλώσατε, όπως το Μεγάλο Τίποτα της Ζωής για να ξαναγίνει ένα επόμενο Μεγάλο Τίποτα.
Για μένα όλες εκείνες οι κόλλες ήταν τα μοναχικά μου μονοπάτια που μ' εξοικείωσαν με την πίεση του χρόνου, με το πεπερασμένο των πραγμάτων, με την υποκειμενική αξία των βαθμολογιών σας, με την αξία της προσπάθειας, με την αποτυχία, με τη βουτιά μέσα μου, όχι για να θυμηθώ όσα μου ζητούσατε να αποστηθίσω, μα για να δαμάσω την αγωνία μου, να μετατρέψω σε κομμάτι αυτογνωσίας την ανασφάλειά μου, να συνειδητοποιήσω πως η Ζωή δεν κρίνεται από ένα τεστ, διαγώνισμα, μία αξιολόγηση κάποιου ειδήμονα, αλλά από την αντοχή του Εαυτού μόνιμα να διασχίζει δοκιμασίες, εφευρίσκοντας με τον καιρό επινοητικούς τρόπους προσπέλασης των εμποδίων και ανταπόκρισης στο κάλεσμα των προκλήσεων.
Χρειάζομαι απεγνωσμένα αυτά τα γραπτά μου, για να δομήσω το Χάρτη Πορείας του Εαυτού. Να αξιολογήσω εγώ η ίδια πόσο δρόμο έχω διανύσει ή πόσο ......στάσιμη έχω μείνει, ειδικά στην αγωνία μπρος στην αξιολόγηση του κάθε εξεταστή που μού το παίζει αυθεντία.

Εξορισμένες

Ας ψάξουμε
από τί υλικό είναι φτιαγμένες
εκείνες οι Μάνες
που γεννούν παιδιά
μ' έμφυτη ομορφιά
που δεν την πιάνουν οι σφαίρες
δεν την λυγίζουν οι ανάγκες
δεν την δωροδοκεί το συμφέρον
δεν την απειλεί η ασχήμια του κόσμου..

..που γεννούν παιδιά
που δεν θα πιάσουν όπλο στα χέρια
δεν θα σημαδέψουν ούτε με το βλέμμα
δεν θα ταχθούν εναντίον κανενός
δεν θα ρητορεύσουν μίσος
δεν θα χρειαστούν Θεό
για να 'ναι όμορφοι ως άνθρωποι.

Ίσως αυτές οι Μάνες
να κάναν Έρωτα στο δάσος
με το Κορμί τους ν' απλώνει ρίζες
ως τον πυρήνα της Γης
και την Ψυχή τους να ανασαίνει
βουνίσιο οξυγόνο
από κείνα τα υψόμετρα
που δεν μολύνθηκαν από τους ρύπους
που αποβάλλει η ανθρωπότητα
δουλεύοντας τις ανθρωποφάγες μηχανές της.

Ίσως ήταν Μάνες προβληματικές
που εξορίστηκαν απ' τις πόλεις.
Μάνες δίχως μάτια
δίχως αυτιά
που δεν αφομοίωσαν κανένα ελάττωμα αυτού του κόσμου
και κληροδότησαν στα παιδιά τους
μόνο υψηλές συχνότητες μιας θεϊκής μελωδίας
που δεν πηγάζει από πουθενά αλλού
παρά μόνο από την αμόλυντη καρδιά του Ανθρώπου
που δεν είδε ποτέ και δεν άκουσε
τίποτε απ' όσα είναι ικανή η εκπολιτισμένη ανθρωπότητα.

Αποχώρηση

Κουράστηκα να με δολοφονούν
και να 'χω ν' ανασταίνομαι
για να βγει μία προφητεία
που εν τέλει δεν την κατανόησε κανείς.

Αν απαρνηθώ τον Άνθρωπο, Πατέρα,
ποια θα 'ναι η τιμωρία μου..;
Με τόσους θανάτους που 'χω ζήσει
αντέχω το αντίτιμο.

Αποχωρώ.
Ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.

Με μια σφαίρα και ένα μπαλόνι

Κρατούσε το κεφάλι του
σιδερένια σφαίρα
που κρεμόταν
μ' έναν άθραυστο ομφάλιο λώρο
από κρίκους αλυσιδωτών σκέψεων
σαν αυτοκτονικός βράχος
απ' το λαιμό του

κι εκεί που έλεγες
ολόκληρος θα βουλιάξει από το βάρος
σε υπόγειο κελί ή τάφο

γινόταν μπαλόνι η σφαίρα από ήλιο
άδειαζαν οι κάλυκες το μπαρούτι τους
τα χέρια κολυμπούσαν δίχως βαρύτητα
και παλιμπαιδίζοντας ο αυτόχειρας ισοβίτης
αθωωνόταν αιωρούμενος
στη μέση ενός παιδικού πάρτυ γενεθλίων
που αντί για χρόνια
μετρούσε και γιόρταζε
ήττες, τραύματα και άρνηση παραίτησης.

Η εκδίκηση των παραμυθιών

Από μικρή άπλωνα τις κούκλες στο χαλί και ανοίγαμε συζήτηση για τα παραμύθια. Ψηφίζαμε πως δεν υπάρχουν. Μία πλεκτάνη εξαπατά τα παιδιά για να μάθουν να πιστεύουν στ' αόρατα. Οι κούκλες που εξαναγκάστηκαν να υποδυθούν έναν φανταστικό ρόλο έδειχναν τις πληγές τους από ταξίδια σε ανύπαρκτους τόπους, τις άγριες δαγκωματιές από υποτιθέμενα θηρία, τ' ακρωτηριασμένα τους χέρια, τα κόκκινα μάτια από τις αχαρτογράφητες θάλασσες δακρύων, τις ματωμένες καρδιές απ' τους ιππότες ανύπαρκτων βασιλείων, τα τραυματισμένα γόνατα από το σκαρφάλωμα σε φανταστικές φασολιές, τα εγκαύματα από τα ξόρκια των μαγισσών, τα σημάδια από το σκοινί στους αστραγάλους απ' την αιχμαλωσία των ιδεατών γιγάντων. Εξιστορούσαν το σαρκαστικό μειδίαμα στα χείλη του παραμυθά που όξυνε τους ρόλους για να πουλήσει το ψεύτικο παραμύθι του. Περιέγραφαν την κλιμακούμενη δίψα των πιτσιρικάδων για όλο και πιο αιχμηρές ιστορίες. Δεν ξεδιψούν εύκολα τα νέα παιδιά. Οι σύγχρονοι ρόλοι βασανίζονται περισσότερο και πλέον καταργήθηκε το Happy End. Οι κούκλες που σήμερα πωλούνται στις βιτρίνες έχουν περισσότερες ψυχασθένειες από τις παλιές κούκλες που κληρονόμησα από την γιαγιά μου. Από μικρή τα βράδια έπαιρνα αθόρυβα τις γάζες, την κεραλοιφή της γιαγιάς, ξυλοκαΐνη, βελόνα και  κλωστή, για να περιθάλψω τις κούκλες μου. Αφού φρόντιζα τις εξωτερικές πληγές, τις έπαιρνα αγκαλιά, για να θεραπευτούν με ζεστασιά οι εσωτερικές αιμορραγίες, οι προδοσίες, το ανεκπλήρωτο, η κάθε φρούδη ελπίδα των παραμυθιών που έραβε φτερά στις πλάτες τους για να τις γκρεμοτσακίσει παραδειγματικά από τον ψηλότερο βράχο, βορά στα μάτια των μικρών αναγνωστών, ώστε ν' αποφύγουν να φερθούν ως Ίκαροι. Μεγάλωσα μέσα στον εφιάλτη των παραμυθιών. Τώρα πλέον οι κούκλες μου με ξυπνούν τα βράδια σαν κλαίω στ' όνειρο. Περιποιούνται τις αόρατες πληγές μου και με ανασταίνουν για να 'χω δύναμη το πρωί να ξαναμπώ στο ρόλο μου. Τα παραμύθια πήραν εκδίκηση. Ενσωμάτωσαν τις αλληγορίες τους στην πραγματικότητα.
Τα βράδια που ξαγρυπνώ με τις κούκλες μου μετράμε πληγές από την αλήθεια τους.

Love

Να 'χεις έναν Άνθρωπο να Σ' αγαπάει.. είναι σαν να έχεις μία δεύτερη Πατρίδα να Σε φιλοξενεί, όταν στην δική σου (Εαυτός) γίνεται Πόλεμος.