Εξατομίκευση

Ο ίδιος τοίχος δεν έχει για όλους το ίδιο Ύψος.
Η ίδια πόρτα δεν οδηγεί τον καθένα στο ίδιο Τοπίο.
Στο ίδιο σκηνικό δεν ξετυλίγεται για τον καθένα το ίδιο.. Έργο.

Ζωντανός ή νεκρός

Δύσκολο να ζεις με την καρδιά. Ας ωριμάσουμε επιτέλους. Είμαστε νοήμονα όντα. Και ενήλικες. Έχουμε δεχθεί τόση κατάρτιση σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας πολυπράγμων Νους που αποθηκεύει τις προσλαμβάνουσες, επεξεργάζεται τα δεδομένα, συνδυάζει πιθανές εκδοχές και τις επιπτώσεις τους και ενεργεί άμεσα, ψύχραιμα, αποτελεσματικά.

Ξαπλώνω στο χειρουργικό σας κρεβάτι, γιατρέ. Αφαιρέστε μου την καρδιά. Μού αρκεί ο Νους.

Πόσο όμορφα είναι τα πράγματα. Το λογισμικό του κόσμου σχεδιασμένο να πετυχαίνει τους σκοπούς τους. Δεν υπάρχει διαχωρισμός ανθρώπινο ή απάνθρωπο σενάριο. Μόνο χρήσιμο, χρηστικό και λειτουργικό. Όλα μαθηματικά. Στην καρδιά του κόσμου ένα μηδενικό, που ενίοτε συστρέφεται και γίνεται άπειρο. Ή... δύο μηδενικά σιαμαία. Τέρμα οι σουρεάλ προεκτάσεις. Θα εξοικειωθούμε πλέον με τις κυριολεξίες.

Οι αντοχές μου αυξήθηκαν. Εξακολουθώ, παραδόξως να είμαι καλή. Σάς κάνω χάρες, σάς θέλω χαμογελαστούς, ανταλλάσσω συμφέροντα για να είμαι κι εγώ εντάξει με το ισοζύγιο του εαυτού μου. Έσοδα - Έξοδα = 0. Ίδιο με το μηδέν της καρδιάς του κόσμου. Ισοσκελισμένος ισολογισμός. Όπως οι φορολογικές δηλώσεις μη κερδοσκοπικών Συλλόγων, που φανερώνουν πως κανείς δεν καταχράστηκε τίποτε. Δεν σάς έκλεψα, δεν με κλέψατε. Δεν σάς χρωστάω, δεν μού χρωστάτε. Προτείνω να οριστεί ο θεσμός φορολογικών δηλώσεων διαπροσωπικών σχέσεων. Όποιος έχει χρεωστικό το υπόλοιπο εσόδων - εξόδων να πληρώνει φόρο. Όποιος το έχει πιστωτικό, να έχει επιστρεφόμενα. Ένα φλέγον ζήτημα είναι σε τί "νόμισμα" θα γίνονται οι πληρωμές. Αν το επεξεργαστούν τα συμβούλια των ειδημόνων και εισάγουν το πρόβλημα σε έναν υπερυπολογιστή, θεωρώ πως το μηχάνημα θα μάς δώσει την καλύτερη λύση.

Στέκομαι μηχανιστικά μπροστά σας. Μού φαίνεστε όμορφοι. Άδειοι, μα όμορφοι. Ίσως σάς βλέπω άδειους γιατί δεν έχω πλέον τα μάτια της καρδιάς μου. Μην παρεξηγείτε την λέξη. Άδειος σημαίνει πιο ανάλαφρος. Πιο ελαφρύς. Χάσατε βάρος μπρος στα μάτια μου. Βλέπω το περίγραμμά σας. Το λειτουργικό σχήμα σας. Δεν βλέπω την αύρα σας. Ίσως να τείνουμε όλοι να μην έχουμε αύρα. Ή να έχουμε μία πανομοιότυπη, που πλέον δεν έχει ενδιαφέρον να "διαβαστεί". Ίδια αύρα νοημόνων όντων ελλείψει καρδιάς.

Εξακολουθούν να κυκλοφορούν βιβλία Συναισθηματικής Νοημοσύνης, μα ευτυχώς ο Νους τα μεταφράζει ως συγγράμματα επιστημονικής φαντασίας και δεν επιτρέπει να καταγραφεί εσωτερική σύγκρουση των παρόντων εαυτών με τα παρελθοντικά τους στιγμιότυπα.

Οι ζωγράφοι αποδίδουν πιο πιστά τη νεκρή φύση και οι ποιητές επιτέλους έχουν ταυτιστεί με το πραγματικό σενάριο της Ζωής και αποφαίνονται πλέον χρήσιμοι, μιας και μέσα από τις αλληγορίες τους προσεγγίζουν λύσεις σε υπαρκτά καθημερινά προβλήματα διαπροσωπικών ή εργασιακών σχέσεων, πολιτικών καταστάσεων και η μόνη μεταφυσική αναφορά που επιμένει να εμφανίζεται στους στίχους είναι εκείνη του θανάτου, που δεν αποφεύχθηκε παρόλο τον τόσο εκσυγχρονισμό, γιατί εξακολουθούμε να.... πεθαίνουμε.

Ίσως το κάνουμε πιο πειστικά, ακόμη και όντας εν ζωή. Πεθαίνουμε ήρεμα, ακρωτηριάζοντας το συναίσθημα. Μαραζώνει η υποψία συγκίνησης στις γκριμάτσες του προσώπου, μα με τον καιρό η απουσία της δε γίνεται αισθητή. Και το πρόσωπο αποκτά μία ήρεμη έκφραση νεκρού, που αποδέχθηκε το θάνατο που επήλθε. Σπουδαίο υπαρξιακό επίτευγμα να αποδεχθείς πως θα πεθάνεις. Πόσο μάλλον να αποδεχθείς πως....... ήδη πεθαίνεις.
Έχει και τα καλά του.
Δεν θλίβεσαι. Δεν παίρνεις προσωπικά τις εξωτερικές καταστάσεις. Δεν σοκάρεσαι με τις τραγικότητες. Δεν ξεσηκώνεσαι με ενθουσιασμούς. Είσαι νεκρικά ήρεμος, ψύχραιμος, σχεδόν αδιάφορος μπροστά σε όλα. Λειτουργικό, γιατί ποτέ δεν μπλοκάρεσαι. Πάντα αποδίδεις τα μέγιστα, χωρίς να αποσυντονίζεσαι.

Και στις επιθέσεις των ανθρωποφάγων αυξάνονται τόσο πολύ οι αντοχές σου.. Στέκεις να παρατηρείς το σκηνικό της δολοφονίας σου από απόσταση. Ξεπερνάς το σημείο θανάτου και συνεχίζεις να ζεις. Χωρίς καρδιά είναι εύκολο. "Όλα είναι στο Μυαλό, φίλε". Και ισχύει το  μεγαλειώδες: "Ο νεκρός δεν γίνεται να πεθάνει δύο φορές!"..

Λυτρώθηκες. Όσες πισώπλατες μαχαιριές κι αν δεχτείς δεν πεθαίνεις!. Έχεις ήδη κάνει ευθανασία στον εαυτό σου.

Γιατρέ, καλημέρα, έκλεισα αυτό το δεύτερο ραντεβού γιατί νομίζω από την προηγούμενη επέμβαση έχουν μείνει κάτι ψίχουλα παλμών στις φλέβες μου. Τα βράδια βλέπω όνειρα πως ερωτεύομαι, πως γίνομαι ρομαντική μπροστά στην πανσέληνο, πως αποκτά μία ζεστή βελούδινη αίσθηση το σκοτάδι και στον αντίποδα κλαίω γοερά μπροστά στους πίνακες των μεγάλων σύγχρονων ρεαλιστών ζωγράφων σαν να βρίσκομαι σε κηδεία.
"Καθίστε να σας εξετάσω.."

Έχω πεθάνει, γιατρέ, ή ζω ακόμα...?

Διακοπές

Ευτυχώς είναι καλοκαίρι
και οι καταθλιπτικές απουσίες σου
ερμηνεύονται απ' τους γείτονες
ως παραθερισμοί
και δεν σε ψάχνει κανείς
εκτός από ένα δυο κλέφτες
που θα επιχειρήσουν να διαρρήξουν
το σκοτεινό διαμέρισμα
διαπιστώνοντας πως ..είσαι μέσα
ενώ ήδη λείπεις από το σώμα σου..

Advice

Το ΓιαΠάντα είναι η Στιγμή. Μην θεωρείτε αιώνια τα πράγματα, τη Ζωή, τους ανθρώπους. 

Όπως ήρθε μια στιγμή που χωρίς να το ξέρετε "ήταν η τελευταία φορά που βρεθήκατε και παίξατε στη γειτονιά", και μετά... μεγαλώσατε κι αλλάξατε στέκια και σμίξατε με άλλες παρέες, έτσι περνά κι η Ζωή.

Δοθείτε, αφεθείτε, ξεκλειδωθείτε κι απολαύστε στο έπακρο τη Στιγμή με τον Άνθρωπό σας, τους φίλους σας, τα παιδιά σας, τους γονείς σας (δεν θα 'ναι για πάντα εδώ) και κυρίως με τον Εαυτό σας... χωρίς ενδοιασμούς, αντιπερισπασμούς, φραγμούς, φοβίες, ανασφάλειες και άσκοπη σπατάλη χρόΝου. 

Φιλικά

Εκ της Διευθύνσεως αυτού του Τσιγγάνικου Εαυτού

Ένα πληκτρολόγιο

Ένα πληκτρολόγιο ασύνδετο. Χέρι ακρωτηριασμένο. Δίχως οθόνη, σκληρό, RAM. Δίχως ένα πρόγραμμα ν αποθηκεύσει το κείμενο που πληκτρολογούσε τα βράδια ο υπνοβάτης, που την ημέρα συστηνόταν ως ..συγγραφέας.. Και χάθηκαν από τη βιβλιογραφία τόσες μεταμεσονύκτιες ευφυίες ιδρωμένης συλλήψεως που πληκτρολογήθηκαν στο.. κενό.

Υποσημείωση Υπογεννητικότητας

Κάτι αδειάζει. Δεν είναι οι σχολικές αίθουσες λόγω καλοκαιριού.
Στο τέλος κάθε χρονιάς γίνονται οι εγγραφές για την επόμενη. Πλέον ο αριθμός συνεχώς μειώνεται. Τα τμήματα μικραίνουν. Ο αριθμός τους φθίνει. Τα σχολεία συρρικνώνονται, όχι λόγω συγχωνεύσεων που επιτάσσει οι λιτή οικονομική πολιτική. Τα σχολεία φθίνουν λόγω υπογεννητικότητας. 

Μη με ρωτάς. Δε φοβάμαι μην μείνω χωρίς δουλειά. Η ανάγκη οδηγεί τον άνθρωπο στο επόμενο βήμα του. Από ανάγκη θα επιβιώσω με τον καλύτερό μου τρόπο. Δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Το ζήτημα είναι πως, πιο αισθητά από ποτέ, γινόμαστε χώρα γερόντων. 
Οι γυναίκες αφήνουν τα χρόνια να περάσουν μέσα στο κυνήγι της οικονομικής τους ανεξαρτησίας και της όποιας καριέρας / καθιέρωσης στον εργασιακό χώρο. Οι άντρες φοβούνται μεγάλες ευθύνες. Ένα παιδί μοιάζει να αρκεί, εκεί στο πέρας της εργένικης ζωής για να καλύψει την ανάγκη γονεϊκού (κληρονομικού κατά βάση) ενστίκτου. Κληρονομώντας DNA στον / στην διάδοχο γίνεσαι εν μέρει ….αθάνατος. Πολλαπλασιάζεσαι και ψευδαισθητικά θα συνεχίσεις να υπάρχεις και μετά θάνατο! Ένα μοναχοπαίδι μοιάζει να καλύπτει αυτήν την υπαρξιακή ανάγκη.

Και θα μού πεις. Και γιατί τόση ανησυχία για την ελληνική υπογεννητικότητα..;
7 δις πάνω στον πλανήτη, με τόση φτώχεια, τόση δυστυχία. Η φιλανθρωπία μας ας υιοθετήσει τα παιδιά του πολέμου ή των τριτοκοσμικών χωρών που υποφέρουν. Είναι κι αυτό μία λύση. Μα… πιστεύετε πως μπορεί να υιοθετήσει ένα παιδί αυτός που δεν αποφασίζει να κάνει παιδιά γιατί…. (πάμπολλες οι δικαιολογίες) δεν φτάνουν τα λεφτά, θέλει να ζήσει τη ζωή του, να κάνει καριέρα, γιατί βολεύει στα 30+ να μένει με τη μαμά και τον μπαμπά, γιατί ένα παιδί θέλει όλη την προσοχή σου, γιατί χάνεις τον προσωπικό σου χρόνο… άσε που οι γυναίκες χάνουν (ΝΑΙ, ΚΑΙ στις μέρες μας από γνωστές αλυσίδες καταστημάτων και εταιρείες) και τη δουλειά τους πριν προλάβουν να μείνουν έγκυες, μα λίγο πριν ή μετά την αναγγελία του γάμου τους!... Αυτοί οι τρομαγμένοι αστοί, λοιπόν, που δύσκολα τεκνοποιούν και παντού εντοπίζουν προβλήματα, ΔΕΝ θα υιοθετήσουν ποτέ ένα παιδί. (Υιοθεσία: Ύψιστη Ανθρώπινη Πράξη που την αποτολμούν οι Γενναίοι Άνθρωποι).

Και έτσι, συζητώντας, αναρτώντας, διαβάζοντας, σχολιάζοντας κι αντιδρώντας….. περνούν τα χρόνια… 

Και εξακολουθεί ο κάθε νέος /νέα να προσπαθεί να εισχωρήσει στη μηχανή του κόσμου, τρέχει να προλάβει επαγγελματικές ευκαιρίες, παλεύει να ζήσει, βρε αδερφέ, όσο καλύτερα μπορεί με τις «υπάρχουσες» συνθήκες. Γαμώ, πέθαναν κι ΟΛΕΣ εκείνες οι Ηρωίδες Γιαγιάδες που σε καιρούς, όντως δύσκολους, δίχως κόμπιασμα, με περισσή αγάπη, έστηναν πολύτεκνες οικογένειες, γιατί ο κόσμος δεν είχε προλάβει να σπείρει την ατομική καταξίωση και οι Άνθρωποι έβρισκαν την Ευτυχία στη Συνύπαρξη πολυμελών οικογενειών… και μέσα στη δομή τους μάθαιναν τα σπουδαιότερα μαθήματα: αγάπη, δουλειά, συνεργασία, αποδοχή, αλληλοβοήθεια, μη περιθωριοποίηση, η δύναμη εν τη ενώσει, εκείνο το ανιδιοτελές «νοιάζομαι» για τον άλλον.

Και σήμερα, εν έτει 2019, συρρικνώνεται η οικογένεια, που όσο κι αν έχει πολεμηθεί εξακολουθεί να είναι το κύτταρο της κοινωνίας.

Αν εκλείψει, αλήθεια, τί θα είναι χωρίς «κύτταρα» αυτός ο κοινωνικός Ιστός..?
Ένα νεκροταφείο άτεκνων ενηλίκων που έρχονται στη ζωή, φοιτούν στο σχολείο, λαχανιάζουν πάνω σε διαδρόμους από εργασιακά ωράρια, κακοπληρώνονται ή καλοπληρώνονται, ζουν εξατομικευμένα και πεθαίνουν, χωρίς να ‘χουν βιώσει τί θα πει η Ευτυχία του «Γεννώ έναν Άνθρωπο από Αγάπη και Επιλογή».

1 το Κρατούμενο: Να φταίει η κρίση;… Το μελετώ. Νιώθω πως η επικράτηση της ατομικότητας έναντι της συλλογικής αντίληψης του κόσμου και του εαυτού, έχει επηρεάσει θεμελιωδώς τις επιλογές του ατόμου, το οποίο για να στηρίξει την στάση Ζωής που υιοθετεί χρησιμοποιεί διάφορες δικαιολογίες.
Και θα μού πεις "Γιατί η τεκνοποίηση πρέπει να είναι στους στόχους Ζωής του ατόμου...?"

Πραγματικά, ο εκπολιτισμένος άνθρωπος της σύγχρονης εποχής των ΤΠΕ περισσότερα κοινά έχει με τις μηχανές, παρά με τα Θηλαστικά και τη Φύση.

Οπότε, αλήθεια, δεν είναι κι απαραίτητο να γίνει γονιός!...

....ή μήπως, σύγχρονε τεχνολογικέ μηχανιστικέ ανθρωπάκο χρωστάς στον Εαυτό σου ένα γενναίο: "Επιστροφή στη Φύση" ...?

2 τα κρατούμενα: Μήπως γίναμε πολλοί και αυτός είναι ένας μηχανισμός αυτό…ρύθμισης?...…. Μπα... Τους πολέμους, τις γενοκτονίες, τους ξεριζωμούς χρησιμοποιούν έτσι..

Το φαινόμενο, σε περίοδο ειρήνης, να θέτεις ποικίλες ατομικές στοχοθεσίες παρακάμπτοντας την ανάληψη της ευθύνης μιας πολυμελούς οικογένειας, έχει να κάνει με τον φόβο της ευθύνης, με την προστασία του προσωπικού χώρου και με τη μεγέθυνση της ανασφάλειας.

3 τα κρατούμενα: Πάντα υπήρχε εργασιακός μεσαίωνας, ο οποίος για να εκλείψει πρέπει οι νέοι να μάθουν να διεκδικούν εργασιακά δικαιώματα. Όσα πτυχία κι αν έχουν τα νέα παιδιά, δεν έχουν μάθει να διεκδικούν. Είναι τα αιώνια υπάκουα παιδάκια που ή συνεχίζουν να δουλεύουν κάτω από συνθήκες εκμετάλλευσης ή παραιτούνται με την ελπίδα να αποστείλουν βιογραφικό και να βρουν κατιτίς καλύτερο.

Το να πολεμήσεις τον εργασιακό σου μεσαίωνα απαιτεί τα ίδια Κότσια με το να αποφασίσεις να γίνεις Γονιός.

Επίσης, είναι βαθιά πληγή του Φεμινιστικού κινήματος να εξαργυρώνει τον εργασιακό δυναμισμό της Γυναίκας με την..... ατεκνία της.

4 τα κρατούμενα: Όντως υπήρχε θνησιμότητα σ εκείνα τα χρόνια της γιαγιάς και του παππού.. μα αν αναλογιστούμε τη διαδικασία για να γεννηθεί ένα παιδί, την Αγάπη, τον Έρωτα, την εγκυμοσύνη, την γεννά..... το ενδεχόμενο να ζήσει αυτό το πρώτο μικράκι.... και το δεύτερο και το... πέμπτο...
Αξιολογώντας σφαιρικά την εικόνα, θα έλεγα γεννούσαν παιδιά από Αγάπη και Αισιοδοξία μπρος στα δύσκολα της Ζωής.
Ο υπέροχος Bregovic λέει "Οι τσιγγάνοι χρειάζονται ένα ευτυχισμένο τέλος."
Κάποτε και οι Έλληνες ήταν έτσι. Τώρα πλέον οι Έλληνες εξευρωπαΐστηκαν. Έγιναν "ψυχροί" και "δύσκολοι" στις σχέσεις τους. Δεν αφήνονται. Δεν χαρίζουν Εαυτό. Δεν έχουν υπομονή. Αλλάζουν συντρόφους στα δύσκολα.
Ο σύγχρονος Έλληνας επενδύει σε άλλες αξίες Ζωής, απ ότι οι πρόγονοί του. Επενδύει στην........ παρτη του.
Θλιβερό.
Ίσως να μπορούν ν αλλάξουν όσοι συνειδητοποιήσουν την ρίζα του κακού.

5 τα κρατούμενα: Η ανθρωποφάγα κοινωνία θέλει τα παιδιά μας σκλάβους απόκτησης πτυχίων, κατάκτησης προσωπικών κορυφών.
Κι έτσι διανύουν τις ενήλικες δεκαετίες τους μυώντας εαυτό στην εργένικη νοοτροπία τους χωρίς να αφήνουν χρόνο και χώρο για την ολοκλήρωση που φέρνει στη Ζωή ενός ανθρώπου η δημιουργία οικογένειας.
Θλίβει η ιδέα της... στειρότητας στην οποία υποβάλλονται άντρες και γυναίκες, όντας άλογα κούρσας, για επαγγελματική καταξίωση που καθιερώθηκε ως συνώνυμο της προσωπικής επιτυχίας και... στα 50 αφήνει μια αβάσταχτη πίκρα στο "στόμα", επιβεβαιώνοντας το μάταιο των πραγμάτων..

Το κοριτσάκι το έλεγαν....

Το κοριτσάκι παίζει στον ήλιο. Αμέριμνο πάντα. Εύθραυστο, μα με μία ακαθόριστη εσωτερική δύναμη. Παίζει στο παραθαλάσσιο κοσμοπολίτικο σταυροδρόμι. Μόνο του. Πιο κει οι γονείς του. Καμαρώνουν τη μικρή. Μετά από τόσα ατυχήματα, τα καταφέρνει μια χαρά και πατά στα πόδια της. Στην εντροπία του παραθεριστικού πλήθους δημιουργείται ένας διάδρομος. Ένας χαμογελαστός άντρας με συνοδεία πλησιάζει. Οι γονείς στρέφουν το κεφάλι στο μέρος του και χαμογελούν. Δείχνει να μην συντρέχει λόγος ανησυχίας. Το κοριτσάκι αντιλήφθηκε τον άντρα και το αίσθημα ασφάλειας των γονιών της. Συνεχίζει αμέριμνο το παιχνίδι του. Η συνοδεία του άντρα μένει λίγα βήματα πιο πίσω. Αυτός πλησιάζει το κοριτσάκι. Το πιάνει από το χέρι και το οδηγεί στο νερό.
"Θα μάθουμε μπάνιο"
"Ξέρω.." απαντά η μικρή.
"Θα μάθουμε στα βαθιά."
Το κοριτσάκι γυρίζει και κοιτάζει τους γονείς. Της γνέφουν κατάφαση. Ακολουθεί.
Ο άντρας έχει πλησιάσει το στόμα του στο αυτί του κοριτσιού. Μιλά ήρεμα, σταθερά. καθησυχαστικά και την προετοιμάζει για όσα θ' ακολουθήσουν.
"Είσαι πολύτιμη και μπορώ να σε βοηθήσω να πετύχεις πολλά. Εμπιστεύσου με. Βλέπεις εκείνους τους κυρίους στην ακτή;"
Το κορίτσι στρέφει το κεφάλι προς την παραλία από την οποία σιγά σιγά απομακρύνονται κολυμπώντας.
"Αυτοί οι κύριοι είναι φίλοι. Είναι δυνατοί άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν κι εσένα και εμένα. Θα σού χρηματοδοτήσουν τις σπουδές και θα σού βρουν στο μέλλον δουλειά. Θα σε προστατεύουν, όσο θα συνεργάζεσαι μαζί μου."
Άπλωσε το χέρι του στοργικά στον ώμο του κοριτσιού, που αρχίζει να λαχανιάζει κολυμπώντας, μα ακούει προσεχτικά.
"Δεν κινδυνεύεις πια. Και μαζί με σένα θα σωθούν και οι γονείς σου από την χρεοκοπημένη ζωή τους. Οι κύριοι αυτοί ενδιαφέρονται να επενδύσουν στην παρθένα Φύση σου, στις πεδιάδες της κοιλιά σου, στις παραλιακές καμπυλογραμμές ανάμεσα στα μπούτια σου, στον ορυκτό πλούτο της καρδιάς σου, στους λόφους του στήθους σου, στις ορεινές περιοχές της πλάτης, του λαιμού και των ώμων σου, στον ουρανό των ματιών σου, στις πηγές στο στόμα σου. Θα σού μάθουν να συνεργάζεσαι, να σκέφτεσαι, να κλείνεις ευνοϊκές συμφωνίες, να κάνεις ανταλλαγές, να διαπραγματεύεσαι, να πουλάς κερδοφόρα τα προϊόντα σου. Είσαι τυχερή. Δεν έχουν όλα τα κορίτσια ανάλογες ευκαιρίες."
Επικράτησε σιωπή. Το ένστικτο του κοριτσιού (ποτέ δε λανθάνουν τα ένστικτα) έκρουε καμπανάκι αγοραπωλησίας. Όμως, οι γονείς είχαν συμφωνήσει, το κοριτσάκι με τον άντρα είχαν ήδη ξανοιχτεί στα βαθιά, είχε αρχίσει να λαχανιάζει, δρόμοι διαφυγής έμοιαζε να μην υπάρχουν, η παραλία ήταν γεμάτη από τη συνοδεία του γλυκομίλητου άντρα και από τους πλούσιους και δυνατούς κυρίους.
Δεν εκκρεμούσε απάντηση.
Δεν τέθηκε καν κάποια ερώτηση.
Όλα όσα είχαν προσυμφωνηθεί στα μεγάλα γραφεία, απλά ανακοινώθηκαν ήρεμα και ευγενικά στο κορίτσι, που κολυμπώντας στα βαθιά έφτασε στην εφηβεία του και ενηλικιώθηκε και έγινε πιο πλούσια και γόνιμη η Φύση της και πολλαπλασιάστηκαν οι αγοραστές και είναι αδύνατο πλέον να ξεφύγει....

...ή μήπως μπορεί;

Το κοριτσάκι το έλεγαν... Ελλάδα.

Λέξεις

Ό,τι συζητάς παιρνει δύναμη.
Οι λέξεις έχουν echo, κοπιάρονται, αναπαράγονται, πολλαπλασιάζονται, γεννούν, κάνουν bold τα γεγονότα. Τους ενισχύουν τη δύναμη κι επιβάλλονται, κυριαρχούν, κυριεύουν τη Σκέψη.
Μην μού μιλάς για θάνατο, κακοποίηση, προδοσία, εγκατάλειψη. Ούτε για τη σκληρότητα, την αδιαφορία και την εξοικείωση των ανθρώπων με το αίμα, την πληγή, τον κατατρεγμό, την εκμετάλλευση, τον πόνο.
Πιάσε τη διάλεκτο του Έρωτα και της Ζωής, εκείνης της παιδικής αισιοδοξίας που σε κάθε λαβύρινθο στήνει ένα παιχνίδι και βρίσκει την έξοδο....
Πιάσε τη διάλεκτο των παιδιών, που ο gothic αυτός κόσμος μοιάζει να την έχει ξεΧάσει, μέσα στις καλτ αποχρώσεις του μαύρου του.

Summertime

Και εκεί που δίνεσαι με ψυχή και σώμα στη δουλειά, σκαρφίζεσαι τρόπους να γίνεις πιο αποτελεσματικός, δουλεύεις υπερωρίες στο σπίτι γιατί έτσι γουστάρεις, μπαίνεις σε τροχιά και ακόμη και στον ελεύθερο χρόνο σου κάτι ξέμπαρκες ιδέες παίρνουν σάρκα και οστά, και νιώθεις χρήσιμος και ικανός….  Εκεί που κορυφώνεται ο ρυθμός σου, η αποδοτικότητα και η αποτελεσματικότητά σου, εκεί που καταπιάνεσαι με πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους αντικείμενα και αρχίζεις να γουστάρεις τον multi εαυτό σου… Εκεί ακριβώς τελειώνει η ......... σχολική χρονιά και μένεις ρέστος.

Και θα μού πεις "Είσαι παιδί μου χαζό...?" Απόλαυσέ το!...

Το έχω προσπαθήσει. Δεν μπορώ. Με κατατρέχει το σύνδρομο του αναπληρωτή που απολύεται  κάθε που τελειώνει η χρονιά και δεν ξέρει αν του χρόνου θα ξαναδιοριστεί.

Η απραγία πλήττει την ψυχολογία μου. Η ψυχοσύνθεσή μου απαιτεί εγρήγορση και στοχευμένη αποτελεσματικότητα στο πλαίσιο μιας δουλειάς που λατρεύω. Θέλω στόχους που σπάνε σε μικρότερους, που γεμίζουν την ημέρα, που γεμίζουν το μυαλό σου, που δεν σ’ αφήνουν να τρως τις σάρκες σου, που δεν σου αφήνουν ελεύθερο χρόνο να ξεκλειδώσεις κλειδωμένες εντός σου πόρτες υπογείων, που σε ανταμείβουν ηθικά χωρίς επιβράβευση από κανέναν παρά μόνο από τον ίδιο σου τον εαυτό, χωρίς να αφήνουν το περιθώριο αυστηρών αυτοεπικρίσεων.

Κάθε καλοκαίρι περιθωριοποιούμαι. Μπαίνω σε μία απομόνωση. Μία εξορία. Μπλέκω τα χέρια μου. Τα δάχτυλα πληκτρολογούν στο κενό, μαθημένα να διανύουν χιλιόμετρα πληκτρολογημένων κειμένων, διαγωνισμάτων, εργασιών, σεναρίων, αιτήσεων….. Κινούμαι νευρικά και αμήχανα πάνω κάτω στο σπίτι, σαν να υπάρχουν εκκρεμότητες που τις έχω ξεχάσει. Δεν εκκρεμεί τίποτε. Στην διαπίστωση με καταπίνει το κενό. Πέφτω στο κρεβάτι σε αδράνεια. Ξεκινά να βαθαίνει ο χώρος και βουλιάζω. Ένας κόμπος αρχίζει να αγκαλιάζει το λαιμό μου και ένα τρωκτικό μού μασουλάει τις σκέψεις. Δεν με γλιτώνει τίποτε. Είμαι απών. Πού και πού χάνομαι διαβάζοντας. Ενίοτε γράφω όσα μιλάνε μέσα μου. Είναι η μόνη λύση μου στο πρόβλημα.

Και σκέψου πως…. τα ψυχοσωματικά μου με πιάνουν απλώς και μόνο γιατί έκλεισαν τα σχολεία για το καλοκαίρι………..
……………………………. Σκέψου να έχανα τη δουλειά μου και να έμενα καιρό χωρίς μία δουλειά που να γουστάρω τόσο…....

Θάνατος στο 1/3 του χρόΝου της Ζωής.....  

Εγγράφως & Ενυπόγραφα, Παρακαλώ!.....

Απόρροια συζητήσεως «επαγγελματικής φύσεως»:

Κυρίες μου και κύριοι, επειδή, ομολογουμένως και τεκμηριωμένως μέσω παρατηρήσεως και διασταυρώσεως, προκύπτει σε διάφορες υπηρεσίες να συμβαίνουν αυθαιρεσίες συνομωσιών που λειτουργούν ως εμβόλιμα στις νόμιμες διαδικασίες προς βόλεψη κάποιων που έχουν τα κονέ, ζητήστε το ΚΑΘΕΤΙ που νιώθετε πως με οποιονδήποτε τρόπο σάς θίγει ΕΓΓΡΑΦΩΣ Και ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΑ, έτσι θα λακίσουν οι Αυθεραιτούντες υπάλληλοι και διοικούντες, που βολεύονται με …. «προφορικές εντολές» που εξυπηρετούν τον διπλανό σας συνάδελφο που κουμπαρεύει με τον τάδε της υψηλής θέσεως…. Και, επίσης, θα εκλείψουν ακόμη και εκείνες οι ανυπόγραφες ανακοινώσεις στα ταμεία / γραφεία υπηρεσιών που σε παρακάμπτουν (σε πηδάνε, κοινώς, φίλε μου) δίνοντας αυθαιρέτως προτεραιότητα στον υπάλληλο των δικηγόρων / λογιστών κ.ο.κ. που έρχεται με ένα τσούρμο υποθέσεις παραμάσχαλα για ….. ταχυδρόμηση, για πληρωμή, για κατάθεση.

Με εκτίμηση 

Εκ της διευθύνσεως του ανυπεράσπιστου απέναντι στην αδικία Έλληνα Πολίτη