Κάτι έχει το παιδί..

-Κάτι έχει το παιδί. Κλείνεται ώρες στο δωμάτιό του και κάθε που βγαίνει έχει διαφορετική όψη, σαν η διάθεσή του να αλλάζει σ ένα φάσμα έντονα θετικών κι αρνητικών συναισθημάτων. Τα μάτια του μοιάζουν να βλέπουν "πράγματα" που δεν υπάρχουν. Τρομάζω σαν εστιάζει πάνω μου, λες και θέλει να με αναλύσει στα στοιχεία μου, να με διαπεράσει, να με αποκωδικοποιήσει... και ώρες ώρες υπνωτισμένο, θαρρείς βγήκε από έναν άλλο κόσμο, έρχεται στην κουζίνα για ένα ποτήρι νερό και επιστρέφει να κλειδωθεί πάλι στον κόσμο του.

Και, το πιο ανησυχητικό: δεν έχει ούτε υπολογιστή, ούτε κινητό στο δωμάτιο!....

-Συμβαίνει κάτι Πολύ Επικίνδυνο!.. Το παιδί άρχισε να διαβάΖει βιβλία!......

Μη ανιχνεύσιμη

Σωπαίνω
κρύβομαι
ρίχνω σκοινί μέσα μου
τραβώ στο εσωτερικό τις αγέλες
μαζεύω τα σμήνη
συμμαζεύομαι
εξαφανίζομαι
σβήνει σταδιακά το περίγραμμά μου
τα χέρια
τα πόδια
ο θώρακας
τελευταία τα μαλλιά
το σχήμα των ματιών
η σκιά μου
το περίγραμμα της σκέψης μου
σβήνει κι ο αντίλαλος
χάνεται το ίχνος μου.

Δεν πεθαίνω
παύω να υπάρχω ορατή κι ανιχνεύσιμη από συσκευές κι ανθρώπους.
Αφήνω γι' αντιπερισπασμό
χρησιμοποιημένα αντικείμενα που μου μοιάζουν.
Αθόρυβη κούκλα παιδική
που μεγάλωσε χωρίς αντιρρήσεις
έπιασε δουλειά
απέκτησε αριθμούς μητρώου
φιλικά χαμόγελα
βιομηχανικά ρούχα
κι ένα προφίλ θελκτικό στο κοινό
και παίζει το παιχνίδι σας
στη δελεαστική πλατφόρμα
με τους συναθροιζόμενους πόντους
από τα ψώνια σε επιλεγμένα καταστήματα
με τα μπόνους εργασιακής υπερωρίας
με τα views και τις reactions
στο κάθε αχ που θα καταγράψει η κάμερα.

Εγώ δεν έχω πάρει τίποτα μαζί μου.
Όσα μού διδάξετε
όσα με εκπαιδεύσατε ν' αποκτήσω
εξυπηρετούν το παιχνίδι σας.
Τίποτε πολύτιμο..
Εκτός
από το χάρτη που σχεδίασε ένας Τρελός
μιας μυθικής πολιτείας
που την επισκέπτεται από τα παιδικά του χρόνια
και αποδεικνύει με τεκμήρια
πως ο κόσμος δεν είναι μόνο αυτός που γνωρίΖουμε
κι ο αληθινός Εαυτός είναι όλα εκείνα που δεν έχουν σημασία
Εδώ στον κόσμο σας.

Snowsteps

Μέσα στον κάθε χειμώνα
υπάρχει ένας άνθρωπος
που σαρκαστικά κινείται
κόντρα στο χιονιά
φορώντας κοντομάνικα,
σαν πιτσιρίκι
που αγνοεί την Μάνα
που φωνάζει "Θα κρυώσεις",
και εκπαιδεύει το δέρμα του
στη σκληρότητα των καιρών
και τον Νου του στους γρίφους Επιβίωσης,
έχοντας μέσα του την υποψία
πως κάτω από το τόσο αόρατο χιόνι
που σκεπάζει τη Ζωή
κρύβεται μία Γυναίκα
που μεταγγίζει τρυφερότητα
στο Αγρίμι.

Αόρατο συρματόπλεγμα

Beautiful Wire Mwsh Sculptures by Derek Kinzett

I borrow the picture from here:https://laughingsquid.com/beautiful-wire-mesh-sculptures-by-derek-kinzett/ 

Μη μιλάς. Ακουγόμαστε. Αν μάς εντοπίσουν θα μάς εντάξουν. Μόνο ανένταχτοι έχουμε πιθανότητες να μάθουμε κάποια αλήθεια. Οι βιβλιοθήκες τους είναι γεμάτες από συγγράμματα συγκάλυψης. Η συνωμοσία τους απλώνεται σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και στον αντίλογο. Εκπαιδεύουν έναν δικό τους ως αντίπαλο. Τους επιτίθεται μπροστά στα μάτια μας, ενώ παρασκηνιακά είναι σύμμαχοι. Όλες οι θεωρίες τους έχουν διατυπώσει και έναν αντίποδα, για να σού δίνουν την εντύπωση της Ελευθερίας. Όλες οι φωνές είναι δικές τους. Όλοι μιλούν τη γλώσσα τους. Ο άνθρωπος σκέφτεται με βάση τη γλώσσα που έμαθε να μιλά. Όχι τη μητρική του, μην αυταπατάσαι. Οι ελεγχόμενες βαθμίδες εκπαίδευσης δεν αφήνουν περιθώρια απόκλισης. Αν δεν κατανοήσουμε το αόρατο συρματόπλεγμα, δε μπορούμε να το σκάσουμε. Έξω υπάρχει η αλήθεια. Ίσως την κατέχουν οι εκλεκτοί. Ίσως δεν την κατέχει ακόμη κανείς. Όμως, είναι σίγουρο, αυτό εδώ δεν είναι παρά ένα ψέμα. Ένα σενάριο ελέγχου. Δίχως αυστηρότητες. Είμαστε στον αντίποδα. Έλεγχος μέσα από ασύδοτες ελευθεριότητες. Ο αποτελεσματικότερος. Σού δημιουργείται η εντύπωση της Ελευθερίας Σκέψης και Βούλησης, και έτσι δεν αντιδράς. Σε ποιον να αντιδράσεις? Στον εαυτό σου? Ποιος είσαι αλήθεια? Γίνεσαι αυτός που ονειρεύτηκες? Τί ονειρεύτηκες? Ποιος φύτεψε αυτό το όνειρο μέσα στο κεφάλι σου? Ελεγχόμενα και τα όνειρα? Και οι προσδοκίες? Τί πλάνη! Νιώθεις πως χαράζεις πορεία, μα ποιος σχεδίασε το χάρτη που κρατάς στα χέρια σου? Ποιος χάραξε το μεγάλο Χ του Παρόντος σου?
"Φίλε, ΕΔΩ είσαι. Γεννήθηκες σ' αυτές τις χωροχρονικές συντεταγμένες, απ' αυτή τη γενιά, μ' αυτά τα χαρακτηριστικά και η εμβέλειά σου μπορεί να απλωθεί με ακτίνα R γύρω από το κόκκινο Χ του ιδιωτικού θησαυρού σου."
Α! Ξέχασα. Υπάρχει κι έτοιμος ένας Θεός να πιστεύεις, όπως και μία Τύχη, για να ελπίζεις ως το Τέλος πως μπορεί εξωγενώς να αλλάξει η Μοίρα που σου προδιαγράψανε!
Αυτή είναι η γλώσσα.
Μία διάλεκτος τυφλής αποδοχής. Είσαι Αυτός που σού λένε στο σπίτι, στο σχολείο, στην κοινωνία και ΠΟΙΟΣ είσαι Εσύ που θα το αμφισβητήσεις?
Είσαι.
Ποιος Είσαι?
Έχουμε Πόλεμο.
Αλτ! Τίς ει?
Είμαι το 3ο θρανίο, ο μέτριος μαθητής, ο υποφερτός στη γλώσσα, ο  κακός στα μαθηματικά, ο έξυπνος αλλά τεμπέλης, ο λίγος, ο που θέλω κι άλλη δουλειά για να στρώσω, ο που δεν έμαθε να τολμά, ο που δεν έχει για Τί να τολμήσει, ο που δεν πιστεύει στον Εαυτό του. Ποιον Εαυτό μου? Αυτόν που μου φτιάξατε εσείς που με ρωτάτε Ποιος Είμαι?.. Αυτόν που γεννήθηκα για να γίνω και δεν έγινα ποτέ?.. Δεν κληρονόμησα μόνο τον πατέρα μου. Κληρονόμησα όλη τη γενιά του. Τη διάλεκτό του, τη σκέψη του, τα ταμπού του που τα ξόρκισα με ελευθεριότητα, την ανασφάλειά του, την αγωνία του που έθαψα με ομαδική θεραπεία. Μοιάζουμε! Τί παρήγορο! Τί μεγάλη ανακούφηση να γνωρίζω πως κι Εσύ δεν είσαι αυτός που γεννήθηκες να γίνεις,  μα έγινες αυτός που σε έφτιαξε η οικογένεια, το σχολείο, η πολιτεία σου.

Αν.. σκέψου.. αν είχαμε γεννηθεί 1000 χρόνια πριν ή μετά, σε μία χώρα Ανατολικά ή Δυτικά της Εδέμ, τί θα έμενε ίδιο με αυτόν τον Εαυτό που φοράμε τόσα χρόνια ζωντανοί?
Αυτή είναι η Καθαρή Αλήθεια μας. Αυτή που μένει αναλλοίωτη από την εποχή, το χρόνο και τον τόπο, τους ανθρώπους που πλαισιώνουν τη ζωή  μας.

Αυτό το Ίχνος είμαι. Αυτό που στο παρανοϊκά διαχρονικό σενάριο της γέννας μου από εποχή σε εποχή, θα έμενε Ίδιο!

Εκεί έξω είναι η Αλήθεια.
Όχι έξω από τη χώρα.
Όχι έξω από την φτιαχτή και εξαρτώμενη από την εποχή της πραγματικότητα.
Όχι έξω από τον πλανήτη!

Έξω από Σένα.
Έξω από τα γνώριμά σου. Τα οικεία.
Όσα σού έμαθαν είναι μέρος μιας Μεγάλης Συνωμοσίας.
Διέγραψέ τα.
Ακόμη και το όνομά σου. Στο διάλεξαν!
Πάψε να υπάρχεις όπως σε ξέρεις και δημιούργησε το Άγνωστο. Αυτό που ως τώρα σού έμαθαν να φοβάσαι.
Δημιούργησε νέα διάλεκτο.
Τα γράμματα έχουν φθαρεί τόσο από τη χρήση, που οι έννοιες ξέφτισαν και παραδόθηκαν νεκρές.

Αυτό είναι το αόρατο συρματόπλεγμα.
Θα το σκάσουμε?.....

Νοθεία

Τα παιδιά παίζουν τσούρμο

κατανέμουν ρόλους

που αλλάζουν κυκλικά,

ισοδυναμικά χρεώνονται λάθη

και νίκες,

χαμαλίκια και προνόμια

κι όλοι μαζί φυλάνε το παιχνίδι

από τη νοθεία,

μέχρι που πλησιάζει ο Μεγάλος

και ρωτά:

-Ποιος είναι ο Αρχηγός;

επι Κριτής

Στο κέντρο όλων των τοπίων
ένα παιδί που δε συγκινείται
από δώρα
δεν απλώνει χέρια
στην αγκαλιά
δε γυρίζει όταν φωνάζεις
τ' όνομά του
δεν αναγνωρίζει
οικογένεια ή φίλους.

Κάνεις πως δεν το βλέπεις,
δεν είναι δικό σου,
και συνεχίζεις παρακάτω
καθώς η παιδική σιωπή του
σκάει δώρο έκπληξη
απλώνοντας τα χέρια της
να σ' αρπάξει,
φωνάζοντας τ' όνομά σου
κι αναγνωρίζοντας όλα τα εγκλήματα
που έχεις διαπράξει
και σ' αναγκάζουν όλο να επιστρέφεις
στους τόπους των νεκρών
με προσευχές, κεριά, μετάνοιες και υποσχέσεις
χωρίς να τολμάς να περιγράψεις
ούτε μία ιστορία σου στα παιδιά.

Αποσυναρμολόγηση

Όλα ξεκίνησαν από ένα αυτοκινητάκι, ένα τρένο ή μία μηχανή που ήρθε στα χέρια σου ως ακριβό δώρο γενεθλίων κι εσύ αποφάσισες να παραβλέψεις την ...τιμή του και να το διαλύσεις για να μετρήσεις βίδες και γρανάζια, να δεις συνδέσεις, να μπεις στη λογική του, να προεκτείνεις τις δυνατότητές του, ρισκάροντας να το χαλάσεις και να τιμωρηθείς γι' αυτό.
Από τότε, πάντα, όταν Κάτι πέφτει στα χέρια σου, παραβλέπεις το κόστος, το αποσυναρμολογείς, το μελετάς, το τεστάρεις, το μηδενίζεις, το "πειράζεις", το ξαναπρογραμματίζεις, το ξανασυνθέτεις, τεντώνεις τα όριά του, το εξαντλείς, το βελτιώνεις, το κάνεις Καινούριο, με νέες δυνατότητες και το καμαρώνεις Δικό σου πια.
Όσοι δεν χάλασαν ούτε ένα αμαξάκι μικροί, δε θα μάθουν ποτέ πώς "λειτουργεί" ο κόσμος. Ούτε καν οι Σχέσεις των Ανθρώπων.

Υπόνοια

Δεν υπάρχει ζώνη ασφαλείας. 
Καμία Πράσινη Ζώνη διατήρησης της ομαλότητας.
Οι πόλεμοι είναι ραγδαίοι
και τους περισσότερους 
τους κηρύσσει ο Νους,
ενώ φαινομενικά επικρατεί Ειρήνη.
ΑρπάΖει μία αφορμή (ούτε καν αιτία)
γεμίζει τα όπλα του
τοποθετεί σιγαστήρες
και παρακολουθεί εκπαιδευμένος
τα σμήνη εναέριων επιθέσεων
που τον γαζώνουν με ατσάλι και υπόνοιες.
Λοκατζήδες και ελεύθεροι σκοπευτές
οργώνουν τις Σκέψεις του
σαν νεοσύστατα ναρκοπέδια
πού τους φυτεύουν φρέσκα εκρηκτικά.
Το σώμα ατάραχο
σχεδόν δε συμμετέχει.
Όλα εκτυλίσσονται κινηματογραφικά
μέσα στην παράνοια ενός μυαλού
που έχει μάθει να προεκτείνει.
Για να συνυπάρξεις
πρέπει να μάθεις να χορεύεις στη βροχή,
ακόμη κι αν είναι βροχή από σφαίρες.

Προδοσία

Τη στιγμή που λες το Ναι στον Έρωτα, την ίδια στιγμή προδίδεις τη μοναχικότητά σου. Ρίχνεις φως στο εσωΔωμάτιο, τραβάς τις κουρτίνες, εκτίθεσαι, δίνεσαι, αφήνεις ένα όνομα με την ηχώ του να σπάσει τη μέσα σου σιωπή. Κρεμάς στιγμιότυπα ηδονής κι ευτυχίας στους τοίχους σου. Επιτρέπεις να εισβάλλουν στο σκοτάδι σου δυο μάτια αναμμένα, δύο χέρια ζεστά που νοθεύουν το χειμώνα σου, μία παρουσία που είναι εκεί ακόμη κι όταν θέλεις να απομονωθείς από Όλους και να πεθάνεις, να βουλιάξεις, να ανασυνταχθείς, να μεταμορφωθείς, να γράψεις.... Κι όμως ποτέ δεν είσαι μόνος πια. 
Η μοναχικότητά σου κουλουριάζεται στο συρτάρι με τα ξεχασμένα αντικείμενα, και σου υπόσχεται εκδίκηση, όταν κι αν ο Έρωτας φύγει... Τότε που με μισοπεθαμένο Εαυτό θα κατευθυνθείς στο συρτάρι με τα ξεχασμένα σου και θα της ζητήσεις να επιστρέψει μέσα σου, γιατί θα είναι ό,τι σού έχει απομείνει, για να αγαπήσεις ξανά τον Εαυτό σου από την αρχή......

αυτοπροστασία

Δε θα κρυώνω το χειμώνα, το υπόσχομαι. Θα κλείνω τα μάτια και θα εξημερώνω μέσα μου φωτιές. Θα τυλίγομαι στα σεντόνια των σκέψεων, όπως φάσκιωναν κάποτε τα μωρά... να ισιώσουν... ακίνητα ....με το ζόρι. Κι αν μένουν μερικές φορές έξω τα χέρια, θα γράφω ιστορίες στους τοίχους, να ζεσταθούν τα δάχτυλα και οι καρποί.... και θα παρατηρώ εκείνους τους άστεγους ζητιάνους που περιφέρονται μέσα μου να καίνε τη Ζωή μου για να με ζεστάνουν, όταν θα έχω ξεμείνει από ποιήματα.