Εφαπτόμενη σε όλα τα σημεία

Εύθραυστο στην όψη
άθραυστο στην ουσία του
ένα υάλινο πολυκατοπτρικό επίπεδο
καταμεσής στο λευκό μου δωμάτιο
κατακερματίζει το Ένα μου
το Όλον
με μία αιχμηρή διαφάνεια
με αμείλικτες αντανακλάσεις.
Με τί χέρια πιάνεται ο χρόνος;
Αρπάζω την άκρη του νήματος
τραβώ όλες τις χρονικές μου συνιστώσες
να σμίξουν οι τοίχοι,
να ταυτιστεί η ύλη με την αντιύλη μου,
να πάρω το βρέφος μου αγκαλιά,
να θρηνήσω τη γριούλα
που φορώντας τ' όνομά μου
θα πεθάνει στα χέρια μου,
να με ζήσω μ' επίγνωση
σα μάνα
σαν κόρη
σαν ερωμένη,
να θρυμματίσω το διαχωριστικό
και πιο σάρκινη από ποτέ
και πιο ουσιώδης
να ξεκινήσω για κείνο το ραντεβού μας
έξω από την Πύλη του λευκού δωματίου,
της φυλακής του κατακερματισμένου Εαυτού,
να Σε περιμένω εκεί
κουβαλώντας όλη τη Ζωή μου
και το Θάνατό μου
στα χέρια, στους ώμους, στις τσέπες,
στις κυψέλες των κυττάρων μου
και να με βοηθήσεις να τα μεταφέρω
μετακομίζοντας στο σπίτι σου
ακόμη κι αν το σπίτι σου
είναι ο άυλος χώρος
ανάμεσα στους δικούς σου
κατακερματισμένους Εαυτούς
που περιμένουν ν' αγαπηθούν.





----------------------------------------------------
Αφιερωμένο στο Θοδωρή

Τυφλοπόντικας

Αυτός ο τυφλοπόντικας
ακούραστος σκάβει
σαν να του 'χουν παραχωρηθεί
τα εδάφη μου.
Δεν πτοείται
ούτε από τα μεγάλα υψόμετρα
ούτε από τα βάθη της μεγαλειώδους εσωθάλασσας.
Όταν σκαρφαλώνω στον υψηλό μου βράχο
και πηδάω στο κενό
εκστασιασμένος χοροπηδάει στα εσκαμμένα του
λες κι ανακάλυψε το Μέγα Θησαυρό
του Εαυτού μου.
Μαύρος χρυσός που αναβλύζει απ' τις πληγές.
Πώς να ξαλμυριστεί η χαρά μας;
Όλες οι κορυφές μας
υποθαλάσσια εξογκώματα
στην κεντρική αρτηρία της καρδιάς.
Πικρό το αίμα.
Γλυκιά η ροή του.
Να μ' αγαπάς
να 'χω δύναμη να θρέφω
τα τρωκτικά μου.
Να με λατρεύεις
να 'χω την τρέλα να τα ζευγαρώνω
με τις πεταλούδες στο αίμα μου
να γεννιούνται Εξερευνητές
που έχουν μπροστά τους
το χάρτη του Σύμπαντος.





----------------------------------------------------
Αφιερωμένο στο Θοδωρή.

Γυναικείες δουλειές....

My picture is waiting for your visit right here:  

http://brendaclews.blogspot.gr/2012/11/pat-stanley-convergence-at-propeller.html

Είναι σίγουρο πως αυτά τα χαλιά δεν περιμένουν εμένα για να πλυθούν. Μένουν χρόνια μαζί μου. Γνωρίζουν πως θα άνοιγα τους καταρράχτες πάνω τους μόνο αν ήταν μαγικά χαλιά. Αν πετούσαν τα βράδια πάνω από την πόλη, πάνω από τον τρούλο αυτής της εκκλησίας δίπλα στο σπίτι μου, πάνω από το σύννεφο, το θεό, τα όνειρα των θνητών ανθρώπων και ταξίδευαν στο υπερπέραν.

Όμως, είναι απλά χαλιά και τη μοίρα τους την ξέρουν. Θα αντέχουν το γυμνό βήμα της ζωής μου και αδιαμαρτύρητα οφείλουν να βρουν τρόπο να αυτοκαθαρίζονται, αν επιθυμούν να έχουν τη φρεσκάδα των χαλιών της γειτόνισσας στα δεξιά που ανελλιπώς τα στέλνει στο πλυντήριο χαλιών και των χαλιών της γειτόνισσας στα αριστερά που τα πλένει μόνη της στην πίσω αυλή της μικρής μονοκατοικίας της.

Είναι αυτονόητο πως ποτέ δεν αφήνω το κλειδί μου κάτω από το χαλάκι. Όλο και μία συμμορία αρθροπόδων, που ΠΟΤΕ δεν τα εξολοθρεύω με χημικά, θα πάρει το κλειδί και θα του αλλάξει θέση, έτσι, για να παίξει με την ανθρώπινη αγωνία μου μένοντας κλειδωμένη έξω από το σπίτι μου. (Μα...... ποιο άλλο ζώο κλειδώνει το σπίτι του;  Χαίρε πολιτισμένε άνθρωπε! Πεντακάθαρε και τόσο βρώμικε μαζί.)

Περί καθαριότητας συνέχεια. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεκρεμάσω αυτές τις κουρτίνες που αποθηκεύουν στις ίνες τους μνήμες της ζωής μου. Νοτισμένη σκόνη από κλάματα. Τεμπέλικη χορογραφία αιωρούμενων σωματιδίων που τινάζονται από το φόρεμά μου καθώς στροβιλίζομαι αργόσυστη στο κέντρο του σαλονιού και ευθυγραμμίζονται με το ανέμισμα της κουρτίνας. Κομμένες ανάσες από λυγμούς ή γέλια. Εκπλήσσομαι πώς το βάρος τους εξακολουθεί να είναι αέρινο, όταν πλέον κουβαλούν τόσο όγκο Ζωής. "Πλένονται στα ευαίσθητα" επεσήμανε η πωλήτρια. "Και η μνήμη πλένεται στα ευαίσθητα;". Απέφυγα να ρωτήσω. Υποψιάστηκα πως δε θα καταλάβαινε.

Επισκέπτριες δεν υπάρχουν στο σπίτι μου. Όλες μεγαλωμένες από συμβατικές Μητέρες, έμαθαν τη συνέπεια σε μονοδιάστατα μοτίβα καθαριότητας και καμία δεν μπορεί να κατανοήσει πως η σκόνη πάνω στα φωτιστικά είναι ένας μικρός παράδεισος ενός μικρόκοσμου που δε φαίνεται με το μάτι, μα βρίθει από ποιητική αρμονία ως ένα οικοσύστημα μέσα στο οικοσύστημα του σπιτιού μου που είναι ένα μικρό οικοσύστημα στο μεγάλο οικοσύστημα αυτής της μισοπεθαμένης πόλης, που είναι ένα μικρό οικοσύστημα του ευρύτερου τοπικού φυσικού περιβάλλοντος.

Έχεις μικροσκόπιο;
Έχεις φαντασία;
Έχεις ανιχνεύσει με μάτια μαγικά τη ζωή στο μικροεπίπεδο της ύλης και της ενέργειας να σημειώσεις τις εκρήξεις που λαμβάνουν χώρα;
Ή απλά περιμένεις, σουλατσάροντας στην καθημερινότητα της ζωής σου, τη ΝΑΣΑ να σού ανακοινώσει πως υπάρχουν εξωγήινοι που επισκέπτονται το οικοσύστημα του πλανήτη σου;

Το δωμάτιο του γιού μου είναι ένας ανεξερεύνητος κόσμος που επιτρέπει την είσοδο μόνο σε όσους γνωρίζουν πώς να βαδίζουν με σεβασμό ανάμεσα στα δομικά στοιχεία ενός παιδικού παραδείσου. Σ' αυτό το μέρος απαγορεύεται η ηλεκτρική σκούπα γιατί θα απορροφήσει τη συμπαντική σκόνη, την αστερόσκονη της φαντασίας. Το τακτοποίημα δεν επιτρέπεται, διότι κάθε τακτοποίηση υποτάσσεται στους κανόνες των μεγάλων με στείρες ομαδοποιήσεις αντικειμένων, δίχως ερμηνεία της χρηστικότητάς τους στον πλανήτη των παιδικών εξερευνήσεων. Εγώ είμαι επιθυμητός επισκέπτης στο δωμάτιο του γιού μου. Αν ποτέ γεννήσεις ένα τόσο υπέροχο αγόρι, θυμήσου να ανατρέψεις τους κανόνες τακτοποίησης και  καθαριότητας που διδάχθηκες από τη μαμά σου. Τα ιδιαίτερα παιδιά διαμορφώνουν μέσα τους και γύρω τους ιδιαίτερους χώρους που θέλουν ιδιαίτερη περιποίηση. ΔΕΝ ξεσκονίζονται οι γαλαξίες. Διαταράσσεις έτσι την αρμονία του χορού τους. ΔΕΝ υπάρχει βρωμιά στο Σύμπαν. Οπότε, αλλάξτε την οπτική σας και αφήστε από το χέρι σας τη σφουγγαρίστρα και πάρτε τη φωτογραφική μηχανή να φωτογραφίσετε αυτό το μοναδικό μέρος που τυχαίνει να προεκτείνει το σπίτι σας ως το απέραντο της παιδικής φαντασίας.

Η κυρία απέναντι με παρακολουθεί. Μέρες. Μήνες. Περιμένει να με δει να κρατώ τη χλωρίνη και να  καθαρίζω τα λευκά πλακάκια του μπαλκονιού μου. Αρνούμαι. Την κρυφοκοιτάζω που με κρυφοκοιτάζει πίσω από την κουρτίνα και διασκεδάζω την αγωνία της για τα  πλακάκια.
"Η χλωρίνη είναι το στοιχείο του διαβόλου" έλεγε η γιαγιά μου. Σοφή γιαγιά μου.
Ποτίζω με νεράκι την κοσμική σκόνη στο μπαλκόνι μου. Μυρίζει σαν χώμα που ανθίζει. Δε φυτρώνουν λουλούδια. Τα λουλούδια θέλουν γη, όχι πλακάκι που αγκαλιάζει τη σκόνη. Ανθίζουν νήματα που φτιάχνουν ποιητική ανεμόσκαλα, όταν η ψυχή δε χωρά στο ρούχο της να σκαρφαλώνει ως τον Παράδεισο. Μην καθαρίζετε με σκόνες και χλωρίνες το μπαλκόνι. Καταστρέφετε τις ανεμόσκαλες που ίσως κάποια στιγμή, πριν πεθάνετε, σας ταξιδέψουνε σε κάποιον Παράδεισο.

Άνοιξε τη ντουλάπα μου. Θα δεις, έχω καλά ρούχα! Ρούχα για γάμους και γιορτές. Για βαφτίσια  και κηδείες. Για γενέθλια, εγκαίνια και επετείους. Δε θα με δεις να τα φορώ ποτέ. Εγώ θα είμαι αυτή που θα λείπει από τις λίστες. Εγώ έρχομαι πάντα την επόμενη μέρα. Γιορτάζω με τον ανιψιό μου τα γενέθλιά του όταν έχει τελειώσει και το τελευταίο κομμάτι τούρτας. Γιορτάζω με το τίποτα. Χωρίς έξοδα. Η γιορτή απλά θέλει καρδιά να φτερουγίζει σαν πυροτέχνημα. Ούτε στην κηδεία θα με δεις. Θα τιμώ τον άνθρωπο που έφυγε με μία προσευχή στο όνομα της Συμπαντικής Ενέργειας με την οποία ενώνεται ο καθένας που φεύγει. Δεν τις αντέχω τις τυπολατρικές διαδικασίες. Θέλω ελευθερία κι αυθορμητισμό. Τα καλά μου ρούχα μπορώ να τα φορέσω όταν πέφτω για ύπνο. Περιποιημένη και όμορφη να περιπλανιέμαι στα άδυτα του υποσυνείδητού μου που, χωρίς έξοδα μετακίνησης και διαμονής, καταστρώνει τα πιο μαγευτικά ταξίδια. Εκεί που δεν υπάρχει δόλος, βρωμιά και ακαταστασία. Εκεί που η μουντζούρα στο κάδρο έχει το σκοπό της και βρίσκει εκείνο το βλέμμα που μπορεί να αναγνωρίσει την αξία της.

Ακριβό χαλί. Φτηνό χαλί. Καθαρό χαλί. Χιλιοπατημένο χαλί. Κλειδωμένο σπίτι. Αμπαρωμένο σπίτι. Ακριβό σπίτι. Και μέσα ένας εαυτός φοβισμένος και στείρος.

Αποποιούμαι το ρόλο της καλής νοικοκυράς.
Δε θα έχεις την ευκαιρία να με αξιολογήσεις γιατί στο σπίτι μου, σ' αυτό το Ναό της Ζωής μου, δε δέχομαι επισκέψεις.

Ο μόνος τρόπος να κρίνεις το Ποιόν μου είναι μελετώντας αυτές τις αράδες, που ορκίζομαι τις κρατώ ακατάστατες χρόνια μέσα μου, χωρίς να ξεσκονίζω τις αρχαίες μου σκέψεις, στοιβάζοντας τις καινούριες πάνω στις παλιές και χοδοπηδώντας σαν αγοροκόριτσο στην κορυφή του ετοιμόρροπου πύργου μου ακούγοντας την Μητέρα μου από έξω να φωνάζει: "Ακόμη να καθαρίσεις το Δωμάτιό σου?"....

Ακόμη Μαμά.............

Να 'χω κάτι να ανεμίζει.. κάτι να ρέει

Να 'χω κάτι ν' ανεμίζει
μία σκέψη,
αυτά τα μακριά μαλλιά
που εγκλωβίζουν τη ζέστη
και σαν κεραίες συλλέγουν
κοσμική παραφροσύνη,
το ρούχο μου που πλέει
σ' αυτό το εξώκοσμο κορμί μου,
την κουρτίνα στα μάτια μου
που την τραβάω
κάθε που κρύβομαι
από τις ανάσες και
τους ανέμους σας,
τα πέταλα της καρδιάς μου
που φτερουγίζουν ουρανό
στο ασύνορο των ποιημάτων μου.

Να 'χω κάτι να ρέει
μια σκέψη,
το αίμα μου
που εγκλωβίζει ζωτική ενέργεια
και σαν ποτάμι
γεμίζει θάλασσες τις χούφτες
να πιούν Ζωή τα πουλιά,
τα λόγια μου
που σταλάζουν απ' τα χείλη της σιωπής
και διαταράσσουν τη νηνεμία του τίποτα,
τον ιδρώτα της χειρωνακτικής,
επαρχιώτικης, εργασίας μου στο χώμα
που θρέφει το γενεαλογικό μου δέντρο
και κάποια στιγμή θα με αγκαλιάσει
στο θάνατο,
τη Ζωή μου να ρέει στην κοίτη του χρόνου
όσο είμαι ακόμη εδώ
και ανεμίζω
και ρέω
αυτόκλητη
κι αναπόδραστη στο αιώνιο παρόν
των ποιημάτων.

Εγώ θα είμαι πάντα εδώ

Όπως η μιας χούφτας φτερωτή ψυχή
που κρύβεται επιμελώς
μέσα στο πυκνό φύλλωμα του δέντρου
που αν και τεράστιο
αόρατο στέκει θαρρείς
μπροστά στην αφηρημένη σου όραση
μα το τραγούδι  του
φτάνει να γεμίσει το σύμπαν της σιωπής σου.

Έτσι, θ' αγκαλιάζω τους κύκλους της φωτιάς σου
με υδροφόρα φωνήεντα
που δε θα τα συλλαβίσω ποτέ
παρά μόνο με το πυρίμαχο σώμα μου
που θα πέφτει πανσέληνο μέσα στις καταστροφές σου
για να σε σώσει από τον Εαυτό σου
που σε σκοτώνει
στην προσπάθειά του να σ' αγαπήσει.

Και θα είμαι πάντα εδώ
πιο υπαρκτή από το θεό σου
πιο αποτελεσματική από τον φίλο
πιο αόρατη από τις νεράιδες
πιο ορατή από το φως της ημέρας
που περιμένεις να 'ρθει
εκείνης της μέρας που
θα σού χαρίσει όσα σού στέρησες.

Εγώ θα είμαι πάντα εδώ
με το περίγραμμά μου ζωγραφισμένο
από το παιδικό χέρι
που προεξέχει από το αρσενικό σου σώμα
πάνω στο τσαλακωμένο χαρτί της Ζωής
που στο τέλος θα δεις
διπλωμένο σαν αεροπλανάκι
θα φτάσει στο φεγγάρι
σε νύχτα με Πανσέληνο.

Γιορτής ξημέρωμα.

Μικρή φωνή

Θα 'μαι η μικρή φωνή
μέσα σου
που πας να πνίξεις,
με το βλέμμα θα σού θυμίζω
όσα ξεχνάς
όσα θάβεις
στα θεμέλια της φυλακής σου
όσα μουντζουρώνεις
με την μύτη ενός καρφιού
στης παλάμης σου τη γραμμή,
με το ίχνος μου
που ανεμίζει ακούραστα
έξω απ το παραθυράκι
του μυαλού σου
θα διαχέω στον αέρα που εισπνέεις
τους όρκους που είχες δώσει
στον παιδικό εαυτό σου
ενώπιον της Πίστης μου στον Άνθρωπο
και θα σου τραγουδάω τις νύχτες
και θα σου χορεύω
όλα όσα ήταν να γίνουν
και δεν έγιναν
να κρατώ ξάγρυπνο στη μνήμη
εκείνο το παράλληλο σύμπαν
που υποσχέθηκες να χτίσεις
σε τούτη τη Ζωή
που στάλα στάλα τελειώνει.

Διόρθωση του συνφ αυτής της Παγκόσμιας ηλεκτροΛογικής Εγκατάστασης

Ναυτία κι ένα άγριο, αλμυρό φωνήεν σερβιρισμένο στο πιάτο μου. Πεινάω, μα δεν μπορώ να καταπιώ τίποτα. Μία αντίφαση διχάζει το σώμα μου. Πολλές αδιέξοδες διασταυρώσεις κατακερματίζουν το μυαλό μου. Κουνάει πολύ σ' αυτό το κατάστρωμα. Καταστρώνω σχέδιο. Ο άνεμος μού σκίζει τα χαρτιά. Α3 εκτυπώσεις του μυαλού μου, σκουπιδάκια στο μάτι του κυκλώνα. Ο κόσμος γυρίζει τα πάνω κάτω του. Αιωρούμενα αντικείμενα. Με παίρνουν τα σκάγια. Δε σκοτώνομαι. Πληγώνεται η καρδιά μου, η συνείδησή μου, η δικαιοσύνη  μου. Τραυματίζεται η κρίση μου, η ευαισθησία μου, η πυγμή μου, το αγγελάκι κι ο διάβολός μου, μα δε σκοτώνομαι. Υψωμένη σημαία στέκομαι, έστω και μεσίστια, στο κατάρτι της Ζωής μου και κοροϊδεύω τον άνεμο, που τόσα και τόσα χρόνια φυσά λυσσασμένος και ακόμη δεν μου έχει καταφέρει θάνατο.

Οι οθόνες, πανιά σκισμένα. Τα μισά προβάλλουν τα ερείπια του κόσμου κάτω από τον προβολέα της Σελήνης. Τα άλλα μισά διαφημίζουν τη ζωή που ονειρευόμαστε. Ανάμεσα, στο κενό, αιωρείται η ερώτηση αν θα προλάβουμε να ζήσουμε τελικά. "Ζούμε ήδη" λένε οι υπότιτλοι και ένας Οδυσσέας από το βάθος του ταλαιπωρημένου πλάνου φωνάζει, μα ακούγεται ψιθυριστά "Ο προορισμός είναι το ταξίδι".
Ζούμε δηλαδή;
Ζούμε αιμορραγώντας στο κέντρο της αρένας;
Μέσα στην τόση αυθαιρεσία, είμαστε ζωντανοί;
Αυτό είναι η ζωή;

Και γιατί έχω ναυτία; Γιατί δε μου αρέσει πια το φαγητό; Γιατί τα σχέδιά μου εγκλωβίζονται στα σενάρια του μυαλού μου; Γιατί συνεχίζω να γράφω κι εσύ να διαβάζεις; Γιατί ο εχθρός με κλειδώνει όλο και πιο βαθιά μέσα μου; Και ποιος είναι ο εχθρός; Και γιατί τόσο καιρό που σκάβω δεν έχω βγει ακόμη στον ήλιο; Ποιος απήγαγε τον ήλιο; Γιατί κουνάει τόσο μέσα μου; Γιατί αγριεύει η θάλασσα; Γιατί η φάλαινα, που είναι υπό εξαφάνιση και υπό προστασία,  χαράζει τον εαυτό της τα χέρια των παιδιών; Γιατί τα ψηλά κτίρια αντί για κεραίες έχουν αγχόνες στις στέγες τους;

Μη με ρωτάς πολλά. Ναυτία. Ζαλίζομαι και λιποθυμώ μέσα στα χέρια μου. Λιποθυμώ. Δεν πεθαίνω.
Ζω, δηλαδή.
Ακόμη και πάντα ζω.
Ηλεκτροσόκ. Επανέρχομαι.

Το συνφ αυτής της παγκόσμιας ηλεκτρολογικής εγκατάστασης χρειάζεται διόρθωση. Τεντώνω τις παλάμες μου. Οπλισμοί ενός πυκνωτή. Αυξάνω τις γεωμετρικές μου διαστάσεις. Απαιτώ μεγάλη χωρητικότητα Εαυτού. Προσαρμόζω την Ενέργειά μου στην άεργο ισχύ αυτού του κόσμου. Πολλαπλά τα σύνθετα φορτία. Βγείτε όλοι από την πρίζα. Ο θεός υπερχρεώνει τις άσκοπες καταναλώσεις. Τόση άσκοπη πληροφορία. Τόση αχρησιμοποίητη γνώση. Ο θεός, διαχειριστής της Παγκόσμιας Ενέργειας, θυμώνει. Δεν αρκώ μόνη μου. Απαιτείται συστοιχία πυκνωτών. Τοποθετηθείτε όλοι κατάλληλα. Αθροιστείτε και συνδεθείτε παράλληλα στο γιγάντιο φορτίο.

Ποιος σχεδίασε αυτή την εγκατάσταση;
Ποιος μελέτησε αυτή την αντιστάθμιση;
Ποιος υλοποιεί τα σενάρια αυτού του κόσμου;
Αποτύχαμε, κύριοι.

Αδειάστε τους πυκνωτές σας.
Αδειάστε το μυαλό σας.
Αδειάστε τη θάλασσα σ' ένα ποτήρι να στεγνώσει η γη. Να πάψει αυτή η ναυτία. Να σωπάσουν τα φωνήεντα, οι ανάσες και να βουβαθούν οι αναγνώσεις.
Διαβάσαμε ιστορία.
Και λοιπόν;
Δεν προκάμαμε να σώσουμε τίποτα. Η άεργος ισχύς αυτού του κόσμου αυξάνει διαρκώς.
Δουλεύω χωρίς να παράγω τίποτα.
Δουλεύεις χωρίς να πληρώνεσαι.
Δε δουλεύεις, δεν παράγεις, δεν πληρώνεσαι, δεν υπάρχει γόνιμη ανατροφοδότηση, κάτι έσπασε και δεν υπάρχει στα μητρώα ο Ιδανικός Επιστήμονας που μπορεί να διορθώσει τη βλάβη.

Να προσμένουμε τον Προφήτη;
Ο Λιαντίνης τον παγίδευσε στη Γκέμμα, δε θα 'ρθει.

Και είμαστε μόνοι λοιπόν;
Μόνοι και ζωντανοί.
Σχεδόν δεν μάς λείπει τίποτα.

Τί περιμένεις  λοιπόν;
Ναι, "Ο προορισμός είναι το ταξίδι", μα όχι αυτό το ταξίδι που οι άλλοι προσχεδίασαν για μάς. Το ταξίδι που σχεδιάζουμε χρόνια στη θάλασσα όπου καμία φάλαινα και κανένα παιδί δεν απειλείται.

Τεντώνω τα χέρια ψηλά. Παίρνω φόρα απ' το κατάστρωμα και βουτάω. Ψάρι γίνομαι.  Αφήνω πίσω δεμένους στο ιστίο τους ανθρώπους. Ας ξεκινήσει ο κόσμος πάλι από την αρχή. Υδρόβιος. Ψάρι γίνομαι. Γεννώ εκατομμύρια αυγά. Πνίγω το βυθό με τα όνειρά μου και το νέο μου αλφάβητο οι φυσαλίδες που σκάνε στην επιφάνεια του κόσμου σας.

Το Μέγα Μήνυμα

Εις μνήμην...

όλων των  αθώων νεκρών του παράλογου αυτού κόσμου.

(Χρειάζονται επειγόντως δάσκαλοι Ζωής.)

------------------------------------------------------------------------

Συστοιχίες από τριάδες. Ο δορυφόρος καταγράφει. Γραμμές και στήλες ορκισμένης πίστης. Μετονομασία χώρων στρατολόγησης. Στρατόπεδα συγκέντρωσης νέων. Θρησκευτικά σχολεία με στρατιωτικούς κανόνες. Ο τονισμός των κειμένων ακολουθεί τις απαιτήσεις του θρησκευτικοστρατιωτικού φασισμού. Το μικράκι πείθεται για την αναγκαιότητα του Μεγάλου Σκοπού. 12 χρονών. 15. 17. Άντρας σχεδόν. Στρατιώτης πρώτης γραμμής. Αμούστακος  εθελοντής θανατικής επιχείρησης που παγιδεύει τον εαυτό του. Ο Μεγάλος Στρατηγός ντυμένος τα μετάλλιά του σκιάζει επιβλητικά το μυρμήγκι. Τον εργάτη του. Κι εκείνο με ζήλο ορκίζεται αφοσίωση. Τυφλή. Τυφλές γενιές νέων ανθρώπων. Ο κόσμος -με μάτια δεμένα- οδεύει στο γκρεμό. Το ξέρουμε πια.

Στις απομονώσεις τα ακουστικά δουλεύουν στη διαπασών. Δε σου επιτρέπεται να ακούσεις ούτε τη σκέψη σου, ούτε τον αντίλογο της καρδιάς, στη λανθασμένη λογική του παράλογου ανθρώπου. Παπαγαλίζεις το μάθημα, προσκυνάς θεούς, δαίμονες, ηγέτες, πειθαρχείς, θυσιάζεσαι, θυσιάζεις, κι έχεις το θάνατο μέσο επίτευξης των σχεδίων του Μεγάλου Στρατηγού σου, που -καημένε μου- ποτέ δε βγήκε από την πολυτελή σπηλιά του να πολεμήσει σώμα με σώμα τους έτερους Ηγέτες που απλώνονται στη δική του γη. Στρατεύει μαχητές, παλικαράκια μιας τόσης δα σφιγμένης μπουνιάς, τυλιγμένα με μπαρούτι, υποψήφια κόκκαλα με σάρκες ανατιναγμένου μαχητή, που φανατίζεται μπροστά σε μία αυθεντία, σε μία εποχή όπου οι αυθεντίες, η μία μετά την άλλη, γκρεμίζονται.

Μικρούτσικε τεμαχισμένε στρατιώτη, δε χρειάζεσαι έναν Μεγάλο Στρατηγό να σε εντάξει στο στράτευμά του για να νιώσεις πως επιτελείς σπουδαίο ρόλο στη ζωή. 

Δε χρειάζεσαι ένα Μεγάλο Θεό να σε εντάξει υποψήφιο μέλος της Βασιλείας του για να νιώσεις εκλεκτός. 

Η Φύση που σε κάλεσε με συστημένη επιστολή από την ανυπαρξία σου, σε όρισε πολύτιμο και σπουδαίο. 

Βγάλε τα ακουστικά σου. Το υπνωτικό τραγούδι του θανάτου πρώτα εσένα θέτει στον τοίχο του μελλοθάνατου και σου απευθύνει θανατικές καταδίκες μολύνοντας το μυαλό σου με την ελπίδα πως έτσι ο κόσμος θα λάβει το Μέγα Μήνυμα.

Δεν υπάρχει Μέγα Μήνυμα άλλο, από το μήνυμα που σου απευθύνει το ανθάκι που ανθίζει ειρηνικά στο βράχο, ο οποίος έχει συντριβεί από τη βόμβα  που έχει σκάσει στο πρόσωπο της Γης.

Είναι άσκοπο  να αγκαλιάζεις τη μοναξιά του δογματισμού σου με εκρηκτικούς μηχανισμούς, που εκδικούνται τη συντροφικότητα των ανθρώπων, με φυτίλια αναμμένα, πληγές που αιμορραγούν, να πυροδοτείς τις θεμελιακές δομές του κόσμου τρομοκρατώντας το παιδάκι που γαντζωμένο στο κορμί της Μητέρας του υποδέχεται άγρια το θάνατο. 

Τί κερδίζεις όντας νεκρός, ακρωτηριασμένα αγνώριστος, ψεύτικος, φθαρτός, αναλώσιμος;

Ο Μεγάλος Στρατηγός δίνει εντολή από την υπόγεια πολυτελή σπηλιά του να σε αντικαταστήσει με ένα άλλο αναλώσιμο στρατιωτάκι. Αιώνες επί αιώνων αυτό συμβαίνει. Ένα τίποτα, όλες οι δολοφονίες και οι δολοφονημένοι. Διαστροφές κάποιου επιδειξία υπόγειων κι εναέριων δυνάμεων.

Το Κορίτσι κουράστηκε να μετρά νεκρούς.

Το κάθε Κορίτσι, που μέσα του μεγαλώνει μία Μάνα ενός ακόμη Γιού ή μιας ακόμη Κόρης, πίσω από τα συντρίμμια της τελευταίας τρομοκρατικής επίθεσης ονειρεύεται ένα Καρποφόρο Δέντρο που χορταίνει την πείνα του ανθρώπου για Ειρήνη, Ευημερία κι Ευτυχία.

Το χώμα χρειάζεται φροντίδα. Οι νεκροί έπαψαν να αποτελούν λίπασμα. Μόνο μόλυνση πια, στη Συνείδηση του Ανθρώπου.

Το χώμα χρειάζεται απολύμανση και φροντίδα.

Μία Γυναίκα, που αυτή τη στιγμή γεννά το Γιο της, σκορπίζει ένα φωνήεν τοκετού σ' αυτό το στιγμιότυπο Ζωής: το Μέγα Μήνυμα.

Αξιοποίησέ το.

 

Κλέβω από το παιδί μου και ταΐζω το θηρίο

Ήρθε με το κεφάλι γυρτό
όπως τ' αδέσποτα γυρεύουν χάδι
ένα σπίτι
ένα πιάτο φαγητό
κι άρχισα να το ταΐζω
με το φιλάνθρωπο αριστερό μου χέρι
και με το δεξί τ' οπλισμένο μου
-οι ληστές έχουν πληθύνει
ανακοινώθηκε,
χρειάζομαι προστασία.
Το υιοθέτησα,
με προστατεύει,
λέει.

Χόρταινα το ζωάκι
γινόταν θηρίο
γιγάντωνε η πείνα του
του γέμισα το πιάτο από το πιάτο μου
έμενα νηστική
γέμιζε η κοιλιά του
χοροπηδούσε πάνω στις καρέκλες
στα οβάλ τραπέζια
στο κεφάλι μου,
έσκυβα εγώ.

Ερχόταν μετά το χορό
με άδειο πάλι στομάχι
του γέμιζα τις χούφτες
μπουκιές από το παρόν μου
φιλετάκια κι εδέσματα από δικαιώματα ζωής
μασούσε γρήγορα, αργά εναλλάξ
γινόταν πιο θηρίο το θηρίο
δε χόρταινε.

Άδειαζα μπροστά στα πόδια του
το μέλλον μου το κοντινό, το μακρινό,
το προδιαγεγραμμένο και το αόριστο
κατασπάραζε την ιστορία μου
κι εμένα
κόκκαλα, μύες, ζωτικά όργανα
χρόνος, δικαιώματα, ζωή.
Ωμά σερβιρισμένα πια
δεν πρόφταινα ούτε να τα ζεστάνω
στο μαγκάλι του αγώνα μου.

Με τον καιρό άδειασαν οι αποθήκες μου
η ζωή μου φτώχυνε τόσο
που αδέσποτη ξεσπιτώθηκε
και έγειρε το κεφάλι
ζητιάνα
από ήρωας της ιστορίας της.

Και το θηρίο
υιοθετημένο παραπαίδι μου
μ' αόρατη αλυσίδα
σερνόταν απ' τα κουρέλια μου
μ' ένα μακρόσυρτο συριγμό κλάματος
γιατί είχα ακόμη κάτι να του δώσω.
Μου γλειφε τα χέρια
κουνούσε την ουρά
έδειχνε μία σπίθα που τρεμόπαιζε
-ελπίδα την λένε-
μέσα στο σκοτάδι που με είχε ρίξει
και με το βλέμμα του μού υποσχόταν
πως θα γίνει Φως.

Κι εγώ η αλτρουίστρια
η θρησκευόμενη
η εύπιστη μάνα των παιδιών μου
που ήλπιζα στο θαύμα
έκλεβα από το σπλάχνο μου
και τάιζα το θηρίο
με το μέλλον του παιδιού μου
το κοντινό, το μακρινό,
το προδιαγεγραμμένο, το αόριστο
με τη ζωή του την ίδια.

Και το θηρίο
με τα δυνατά του πια χέρια  και πόδια
ζώο στα τέσσερα
άρχισε να σκάβει
κι ένιωσα θα φυτέψει ένα λουλούδι
ή ένα οπωροφόρο
να 'χει ο Γιος μου ένα καρπό ζωής
να τραφεί στο αύριο,
μα έσκαβε τάφους το θηρίο,
μικρούς
για όλα τα παιδιά με δίχως μέλλον
που έγιναν θυσία
να γίνει το μασκαρεμένο κατοικίδιο
θηρίο.

Οι μάνες κλαίγανε τα ζωντανά παιδιά τους.
Άρπαξα το Γιο μου
-φτάνουν οι θυσίες,
ο Χριστός δεν ξανασταυρώνεται-
τον έχρισα Άντρα,
όπως οι τολμηροί και οι τρελοί
χρίζονται πολεμιστές πρώτης γραμμής
του δωσα την ευχή μου
βγες μπροστά
το θηρίο δε χόρτασε
θα έρθει να κατασπαράξει
τ' αγέννητα παιδιά σου,
Γιε μου.



-------------------------------------------------------------------------
Το θηρίο κάθισε στην πατριαρχική θέση στο τραπέζι μας. Πεινασμένο, όπως πάντα. Δεν ορέγεται το γεύμα μας, αλλά εμάς τους ίδιους πια....... και σαν επιδόρπιο, τα παιδιά μας, σερβιρισμένα στο ακριβό σερβίτσιο του 4ου μνημονίου.

Ο Θεός μαζί μας.... (Ποιος Θεός?....)

Χαλασμένη πόρτα

My door is standing, almost broken, in here:

http://ritvikpandey.deviantart.com/

Δε φταίει το κλειδί, ούτε η κλειδαριά. Η πόρτα δεν εφάπτεται στο πι της τοιχοποιίας πια. Σαν να επαναστάτησε ή σαν να γέρασε. Αντιδρά ή απλά παραιτείται. Ίδια συμπτώματα, διαφορετικός ο σκοπός. Αγαπώ τις αντίκες, σαν γραφομηχανές με τ' αποτυπώματα που έχουν συλλέξει μπορούν να συντάξουν αληθινές ιστορίες ζωής. Σιωπηλές εξιστορήσεις που θέλουν ησυχία και υπομονή για να τις εμπειρωθείς. Η σκόνη και οι χαρακιές δεν έχουν αλφάβητο, μόνο ένα συνεχές μουρμουρητό που σου μουδιάζει το νου και μιλώντας για το παρελθόν σε τοποθετεί στο μακρινό μέλλον, όπου πλέον δε θα υπάρχεις. Σε βάζει να κοιτάς πίσω, τον περασμένο εαυτό σου, όταν εσύ θα είσαι η σκονισμένη μνήμη, μια αχνή ιστορία πάνω στη σκόνη που απορρόφησε το πόμολο της πόρτας που χρόνια τώρα ανοίγεις για να μπεις στο σπίτι σου, στον εαυτό σου.

Διαπίστωση ημέρας: χάλασε η πόρτα. Δεν εφάπτεται επακριβώς στην τοιχοποιία σου. Δεν έχεις πια πού να κρυφτείς. Δεν υπάρχει μέρος να απομονωθείς. Μένεις έκθετος. Οι φόβοι σου προβάλλονται δημόσια. Οι αποτυχίες σου συζητούνται μεγαλοφώνως. Οι ανασφάλειές σου πρωτοσέλιδες. Οι αγωνίες σου γκράφιτι στις μεγάλες λεωφόρους. Είσαι στο στόχαστρο.

Μία πόρτα που γέρασε ή επαναστάτησε σού ανατρέπει το σύμπαν. Χωρίς τις απομονώσεις σου, μοιάζεις γυμνός μπροστά στον κόσμο. Άοπλος, θαρρείς, στη δίνη ενός πολέμου που εξελίσσεται με σιωπηρά βλέμματα και υπόγειες συζητήσεις, σε ένα παρασκήνιο που ανέβηκε στη σκηνή της ζωή σου και πρωταγωνιστεί χωρίς την υπογραφή σου για την παραχώρηση των πνευματικών σου δικαιωμάτων.

Οι αδιάκριτοι έχουν πρόσβαση στα  μυστικά σου. Σού ανοίγουν το στόμα και σου τραβούν το νήμα της σκέψης σου, που ξετυλίγεται αγνό παρθένο μαλλί απευθείας από τον αργαλειό του μυαλού σου. Βιασμός και δημοσιοποίηση της αλήθειας σου. Πιάνεις με τα χέρια σου το λαιμό σου. Παλεύεις εναγωνίως να φράξεις το κουβάρι σου. Να κρατήσεις τα πολύτιμα μέσα σου. Να μη πέσουν οι ιδέες σου για τον ονειρικό κόσμο σε λάθος χέρια. Να μην μαγαριστεί η μακέτα που έχεις στήσει με κόπο χρόνων στο εργαστήρι του μυαλού σου.  Κυνηγούν την πατέντα της Ευτυχίας σου.

Η πόρτα δεν χάλασε. Ούτε γέρασε. Παραβιάστηκε. Κάποιοι μπήκαν στο χώρο σου. Δεν πείραξαν τίποτα. Μα αρκούν τα αόρατα ίχνη για να μυρίσει βιασμό ο Ναός σου.

Σφίγγεις το λαιμό. Μάταια. Ταχυδακτυλουργικά ξετυλίγουν το αόρατο νήμα σου. Σου κλέβουν τις σκέψεις. Έχεις επίγνωση. Δεν σε ναρκώσανε. Ξέρεις τί συμβαίνει.
Κλωτσάς την πόρτα και την ανοίγεις διάπλατα. Μόνος σου σκαρφαλώνεις στο προσκήνιο της Μεγάλης εις βάρος σου Κλοπής. Δε φοβάσαι πια. Πήρες τη μεγάλη απόφαση:
Θα γίνεις Ποιητής.

Το ξέρεις πως οι εχθροί, οι εισβολείς, οι στρατιώτες οποιουδήποτε καθεστώτος ποτέ δεν ήξεραν και ποτέ δε θα μάθουν να ερμηνεύουν την Ποίηση.