Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Ένα Χαμομήλι κι ένα Παιδί



Προσευχήθηκα προσκυνώντας όλες τις βιτρίνες. Κυριακή. Εκκλησιασμός. Τα μαγαζιά ανοιχτά. Με ευλάβεια πλησίασα την ταμία. Ήταν περιποιημένη, χαμογελαστή,  ιέρεια πιστή στις εκσυγχρονισμένες Δέκα Εντολές. Όλοι όσοι ψώνιζαν, Κυριακή, χριστιανοί δηλωμένοι κι αυτοί. Με ένα σταυρουδάκι κρεμασμένο στο λαιμό, ατόφιο χρυσάφι που γλίτωσε το ενεχυροδανειστήριο.
Αγόρασα τα σύνεργα.
Κόκκινο μανό. Φιτίλι. Σπίρτα.
Απλά υλικά μεγαλειώδους προσομοίωσης.

Μεγάλη Πέμπτη σήμερα. Αυγά δεν έχω. Ούτε κότες. Ούτε επωάζω σκέψεις ανήθικες. Συνειδητοποίησα το πλαστό του χρήματος και της ηθικής. Φτιαχτές οι αλήθειες. Οι πιο ηθικοί, μέσα στα αδιαπέραστα σκοτάδια του εαυτού τους, είναι οι πιο ανήθικοι. Βάφω  κόκκινα τα νύχια. Με αφορίζουν οι παπάδες. Αρνούμαι να προσκυνήσω το Μεγάλο Εικόνισμα. Γυρίζω την πλάτη μου και χάνομαι στο εκκλησάκι που αιώνες τώρα παλεύω να χτίσω στον πυρήνα της Ψυχής μου. Εκκλησάκι που δε δηλώνεται σε κανένα κτηματολόγιο, δεν συνοδεύεται από ιδιοκτησίες περιφραγμένων οικοπέδων, δεν χαρακτηρίζεται αυθαίρετο ή εντός σχεδίου, δεν συναίνεσε σε κανέναν εμπρησμό του δάσους για να οικοδομηθεί, δεν χρίζεται επίσημος Ναός από καμία ηγεσία καμιάς Εκκλησίας.
Εκκλησάκι που μέσα του έχει μόνο μία εικόνα. Εικόνα; Φωτογραφία πες. Ένα παιδί.

Ξέρω πως όρισες ενήλικο τον αρσενικό Θεό σου, γιατί έτσι πιο εύκολα συνδιαλέγεσαι μαζί του.
Τον νιώθεις πιο ισχυρό από σένα.
Πιο εύκολα του ζητάς εκπλήρωση ταμάτων.
Τον προσεγγίζεις  πιο άμεσα όταν γονατίζεις μετανιωμένος.
Αν είχες ορίσει ως Θεό σου ένα Παιδί θα σου ήταν ασύλληπτα δύσκολο να του εξομολογηθείς τα έκφυλα αμαρτήματά σου.
Είσαι τόσο ένοχος μπροστά στο Παιδί..

Γυρίζω μέσα μου. Ξανά. Άλλη μία φορά. Εκατομμυριοστή επανάληψη.
Γονατίζω μπροστά στο Παιδί.
Δεν μιλώ.
Δεν καταλαβαίνει τις ενήλικες διαλέκτους το Παιδί.
Καταλαβαίνει μόνο τις εκφράσεις. Κοιτάζει επίμονα τα μάτια, τις ρυτίδες στο μέτωπο, τα σφιγμένα χείλη, τις κλειστές παλάμες, το σκυμμένο κεφάλι, την ακινησία του άκαμπτου σώματος που δεν ξέρει πώς να χωρέσει μες στη θλίψη του. Συνένοχος στην κατάντια του κόσμου. Πώς ξεπλένεται αυτή η αμαρτία;

Ποιανού Χριστού τα πόδια να πλένω; Ποιος θα πλένει τα δικά μου;
Παίρνω ασβέστη. Βάφω το ξωκκλήσι, όπως οι νοικοκυραίοι ασπρίζουν τα πεζουλάκια γύρω από το σπίτι τους και τους κορμούς των δέντρων ως τη μέση. Διώχνουν το μίασμα, τη βρωμιά, τα παράσιτα.

Τίποτε δε διώχνουν. Όλα είναι εκεί. Απλά φαίνονται πιο υγιή. Κι ο κόσμος έχει μάθει την πλάνη του φαίνεσθαι.

Κοινωνήσαμε σήμερα. Μεγάλη Πέμπτη. Με σκυφτό κεφάλι μπρος στον ιερέα.
Νηστικοί από πριν. Σε νηστεία εδώ και βδομάδες. Καθαρίζουμε τον εαυτό από το μίασμα, τη βρωμιά, τα παράσιτα.
Πες μου ποιον συγχώρεσες πριν κοινωνήσεις.
Πες μου μία πράξη ανθρωπιάς που έκανες πριν ανοίξεις το στόμα σου στο κρασί και στο ψωμί, στο αίμα και στο σώμα, στο συμβολισμό του εξαγνισμού.

Όλα τα δύσκολα πρέπει να γίνουν.
Αφού ειδικευτήκαμε στα γρήγορα, στα εύκολα, στα αντικειμενικά προσόντα, ήρθε η ώρα για τα δύσκολα.

Τελευταία συμβολική μου πράξη.
Κόκκινο μανό. Φιτίλι. Σπίρτα.
Βάφω κόκκινα τα νύχια. Φυτεύω ένα φιτίλι στα ακροδάχτυλα και ανάβω το σπίρτο. Δέκα λαμπάδες να φωτίσουν το σκοτάδι γύρω μου, μέσα μου, που δεν μ' αφήνει να διακρίνω τη φωτογραφία με το Παιδί.

Βγαίνω από την ουρά των προσκυνητών.
Γονατίζω μπροστά στο χαμομήλι.
Προσεύχομαι.

"Αν είχα αγαπήσει  κι αν είχα αγαπηθεί τόσο, όσο η Ψυχή το χει ανάγκη, δε θα χρειαζόμουν έναν σταυρό στο λαιμό μου, προσευχές, κόκκινα αυγά, νηστεία, εξομολογήσεις, γιορτές, ημερολογιακές υπενθυμίσεις, Ανάσταση, για να επιστρέψω στον παράδεισο της Ανθρώπινης Φύσης μου. Δε θα είχα προδώσει ποτέ τον Ανθρώπινο Εαυτό μου που κατάφερε, χιλιετίες πριν, να ξεχωρίσει από την αγέλη των ζώων και να υψώσει ανάστημα μπρος στο μεγαλείο της Ζωής, ξεπερνώντας τον πρόστυχο ανταγωνισμό μπρος στην πείνα της κοιλιάς και ενοποιώντας το Πνεύμα προς το Μεγαλείο της Δημιουργίας. Δε θα σερνόμουν  καταγής στα πατώματα των κοινωνιών του κόσμου, επαίτης για λίγη αξιοπρέπεια. Θα χα ξεπεράσει την υλική μετάφραση του πλούτου και θα μπορούσα να αγαπήσω βαθιά την πολυτέλεια του έναστρου ουρανού και της γόνιμης γης, χωρίς να γίνομαι ένας ακόμη δούλος στις στρατιές των φτηνών εργατών που αλυσοδένονται με αιώνια χρέη και προσεύχονται στο Θεό για το θαύμα που θα κάνει τις Τράπεζες φιλάνθρωπες! Θα χρωστούσα -στον Άνθρωπο και σε κάθε Έμβιο Ον- μόνο Ευτυχία,  γνωρίζοντας πως τα υλικά της δεν πωλούνται στην παγκόσμια αγορά, δεν μετατρέπονται σε ομόλογα, δε δανείζονται και τα αποθεματικά της δεν εξαντλούνται.
Αν μπορούσα ν αγαπήσω και αγαπηθώ τόσο, όσο η Ψυχή το χει ανάγκη.."

Μέχρι να τελειώσω την προσευχή και ν' ανοίξω πάλι τα μάτια, το χαμομήλι ψήλωσε πιο πάνω από τον αξιοθρήνητο γονατιστό εαυτό μου.
Τέντωσε το εύθραυστο κορμί του πάνω μου σκεπάζοντας με την σκιά του τις τύψεις του Ανθρώπου και απάντησε άμεσα στην προσευχή μου:

"Εγώ ποτέ δε χρειάστηκε να ονομάσω το Θεό. Εκ γενετής αναγνωρίζω το Θείο στο χώμα, στον αέρα, στο φως, στο μίσχο, στα πέταλά μου, στο άρωμά μου, στην τρυφερότητά μου, στη ρίζα μου, ακόμη και στο παράσιτο που θα καθίσει πάνω μου και θα με εμπλουτίσει με νέα μορφή ζωής. Ποτέ μου δεν έχω καταστρέψει τίποτε, δεν χρειάζομαι εξομολόγηση και μετάνοια και όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος της ζωής μου θα γίνω κρίκος της αλυσίδας που θα γεννήσει νέα ζωή, η οποία θα σεβαστεί τη διαφορετικότητα και θα προωθήσει το Όραμα της Ευτυχίας του Ανθίσματος. Δεν μπορώ να σου το διδάξω αυτό το θαύμα, παρά μόνο αν αποφασίσεις αυτοδίδαχτα να το εμπειρωθείς. Τρόποι υπάρχουν πολλοί. Διάλεξε έναν."

Διάλεξα να μείνω παρατηρώντας με υπομονή, σαν Παιδί που πρώτη φορά γνωρίζει τον κόσμο μέσα από το χαμομήλι που θέλει χρόνο να ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής του, όπως θέλουν χρόνο ν' αφομοιωθούν τα μεγάλα μαθήματα και πείσμωσα μπρος στην πρόκληση του να ξαναγίνω Άνθρωπος.

Απλά υλικά μεγαλειώδους εξέλιξης.
Ένα χαμομήλι κι ένα Παιδί.

Το ξωκκλήσι μέσα μου άρχισε να γίνεται Ναός, μη αναγνωρισμένος από επίσημες κι ανεπίσημες θρησκείες.








Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Φαλλοκρατικό


Η φωτογραφία μου προβάρει τον εαυτό της εδώ:
https://abstract.desktopnexus.com/wallpaper/1365490/



Φορούσα τις διαφάνειες
τα ευθαρσώς
και τα κοφτά μου
ώσπου με πήρε παράμερα
απ' το χέρι η γιαγιά
φορώντας την ποδιά
τη μαντήλα
και τη φούστα της ως τον αστράγαλο
"Μην δείχνεις όσα έχεις" είπε
και γύρισε στην εποχή της.

Νοστάλγησα όσα δεν έζησα
την ακολούθησα
ντύθηκα τα μακριά μου
τα αδιάφανα
τα δυσδιάκριτα
τα ποιητικά μου
για να 'χεις να μου λες
πως προκαλώ πια
ακριβώς επειδή δε φαίνομαι...



Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Αργά




Τυφλή
θα γυρεύεις ένα εκτάριο δικής σου γης
που δεν λεηλατήθηκε από τον Εισβολέα
ν' αποσύρεις τη ζωή σου
για να θεραπευτεί ο μολυσμένος
Νους.

Μα όταν
κι αν το βρεις
θα χει τόσο εξαπλωθεί μέσα σου ο θάνατος
που πεθαμένη κι αγνώριστη 
θα φτάσεις στην πύλη του Εαυτού σου
και μέσα δεν θα υπάρχει
για να σου ανοίξει
Κανείς.

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Φτερούγισμα



Την εικόνα την ανακάλυψα εδώ:
https://iamachild.wordpress.com/category/tremblay-claudia/


Με άρπαξε ένα χέρι θυμάμαι
κι ύστερα κόπηκε από τον  καρπό
κι έμεινε η παλάμη νεκρή
μες στη δική μου
σαν κούκλα
χωρίς πρωτοβουλία πια
με το δάχτυλο αγκυλωμένο
να δείχνει έναν δρόμο.
Διάλεξα να στρέψω το χέρι
προς τον ουρανό.
Δεν μιλώ πια.
Σωπαίνω και πάω.
Οι μπροστινοί δεν λένε πού.
Ακολουθώ τη ροή.
Περπατώ κοιτώντας τα πουλιά
και τα λουλούδια.
Εγώ είμαι ανάμεσα.
Οι ρίζες μου έγιναν πόδια
και περιμένω
τα πόδια να γίνουν φτερά.
Ένα τεράστιο μάτι
ζουμάρει πάνω μου
στο ταξίδι μου
στην πείνα μου
στις μεταμορφώσεις μου
και βραβεύονται
επώνυμοι κύριοι
καταξιωμένης δράσης,
οι φωτογράφοι μου.
Έγινα αθάνατος
ακόμη κι αν πεθάνω σήμερα
εσύ θα εξακολουθήσεις
να κοιτάς σαν ταινία τη ζωή μου
χωρίς τη μετάφραση των υποτίτλων
και χωρίς να κόψεις εισιτήριο.
Κι εγώ σε παρακολουθώ.
Τρομαγμένος κρύβεσαι
μην σε ανακαλύψουν
οι πόλεμοι
η πείνα
η φτώχεια
η έσχατη ανάγκη.
Φοβάσαι τον διπλανό σου
το θεό σου
το αύριο
τον εαυτό σου
κι εμένα,
ένα ασυνόδευτο παιδί
που κοιμάται
σε μία πρόχειρη σκηνή
και ζωγραφίζει μ' ένα ξύλο
στο χώμα
το αύριο που εσύ φοβάσαι.
Σαν ξημερώσει
θα 'χω κιόλας μεγαλώσει
θα 'χουν γίνει τα πόδια μου φτερά
και δε φοβάμαι πια
τίποτε άλλο
παρά μην γίνω σαν κι εσένα
με τον καιρό.
Φοβισμένο πουλί
φυλακισμένο μέσα στο κλουβί του μυαλού του.




Πέρα από τα σύνορα..





Γράφαμε τραγούδια για να ξεφύγουμε από το τετραγωνισμένο πλαίσιο των περιορισμών. Είχαμε στο στόμα το Αερικό και χαράζαμε στο δέρμα μας την απόδραση του στίχου:
"Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει

Μετά μεγαλώσαμε. Κι αρχίσαμε εμείς να χτίζουμε φυλακές και σύνορα για να φυλακίσουμε την ελευθερία των ονείρων και των ανθρώπων.
Γίναμε αυτοί που πολεμούσαμε. Χτίσαμε ψηλούς τοίχους γύρω από τις ζωές μας, περιφράξαμε το σπίτι μας με είσοδο μόνο για τους οικείους, κλειδώσαμε όλες τις πόρτες του εαυτού, βάλαμε κωδικούς πολλαπλής ασφάλειας στους λογαριασμούς e-banking, e-mail, e-Ζωής, ζωγραφίσαμε πάνω στα κορμιά μας σφιχτές αγκαλιές που δηλώνουν κατοχή και χαράξαμε στο μυαλό μας το μίασμα της Ιδιοκτησίας, περιφράξαμε τα οικόπεδα, τα δηλώσαμε στο κτηματολόγιο μην και τα διεκδικήσει κανείς άλλος –ούτε οικείος, ούτε ξένος- και πασχίσαμε να πολλαπλασιάσουμε τις περιουσίες.  Ξεπουλήσαμε πολιτισμένα το λιμάνι που αράζανε οι φοιτητικές μας παλίρροιες. (Ξέρουμε να καταργούμε με σύντομες διαδικασίες τα σύνορα για να ευνοηθεί η παγκόσμια αγορά, δεν ξέρουμε να καταργούμε τα σύνορα για να ευνοηθεί ο άνθρωπος!)

Ψάχνω τα χαρτιά μου. Συγκεντρώνω τα πτυχία και τις πιστοποιήσεις μου. Θα αξιολογηθώ από έναν αξιολογητή που ορίστηκε από την κυβέρνηση με οδηγίες αξιολόγησης μηχανήματος. «Ελέγξτε τα χαρτιά, τα δόντια του, τα νύχια του, τα μαλλιά του στις ρίζες, το ασπράδι των ματιών, κάντε και μία χαρακιά στο μυαλό του να δούμε σε τι κατάσταση είναι. Το ότι πήρε πτυχίο το 2001 δεν βεβαιώνει πως  και σήμερα είναι σε θέση να ανακαλέσει όσα διδάχθηκε. Θα εξεταστεί εξαντλητικώς, να δοκιμάσουμε τα όριά του

Όρια, αντοχές, γραμμές, σύνορα ξανά.

Ξέρω να ξεπερνώ τα όριά μου. Ξέρω να αντέχω πέρα από το σημείο βρασμού μου. Ξέρω να μην εξατμίζομαι κάτω από τις πιέσεις του συστήματος. Εκπαιδεύτηκα να είμαι γόνιμος μπρος στις μηχανές του κράτους. Κάθομαι όμορφα στην στάση προσοχής να με φωτογραφίσει η Ιστορία.

Τα  μεταπτυχιακά μου  έχουν τίτλους «Διοίκηση  και Ηγεσία» για να αναρριχηθώ κάποια στιγμή στις θέσεις ξεπουλημένων διευθυντάδων, ζηλεύοντας τις offshore εταιρείες τους. Δεν κατάφερα ως τώρα το ποθητό. Κι έτσι ξεκίνησα έναν πόλεμο υπέρ πίστεως και πατρίδας με τον εαυτό μου, πληγώνοντας τους άλλους με επιθετικές κι αμυντικές στάσεις ζωής, με κλειστά σύνορα Εαυτού, με κλειδωμένες τις πόρτες των δωματίων, με αμπαρωμένες τις σκέψεις, με διακριτικές εξομολογήσεις στον ψυχολόγο, μα ποτέ δεν τα λέω όλα. Ούτε όσα ξέρω, ούτε όσα νιώθω, ούτε όσα συμβαίνουν. Πάντα αποκρύπτω αυτά που λένε πως δε λέγονται.

Δίπλα στο σπίτι μου έχω συρματοπλέγματα κλειστών συνόρων και ένα κέντρο φιλοξενίας.  Είμαι εγγονή μιας γιαγιάς που είχε μόνιμα το σπίτι της ανοιχτό. Άλλα χρόνια, θα μου πεις. Όχι. Απλά άλλοι άνθρωποι! Μαθημένοι αλλιώς, γιατί ήταν η δεύτερη γενιά των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν εδώ. Ρίζωσαν. Τώρα το χωριό είναι ο τόπος τους. Το υπερασπίζονται. Το πονάνε.

Μετά από χρόνια στο χωριό όταν ήρθαν οι τσιγγάνοι, όλοι τα βάλανε μαζί τους. Κλέφτες είναι. Θα ρημάξουν την περιοχή. (Πάντα έχεις κάτι να πεις για τους ξένους που έρχονται.)
Συγχώρα με, μα πιο μεγάλους κλέφτες από τους πολιτικούς δεν έχω δει! Ποτέ δεν σε είδα να κάνεις κάτι γι΄ αυτό, πέραν από το να συζητάς μεγαλοφώνως και μετά να τους ψηφίζεις, μπας και σώσεις το τομάρι σου με καμιά θεσούλα ή καμιά εξυπηρέτηση. Κλέφτικα δηλαδή! Κλέφτης κι εσύ, λοιπόν!.. Ο συνεργάτης του κλέφτη, κλέφτης είναι!..
Οι τσιγγάνοι έχουν κάτι μαγικό. Ζουν μέσα στην κοινωνία, μα χλευάζουν το σύστημα και ακολουθούν ενστικτωδώς την Ελευθερία, ακόμη και με το τίμημα της επιδεικτικής περιθωριοποίησης.

Έπειτα ήρθαν οι μετανάστες. Τρίβανε τα χέρια οι εργοδότες. Φτηνό εργατικό δυναμικό, ανασφάλιστη εργασία. Πέσανε τα μεροκάματα. Το σύστημα τους εκμεταλλεύτηκε επαρκώς. Η κοινωνία της απλής γειτονιάς τους ενσωμάτωσε πλήρως. Το μαγικό σχολείο έκανε πάλι το θαύμα του!
Ξέρεις, το λατρεύω εκείνο το μικράκι που όταν η δύσπιστη μαμά το ρωτά:
«Στο σχολείο έχετε ρωσάκια κι αλβανάκια;»
«Όχι… μόνο παιδάκια!» απαντά το μικράκι!

Ύστερα ήρθε η κρίση. Πήραμε μεταπτυχιακά, διδακτορικά, μα οι δουλειές πια λίγες. Μας έπιασε  ένας κανιβαλισμός για το ποιος θα επικρατήσει πού και αρχίσαμε να υψώνουμε κι άλλα τείχη. Το μεγάλο Εγώ, έναντι του Εσύ, Αυτή, Αυτός. Παλεύουμε να υποβαθμίσουμε ο ένας τον άλλο για να επικρατήσουμε εμείς. Κάποιοι για να ξεφύγουν το φάγωμα,  αποτολμήσανε το μεγάλο βήμα. Μετανάστευση. (Ποτέ δε γλιτώνεις το φάγωμα!) Φύγανε κυρίως προς Γερμανία, που μόνιμα εκτιμά τα νέα, φτηνά εργατικά χέρια. Ο μεγάλος θεούλης τα έφερε βολικά ώστε οι Οικοδεσπότες, που με την ευρωμπότα τους πατάνε την Ελλάδα, να φερθούν όμορφα στον μετανάστη Έλληνα εργάτη που η χώρα μας εξάγει. Ο έξυπνος Έλληνας, πέρασε τα έξυπνα σύνορα της Μέρκελ. Ευτυχώς δεν είναι καλοκαίρι, γιατί αν είχε προλάβει να κάνει τα μπανάκια του κι έφευγε μελαμψός, ίσως τον περνούσαν για Σύριο που προσποιείται τον Έλληνα και δεν του επέτρεπαν την είσοδο στη Μεγάλη Γερμανία. Η εργατιά βέβαια δεν έχει σύνορα. Είναι η παγκόσμια κινητήριος δύναμη αυτού του κόσμου. Δυστυχώς συντηρεί το κεφάλαιο και τα κέρδη του και η παγκοσμιοποίηση της επιτρέπει μόνο πού και πού να θυμάται την πατρίδα της Δίκαιης Μεταχείρισης, εξαγνίζοντας με επαναστατικά τραγούδια -έστω στιγμιαία- την παγκόσμια εκμετάλλευση.

Η μάνα του Έλληνα μετανάστη , έμεινε στο χωριό. Αυτή η Γυναίκα που καίγεται για το αν κουράζεται το παιδί της, αν τρώει καλά, αν κοιμάται, αν στεναχωριέται, αν του λείπει η πατρίδα, αυτή η Μάνα μαγείρευε μήνες για τους πρόσφυγες της Ειδομένης και τώρα προσφέρει στο κέντρο φιλοξενίας στην ταξινόμηση ειδών πρώτης ανάγκης και στη διανομή τους. Τον κάθε ξενιτεμένο τον βλέπει παιδί της. Και ξέρει πως δίνοντας ένα  κομμάτι ψυχής στο άνθρωπο που έχει ανάγκη, κάποιος θα βρεθεί να δώσει ένα κομμάτι δικής του ψυχής στο παιδί της που ‘ναι μακριά.
Κλήση στο Skype. Η ηλικιωμένη Γυναίκα έμαθε να χειρίζεται την νέα τεχνολογία που καταργεί τα σύνορα. Διασχίζει ελεύθερα γεωμετρικά μήκη και πλάτη και φτάνει στο παιδί της. 

Ο Νους ταξιδεύει. Ολoνών. Το κορμί περνά ελέγχους  και στα τελωνεία κόβεται η πορεία του.

Κάνε ένα βήμα πίσω τώρα. Απομακρύνσου αρκετά από την εικόνα και κοίτα το σενάριο από μακριά. Άνθρωποι πηγαινοέρχονται στη σκηνή. Σε πρώτο, δεύτερο ή τρίτο πλάνο. Σπίτια χτίζονται ή γκρεμίζονται. Εταιρείες ιδρύονται ή πτωχεύουν. Χώρες εξοπλίζονται ή αφοπλίζονται. Η Γη πωλείται κι αγοράζεται. Κάτι εφευρίσκεται, κάτι ξεπερνιέται. Σύνορα κλείνουν ή αναπροσδιορίζονται. Οι θεοί των ανθρώπων και το φεγγάρι μόνιμα στη θέση τους. Δεν διαταράσσεται η ηρεμία τους. Ο γαλαξίας ασύνορος, όπως ο Νους.

Πέρα από τα σύνορα, πέρα από το σενάριο της παγκοσμιοποίησης, υπάρχει η Ζωή, που δεν χωρά μέσα σε ιθαγένειες, ταυτότητες, θρησκείες, εθνότητες, σύνορα, περιορισμούς.

Η Ζωή είναι το Αερικό που δε φυλακίζεται και πάντα σε βάζει στον πειρασμό του διλήμματος για να δει αν θα πάρεις το μέρος της ή αν θα μείνεις κομπάρσος που παπαγαλίζει μονολόγους που οι άλλοι του φυτεύουν στο μυαλό.

Η φύση του Ανθρώπου δεν είναι η ζωώδης κτηνωδία του Επιβιώνω επί πτωμάτων, είναι η απάντηση που δίνει το μικράκι:

«Στο σχολείο, στη γειτονιά, στη ζωή έχουμε μόνο παιδάκια»… που σαν μεγαλώσουν είθε να γίνουν Ελεύθεροι Άνθρωποι κυνηγώντας την Ευτυχία πέρα από τα σύνορα κάθε ορατής κι αόρατης φυλακής!...







Κυριακή 17 Απριλίου 2016

Κάστρο..





Τις στιγμές απουσίας
χτίζω.
Κάθε χτύπος καρδιάς 
και νεκρού χρόνου
ένα θεμέλιο 
κι ένα ακόμη άγριο σκαλοπάτι
πιο πανοραμικό να γίνει
το Κάστρο.

Σκαλίζω το βράχο
να πάρει το σχήμα του Υποφέρω.
Κλειδώνομαι μέσα
και διορίζω δράκο τον Πόνο
να με φυλά
μην το σκάσω
και παραδοθώ ξανά.

Μαζεύω τις περιουσίες
σκάβω στ' απαγορευμένα μου δωμάτια
για όσα δεν ανακαλύφθηκαν ακόμη
και δίπλα τους
κρύβω τα κλεμμένα.

Κρύβομαι κι εγώ.
Θησαυρός γίνομαι.
Μύθος της φήμης του Υπάρχω,
μιας και μόνος
δεν Υπάρχει  κανείς
μέχρι να τον ανακαλύψουν
ξανά.

Όταν θα ρθεις
έλα πετώντας
μην σύρεις το βήμα ασθενικό
πάνω στο δρόμο.
Δεν υπάρχει δρόμος πια.

Όταν θα ρθεις
έλα Βασιλιάς
με όλο τον καλπασμό της Ψυχής σου.

Έλα Θεός
που αντέχει να δημιουργήσει 
τον Εαυτό του από την αρχή.
Οι δράκοι μου δεν προσκυνούν 
ανθρώπους.

Κι αν έχω χτίσει τόσο ψηλά
το Κάστρο μου
μην παραιτηθείς.

Εσύ ευθύνεσαι 
για το υψόμετρο της μοναξιάς μου
που αργείς να επιστρέψεις
κι όσο αργείς
όλο πιο καλά κρύβω τον Εαυτό μου.


_____________







Sebastião Salgado - When the mind isn't blind..

Στον τοίχο του 2ου ΓΕΛ Γιαννιτσών είναι γραμμένο με σπρέι το σύνθημα:
"The eyes are useless when the mind is blind"

Μπροστά σε όσα εθελοτυφλούν τα μάτια μας, εστιάζει ο φακός του Σεμπαστιάο Σαλγκάδο.

Ενόψει όλων όσων συμβαίνουν αναρωτιέμαι:

Αν ο Σεμπαστιάο Σαλγκάδο ήταν εδώ, με το φακό του στραμμένο πάνω μας, τι τίτλο θα είχε το άλμπουμ με τις φωτογραφίες που θα τραβούσε από τις ζωές μας;
Ας το σκεφτούμε, γιατί οι Ζωές μας δεν είναι απλά ένα στιγμιότυπο στην αιωνιότητα, αλλά αβίαστα αποτελούν έναν αναπόσπαστο κρίκο της Ιστορίας. Μαύρο κεφάλαιο; Γκρι; Λευκό; Βρώμικο; Επαναλαμβανόμενο μοτίβο μιας προβλέψιμης αλήθειας;


Δεν είναι μόνο όσα χάνουμε. Είναι η Ζωή, που δεν μας συγχωρεί όταν την ξεπουλάμε κι όταν πηγαίνουμε κόντρα στη Φύση της.


Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Εμπόριο



Χαρτογραφώντας τις φλέβες του
βρήκε αρτηρία καθαρής σκέψης
και με το επιχειρηματικό του πνεύμα 
την μοσχοπούλησε 
στους εμπόρους των σκληρών παραπλανήσεων
για προσωπική τους χρήση
χωρίς την ειδοποίηση όμως
πως η διαύγεια εθίζεται μόνο
στον ελιγμό του ανόθευτου Νου.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Έγκλημα Πάθους



Ένας άντρας κάθε βράδυ έπιανε την γυναίκα του να κοιμάται με άλλον εραστή.

Το πρώτο βράδυ την έπιασε στο κρεβάτι με τον φόβο του.
Η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Ως το πρωί, του γέννησε ένα σωρό φοβίες.

Το δεύτερο βράδυ την έπιασε με έναν του εφιάλτη.
Η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Ως το πρωί, του γέννησε ένα σωρό αγρύπνιες.

Το τρίτο βράδυ την έπιασε με το θυμό του.
Η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Ως το πρωί, του γέννησε ένα σωρό εκρήξεις.

Το τέταρτο βράδυ την βρήκε αγκαλιά με το θάνατο.
Η γυναίκα έμεινε έγκυος.
Ως το πρωί, του γέννησε ένα σωρό τύψεις
και όλες είχαν κληρονομήσει στο βλέμμα
την αφοσίωση στον πατέρα τους.







Ο Άντρας μου πέθανε στον πόλεμο


Σαν χθες θυμάμαι
φορούσε γκρίζο βλέμμα
και μία πανοπλία εγωισμού
το δάχτυλο οπλισμένο
ακουμπούσε στα μηνίγγια
κι ο άνεμος χαροπάλευε
δίνοντας αναπνοές στη νηφαλιότητα του Νου.

Σε μία στιγμή άπνοιας
λύθηκε το φιμωμένο της παράνοιας στόμα
κι ο στρατηγός ψιθύρισε πυρ..
Υπνωτισμένα σχεδόν
όπως κάθε στρατιώτης
πυροβόλησε πολεμώντας τον εαυτό του
τινάζοντας στον αέρα
τον Άντρα
που ερωτεύτηκε ο άμαχος εαυτός μου.

Έμεινα να κοιτώ.
Ένα κουβάρι φόβοι, σάρκες και σκιές.
Αιμορραγούσε ο Νους του.
Ξεχύθηκαν κατά πάνω μου οι εχθροί του.
SOS
εδώ μία Γυναίκα κι ένα Κορίτσι
άμαχος εαυτός.
Σώπασαν οι πυροβολισμοί
έχει κι ο πόλεμος την ηθική του.

Έμεινα να κοιτώ.
Το δάχτυλο του νεκρού τεντώνεται
προς το μέρος μου.
-Θα ρθω για σένα.

Εγώ δεν πεθαίνω όμως.
Νίκησα τους δαίμονες μου
πριν συστηθώ στους δικούς σου
κι αν μ άφηνες να τους μιλήσω
θα έληγε ερωτικά αυτός ο θάνατος
κι εσύ
ίσως μπορούσες να με ζήσεις.






Τρίτη 12 Απριλίου 2016

Τάξη και Ασφάλεια



Είμαι καλή, είμαι όπως πρέπει να είμαι. Όχι όπως ειλικρινά με χρειάζεται η ανάγκη και η αγωνία του κάθε μαθητή στην τάξη μου, μα όπως το Υπουργείο θέλει τον κάθε υπάλληλό του. Τρέχω να βγάλω την ύλη, προσπερνώ τις σιωπές των μαθητών μου μονολογώντας "τί καλά παιδιά που είναι! τί υπάκουα!", ενώ η σιωπή τους στην πρώτη εμβάθυνση σημαίνει απουσία. Κάνω μάθημα στα σώματα των μαθητών που πάντα είναι παρόντα στην τάξη. Δεν κάνω μάθημα στο μυαλό τους. Τα μάτια κοιτούν στον πίνακα και σε μένα που απαγγέλλω καλά το ποίημα. Τα χέρια γράφουν, αντιγράφουν, γεμίζουν τετράδια. Ο νους φυγάς. Δεν τον συλλαμβάνει κανείς. Το αγκίστρι με το οποίο εξοπλίστηκαν  οι καθηγητές της σύγχρονης εποχής είναι μικρό. Τα ψάρια μεγάλωσαν. Δεν πιάνονται πια. Και το ξύλο επιτρέπεται αόρατα, αν είναι να μαστιγώσεις την ψυχή του ανθρώπου. Μα οι παιδικές ψυχές δεν υποτάσσονται. Δεν. Τα ψάρια αμολύθηκαν σε ωκεανούς που ούτε τους βάζει ο νους του ανθρώπου. Ψιλιάστηκαν πως το νόημα των πραγμάτων είναι πιο μακριά από τον χώρο όπου διεξάγεται αυτό το πείραμα.Τα Υποκείμενα του πειράματος το σκασαν, ενώ οι επιστήμονες έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι εν εξελίξει η διαδικασία.

Παρατηρώ τα ρούχα τους, τη στάση του σώματος, τον τρόπο που οργανώνουν ή δεν οργανώνουν τις τσάντες τους, μα δεν μπορώ να δω την προβολή της ψυχής τους στο βλέμμα. Μηχανικό βλέμμα, μηχανικής παρουσίας. Είναι εδώ. μα λείπουν. Οι αίθουσες απέκτησαν επιτέλους τάξη κι ασφάλεια. Κανείς δεν αυθαδιάζει. Κανείς δεν κάνει φασαρία. Τέρμα οι ωριαίες, τέρμα οι καταγραφές στο ποινολόγιο, τέρμα οι τιμωρίες. Τα άδεια σώματα δεν δημιουργούν πρόβλημα. Δεν έχουν φωνή. Δεν έχουν αντιρρήσεις. Υπακούν βουβά στις επιταγές του κάθε καθηγητάκου, ο οποίος αυταπατάται νιώθοντας πως έχει τον έλεγχο της τάξης. Οι μαθητές το χουν σκάσει από το σχολείο. Τα παιδιά το 'χουν σκάσει από το σπίτι και κανείς δεν πήρε χαμπάρι πού τριγυρνούν τόσες εξεγερμένες Ψυχές! Πού διαδηλώνουν Ζωή? ή μήπως δεν διαδηλώνουν? ή μήπως ζουν σε άλλη διάσταση όσα η πραγματικότητα τους στερεί?...

Το 45λεπτο πέρασε. Έκανα καλά τη δουλειά μου. Παρέδωσα το επόμενο μάθημα. Χτύπησε κουδούνι. Βγήκαμε διάλειμμα. Ξαναχτύπησε κουδούνι. Μπήκαμε στην αίθουσα. Όλα κυλούν ρολόι. Επιτέλους τάξη κι ασφάλεια.Τα άδεια σώματα δεν δημιουργούν πρόβλημα.

Μόνο ο απολυμένος επιστάτης που περνά πού και πού έξω από το σχολείο, κι  έχει μνήμες άλλης εποχής, αναρωτιέται "Πού να πήγαν αλήθεια τα παιδιά?" παρόλο που βλέπει τα σώματά τους στο χώρο να κινούνται.

Οι υπόλοιποι, καθηγητές και γονείς, προσποιούμαστε πως δεν καταλάβαμε τίποτα.





Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Διαπίστωση



Το σκίτσο είναι του Γιού μου, που ξέρει να εμπνέεται από το ελάχιστο.


Ακόμη κι αν ρημάξουν τη ζωή σου
οι λωποδύτες
τη Γνώση δεν μπορεί να σου την κλέψει κανείς.

Το να γνωρίζεις να χειρίζεσαι ένα μηχάνημα
ένα σύστημα
ένα εξάρτημα αυτού του Γιγαντιαίου Κόσμου
είναι άχρηστο αν
σου αρπάξουν το μηχάνημα
το σύστημα
το εξάρτημα.

Το να μάθεις να χειρίζεσαι τη Δύναμη του μυαλού σου
είναι μία Γνώση πολύτιμη
που δε χάνεται ποτέ
ακόμη κι όταν το μυαλό σου το χάσεις,
ίσως από Έρωτα.




Κυριακή 10 Απριλίου 2016

Εστίαση..


Η φωτογραφία είναι του Σεμπαστιάο Σαλγκάδο και την δανείστηκα από εδώ:
http://www.cinemag.gr/article.asp?catid=38364&subid=2&pubid=130019062



Ταξίδευα χρόνια
προς σ' αυτό το αχανές
σεληνιακό θα λεγες τοπίο
που στην κάθε σφαιρική ματιά
είχε να εξιστορήσει
τόμους ανείπωτης ιστορίας
κι εγώ
ημίτυφλη εκ γενετής
έστρεψα το ποίημα
στο ένα χαλίκι
που τρύπησε την γυμνή πατούσα
του μυαλού μου
σαν αγκάθι
που ήθελε να φυτέψει στο βήμα μου
έναν κήπο από τριανταφυλλιές.





Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Αλίκη



Την εικόνα δανείστηκα από εδώ:
http://creepypasta.wikia.com/wiki/Hole?file=Dark_room_2_by_stefanie_d_f-d3j1e1f.jpg



Σ΄αυτήν την αποθήκη
με τα γόνατα αγκαλιά
σαν γιγάντια Αλίκη
που παραμύθια ξεγεννά
κάθομαι ουρλιάζω
με σιγαστήρα στη φωνή
ενόρκους να διχάζω
μ' αθώα ενοχή.

Ο μυθιστοριογράφος
συντάσσει πρακτικά
καθώς ο αγιογράφος
μου χαράζει φυλαχτά
μ' ονόματα αθώων
που δικάστηκαν ισόβια
και μορφές ψυχών
που φτερούγισαν νυχτόβια.

Με βάζουν κι υπογράφω
την απόγνωσή μου
παράφορα υπάρχω
μες στη φυλακή μου
κι ο μικρός μου ο μύθος
αυτή η αποθήκη
δεν είναι καν στίχος
παρά μία καταδίκη..
δε θ' ανακοινωθεί
στο συνήγορό μου
που έχει ταυτιστεί
με τον εαυτό μου.

Όλοι πληρωμένοι
να κάνουν αυτό που πρέπει
κι εγώ δασκαλεμένη
να κλαίω στον καθρέφτη
να με ικετεύω
να μην αυτοκτονήσω
χρόνο να ξεκλέβω
πριν λιποτακτήσω.
Σκάβουν οι αρουραίοι
κάτω απ' το σανίδι
εταίροι ευρωπαίοι
στήνουν το παιχνίδι.

Όλοι μου οι σύμμαχοι
όρνια που πεινάνε
σκύψαν στη ζωή μου
και αιμοδιψάνε
κόβω το κορμάκι μου
και τους το μοιράζω
κι ύστερα μονάχη μου
κάθομαι ουρλιάζω
κι όλο μέσα βαθαίνουνε
οι αντίλαλοί μου
και πάντα πληθαίνουνε
οι κατήγοροί μου.

Φόνος στο φόνο
αρχαία μου δίκη
ήθελα μόνο
αυτή η  Αλίκη
του μελλοθάνατου εαυτού μου
η ερωμένη
να 'ναι στον επίλογο
αθωωμένη.













Εκκολαπτόμενοι Καλλιτέχνες









 Η πρόσκληση ανέφερε ευφάνταστα: "Η εντιμότητα του προσώπου και τα χρώματα της ζωής".

Καιρό είχα να δω έντιμα πρόσωπα - συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου που κοιτώ κάθε μέρα στον καθρέφτη! Αναλογίζομαι πως εμείς οι μεγάλοι νοθευτήκαμε επιτυχώς από τις επιταγές της σύγχρονης εποχής και πουλήσαμε στους ενεχυροδανειστές την ειλικρίνεια των ρυτίδων μας.

Στις 19.20 ήμουν στο Φουαγιέ του Πνευματικού Κέντρου Γιαννιτσών. Ο χώρος γεμάτος καλλιτεχνικά αποτυπώματα των μαθητών του Τομέα Εφαρμοσμένων Τεχνών του 2ου ΕΠΑΛ Γιαννιτσών. Ένας τομέας που είχε καταργηθεί και ξαναλειτούργησε, ακριβώς για να τονίσει περίτρανα τις αυθαιρεσίες των ιθυνόντων στο πεδίο της Εκπαίδευσης.

Οι υπεύθυνες καθηγήτριες Ελένη Κορδολαίμη και Αναστασία Ευαγγελοπούλου δεν δίδαξαν απλά τεχνοτροπίες δημιουργίας στους  μαθητές τους, μα τους ενέπνευσαν ώστε να υπερβούν τους εαυτούς τους και να χωρέσουν στο κουστούμι του Καλλιτέχνη που υπόσχεται Δημιουργίες υπό το βλέμμα του σκεπτόμενου Ανθρώπου, ο οποίος κοιτά πίσω από τα σχήματα και τα χρώματα και νιώθει τους κραδασμούς της αλήθειας των πραγμάτων.

Το έχω αναφέρει ξανά, με αφορμή Μαθητικούς Διαγωνισμούς Ποίησης που έφεραν στο φως πτυχές των παιδιών που ξεβολεύουν τους μεγάλους και που καρφώνουν στο τσάκρα της παράλογης λογικής μας ένα Κατηγορώ για τα λάθη που δεν τολμάμε καν ν' αναγνωρίσουμε. Τα παιδιά είναι πολλά περισσότερα από επαναστατημένοι έφηβοι χωρίς αιτία. Γνωρίζουν πολύ καλά τί κρύβουμε στα κεφάλαια της Ιστορίας που δεν τους διδάσκουμε και το θίγουν ευθαρσώς μέσα από τον ελεύθερο λογοτεχνικό τους λόγο και μέσα από την ελεύθερη καλλιτεχνική τους ματιά.

Με παράξενα σκουλαρίκια. Ίσως με τατουάζ. Ντυμένα άλλοτε  με τα επίσημά τους ρούχα, κι άλλοτε με σκισμένα τζιν. Με τσάντες, θρανία και τοίχους γεμάτα συνθήματα, χωρίς πάλι να χωράνε την εξιστόρηση του κόσμου μέσα από τα μάτια τους.

Αυτά τα παιδιά που κατηγορούμε ως μόνιμους θαμώνες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που τους προσάπτουμε διάσπαση προσοχής, αδιαφορία, που τους αποδίδουμε την ετικέτα του απολιτίκ, που τα κατηγορούμε για ανορθογραφία... Αυτά τα παιδιά έχουν άποψη και την εκφράζουν όταν τους δοθεί κίνητρο και βήμα.

Το κίνητρο δόθηκε. Και το βήμα επίσης. Οι μαθητές μίλησαν με το Έργο τους υπό την ενθάρρυνση των καθηγητριών τους. Και σίγουρα έχουν πολλά ακόμη να πουν.

Εύχομαι η Έκπληξη που δημιουργήθηκε στις Εντυπώσεις μου από τα Έργα των μαθητών να είναι διαχρονική και μετά από χρόνια το Καλλιτεχνικό τους Αποτύπωμα να αποκτήσει τόση Δύναμη, που να ουρλιάζει μπρος στη σιωπή των βολεμένων ανθρώπων.





















Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Ο κτηνίατρος δεν ξέρει από Έρωτα!..







Ό,τι μου χεις χαρίσει το έχω ερωτευτεί σαν κομμάτι δικό σου, σάρκα από τη Σάρκα σου κι ενέργεια από την Ψυχή σου.Το φόρεσα μέσα μου και είναι πλέον κομμάτι δικό μου. Ακόμη κι αυτό το πλάσμα που μεγαλώνει μαζί μου, μα πιο γρήγορα από μένα! Σε ανθρώπινα χρόνια οι επιστήμονες λένε πως είναι ήδη 23 ετών (!), ενώ το έχω μαζί μου μόλις 18 μήνες.

Αιλουροειδές. Συνώνυμο της ανεξαρτησίας, της αυτόβουλης κίνησης, της οριοθέτησης του εαυτού του, της αιχμηρά σταθερής ματιάς που σκίζει τις ανασφάλειες, της αυτοκυριαρχίας, του αδιαπραγμάτευτου σεβασμού στην διαφορετικότητα. Δεν δέχεται να κάνει συμβιβαστικά ό,τι του πεις και δεν φορά λουρί στο λαιμό του.
Αρχοντικό πλάσμα, αν και ράτσα κοινή ευρωπαϊκή, όπως διαπίστωσε ο κτηνίατρος.

Δεν θα προσαρμοζόμουν με κανένα άλλο συγκάτοικο. Δεν είμαστε κατοικίδιοι ο ένας του άλλου. Συγκατοικούμε με μία παράξενη ισοδυναμία ισορροπώντας πάνω στην λεπτή γραμμή που χωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο. Είναι φορές που εγώ είμαι το ζώο κι αυτός ο άνθρωπος. Είναι φορές που εγώ λυγίζω και αυτός με παίρνει αγκαλιά. Είναι φορές που κλαίω, έρχεται δίπλα μου και νιαουρίζει παρηγορητικά με μία αλλόκοτη μετάφραση: "Ελα... μην κάνεις έτσι... Εγώ είμαι εδώ..." Κι άλλες φορές αδιαφορεί επιδεικτικά, σαν να φέρνει έναν καθρέφτη για να δω τα χάλια μου και μου λέει "Τί έγινε Κοριτσάκι; Πάλι θα γεμίσουμε τις λίμνες με δάκρυα; Δεν έχει αγκαλιά σήμερα. Κακομαθαίνεις! Σήμερα θα σηκωθείς μόνη σου πιο πάνω από την ομίχλη που προκάλεσες εξατμίζοντας όλη σου την αυτοκυριαρχία.."

Και μετά ζητά να φάει ή να παίξει με την μπάλα ή να απλωθεί στην αγκαλιά μου για να χαϊδεύω με τις ώρες το λαιμό του. Και δε βολεύεται αν δεν πάρει αυτό που θέλει. Αν τον αγνοήσω, βγάζει τα νυχάκια του και ορμάει πάνω μου. Μου θυμίζει όσα κάνω πως ξεχνώ. Δεν γυρίζει την πλάτη να φύγει. Δεν παραιτείται. Πολεμά ως το τέλος για καθετί  μικρό που λαχταρά η ψυχή του.

Είναι φορές που αναλογίζομαι πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ζωές και των δυο μας, αν δεν είχαμε συναντηθεί.

Και θα μου πεις: "Μα... οι γάτες είναι φτιαγμένες να ζουν έξω, κι όχι φυλακισμένες σ' ένα διαμέρισμα, με κάποιον που ισχυρίζεται πως... τους έσωσε τη ζωή από βέβαιο θάνατο, εφόσον βρέθηκαν ορφανές δίπλα στον αυτοκινητόδρομο.."

Ναι, το σκέφτηκα κι εγώ. Και με παιδεύει άγρια μέσα μου ό,τι πηγαίνει κόντρα στη φύση. Έτσι αφού ο λατρεμένος μου γάτος πάτησε στα πόδια του, τον μετέφερα στο χωριό. Αυλή, βόλτα δίχως σύνορα, κυνηγητό με άλλες γάτες, απόλυτη ελευθερία, όπως τέλος πάντων την εννοούν οι γάτες που δεν συγκατοικούν σ' ένα σπίτι με ανθρώπους! Όμως, αυτό το ιδιόρρυθμο γατί έκανε την βόλτα του, εξερεύνησε το χώρο, γνωρίστηκε φιλικά και εχθρικά με τις θηλυκές και τις αρσενικές γάτες της γειτονιάς και μετά από κάμποσες ώρες ήρθε και γρατζούνισε επίμονα την πόρτα του σπιτιού, νιαουρίζοντας με την γατίσια μετάφρασή του "Πέρασα υπέροχα. Πάμε σπίτι τώρα. Θέλω να αράξω στην κουβέρτα μου!.."

Οπότε, υπό μία έννοια, ο γάτος "Με διάλεξε". Κάθε μέρα είναι εδώ, γιατί διαλέγει να είναι εδώ. Από επιλογή του, όχι από ανάγκη. Μεγαλείο!
Κι αυτό γίνεται συνέχεια. Κάθε φορά που πηγαίνουμε στο χωριό, παίζει, εκτονώνεται, εξερευνεί, μάχεται, κυνηγά και κυνηγιέται και στο τέλος έρχεται να με πάρει να φύγουμε.

Δεν είναι κατοικίδιο, είναι συγκάτοικος.

Όπως και οι γάτες στη γειτονιά. Δεν είναι αδέσποτες. Είναι ελεύθερες. Από επιλογή τους ζουν εκεί έξω ή έστω επειδή δεν έτυχε να γνωριστούν από μικράκια με έναν άνθρωπο που θα τους χάιδευε το λαιμό με τις ώρες.

Κατάλαβες πως δεν αποδέχομαι τον όρο "αδέσποτο" για κανένα ζωντανό που κυκλοφορεί ελεύθερο στις πόλεις, στα χωράφια, στους δρόμους αυτής της, τάχα μου ιδιοκατοίκητης από τον άνθρωπο, γης. Η ετικέτα αυτή προσβάλλει την αυτοκυριαρχία κάθε ζωντανού πλάσματος, καθώς μεταφράζεται, όπως υποδεικνύουν τα λεξικά:
"αγνώστου κυριότητας"
"που δεν ανήκει σε κάποιον"

Αλήθεια; Ο γάτος μου μου ανήκει; ή μήπως του ανήκω Εγώ; Κι αν του ανήκω, δεν είμαι αδέσποτη δηλαδή;
"Ω Θε  μου,  σ' ευχαριστώ που έστειλες έναν αρσενικό γάτο να με έχει στην κατοχή του, να με νοιάζεται, να ταΐζει την ψυχή μου με όλα εκείνα τ' ανείπωτα που δεν μπορούν να συλλαβίσουν οι ανθρώποι!!!..."
ή μήπως είμαι?...  Όπως είναι κι ο γάτος μου;..  Τρελοί κι αδέσποτοι παρόλη την αγάπη?..

ΧαμοΓελάω.

Δεν ανήκω.
Δεν ανήκει ούτε ο γάτος μου.
Αγαπιόμαστε παράφορα. Ναι. Μα δεν ανήκουμε.

Άλλη  μία λεπτομέρεια ουσίας. Δεν μου ανήκει σημαίνει πως ΔΕΝ έχω δικαίωμα να προβώ σε κανέναν ακρωτηριασμό προκειμένου να τον έχω αιώνια -όσο θα ζει- ΔΙΚΟ μου.

Σε όλες τις επισκέψεις μας στον κτηνίατρο, ο καλός -για το συμφέρον του ανθρώπου -ιδιοκτήτη- γιατρός πρότεινε ό,τι προτείνει σε κάθε ιδιοκτήτη:
"Καλό είναι να τον στειρώσετε, για να μην σας φύγει. Διότι όταν τους πιάνει ο οίστρος έχουν τάσεις φυγής. Το σκάνε για να βρουν θηλυκό και γίνονται άγριες μάχες ανάμεσα στα αρσενικά, για τα μάτια μιας θηλυκιάς γάτας. Οπότε, αν θέλετε ο γάτος σας να ζήσει ήρεμα, για πολλά χρόνια, χωρίς να ταλαιπωρείται με επιθετική συμπεριφορά, λόγω των ορμών του, χωρίς να βγαίνει στο κατόπι των θηλυκών και να πέφτει θύμα των πολέμων της κατάκτησης, καλό είναι να τον στειρώσετε. Η επέμβαση διαρκεί ελάχιστα. Μαζί με τη νάρκωση, περίπου 2 ωρίτσες. Κοστίζει 50 ευρώ και μετά ο γάτος σας θα είναι πολύ ήρεμος, δεν θα έχει διάθεση για βόλτες και εσείς δεν θα ανησυχείτε για τίποτε."

"Χριστούλη μου, σκέφτηκα, ο γιατρός είναι .... δήμιος! Τί όμορφα περιέγραψε την πράξη αφαίρεσης της γενετήσιας  ορμής από το γάτο μου. Τί αβίαστα υιοθέτησε την παραδοχή πως έτσι ο γάτος θα ζήσει μία καλύτερη ζωή, εγώ δεν θα ανησυχώ μην τον ...χάσω και θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι!

Ναι... Φυσικά... Ο αποχαυνωμένα ευτυχισμένος γάτος.

Αλήθεια, σε ανθρώπινη προέκταση ζωής θα ευνουχίζατε τον σύντροφο-συγκάτοικό σας για να διασφαλίσετε πως... ΔΕΝ θα σας φύγει ποτέ???....

Ο γάτος μου δεν στειρώθηκε. Δεν ευνουχίστηκε. Τιμά με το παραπάνω τη φύση του και κάθε φορά που πηγαίνουμε στο χωριό -ναι, ψέματα δεν θα πω- τρέμει η καρδιά μου μην και το σκάσει ακολουθώντας την ερωτική μυρωδιά μιας γατούλας, αλλά τί θα ήταν η Ζωή χωρίς την συγκίνηση του απρόβλεπτου;

Μέχρι σήμερα, κάθε φορά που αφήνεται ελεύθερος, κάνει το κουμάντο του και στο τέλος της βόλτας επιστρέφει να με πάρει να γυρίσουμε στο σπίτι. Αν κάποια στιγμή δεν επιστρέψει, θα ξέρω πως κυνήγησε τον Έρωτα ώσπου να τον κατακτήσει, δεν παραιτήθηκε, δεν γύρισε από συνήθεια ή συμβιβασμό με την ουρά στα σκέλια στην ασφάλεια του σπιτιού. Κυνήγησε κι έζησε το παράτολμο και κάθε γρατζουνιά του την απολαμβάνει σαν τεκμήριο Υπέροχης και Γεμάτης Συγκινήσεις Ζωής.

Ο κτηνίατρος, λοιπόν, δεν ξέρει από Έρωτα!
Ξέρει μόνο από την ασφάλεια μιας εξαρτημένης αγάπης που φυτοζωεί κατατρώγοντας τους φόβους της.

Ο κτηνίατρος δεν ξέρει πως υπάρχουν Άνθρωποι και Ζώα που αγαπιούνται χωρίς ακρωτηριασμούς, πιο βαθιά από ό,τι αγαπιούνται οι θνητοί άνθρωποι -αγράμματοι  και σπουδαγμένοι- της ακρωτηριασμένης καθημερινότητας.

Όταν κλείνω τα μάτια και ξαναθυμάμαι τη φράση του επιστήμονα κτηνιάτρου:
"Καλό είναι να τον στειρώσετε για να μην ανησυχείτε μήπως τον χάσετε μία μέρα.."
σκέφτομαι, με αβίαστο παραλληλισμό:
η επιστημονική κοινότητα μήπως θα μπορούσε να προτείνει  να ...στειρώνονται και οι άνθρωποι για να .... μην ανησυχούμε μήπως μας φύγουν μία ...μέρα?...

Δεν είναι μαγευτικό να είναι δίπλα σου Ολόκληρος ο Άνθρωπος (Ναι, κι ο Γάτος!) και να μένει κάθε στιγμή από Επιλογή στην Απόφασή του να είναι Μαζί σου?............


Παγκόσμια Μέρα για τα Αδέσποτα σήμερα... 
Χρόνια μας Ευτυχισμένα λοιπόν και κυρίως ΟΧΙ στειρωμένα!!!
: )



Σάββατο 2 Απριλίου 2016

Εμείς, οι καλοί


Πάλι μιλήσαμε κι εμείς
για όλα εκείνα
που μιλούν όλοι.
Γράψαμε την εισήγησή μας
προς τον άνθρωπο και το θεό
ανεβήκαμε στο αναλόγιο
με την δέουσα ταπεινοφροσύνη
του αναπτυσσόμενου ερευνητή, επιστήμονα
προσποιούμενοι τους καλούς
που μείναν λίγοι.

Πράξαμε τα δέοντα
υπερασπιστήκαμε δημόσια το δίκιο
κι όταν κατεβήκαμε από το βήμα
κατεβήκαμε από το βάθρο του εαυτού μας
κατεβήκαμε στο υπόγειο
που στεγάζεται η ιδιωτική μας ζωή
κατεβάσαμε δυνατά αλκοολούχα ποιήματα
πιστοποιώντας σ' έναν τυφλό καθρέφτη
πως είμαστε άνθρωποι του πνεύματος
ποιώντας κάτι σπουδαίο
μη κάνοντας τίποτα
μέσα στη μοναξιά
που ονομάσαμε μοναχικότητα
για να δικαιολογήσουμε
τα σύνορα που περιβάλλουν το κελί  μας.

Μέσα στην υγρασία της φυλακής
θεοποιούμε τη συλλαβή
συλλαμβάνοντας την ιδέα
ενώ απλά έπρεπε να την αφήσουμε ελεύθερη
να αλλάξει τον κόσμο.

Υποκλινόμαστε στον αδαή
που μας θεωρεί ιδιοφυΐες
και ξεγελάμε την ημιμάθεια του εαυτού μας.
Ημιτελείς, όπως πάντα,
δουλεύουμε λάθος το μυαλό
σε στιγμές που έπρεπε  να δουλέψουν σωστά τα χέρια.

Υπόκλιση.
Χειροκρότημα.
Ο λόγος τελείωσε
τώρα έχει σειρά η αληθινή αφορμή
για να ξεσπάσει ο πόλεμος
ενάντια σ' όλους εμάς,
τους καλούς της γης.