Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

.........ΑΝΘΡΩΠΟΥγεννα.........




Πνιγμένη ατμόσφαιρα τόσης ευφορίας..
βαθιά φωταψία σε μάτια Νεκρά...
Όμορφες Βιτρίνες και πουλιέμαι
αγοράζομαι, ξετυλίγομαι Δώρο κι Αντι-Δωρο Ζωής...
Χέρια τρεμάμενα
κι ο Φτωχός που δεν πιστεύει στην τύχη του
με λίγα ψίχουλα Νομίσματος
αγοράζει Καρδιές και Θωπεία...

Νανούρισέ με, σαν αν είχα αιώνες ξάγρυπνη
περιμενοντας Εκεινον τον Χριστό
που με απαρνήθηκε πριν ο Πέτρος απαρνηθεί τρεις...

Χρειάζομαι Αλήθεια.
Κρυμμένη στη Βασιλόπιτα, το φλουρί μου..
Κόβω με ακονισμένη Υποψία
και πριν σκοντάψει η Κόψη στο Νόμισμα
Ολισθαίνει στο Χρηματιστήριο της ΖΩΗΣ
η τιμή της Αληθειας μου...
πού να επενδυσει η Τύχη?...

Πληγώνομαι...
Χιονίζει δάκρυα κρυσταλωμένα,
μελομακαρωμένα σιρόπια μιας δήθεν Ευαισθησίας...
ΚΛΑΙΩ να με ΔΕΙ...
ο Χριστός?...
ο Ανθρωπος?...
ο Εαυτός μου?...
ΕΣΥ?...

Απολογισμός...
Τόσα ΧΡΙΣΤΟΥγεννα να γεννιέται ο Χριστός
να βαδίζει Παραβολές και Ύμνους
να Σταυρώνεται να Ανασταίνεται ξανα...
κι ο Ανθρωπος πουθενά να χειροκροτήσει με ΨΥΧΗ
το Μέγα Σενάριο της Σωτηρίας....

Κουραστηκα...
Απαγορεύονται τα γελια...
Σβήνω τα λαμπάκια της Αγωνίας μου
αν θα πουληθω και φετος ή Όχι!...
Κατεβαινω από την Βιτρίνα, το Σανίδι, το Καλάμι μου...

Σκάρτη Πρωταγωνίστρια μιας Κάλπικης Λίρας
που ζει ένα Deja vu Δραχμής...

Απογυμνωνομαι...
Μενω αστεΓΗ, διπλα σ'ενα Δεντρο Ανθρωπινης Ρίζας...
ΜΗΝ καλαντίσεις
ΑΝ δεν εχεις σκοπό να το στολίσεις με την ΨΥΧΗ σου!!!!


Ζητείται Ανθρωπος για τα Φετινα ΑΝΘΡΩΠΟΥγεννα....

ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?????????......

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

.....Να τσαλακώνεσαι, μάτια μου......



ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Να τσαλακώνεσαι, μάτια μου...

να πετάς την ΩραιοΠοίηση του Εαυτού σου στον Καιάδα
και να αγριεύεις με γρατζουνιές την Αφή πάνω στο Χώμα της Αποτύπωσης...
Να αφήνεις να σκιστεί το ακριβό σου Ρούχο
και να ξηλωθεί το μεσοφόρι της Καρδιάς σου...
Να αφήνεις ξέπλεκα τα μαλλιά της Ζωής
κι ας οι τούφες κρύβουν την Ορατότητα του ΝΟΥ...

Να τσαλακώνεσαι, μάτια μου...
την Αυθεντία σου να πουλάς όσο όσο στο παζάρι των Ανεμων..
το γόητρό σου να κατακερματίζεις και να ταΐζεις τις ΕΣΩφωνές της Αδυναμίας σου...
να σπάς τη Βιτρίνα του High Profile
και να έρχεσαι ζητιάνος της ίδιας σου της ΖΩΗΣ
να επαιτήσεις δικαίωμα αναΔόμησης ΕΣΩχώρου Αντίληψης
γιατί η ΕξΟικείωση με το ΦΩΣ
σε καλομαθαίνει και παύεις να εκτιμάς τα ΑυτοΝόητα....

Να τσαλακώνεσαι, μάτια μου,
για να εκτιμήσεις από την Αρχή το ψεγάδι της Διαφοροποίησής σου από το Πλήθος των Ωραίων και Ακριβοπληρωμένων Ηθοποιών της ΖΩΗΣ......


Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

~Τρωτή~



Οι δανδέλες
από σύρμα
για να απλώνω τα μουσκεμένα Όνειρα
να στεγνώνει το Χώμα της Ψυχής μου...

Η χτένα
ατσάλινη
να ξεμπλέκω τις τούφες της Σκέψης,
όταν μπλέκονται οι Επιθυμίες ξεριζωμού
με τις Ρίζες της Ζωής μου...

κι όμως τα Βράδια
λιώνω το μάγμα της Φυλακής
και ηλεκτροδοτώ με Φεγγάρι
το Χορό μου...

Κι αν λυγίσω
Μίσχος το Κορμί της Ψυχής
κι ευλύγιστο αντέχει
να γέρνει στους τέσσερις Ορίζοντες
χορεύοντας
Θάνατο και Ελευθερία
Ρίσκο και Γκρέμισμα...



Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

...Ποιητής του Δρόμου...





Χώρος επισήμων.
Πρώτο βήμα προσέγγισης και ερώτηση ανακριτικής διάθεσης:

- Είστε Ποιητής κύριε? Πώς βρεθήκατε εδώ;
- Είμαι, λένε οι Συνειρμοί μου.

- Αναφέρετέ μας το Έργο σας. Τι έχετε εκδώσει?
- Γράφω από τότε που θυμάμαι τον Εαυτό μου. Γράφω στις συνειδήσεις των φίλων, των παιδιών, της Κοινωνίας που με περιβάλλει. Χαράζω με σφραγίδα επώνυμη τον αέρα που εκπνέω σε κάθε ευκαιρία συνδιαλλαγής. Γράφω συνθήματα ποιητικής ευστοχίας στο θρανίο της Ζωής. Υπογράφω αποφθεγματικούς Στίχους συμπυκνωμένης Έντασης στις χαρτοπετσές των ακριβών εστιατορίων, των φθηνών μεζεδοπωλείων και διαβάζομαι επώνυμα ή ανώνυμα, ατομικά ή μαζικά από ανθρώπους που μεθούν με Γνήσιο Ρακόμελο ή Νοθευμένη Γράπα ή με Κρασί σπάνιας συλλογής ή με σπιτικό λικέρ κλειστού κύκλου Συνεστιάσεων, όπου παρεισδύω με ψηφιοποιημένα εκτροχιασμένους συνειρμούς που ταξιδεύουν ακανόνιστα και ανεξέλεγκτα μετά τις αναρτήσεις μου. Γράφω στο περιθώριο της καθημερινής μου εφημερίδας αφήνοντάς την άθελά μου να ξεχαστεί στο καφενειο και έτσι διαβάζεται από τους θαμώνες, που άθελά τους την ξεχνούν σε άλλα πολυσύχναστα μέρη για να διαβαστεί από πλήθος υποψιασμένων ή ανυποψίαστων Πολιτών.

- Θα γίνω πιο συγκεκριμένος. Έχετε εκδώσει ποτέ κάτι;
-Όχι!
- Λυπάμαι. Δεν μπορείτε να περάσετε. Είστε Ποιητής, όσο ο Σωκράτης είναι Φιλόσοφος. Είστε Ποιητής του Δρόμου. Ταγμένος στους Ανένταχτους!!!..... Περάστε Έξω!...






Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

~Σε είχα Άνθρωπε τόσο ερωτευτεί~





Σε είχα Άνθρωπε τόσο ερωτευτεί
όταν μόνος σου κυνηγούσες Ιδέες,
όταν ψάρευες μ' ευθύνη σου χρυσόψαρα στη γυάλα του Κόσμου,
όταν άπλωνες με συνείδηση το χέρι σου 

ν'απεγκλωβίσεις το Όνειρο του Παιδιού 
απ' τις παγίδες της Άρνησης,
όταν προάσπιζες προτάσσοντας το δικό σου στήθος το Αύριο,
όταν αναλάμβανες να κυβερνήσεις την Πατρίδα σου 

στον απόλυτο βαθμό που σου αναλογεί αυτή η διακυβέρνηση,
όταν στεκόσουν υψιπέτης ακόμη και μπροστά στο Λάθος 

με μία Συγνώμη ουσίας, 
που απέκλειε την επανάληψη

και

πάνω που ήμουν έτοιμη να κάνω τα πάντα
για Σένα μες στην Τρέλα του Έρωτα
αναμίχθηκες με το πλήθος,
διαμοίρασες κι έχασες τον έλεγχο της Ευθύνης της Πρωτοβουλίας σου,
κρύφτηκε η Φωνή σου στο ποδοβολητό του κοπαδιού,
φόρεσες αΠροσωπία κι έπαψες να Υπάρχεις...


Πάνω που ήμουν έτοιμη να κάνω
τα Πάντα για Σένα μες στην Τρέλα του Έρωτα,
Εσύ Άνθρωπε
με πρόδωσες...






Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Φοβάμαι





Φοβάμαι
μην γίνει
πιο Εαυτός
το Εγώ μου
και πιο Φαντασία
το Είναι μου!!!

Η Πατρίδα μου από χαλίκι
και λάσπη
και χτιζω πραγματικότητες
μεσα στα Όνειρα...

Πραγματικότητες που πονάνε,
γιατί εκλείπει ένας Ρεαλιστής ΥπνοΒάτης Ποιητής
να τις.... εκπληρώσει εν Ζωή!...



Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

.......Ασθένεια........


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Δεν μπορώ να δω τίποτε
απ' όσα τόσο περίτεχνα μου περιγράφεις.
Εχω μία ασθένεια στα μάτια
-της Ψυχής-
και πάντα βλέπω
πίσω, πέρα, μέσα στις διαφάνειες
του ασήμαντου
και χάνω τα μεγάλα νοήματα
και τις κινήσεις των κοσμογονικών αλλαγών.

Πάντα βλέπω το ανεπαίσθητο
και χάνω το οφθαλμοφανές

πάντα βλέπω το ίχνος
και χάνω το βήμα

πάντα βλέπω το ανέμισμα της κουρτίνας
και χάνω τον άνθρωπο που πέρασε από δίπλα της.


Έχω μία ανίατη ασθένεια στα μάτια
της ψυχής,
μάτια μου.


Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

ΕΜΕΙΣ φταίμε ΓΑΜΩΤΟ... ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ...




Με αφορμή μία Αναρτηση του αγαπημένου μου Φίλου lllazaros που παρουσίασε την Προφητική Κατηγορία του Σεφέρη για την αλλοίωση της Ελληνικής Γλώσσας...

Κι όμως εξακολουθώ να επιμένω πως τα ίδια παιδιά που γράφουν με συντομογραφίες στο FB, είναι αυτα που συντάσσουν άρθρα για σχολικές εφημερίδες και γράφουν ποιήματα συμμετέχοντας σε διαγωνισμούς.

Συγχώρα με, μα νιώθω ΠΩΣ αν ΣΗΜΕΡΑ οι νέοι, και τότε η νέα γενιά του 1946 απαξίωνε τη σωστή χρήση της Ελληνικής Γλώσσας ΦΤΑΙΝΕ πρώτα οι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ άνθρωποι, που δεν ανέλαβαν να Επηρεάσουν, ΟΣΟ δύνανται να το κάνουν, την Νεολαία, συνεργατικά δρώντας με το ΔΑΣΚΑΛΟ...


ΓΙΑΤΙ ο Ποιητής να ΜΗΝ είναι στο ίδιο Πεζοδρόμιο όπου συχνάζει ο Νέος και να σεργιανίζει σε "ΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ" Ποιητών της "καλής κοινωνίας"????...

ΔΕ θα ερθει ο ΝΕΟΣ σε μας...
ΕΜΕΙΣ θα παμε στον ΝΕΟ!!!!!


ΝΑΙ , ΦΙΛΕ ΜΟΥ...

αν θες να γίνει καλύτερος ο ΚΟΣΜΟΣ
ΑΝ ΘΕΣ οι ΝΕΟΙ να μυηθούν στη ΣΩΣΤΗ χρήση της Ελληνικής ΓΛΩΣΣΑΣ
ΕΣΥ πρέπει πρώτα να τους ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΑΦΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ και να τους ΔΙΔΑΞΕΙΣ...

να τους ΔΙΔΑΞΕΙΣ..
να τους ΔΙΔΑΞΕΙΣ..
να τους ΔΙΔΑΞΕΙΣ..


ΕΙΤΕ ΛΕΓΕΣΑΙ ΣΕΦΕΡΗΣ, ΕΙΤΕ ΛΕΓΕΣΑΙ ΠΑΥΛΙΔΟΥ κι ας είσαι μία καθηγητριούλα της σειράς!!!!!!!!

αλλιώς ΔΕΝ έχεις ΔΙΚΑΙΩΜΑ, κύριε ΣΕΦΕΡΗ, να κατηγορείς τους ΝΕΟΥΣ που τσαλακώνουν τα ελληνικά.....



Λάζαρε, συγχώρα με αν παραφέρθηκα....

Σε φιλώ.....




Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

.......χειροποίητα μικρά όνειρα........



Αυθάδικα απαίτησε η Μέρα να επεκταθεί
στης Νύχτας τ' Όνειρο
και το Κορίτσι φοβήθηκε
μην και οι Επιθυμίες χάσουν το Δρόμο...

Καίγονται τα χάρτινα στο Φως Παραμύθια...

ΤυφλοΠρίγκιπες οδηγούν το Άρμα τους,
με νυχτερινές οπτικές ψηλαφίσεις,
στο χειροποίητο Τοπίο που κεντά η Ψυχή...
μα δεν αρκούν οι γήινες ταχύτητές τους
για ν' αγγίξουν το Άπιαστο.

Μην σε παραπλανεί το Θράσος του Φωτός
που αυτόκλητα παρεισδύει
ακόμη και στης Μοναξιάς τα βαθιά Σκοτάδια...
Σφράγισε τα μάτια με τα χέρια...
Απαρνήσου Μάταιους Ύπνους κάτω από τεχνητούς Ήλιους
που αυθάδικα επιχειρούν να καλύψουν το Φεγγάρι...

Πάντρεψε τις Κόρες των ματιών σου
με τους Γιούς του Σκότους
και Τυφλός μάθε να Βλέπεις επιτέλους
μέσα από θηριωδίες και συμπλέγματα Παράνομων Προτεραιοτήτων
την Αλήθεια που λάμπει
στα χέρια της Κοπέλας,
που από μικρή εκπαιδεύεται να κεντά
Φεγγάρια σε Τυφλούς Ουρανούς
Μικρής Πλειοψηφίας Ονείρων...

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

.....Ψυχανάλυση με τον.... Captain Morgan......




Ας βγάλω τις φορεμένες μου μπαλαρίνες.
Από κοριτσάκι με σφίγγουν!
ουφ!
πολύ καλύτερα τώρα.
Άλλαξα πλεύση,
μα ακόμη έλκομαι από παλιάς Σελήνης τη Δύναμη.
Είχα μπει σε έναν χορό
που άφησε απόηχο βαθύ μέσα μου
και ακόμη τις νύχτες πριν αποκοιμηθώ
σιγομουρμουρίζω το ρυθμό του.
Κάθε που ξυπνάω το πρωί
ακόμη στρίβω δεξιά για την κουζίνα
μα θα μάθω πως άλλαξε ο προσανατολισμός μου τώρα.
θα μπει στο πετσί μου η νέα τάξη πραγμάτων.
Εξάλλου πάντα ήμουν καλή μαθήτρια.
Γρήγορα έπαιρνα στροφές έλεγαν οι Δάσκαλοι.
Αλλά και πάντα υπάκουα εκτελούσα εντολές.
Τώρα μου λείπουν οι διαταγές.
ΑυτοΔιατάζομαι για να καλύψω το κενό.
Το πρωί αγουροξυπνημένη
ακόμη ετοιμάζω δύο κούπες καφέ
κι ας μην έχω κάποιον ακόμη να ξυπνήσω.
Ο δεύτερος πετιέται άθικτος.
θα το ξεπεράσω.
Εξάλλου και λόγω οικονομίας θα χρειαστεί να προσαρμοστώ στη μοναξιά μου.
Κάτι σκιές από επικρίσεις με ακολουθούν
κάθε που νιώθω πολύ όμορφη κι έξυπνη.
Κάποιος "ανώτερος" στοίχειωσε την αυτοπεποίθησή μου
και τρέχω σαν κάτι να πρέπει να αποδείξω
για να του αλλάξω γνώμη.
Κάνω μία βόλτα στο σπίτι
να σιγουρευτώ ότι είμαι μόνη.
Έπειτα κοιτάζομαι δεύτερη φορά στον καθρέφτη
και με πονηριά σταυρωτά με φτύνω!!!!
όπως, η γιαγιά μού έμαθε για να μη με πιάνει το μάτι!...
Για καλό και για κακό
έχω και τη μαμά να με ξεματιάζει ακόμη!...
όταν ξεπεράσω τα στίγματα του Κοινού μας Βίου
και νιώσω ΕΓΩ ο Εαυτός μου
ο απλός, ο όμορφος ακόμη και αγουροξυπνημένος το πρωί
τότε μου χαρίζεται το Οξυγόνο που μου λείπει....
Παίρνω βαθιά Ανάσα.
Ξεσφίγγω και τη Ζώνη Ασφαλείας που φορούσα χρόνια.
Αλλάζω λωρίδα.
Οδηγώ στην αντίθετη πλευρά της Σκέψης μου.
και βάζω στοίχημα με τον Εαυτό μου
το τελικό σκορ σ'αυτόν τον Αγώνα θα είναι
2-1
υπέρ μου.
παίζω πλέον στο δικό μου, κατάδικό μου γήπεδο.
Γυμνάζω τα Αντανακλαστικά μου μην με πιάσει ο "Επόμενος" στον ...Ύπνο
και παρακολουθώ μαθήματα Άρνησης,
γιατί τόσα χρόνια είχα μάθει μόνο το ΝΑΙ...
Δεν απολογούμαι πιά
κι ας μου ρίχνει ανακριτικό φως στα μάτια η οθόνη.
Απλά μία Ψυχανάλυση είπα να κάνω.
Και πριν πιω το επόμενο Captain Morgan
και πλοηγηθώ στο Μπαρ το Ναυάγιο
είπα να περάσω από το ιατρείο σας
να σας προτείνω αν ...
θέλατε να υποδεχτούμε μαζί το Επόμενο Παραμύθι.
Πριν ο χρόνος αρχίσει να μετρά αντίστροφα!
Οι φήμες λένε πως η πρεμιέρα του ξεκινά στις 12 τα μεσάνυχτα.
Τι λέτε λοιπόν?...


Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Η Καρδιά του Ποιητή


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πρώτη Προδοσία:
ξέφυγε της Θεϊκής Φυλακής η Γυναίκα.
Εξαπάτησε το Θεό με τέχνασμα πολεμικής φιγούρας
και χάθηκε Ελεύθερη στις συστοιχίες του Δάσους.
Ανεπιστρεπτί!

Τόση Ομορφιά
και δεν έμεινε ποιος να τη θαυμάσει!
Μία Φύση Ορφανή από ανταπόκριση...
κι ο Θεός ανήμπορος και μόνος
εμπνεύστηκε τον Ποιητή!...

Έχει λόγο πια η Φύση να πάλλεται,
να γονιμοποιεί τη Σαγήνη της με το Στίχο του,
να εναλλάσσει τις Εποχές στο ρυθμό της εισπνοής-εκπνοής του,
να Γεμίζει τα Φεγγάρια της στο βαθύ κι ακούραστο βλέμμα του,
να αδειάζει τα Ποτάμια της στις Θάλασσες των Ποιημάτων του...

Στίχο στίχο έντυσε όλη τη Γυμνή Ομορφιά της Φύσης
με Ποιήματα
κι ο Θεός άρχισε δειλά δειλά να ξαναπιστεύει στα θαύματα...

Άπλωσε ο Ποιητής κάτοπτρο μεταμορφωτικής μαγείας
κι επίγεια απεικονίστηκε η Λαχτάρα του Θεού
με Γυναίκας Νέα Μορφή...
Πιστής Ερωμένης...
της Έμπνευσης...

Πάνω της πλάστηκε νέος του Ποιήματος Παράδεισος
και ο Άνεμος ποτέ δεν αντιμίλησε στην Ανάσα της...
η Βροχή δεν είχε να ξεπλύνει ντροπές...

μα το χώμα....
πώς ν'αρνηθεί του Έρωτα την πρώτη Προδοσία
και να φιλοξενήσει νέα Ρίζα βαθιά στην πληγή του?..

Το χώμα ένωσε τους Δρόμους της Φυγής με Επιστροφές
και ταξίδεψε σε όλα τα πλάτη της Γης
τον Αισθαντικό Παλμό του Ποιητή
με δόλιο σκοπό:
να αφουγκραστεί η λιποτάκτισσα Γυναίκα τον Αμανέ του...

Κάπου,
σε μία Ανατολή που φλέγεται από ξυπόλητους χορούς,
που βρυχάται σε ρυθμούς άγριας μουσικής,
Εκείνη σκόνταψε στα πρώτα αποσιωπητικά...
χόρεψε εκτεθειμένη στα αγκάθια κάποιων θαυμαστικών...
κι ερωτευμένη πρώτη φορά εγκατέλειψε το Μύθο της
μεταναστεύοντας δίχως περιουσία,
άσωτη,
στην Πατρίδα του Ποιητή...

Νέος διχασμός:
Γυναίκα ή Έμπνευση?..
αίμα ή αέρινος παλμός?
σάρκα ή αφή στιχουργικής ευαισθησίας?
Ύφασμα που τρέμει στο ανέμισμα ή Ποιητική πλέξη που τρέμει στην ανάγνωση?...

Κλείνοντας τα μάτια ο Ποιητής
παρείσδυσε ολόκληρος στην Ανθρώπινη Αδυναμία του:
-Γυναίκα, ψιθύρισε...

και διασταυρώθηκαν τα Βλέμματα:
Φύσης,
Έμπνευσης,
Γυναίκας
...

Χειμώνιασε...
η Φύση εκδικήθηκε...
Βούλιαξε την Πανσέληνο σε μία Νεκρή Θάλασσα
και τυφλώθηκαν οι Νύχτες του Ποιητή...

Σιωπή...
Η Έμπνευση έσπειρε σιγής ακινησία
στον εσωτερικό αντίλαλο του Ποιητή...

Νεκρό Τοπίο..
κι ένα κεράκι πουθενά...

μέχρι που άναψε τα μάτια της η Γυναίκα...
λύχνος άσβεστος στο μονοπάτι προς τον Ξεψυχισμένο σχεδόν Ποιητή...
τελετουργικά βουτά ολόκληρη στο αίμα του...
Κλέβει την Καρδιά του Ποιητή
και Πανσέληνο την Καρφώνει να Μεσουρανεί στα σκοτάδια του Κόσμου...
με τον παλμό του να σείεται η Συνείδηση του Σύμπαντος
και η ηχώ να μοιράζει Αιτίες Ζωής και Θανάτου...


Κρυφοκοιτώντας ο Θεός, με χέρια-φτερά δεμένα,
Ευχήθηκε να ΜΗΝ ήταν αιώνιος...
αίμα να είχε..
σάρκα..
Καρδιά να είχε του Ποιητή
που πάλλεται και πονά..
γιατί μόνο αυτή επάξια διαιωνίζεται εσαεί...



Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

........................ Σύνδρομο ............................


Ομαλοποιηθήκαμε πλήρως...

Με μαθαίνεις,
σε προβλέπω...

Εναρμονιστήκαμε με τις Ιδιοτροπίες μας,
κι ένα τρελό πρωινό
αλαφιασμένης Εμμονής,
δίχως προειδοποίηση,
ξύπνησα το ΣύνΔρομό μου
από τις Χειμέριες Νάρκες του...

Αυτοεξορίστηκα στη σπηλιά μιας Τεχνητής Στέρησης...

Σου ξέφυγα,
Μας Ξέφυγα,
όταν η επιθυμία μου ήταν στο αποκορύφωμά της...

Με φιγούρες φθινοπωρινής υγρασίας ξεγελούσα τα μάτια,
όταν με δάκρυα ζητούσαν να σε ανταμώσουν...

Απότιστο άφηνα το αίμα μου,
όταν εμμονικά ζητούσε το οινόπνευμα του φιλιού σου...

Δαγκωμένα άγρια τα χείλη,
όταν το Στερητικό μου Σύνδρομο ψέλλιζε τ'όνομά σου...

Σκυφτή Σκέψη
όλη η Ύπαρξη,
σε ένα Ιδρυματοποιημένο Τοπίο Στέρησης
μαζοχιστικά να υποφέρει
γιγαντώνοντας το Είδωλο της Επιθυμίας...

ο Χρόνος με τις Θεραπείες σ'εύκολη πρόσβαση
κι εγώ να αρνούμαι...

Φτάνω στο Όριο που τεμαχίζει τη Νύχτα,
που θηρίο βαφτίζει τον Άνθρωπο,
και τον Έρωτα προσυπογράφει Άγριο Εθισμό...

κι όταν άρρω την Απαγόρευση
και επιστρέψω στα Πάθη μας,
ένα δευτερόλεπτο πριν σε συνηθίσω ξανά,
πάλι θα αυτοΕξοριστώ
αλυσοδένοντας τα Άγρια Ένστικτά μου
στο ΣύνΔρομο της Ιερής σου Στέρησης
με απόλυτο γνώθι σ'αυτόν...

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

.....ΕκΠυρσοΚρότηση.....




ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Στρατευτήκαμε, φίλε μου, σε σώμα ανίατης Τρέλας
και μάθαμε τα όπλα να χειριζόμαστε της Επιβίωσης
με μαεστρία ταχυδακτυλουργού,
που την Πανσέληνο μετουσιώνει σε Σφαίρα
στην κάννη των αιχμηρών ματιών...
Δολοφονούσαμε τους Εισβολείς
που ήθελαν να μολύνουν το χαμόγελο με φόβο....

μα ο Καιρός συνηγόρησε,
Εγκληματίας πολέμου,
και μάς περικύκλωσαν με αιφνιδιασμό
στο πιο καμουφλαρισμένο κρησφύγετο της Ζωής μας
και αφόπλισαν πρώτο το αγέννητο Παιδί
κι έπειτα Εμάς....

Πάνω στους Όρκους μας
βέβηλα φωνήεντα εμπρησμού, καταδίκης και σύλληψης των Ονείρων
και κάπου στο διάδρομο προς τον παράδεισο
κάτι αφόρετα Επίσημα Ρούχα... σκισμένα...
κάτι ταυτότητες, αποδεικτικά ονομάτων και πιστοποίησης πως ζήσαμε... κομμάτια...
κάτι γρατζουνιές από τα νύχια να κρατηθούμε λίγο ακόμη... ματωμένα σημάδια στο χρόνο...

κι Εμείς,
λίγο πριν χαριστούμε θυσία στο βωμό της Δολοφονικής Επίθεσης
στα θαυματουργά τους χέρια,
στραφήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλο..

Φορούσες στα μάτια το γιό μας
κι εγώ ντύθηκα το κοριτσάκι που δε γεννήσαμε ποτέ
κι αστραπιαία ερωτευτήκαμε τόσο,
που το Βέλος του Έρωτα σε ΕκΠυρσοΚρότηση
μάτωσε την Καρδιά,
που αλήτισσα
δεν έπαψε - ευτυχώς - να ερωτεύεται θανάσιμα...

τελευταίο φιλί
μία Πανσέληνος,
Σφαίρα καρφωμένη στην Καρδιά
...
και οι ΔΥΟ μας νεκροί
λίγο πριν μας δολοφονήσουν οι Εισβολείς, μάτια μου......

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

...στο Μίσχο του Ποιήματος...




Περιπλανιέμαι στο μαγικό τοπίο του S6M9S


Λουλούδι μου σε κόψανε,
μα ερπετού ιδιότητα επιβίωσης σε πότισα
και όταν κόβεσαι
διπλασιάζεσαι

και με δυο καρδιές
σπόρους παλμούς
φυτεύεις σε πλαγιές δυσπρόσιτου αγγίγματος
κι ας δωρεάν κι ελεύθερα
χαρίζεις τις αυτοκτονίες σου,
όταν στο ζητά το ΠρωτοΣέλιδο της Τυφλής Τυπογραφίας των Ενστίκτων
για να πουλήσει τις Δέκα Εντολές του ανατυπωμένες
χρόνια τώρα
με μελάνι πολυχρησιμοποιημένο
κι ας κανείς πια δεν υποτάσσεται
στην Εφαρμογή τους...
μα είναι τόσο ευχάριστο το best seller
των Θεϊκών Διαλόγων,
που προσεχώς θα "παίξει" στις Οθόνες του Μυαλού μας
με πρωταγωνιστή σε κάθε Ρόλο
την μεταμόρφωση του Ποιητικού μας Ελιγμού...


Λουλούδι μου σε κόψανε,
μα σαν ερπετό διπλασιάζεσαι

και όμορφα έρπεις πάνω στο μίσχο του Ποιήματος
για να θυμίσεις
πως έρχεται ο καιρός που οι αλληγορίες
αλλάζουν Θέση Μεταφρασμένων Νοημάτων....

η Κόλαση μυρίζει Εύα
και ο Θεός αλλάζει το δέρμα του
για να προσαρμοστεί στη Νέα Εποχή των Πραγμάτων!!




Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

~Ενστικτώδης Συλλαβισμός~



Ποιητής είναι αυτός
που ακόμη κι αν δεν έχει διδαχτεί Μητρική Γλώσσα
μπροστά στο θαύμα μιας Άνοιξης
δύναται να απαγγείλει Ποίημα
σε μία Γλώσσα στιγμιαίας Επινόησης!




Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

ΈξΟδος ΚινδύΝου




Σε σχήμα Ελευθερίας
εφαπτομενικά ξαπλώθηκα
και επόμενη Μνήμη
ένας Λευκός Διάδρομος
να σκίζει το Γαλάζιο τ' Ουρα-Νού...

Τραυματίστηκα στη Σύλληψη της πρώτης Ιδέας..
Πληγωμένο πουλί..
Πιάστηκα στα δίχτυα του κυνηγού Χρόνου
και σε αυτοκρατορικό κλουβί
Φυλακισμένη θεράπευα τις ΕΞΩπληγές μου,
ανοίγοντας άλλες στο ΕσώΨυχο...

Ώσπου το σχήμα της Ελευθερίας μου άλλαξε..
πήρε ο Φόβος το διαβήτη
και σχεδίαζε ολοένα πιο μικρούς ομόΚεντρους Κύκλους Επιβίωσης.

Τα τοιχώματα πνιγμένα σε αναστεναγμό Φυγής.
Καμία ακρόαση.
Απουσίας αναπάντεχο Κενό
κι αυτό σε αποπνικτική Συρρίκνωση.

Μικροί οι Κύκλοι μου,
τετραγωνίστηκαν σε Κουκίδας Σχήμα
και οι Τοίχοι πέφτουν πάνω μου...

Έξ-Οδος Κινδύ-ΝΟΥ μηδενικής Πιθανότητας
και οι Πληγές μου Λίμνες Φοβισμένου Αίματος..

Ώσπου στένεψε τόσο ο Χώρος
κι ο επίΓειος Εαυτός,
που στο τελευταίο ανοιγοκλείσιμο των ματιών
σε αντανάκλαση εικόνας στον Τοίχο
είδα τη Ρωγμή μου...

Ολόκληρη χώρεσα στην Πύλη του Νου
-Έξ-Οδος Κινδύ-ΝΟΥ μου-
και χάθηκα σε μια αδέσμευτη Ελευθερία
στην Άβυσσο που Μέσα μου Φιλοξενούσα...
κι ο Χώρος απλώθηκε από Έξω προς τα Μέσα
αναιρώντας το Κλουβί
τον Εαυτό
το Φόβο
και τη Συρρίκνωση...




Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

......................ΡαΚβήΛ......................



Κοιτώ ψηλά
μαλώνω
Ποιος έβαλε λόγια στο στόμα του Θεού
και Εκείνος μιλά Ανθρώπινα?...

κάτι αποκάλυψε χθες..
μικρά μυστικά...
θύμωσα...
Μη μου εκμυστηρεύεις μικρές Διαστάσεις Φωτός...
Πες μου μεγάλα Μυστικά
να γίνω συνένοχη Μαζί σου του Σύμπαντος...

Μείνε ακόμη λίγο
δεν τελείωσα ακόμη την βραδινή μου Προσευχή...
Κάτι νύχτες κρατούν μια Ζωή... ή έστω μισή...
σ'αυτά τα σκοτάδια σε χρειάζομαι κι ας είσαι τόσο Ανθρώπινος Θεός..

Ντύσου Φύλακας Άγγελος απόψε
κι ας ψάχνω τον Κακό Λύκο
ακόμη και στις Προσευχές μου...

ΡαΚβήΛ...

Ρ ροή

α το μηδέν με κουπί για ν'αρχίσει η Πλωτή Προσευχή μας

Κ το καράβι που θα μας περάσει στην άλλη όχθη

β σημάδι απείρου σε Ορθοστατική Υπόταση πληγωμένης Ζωής - η άλλη Όχθη που μας περιμένει φτιάχνοντας Αλχημείες και Βάλσαμο από τα Δηλητήρια των Καιρών που μας φιλοξενούν...

η φωνήεν Αορίστου - όλο το παρελθόν μου εσώκλειστο στο Ίδρυμα της Ψυχής μου... Ανίατα Λάθη και βουβός πόνος... μικρό μου μυστικό που Ανθρώπινα το Μεγενθύνω για να σ'εντυπωσιάσω..

Λ υγρό σύμφωνο στην Όχθη του Απείρου μας.... ατελεύτητη η Προσευχή και πού να μείνει καιρός για την Εκπλήρωση?..


δε μας χωρά η ΜΙΑ Ζωή...

Μείνε ακόμη λίγο
δεν χαράζονται ευδιάκριτα οι Πλωτοί Δρόμοι
και οι Πυξίδες μου πάντα νοθεύονται από τον Ερωτα...

μα Εσύ Θεός είσαι
και απόψε
Φύλακας Λύκος μου
όπως σε Θέλω

Εγώ, η Προσευχή και το Τραγούδι που ακούγεται εμμονικά στο Εργο της Ζωής μου..

ΡαΚβήΛ...

Μείνε ακόμη μια Ζωή τουλάχιστον......



Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Οι πιο Όμορφες διαΚοπές...



Πάντα επιστρέφεις πιο πλούσιος,
Με τις βαλίτσες πιο γεμάτες
και τον Εαυτό σου παράξενα πιο βαρύ,
αν και πιο ανάλαφρο..

Πώς γίνεται αυτό?..

Πως αδειάζεις κι όμως γεμίζεις?...
Πώς κερδίζεις, όταν απαρνιέσαι κι απομακρύνεσαι?...

Οι πιο Όμορφες διαΚοπές,
τα πιο όμορφα ΚαλοΚαίρια,
είναι Μέσα μας...



σ'εκείνο το Νησί της Φαντασίας που δε γερνά ποτέ...
που πάντα μας περιμένει με αμιγή τα χρώματά του
και το κύμα δροσερό φιλί...

Όσα χρόνια κι αν Περάσουν...
σ'εκείνο το Νησί πάντα θ'ανταμώνουμε
Νέοι και Δροσεροί
σαν τον Πρώτο Έρωτα να περιμένουμε ακόμα...


Φιλάκι Επιστροφής,
άρα... πιο πλούσιο!!!






Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Μην αποΚοιμηθείς


Μην αποΚοιμηθείς...
εχω παραμυθιού ροή στην κοίτη των ματιών μου...
Μην σε πλανέψουν οι εξωτερικοί Ψίθυροι...
Συνεργοί κι αυτοί της Επίγειας Πλάνης..

Κάθισε στο περβάζι να συλλαβίσουμε ο ένας τον άλλο..
σε απόλυτη σιγή θα ξετυλίξουμε τ'αστέρια απ' την πανοπλία τους..
Οι στρατιώτες του Σύμπαντος δε θα φρουρούν πια τα Όνειρα..
θα τα ξυπνήσουμε κι αυτά...
συνδαιτομόνες στο Τραπέζι μας,
Αφηγητές της παράλληλης ζωής
που παρασκηνιακά ανασταίναμε κάθε Βράδυ...

Σήμερα, μην αποΚοιμηθείς..
θα ζήσουμε Όνειρο...
ο Ψίθυρος θα γίνει Αρωμα..
στο είπα και χθες..

θα σκάψουμε στους πόρους του δέρματος
να βρούμε από πού αναδύεται η Ομορφιά μας..

Σχηματικά διαλύομαι..
κι όσο σκορπίζω σε θέλω ξάγρυπνο..
γύρω στα χαράματα θα κληθείς να συλλέξεις τα κομμάτια μας..

Εσύ μπορείς..
ιχνηλατικά με βρήκες στο ΜΗΔΕΝ μου
ή στο Απειρο μιας Αβύσσου..

Αν αποκοιμηθώ, ξύπνησέ με..
κράτα με σε αγρυπνία προσευχής,
στο ΑΜΗΝ επάνω να ενωθούμε με το Φεγγάρι
που καίγεται στη σκοτεινή πλευρά του..
πάντα κρυφά..
πάντα μονο του...

Όλο το Βράδυ, θα ξετυλίγουμε το Σώμα από τα κουρέλια του πολιτισμού...

Όλη τη Νύχτα, θα ξετυλίγουμε την ανέμη της Ψυχής μας...

και ως το πρωί
Άλλοι θα έχουμε Υπάρξει,
αποκομμένοι από την Πλάνη του Θολού Καθρέφτη της Επιφάνειας..

θα εχουμε καθρεφτιστεί ο Ένας βαθιά μέσα στον Άλλο...

γι'αυτο και μόνο...

Μην αποΚοιμηθείς απόψε...
όσο κι αν οι πειρασμοί νανουρίσματα υφαίνουν με χροιά αποπλάνησης....


Μην αποΚοιμηθείς απόψε...
ας ανακαλύψουμε ΠΟΙΟΙ κρύβονται μέσα μας
και τόσο Αγαπιούνται μέσα στα ... Όνειρα!!!






Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

.................σΚιά και ΆρωμΑ..............




ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

............Μυστικό.............




........Να είσαι πάντα στη σΚιά
και το Άρωμα που θα αναδίδεις
ως Ύπαρξη
να Θέλγει περισσότερο
από το Φως
στο οποίο οι άλλοι
εκπαιδεύονται.........





Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

~Φλύαρο Φως~




Ξημερωνοντας ενα πρωινό Όνειρο της άλλης μεριάς του Ύπνου μου δίπλα στις Ιερες γραφές του S6M9S


Φλύαρο Φως μου
μη μου στερείς τις μεταμεσονύχτιες Χαραυγές...
ο Νους σε μόνιμη Ανατολή
στραμμένος στο Εστιασμένο Φεγγάρι,
που εσώκλεισε στη σφαίρα του
κύκλους Φωτιάς
με συμπαγή πλέξη χειροποίητης Αλήθειας...

Πέρασαν Άγγελοι από εδω..
χθες..
με φτερά βρεγμένα...
σαν πεταλούδες βαριάς Σιωπής...

Νοθεύτηκαν με το Σκοτάδι
και βγαίνοντας από το τούνελ της Νύχτας
άλλαξαν όψη
τρομοκρατώντας τις προσευχές μου..

ΔισΥπόστατοι κι οι Αγγέλοι
και φοβάμαι..
είχα επενδύσει Φως σ'αυτους
και μου επεστρεψαν Σκοτάδι..

Γυρίζω σε Μένα..
Οικεία Φύση
και οι μεταλλάξεις της ρούχο που περιστασιακά
το έχω προβάρει στο δοκιμαστήριο της Νύχτας
με πειραματισμούς Εαυτού..

τι μου παει καλύτερα?..

και το Λευκό
και το Κατακόκκινο
και το Σκοτάδι..

μα πιο πολύ
εκείνο το Φλύαρο Φως
που ξημερώνει Χαραυγές Αναλαμπής
καταμεσίς της Νύχτας..

αφαίμαξη Φωτός..
η Πίεση των αγγείων αυξήθηκε πολύ
και η Νύχτα αιμορραγεί εγκυμονούσα Φεγγάρι Πανσέληνο
κι έναν Νου αυτόφωτο,
Ήλιο γάργαρης σιωπής
που αθόρυβα καίγεται..

Ανατείλαμε, μάτια μου?..
ή ακόμη?..
να ανοίξω τα μάτια να δω τον Ορίζοντα?



ΦΙΛΙ....ανατολής Ηλιου..



Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

...Όλα ίδια.... παραδόξως!...




Με νανούρισμα Ονείρου από Το Όνειρο που είδα χθες βραδυ


Το Όνειρο το βραδινό μιμείται Ζωή...
δεν προφητεύει...

Κοίτα πιο καθαρά..
η ΑΥΓΗ χαράζει
και όλα είναι όπως ήταν τότε,
το Πρωτο Καλοκαίρι που κοιμηθήκαμε στην άμμο..
γυμνοί από πολιτισμό, υποκρισίες, αντικείμενα..

με μόνη συντροφιά τ'αστέρια, τα κοχύλια και τα βότσαλα...

και όλη η Αλήθεια μας χωρούσε στις ατέρμονες συζητήσεις μας συντροφιά με το κρασί..

τότε...
όπως και τώρα..

ΔΕΝ άλλαξε τίποτε..
απλά άλλαξες μεριά..

κοιμάσαι αλλιώς, μάτια μου, κι επηρεάστηκαν τα Όνειρα!!!





Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

.....Θέση Εργασίας Γένους Θηλυκού!.....





Ο ψίθυρος του Θεού ακούστηκε καθώς μονολογούσε μπρος σε επεισόδια μιας πορείας ειρηνικών προθέσεων, Καταστροφικών αποτελεσμάτων, μιας μηδενικής επιρροής των πραγμάτων:

-Να σε είχα εδω απέναντι, να σε κοιτάξω κατάματα Εύα.. Αιτία του Κακού.. σαν Ανθος του Κακού.. να ήσουν εδω.. να σε δικάσω.. να σου αποδώσω τις ευθύνες αυτού του Κόσμου που καταρρέει... ΕΣΥ δίδαξες στον Ανθρωπο τι θα πει Πόλεμος, Καταστροφή, Απληστία, Παρανομία, Αναρχία και τωρα τι?.. τσιμεντένια Κόλαση χτισμένη πανω στις Κόκκινες Καρδιές που ΕΓΩ ρύθμισα να χτυπούν συγχρονισμένες με το Σύμπαν!.. κι εσύ?... εσύ προσΓείωσες την Πτήση των Αγγέλων σε μία ΓΗ φλεγόμενης επιθυμίας!.. και αντι για ΣΕΝΑ.. σταυρώθηκε ο Υιός μου!... ΕΥΑ... είσαι Ένοχη.. όσο κανείς άλλος..

αδιάλλειπτα σιγοψιθύριζε, μα με απίστευτη Γαλήνη, ο Θεός, ακόμη κι όταν απείγγειλε κατηγορίες στην Πρώτη Αμαρτήσασα..

και το Κορίτσι στριμωγμένο στην Διαδήλωση... η Σύγχρονη Εύα... που ετοιμάζεται αύριο να παρουσιαστεί για συνέντευξη σε μία Εταιρεία Αρωματοποιϊας...{ανθος του Κακού?.. ή το Άρωμα του Ρόδου?..} Τωρα δυναμικά εμπλέκεται με το πλήθος...
Κι αυτή μέσα της μονολογεί...

-Μία μέρα μάχημη λοιπόν.. η πορεία ήδη άρχισε.. η Ζωή μενει ίδια.. ο Κόσμος όλος το ίδιο... ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΔΩ ΤΕΛΙΚΑ?.... για ποιον φωναζω?... για μενα?.. για το παιδί?.. Οχι... παλι αυτοΕπιστροφή... παλι από μας για κείνους... ΤΑΧΑ πως αντιδραμε .. να εκτονωθεί λίγο η χύτρα της κοινωνικής καταπίεσης για να αποφευχθεί το μεγαλο ΜΠΑΜ... μα.. εκεινο μας χρειάζεται..ΦΕΥΓΩ από εδω..Κοιτάζω γύρω μου... ΟΛΑ μαύρα... γκρι... ΑΝΤΡΟκρατία... σε καθε πόστο... μια στυγνή εκμετάλλευση.... Η ΓΥΝΑΙΚΑ δεν είναι ετσι... ΑΝ μια ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΘΕΟΤΗΤΑ ειχε δημιουργησει τον κόσμο θα είχε εμφυσήσει το μητρικό της ενστικτό σε κάθε πλάσμα και το ποτάμι της ΖΩΗΣ θα είχε χαράξει άλλη πορεία...

Αχ... να υπηρχε "συνέντευξη" για να καταλάβεις θέση στο Στράτευμα των Αγγέλων... Θα γινόμουν Στρατιώτης!.. θα παλευα τόσο να μπω σ'αυτή τη διμοιρία!... θα ειχα ακονίσει τον Εαυτό μου... τα νύχια της Οργής μου.... τα φτερά της αισιοδοξίας μου.... και θα παρουσιαζόμουν για τη Θέση... και έπειτα... με Ιεραρχική αναρρίχηση θα... έφτανα να διεκδικήσω τη θέση του.. Θεού....

ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ...

μία μερα θέλω να προετοιμαστώ...
Μία μερα μπροστά στη Θάλασσα, με την Πανσέληνο να γράφει Ποιήματα στο νερό... Θάλασσα... Τόση Θηλυκή Ορμή... τόση Δύναμη συσσωρευμένη... τόσο μυστήριο κρυμμένο στο Βυθό της... ΓΥΝΑΙΚΑ μυρίζει... θάλασσα... κι ενας Ήλιος να έχει βουτήξει Ολόκληρος μέσα της.. Ήλιος Αρσενικός.. Βασιλιάς.. ίσως ένας Θεός αλληγορίας πνιγμένος μεσα στις ανταύγες της υγρής της αντανάκλασης....

Μαγεία... Ουσιαστικό - Θηλυκό....

Αύριο θα ντυθώ κι εγώ έτσι.... ΜΑΓΙΚΗ...
διεκδικώντας μια ΑΛΛΑΓΗ στα δρώμενα του Κόσμου... που δε βλέπω να Έρχεται αλλιώς!!!
-υπάρχει και το Ενδεχόμενο ο Θεός να ερωτευτεί την Εύα του!!!... λες?..


και πάλι ο Κόσμος Ολόκληρος κρεμάστηκε από μια κίνηση της Γυναίκας..
της Σύγχρονης Εύας, που ενσαρκωμένη ΖΕΙ μέσα σε κάθε Γυναίκα....



Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

...Γιατί ΓΡΑΦΟΥΜΕ γαμώτο???...




Ίσως να έγινα παραπανίσια αυτή τη φορά..
Ίσως εξέπληξα αρνητικά με το ΠΟΥ μπορεί να ταξιδέψει ο Νους μου καθως "κοινωνώ" κρασί από τα κείμενα που διαβαζω..

μα...

σκεφτόμουν σήμερα - όλη τη μερα ΟΜΟΛΟΓΩ...

ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΟΥΜΕ?...
Υπέροχε Ποιητή... Υπέροχη Ποιήτρια... ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΕΙΣ???


Που ειναι τα Ηθικα ΔΙδαγματά μας?...
η Υψωμένη Φωνή μας απέναντι στο ΠΩΣ και στο ΓΙΑΤΙ της πορείας που εχει παρει αυτη η κοινωνία?...

ΠΩΣ το ποίημα θα αλλαξει της ΑΞΙΕΣ στις οποίες ποντάρουν τη Ζωή τους τα νεα Κορίτσια {και αγόρια}, που προκλητικά ποζάρουν στη βιτρίνα του Facebook και όχι μονο, περιμένοντας να ΤΥΧΟΥΝ προσοχής και παρηγοριάς?..

ΠΩΣ θα αναπτύξουμε την ΚΡΙΣΗ των παιδιών, ωστε να ΜΗΝ αφήνονται ΔΙΑΤΡΗΤΑ στην Παρεμβατική και Εμβόλιμη Διείσδυση του ΚΑΘΕΝΟΣ στη ΖΩΗ τους???
Ονειρεύομαι έναν ΠΟΙΗΤΗ πανταχού ΠΑΡΩΝ....
Αορατο κι όμως παντα ΕΚΕΙ...
Με Σωκρατικές Παρεμβάσεις να ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ κοριτσιών που νομίζουν πως ... "ανοιγοντας τα ποδια" κατακτάς τον κοσμο και λύνεις προβλήματα...


Ζητώ Συγνώμη αν είμαι ΣΚΛΗΡΗ στα λόγια..

ΜΑ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΗ.....

και ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να είμαστε ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ στη γαλούχιση ΕΡΩΤΙΚΗΣ συμπεριφορας...

Σας φιλώ ... και συγνώμη αν παραφέρθηκα....







Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Πόσο μμμμμμ' αρρρρέσει ΑΥΤΗ η ΦΤΩΧΕΙΑ!!!





Πως να το κρύψω?..
το αμπελοΦιλοσόφησα!..

Πτώχευση σημαίνει να γίνω Κληρονόμος μιας Πλούσιας Ελευθερίας..
Σπάνε οι αλυσίδες της ΚοινωνικοΠολιτικής Υποδούλωσης..

freeeeeeeeee
ελευθερη... πως να το πω αλλιως?..


1. θα έχω άπλετο ΧΡΟΝΟ να οργώσω την Καλοκαιρινή Ελλάδα...

2. θα αρχίσω επιτέλους τη δίαιτα που όλο αναβάλω από ... Δευτέρα... αφού θα γίνω λιτοΔίαιτη!...

3. θα γραφτώ στο Γυμναστήριο της Ζωής καταργώντας το αυτοκίνητο και υιοθετώντας το ποδήλατο... και αντί να γίνει η Ζωή μου Ποδήλατο, θα γίνω εγω Αθλήτρια και Οικολόγος μαζι!..

4. θα Ερωτευόμαστε ΟΛΗ μερα... ΟΛΗ νύχτα... θα τρώμε Φιλί δίπλα στο διαιτητικό μας δείπνο...

5. θα αλητεύουμε ανενόχλητοι από Επαγγελματικές Υποχρεώσεις κάτω από τον έναστρο και καταγάλανο Ουρανό μας...

6. δε θα εστιάζεις στο ξεφτισμένο μου ρούχο, μα στην Κεντημένη μου με Ποίηση Ψυχή...

7. θα κοιμόμαστε αγκαλιά στο παγκάκι της Ανθρώπινης Πλατείας όπου θα μαζευόμαστε όλοι .. θα ανάβουμε φωτιά στο κέντρο της και θα λέμε Ιστορίες Παραμυθιών και Ποιησης!!!

8. θα μεθάμε με ΖΩΗ... μονο ΖΩΗ στην καθαρή μορφή της ... ΕΞΩ από Υπαγορεύσεις, Άγχη, Στερήσεις... εφόσον θα αποποιηθούμε την Ψεύτικη Ανάγκη του Υπερκαταναλωτισμού με την οποία μας Υπνωτίζουν οι ΜεγαλοΚαρχαρίες..

9. θα βρουμε τον Παλιο ΚΑΛΟ, ΓΝΗΣΙΟ Εαυτό μας που μπορεί να συγχρονιστεί με τη ΦΥΣΗ και να ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ όσο άγριο θηρίο κι αν είναι!.....


Πόσο μμμμμμμμμμ' αρρρρρρρρρεσει ΑΥΤΗ η φτωχεια!!!

ήδη ετοιμάζω Ταξίδι μοναχά για πάρτι μας...
τι θα χρειαστούμε?...

χα χα χα...


ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ κι ΕΣΕΝΑ...

τοσο απλά...
τόσο φτωχικά..
τοσο ΠΛΟΥΣΙΑ!!!




Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Κατάματα




ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Τι είναι πιο επικίνδυνο?..

οι Ιλιγγιώδεις ταχύτητες

ή

ένα απότομο φρενάρισμα
στην Οπτική Λεωφόρο
της Παραβίασης των Ορίων ταχύτητας?...



Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Να θυμηθώ....






ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Να θυμηθώ να ξεμπλέξω από τα μαλλιά
τη σκόνη της Ιλιγγιώδους ταχύτητας,
πριν εμφανιστώ στην επίσημη πρεμιέρα του Δειλινού...

Να θυμηθώ να προσπεράσω τη φθορά μου
από την τόση χρήση Εαυτού
πριν πέσω για Ύπνο δίπλα στα ακριβά μου Όνειρα...

Να θυμηθώ να ντυθώ ξανά τη Νιότη μου,
που φρέσκια πάντα μοσχομυρίζει Ερωτα,
πριν ξανοιχτώ στους ωκεανούς του Νοήματος...

Έμαθα Τυφλά να πορεύομαι στους Εφιάλτες και στα Όνειρα
και η Μνήμη μου άπραγη ξεθώριασε
και ημιδιάφανη αρμενίζει στο Μεταιχμιο
αναμεσα στο Χθες και στο Τωρα μου...

κι εγώ παντα τρεχω...
ασυγκράτητα...
σχεδόν με αυτοκτονικό ελιγμό στην πρωτη απότομη στροφή του Ποιήματος...

και όλο Ξεχνάω να Θυμηθώ όσα σημείωσα στο Ημερολόγιο της Νύχτας μου,
αφηρημένη μπρος σ'ένα λουλούδι
που ψιθυρίζει Παράξενη Ποίηση μπλεγμένη με Άρωμα Μέθης...





Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

~ΜΗΝ~






ΜΗΝ κλείνεις τα μάτια σου...

η Τυφλή Σελήνη
ικετεύει λίγο ΦΩΣ
για να πυροδοτήσει
το Ετερόφωτο Σύμπαν
από το Αυτόφωτο Βλέμμα σου....



Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Η Αγία





ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πέρασα με το βελούδινο δέρμα μου
γεμάτο εκδορές περίτεχνης επικάλυψης,
αέρινη σ' έναν πνιχτό, πυκνό αέρα
θολής γιορτής.

Συνωστισμός στο ποτάμι
όπου εξαγνίζονται οι αμαρτίες.
Του νερού η διαύγεια
με μίασμα κόκκινης πληγής
κόχλαζε νωπό χρώμα... άλικο..

Σημείο Εκτόνωσης Κορεσμένης Ψυχής
αιχμάλωτης στην Τόση Ελευθερία.

Βρήκα τις αλυσίδες,
δέθηκα
σε μία προτεραιότητα Επώνυμης Αυταπάρνησης
κρατώντας ψυχορραγούσα την Καρδιά
σε δύο χέρια παιδικής ακόμα ευθύνης...

Τόσο κουρασμένη απ' το βάρος
αδυνατώ ν' αναλάβω την ΑυτοΤιμωρία μου.

Δευτερόλεπτο λιποθυμικής απώλειας αισθήσεων
κι ένα Χέρι μού μετάγγισε θερμότητα.
Κατέλυσε την αγωνια της Ολίσθησης
στις φλέβες των αιμορραγικών μου Διαπιστώσεων.

Τόσα Λάθη...
Φτωχά μαθήματα κερδοσκόπων δασκάλων
όταν η Ψυχή ζητούσε αυθεντίες..

Σκορπίστηκα σ' ένα Παιχνίδι
δίπλα στην πραγματικότητα...
σε δευτερεύουσες πράξεις στρογγυλοποιήσεων,
χάνοντας την Κυρίαρχη Πράξη της Ζωής...

Πριν σβήσει μες στο γκρίζο η πολύχρωμη Αύρα μου
στάθηκε απέναντι στο Παρελθόν μου
η Αγία...

Διαβόλους ντυμένη
για να περάσει την Όχθη..
με σώμα εκμαυλισμένο
απ' τα αγγίγματα των Ελεγκτών...
με χείλη αιμορραγικού κραγιόν
απ'τα δαγκώματα των Όρνεων...

κι όταν έφτασε σε Μένα
ένα Βλέμμα Αμόλυντου Ουρανού
πότισε Φτερούγισμα
το ξεψύχισμα της ΕΣΩφωνής μου...


Όσα φωνήεντα είχα ξοδέψει
ακουμπούσαν νεκρά
τις Ρίζες της Φυλοβόλας μου Φλυαρίας...
Έβρεξαν τα χείλη μου
σταγόνες Βρόχινου Νερού μιας Εξομολογητικής Ψιχάλας...

κι έπειτα...
Ανάσα...

Τα θρύψαλα του Εαυτού μου
στων ματιών της τον ΨυχοΑναλυτικό Καθρέφτη
σε ταξινομημένη συναρμολόγηση
μέσα στα παιδικά μου χέρια
αναδομούν το Οικοδόμημα
που κόντεψα να προσφέρω αντιπαροχή
στον Ξοφλημένο Επιχειρηματία των Θνητών Επενδύσεων...

Με πήρε από το χέρι.
Αλώβητες διασχίσαμε
τόσο αίμα
τόσο έγκλημα
τόσο μηδενισμό

και βγήκαμε στο ΦΩΣ
να μου μάθει να μετρώ από την Αρχή
ώσπου να φτάσω ξανά
στο ΕΝΑ το Αιώνιο...







Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

~ΜΗ μ' αγγίζεις!~




Μέρες τώρα το Παιδί κρατά στην αγκαλιά του το Ποίημα...
με λυγμούς να το παρηγορήσει...
του κλέψανε οι Αναλυτές
τον Μανδύα του Μυστηρίου του...

κι εκείνο Γυμνό,
δεν ξέρει ΤΙ να προστατέψει
από τα περίεργα Βλέμματα των Περαστικών...

-Κρύψε με.... πρόλαβε να ψελλίσει...

Το παιδί άπλωσε το ΕΙΝΑΙ του...

μα ...

ΠΟΥ να χωρέσει ολόκληρο το Ποίημα?.....

οι Όρκοι της αγάπης ειναι Ποίηση...
δεν αναλύονται σε συνιστώσες...

οι Προκηρύξεις των Εξεγέρσεων είναι Ποίηση Επανάστασης...
δεν Ζυγίζεται το Βάρος τους...
Δεν αναλύεται η Πρόθεση και το Βάθος της Δύναμης που περιέχουν....
μόνο Βιώνονται..

όπως και τα ερωτικά γράμματα...

Υπάρχει μεγάλη Ταύτιση ανάμεσα στις Επαναστατικές Προκηρύξεις και στα Ερωτικά Γράμματα...

και τα δύο θελουν ΠΑΘΟΣ....
και τα δυο ΔΕΝ αναλύονται..
και τα ΔΥΟ μονο Βιώνονται...


μόνο ενας Επαναστάτης μπορεί να Ερωτευτεί με όλο του το ΕΙΝΑΙ...
γιατί μόνο αυτός μπορεί να πεθάνει για ένα Ιδανικό....
και να γράφει εσαεί συνθήματα ΠΟΙΗΣΗΣ με το Αίμα του στους τοίχους του Κόσμου...

πες μου

ΠΟΙΟΣ Κριτικός Τέχνης
θα ζυγισει την ΑΞΙΑ αυτου του στίχου????
που με γράφιτι αίματος και ιδρώτα κοσμεί το Βράχο του Μοναχικού Ταξιδιώτη?...



ΠΟΙΟΣ?..
ποιος μπορεί να αναρριχηθεί στην Κορυφαία στιγμή του ΝΙΡΒΑΝΑ του Καλλιτέχνη
για να ΔΕΙ όσα ΕΙΔΕ εκείνος
και να αναλύσει προθέσεις και στόχους
πεπλεγμένους με την Ιδιοσυγκρασία και τη Συναισθηματική Φορτιση του Ποιητή???


ΚΑΝΕΙΣ..

μπρος στον ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ
βγάζουν τα γυαλιά
πετάνε τις ψεύτικες πένες
και σκίζουν τα πτυχία και τις δημοσιευσεις σε περιοδικά ποίησης....

όλοι
λίγοι...
αφανείς
αδρανείς
άσκοποι
ανούσιοι
αδιάφοροι
μεταφραστές απλοί
των ΧΑΡΑΓΜΕΝΩΝ Νοημάτων
πανω στο Δερμα του Πολεμιστή....


Όπλο το ΠΟΙΗΜΑ
ενος ΡΙΤΣΟΥ, ενός ΤΣΑΒΕΛΑ, ενός ΚΑΒΒΑΔΙΑ
που ξεσηκώνει ΠΛΗΘΗ
{οχι μάζες...οχι όχλους}

ΠΛΗΘΗ από ατομικές Συνειδήσεις Ζωντανές ακόμα...

ΕΚΕΙ
ποιος θα τολμήσει να ρωτησει
ΤΙ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ???
...
κανεις!!!!...
απολυτως...
εξατμίζονται οι Ειδήμονες...

Μενει ΜΟΝΟ ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ..
αυτος ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ...
που γραφει ΑΚΡΙΒΩΣ ότι Βιώνει στους ΕΣΩπολέμους του...


Το παιδί κρατά στην αγκαλιά του το Ποίημα..

Όπλο... Λουλούδι...

-Μύρισέ με... αλλά μη με κόψεις!, ψιθύρισε το Ποίημα...

-Υπόσχομαι, είπε το Παιδί....

και έντυσε το Ποίημα με τον ΔΙΚΟ του Μανδύα Κρυπτογραφημένης Μαγείας...



Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

..............η Υπερ-Βολή της Ποίησης.............




Ορμώμενη από μία παρατήρηση της Υπέροχης Christina


Παλεύω με τις υπερΥψωμένες στο αμέτρητο Υπερβολές μου...
δεν μπορώ να συγκρατήσω το αχ...
και μάλλον βγαίνει σαν κραυγή, ακόμη κι όταν ψιθυρίζεται...
δε φοβάμαι πια τον αντίλαλο...
συνήθισα στα υψηλά decibel μου...
Δύσκολη Προσαρμογή,
γιατί ο Διάδρομος ήταν γεμάτος Σιγή...
κι ομως αποδέχθηκα όλα μου τα φωνήεντα..
και όρισα την Ποίηση Μέσα μου
με συγχρονισμό πάνω στον Παλμό μου......


Ποιητής δεν είναι αυτός που γράφει Ποίηση....

Ποιητής είναι αυτός που βιώνει Ποίηση...

ΑΥΤΟΣ που γράφοντας τη λέξη ΦΛΟΓΑ, σηκώνεται από το γραφείο του με εγκαύματα στο χέρι....

ΑΥΤΟΣ είναι Ποιητής....

Ευτύχημα ΣΗΜΕΡΑ να φύγουμε με εγκαύματα, που προκλήθηκαν από τη χάρτινη φωτιά..

Ευτύχημα οι Αντανακλάσεις να γίνουν Φιγούρες δίδυμης Ύπαρξης,
μόνο και μόνο γιατί η Ποιητική Υπερβολή μας τους έδωσε Πνοή...


και στο πεδίο ΑΥΤΗΣ της βιωματικής Ποίησης,
ΝΑΙ υπάρχουν και αγράμματοι κι αμόρφωτοι ποιητές..... όπως τα τσιγγανάκια!.....


ΦΙΛΙ ποιητικό..... που μόνο Βιώνεται μέσα από μία Υπερβολή Ανάγνωσης...




Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Κλέφτης Έργων Τέχνης


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Το Αγόρι ήταν επαναστάτης, αντάρτης και ατίθασο...
Γνώρισε τον Ποιητή κι ερωτεύτηκε το Ποίημα. Θέλησε να μυηθεί στη Γραφή, μα η ανώριμη και απαίδευτη Σκέψη του τον πρόδωσε.

Γνώρισε τον Ζωγράφο κι ερωτεύτηκε τον Μεταμορφωτικό καμβά. Θέλησε να ζωγραφίσει, μα η άπειρη Ικανότητά του στις προσμείξεις αποχρώσεων τον πρόδωσε.

Γνώρισε τον Γλύπτη κι ερωτεύτηκε την τελειότητα του Αγάλματος. Θέλησε να σμιλεύσει, μα η εφηβική του αδεξιότητα πάνω στη λεπτομερή κίνηση τον πρόδωσε.

Το αγόρι ήταν ανυπόμονο. Πόθησε αυτοστιγμής να ρουφήξει Φως και Ιδέα... απογητεύτηκε... Ζήλεψε τον Καλλιτέχνη. Γέννησε μέσα του απομόνωση παράνομης Δράσης. Εγκλωβίστηκε στον απόηχο της αποτυχίας.
Παιδί... που ευκολα ενθουσιάζεται και θανάσιμα απογοητεύεται....Γέννησε παραβατικότητα.

Έγινε Κλέφτης Έργων Τέχνης...

Αυτοεκπαιδεύτηκε στη μαεστρία του Κλέφτη. Βελτιστοποιήθηκε με οδηγό το Φθόνο. Διεισδυτικά κι ανώνυμα... Υπόγεια και αθόρυβα... Ανεξιχνίαστα και αδιόρατα ολίσθαινε η Σκιά του μπρος στο Έργο...

Άχρονα.. με μελέτη σχεδιασμένη σε παγωμένο στιγμιότυπο μιας κομμένης ανάσας...ευλαβικά αποκαθήλωνε το Έργο από τον Ιερό Σταυρό της Λύτρωσης του Καλλιτέχνη!...

Η Ηδονή της παράνομης Κατοχής τον παρακινούσε να μεγαλώσει η Συλλογή με της Γνησιότητες... με τα αυθεντικά αποτυπώματα... και τα πανάκριβα μοτίβα πρωτόλειας Σκέψης του Καλλιτέχνη- κι ας εμπεριείχαν ψεγάδια Τελειότητας στο πλέγμα Ανθρώπινης και Καλλιτεχνικής Δυνατότητας....

Τις νύχτες άναβε μανουάλια... με προσευχές αμαρτωλού θαύμαζε τ' άριστουργήματα...
Ένας αυτόνομος Ιδιωτικός κόσμος μες στον κόσμο.... Η Ζωή που γεννιέται, σπαρταρά, υποφέρει, μαγεύεται κάτω από το χέρι του Καλλιτέχνη, τώρα του ανήκει...
Κλεμμένη Ζωή.. πιο πολύτιμη απ' τη χαρισμένη.....

Δίπλα σε Καθρέφτες παραποιημένων Ειδώλων ζωντάνευε τα θέματα των Έργων και συνομιλούσε αιώνες με τ' αγαλματινα Σώματα της εγκλωβισμένης κίνησης.... Του πρόσφεραν Επιβεβαίωση Αξίας.... τους χάριζε Μυστικά Φυλακισμένων Επιθυμιών....

...
Ώσπου εμφανίστηκε ο Ελεύθερος Καλλιτέχνης...
αυτός που δε φυλάκιζε τα Έργα του ...
που δεν αιχμαλώτιζε την Ιδέα με κατοχυρωμένα Συμβόλαια Γνησιότητας...
που Υπέγραφε τα Έργα του αόριστα με ένα Άλφα....
Πρώτο Α....

Απαρχή..
ίσως Ανιδιοτέλεια...
ίσως Αριστουργηματική Αφιέρωση Αγνής Αποτύπωσης βΑθιάς Ανάγκης......


Εκείνος καλλιτεχνούσε, γιατί δεν μπορούσε ν'ανασάνει έξω από το Έργο...
Χάριζε το Αποτύπωμα...

και πως να κλέψεις κάτι που χαρίζεται?...

Αναίρεσε τον ΑυτοΣκοπό του ο Κλέφτης. Ως τώρα έκλεβε ότι ΔΕΝ έπρεπε να απωλεσθεί!... ότι φυλασσόταν Ιερά για να μην υποπέσει σε κλοπή!!!

Ζούσε βιωματικά δύο Ηδονές:
μία της παραβίασης των Υψηλών Μέτρων Προστασίας
και μία της παράνομης κρυφής Κατοχής...


Έβαλε σκοπό να γνωρίσει τον Ελεύθερο Καλλιτέχνη.
Έψαξε το Εργαστήρι του.
Εκείνος δημιουργούσε στην Ύπαιθρο. Μ'ένα χιτώνα διάτρητο στο Φως της Αυθεντικότητας, που συγχρονίζεται με τη Φύση των Πραγματων.... Με ένα ραβδί στο χέρι, αντί για πένα ή πινέλο...
Με καμβά και λευκή σελίδα αποτύπωσης έναν Ορίζοντα μιας Φύσης μόνιμα Εγκυμονούσας...

Πως να κλέψεις τη Φύση?....

Το αγόρι ασκήτεψε μαζί του...
Ένιωσε πως όσα κατείχε στα Υπόγεια της Παρανομίας του δεν ήταν αυθεντικότητες... ήταν προσομοιώσεις Αλήθειας.. ήταν πρώτη φτωχή απομίμηση Ζωής.....

Είδε πίσω από τα Έργα...
είδε την Ανάγκη...
είδε το Θάνατο του Καλλιτέχνη και ένιωσε πως Έξω από το Θάνατο ο καλιτέχνης αδυνατεί να Ζήσει...
είδε την Απομόνωση και την πτώση του στο Βωμό της ολοκληρωτικής Αφιέρωσης στη Μεγάλη Ιδέα...

Ένιωσε ρίγος...
τώρα πια δεν είχε νόημα η Κλοπή!
τώρα λαχτάρησε ν'αποκτήσει την Πηγή...
το Κίνητρο...
τη γενεσιουργό Αιτία των Πάντων....

Δεν πόθησε Ξένες Αιτίες...
Κλείστηκε μέσα του...
Δολοφονήθηκε από τα κλοπιμαία του..

Ξαναγεννήθηκε...
Αγνός...
Αμόλυντος...
και το Κίνητρο του χαρίστηκε αυτόβουλα...




Τότε το Αγόρι άρχισε
να γράφει
να ζωγραφίζει
να σμιλεύει


πάνω
στο Φως
στον Άνεμο
στη Φλόγα
...

και ο Κλέφτης έγινε Διάδοχος του Ελεύθερου Καλλιτέχνη.....






Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Το δέρμα σου μύριζε βροχή


Το δέρμα σου μύριζε βροχή
κι εγώ είχα διασχίσει τόσα άνυδρα Χρόνια.

Διψούσα για μία γουλιά Πίστης Αφίξεως
κι εσύ μου πρόσφερες έναν Ποταμό Ελευθερίας.

-Επέτρεψε στο Αδέσμευτο Νερό να εκτελέσει Ελεύθερα τον Κύκλο του, είπες...
κι εγώ ένιωσα το χώμα μου να πνίγεται
από μία Άνωση Απόδρασης των Υδρατμών σου
από Μέσα μου προς τα Έξω,
υπό την πίεση της Αντοχής μου.



Ήρθα ψάχνοντας Πατρίδα,
φεύγω ψάχνοντας Ουρανό
και στο ενδιάμεσο
Οδηγός ένα Κόκκινο Φεγγάρι
που ρίχνει το Φως του
στο Υδάτινο Σώμα σου,
το φτιαγμένο από Πηγές...


να πίνει η Μνήμη
κάθε που ο Καιρός στερεύει!...



Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Φιλί


ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Το Φιλί μου
γράμμα που δε γράφτηκε ποτέ,
μα ταχυδρομήθηκε άπειρες φορές
με ιδρωμένο γραμματόσημο τυραννίας
και σφραγίδα μια ανάσα
κομμένη στα δύο
να αγκαλιάζει εσαεί το μυστικό του
ακόμη κι αν τελικά
πέσει στα χέρια σου.

-----


Γράμμα το Φιλί......

Το φιλί μου συστημένη επιστολή στην εχεμύθια της Επιθυμίας σου...

Το φιλί μου γράμμα σκισμένο στα πόδια ενός Χωρισμού...

Το φιλί μου ερωτική αλληλογραφία με έναν μόνο Παραλήπτη...

Το φιλί μου γράμμα χιλιοδιαβασμένο από τις διψασμένες Αναγνώσεις σου...

Το φιλί μου γράμμα που ανοίχτηκε από... χέρια ξένα...

Το φιλί μου γράμμα σε κοινοποίηση προς την Καρδιά, τη Σκέψη και το Κορμί σου...

Το φιλί μου κρυφό ραβασάκι παράνομων Εραστών...

Το φιλί μου ανώνυμο γράμμα στη θυρίδα της Επώνυμης Αναμονής σου...

Το φιλί μου ανοιχτή επιστολή προς τις Αρχές που κυβερνούν την Καρδιά σου...

Το φιλί μου ταχυδρομική επιταγή ευτυχίας...

Το φιλί μου γράμμα ριγμένο στις φλόγες της Καρδιάς σου...

Το φιλί μου γράμμα αγωνίας στον πόλεμο των Ερωτικών Διεκδικήσεων.....

Το φιλί μου γράμμα φυλακισμένου που λάτρεψε τη Φυλακή του...

Το φιλί μου γράμμα ετοιμοθάνατου που παίρνει παράταση Ζωής με κάθε σου Ανάγνωση...

Το φιλί μου γράμμα ανορθόγραφου Έρωτα, που ρέπει στο Λάθος.....

Το φιλί μου γράμμα αρωματικό που... δελέασε τον ταχυδρόμο να το ... ανοίξει!...

Το φιλί μου γράμμα που λαμβάνεται δημόσια, για να αναγνωστεί Ιδιωτικά...

Το φιλί μου γράμμα κόκκινης περιγραφής που αποζητά τυφλές Αναγνώσεις...

Το φιλί μου γράμμα που διαβάζεται καλύτερα στο ...Σκοτάδι...




Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Love Letter





Το πάλεψα καιρό να συγκεντρωθώ για να σου γράψω. Προετοίμαζα χρόνια τη σκέψη μου. Εγώ ενηλικιώθηκα. Έγινα Γυναίκα κι όμως πάλι ο ειρμός της εξομολόγησής μου είναι παιδικός. Μαζί σου παντα είναι παιδική και εκπαιδευόμενη η Σκέψη μου. Σαν σε ημερολόγιο Πρώτου μεγάλου Έρωτα.

Σε παρατηρώ μια Ζωή. Ίσως και δύο. Αν υπήρχε προ-Γέννησης Ζωή {όπως λένε μεταθάνατον Ζωή} πάλι σε Σένα θα εστίαζα. Σε ερωτεύτηκα τόσο που σου έκλεψα το σχήμα των χειλιών σου και το βλέμμα σου. Είμαστε ίδιοι. Συνειδητά γεννήθηκα με καθΟμοίωση. Η Ζωή μου και ο Εαυτός μου σχεδιάστηκαν αυτόβουλα πάνω στο δικό σου πρότυπο.

Ταξίδεψα τόσο, τόσα χρόνια. Μακριά σου. Κι όμως, καθε στιγμή, η χροιά σου Υποβολή Καθοδηγητή στο μονόπρακτο της Ζωής μου. Κι εγώ υπνωτισμένη στην Επιβολή σου κάθομαι μαθήτρια στο θρανίο της Εμπειρίας σου να μάθω. Να ρουφήξω τα τεκμηριωμένα σου ΓΙΑΤΙ. Των λαθων σου τις διδαχές. Αν και το ήξερες από την αρχή πως θα κάνω όλα τα Λάθη που μου αναλογούν. Το ήξερες πως θα παραβλέψω πολλά απ'όσα μου είπες, μα το βλεμμα σου παντα μου έλεγε πως μ' αγαπάς βαθιά. Σαν προέκτασή σου.

Είσαι ο μοναδικός Άντρας που με οραματίστηκε στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της Ζωής. Ακόμη παλεύω με τις προσδοκίες σου. Ακόμη σκαρφαλώνω σε Στόχους κι Όνειρα και πάντα θα θέλεις κάτι παραπάνω από Μένα.

Είσαι ο μοναδικός Άντρας που απογύμνωνες τα παιδικά μου παραμύθια, γιατί ήθελες με λιθαράκια ρεαλισμού να χτίσω μια Παραμυθένια Ζωή Διασφάλισης και Ευτυχίας.

Είσαι ο μοναδικός Άντρας που με θέλει Ευτυχισμένη χωρίς να ζητά μερίδιο από τη χαρά μου, γιατί ξέρεις πως ολοκληρωτικά σου ανήκουν οι Απογειώσεις μου, διότι εσύ γέμισες το Χέρι μου με εισιτήρια Ταξιδιού.

Είσαι ο μοναδικός Άντρας που έχει δομήσει ένα ολόκληρο Σύμπαν Σκέψης κι Αφοσίωσης γύρω μου. Είσαι ο μοναδικός Άντρας που πίστεψε πως μπορώ να δεχτώ μετάγγιση αρσενικής πυγμής, χωρίς να χάσω τη θηλυκότητά μου. Με μύησες στη μαθηματική αυστηρότητα κι εγώ την εμπλούτισα με την παιδική μου τρέλα. Μου εμφύσησες τη Μεθοδολογία Επίλυσης των Προβλημάτων της Ζωής, την Αρνηση Παραίτησης, την Επιμονή, το Όραμα πέρα από την Πρώτη Επίτευξη. Σχεδίασες στον Ορίζοντα της Ζωής μου Στόχο με Ομόκεντους κύκλους. Κάθε που πετύχαινα μία περιφέρεια Στόχου, με εκπαίδευες για την επόμενη.

Είσαι ο μοναδικός Άντρας που τόλμησε να σηκώσει το χέρι του... πάνω μου. Κλείνω τα μάτια και η Ορμή της Νουθεσίας σου ακόμη αντηχεί με υπόγεια βοή σεισμικών δονήσεων Εντός μου.

Είσαι ο Μοναδικός Άντρας που Ερωτεύομαι δίχως αναστολή από τη Ζωή ως το Θάνατο.


Μπροστά στο Οιδιπόδειο υπάρχει ένα - {μείον} που αντιμεταθέτει τα Φύλλα.


My heart belongs to daddy


Το κοριτσάκι σου...




Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Γειά σου Φίλε - Σύγχρονη Εποχή





Γειά σου Φίλε...

όσο μικρή κι αν είμαι κι απόψε, κατάφερα να βρω τρόπο να έρθω πιο κοντά σου...

Είναι που τα κείμενα ταξιδεύουν. Έκοψα εισιτήριο και ανέβηκα κι εγώ στο καράβι με ρότα το Παρασκήνιο της Σκέψης....

Απόψε λέγε με Αελίτα....
είμαι η μικρή πρωταγωνίστρια του Διηγήματος "Νέα Εκκίνηση", γραμμένο από εκείνο το τσιγγανάκι που τριγυρνά αδέσποτο παντού...
Το κείμενο βρίσκεται ν'ανθίζει στο ΑΝΘΟλόγιο που κυκλοφορεί ήδη από τη Σύγχρονη Εποχή....

...γιατί το συναίσθημα δεν έχει πατρίδα... και αν μεταναστεύει, μεταναστεύει από την καρδιά μου για να ριζώσει στη Δική σου....


Με εκτίμηση

Αελίτα - το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια.....



http://www.paper-bookland.gr/books.asp?action=publisher&pubID=99


~Κόντεψα...στο Ποίημα~







Τίποτε δεν δημιουργείται από το τίποτε...
Τα γράμματα ορατίζονται Πνεύματα και Δυνάμεις αόρατες..
η Μάγισσα
στο Νου σου πρώτα αναδύθηκε
από μετουσίωση Ανάγκης για εξώκοσμη επαφή
και έτσι άνθισαν τα κλαδιά του Στίχου σου....

Το βλέμμα της Ψυχής μου άδραξε το πιο μικρό κι εύθραυστο,
λύγισαν οι Αντοχές του,
το βαρος μου γονιμοποιήθηκε με το χώμα της πρώτης αυγής
στη γραμμή του Δικού σου Ορίζοντα...
και συλλήφθηκε ο φονιάς μου σαν έμβρυο
που λαχτάρησε να γεννηθεί
στο ΜεσοΔιάστημα δύο στροφών Μελοποιημένης Ποίησης....

κι εγώ κόντεψα Μάγισσα να γίνω
λίγο πριν ταραξεις τα νερά της Οπτικής μου Αυταπάτης
και με προσγειώσεις με μία απουσία Ειδώλων,
που απεγνωσμένα τα ζητούσα
για να νιώσω Υδάτινα Ευπροσάρμοστη στις Ποιητικές σου Εμμονές....

Μέσα σε ραγίσματα τυφλής Σιωπής
έχασα τον απόηχο της Σκέψης σου.....

Παρά λίγο να συγχρονιστούν Γραφή κι Ανάγνωση....
μα το βότσαλο της Ευχής
με ομόκεντρους Υδάτινους Γαλαξίες
με εκθρόνισε από το Ποσειδώνιο Βασίλειό σου
και ρωτώ με αθόρυβους πνιγμούς:
"Εγκλωβισμένη ποια βασίλισσα Κυριαρχεί των Νοημάτων?.."

Σαν στερηθώ την Ελευθερία μου
πώς να προκαλέσω σεσμικές ρωγμές στο Υπέδαφος της Σκέψης σου?....

Λευτέρωσέ μου τις Λέξεις,
από το Τίποτε πως να πιαστώ
όταν η Ανάγκη μου ζητά τα Πάντα?...





Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

~Small Reflections of Love~




Reflections που γεννήθηκαν μέσα σε ένα Φιλί της Υπέροχης Ρεγγίνας



Όταν σε κοιτάζω,
μέσα από αντανακλάσεις
στα μάτια σου βλέπω εμένα...

Όταν σε φιλάω
μέσα από το παιχνίδι
μου επιστρέφεις το φιλί μου....

είναι που τόσο σε ερωτεύομαι
ώστε μέσα μου υπάρχεις
έχοντας δικό σου κάθε δικό μου
κι εγώ ξαναμοιράζομαι ότι σου χαρίζω...



Κυριακή 1 Μαΐου 2011

~Παράξενος Μάης~





Από μία παράξενη Άνοιξη που ανθίζει στον MeLoDy


Τρυπήθηκε στο μέρος της καρδιάς..
το φίδι την περπάτησε ολόκληρη
Έρημος απλώθηκε
στην Περιπλάνησή του για Πατρίδα...

Τότε γεννήθηκε το πρώτο Ποίημα..
Λύκου ουρλιαχτό,
Υδάτινος συρριγμός Φιδίσιας Αθωότητας...

Ανάγκη να ξεφύγει η περιπλάνηση από τους Φράχτες του ΜΗ..
να απλωθεί ο Ήχος, το Άγγιγμα, η Φωτιά
στο ασύνορο Κορμί της,
που επιτρέπει τον Παράξενο Μάη
μ' επέλαση να κυριαρχήσει...

Μικρό το Δάσος,
καταμεσίς της Ερήμου,
κατασπαράχθηκε το χώμα του
από ρίζες Αιχμηρού Ανθους
με μίσχο
το πολλαπλασιασμένο Φίδι της ΑρπαΓής
..


Παράξενος Μάης...
Ανθίζει το ερπετό στον αέρα...
ελίσσονται τα ρεύματα Φωτός...
κι Εγώ μικρή ... μεγάλη
μισή ... ολόκληρη,
αθώα, πονηρεμένη Άνοιξη σε γυμνό Ξημέρωμα...

Σε παρακαλώ μην σταματήσεις τη μουσική μέσα σου
εκεί χορεύει ο Μάης μου
και το Ρίγος με ελιγμό αργεντίνικου Τανγκό
τυλίχθηκε στο Λαιμό μου,
με ασφυκτικό δέσιμο γόρθιου δεσμού...

Τα Άγρια μπλέχτηκαν με τα Αθώα
και ο Μάης βωμός συγκερασμού
φωτιάς και άκαυστης Ύλης που θελει να γίνει στάχτη...

Ολισθαίνει η Άνοιξη
και το ποίημα ίχνος συρμού
κάτω από το βαρύ σώμα των Φιδιών
που το δηλητήριο νοθεύουν με νέκταρ...

Παράξενος Μάης...
Ποτάμι το Φίδι
πνίγεται το κορίτσι στην Ορμή...
και ο Ήλιος λιποτάκτης,
αρσενικός συνωμότης,
φέρνει κατακλυσμούς
να βαθύνουν οι πνιγμοί...

Μέσα τους να μην επιβιώσει τίποτε,
παρά το Αγκάθι...
που όσο αγγίζει το Δέρμα της Επιθυμίας
γλυκαίνεται...
Βελόνα Εμβόλιμου Παραδείσου...

Χαμογέλα μου...
να πιάσω τον Παράξενο Μάη
στο γλυκό δηλητήριο των Χειλιών σου...


Κυριακή 24 Απριλίου 2011

~Προσεύχεται η Γυναίκα~



Από έναν περίπατο στο ξωκκλήσι του Δημήτρη Κάρμα


Προσεύχεται η Γυναίκα....

Κοίτα..
τα τραγούδια δραπέτευσαν...
οι αγγέλοι μόνιασαν με τους δαίμονες...
ο καιρός γαλήνευσε
και μία παράξενη Σιγή
παραμονεύει το ΑΜΗΝ της............


Προλαβαίνουμε να κρυφτούμε στο Υπόγειο της Φυγής...

η Γυναίκα κοντεύει να εκπληρώσει τις προσευχές της!!!

Φυλάξου.............................


Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

~Καλή Ανάσταση Καρδιάς~





Με ξέρεις..
δε βολεύομαι στις Συνήθειες..
δε χωράω στο μανουάλι να κάψω τη Σκέψη μου..
καίω το Ναό...
καίγομαι κι εγώ μαζί....


Βγήκα στο προαύλιο της Εκκλησίας του θεού των Ανθρωπων..
εκεί που τελούνται οι μεγάλες Προσευχές...
τα Τάματα..

εγώ, ακόμη και μέσα στις φλυαρίες μου,
ζητούσα Ουσίες...
λίγα λόγια, πολλές πράξεις..

Τα Ποιήματα σμιλεύουν τη Σκέψη..
η Σκέψη εκκολάπτει την Πράξη του Αύριο,
όταν το Αύριο θα γίνει Σήμερα....


έτσι πορεύομαι...
Ανάπηρα περιθωριακή σε ένα πεζοδρόμιο θρυμματισμένο
από τα Έργα της Πολιτείας,
που πασχίζει να οικοδομήσει Συνειδήσεις,
ενώ θάβει στα θεμέλια τον Άνθρωπο..

Δεν πήγα εκκλησία...
δεν νηστεύω...

Δεν παίζω θέατρο,ούτε δράμα, ούτε κωμωδία...
Γυμνή Ψυχή συγκινούμαι με τα Πάθη του ΘεΑνθρώπου
που απλώνει το Χέρι και ζητιανεύει στην Πλατεία Καραϊσκάκη...

Ματώνω μπρος στη θέα των δύο πτωμάτων στην Ομόνοια στις 21.15, ημέρα Παρασκευή 15 Απριλίου 2011,
καθώς ο θάνατος δεν καταγράφηκε ούτε στα πρακτικά της Αστυνομικής Διεύθυνσης
{ίσως μόνο εδώ, σε μία ταπεινή γωνιά ηλεκτρονικού περιπάτου}..

Εγώ ανάβω κερί σε ένα πεζοδρόμιο φτώχειας
στη Μνήμη Ανθρώπων ενός Κατώτερου Θεού..
εκεί που ο Γολγοθάς λίγες φορές οδήγησε στην Ανάσταση...


Καλή Ανάσταση Καρδιάς Σε Όλους μας...
Ανάσταση Καρδιάς......



----------

{θα απαντήσω στα σχόλια των προηγούμενων αναρτήσεων....
Ο ληστής Χρόνος δεν μου άφησε ούτε μία δεκάρα Χρονικής Παράτασης...
αλλά θα επιστρέψω και θα δικαιώσω την Αγωνία μου να συμπληρώσω τη Σκέψη σας,
που απλόχερα μου καταθέσατε...}


Κερί αναμένο, το φιλί, σαν Υστερόγραφο Ανάγκης......