Από μία παράξενη Άνοιξη που ανθίζει στον MeLoDy
Τρυπήθηκε στο μέρος της καρδιάς..
το φίδι την περπάτησε ολόκληρη
Έρημος απλώθηκε
στην Περιπλάνησή του για Πατρίδα...
Τότε γεννήθηκε το πρώτο Ποίημα..
Λύκου ουρλιαχτό,
Υδάτινος συρριγμός Φιδίσιας Αθωότητας...
Ανάγκη να ξεφύγει η περιπλάνηση από τους Φράχτες του ΜΗ..
να απλωθεί ο Ήχος, το Άγγιγμα, η Φωτιά
στο ασύνορο Κορμί της,
που επιτρέπει τον Παράξενο Μάη
μ' επέλαση να κυριαρχήσει...
Μικρό το Δάσος,
καταμεσίς της Ερήμου,
κατασπαράχθηκε το χώμα του
από ρίζες Αιχμηρού Ανθους
με μίσχο
το πολλαπλασιασμένο Φίδι της ΑρπαΓής..
Παράξενος Μάης...
Ανθίζει το ερπετό στον αέρα...
ελίσσονται τα ρεύματα Φωτός...
κι Εγώ μικρή ... μεγάλη
μισή ... ολόκληρη,
αθώα, πονηρεμένη Άνοιξη σε γυμνό Ξημέρωμα...
Σε παρακαλώ μην σταματήσεις τη μουσική μέσα σου
εκεί χορεύει ο Μάης μου
και το Ρίγος με ελιγμό αργεντίνικου Τανγκό
τυλίχθηκε στο Λαιμό μου,
με ασφυκτικό δέσιμο γόρθιου δεσμού...
Τα Άγρια μπλέχτηκαν με τα Αθώα
και ο Μάης βωμός συγκερασμού
φωτιάς και άκαυστης Ύλης που θελει να γίνει στάχτη...
Ολισθαίνει η Άνοιξη
και το ποίημα ίχνος συρμού
κάτω από το βαρύ σώμα των Φιδιών
που το δηλητήριο νοθεύουν με νέκταρ...
Παράξενος Μάης...
Ποτάμι το Φίδι
πνίγεται το κορίτσι στην Ορμή...
και ο Ήλιος λιποτάκτης,
αρσενικός συνωμότης,
φέρνει κατακλυσμούς
να βαθύνουν οι πνιγμοί...
Μέσα τους να μην επιβιώσει τίποτε,
παρά το Αγκάθι...
που όσο αγγίζει το Δέρμα της Επιθυμίας
γλυκαίνεται...
Βελόνα Εμβόλιμου Παραδείσου...
Χαμογέλα μου...
να πιάσω τον Παράξενο Μάη
στο γλυκό δηλητήριο των Χειλιών σου...
