Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Ενεργειακή Υπογραφή.....





Το Έργο Τέχνης που κοσμεί την ανάρτηση είναι κλεμμένο από τον σύνδεσμο που ακολουθεί, και οφείλω, σαν μικρό ανθρωπάκι κι εγώ να αναφέρω την ΕΠΩΝΥΜΙΑ της Πηγή μου:

http://www.tumblr.com/search/surreal%20universe



-Αυτή η καταπληκτική ζωγραφιά είναι της Αννούλας!... Σήκω Αννούλα να σε δουν οι συμμαθητές σου!

Η Αννούλα, μόλις 3 ετών, φοιτά κανονικά στον Παιδικό Σταθμό της Οδού Ψαλιδίσματα, εκεί όπου ο άνθρωπος ξεκινά να μαθαίνει επίσημα πώς να ξεχωρίζει από τους άλλους, πώς να δουλεύει για να αναδείξει τον εαυτό του, πώς να κλέβει την παράσταση, πώς να κερδίζει τις εντυπώσεις. Η Αννούλα είναι πολύ καλή μαθήτρια. Ακούει τη δασκάλα και τη μαμά της που την δασκαλεύει από το σπίτι "Να είσαι η καλύτερη της τάξης!", που σε ελεύθερη μετάφραση υποσυνείδητων υποτίτλων σημαίνει "μην αφήσεις κανέναν να είναι πιο πάνω από σένα".
Η Αννούλα ψηλώνει κάθε φορά που η κυρία διαλέγει να επιδείξει στην τάξη τη δική της ζωγραφιά και πάντα βάζει τα δυνατά της, ακόμη και ζωγραφίζοντας διαστημόπλοια, αν και τα μισεί, εφόσον είναι πέρα για πέρα γήινη. Ο Θωμάς είναι καταπληκτικός στα διαστημόπλοια, μα πάλι η Αννούλα ξεχωρίζει, γιατί ο Θωμάς δεν τραβά ίσιες γραμμές, και ζωγραφίζει με μία ιδιόμορφη τεχνική μουτζουρώνοντας σχεδόν αδέξια το χαρτί, ώστε στο τέλος να προκύψει το ονειρικό σκάφος που τον ταξιδεύει στο Σύμπαν. Και, δυστυχώς γι' αυτόν, ο Θωμάς ποτέ δεν υπογράφει τα έργα του.

Οι φοιτητές πληρώνουν τα συγγράμματα της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας και συμπληρωματικά γνωρίζουν πως στην "μαύρη αγορά" των σημειώσεων κυκλοφορούν καλογραμμένα σπιράλ από επιμελείς φοιτητές με επιχειρηματικό πνεύμα, φυσικά με την επωνυμία τους στο εξώφυλλο, όπου μπορεί ο καθένας να τα προμηθευτεί με την ανάλογη αμοιβή, που ο φοιτητής μοιράζεται με το φωτοτυπάδικο της Μελενίκου.

Παρόλο που όλοι μας νομίζαμε πως όλα έχουν ερευνηθεί, έχουν ειπωθεί, έχουν ανακαλυφθεί ή έστω τα είχε υποψιαστεί κάποιος πριν από μας, αυτή η Έρευνα που προσφάτως δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό "Επιτεύγματα Επιστημόνων" πραγματεύεται το πρωτόγνωρο και φυσικά είναι εργασία ενός μεταπτυχιακού φοιτητή, που το όνομά του αναγράφεται με ψιλά γράμματα στην τελευταία παράγραφο της εισαγωγής, ενώ το όνομα του επιβλέποντος καθηγητή φιγουράρει με γραμματοσειρά επιβολής δίπλα στον τίτλο της εργασίας. Κατοχυρώθηκαν τα πνευματικά δικαιώματα εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Στο αμφιθέατρο του Α.Π.Θ θα πραγματοποιηθεί μία έκθεση φωτογραφίας από ερασιτέχνες φωτογράφους, φοιτητές των σχολών, με θέμα "Ανώνυμη Ματιά"... Ο φωτογράφος καλείται να δει τη Ζωή με άλλα μάτια από αυτά που εκπαίδευσε μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων. Καλείται να υπερβεί τους τυποποιημένους κανόνες φωτογράφισης, να ανακαλύψει γέφυρες ανάμεσα στο μικρόκοσμο και στο μακρόκοσμο και με γυμνό φωτογραφικό φακό, με γυμνό μάτι και χωρίς εξοπλισμό να ανακαλύψει το σωματίδιο του Θεού, χωρίς άλλον επιταχυντή από αυτόν του Νου. Ο μόνος κανόνας είναι πως τα Έργα θα αναρτηθούν ανώνυμα. Η τρελή καθηγήτρια που σκαρφίστηκε την ιδέα την παρουσίασε στον Πρύτανη εγγράφως, ζητώντας παράλληλα να παραχωρηθεί το Αμφιθέατρο για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της εκδήλωσης. "Αν εμφανιστεί έστω κι ένας συμμετέχοντας θα υπογράψω ολογράφως για να διατεθεί το αμφιθέατρο" απάντησε αποστομωτικά ο Πρύτανης.

Γέλασε μέσα της η καθηγήτρια. Τόσα χρόνια από την έδρα των εισηγήσεων, προεκτείνει το μάθημα σε μύηση των φοιτητών σε μία Τρέλα που ξεπερνά την ματαιοδοξία των αξιοθρήνητων ανθρώπων, υπερβαίνει τα ονόματα, διαγράφει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο "Με λένε, Σε λένε" και το τμήμα της ολόκληρο είναι ένα Υπερβατικό Ον που μόνη του ταυτότητα έχει το Ενεργειακό του Αποτύπωμα...

200 Αιτήσεις Συμμετοχής. "Το αμφιθέατρο θα αποδειχθεί μικρό!" σκέφτηκε η Τρελή. "Απέναντι είναι το Αλεξάνδρειο!" τόλμησε να καλπάσει ο λογισμός της με ένα σάλτο ελιγμού σαν εκείνα που πραγματοποιούσε ο Γκάλης το '87 πριν ακουστεί από τα μεγάφωνα το The Final Countown. Παρουσίασε στον Πρύτανη τις συμμετοχές. Στα λεπτά που εκείνος έμεινε σαστισμένος τον αποστόμωσε "Δεν το θέλω το Αμφιθέατρο. Είναι μικρό. Θα κάνω αίτηση στο Δήμο Θεσσαλονίκης για το Αλεξάνδρειο Μέλαθρον".... "Είσαι Τρελή" της απάντησε ο πρύτανης..... "Γι' αυτό επιβιώνω εδώ μέσα" απάντησε και φωτογράφησε την μικροαστική του νοοτροπία, με μάτια που γυαλίζουν.... εκείνα του Τρελού!...

Οι κυριούλες της σειράς με τα πτυχία πολλών επιπέδων επιμόρφωσης και των επώνυμων ερευνών επισκέφτηκαν πρώτες την Έκθεση. "Ανώνυμα Έργα!... Τί κρίμα να μην αποδοθούν βραβεία και έπαινοι στους Καλλιτέχνες με την τόσο ιδιαίτερη ματιά!... Και ποιος διοργανώνει τελικά την εκδήλωση?..."

Εμφανίστηκε ο εκπρόσωπος του Δήμου.
"Ο Εμπνευστής φυσικά επέλεξε να διατηρήσει την Ανωνυμία του. Η πεποίθησή του είναι πως τα γήινα έργα, εικαστικά, λογοτεχνικά, αρχιτεκτονικής, οφείλουν να έχουν Υπογραφή, όπως οι Αιτήσεις, οι Υπεύθυνες Δηλώσεις, τα Πτυχία, ... Τα συμπαντικά Έργα δεν έχουν ανάγκη από γήινες υπογραφές φιλόδοξης ματαιότητας. Τα συμπαντικά Έργα φέρουν Ενεργειακό Αποτύπωμα της Ψυχής που τα δημιούργησε. Η Ψυχή είναι Ενέργεια και ταξιδεύει άφθαρτη στο ΧωροΧρόνο.... Στο παρόν ΧωροΧρονικό στιγμιότυπο μπορεί να ντύθηκε με το οποιοδήποτε ανθρώπινο όνομα... Τί νόημα έχει σε μία Διαχρονική Δημιουργία μία προσωρινή υπογραφή?... Τί παραπάνω πληροφορίες θα προσφέρει για την Νιρβάνα στην οποία εισήλθε ο Νους για να συλλάβει και να υλοποιήσει την υπερβατική αυτή Ιδέα?....."

Κανείς δεν ξαναρώτησε "Ποιος υπογράφει εδώ?"...

Η Τρελή Καθηγήτρια πήρε σύνταξη λόγω ασθένειας.... Πέθανε όπως πεθαίνουν οι άνθρωποι.... φθαρτή, ευάλωτη, αναλώσιμη... Η Ενέργειά της όμως ξεπέρασε το φράγμα της πεπερασμένης Πατρίδας του Ανθρώπου και πλέον Φωτογραφίζει Αστέρια, Κομήτες και Γαλαξίες, γνωρίζοντας πως ο Μεγάλος Καλλιτέχνης που τα δημιούργησε παραμένει Μέγας Ανώνυμος και Άμορφος, ακόμη κι αν ο ανθρωπάκος για να νικήσει το Φόβο του Αγνώστου τον ονόμασε θεούλη και του έδωσε ανθρώπινη μορφή και χαρακτηριστικά....







Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Υπερωρίες...




Το Εικονο"γραφείο"  μου εκλάπη από εδω:
http://www.gettyimages.com/detail/photo/surreal-writer-royalty-free-image/158326970



Κάθομαι στο γραφείο
υπάλληλος καλωδιωμένης απόδοσης
ελέγχομαι από το σύστημα
και εξυπηρετώ τους σκοπούς του
πληρώνομαι για να τρέχω με τα δάχτυλα
πάνω σε χιλιόμετρα πληκτρολογημένων εγγράφων
μα οι προϊστάμενοι ποτέ δε φαντάστηκαν
πως όταν σε σκέφτομαι
σμήνη άγριων πεταλούδων
το σκάνε από το στήθος μου
ανακατεύουν τον μουχλιασμένο αέρα του κλειστού χώρου
και τα μαλλιά μου
βελούδινες τρυφερότητες
μπλέκονται στα δάχτυλά μου
και σβήνουν με τη γλώσσα
τα ορθογραφικά λάθη του συστήματος
από όλες τις εκτυπώσεις του μυαλού μου
αφήνοντας μόνο τ' όνομά σου
χαραγμένο με την λεπίδα του ματιού μου
παντού
με την Ανορθόγραφη Γραμματική του Έρωτα
που υπερβαίνει τα Αξιώματα των μαθηματικών
και διδάσκει στον κόσμο
πως ο μόνος Εργοδότης
είναι ο Εμπνευστής της Ύπαρξης,
Εκείνος που σε πληρώνει με νομίσματα Ευτυχίας
και ποτέ δεν θα του αρνηθείς
ούτε μία Υπερωρία Ζωής!...










Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

ΔιΚαίωση..




Οι Συμπαντικές Συντεταγμένες της Φωτογραφίας:
http://imgarcade.com/1/space-love/



Όταν σε χάνω
όλη η σκόνη του σύμπαντος
γεμίζει τη ζωή μου
μ' άχρηστα αντικείμενα
με περιττές διαδικασίες
και νεκρά κύτταρα συναισθημάτων
ενός οργανισμού σε αποσύνθεση
άμορφη ύλη
εκατομμυρίων ετών
Εγώ
και βαθαίνω στο νεκροταφείο
της Μαύρης Διαστημικής Τρύπας
που γεννιέται στο κέντρο του μυαλού μου
ένα κενό με ρουφά
και όταν σε χάνω
χάνομαι... χάνομαι... χάνομαι
με δίχως αντίλαλο απουσίας
οι θάνατοι δεν έχουν στόμα
μόνο μάτια που κοιτάνε φοβισμένα...

Όταν έρχεσαι
δεν υπάρχει σκόνη
τ' αντικείμενα που αγγίζω
έχουν αισθήσεις και μ' ερωτεύονται
οι Reflections του Εαυτού μου πολλαπλασιάζονται
στο κάτοπτρο του Μυαλού σου
από τις πηγές μου αναβλύζουν
ερωτόνια
που δημιουργούν το σύμπαν από την αρχή
κι Εγώ
ασχημάτιστη ύλη
εκατομμυρίων ετών
ξαναγεννιέμαι -πρώτη φορά έτσι-
και συνεχίζω γύρω σου τον Συμπαντικό Χορό μου
από εκεί που τον αφήσαμε πριν λίγο...

Λίγο.
Δεν ξέρω πόσο διαρκεί.
Μαζί σου
ενοποιήθηκε ο Χρόνος
με το Συναίσθημα,
εκείνο που κάνει τους Ανθρώπους Αιώνιους.


-----------------------------------------




Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Υπότιτλοι Αρχής...


Το πρωί ανατέλλω
χαϊδεύω τη γάτα
με φιλάω στον καθρέφτη
-ναι, μ΄αγαπάω τα πρωινά-
καλημερίζω τους γείτονες
χαμογελάω στον τροχονόμο
-ανθρώπινα-
είμαι ανοιχτή στα παιδιά
δεκτική προς όλους
-καλοπροαίρετα, δεν περιμένω επιστροφές-
συνεργάζομαι με τους συναδέλφους
είμαι συνεπής στις προθεσμίες
εμπλέκομαι με πολλά
στέλνω mail
οργανώνω εκδηλώσεις
παρακολουθώ τηλεδιάσκεψη
ενημερώνομαι
διαβάζω βιβλία
γράφω στο περιθώριο
διαβάζω κείμενα φίλων
κι ενίοτε σχολιάζω
ποτέ δε θα με δεις με εφημερίδες
εκτός τις σχολικές
ποτέ δεν παρακολουθώ τηλεόραση
μόνο κινηματογράφο
-τα λεφτά μου δεν φτάνουν πια-
τα μεγάλα θέματα τα συζητώ
με τον ζητιάνο στο δρόμο
με το παιδί
με την γιαγιά στο χωριό
ποτέ με τον δήμαρχο
ποτέ με τον βουλευτή
αυτοί δε συγκρατούν το μικρό σου όνομα
εκτός κι αν θέλουν να σε χρησιμοποιήσουν
ή να σε βλάψουν.
Με ξέρει με το μικρό μου η ταμίας στο σούπερ μάρκετ
η κυρία στο φούρνο
όλοι οι γονείς των μαθητών μου
ο συντονιστής της συνάντησης εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ
εχθροί και φίλοι
μα το όνομά μου ποτέ δεν είχε τόση αξία
όση όταν το προφέρεις
η μέρα μου δεν έζησε τέτοιες κορυφώσεις
όπως όταν είναι να σε δω
η στιγμή μου ποτέ δεν έπαιρνε παράταση ευτυχίας
η ευτυχία μου ποτέ δεν έπαιρνε παράταση ζωής
και όταν κάποιες νύχτες με σκοτώνεις
ξαγρυπνώ ως το πρωί από το θάνατο
και σε κοιτάζω αθόρυβα
καθώς κοιμάσαι αγκαλιά με το άψυχο κορμί μου
που σαν από θαύμα
όσο το αγγίζεις επιμένει να αναπνέει...

Το πρωί ανατέλλω
με τον ίδιο τρόπο
μόνο και μόνο για να Δικαιώσω το Θαύμα
που διαρκώς ποντάρει επάνω μας...









Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Μυστήριο...






Είναι δύο Άνθρωποι 
που ο Ένας έχει μέσα του 
το μυστικό του Άλλου. 
Ο μόνος τρόπος 
να ξεκλειδωθούν τα Μυστήρια 
είναι το Ολοκληρωτικό Φιλί.... 
όπου η Γλώσσα του Σώματος 
αγγίζει την Ψυχή.....






Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Αγράμματοι...



Μη με ρωτάς
γιατί μείναμε αγράμματοι.
Είναι που δεν ανακαλύψαμε
το αλφάβητο των συναισθημάτων.

Πήρα μία γάτα.
Μου διδάσκει
αφή και γουργουρητό.
Πράγματα ξένα ή απαγορευμένα
στο σχολείο.

Πήρες έναν σκύλο.
Σου διδάσκει
ανθρωπιά.
Πράγμα ξένο ή απαγορευμένο
στην κόλαση.

Μη με ρωτάς
γιατί μείναμε αγράμματοι.
Είναι που έχουμε μητρική μας γλώσσα
τη γλώσσα των ανθρώπων.

Πήρα μία γάτα
πήρες ένα σκύλο
μα όσο φοράμε στον λαιμό μας
το κολάρο του αφεντικού
αγράμματοι θα μένουμε
όπως τόσα χρόνια μένουν οι ανθρώποι.











Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Lego...




Η φωτογραφία, Δομικό Υλικό, παρμένη από εδω:
http://www.pinterest.com/pin/344666177706045830/



Το πιτσιρίκι εδώ και ώρα είναι κλεισμένο στο δωμάτιο. Ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος και μετά κενό. Απύθμενη ησυχία.
Η μητέρα κολλά το αυτί της στην πόρτα. Δεν ακούγεται άχνα. Αποπειράται να την ανοίξει να δει τί συμβαίνει.
Τα Lego είναι σκόρπια στο δωμάτιο. Παντού. Κομματάκια δομικού υλικού. Το πιτσιρίκι στο κέντρο, ακίνητο κοιτάζει επίμονα τα Lego του και δεν αποσπά την προσοχή του με τίποτε.
Η μητέρα κοιτάζει επίμονα και για ώρα το παιδί. Προσπαθεί να καταλάβει τί σκαρώνει. Εκείνο εστιάζει στα Lego.
Περνά ώρα... πολλή...

Η μητέρα χαμογελά και λέει:
- Παιδί μου, αυτό που σχεδιάζεις να φτιάξεις δε χωρά σε τούτο το δωμάτιο. Βγες στην αυλή και χτίσε εκεί όσα ονειρεύεσαι...

----------------------------------------------------------

Πες μου ποιο είναι το δωμάτιο, 
και θα σου πω ποια είναι η αυλή...
Πες μου με ποια Lego καταπιάνεσαι
και θα σου πω τί σκαρώνεις...




Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Προτίμηση...


Η Πατρίδα της Φωτογραφίας: http://annmei.deviantart.com/art/Broken-doll-262320676


Ο κόσμος, μικρή μου,
σε προτιμά καθώς σπαράζεις
ουρλιάζοντας αθόρυβα στο χαρτί
με κείνη την πολιτισμένη σου ποίηση
χωρίς να πλημμυρίζεις με αίμα
την πλατεία
το πεζοδρόμιο
τη διασταύρωση,
χωρίς οι κατολισθήσεις της ζωής σου
να παρεμποδίζουν την κυκλοφορία
προς το κέντρο της πόλης,
χωρίς να ηχορυπαίνεις
με κραυγές φιμωμένης αλήθειας
τα ήσυχα φθινοπωρινά του απογεύματα.

Ο κόσμος, μικρή  μου,
σε προτιμά ακρωτηριασμένη να έρπεις
πίσω από το τζάμι μιας απομόνωσης,
να σε δείχνει με το δάχτυλο
χειροκροτώντας την επιμονή σου
κι ενθαρρύνοντας την πτώση σου.
Σε θέλει πάνω στη σκηνή
για να συγκρίνει την θολή ευτυχία του
με την ομίχλη του μυαλού σου.

Ο κόσμος, μικρή μου,
σε θέλει ν' αργοπεθαίνεις
-μακριά απ' τη γειτονιά του-
και να νιώθει φιλεύσπλαχνος
την ώρα που σε λυπάται...

Κι αν κάποια στιγμή
αποδράσεις απ' το σενάριο
με τα ίδια του τα χέρια
το θάνατό σου θα επισπεύσει
γιατί αμφισβήτησες
τη θεωρία των ψευδαισθήσεων.

Εσύ όμως, μικρή μου,
μη φοβηθείς το θάνατο στη σκηνή
είναι ο μόνος τρόπος
για να ζήσεις..