Οι δανδέλες
από σύρμα
για να απλώνω τα μουσκεμένα Όνειρα
να στεγνώνει το Χώμα της Ψυχής μου...
Η χτένα
ατσάλινη
να ξεμπλέκω τις τούφες της Σκέψης,
όταν μπλέκονται οι Επιθυμίες ξεριζωμού
με τις Ρίζες της Ζωής μου...
κι όμως τα Βράδια
λιώνω το μάγμα της Φυλακής
και ηλεκτροδοτώ με Φεγγάρι
το Χορό μου...
Κι αν λυγίσω
Μίσχος το Κορμί της Ψυχής
κι ευλύγιστο αντέχει
να γέρνει στους τέσσερις Ορίζοντες
χορεύοντας
Θάνατο και Ελευθερία
Ρίσκο και Γκρέμισμα...
20 σχόλια:
...ποιά σίδερα
το ευλίγιστο της ψυχής σου το κορμί
μπορούν να φυλακίσουν;
Eαν η ζωή σου καιγεται σωστα δηλ..μεσα σ ενα χορο ψυχης ρίσκου και ελευθερίας ο πόνος και ο χρονος γινονται σταχτη.!!
"Πόσο κοστίζει τ'άδικο γι'αυτούς που το μαζέψαν..πόσο στοιχίζει η λησμονιά σε όσους τη γυρέψαν;"
Λυγίζεις για να μη σπάσεις και οταν σηκώνεις τα μάτια στο νυχτερινό ουρανό σου βάφεις με χρώμα ψυχής τον τοίχο της πραγματικότητας και της αλήθειας σου.
Αυτο είναι κόκκινο πανί..για τους κομπλεξικά άτρωτους..αλλα είσαι αερικό και τα αερικά χορεύουν σε ορίζοντες προσβάσιμους μόνο σε ολίγους.Είσαι τρωτή γιατι είσαι ευαισθητα ανθρωπινη και οξυδερκώς φευγάτη..
Αιντε μ'εστειλες αδιαβαστη πάλι με τον αγαπημένο απείθαρχο χορό σου..
Κάποια λουλούδια λοιπόν πολύ σωστά ανθίζουν στο χείλος του γκρεμνών..
Πολλα φιλια σου αφηνω...και ενα ανθοχαμόγελο ψυχης βαθια ανενταχτης..Όταν εχεις επιλέξει τροχιά και πας με ταχύτητα φωτός τότε αλώνεις σύμπαν ολόκληρο και οχι απλα εναν νυχτερινό ουρανό.
SMS...Καλύτερα να σε ζηλέυουν παρα να σε λυπούνται..οσο γραφεις ακολουθωντας πυρινη τροχια τοσο πιο κοκκινο πανι θα γινεσαι και τοσο πιο απειθαρχος θα ειναι ο χορος της ψυχης σου.
Kαλημέρα στη ποιήτρια των βρεγμένων ονείρων μας...
...και η φωνή της Ελευθερίας να πλαντάζει τις ψυχές!
Ξερεις να βλεπεις εκει οπου φως..
δεν υπαρχει..
Ξερεις να αγγιζεις τη φωτια..
χωρις να καεις..
Ξερεις να ακους. εκει που υπαρχει..
μονο η σιωπη...
πιασε τωρα τους χτυπους τις καρδιας
σου..
και απλωσε τα χερια σου...
που σου καιει τη προσμονη
μια ολοκαιρη ζωη..
να σε παραδεχτω..
φιλη μου...!!
την καλημερα μου..!!
φιλι.!!
ετσι δε λες..
Επιλογές...!
vagnes
Θέλουμε Ήλιους
να τήξουν το μέταλλο του Άκαμπτου Εαυτού μας,
ωστε η Αιώρηση προς τον Ουρανό της Κάθε Αναζήτησης
να γίνει με ελιγμό εύπλαστου Υλικού Ονείρων...
μα...
το έγκαυμα παντα πονάει πολύ!....
και πάντα στον Πόνο της Δοκιμασίας
ο καθένας μόνος του Εμπειρώνεται Θεό και Θάνατο...
καθως και τη Λύτρωση που ακολουθεί...
Πρόσωπο με Πρόσωπο με την πιο βαθιά Αλήθεια που καίει το Αίτιο της Απόφασης....
Σε φιλω..
AERIKO
παραΒιάσαμε τις Γραμμές,
γιατί το Κόκκινο των Επιλογών μας δε χώρεσε στο Στίχο...
Μείναμε Ανενταχτοι και Αέρινοι να ανεμίζουμε Τόλμη μπρος στον εμφυτο Φόβο του Ανθρωπου ....
Φόβος που ανθίζει στην Ιδέα της Αλλαγής και των Συνεπειών της....
Αν δεν εξοικειωθούμε με την Απώλεια,
δεν θα χρησιμοποιήσουμε ΠΟΤΕ τα εργόχειρα Φτερά μας,
και θα μαραθούν στην Ακινησία μιας Δειλής Παραίτησης...
ΑΝ εξοικειωθούμε με την Απώλεια,
τότε θα τα βιώσουμε να ξηλώνονται ίνα ίνα Ψυχής
που την τραβά το Χέρι του Κινδύνου...
Μα...
εκει
στο Γκρεμό της Στερνής Προσευχής
ταυτίζεται ο Χορός με το Λόγο της Ύπαρξης......
κι αν ΔΕΝ ανακαλύψουμε οτ ΛΟΓΟ μας, μάτια μου, πως θα δωθεί ΤΙΤΛΟΣ στον Τόμο της Ιδιωτικής μας Ιστορίας?.....
ΕΜΜΕΝΩ.......
να ξηλώνομαι
να ματώνω
μεσα σε μοναχικό φτερούγισμα προς τον Ήλιο που υπόσχεται Αποτελεσματικό Έγκαυμα στα φτερά του Ικάρου Εαυτού μας.....
Σε φιλω... πολύτιμα......
ΚαρυΔάκι μου
Γεννηθήκαμε
και θα Πεθάνουμε
Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Εαυτού μας....
Όσο Ρίσκο κι να τολμήσει η Απόφαση Αναζήτησης Ουρανού,
Όσο Γκρεμό κι ΕσωΑπώλεια κι αν βιώσουμε κυνηγώντας το Αντίποδα του ΕΓΩ μας,
Όσο Θάνατο κι αν μεθύσουμε στο Ποτήρι της Ιερής Απομόνωσης,
Όση Ελευθερία και αν κερδίσουν τα Χαμόγελα που Ίπτανται της Ηττας και της Νίκης,
πάντα ΕΚΕΙ θα μενουμε...
στις Ίδιες συντεταγμένες του ΑΡΧΙΚΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ ΑΝΑΦΟΡΑΣ,
σαν υψιπετείς Αετοί
που στατικοί φταρουγίζουν
πανω από το ΘΗΡΑΜΑ που εντόπισαν και σκοπεύουν να ορμήσουν....
ΘΗΡΑΜΑ, ο γήινος Εαυτος μας...
Πεταγμα η ΠΕΙΝΑ της ΨΥΧΗΣ να ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ωμή ΖΩΗ.... που τρεχει να ξεφύγει στη Λεωφόρο του Χρονου......
Καραδοκούμε....
θα την ΠΙΑΣΟΥΜΕ
μα.....
ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΦΑΡΙ απαιτεί ΜΟΝΑΞΙΑ του ΚΥΝΗΓΟΥ...
γιατι οι ΠΟΛΛΕΣ ανασες που ΣΥΣΣΩΡΕΥΟΝΤΑΙ δημιουργούν μουρμούρισμα που ...τρομάζει και προειδοποιεί το ΑΓΡΙΜΙ που λεγεται ΖΩΗ.....
Φιλάκι... δολωμα από τον ΟΥΡΑΝΟ προς τη ΖΩΗ!!!
μια σταγόνα ήλιου
στα βλέφαρα μου αρκεί
να στεγνώσει "το χώμα της ψυχής μου"
Τόσο μα τόσο όμορφο και ποιητικό..!
Συγκλονιστική η έκφραση του..
Μαγεύτηκα........
Μπορώ να πω μόνον ότι με συγκλόνισε...
Φιλάκια...
Η ομορφιά του ποιητή δρόμου!
Κάθε που σε διαβάζω νιώθω να ρέει ο λόγος, χειμαρρώδης με προορισμό τις καρδιές μας.
Καλή σου νύχτα Κάκια μου..
Γλυκό φιλί
ειναι τοσο λεπτες οι ινες σου αλλα κα ιτοσες πολλες που και να λυγισεις δεν σπας καρδι αμου !!!
ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ
Ένας Τύπος Περίεργος και Αλήτης είπε πως ο τίτλος δε συνάδει με το κείμενο..
Μάλλον έπρεπε να δηλωθεί ως "Α-τρωτη"..
Όμως, όλα είναι μία πρόκληση να ανακαλύψουμε την Αντίθεσή τους ή την βαθιά τους Αλήθεια
μέσα στον Καθρέφτη των Νοημάτων.....
Εσύ, μάτια μου, κόντεψες σαν μια Ανασα Παραδεισος...
Καλό βραδακι..
Dark13Sun
Μερικές φορες κατορθώνουμε με μία μόνο Επιλογή να ακροβατήσουμε επιτυχώς στο Μεταίχμιο που ικανοποιεί και το Ανθρωπινο και το Θείο Στοιχείο μας....
Δες λίγο τον Εαυτό σου:
Dark-13-Sun
12 Φεγγάρια στο 12Θεο έτος
και εσύ διάλεξες το 13ο για να φωλιάσεις ΑΝΑΜΕΣΑ στο Σκοτάδι και στο Φως..
Με μία επιλογή
τα κατέκτησες ΟΛΑ....
Despina
Ο Ήλιος που ζητάω
είναι κρυμμένος σε Δύο μάτια
που νανουρίζουν Όνειρα ...
Παλεύω να εισχωρήσω κάτω από τα βλέφαρα
και να απλώσω σε εκείνον τον Ουρανό τα Φτερά μου.....
Λευκά
Μαύρα
Αγγελικά
Δαιμονισμένα
με Ολες τις Φύσεις μου να εμφανιστώ....
Εφιάλτης
Πανδαισία
Όνειρο
Αποφυγή
για να κεντρίσω τον Πυρήνα της Υπαρξης που παλλεται κουρνιάζοντας με ησυχία ή ταραχή πάνω στο Ποίημα....
Σε φιλω...
Βάγια μου
ΣυνΟδοιπόροι πιά
σε Ταξίδια
στα Ανώγεια και στα Κατώγεια της Ψυχής..
Σήμερα ταλαντεύομαι στο Αναμεσα του Εαυτού μου
εκει που οι Αποφάσεις παίρνουν Φωτιά
και μόνο η Αληθεια της Ανάγκης
απλώνεται δίχτυ ασφαλείας στην Πτώση μου...
Σε φιλω...
Αλατάκι
Ξέρεις Πόσο Αλάτι κρύβει ο Ουρανός στο δάκρυ του Σύννεφου?...
τόσο που θα γέμιζε πολλαπλάσια θαλασσών,
και θα κατόρθωνε να νοστιμήσει το Γεύμα που η Καρδιά αναζητά κάθε που λιγουρεύεται Νέα Όνειρα....
Φιλάκι... στο Μπλε τ' Ουρανού...
Υπέροχη Margo
Συγχρονίζομαι με το αίμα, με το ιξώδες του, όπως το διαμορφώνει η Συγκίνηση..
Και είναι στιγμές που δε με χωρά η κοίτη της λφεβας της καρδιάς...
τότε αποχωρίζομαι από τη Θνητή Φυλακή μου
φοράω Σκέψη
και με φτερά Φαντασίας Τεντώνω τον Εαυτό μου πιο πέρα από το Όριο του Εφικτού!....
Σε φιλω....
Μάγε...
Ρώτησε ο Άνεμος τον Ταξιδιώτη πιο κορμό θεωρεί πιο δυνατό:
Εκείνον ενός Δέντρου που αγέρωχος, ασάλλευτος, ακλόνητος στέκει στη μέση του λιβαδιου?...
ή εκείνον μιας καλαμιάς που αδύνατη, ποτισμένη υγρασία, ευάλωτη έστεκε στην όχθη του ποταμου?...
Ο Ταξιδιώτης κοιταξε καλα. Του Δέντρου ο Κορμός είπε..
Ο Άνεμος βάλθηκε να φυσάει... όλο και πιο δυνατά.... λυσσομανούσε...
το Δέντρο λύγισε.... έσπασε τις Αμυνες... θρυμματίστηκε η Παληκαριά του!!!
η Καλαμιά ευέλικτη χόρευε πανω στον τρελο ρυθμό του Ανεμου και ελισσόταν πάνω στην Μανία του με Φιγούρες Ελαστικής Επιβίωσης!!!
Μαγικό Βραδακι αποψε...
Δημοσίευση σχολίου