ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012
Είχε διασχίσει κατάκοπος τον Αρχαιολογικό Χώρο,
όπου η Μνήμη εκτελούσε Ανασκαφές παλιών Ποιημάτων
απ' την έφιππη Εφηβεία του.
Αποτόλμησε ν' αναγνώσει
κάποιες ηρωικές επιγραφές
σ'αγάλματα παλιών Ιδεών
που έπεσαν ηρωικά στην πρώτη Γραμμή των Μαχών του.
Η πανοπλία του 3ου διαζώματος των εκθεμάτων
του έπεφτε πια μικρή...
Είχε διευρύνει τόσο το Νου
είχε ξετυλίξει τόσο την Καρδιά
και εκείνο το θνητό Σώμα του
είχε αφεθεί στην πληθωρική φθορά του Χρόνου.
τόσο Ίδιος...
τόσο Διαφορετικός...
μέσα στο ίδιο Άρωμα Ζωής
με τη Γεύση της Νίκης ακόμη στο στόμα...
το Βασίλειο της Νιότης του
μ'ανέγγιχτα χρώματα στα Ευρήματα της Μνήμης
αποζητούσε μία Αναπαράσταση
να βιώσει ξανά Ακμή και Οργασμική Έκρηξη Δημιουργίας...
Μία ακόμη φορά,
σαν Κύκνειο Άσμα,
στο Αρχαίο Θέατρο των Αριστουργημάτων του...
Συγχρονίστηκε η συγκίνηση με την ανάγκη της Αναζωπύρωσης...
Χρειαζόταν σύνεργα...
Σπίθα
Αφοσίωση
και Οδηγό στα Τυφλά του Ένστικτα που φόρεσαν Τον Καλπασμό της Νιότης...
Ετοίμασε το Εργαστήρι του
κάτω από τη Σκιά της ίδιας Ρυμοτομίας των Εμπνεύσεων..
Σήκωσε το ακονισμένο του Βλέμμα
και έψαξε ένα λουλούδι.
Κινήθηκε με διάθεση Θυσίας,
σαν αυτοΠροσφοράς του Άνθους μιας Γόνιμης Καρδιάς...
Εκείνη καθόταν ακίνητη στο θρόνο της.
Την πλησίασε κι εναπόθεσε το τρυφερό ανθάκι στα πόδια της.
-Σε παρακαλώ, είπε ο Καλλιτέχνης στη Μούσα του,
που πιο δροσερή από την Αύρα του Παρόντος
πιο αέρινη από το Θρόισμα του Νου
πιο γόνιμη από την Καρδιά του Ερωτευμένου
έστεκε Αγαλμάτινη τόσους Αιώνες Θύμησης
σε μία Ακινησία Πολύτιμου Θησαυρού Αρχαίας μάχης...
-Σε παρακαλώ... χαμογέλα μου ν' αρχίσουν ΟΛΑ από την αρχή
και μία ακόμη Ζωή να ζήσω μέσα από το Ποίημα.
το ανθάκι ψιθύρισε κι αυτό:
-Σε παρακαλώ, δέξου τη θυσία μου.
Και το Άγαλμα σκίρτησε
πήρε χρώμα Γυναίκας
κι αποκρίθηκε:
-Μια ολόκληρη Ζωή περίμενα στα παρασκήνια του Παρελθόντος να μου ζητήσεις αυτή τη Δεύτερη Πράξη Ζωής και μετά πάλι Θανάτου...
40 σχόλια:
εκει χανεσαι και επιστρατευω τη γυαλινη σφαιρα μου να σε βρω μα και παλι θολα σε βλεπω ..ποσο θα ηθελα να δωσω πνοη με ενα φυσιμα σ εκεινοτο αγαλμα...φιλια μουσικα για σημερα μαγισσα!!!
ჱܓOlá, amiga!
。°✿
Às vezes não posso entender o que vocdê escreve porque o tradutor não é bom.
Passei para deixar um abraço.
Boa semana!
Beijinhos.
Brasil
✿✿♪
✿
♫° 。✿ ✿ჱܓ
Και μετά από αυτό το τελευταίο χαμόγελο ξεκινάει η Ζωή....
Μαγικό!
Εποίησες!
Φιλιά!
http://youtu.be/yI8OhqC19GA
"g"
Κάκια μου,
Γεμάτο καλοκαιρινές εικόνες δέξου αυτό το φιλί!!!!
Όπως στα παλιά σινεμά, θα σε δω πάλι το Σεπτέμβριο….
Με αγάπη
Μόνικα
http://www.youtube.com/watch?v=MRxpCngbVEc&feature=related
Ξέρεις ότι λατρεύω τις ανασκαφές; μαλλον όχι... κι όμως ισχύει και θα ήθελα όσο τίποτα να πάρω μέρος και να βοηθήσω, σε κάθε ανακάλυψη σε κάθε ευκαιρία!
Τι μαγικές που είναι οι πεζο-πορείες σου!
Τις ξεκινά ο οδοιπόρος και δεν θέλει να τελειώσουν – και αν δει επιγραφή «τέρμα»
θέλει να τις ξαναπάρει από την αρχή!
Φιλί και χαμόγελο πλατύ, αληθινό και φωτεινό,
για καινούργιες αρχές –
για νέες πορείες –
για ακούραστα ανεβάσματα
ως τις πιο ψηλές, τις πιο απάτητες κορφές του νου!
-Σε παρακαλώ...χαμογέλα μου ν'αρχίσουν ΟΛΑ από την αρχή
και μία ακόμη Ζωή να ζήσω μέσα από το Ποίημα..
Θα σου δώσω το κλειδί του ποιήματος
η κλειδαριά μου δεν ανθίσταται σε θέλει με το πάθος του αναχωρητή
Ξεκλείδωσε με κι ανάπλασε το θάνατο μου εγώ θα αναστήσω τους πόρους σου
φιλί λατρείας
..... και το Άγαλμα σκίρτησε
πήρε χρώμα Γυναίκας!!!
Καλή Εβδομάδα Κάκια μου!!!
Έτσι, όπως ο Πυγμαλίωνας...
to alataki
"το Βασίλειο της Νιότης του
μ'ανέγγιχτα χρώματα στα Ευρήματα της Μνήμης
αποζητούσε μία Αναπαράσταση
να βιώσει ξανά Ακμή και Οργασμική Έκρηξη Δημιουργίας..."
Υπέροχο ! Όπως και εκείνο που διάλλεξε η Δήμητρα !
Προτιμώ το δικό μου γιατί είναι και προφητικό...
Έκρηξη Δημιουργίας... την αποζητώ... Ίσως με αυτό που θα αρχίσει πάλι (κύτα απάντηση μου σε Ονειρέματα)
http://www.youtube.com/watch?v=GceFwYv8sZk
Ο έρωτας υπάρχει μέσα μας, όμως πάντα χρειάζεται ο άλλος για να τον ενεργοποιήσει. Η μοιραία πρώτη κίνηση ακόμη και στην επανάληψη.
η δεύτερη πράξη: η αφαίρεση
(με τα την πρώτη \τη φλύαρη πρόσθεση...)
η αφαίρεση της χρονικότητας
η αφαίρεση της λεπτομέρειας
η αφαίρεση του περιττού
τι μένει; το ουσιώδες \ ένα χαμόγελο
κι ίσως ούτε αυτό \ ένα νεύμα \ που
αρκεί να δώσει κίνηση (επανεκκίνηση)
σε έναν κόσμο που έμοιαζε (μόνο) πέτρινος...
Καλημέρα Κάκια !
Απλά υπέροχο..
Καλή σου μέρα..:-)
πάντα σ'όλους μας θα υπάρχει κάτι που δε θα χαθεί ποτέ...δεν ξέρω ποιά εικόνα ή ποιές λέξεις,η υπέροχη γραφή σου ,η μουσική; με κάνουν να σκέφτομαι αυτό που σου γράφω,μπορεί και όλες....
Σε παρακαλώ.... χαμογέλα μου ν'αρχίσουν ΟΛΑ απο την αρχή
και μια ακόμη Ζωή να ζήσω μέσα απο το
Ποιήμα....
Υποκλίνομαι γλυκειά μου Κάκια
με ενα γλυκό φιλί!!!
Πολύ έντονο. Λίγες φορές μια θυσία γίνεται τόσο τρυφερή.
Τα λόγια του μικρού λουλουδιού πιο "κοφτερά" κι από το βλέμμα του Καλλιτέχνη.
Την καλησπέρα μου.
Μάγε
το πιο βασικό συστατικό της Συνταγής της μεταμόρφωσης του Άψυχου σε Έμψυχο είναι η Πίστη...
και η Πίστη είναι αειθαλές και αυτοφυές άνθος σε έδαφος καρδιάς παραδομένης στο Όνειρο και στο Ποίημα, δίχως συμβιβασμούς και υποχωρήσεις...
και ένας Μάγος πάντα πιστεύει ακόμη και στο Αδύνατο!...
Σε φιλώ γλυκά...
Magia da Inês
Υπέροχο Κορίτσι, μην αγχώνεσαι...
Υπάρχουν φορές που ακόμη και όσοι διαβάζουν χωρίς τη μεσολάβηση μεταφραστών, δεν κατανοούν το νόημα των ειπωμένων...
Ξέρεις πού έγκειται η Δυσκολία?..
στο ότι ο Συγγραφέας κινείται από τη ΣΚΕΨΗ προς τις ΛΕΞΕΙΣ
ενώ ο Αναγνώστης από τις ΛΕΞΕΙΣ παλεύει να δομήσει τη ΣΚΕΨΗ του οικοδομήματος που λέγεται ΝΟΗΜΑ...
Σε φιλώ γλυκά...
Γιώργο
Τελευταίο Χαμόγελο ή Πρώτο Σκίρτημα..
σαν νεύμα που δεν θελει να ταράξει την Ιστορία,
απλά να την προεκτείνει εφαπτομενικά προς το Όραμα του Καλλιτέχνη,
ο οποίος όσους Προσωπικούς Μύθους κι αν εκπληρώσει,
πάντα η Διέγερση της Εσωτερικη του Εντροπίας και η Ροπή του προς την Κορύφωση
ζητούν να ξημερώσει Αλλη μια Μέρα, Άλλη μία Ζωή Προσφοράς και Θυσίας Εαυτού στο Βωμό της Δημιουργίας...
Σε φιλω... με θυσία Εαυτού..
Στρατή
το να κατορθωνει καποιος {εγώ} να συγκινεί έναν Ποιητή {εσένα}
είναι Διακαιοσύνη δίχως Τέλος
που του χάρισε ένας Θεός μετανάστης από τα Ευαγγέλια στις αποτυπώσεις του Ονείρου: το ΠΟΙΗΜΑ...
Σε φιλώ....
MeLoDy
Στη διχρωμία του ασπρόμαυρου παιζει η Αρχαια μας Ιστορία...
σαν σε στιγμιότυπο φωτογραφίας
από μακρινό παρελθόν
που κρύβει Μυστικό Ανεξίτηλης Μνήμης...
Οσοι χωματινοι αιώνες κι αν σκεπάσουν τους Αρχαίους Πολιτισμούς που χτίζει ο Καλλιτέχνης με τη Μούσα του,
πάνω στο Έδαφος της Νιότης,
πάντα με την πρώτη ανασκαφή
οι Δονήσεις θα ενεργοποιούν τα Φαινομενικά Ανενεργά Ηφαίστεια της Συνεργατικής Δημιουργίας
κάτω από τη Σκιά ενός Ιδιόρρυθμου Έρωτα,
που δεν ομολογήθηκε ποτέ,
παρά μόνο μέσα από το ΕΡΓΟ
που εμεινε κληρονομιά στους απογόνους...
ΦΙΛΙ... ζεστό....
Bitch
Όλη η Ζωή μας
Εργο σε θερινό σινεμά
γεμάτο συγκινήσεις και λαχτάρα νοσταλγίας
να μπορούσαν να γυρίσουν πίσω
οι Στιγμές,
οι όμορφες, μα και οι δύσβατες,
γιατί καθεμια φέρει το Βάρος της Ευθύνης του Ποιήματος που γράφτηκε στο ονομά της...
και αυτή η Διαδρομή Δημιουργίας,
όσες φορες κι αν περπατηθεί,
όσες φορές κι αν ο καλλιτέχνης πιει Νάμα από τις Πηγές της,
πάλι διψασμένος θα φτασει στη βάρκα της αντίπερα Όχθης...
όπως ο ΜΕΓΑΣ Καζαντζάκης που ζήτησε 10 χρονια ακόμη να τελειώσει τον Γκρέκο
και μετά θα ήθελε αλλα 10 για άλλες τόσες προεκτάσεις Δημιουργίας... Ροής... Ηφαιστειακής Εκρήξεως της Ενεργειακής Φλόγας της Ύπαρξης....
Αμετρητα Φιλιά... καλοκαιρινά Όνειρα προς εκπλήρωση....
Μάγε
δυο μάτια
δυο μερες
δυο ζωές
Δεύτερη Πράξη όχι όμως με αποχωρισμό...
ποτέ δεν ήμουν καλή στους αποχωρισμούς...
ρήγματα ήταν εντος μου,
εφιαλτικές συγκρούσεις με την απώλεια...
Δευτερη Πράξη
ίσως με αντιστροφή των Ρόλων...
Πολύ συγκινητική η Ιστορία...
θα μπορούσα να της χαρίσω τόσες Εκδοχές Εξέλιξης
που να χωρά μέσα της ολόκληρη η Εκπλήρωση των Όσων Επιθυμιών δε χώρεσαν στην Πρώτη Πράξη του Έργου της Ζωής....
και η Ζωή μαθαίνει από μας..
αναπροσαρμόζεται και κάνει καλύτερες επιλογές τη Δεύτερη Φορά...
Εμένα με ξέρεις... όπως όλοι εδώ...
κάθε στιγμή και μία Νέα Εκκίνηση -θυμάσαι την Αελίτα?-
έτσι, μπορώ μέσα στη μικρή, πιτσιρίκα Ζωή μας,
να βιώσω Δεύτερη και Τρίτη και .... επόμενη Πράξη Ολοκλήρωσης...
κι αν στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο
η Κοπέλα έφυγε φορώντας τα Μάτια του Αγοριού που την Ερωτεύτηκε,
θα Υπάρξει στιγμιότυπο Μέλλοντος
που το Αγόρι θα φύγει φορώντας την ...καρδιά της....
Οι ερωτευμένοι χαριζουν τα Μάτια τους... την Καρδιά τους... το ΕΙΝΑΙ τους...
σε παρόρμηση στιγμής που κρατά σχεδον μία Πράξη Κορύφωσης Συναισθηματος...
δε θα μετάνιωνα ποτέ
Τυφλή να μείνω από Δωρεά Ερωτα...
όσα θα μου στερούσε η απουσία της Όρασης
θα το αναπλήρωναν οι Υπολοιπες Αισθησεις...
αυτο που φοβαμαι και με κάνει να τρέμω
είναι η απουσία ΘΥΣΙΑΣ στο πεδιο του ΕΡΩΤΑ...
εκει όπου ο ΠΟΙΗΤΗΣ τα θελει ΟΛΑ ή ΤΙΠΟΤΕ...
σε φιλω... με μάτια κλειστά...
http://www.youtube.com/watch?v=XPViscDQqEU
Γλυκιά μου Αλήθεια
κάποιες ανασκαφές μόνο στα χέρια του Αρχιτέκτονα που σχεδίασε την Χαμένη Ατλαντίδα φανερώνουν τους Θησαυρούς του παρελθόντος..
Εμενα αυτή η ανασκαφή μου χαρίστηκε...
σε Σενα θα χαριστεί η Δική σου...
Μπορώ να σκάψω καθε κείμενο που διαβαζω διαδικτυακά και να βρω κομμάτια μου μέσα του,
ή να βρω ρίζες δικής μου ευαισθησίας...
φταίει που κάνει κύκλους το Αχαλίνωτο Συναισθημα ανα τους αιώνες και ΟΛΟΙ μοιραστήκαμε το Ίδιο από το σακουλάκι των θεών...
ΟΜΩΣ
υπαρχει ΜΙΑ ανασκαφή
σε ΕΝΑ οριοθετημένο από σύνορο Εαυτού Εδαφος
που περιμενει ΜΟΝΟ εμάς τους Ίδιους
να ανακαλύψουμε όσα κρύφτηκαν εκει με το Πέρας του Χρόνου...
τότε η ΜΟΥΣΑ φανερώνει την Μεταμορφωτικής της Ικανότητά
που μέσα στο Χρόνο δεν αλλοιώθηκε
κι έμεινε ΑΓΑΠΗ να θυμίζει ξαπλωμενη σε μία χειμέρια νάρκη Παλιων Ποιηματων,
περιμένοντας το Νευμα του Δημιουργού της για να του φανερωθει και να Ζωντανεψουν ξανα οι Ήρωες και ν' αναστηθούν οι Μυρωδιές που τότε πότισαν το χώμα κι ακομη ευωδιάζει ΦΩΣ....
http://www.youtube.com/watch?v=SisbPpJJNlM
Σε φιλω γλυκά..από τον δικό μου Αρχαιολογικό Χώρο όπου τελώ ανασκαφες ΖΩΗΣ.....
Τελευταία ή αποκτάς σαφήνεια ή αποσαφηνίζομαι εγώ.
Με ταλέντο αποτυπώνεσαι κι ενσαρκώνεσαι στις γραμμές.
Σχεδόν με τρόμο θα υποδεχτείς
καμιά φορά τη φράση μας: "σε ξέρουμε" :)
Τη μέγιστη γλύκα της αποκάλυψης.
Που κρύβει δυο μερτικά πειρασμού,
και μόνο ;)
Καληνύχτα.
Υπέροχη Μελίνα
παραμυθάκια παιδικά
με μία ποιητική διάθεση να παίξουμε με Νοηματα και Λέξεις...
κάτι σαν παζλ Λογικής μπλεγμένο με Αλληγορία...
και η Τελική Εικόνα προσαρμοσμένη στην Ιδιωτική παραλία του καθενός...
Η δική σου οπτική μ'αρεσει...
αν μπορούσε μία Ιδεα κειμενου ν'αποτυπωθεί ποικιλοτρόπως σε έναν καμβά θα με ενθουσίαζε παιδικά!... δηλαδή στο απόλυτο!...
Κάποτε είχα συζητήσει αναλόγως με έναν Ζωγράφο-Αγιογράφο...
μόλις του έδωσα ένα κείμενο με τις Κλωστές του ξεχειλωμένες πάνω στο Κορμί της Κεντρικής Ιδεας μου είπε:
-Νομιζω ψαχνεις έναν Νεότερο κι εκκολαπτόμενο Νταλί!...
χι χι χικ....
Σε φιλώ γλυκά..
Υπέροχη Ελένη μου
κάποτε μιλούσα με έναν {εξίσου} Υπέροχο Άνθρωπο και του είπα πως έχει το χάρισμα να με ... ξεκλειδώνει...
Ενιωθα κατΕίχε Λέξεις Κλειδιά και όταν διάβαζα κείμενά του οι Πύλες της Φαντασίας μου άνοιγαν διάπλατα..
Ξέρεις τι μου απάντησε:
-Εσύ, μάτια μου, ΑΥΤΟξεκλειδώνεσαι... Όλη η διαδικασία τελείται Εντός σου με μοναδικό κλειδοκράτορα τον Άλλο σου Εαυτό..
το σκέφτηκα..
το αμπελοφιλοσόφησα..
Τελικά ίσως να είχε δίκιο..
Τελικά ΑΝ εμείς δε συναινεσουμε ΔΕΝ ξεκλειδώνεται η Πύλη του Εαυτού μας και του Κειμένου - που είναι δική μας Προέκταση, όσο αυτονομη πορεία κι αν αποκτά μετά την ολοκλήρωση της αποτύπωσης στη Σελίδα των Δημοσιεύσεων...
Χαίρομαι που αφέθηκες να Ταξιδέψεις στην μικρή μου Ιστορία..
Χαίρομαι που δέχθηκες να ξεΚλειδώσεις τη σοφίτα των Συγκινήσεων, όπου φυλάς - όπως όλοι μας - τις πολυτιμες ευαισθησίες σου..
Σε φιλώ γλυκά..
ΔΗΜΗΤΡΑ
ΕΓΩ αφεθηκα να με παρασυρει ΑΥΤΟ το στιγμιότυπο της πρωτης συναντησης του Καλλιτεχνη με το μακρινό παρελθόν του, καθως αντάμωσε το Αγαλμα της Μουσας:
-Σε παρακαλώ, είπε ο Καλλιτέχνης στη Μούσα του,
που πιο δροσερή από την Αύρα του Παρόντος
πιο αέρινη από το Θρόισμα του Νου
πιο γόνιμη από την Καρδιά του Ερωτευμένου
έστεκε Αγαλμάτινη τόσους Αιώνες Θύμησης
σε μία Ακινησία Πολύτιμου Θησαυρού Αρχαίας μάχης...
Τα χαρακτητριστικά που αποδώθηκαν στο Άγαλμα, ακομη και μεσα στην ακινησία του, με Γοήτευσαν...
Σε φιλω γλυκά..
Αλατάκι μου
ο Πυγμαλίων σμίλευσε ένα Άγαλμα και προσευχήθηκε να του δωθεί πνοή Ζωής...
Ετσι κι έγινε...
Εδώ, ο καλλιτεχνης είχε ανταμώση στο σεργιάνι της Νιότης του την Ζεστή Κοπέλα που πυροδότησε τα Κίνητρά...
Ο ζωή αβίαστα κύλησε...
ο Χρόνος σήκωσε σκόνη και σκέπασε το μακρινό παρελθόν ..
τωρα ο Καλλιτεχνης ανασκαλεύει τον Αρχαιολογικό του Χώρο...
και βρίσκει το Αγαλμα Εκεινης της Φρεσκιας Κοπέλας...
αερινο μεσα στην ακινησία τοσων αιωνων χάσματος
αναμεσα στην Ηφαιστειακή Εκρηξη της Νεανικής Δημιουργίας
και
στην Ωριμη Καλλιέργεια των Στοχασμών της Προχωρημένης Ενηλικίωσής του...
Τωρα...
ξαναντύνεται το χιτώνα της Νιοτης...
και ζητά το Κλειδί της Εκρηξης από το χερι της Μούσας..
Εκείνη ανταποκρίνεται με ένα χαμόγελο... που παντα ξεΚλειδώνει την Καρδιά... την Ψυχή και την αχαλίνωτη Ροή Εντός του..
Σε φιλω γλυκά.. με ξεΚλειδώματα...
GiP
Δεν υπάρχει πιο πολύτιμη Στιγμή από την αναζωπύρωση μιας φωτιάς που σιγοκαίει Εντός μας,
εν αγνοία της Ενηλικίωσής μας
και του Σοφού Συμβιβασμού μας με τα Δεδομένα των Συγχρονων Καιρών
που φιλοξενούν την Ωριμότητά μας...
και όμως...
εκει..
σε ένα ανΥποψίαστο δειλινό
ένα Ενστικτο θυμάται Όσα καταγραφηκαν στις Σελίδες του Ημερολογίου της Νιοτης
και ΕΠΙΘΥΜΕΙ διακαώς να ξαναζήσει εκείνες τις Εκρήξεις Ανυπολόγιστων Συνεπειών...
με τόλμη
αιφνιδιασμό
και παράδοση άνευ όρων στο Κίνητρο
στο Νεύμα της Αφορμής για Δημιουργία...
Ποιος δεν επιθυμεί ένα Χρονικό Ταξίδι στη Νιότη του,
όπου ένα Κορίτσι ή ένα Αγόρι τον/την είχε οδηγήσει στο ΠΡΩΤΟ μεγάλο Βήμα προς την Δημιουργία?..
Σε φιλω γλυκά.. με Ταξιδια στο Παρελθόν της Ζωης,
που κρατα στην παλαμη του
το σημείο απ'όπου ξεκινά το Ουρανιο Τοξο
που γεφυρώνει το Πολύχρωμο Παρον μας
με την Πρώτη Έντονη Κηλίδα Χρώματος που μας στιγμάτισε!...
Ανώνυμε
ο καθενας μας έχει έναν Ανθρωπο να τον Εμπνέει...
και ίσως ένα Σημείο Αναφοράς που δεν ορίζεται πλήρως..
για παράδειγμα η φαντασία του Καλλιτεχνη μπορει να "δει" μέσα στο Αντικείμενο ή Προσωπο εστίασης ένα Χαρακτηριστικό που του αποδίδει ΥπερΑνθρωπινες Διαστάσεις, κι ας είναι απολύτως θνητό μέσαστη ρεαλιστική του προσεγγιση..
ΜΠΟΡΕΙ δηλαδή,μια κοπέλα καθημερινή
στα ματια του Καλλιτεχνη να φαντάζει Αβυσσος Ανεξάντλητης Πηγής Εμπνεύσεως...
κι όμως ταυτόχρονα να εξακολουθεί για ΟΛΟΝ τον κοσμο να ειναι μια καθημερινή Κοπέλα, που αδιάφορα κινείται ανάμεσα στο πλήθος..
Ο Συγχρονισμός της τροχιας του Ενος με τον Αλλο έχει μαγικές Ικανότητες Παραμυθικών Μεταμορφωσεων...
Οπότε... προσέχετε ΠΩΣ κινείστε στα σοΚάκια του Κόσμου..
ΜΠΟΡΕΙ ενας ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ να εστιάσει πανω σας με ματιά ιλιγγιώδους ταχύτητας
και η ΑΥΡΑ σας να του αναζωπυρώσει τη Φλόγα της Νιότης του...
Να φορατε ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ τα ΚΑΛΑ σας ... στην καρδιά... στο βλέμμα.. στην κίνηση...
ΜΠΟΡΕΙ άθελά σας να εμπνεύσετε έναν Καλλιτεχνη...
και ΜΕΣΑ από ΣΑΣ να αναστήσει την Αγαλματένια Μούσα του, που είχε σχεδόν ξεχάσει!..
Σε φιλω γλυκά.. και ναι.. άθελά σου στιγμιαία με.. ενέπνευσες!...
Γουίκα
Κάποιοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι ο Ένας για τον Αλλο, χωρίς συμβιβασμούς με το Χρόνο
και σε κάθε προσπάθεια Κορύφωσης
ο Ένας για να λύσει τους χαρταετούς του
χρειάζεται εκείνα τα Χέρια,
που του δημιουργησαν το Πρώτο Ρίγος στην Καρδιά και στο Ποίημα,
και που έχουν πια το στίγμα του...
σαν μπλεγμένες Αναπνοές...
Eκπνοής του Ενός
Εισπνοής του Άλλου..
Σε φιλώ....με εισπνοή σκιρτήματος μαγείας..
Οδυσσέα
στη λεπτομέρεια ενός χαμόγελου
κρεμάστηκε ο Κόσμος
περιμένοντας μία Δευτέρα Παρουσία
του Καλλιτέχνη-Ποιητή
μπρος στο Μεγαλείο της Εμπνευσμένης Μούσας του...
Η πρόβα παίχτηκε επιτυχώς...
τώρα είναι έτοιμο το σκηνικό να φιλοξενησει την Πρεμιέρα του Έργου τους...
αφαιρετικά κινούμενοι
ίσως μόνο για να μετουσιώσουν σε Βέλος το Μείον
εκείνο ο αιχμηρό μαθηματικό σημαδάκι
που παραδόξως αν μπει δίπλα στον Εαυτό του αυτοαναιρείται και τελικά η Πράξη επιστρεφει στην Πρωτόπλαστη Πρόσθεση:
-(-) = +
Ακομη κι όταν βρίσκομαι στον αρνητικό μου πρόσημο, πάλι προστείθομαι μαζί σου
μέσα από τη διπλή μου άρνηση που χρησιμοποιεί το χαμόγελο για...παρενθεση!..
ΦΙΛΙ.... καλωσορίσματος...
Lonely
Η απλότητα είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό της Ομορφιά..
όσο πιο απλή η Γυναικα...
όσο πιο απλό το Κείμενο,
όσο πιο κοντά στο παραμύθι που συγκινεί τα παιδιά,
τόσο πιο γνήσια η Ομορφιά του...
γι'αυτο επιμένω να συγκινούμαι παιδικά ακόμη κι από μία μόνο λέξη...
αρκει...
να είναι τοποθετημένη σωστά...
στραμμένη προς τον Ηλιο που ανατέλει στα μάτια του Αναγνώστη...
διότι είναι και κάποιος Λεξεις που απλά γραφονται ΠΡΟΣ το ΕΝΤΟΣ του συγγραφεα αφήνοντας τον Αναγνώστη έξω από το περιφραγμένο Ιδιωτικό Νόημα....
Εγώ θελω κείμενα γραμμένα από ΜΕΣΑ προς τα ΕΞΩ...
απλωμένα σεντόνια στο ΦΩΣ της Αναγνωσης...
Σε φιλω... με καλωσορίσματα...
Μαριάννα μου
θα αναφερω παλι αυτο το ΜΑΓΙΚΟ:
Σ'ευχαριστω που αφηνεσαι στο Ταξίδι του Κειμένου..
ΕΣΥ προκάλεσες τη συγκίνηση...
το κείμενο ΔΕΝ έχει πνοή, είναι Αγαλμα Πετρινο, μέχρι η Αναγνωση να του χαρίσει Ανασες..
κι αν ο Αναγνώστης πιστεψει σ'αυτο,
τότε η ΜΟΥΣΑ-Κεντρική Ιδεα
χαμογελά και μια ακόμη ΖΩΗ, σαν Ταξίδι, ολοκληρώνεται με Υποσχεσεις,
μέσα από το Κείμενο...
Σε φιλω γλυκά..
Εκείνος
Πραγματικά, η συνειδητότητα της ΑυτοΘυσίας του λουλουδιού δεν αφήνει περιθώρια άρνησης στη Μούσα...
Λουλούδι στο λουλούδι..
ενα που κόπηκε..
κι ένα που από Αγαλμάτινη Τελειότητα απέκτησε Ενέργεια Γυναικείας Επιρροής πάνω στα Αρσενικά Ένστικτα της Δημιουργίας...
Σε φιλώ γλυκά..
Κωνσταντίνε
μπορεί το Χέρι που γράφει να καλύπτιε μία μεγάλη γκάμα πειρματισμών κι ωστόσο να είναι τόσο γνώριμο κάθε που καταπιάνεται με ένα Θέμα..
μ'αρεσει να δεις ένα ανώνυμο Κείμενο
και στο διάβασμα της Πρώτης παραγραφου να πει:
-Αυτό το έγραψε η Κάκια!!!... υπαρχει μεγαλύτερη μαγεία από το να αποκτήσει ο Συγγραφεας δικό του Στίγμα Γραφής?...
ο τρομος υπαρχει μέσα στη διαδικασία αποτυπωσης ΚΑΘΕ μου ΛΕΞΗΣ..
διοτι μεσα από αυτες εκτείθομαι απροκάλυπτα Μπροστά στα Μάτια σας
με αντανακλάσεις του Ψυχισμού μου...
Ομως πλέον δεν τρεμω τόσο..
εφόσον αμετρητες φορες σας ΑΥΤΟσυστήθηκαν ολοι μου οι Χαρακτήρες:
το τσιγγανακι
η Γυναίκα
ο Ταξιδιώτης
και πάνω απ' όλα εγώ... ως Κάκια...
που όσο κι αν κρύβομαι πίσω από διάφανε ςή αδιάφανες Ηρωίδες παντα αυτούσια σας προσκαλω στο Δείπνο της Καρδιάς μου....
Φιλί.... γνώριμης Γευσης μα.... παντα ευπρόσδεκτης!..
;-))))))
Δημοσίευση σχολίου