Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Δευτέρα 15 Μαΐου 2017

Κλέβω από το παιδί μου και ταΐζω το θηρίο


Ήρθε με το κεφάλι γυρτό
όπως τ' αδέσποτα γυρεύουν χάδι
ένα σπίτι
ένα πιάτο φαγητό
κι άρχισα να το ταΐζω
με το φιλάνθρωπο αριστερό μου χέρι
και με το δεξί τ' οπλισμένο μου
-οι ληστές έχουν πληθύνει
ανακοινώθηκε,
χρειάζομαι προστασία.
Το υιοθέτησα,
με προστατεύει,
λέει.

Χόρταινα το ζωάκι
γινόταν θηρίο
γιγάντωνε η πείνα του
του γέμισα το πιάτο από το πιάτο μου
έμενα νηστική
γέμιζε η κοιλιά του
χοροπηδούσε πάνω στις καρέκλες
στα οβάλ τραπέζια
στο κεφάλι μου,
έσκυβα εγώ.

Ερχόταν μετά το χορό
με άδειο πάλι στομάχι
του γέμιζα τις χούφτες
μπουκιές από το παρόν μου
φιλετάκια κι εδέσματα από δικαιώματα ζωής
μασούσε γρήγορα, αργά εναλλάξ
γινόταν πιο θηρίο το θηρίο
δε χόρταινε.

Άδειαζα μπροστά στα πόδια του
το μέλλον μου το κοντινό, το μακρινό,
το προδιαγεγραμμένο και το αόριστο
κατασπάραζε την ιστορία μου
κι εμένα
κόκκαλα, μύες, ζωτικά όργανα
χρόνος, δικαιώματα, ζωή.
Ωμά σερβιρισμένα πια
δεν πρόφταινα ούτε να τα ζεστάνω
στο μαγκάλι του αγώνα μου.

Με τον καιρό άδειασαν οι αποθήκες μου
η ζωή μου φτώχυνε τόσο
που αδέσποτη ξεσπιτώθηκε
και έγειρε το κεφάλι
ζητιάνα
από ήρωας της ιστορίας της.

Και το θηρίο
υιοθετημένο παραπαίδι μου
μ' αόρατη αλυσίδα
σερνόταν απ' τα κουρέλια μου
μ' ένα μακρόσυρτο συριγμό κλάματος
γιατί είχα ακόμη κάτι να του δώσω.
Μου γλειφε τα χέρια
κουνούσε την ουρά
έδειχνε μία σπίθα που τρεμόπαιζε
-ελπίδα την λένε-
μέσα στο σκοτάδι που με είχε ρίξει
και με το βλέμμα του μού υποσχόταν
πως θα γίνει Φως.

Κι εγώ η αλτρουίστρια
η θρησκευόμενη
η εύπιστη μάνα των παιδιών μου
που ήλπιζα στο θαύμα
έκλεβα από το σπλάχνο μου
και τάιζα το θηρίο
με το μέλλον του παιδιού μου
το κοντινό, το μακρινό,
το προδιαγεγραμμένο, το αόριστο
με τη ζωή του την ίδια.

Και το θηρίο
με τα δυνατά του πια χέρια  και πόδια
ζώο στα τέσσερα
άρχισε να σκάβει
κι ένιωσα θα φυτέψει ένα λουλούδι
ή ένα οπωροφόρο
να 'χει ο Γιος μου ένα καρπό ζωής
να τραφεί στο αύριο,
μα έσκαβε τάφους το θηρίο,
μικρούς
για όλα τα παιδιά με δίχως μέλλον
που έγιναν θυσία
να γίνει το μασκαρεμένο κατοικίδιο
θηρίο.

Οι μάνες κλαίγανε τα ζωντανά παιδιά τους.
Άρπαξα το Γιο μου
-φτάνουν οι θυσίες,
ο Χριστός δεν ξανασταυρώνεται-
τον έχρισα Άντρα,
όπως οι τολμηροί και οι τρελοί
χρίζονται πολεμιστές πρώτης γραμμής
του δωσα την ευχή μου
βγες μπροστά
το θηρίο δε χόρτασε
θα έρθει να κατασπαράξει
τ' αγέννητα παιδιά σου,
Γιε μου.



-------------------------------------------------------------------------
Το θηρίο κάθισε στην πατριαρχική θέση στο τραπέζι μας. Πεινασμένο, όπως πάντα. Δεν ορέγεται το γεύμα μας, αλλά εμάς τους ίδιους πια....... και σαν επιδόρπιο, τα παιδιά μας, σερβιρισμένα στο ακριβό σερβίτσιο του 4ου μνημονίου.

Ο Θεός μαζί μας.... (Ποιος Θεός?....)









4 σχόλια:

Paraskevi Lamprini M. είπε...

ρηφλεξιόν μου... τι ωραία δημιουργία...

Δεν ξέρω τι θα γίνει με το θηρίο, αλλά ο λεβέντης σου... θα αλλάξει τονκόσμο...

καλό βράδυ...

~reflection~ είπε...

Παρασκευή

δεν αρκεί ένας Λεβέντης, ακόμη κι αν είναι ένας Σύγχρονος Χριστός...
Ο κόσμος για να βάλει τελεία στην πτώση του χρειάζεται μία στρατιά Παλικαριών - αγοριών και κοριτσιών- που θα βγουν στην Πρώτη τη Γραμμή, με ανθισμένο Νου... Θα έλεγα "οπλισμένο" Νου, μα αυτή η φράση είναι ήδη ντυμένη με τη νοοτροπία του πολέμου.

"Ανθισμένο Νου", λοιπόν...

και προκύπτει - όπως πάντα- το Μεγάλο Ερώτημα:

Πώς ανθίζει ο Νους του Ανθρώπου?....

:)

Ανώνυμος είπε...

Πως ανθίζει μέσα στο χειμώνα;

~reflection~ είπε...

Στην περίοδο που διανύουμε η παράταση του χειμώνα έχει τη γεύση του θανάτου, των αδικοχαμένων των Τεμπών. Δύσκολο το άνθισμα. Όμως, είναι το πιο δυνατό όπλο.
Χρησιμοποιώντας την οργή σου εποικοδομητικά και στοχευμένα μπορείς να περισώσεις τις Άνοιξες (η Άνοιξη πάντα ταυτόσημη της Ζωής) που έρχονται.
Δυστυχώς, στη ζωή δεν έχει... undo. Δεν υπάρχει αναίρεση των τραγικών γεγονότων.
Τα ενσωματώνουμε στην ιστορία μας και παλεύουμε να τιμωρηθούν όλοι όσοι ευθύνονται, όσο ψηλά κι αν κάθονται, ώστε να αποτρέψουμε την επανάληψη.

Μέσα από τον αγώνα για τη ζωή που μάς αξίζει: έτσι ανθίζει ο Νους.
Έτσι ψηλώνει ο άνθρωπος πιο πάνω από το μπόι του.