~Βρεφάκι Χρονικό Φιλί~

Ο καιρός μου κατέρρευσε...
ντόμινο σε χέρια παιδικά...
μα ακόμη στήνω τα τουβλάκια μου
στο επιτραπέζιο του Έρωτα της Ζωής...

Συναρμολόγησα στιγμές,
που έσπασαν σαν τη Σιωπή μου...

Χρυσάφι εξόρυξα
απ'τη φλέβα που πάλλεται
πάνω στο ρυθμό της Εναλλαγής...

Αλλάζουν θέση τα χρόνια μου...
Εγώ στατικός θεατής
εκθρονίσεων και ενθρονίσεων...

Με ένα γέλιο για σπαθί
χαράζω ονόματα
στις γυάλινες κούνιες,
που οι Μαίες νανουρίζουν τις Στιγμές μας..

Στιγμή Δική μου..
Στιγμή Δική σου..

Βρεφάκι χρονικό φιλί,
αντανάκλασης είδωλο σε χρονικό καθρέφτη...
χάραξέ μου τον Ήλιο
στο κατώφλι του Νέου Αιώνα,
να έχω ένα Θεό ν' αρνιέμαι...
έναν Εαυτό να πιστεύω...

και μέσα στη σχισμή των χειλιών
θα ζεσταίνω τα χαμόγελα,
να λιώσουν επιτέλους τα ανέκφραστα χρώματα,
να γεμίσει το Τοπίο ροές,
ποτάμια, υδάτινους πίδακες,
συντριβάνια συναισθηματικής εντροπίας...

Ο Χρόνος τρυπά τον παλμό μου
μπερδεύοντας το τικ τακ του ρολογιού
με τον χτύπο της Καρδιάς μου...
Με βρίσκει πιο κόκκινη απ' το φιλί,
λιωμένη στο Φως,
αναδυόμενη στο συντριβάνι της Ανυπακοής
να χορεύω με επιδεικτική Ευτυχία
πάνω στη Σκηνή, όπου εναλλάσσονται οι Εποχές..

Δε θλιβομαι που τα Χρόνια περνούν..
Μία ευτυχία καταναλώνω στον Μπουφέ σας
και μεθάω με τις Ροές
μεγαλώνοντας Χρόνο με το Χρόνο το μεγεθος της Καρδιάς μου....

να χωρά Πάθη Εσταυρωμένου Έρωτα
και όλο πιο πολύ να αντέχει
ν'αγαπά και ν' αγαπιέται...

Δε θλίβομαι που τα Χρόνια περνούν....

τη Νιότη τη φύλαξα στης φλέβας τον Παλμό...

Βρεφάκι πίνω χρονικό φιλί...
κι ακόμη ερωτεύομαι...
στο κατώφλι κάθε Νέου Χρόνου
που επιμένει να έρχεται με άδεια χέρια..

~Μετα..Φυσικά Κινούμενη~

Μεταμορφώθηκαν οι Απαιτήσεις...
Ρεαλισμός που εκπληρώνει, δεν Υφίσταται..
και θυμήθηκα ξανα τα Ξόρκια μου...

Στο Σεληνιακό Τοπίο των Ψευδαισθήσεων
ένα στιχάκι παράνομης μαγείας
εκτινάσσει τις Επιθυμίες στο Κατακόρυφο της Άνω Διαδρομής...

Εκει που είχα οραματιστεί να Κατακτήσουμε τον Κόσμο..
να σε φιλοξενήσω Εντός μου...
με ένα άγγιγμα να ταράξουμε τις Θάλασσες...
να στερεοποιήσουμε υγρασίες και να φτιάξουμε Ιδιόκτητα Νησιά...

Τώρα σε ψάχνω..
Κρυμμένος σε μία Αναστάτωση, μία Αδυναμία..

μα στα μάτια μου παντα Προβάλεις Κυρίαρχος..
Ετσι σε Θέλουν οι Αισθήσεις...

Μην κλεινεις τα ματια..
μην τα χαμηλώνεις απ'το Ουράνιο Στερέωμα...
το ξόρκι θα πιάσει..
είμαστε καταδικασμένοι να πιάσει...

Τα Βράδια γυρνώ στους Δρόμους της Γειτονιάς σου
φορωντας για ρούχα ενθύμια Μέλλοντος
και σε ψάχνω
μέσα σε μιας Ιδανικής Συγκυρίας της παρόρμηση
να γίνουν τ' Αδύνατα Δυνατά....

κι αν όχι με τη Φυσική Επιστημών,
τότε με Μεταφυσική Αθεράπευτων Οραματιστών....

παλι....
μειναμε Εγω κι Εσυ...
μα σε άλλο Τοπίο....
αλλαξαμε Έργο, μάτια μου.....

Σεληνιαστήκαμε Επιτυχώς.....

Έξω κάνει Φτώχεια....Μέσα κάνουμε Επανάσταση...

Μάθαμε, μάτια μου, τρύπια να φοράμε παντελόνια...
μ'ανέμου διαπερατότητα να γεμίζουν οι τσεπες στο μπουφάν μας..
Φθοράς βήματα να δένουν τα κορδόνια στα παπούτσια μας...
μισό το πιάτο να γεμίζει στο τραπέζι...

Συμφωνήσαμε να είμαστε λιτοδίαιτοι...
Υγιεινή Διατροφή σε Μικρές Δόσεις,
αφού δεν καταφέραμε Μικρές να είναι οι Δόσεις του Δανείου....

Κοίτα!....
έξω χιονίζει....
χιονίζει Φτώχεια πολυτελείας...
Δεν κάνει διακρίσεις ο Καιρός..

Αργησε ο Χειμώνας, μα μας θυμήθηκε...

Βγάλε το κασκόλ απ'το συρτάρι...
έλα να τυλίξουμε τον Ερωτα....

Έξω κάνει Φτώχεια...
Μέσα κάνουμε Επανάσταση...

Φοράω κόκκινα περιτυλίγματα απ'τα περσινά Δωρα Χριστουγεννων....

Ντύθηκα το Δωρο που ζήτησες απ'τον Παιδικό μας Άι Βασίλη....

Το γιορτινό μας Δείπνο έχει Εκτονώσεις, Πορείες, Φωνές, Διεκδικήσεις...
κι όσο δε μας ακούν οι Εξουσίες των Ανθρώπων
θα κανουμε Ινκόγκνιτο Επαναστάσεις.....

Μία Συσπείρωση, μάτια μου, στο μικρό μας δωμάτιο...
το χέρι μου στο χέρι σου....
οι δυο μας ΕΝΑ...

Κόντρα στο Λίγο που μας προσφέρουν,
θα αντιπαρατάξουμε το Πολύ μας, που ξεχειλίζει....
Και θα αντέχω για Σενα...
και θα αντέχεις για Μένα...

κι όση Αγάπη έχουμε στις τσεπες της Καρδιας
δεν θα μπορούν με μαεστρίες Νομοσχεδίων να μας την Κλέψουν...

κι όσο Όνειρο κρύβουμε τα Βράδια στις αγκαλιές μας
δεν θα μπορεί να μας το Στερήσει κανείς...

Στο Τελος θα μείνουμε

Εγω κι Εσυ
η Αγαπη και τ' Όνειρο....

μας φτάνουν μωρό μου?......
πες μου......

Κίνδυνος

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Όσο δένει ο κίνδυνος,
δε δένει η αγάπη.

Στην ακροβασία του πανικού
ισορροπήσαμε την αγωνία μας.

Στα σκοτάδια του φόβου σμίξαμε τα χέρια,
τις ανάσες ενός πνιγμένου λυγμού,
το κρυφτό μας από την ενέδρα.
Σ' ένα κρησφύγετο ανθρώπινης επιβίωσης
έγινες προέκταση του ρίγους, που ο κίνδυνος μου γεννά.

Τι μπορεί να αναιρέσει το υπαρξιακό μας δέσιμο;
Πες μου...

Όταν τόσο σφιχτά
κρατήσαμε τα χέρια,
που η κόκκινη ροή σου
κύλησε στο τρομαγμένο αίμα μου
κι ολόκληρος μεταγγίστηκες
στον χτύπο της καρδιάς μου
ψιθυρίζοντας "Εδώ είμαι..."
κι ας έτρεμες σύγκορμα
μπρος στο απόκοσμο ουρλιαχτό....

Ανολοκληρώσεις

Με "λάθος" αφορμή κλεμμένη από τον  vagnes, από τον οποίο εκλάπη και η περίτεχνη Εικόνα....

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Σκηνικό
λεωφόρος χρωμάτων,
εκεί που τα φώτα τρέχουν με ταχύτητες ανθρώπινες
και προλαβαίνεις να δεις μέσα τους
την κίνηση των σωματιδίων της κοσμικής σκόνης
και μεταφρασμένη όλη την Ιστορία της Ζωής.

Εκεί μία μισοτελειωμένη ιστορία
αναθεώρησε το λόγο ύπαρξής της
και απέδειξε στο τυχαίο
πως υπάρχουν παντού απαντήσεις.

Χάραξε με υγρασία στο τραπέζι
το όνομά της.

Σμιλευμένο το γιατί
με χρώμα που απορροφάται απ' το ξύλο
και καθώς ρουφά εκείνο τη σταγόνα
μεθάνε τα δ'εντρα που κόπηκαν
για να φτιαχτεί το τραπέζι
που φιλοξένησε τη συνάντησή μας με το πεπρωμένο.

Μεθυσμενη Φύση
η φύση μου.
και ο χορός
μονοπάτι στα "νερά" του αρχαίου ξύλου
που καίμε για να ζεστάνουμε τις σάρκες των Θηρίων
που ευαίσθητα μέσα μας
ώρες ώρες βιώνουν το κοσμικό κρύο της άρνησης.

Μα...
η κατάφαση πίνει ένα σφηνάκι ζωής ακόμη.
Κοχλάζει το αίμα
και η επόμενη στροφή μας
πιο αρμονική φαντάζει
στο στερέωμα του λείου επιπέδου της συναναστροφής μας.

Χίλια ονόματα.
Μέσα σε όλα εγώ κι εσύ
κι ας είμαστε σκόνη,
ερωτήσεις με απάντηση γραμμένη στη μέθη της στιγμής.
Εκεί που όλα όσα θέλουμε
πάντα μισοτελειωμένα μένουν,

γιατί όλο και θέλουμε περισσότερα.

~Ονειρο-κάματα~

Συνήθισα την ιδιοτροπία της υπερωρίας μου.
Δε δουλεύω τη μέρα, ούτε τη νύχτα.
Ιδρώνω τις ώρες μου μέσα στα Όνειρα.

Στήνω μικροπωλητής τον πάγκο μου:

Χύμα οι Λέξεις...
Κάτι σπασμένες εικόνες ανολοκλήρωτης αυτοπραγμάτωσης...
Αναμνήσεις ενός Έρωτα, που γεώτρησε απαγορευμένα εδάφη επιθυμίας...
Ένα Λυχνάρι τριών ξεχασμένων ευχών, που δεν τόλμησε ποτέ κανείς...
Κάτι Δαχτυλίδια Μεταμορφωσεων αχρησιμοποίητης περιέργειας...
Ένα Στόμα, γυάλινο ενυδρείο αρχαίας γεύσης ερωτικής απόλαυσης...
και το Βλέμμα ενός Αερικού, που επιτυγχάνει ανεμοσκορπίσματα μαγείας στ' Αδυτα της Ψυχής....

Στέκω εκεί..
στην αυτονομία μιας αλλόθρησκης Αγοράς,
που εξαργυρώσεις δέχεται Συγκινήσεων...

Μη μου τείνεις το χέρι σου...
Πρόταξε την καρδιά σου...
Εκείνη ξέρει τις Τιμές στα Ονειρο-κάματα....

~Μόλις αποκοιμηθώ, ξυπνάω αθόρυβα~

Τα βράδια,
μόλις αποκοιμηθώ,
ξυπνάω αθόρυβα.
Εγώ... η αληθινή...

Σηκώνομαι,
σκεπάζω απαλά το Σώμα μου
και πηδώ απ'το Κατάστρωμα του Ύπνου....

Εγκαταλείπω ακυβέρνητο το πλοίο...
με σχεδία της Ψυχής την Ανάσα
ξεμακραίνω σε ναρκοπέδιο άυλων Σωμάτων
και γίνομαι σκόρπισμα...

Ιστορία που ακούστηκε σιγανά
στο παρασκήνιο του Ύπνου
και ξεχάστηκε πριν η Συνείδηση
αναλάβει τον Εαυτό της Σκέψης...

Σε μια κρυσταλωμένη στιγμή,
πριν την έκρηξη της νάρκης,
αιωρούμαι σε παράλληλες Ζωές...

αλλάζω σχήμα...
ταυτότητα...
σύσταση...

Στην ατέρμονη λεπτογραμμή
του Υπαρκτού και του Ανύπαρκτου,
μιας επιφάνειας το κύμα
νανουρίζει με εκρήξεις
την αυτοσχέδια σχεδία μου....

μόλις στ'όνειρο αποκοιμηθώ
με ραγίσματα που ακουγονται
στη διαπασών της Ψυχης που τρίζει,
ξυπνώ πάντα με κρότο στις παλάμες,
από τις νάρκες που εξόντωσα
ή με εξόντωσαν...
-ποτέ δε θυμόμουν επακριβώς τα όνειρα-

...και ξυπνάω Εγώ...
η δεύτερη...
αυτή που εγκλωβίστηκε
να ζει στις πραγματικότητες...

μα...
πάντα μία γωνία υφάσματος στο σεντόνι μου
φέρει αλμύρα
ή φωτιά...

και έχω τα θρύψαλα της Υπόνοιας
πάνω στο Δουλικό μου Σωμα,
να μουρμουρίζουν Ελευθερίες
που δε θ' αγγίξει ποτέ η Ζωή μου....
μόνο τ' Όνειρο...
σαν νάρκες που διαλύουν τα κλουβιά
και πετάνε οι Ψυχες
πιο πανω...
πιο περα...
πιο βαθιά στο Άγνωστο....

εκεί απ'όπου ξεπήδησαν μία νύχτα
καποιου Απόκοσμου Ονείρου...

Follow me

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πνίξαμε την άνωση,
με τα ίδια χέρια
που κάποτε ζωγράφισαν πλεούμενα.

Ο βυθός πια δεν έχει πυθμένα,
είναι αχανής.
Όσο βουλιάζεις,
τόσες πιθανότητες έχεις
να βρεις τον εαυτό σου
να δαμάζει υπόγεια κύματα
μιας θάλασσας αόρατης για τους πολλούς.

Δε σου ζητώ να κρατηθείς από μένα.
Ήδη βρίσκομαι ένα κύμα πιο βαθιά από τη σωτηρία μου.
Αόριστο σχήμα γαλάζιας ομίχλης,
μέσα στο βαθύ σκοτάδι της αναζήτησης.
Μα, αν επιθυμείς,
ακολούθησέ με...
είναι καλύτερο να βουλιάζουν δύο,
σαν συμπαράσταση
στο βάρος του νερού που σηκώνουν οι ώμοι μας.

.........Σπειροειδής Συνάντηση..........

Μία στιγμή ο Χρόνος καμπυλωθηκε παράξενα
δημιουργήθηκε ρωγμή στον χρονικό μας τοίχο...

Εγω περασα απέναντι?...
Εσύ?...

Αβίαστα άδραξα την χειραψία της ενεργειακής σου αφής....

Περιφέρομαι σ'αχρονες τροχιές...
πάντα νιώθω γύρω από το ίδιο σημειο..
μα ποτέ στην περιφέρεια της ίδιας στιβάδας...

Εκεί στο σπείρωμα της Μοίρας
μία χρυσή γραμμή
χαραγμένη στο διάνυσμα της Νυχτερινής Φυγόκεντρης Δύναμης
εφερε τις νότες σου
πανω στη δική μου αναρχική οκτάβα...

Κάποιες συναντήσεις,
ακολουθούν ελατηρίων συσπειρώσεις
και διαδοχικές απομακρύνσεις...
Το συναισθηματικό μας νήμα
ελαστικά προσαρμόζεται στην Ιδιοτροπία μας...

και μεσα στο Εγω μου
χώρεσε το Φευγαλέο σου χαμογελο
λίγο πριν σβήσει η Νυχτα τα φώτα της....

Ψάχνω τον Λογο...
αν και δεν έχει νοημα ν'απαντάμε στα Γιατί του Συμπαντος..

όμως ξερω...
όλα συμβαίνουν για κάποιο Λόγο....

εγω απόψε γράφω για μία Σπείρα...
που ένα τόξο της διανυσματικής της εφαπτομενης
αγγιξε με χρυσή τομή το δικό μου.....

Είπες δε θυμάσαι ονόματα!...

Το Ποίημα γράφτηκε Αλληγορικά...
με παρομοιώσεις και περιγραφές που προσεγγιστικά αποδίδουν τα Πρωτότυπα..
τα ονόματα ξεχάστηκαν, είπες..
γιατί δε τα συγκρατείς ...
ο Βωμός ήδη καίει τις λέξεις...

μα.....

δε χρειάζονται ονόματα....
όποια κι αν ήταν αυτά..
στο βωμό όλα καίγονται με τον ίδιο τρόπο!..

ή μήπως όχι?....
Μήπως τα Ονόματα δεν είναι τόσο τυχαία επιλεγμένα και όντως χάνεται η Ουσία, όταν όλες τις Γυναίκες τις βαφτίζουμε Αφροδίτη ή Εύα και όλους τους άντρες Οδυσσέα ή Αδάμ?..

Λυπαμαι που δε συγκρατείς ονόματα....

Τα ποιήματα δε συγχωρούν τις παραλείψεις...

αλλιως θα ηχούσε ο στίχος, αν εμπεριείχε τις συλλαβες των Ονοματων που ξεχασες....
αλλιως θα καιγόταν η Αναγκη σου, αν στο βωμό είχες ως προσάναμμα το Όνομα που λησμόνησες......

Ζητώ απεγνωσμένα να δικαιωθούν τα Οσα Ξεχάσαμε στη Ροή του Χρόνου....

Νιωθω το Ποίημα συντάσσεται με το μερος της ευγενικής μου διαμαρτυρίας....


Ακόμη και τα φιλιά, που αφηνω πάντα να σφραγίσουν το λόγο μου, αν ήταν κύματα,
θα ειχαν άλλο ύψος, άλλη ταχύτητα, άλλη απόχρωση, άλλη ορμή
αν τα ονόματα που ξέχασες ήταν
-με Άναρχη Ταξινόμηση μιας ποιητικής εντροπίας-
στη Θεση που θα διάλεγε η Στιγμή της Συγγραφής!...


{αν θυμηθείς εκεινα τα μάτια,
ίσως το βλέμμα,
ακομη και μεσα από την ανάμνηση,
ψιθυρίσει το Όνομα,
εκείνο που σήμερα λείπει
κι αφήνει κενά να δημιουργούν ασυνέχειες...}