{και σήμερα}
Ο Ουρανός αυτοκτονεί που δεν μπορεί ν' αγγίξει σάρκα Γης.....
Ο Ουρανός αυτοκτονεί που δεν μπορεί ν' αγγίξει σάρκα Γης.....
Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.
Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.
Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013
Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013
Τ' ουραΝού το "περίμενε"
Κάθε βράδυ σε περίμενε
να βγάλεις τα ρούχα
να τακτοποιήσεις τα σκοτάδια σου
να τσιμπήσεις δυο μπουκιές Φως,
από το καντήλι στα πόδια του Θεού σου,
να βάλεις ιώδιο στις πληγές
να δέσεις τα μάτια της γήινης Αλήθειας σου
να κάνεις ένα μπάνιο να ξεπλύνεις τη ρύπανση
να χτενίσεις τις μουσκεμένες,
από ωκεαΝούς αναβλητικότητας, Σκέψεις
να σκουπίσεις την ιδρωμένη Αγωνία σου
να τυλίξεις το γυμνό Κορμί με βελούδινη γήινη Παρηγοριά
να βάλεις στο πικ απ να παίζει η 7η Συμφωνία
-το 7 πάντα σου θυμίΖει κλ-εφτά αγγίγματα-
να ξαπλώσεις στον καναπέ
ακίνητος να γδάρεις την ταπετσαρία των τοίχων
ασάλευτος να ανοίξεις μία τρύπα στο ταβάνι
αθόρυβος να υπερυψωθείς με μάτια κλειστά
ως την Κορυφή του Όρους της Πληρότητας.
Κάθε βράδυ η ίδια ιεροτελεστία.
Σε περίμενε να διευθετήσεις όλες τις γήινες συνήθειές σου
ικανοποιώντας τις θνητές αΔυναμίες,
κι έπειτα χαμήλωνε,
ίσα που να ρουφάει την Ανάσα σου
ίσα που να ρουφάς τη δική του
και στο σμίξιμο Σκοτάδι με Σκοτάδι
ένιωθες πίσω από τα βλέφαρα να γεννιέται Φως.
Εκεί στο βαθύ φόντο αυτού του Πίνακα
δεν υπάρχει το Σώμα σου
δεν χρειάζεσαι ρούχα, αλήθεια, νερό, παρηγοριά, μουσική
γίνεσαι αλήθεια, νερό και μουσική
κι Επιστρέφεις στα Πρωτογενή Υλικά του Συμπαντικού ΟυραΝού
ταυτίζοντας το απόκοσμο Όνειρο
με μία πραγματικότητα για Λίγους.
Το πρωί
φοράς ξανά το Σώμα σου
κι Άνθρωπος κυκλοφορείς
μες στους Ανθρώπους...
Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013
...Απεργία Διαρκείας...
Τα χέρια σηκώθηκαν υπερψηφίΖοντας την πρόταση στην Γενική
Συνέλευση της Β' ΕΛΜΕ Πέλλας, την Πέμπτη 05-09-2013......
Τώρα μένει να σηκωθούν οι ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ των συναδέλφων, ώστε να ακολουθήσει η έμπρακτη συμμετοχή και να δικαιώσουμε τον Αγώνα, τον Ρόλο μας ως Υπερασπιστές της ΔΗΜΟΣΙΑΣ και ΔΩΡΕΑΝ Παιδείας, το ΠΑΙΔΙ και το Μέλλον τούτης της χώρας.......
Υπερβάλλω?... Λες πάλι να υπερβάλλω?....
ΔΕΣ:
ποσοστά ανεργίας Νέων, γενικά ποσοστά ανεργίας, πρόσθεσε δίπλα την "ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΔΙΑΡΡΟΗ" , που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας με τις Εξετάσεις κόντρα Εξετάσεων στις οποίες θα υποβάλλεται ο μαθητής μέσα από "Ελεγχόμενης Δυσκολίας" τράπεζες θεμάτων ...
και γαμώτο, ρωτώ: Κι Εδώ ΤΡΑΠΕΖΕΣ????..... Δε θα γλιτώσουμε από δαύτες?....
Αποφασίστηκε η ίδρυση των Σχολών Επαγγελματικής Κατάρτισης [ΣΕΚ} που θα είναι μεταΓυμανσιακές... ΑΚΟΥΣ Ανθρωπάκο????... ΜεταΓυμνασιακές... Ξέχνα την 12ετή Υποχρεωτική Εκπαίδευση... ΤΩΡΑ μιλάμε για ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ, οπως ξεχασαμε την ΕΡΓΑΣΙΑ και μιλάμε για ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ...
ΔΕΝ Ντρέπεσαι ΑΚΟΜΑ??????......
Το παιδί σου, το φτωχό, που ΔΕΝ θα μπορείς να του πληρώνεις φροντιστήρια για να "φυσάει", θα το "σπρώξουν" σε Σχολές Κατάρτισης και θα το οδηγήσουν στην Μαθητεία = Απλήρωτη Εργασία από τα 17 του σε Επιχειρήσεις που θα πριμοδοτούνται....
ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ακομα, κύριε Γονέα και Κηδεμόνα για την Κατάντια?....
ΕΣΥ Ανεργος - οσονούπω - και το παιδί σου σε Μαθητεία....
Αδιόριστοι και οι Δύο!!!......
1. Η Συνείδησή μου ΔΕΝ μου επιτρέπει να μπω να διδάξω ΟΤΑΝ υπάρχουν μαθητές μου που ΠΕΙΝΑΝΕ....
2. Η Συνείδησή μου ΔΕν μου επιτρέπει να μπω στο σχολείο ΟΤΑΝ 2500 συνάδελφοι και αντίστοιχες τόσες οικογένειες οδηγούνται σε απολύσεις αυτοκτονίας....
3. Η Συνείδησή μου ΔΕΝ μου επιτρέπει να μπω στο σχολείο να διδάξω Υψηλά Ιδανικά ΟΤΑΝ ζω μία υποδουλη στον Τρόμο ΖΩΗ....
.
.
.
Φέτος θα δουλέψουμε... Του χρόνου?...
ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ????....
ΟΧΙ, Φίλε μου... ΚΑΝΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ........ Το βιώνουν όσοι είναι σε διαθεσιμότητα...
Θα ακολουθήσουν κι άλλοι.....12.500 χιλιάδες.... και μετά άλλες τόσες... και μετά θα συμπληρωθούν 150.000..........
Πόσες κηδείες αντέχεις να παρακολουθήσεις ΧΩΡΙΣ να κλάψεις?..... χωρίς να ΜΙΛΗΣΕΙΣ?..... Χωρίς να Αντιδράσεις?.....
Ο Φίλος και ΣΥνάδελφος Βασίλης Κουδέρης έκλεισε τον λόγο του με την Φράση:
"Όλους εσάς που κολυμπάτε στα μάτια μου
αν κλάψω θα σας πνίξω"...
Όταν δέχεσαι ΣΦΟΔΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, Απαντάς Αναλόγως............
Ήρθε η Ώρα όσα διδαχτήκαμε ΜΑΘΗΤΕΣ να τα εφαρμόσουμε στην ΠΡΑΞΗ, διδάσκοντας με το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ τα Παιδιά μας για το τί θα πει ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ στην ΕΡΓΑΣΙΑ και στη ΖΩΗ........
Ο ΧΡΟΝΟΣ για τη συνειδητοποιημένη ΣΤΑΣΗ του καθενός, μετρά από ΤΩΡΑ....
Τώρα μένει να σηκωθούν οι ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ των συναδέλφων, ώστε να ακολουθήσει η έμπρακτη συμμετοχή και να δικαιώσουμε τον Αγώνα, τον Ρόλο μας ως Υπερασπιστές της ΔΗΜΟΣΙΑΣ και ΔΩΡΕΑΝ Παιδείας, το ΠΑΙΔΙ και το Μέλλον τούτης της χώρας.......
Υπερβάλλω?... Λες πάλι να υπερβάλλω?....
ΔΕΣ:
ποσοστά ανεργίας Νέων, γενικά ποσοστά ανεργίας, πρόσθεσε δίπλα την "ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΔΙΑΡΡΟΗ" , που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας με τις Εξετάσεις κόντρα Εξετάσεων στις οποίες θα υποβάλλεται ο μαθητής μέσα από "Ελεγχόμενης Δυσκολίας" τράπεζες θεμάτων ...
και γαμώτο, ρωτώ: Κι Εδώ ΤΡΑΠΕΖΕΣ????..... Δε θα γλιτώσουμε από δαύτες?....
Αποφασίστηκε η ίδρυση των Σχολών Επαγγελματικής Κατάρτισης [ΣΕΚ} που θα είναι μεταΓυμανσιακές... ΑΚΟΥΣ Ανθρωπάκο????... ΜεταΓυμνασιακές... Ξέχνα την 12ετή Υποχρεωτική Εκπαίδευση... ΤΩΡΑ μιλάμε για ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ, οπως ξεχασαμε την ΕΡΓΑΣΙΑ και μιλάμε για ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ...
ΔΕΝ Ντρέπεσαι ΑΚΟΜΑ??????......
Το παιδί σου, το φτωχό, που ΔΕΝ θα μπορείς να του πληρώνεις φροντιστήρια για να "φυσάει", θα το "σπρώξουν" σε Σχολές Κατάρτισης και θα το οδηγήσουν στην Μαθητεία = Απλήρωτη Εργασία από τα 17 του σε Επιχειρήσεις που θα πριμοδοτούνται....
ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ακομα, κύριε Γονέα και Κηδεμόνα για την Κατάντια?....
ΕΣΥ Ανεργος - οσονούπω - και το παιδί σου σε Μαθητεία....
Αδιόριστοι και οι Δύο!!!......
1. Η Συνείδησή μου ΔΕΝ μου επιτρέπει να μπω να διδάξω ΟΤΑΝ υπάρχουν μαθητές μου που ΠΕΙΝΑΝΕ....
2. Η Συνείδησή μου ΔΕν μου επιτρέπει να μπω στο σχολείο ΟΤΑΝ 2500 συνάδελφοι και αντίστοιχες τόσες οικογένειες οδηγούνται σε απολύσεις αυτοκτονίας....
3. Η Συνείδησή μου ΔΕΝ μου επιτρέπει να μπω στο σχολείο να διδάξω Υψηλά Ιδανικά ΟΤΑΝ ζω μία υποδουλη στον Τρόμο ΖΩΗ....
.
.
.
Φέτος θα δουλέψουμε... Του χρόνου?...
ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ????....
ΟΧΙ, Φίλε μου... ΚΑΝΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ........ Το βιώνουν όσοι είναι σε διαθεσιμότητα...
Θα ακολουθήσουν κι άλλοι.....12.500 χιλιάδες.... και μετά άλλες τόσες... και μετά θα συμπληρωθούν 150.000..........
Πόσες κηδείες αντέχεις να παρακολουθήσεις ΧΩΡΙΣ να κλάψεις?..... χωρίς να ΜΙΛΗΣΕΙΣ?..... Χωρίς να Αντιδράσεις?.....
Ο Φίλος και ΣΥνάδελφος Βασίλης Κουδέρης έκλεισε τον λόγο του με την Φράση:
"Όλους εσάς που κολυμπάτε στα μάτια μου
αν κλάψω θα σας πνίξω"...
Όταν δέχεσαι ΣΦΟΔΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, Απαντάς Αναλόγως............
Ήρθε η Ώρα όσα διδαχτήκαμε ΜΑΘΗΤΕΣ να τα εφαρμόσουμε στην ΠΡΑΞΗ, διδάσκοντας με το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ τα Παιδιά μας για το τί θα πει ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ στην ΕΡΓΑΣΙΑ και στη ΖΩΗ........
Ο ΧΡΟΝΟΣ για τη συνειδητοποιημένη ΣΤΑΣΗ του καθενός, μετρά από ΤΩΡΑ....
Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013
Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013
Σάββατο 31 Αυγούστου 2013
Ανελκυστήρας με Κήπο
Μαζεύτηκε κόσμος και σπρώχνεται η Ζωή στο κέντρο των διαμαρτυριών ή στο περιθώριο των εκρήξεων. Δεν υπάρχουν ηλικίες πια. Μόνο Άνθρωποι. Άντρες και Γυναίκες. Πρόσωπα χωρίς όνομα, μάζες χωρίς περιουσία, πλήθος με συσσωρευμένη πείνα, κόσμος που φλέγεται.
Ξυπνώ από τις φωνές που πηδούν στο δωμάτιο από το ανοιχτό παράθυρο. Μυρίζει καπνός, ιδρώτας και αγανάκτηση. Πεινάω. Έχω να βάλω κάτι στο στόμα μου από χθες. Δοκίμασα κάτι ξαναζεσταμένες υποσχέσεις πολιτικών γευμάτων που σερβίρονται στα σπίτια των υποσιτισμένων Ανθρώπων μέσω της ιδιωτικοποιημένης κρατικής ραδιοφωνίας. Μετά νεκρή με ένα βιβλίο αγκαλιά διέσχιζα ωκεανούς από σκέψεις πάνω στο τσαλακωμένο σεντόνι, που ήθελε να μοιάσει με τη Ζωή μου.
Σηκώνομαι απότομα, όπως οφείλει να πετάγεται η συνείδηση όταν κάτι συμβαίνει και αναιρεί τις Αξίες. Κάθε φορά που σηκώνομαι ζαλίζομαι. Ο σίδηρος χαμηλός. Η φερριτίνη στο 3. Τα κόκκινα χαπάκια κρύβονται όταν τα χρειάζομαι. Οι κόκκινοι συναγερμοί ποτέ. Τα κόκκινα φανάρια ποτέ. Οι κόκκινες απαγορεύσεις ποτέ. Τα χαπάκια πάντα.
Πρέπει να ασχοληθώ λίγο με το σπίτι και λίγο με τον Εαυτό μου, ή πολύ!... Δεν με έχεις δει στις καθημερινές μου συνήθειες. Με τα μαλλιά πιασμένα ουρά να κουβαλώ σακούλες, να κουβαλάω σκέψεις, να ξεσκονίζω το σπίτι, να ξεσκονίζω σκέψεις, να πλένω χαλιά, να ξεπλένω σκέψεις, να μαγειρεύω παστίτσιο, να μαγειρεύω σκέψεις.
Ντύνομαι.
Τρία κόκκινα κουμπιά στο μπλουζάκι. Κουμπώνομαι. Τρία κόκκινα κουμπιά στο ασανσέρ. Κλειδώνομαι. Σταματά το ρεύμα και η Σκέψη. Τόση εξάρτηση πια!...
Κοιτάζω με απάθεια το κουμπί του ισογείου που έμεινε αναμμένο. Τι ειρωνεία, να κλειδώνεσαι κάπου όταν ξέρεις πως δε θα σε ψάξει κανείς!...
Αυτή την πρόκληση την έχω οραματιστεί. Όχι με τον κλωβό του ανελκυστήρα, μα με ένα κελί. Σκοτεινό, μικρό, με ξεφλουδισμένους τοίχους, χωρίς ράντσο, χωρίς παράθυρο, χωρίς τουαλέτα, χωρίς πιάτο πεταμένο με αποφάγια θαρρείς... Χωρίς τίποτα. Σαν να μην είναι φυλακή για το Σώμα , μα για το Μυαλό και Εγώ να καλούμαι ενστικτωδώς να αποδράσω.
Η πιο μεγάλη πρόκληση. Όλα τρομάζουν, μέχρι την στιγμή που θα κλείσεις τα μάτια. Μετά κενό για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα αρχίζεις να περπατάς στο βατήρα ενός ημιφωτισμένου κήπου με φυτεμένους ανθρώπους στα παρτέρια. Όλα μετέωρα. Από τα μάτια τους πετάγονται ανθισμένες σπίθες ικεσίας. Από τα δάχτυλά τους προεξέχουν κλαδιά αδράνειας κι ανικανότητας αυτοσωτηρίας. Από τη ρωγμή μιας ανείπωτης συλλαβής στο στόμα τους φαίνεται μία κομμένη γλώσσα που μόλις πέταξε το πρώτο μπουμπούκι συλλαβής, μα δεν τολμά να το κάνει κραυγή. Είπα να σκύψω να μυρίσω την λέξη στο στόμα ενός Παιδιού. Έκλεισε απότομα τα δόντια του και τρόμαξαν οι Αισθήσεις μου που κουβαλούσαν ακόμη τους γήινους φόβους τους.
Έφτασα στο συντριβάνι. Νούφαρα από ανοιχτές παλάμες ζητιάνων. Ελεημοσύνες, λίγες στάλες μιας ασθενικής βροχής που άρχισε να πέφτει απότομα. Κοιτάζω ψηλά. Σκοτάδι. Δεν διακρίνω το σύννεφο που φέρνει βροχή. Μόνο ανοίγω το στόμα μου να πιω. Νόμιζα πεινούσα το πρωί, μα πιο πολύ διψάω. Η βροχή λιγοστή. Τι να πρωτοποτίσει?...
Σκύβω να πιω από το συντριβάνι. "Ανακυκλωμένο νερό" σκέφτηκα. Δεν έχω την πολυτέλεια να ψάξω για πηγή. Κόβει τις φλέβες του το άγαλμα στην μέση του συντριβανιού και ψιθυρίζει:
"Η δίψα της Ψυχής με γάργαρο αίμα ξεδιψά. Αλληγορία είναι. Στο ποίημα βρίσκουν πηγές οι Ζωές των Ανθρώπων, μα Εσύ πεθαίνεις. "
Πεθαίνω?... μα κι Εγώ ένα ποίημα ξεκλείδωσα και έφτασα ως εδώ. Πώς πεθαίνω?.. Άκου... ο κόσμος φωνάζει... οι φωνές φτάνουν ως εδώ... ο καπνός μυρίζει ακόμα... η βροχή, ασθενική, μα μου δροσίζει το πρόσωπο... Μπορεί να διψάω, να πεινάω τόσο, μα έχω τις αισθήσεις μου... όχι, δεν τις έχω!.... Ο Λαβύρινθος στροβιλίζεται και χάνομαι.... απομακρύνομαι από όλα... τεντώνεται το σώμα μου να με φτάσει, μα χάνομαι.... χάνομαι...... στιγμιαία επανέρχομαι... και....
Δύο χέρια με έχουν αγκαλιά. Μου δροσίζουν το πρόσωπο με νερό. Το ρεύμα ήρθε. Οι αισθήσεις μου χάθηκαν. Ο ανελκυστήρας μετέφερε το άδειο σώμα μου στο ισόγειο. Μετά από ώρα με βρήκε ο πρώτος Άγνωστος Γείτονας της πολυκατοικίας που επέστρεφε από την βραδινή του βάρδια. Ο σίδηρος χαμηλά. Η φερριτίνη στο 3. Λιποθυμία με διάρκεια θανάτου. Εγώ στο πεζοδρόμιο να πάρω αέρα. Ο κόσμος φωνάζει.
Καπνός, μία Ζάλη, ένα Παιδί τσιρίζει στο αυτί μου... Το άγαλμα από το συντριβάνι:
"Όταν ξανάρθεις φέρε μου μία γουλιά Ποιήματος... Δεν αντέχεται τόσο σκοτάδι, τόσοι αυτόχειρες ανθισμένοι σαν αγκάθια στα παρτέρια του Κήπου... Φέρε μου μία γουλιά Ποιήματος να ποτίσω κι εγώ το αίμα μου...."
Συνήλθα πλήρως στο Κέντρο Υγείας. Δύο νοσοκόμες και ένας γιατρός γενικών καθηκόντων. Νοσοκομεία δεν έχουμε πια. Είχαν κλείσει πριν χρόνια, εις το όνομα κάποιων μνημονίων. Οι κλινικές είναι σουίτες πολυτελείας και εγώ κάτι χρόνια άνεργη. Κατέληξα εδώ. Μάτια ανοιχτά, της σιωπής. Δεν μιλούν με το στόμα πια οι Άνθρωποι. Το χέρι μου τρυπημένο από τον ορό. Από το σκοτεινό κελί του σταματημέΝου ανελκυστήρα βρέθηκα στο λευκό κελί ενός Κέντρου Υγείας. Έτος?... Δεν θυμάμαι... Πόση ώρα να ήμουν λιπόθυμη?... Πόσα χρόνια Ποιήματος?...
Πόσα χρόνια που δεν με αναζήτησε κανείς?...
Ξυπνώ από τις φωνές που πηδούν στο δωμάτιο από το ανοιχτό παράθυρο. Μυρίζει καπνός, ιδρώτας και αγανάκτηση. Πεινάω. Έχω να βάλω κάτι στο στόμα μου από χθες. Δοκίμασα κάτι ξαναζεσταμένες υποσχέσεις πολιτικών γευμάτων που σερβίρονται στα σπίτια των υποσιτισμένων Ανθρώπων μέσω της ιδιωτικοποιημένης κρατικής ραδιοφωνίας. Μετά νεκρή με ένα βιβλίο αγκαλιά διέσχιζα ωκεανούς από σκέψεις πάνω στο τσαλακωμένο σεντόνι, που ήθελε να μοιάσει με τη Ζωή μου.
Σηκώνομαι απότομα, όπως οφείλει να πετάγεται η συνείδηση όταν κάτι συμβαίνει και αναιρεί τις Αξίες. Κάθε φορά που σηκώνομαι ζαλίζομαι. Ο σίδηρος χαμηλός. Η φερριτίνη στο 3. Τα κόκκινα χαπάκια κρύβονται όταν τα χρειάζομαι. Οι κόκκινοι συναγερμοί ποτέ. Τα κόκκινα φανάρια ποτέ. Οι κόκκινες απαγορεύσεις ποτέ. Τα χαπάκια πάντα.
Πρέπει να ασχοληθώ λίγο με το σπίτι και λίγο με τον Εαυτό μου, ή πολύ!... Δεν με έχεις δει στις καθημερινές μου συνήθειες. Με τα μαλλιά πιασμένα ουρά να κουβαλώ σακούλες, να κουβαλάω σκέψεις, να ξεσκονίζω το σπίτι, να ξεσκονίζω σκέψεις, να πλένω χαλιά, να ξεπλένω σκέψεις, να μαγειρεύω παστίτσιο, να μαγειρεύω σκέψεις.
Ντύνομαι.
Τρία κόκκινα κουμπιά στο μπλουζάκι. Κουμπώνομαι. Τρία κόκκινα κουμπιά στο ασανσέρ. Κλειδώνομαι. Σταματά το ρεύμα και η Σκέψη. Τόση εξάρτηση πια!...
Κοιτάζω με απάθεια το κουμπί του ισογείου που έμεινε αναμμένο. Τι ειρωνεία, να κλειδώνεσαι κάπου όταν ξέρεις πως δε θα σε ψάξει κανείς!...
Αυτή την πρόκληση την έχω οραματιστεί. Όχι με τον κλωβό του ανελκυστήρα, μα με ένα κελί. Σκοτεινό, μικρό, με ξεφλουδισμένους τοίχους, χωρίς ράντσο, χωρίς παράθυρο, χωρίς τουαλέτα, χωρίς πιάτο πεταμένο με αποφάγια θαρρείς... Χωρίς τίποτα. Σαν να μην είναι φυλακή για το Σώμα , μα για το Μυαλό και Εγώ να καλούμαι ενστικτωδώς να αποδράσω.
Η πιο μεγάλη πρόκληση. Όλα τρομάζουν, μέχρι την στιγμή που θα κλείσεις τα μάτια. Μετά κενό για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα αρχίζεις να περπατάς στο βατήρα ενός ημιφωτισμένου κήπου με φυτεμένους ανθρώπους στα παρτέρια. Όλα μετέωρα. Από τα μάτια τους πετάγονται ανθισμένες σπίθες ικεσίας. Από τα δάχτυλά τους προεξέχουν κλαδιά αδράνειας κι ανικανότητας αυτοσωτηρίας. Από τη ρωγμή μιας ανείπωτης συλλαβής στο στόμα τους φαίνεται μία κομμένη γλώσσα που μόλις πέταξε το πρώτο μπουμπούκι συλλαβής, μα δεν τολμά να το κάνει κραυγή. Είπα να σκύψω να μυρίσω την λέξη στο στόμα ενός Παιδιού. Έκλεισε απότομα τα δόντια του και τρόμαξαν οι Αισθήσεις μου που κουβαλούσαν ακόμη τους γήινους φόβους τους.
Έφτασα στο συντριβάνι. Νούφαρα από ανοιχτές παλάμες ζητιάνων. Ελεημοσύνες, λίγες στάλες μιας ασθενικής βροχής που άρχισε να πέφτει απότομα. Κοιτάζω ψηλά. Σκοτάδι. Δεν διακρίνω το σύννεφο που φέρνει βροχή. Μόνο ανοίγω το στόμα μου να πιω. Νόμιζα πεινούσα το πρωί, μα πιο πολύ διψάω. Η βροχή λιγοστή. Τι να πρωτοποτίσει?...
Σκύβω να πιω από το συντριβάνι. "Ανακυκλωμένο νερό" σκέφτηκα. Δεν έχω την πολυτέλεια να ψάξω για πηγή. Κόβει τις φλέβες του το άγαλμα στην μέση του συντριβανιού και ψιθυρίζει:
"Η δίψα της Ψυχής με γάργαρο αίμα ξεδιψά. Αλληγορία είναι. Στο ποίημα βρίσκουν πηγές οι Ζωές των Ανθρώπων, μα Εσύ πεθαίνεις. "
Πεθαίνω?... μα κι Εγώ ένα ποίημα ξεκλείδωσα και έφτασα ως εδώ. Πώς πεθαίνω?.. Άκου... ο κόσμος φωνάζει... οι φωνές φτάνουν ως εδώ... ο καπνός μυρίζει ακόμα... η βροχή, ασθενική, μα μου δροσίζει το πρόσωπο... Μπορεί να διψάω, να πεινάω τόσο, μα έχω τις αισθήσεις μου... όχι, δεν τις έχω!.... Ο Λαβύρινθος στροβιλίζεται και χάνομαι.... απομακρύνομαι από όλα... τεντώνεται το σώμα μου να με φτάσει, μα χάνομαι.... χάνομαι...... στιγμιαία επανέρχομαι... και....
Δύο χέρια με έχουν αγκαλιά. Μου δροσίζουν το πρόσωπο με νερό. Το ρεύμα ήρθε. Οι αισθήσεις μου χάθηκαν. Ο ανελκυστήρας μετέφερε το άδειο σώμα μου στο ισόγειο. Μετά από ώρα με βρήκε ο πρώτος Άγνωστος Γείτονας της πολυκατοικίας που επέστρεφε από την βραδινή του βάρδια. Ο σίδηρος χαμηλά. Η φερριτίνη στο 3. Λιποθυμία με διάρκεια θανάτου. Εγώ στο πεζοδρόμιο να πάρω αέρα. Ο κόσμος φωνάζει.
Καπνός, μία Ζάλη, ένα Παιδί τσιρίζει στο αυτί μου... Το άγαλμα από το συντριβάνι:
"Όταν ξανάρθεις φέρε μου μία γουλιά Ποιήματος... Δεν αντέχεται τόσο σκοτάδι, τόσοι αυτόχειρες ανθισμένοι σαν αγκάθια στα παρτέρια του Κήπου... Φέρε μου μία γουλιά Ποιήματος να ποτίσω κι εγώ το αίμα μου...."
Συνήλθα πλήρως στο Κέντρο Υγείας. Δύο νοσοκόμες και ένας γιατρός γενικών καθηκόντων. Νοσοκομεία δεν έχουμε πια. Είχαν κλείσει πριν χρόνια, εις το όνομα κάποιων μνημονίων. Οι κλινικές είναι σουίτες πολυτελείας και εγώ κάτι χρόνια άνεργη. Κατέληξα εδώ. Μάτια ανοιχτά, της σιωπής. Δεν μιλούν με το στόμα πια οι Άνθρωποι. Το χέρι μου τρυπημένο από τον ορό. Από το σκοτεινό κελί του σταματημέΝου ανελκυστήρα βρέθηκα στο λευκό κελί ενός Κέντρου Υγείας. Έτος?... Δεν θυμάμαι... Πόση ώρα να ήμουν λιπόθυμη?... Πόσα χρόνια Ποιήματος?...
Πόσα χρόνια που δεν με αναζήτησε κανείς?...
Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013
~Γρατζουνιά~
Μίλα μου.. Πάρε με αγκαλιά, σφιχτά, σαν αιώνια, και μίλα μου
ασταμάτητα, χαμηλόφωνα, όπως ψιθυρίζουν παραμύθια οι γονείς στα παιδιά...
Μίλα μου... Κι Εγώ θα κλείσω τα μάτια και το μυαλό στις εκρήξεις, στον τρόμο και στη σκόνη...
Υπόσχομαι να πιστέψω το παραμύθι που θα μου πεις... Υπόσχομαι να μην με πάρουν τα δάκρυα, να μην ακουστούν λυγμοί και να μην τρομάξω τις νεράιδες, που πάντα προστάτευαν, όπως έλεγες, τα παιδιά.... Υπόσχομαι να μην αποκοιμηθώ σε έναν Θάνατο απόδρασης, όπως ο Ύπνος του Απελπισμένου που τον βυθίζει στα Όνειρα, όταν η Ζωή Σκοτώνει και Σκοτώνεται.... Υπόσχομαι να αντέξω ... Υπόσχομαι να πιστέψω... Υπόσχομαι να βγούμε από το παραμύθι Υγιείς... κι ας μας έχει βρει η Σφαίρα του Κόσμου...
Μίλα μου.... Πάρε με αγκαλιά και πες μου πως Υπάρχει Θεός, Υπάρχει Άνθρωπος, Υπάρχει Ελπίδα... Κοίτα με βαθιά στα μάτια και συγκλόνισε τις Αντιρρήσεις μου... Καθήλωσέ με με την σταθερή και γλυκιά φωνή σου..... Σφίξε με... Ταρακούνησέ με να ξυπνήσω από τη Ζωή, να μπω στο παραμύθι....... Τράνταξε μέσα μου τις Αγωνίες και δώσε Νέο Όνομα στις νεράιδες της Γης....
Κλαίω..... Τρέμω..... Με πιάνει πάλι το στερητικό μου σύνδρομο... Έλλειψη Ανθρωπιάς.... ΣκοτεινιάΖει πάλι.... Μην μ' αγγίΖεις.... Δε θέλω παρηγοριά... ΔΕ θέλω Θεούς... Δε θέλω Ελπίδες.....
ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ήθελα...
Μιαν Ανθρωπότητα να αγκαλιάσει το παιδί και μένα.....
Άσε με Εμένα...
Να αγκαλιάσει το Παιδί....
ΔΕΝ αντέχω να βλέπω άλλα παιδιά με βόμβες για μάτια, με κροτίδες για χέρια, με ακρωτηριασμούς για παιχνίδια στην αυλή τους, με θάνατο ως κύριο πιάτο ΖΩΗΣ....
ΠΟΙΟΣ διεστραμμένος σερβίρει ΘΑΝΑΤΟ ως κύριο πιάτο ΖΩΗΣ στα ΠΑΙΔΙΑ?????.....
Κλαίω... ΜΗΝ μ' αγγίζεις........... Ζούμε πιο νεκροί από ποτέ... Δεν είναι βάλσαμο πια το παραμύθι σου...... Αρχίζω να σε μισώ... Κι Εσένα και Μένα.... Σε μισώ που ΔΕΝ έσωσες ένα παιδί.... Με μισώ που ξαπλώνω κάθε ώρα αγκαλιά με τις λέξεις και κλαίω...... Δεν είμαστε Ήρωες... Ένα τίποτα είμαστε που φιγουράρει ντυμένο με κουρελιασμένες σκέψεις άνευ αντικρίσματος..... Μην πλησιάζεις..... Ο κόσμος κατέρρευσε.... Τί νόημα έχει πια το παραμύθι που λέγαμε στα Παιδιά μας?....... Πώς να με πείσεις πια?... Πως να κάνω πως σε πιστεύω?.....
Διαλύομαι.........
Μη φεύγεις.........
Κλαίω... πάρε με αγκαλιά... να νιώσω πως τούτη τη στιγμή τουλάχιστον Ένας Άνθρωπος είναι κοντά μου, να μου βεβαιώσει πως........................
πως?................................
Τί μπορεί να μου υποσχεθεί πια το ... παραμύθι σου?...... Δίπλα πεθαίνουν.... Δίπλα φοβούνται..... Δίπλα κρύβονται........ και μας πλησιάζει ο θάνατος, ο φόβος, η εξορία από τη Ζωή μας.............
Μίλα μου... Κι Εγώ θα κλείσω τα μάτια και το μυαλό στις εκρήξεις, στον τρόμο και στη σκόνη...
Υπόσχομαι να πιστέψω το παραμύθι που θα μου πεις... Υπόσχομαι να μην με πάρουν τα δάκρυα, να μην ακουστούν λυγμοί και να μην τρομάξω τις νεράιδες, που πάντα προστάτευαν, όπως έλεγες, τα παιδιά.... Υπόσχομαι να μην αποκοιμηθώ σε έναν Θάνατο απόδρασης, όπως ο Ύπνος του Απελπισμένου που τον βυθίζει στα Όνειρα, όταν η Ζωή Σκοτώνει και Σκοτώνεται.... Υπόσχομαι να αντέξω ... Υπόσχομαι να πιστέψω... Υπόσχομαι να βγούμε από το παραμύθι Υγιείς... κι ας μας έχει βρει η Σφαίρα του Κόσμου...
Μίλα μου.... Πάρε με αγκαλιά και πες μου πως Υπάρχει Θεός, Υπάρχει Άνθρωπος, Υπάρχει Ελπίδα... Κοίτα με βαθιά στα μάτια και συγκλόνισε τις Αντιρρήσεις μου... Καθήλωσέ με με την σταθερή και γλυκιά φωνή σου..... Σφίξε με... Ταρακούνησέ με να ξυπνήσω από τη Ζωή, να μπω στο παραμύθι....... Τράνταξε μέσα μου τις Αγωνίες και δώσε Νέο Όνομα στις νεράιδες της Γης....
Κλαίω..... Τρέμω..... Με πιάνει πάλι το στερητικό μου σύνδρομο... Έλλειψη Ανθρωπιάς.... ΣκοτεινιάΖει πάλι.... Μην μ' αγγίΖεις.... Δε θέλω παρηγοριά... ΔΕ θέλω Θεούς... Δε θέλω Ελπίδες.....
ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ήθελα...
Μιαν Ανθρωπότητα να αγκαλιάσει το παιδί και μένα.....
Άσε με Εμένα...
Να αγκαλιάσει το Παιδί....
ΔΕΝ αντέχω να βλέπω άλλα παιδιά με βόμβες για μάτια, με κροτίδες για χέρια, με ακρωτηριασμούς για παιχνίδια στην αυλή τους, με θάνατο ως κύριο πιάτο ΖΩΗΣ....
ΠΟΙΟΣ διεστραμμένος σερβίρει ΘΑΝΑΤΟ ως κύριο πιάτο ΖΩΗΣ στα ΠΑΙΔΙΑ?????.....
Κλαίω... ΜΗΝ μ' αγγίζεις........... Ζούμε πιο νεκροί από ποτέ... Δεν είναι βάλσαμο πια το παραμύθι σου...... Αρχίζω να σε μισώ... Κι Εσένα και Μένα.... Σε μισώ που ΔΕΝ έσωσες ένα παιδί.... Με μισώ που ξαπλώνω κάθε ώρα αγκαλιά με τις λέξεις και κλαίω...... Δεν είμαστε Ήρωες... Ένα τίποτα είμαστε που φιγουράρει ντυμένο με κουρελιασμένες σκέψεις άνευ αντικρίσματος..... Μην πλησιάζεις..... Ο κόσμος κατέρρευσε.... Τί νόημα έχει πια το παραμύθι που λέγαμε στα Παιδιά μας?....... Πώς να με πείσεις πια?... Πως να κάνω πως σε πιστεύω?.....
Διαλύομαι.........
Μη φεύγεις.........
Κλαίω... πάρε με αγκαλιά... να νιώσω πως τούτη τη στιγμή τουλάχιστον Ένας Άνθρωπος είναι κοντά μου, να μου βεβαιώσει πως........................
πως?................................
Τί μπορεί να μου υποσχεθεί πια το ... παραμύθι σου?...... Δίπλα πεθαίνουν.... Δίπλα φοβούνται..... Δίπλα κρύβονται........ και μας πλησιάζει ο θάνατος, ο φόβος, η εξορία από τη Ζωή μας.............
--------------------------------
Οι Αμερικανοί θα χτυπήσουν τη Συρία...
Οι Έλληνες εξαθλιώνουν την Νέα Γενιά με καταδίκη αιώνιας ανεργίας....
Κι Εγώ κάποτε φοβόμουν και την γρατσουνιά στο μέτωπο του Παιδιού {μου}...
Κυριακή 25 Αυγούστου 2013
~Μη μου τους Κύκλους Τάραττε~
Μην ενοχλείτε την ΩΡΑ της ΚΟΙΝΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ του Λαού... Οι
Ιαχές ας γίνουν χαμηλόφωνα και με τακτ.. Κάποιοι κοιμούνται ακόμη... Ο
βηματισμός προς το σημείο συγκέντρωσης να μην είναι συγχρονισμένος, να είναι ακανόνιστος για να εισβάλλουν ευκολότερα παρεμβάσεις από τα ΟΡΓΑΝΑ διατήρησης
της ΤΑΞΗΣ και της Ασφάλειας... Δεν επιτρέπεται η χρήση όπλων από το κοινό...
Ευάλωτοι επιτρέπεται να κατεβείτε στον Αγώνα... Τόσο ευάλωτοι, όπως σας
ανάθρεψε το Σύστημα για να έχει αβαντάΖ ακόμη και απέναντι στις πολυπληθείς σας
συγκεντρώσεις... Συνθήματα πείτε όσα θέλετε... Γράψτε κι άλλα τόσα στους
τοίχους της πόλης και του διαδικτυακού κόσμου.... Βάλτε και τραγούδια στα
μεγάφωνα της Ζωής.... Εμείς φροντίσαμε να φορούν ωτοασπίδες στο ΜΥΑΛΟ τους οι
πολίτες.... θα σας μισήσουν τόσο, που ο Εχθρός που θα σας πολεμήσει ΔΕΝ θα
είναι το ΣΥΣΤΗΜΑ και τα καλολαδωμένα γρανάζια του, μα οι φιλήσυχοι πολίτες που
τους χαλάτε την ΗΡΕΜΙΑ.......
Το Νου σας, λοιπόν, γιατί είναι πολύ καλά οργανωμένο το Έγκλημα.......
-----------------------
Φιλιά...... σφαίρες στο ΜΥΑΛΟ των φιλήσυχων..... Ο Σεπτέμβρης του μεγάλου ξεπουλήματος πλησιάΖΕΙ....
Ας αποφασίσουμε με τί παιχνίδια θα παίΖουμε το Χειμώνα που έρχεται....
Το Νου σας, λοιπόν, γιατί είναι πολύ καλά οργανωμένο το Έγκλημα.......
-----------------------
Φιλιά...... σφαίρες στο ΜΥΑΛΟ των φιλήσυχων..... Ο Σεπτέμβρης του μεγάλου ξεπουλήματος πλησιάΖΕΙ....
Ας αποφασίσουμε με τί παιχνίδια θα παίΖουμε το Χειμώνα που έρχεται....
--------------------------------------------------------------------------------------------
Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013
~Μεταμόρφωση~
Εγώ θα σε κοιτάΖΩ βαθιά
στο κέντρο της Λαμπερής Σιωπής σου,
όσο κι αν Εσύ
διαλύεις την Υδάτινη Ισορροπία μου...
Εγώ θα επιμένω
μέχρι να τινάξεις την Σκέψη μου στον Αέρα της βραδιάς,
να ξεχειλίσουν τα ποτάμια στις φλέβες,
να υψωθεί ο Βυθός μου να γίνει Ουρανός,
να ψηλώσω κι Εγώ να γίνω στάθμη
να μετρηθούν πάνω μου οι Καταιγίδες και οι Παλίρροιες...
Εγώ θα επιμένω
μέχρι να ουρλιάξουν οι φυλακισμένες Κόρες των Ματιών μου
και να ενωθεί η Κραυγή μου με τη Σιωπή σου...
Πόσες ώρες έχω μόνο
πες μου
για να ξέρω πόσο να επιταχύνω τις διαδικασίες Μεταμορφώσεων....
στο κέντρο της Λαμπερής Σιωπής σου,
όσο κι αν Εσύ
διαλύεις την Υδάτινη Ισορροπία μου...
Εγώ θα επιμένω
μέχρι να τινάξεις την Σκέψη μου στον Αέρα της βραδιάς,
να ξεχειλίσουν τα ποτάμια στις φλέβες,
να υψωθεί ο Βυθός μου να γίνει Ουρανός,
να ψηλώσω κι Εγώ να γίνω στάθμη
να μετρηθούν πάνω μου οι Καταιγίδες και οι Παλίρροιες...
Εγώ θα επιμένω
μέχρι να ουρλιάξουν οι φυλακισμένες Κόρες των Ματιών μου
και να ενωθεί η Κραυγή μου με τη Σιωπή σου...
Πόσες ώρες έχω μόνο
πες μου
για να ξέρω πόσο να επιταχύνω τις διαδικασίες Μεταμορφώσεων....
Τρίτη 20 Αυγούστου 2013
~I come in Peace~
Ακόμη κι αν έρχομαι αθόρυβα
με καταθλιπτικά κατατρεγμένο ψίθυρο
ύποπτα κινούμενη σαν σκιά γαντζωμένη στο σώμα
μ' υπόγειες κινήσεις
που απορροφούν τους κραδασμούς των βημάτων,
ακόμη κι αν έρχομαι προσποιούμενη μιαν Άλλη,
μια Ξένη κουλτουριάρα τουρίστρια που φωτογραφίζει αδιάφορα τη Ζωή σου,
μια Ανύπαρκτη Οπτασία κάποιων σχιζοφρενικών σου παραληρημάτων,
μια που αγνοείται από τους Οικείους της
και χωρίς ταυτότητα δύναται να διαπράξει εγκλήματα
που δε θ' αναγνωρίσει ποτέ,
μην φοβηθείς
κατά βάθος
Ειρηνικά πλησιάΖω
Ανθρώπινα {τί όμορφη λέξη}
και όση Φεγγαρόσκονη κι αν φορέσω στα μαλλιά
με όσο φονικό κι αν βάψω τα νύχια μου
με όσες ψαλιδιές κι αν ράψω τα ρακένδυτα Λόγια μου
είμαι σαν όλους τους Ανθρώπους
σαν όλους τους κατατρεγμένους
που το μόνο που ζητούν
είναι
αυτό που ζητάς κι Εσύ
όταν έρχεσαι αθόρυβα
με καταθλιπτικά κατατρεγμένο ψίθυρο
ύποπτα κινούμενος σαν σκιά γαντζωμένη στο σώμα
μ' υπόγειες κινήσεις
που απορροφούν τους κραδασμούς των βημάτων,
ακόμη κι αν έρχεσαι προσποιούμενος έναν Άλλο,
έναν Ξένο κουλτουριάρη τουρίστα που φωτογραφίζει αδιάφορα τη Ζωή μου,
ένα Ανύπαρκτο Όραμα κάποιων σχιζοφρενικών μου παραληρημάτων,
έναν που αγνοείται από τους Οικείους του
και χωρίς ταυτότητα δύνασαι να διαπράξεις εγκλήματα
που δε θ' αναγνωρίσεις ποτέ...
μα εν τέλει είσαι σαν όλους τους Ανθρώπους
σαν όλους τους κατατρεγμένους
που το μόνο που ζητούν
είναι ΑΓΑΠΗ..........
με καταθλιπτικά κατατρεγμένο ψίθυρο
ύποπτα κινούμενη σαν σκιά γαντζωμένη στο σώμα
μ' υπόγειες κινήσεις
που απορροφούν τους κραδασμούς των βημάτων,
ακόμη κι αν έρχομαι προσποιούμενη μιαν Άλλη,
μια Ξένη κουλτουριάρα τουρίστρια που φωτογραφίζει αδιάφορα τη Ζωή σου,
μια Ανύπαρκτη Οπτασία κάποιων σχιζοφρενικών σου παραληρημάτων,
μια που αγνοείται από τους Οικείους της
και χωρίς ταυτότητα δύναται να διαπράξει εγκλήματα
που δε θ' αναγνωρίσει ποτέ,
μην φοβηθείς
κατά βάθος
Ειρηνικά πλησιάΖω
Ανθρώπινα {τί όμορφη λέξη}
και όση Φεγγαρόσκονη κι αν φορέσω στα μαλλιά
με όσο φονικό κι αν βάψω τα νύχια μου
με όσες ψαλιδιές κι αν ράψω τα ρακένδυτα Λόγια μου
είμαι σαν όλους τους Ανθρώπους
σαν όλους τους κατατρεγμένους
που το μόνο που ζητούν
είναι
αυτό που ζητάς κι Εσύ
όταν έρχεσαι αθόρυβα
με καταθλιπτικά κατατρεγμένο ψίθυρο
ύποπτα κινούμενος σαν σκιά γαντζωμένη στο σώμα
μ' υπόγειες κινήσεις
που απορροφούν τους κραδασμούς των βημάτων,
ακόμη κι αν έρχεσαι προσποιούμενος έναν Άλλο,
έναν Ξένο κουλτουριάρη τουρίστα που φωτογραφίζει αδιάφορα τη Ζωή μου,
ένα Ανύπαρκτο Όραμα κάποιων σχιζοφρενικών μου παραληρημάτων,
έναν που αγνοείται από τους Οικείους του
και χωρίς ταυτότητα δύνασαι να διαπράξεις εγκλήματα
που δε θ' αναγνωρίσεις ποτέ...
μα εν τέλει είσαι σαν όλους τους Ανθρώπους
σαν όλους τους κατατρεγμένους
που το μόνο που ζητούν
είναι ΑΓΑΠΗ..........
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)