Είχα
ορκιστεί στο Απέραντο πως δε θα αναγνωρίσω σύνορα Ανθρώπου και Ζωής. Λάτρεψα
την ΕσωΔύναμη, εκθείασα τον Νου και όπλισα το Βήμα με σαρώσεις στρεμμάτων
Συναισθήματος και Χερσαίας Γης Αποστάσεων από τον Έναν στον Άλλο. Μέσα στον πλουραλισμό
των συμβάντων της καθημερινότητας, Ζωής και Ποιημάτων, Σε βρήκα.
Βαθύ Φως και ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο
Σκοτεινής Εξουσίας. Πρώτη φορά οι Σιωπές μαρτυρούσαν Προτροπές Άλωσης. Είχα
συνηθίσει στις Ιαχές. Στα ουρλιαχτά κατοχύρωσης περιοχής θαυμάτων. Άγγελοι και
Δαίμονες ηχορυπαίνουν τον ΧωροΧρόνο, ενώ Εσύ σέβεσαι τις Νότες και
αφουγκράζεσαι περισσότερο απ' όσο μιλάς. Αφουγκράζεσαι το αθόρυβο, κι Εγώ η
ίδια έμαθα να θορυβώ χορογραφώντας Ζωή...
Τρόμαξα
να προσεγγίσω. Πύλες Κλειστές. Περιφράξεις Ιδεών, Εαυτού, Ζωής. Ένιωσα ξανά
παιδί και λάτρεψα το Κίνητρο που διεγείρει την Περιέργειά μου. Κόλλησα το Κορμί μου στον συμπαγή Τοίχο της
απομόνωσής σου. Ένιωσα κραδασμούς απόκοσμων Δονήσεων Βαθιάς Σιωπής, που
εισχωρεί στην Ύλη και την Διαβρώνει με τρόπο Επίπονης Μεταμόρφωσης. Δέλεαρ.
Στα
υπόγεια των κελιών αιχμάλωτες οι Επιθυμίες, γιατί μονό έτσι γιγαντώνουν τον
Εαυτό τους. Αναμονή, έξω από το Χρόνο, ώσπου να επιτευχθεί Απόδραση.
Τόση
Εντροπία μες στη Σιωπή. Τόση Βεβαιότητα μες
στον ασταθή βηματισμό των
Φαντασμάτων της Λογικής. Μοιάζει Ιερή αυτή η Απομόνωση και ο Δαίμονάς μου θέλει
να την εκμαυλίσει. Ή να κοινωνήσει Θεότητα.
Ψάχνω
το Κλειδί.
ΚοιτάΖω
τα χέρια μου. Κενό. Κοιτάζω μέσα μου. Απεραντοσύνη. Κοιτάζω γύρω μου.
Απαγορευμένη Περιοχή. Χρειάζομαι το Κλειδί.
Κάθομαι
στο χώμα. Οκλαδόν. Δεν περνάει ψυχή από τον κεντρικό δρόμο κι ας είναι πρόσφατα
ασφαλτοστρωμένος, με κατάλευκη κι απάτητη την διαχωριστική γραμμή των δύο
λωρίδων. Επαρκής φωτισμός. Διασταύρωση με φωτεινούς σηματοδότες που μαρτυρούν
πως η μελέτη έγινε με το δεδομένο πως … «έχει πολλή κίνηση Εδώ!»... Τόση ώρα
μόνη. Σουρωπούνει. Βραδιάζει. Ολοκληρώνει τους Κύκλους της η Σελήνη κι Εγώ.
Κάθομαι
στο χώμα. Σε μία λωρίδα Γης που χωρίζει την άσφαλτο από την περίφραξη. Σαν
παράδρομος μυημένων. Ενεργειακή Ροή από τις Ρίζες του Δέντρου που θροΐζει
ανεπαίσθητα, μην και αποκαλύψει το αιώνιο μυστικό που φυλάσσεται επιμελώς στην Άβατη
Περιοχή....
Κλείνω
τα μάτια. Πηγαίνω πίσω. Κάποιος με έφερε Εδώ. Κάποιος με έκλεψε από τις
Αδέσμευτες Αιωρήσεις μου στο Αχανές, στο Απέραντο και με οδήγησε Εδώ.
Πλήγμα
στις Ελευθερίες μου.
Πληγή
στα Ερωτηματικά μου.
Ψάχνω
το Πρόσωπό του.
Δε
θυμάμαι να άκουσα ποτέ τη Φωνή του. Φορούσε ένα Βλέμμα που χαρτογραφούσε το
μονοπάτι προς την κρυψώνα του κλειδιού. Όμως……. πως διασχίζονται τα ...
ΜΑΤΙΑ?.... δεν έχω περπατήσει ποτέ σε Χώρο Υγρής Εστίασης....
Πρέπει
να μάθω.... Πρέπει να αρχίσω να μαθαίνω γρήγορα...
Πόσο
χρόνο έχουμε ως την Αιωνιότητα?.. Φτάνει μία Ζωή να άρει τις Απαγορεύσεις και
να διασχίσω το Άβατο από την Εξορία της Ελευθερίας μου ως το Ναρκοπέδιο της
Ευτυχίας σου, το στρωμένο με Επικινδυνότητα Απομονωμένων Εκπλήξεων?......
Όταν
κατακτήσεις το Απόλυτο, θέλεις να το δημοσιεύσεις στους Τοιχους των Ανακοινωσεων
του Συμπαντος ως Επίτευγμα ΖΩΗΣ....
Μα
όσο διατηρείς αυτή τη νοοτροπία, Δε θα σου χαριστεί το Κλειδί που ανοίγει τις
Πύλες της Απαγορευμένης Περιοχής...
Κατάλαβα....
πρέπει να μυηθώ στις Σιωπές... στην αθόρυβη Εντροπία του Συναισθήματος....
Πρέπει
να πάψω να ηχορυπαίνω με Κραυγές, Ουρλιαχτά και Ιαχές το Σύμπαν.... Πρέπει να
συμπυκνώσω τις Ενέργειες των Επιθυμιών στη Μεταμόρφωση....
Θυμάμαι:
Οι
Σκέψεις και οι Υγρασίες εισχωρούν παντού..... πίσω από τις περιφράξεις του
Εαυτού σου, μέσα στα κελιά όπου αιχμαλωτίζεις τις Επιθυμίες σου, πέρα από τα
Σύνορα των Απαγορεύσεων που ορίζεις.....
Πρέπει
να μάθω να μεταμορφώνομαι σε Σκέψη και Υγρασία....
Υδάτινο
το Κλειδί και με εστιασμένη Σκέψη εφαρμόζει στην κλειδαριά των Μυστηρίων......
Έρχομαι
στις Μικρές Ώρες... τότε που οι δίαυλοι επικοινωνίας είναι διαυγείς και χωρίς
ηχοΡύπανση επιφωνημάτων Ζωής...
Έρχομαι
σταδιακά.... Σταγόνα, Σταγόνα ….Σκέψη, Σκέψη….
Έμεινα
αιώνες έξω από τους φράχτες σου…
Από
τότε που ήσουν ο Δύσκολος Κηπουρός της ΕσωΚαλλιέργειας.
70
% Νερό……. Υγροποιημένη Φύση…
30% τι?..... Ιστός…. Σκέψη… Ενέργεια… Σάρκα…. Χρωμοσώματα....... Ίνες……
Απορροφήθηκα
από το χώμα της Πατριδας σου...
Ενσωματώθηκα στα Υπόγεια Νερά της Γης σου.
Κάθε
που διψάς, Εμένα πίνεις.
Κάθε
που λούζεσαι, Εγώ Σε ξεπλένω…
Κάθε
που βρέχει γεμίΖω τις Πηγές σου… ποτίΖω τις Ρίζες σου….
Κάθε
που διαλογίζεσαι μες στη Σιωπή Εγώ είμαι η Σκέψη που διασχίΖει τις γέφυρες των
νευρώνων του Μυαλού σου…
Κάθε
που μία Ιδέα σου ζωγραφίΖει χαμόγελο επιΝόησης, Εγώ κρατώ τα χρώματα της Έμπνευσης….
Όσο
θα διψάς, θα εισέρχομαι στην Απαγορευμένη Περιοχή σου…. σταγόνα σταγόνα….
Όσο
θα στοχάζεσαι πάνω στα παιδικά και ενήλικα ερωτηματικά θα παραβιάΖω την
περίφραξη του Μυαλού σου…. σκέψη, σκέψη….
Και
αν θελήσεις να με αποφύγεις, πρέπει Εσύ να μυηθείς στις Απαγορεύσεις:
ΜΗΝ
διψάς…
Και
θα σε αφήσω στην Ιερή Ηρεμία σου μέσα στην Απαγορευμένη Περιοχή, στην οποία Σε
… βρήκα…………………………………
