~Βραδινό Εγερτήριο~

Όταν κοιμάται η Έμπνευση,
"παίΖει" με τους συνδυασμούς της Ζωής η Αλήθεια μας...
Άλλαξε την ανάσα σου
ξύπνα να στήσουμε ένα γλέντι στο σαλόνι,
να μασκαρευτούμε τους Ήρωες των βραδινών μας Ονείρων,
να σε ταΐσω στο στόμα μπουκιά μπουκιά την δαγκωμένη νυχτερινή Σιωπή μου,
να σου σερβίρω το αίμα μου μελάνι Ιστορικής Αποτύπωσης
-κι ας είναι ερωτική η ιστορία μας όλη,
να σου χαράζω τις φλέβες και να γίνεσαι συντριβάνι να πιούν οι λυγμοί μου αλμύρα, επιτάχυνση και θερμότητα Αλήθειας,
να συνδεθούμε με οπτικά νεύματα ενέσιμων Βλεμμάτων και να μου μεταγγίσεις αυτοπολλαπλασιαζόμενα worms του Εαυτού σου και trojan horses της Σκέψης σου,
να εισπνεύσουμε μαζί την παραισθησιογόνα Φαντασίωση που διαιωνίΖει την Ανθρωπότητα χιλιετίες τώρα,
να σκάψουμε στο πάτωμα να βρούμε νερό από τον ιδρώτα των λιγοστών Ονείρων που έχτισαν αυτόν τον Κόσμο,
να απλωθούμε σε τραπεζομάντιλα μεταξωτής πολυτέλειας και να φαγωθούμε σαν ορεκτικά από την Πείνα της Ζωής μας,
να απορροφηθούμε σαν ονειροπόλοι λεκέδες από το ύφασμα που ντύνει την αποψινή Βραδιά,
και το πρωί ας μας βρουν οι νοικοκυρές όλου του Κόσμου, κομμάτια, θρύψαλα, σκορπισμένα με τον άνεμο στα μπαλκόνια τους,
κι ας μας σκουπίσουν με τις σύγχρονες σκούπες τους,
κι ας μας πετάξουν στους κάδους των σκουπιδιών τους,
κι ας μας μαζέψουν τα απορριματοφόρα των πολιτισμών
κι ας βρεθούμε αγκαλιά, κόκκο-κόκκο, στις χωματερές,
εκεί ξέρουμε πώς θα μιλήσουμε τη γλώσσα των εντόμων και των πουλιών
και πώς θα επιβιώσει ο τρελός μας Έρωτας
έξω από ναρκωμέΝους ύπΝους,
έξω από νεκρά -στις βραδινές ώρες- σπίτια,
έξω από πόλεις ερημωμένης σιωπής,
έξω από αιώνιες νηστείες από τα Ουσιώδη,
έξω από τους κεκλεισμένων των θυρών παραδείσους τους,
μέσα σε ένα αεράκι ανεμοστροβίλου που αφήνει τις αναθυμιάσεις τούτου του πολιτισμού στην επιφάνεια της σάπιας γης
και ανυψώνει τις Ψυχές και τα Μεθυσμένα Σώματα
στο πιο υψηλό στρώμα της ΑποστασιοΠΟΙΗΣΗΣ....

Εκεί, Ραντεβού απόψε...
Έλα,
άλλαξε την ανάσα σου,
ξύπνα να στήσουμε ένα γλέντι Ζωής....

----------------------------------------------------------------------

Και μη διανοηθείς να σε παρασύρει σε ΎπΝους το νανούρισμα που ...παίΖΕΙ!!!.....

~Darkest BlacK~

Νύχτα σκοτεινή, ο Χρόνος
και το βήμα σου πάντα βαρύ.

Απόψε τολμάς, όσα δεν αποτύπωσες ποτέ.

Πλησιάζει πρώτα η σκιά σου
μετά Εσύ,
όπως πάντα.
Με μαύρα γάντια ξεκλειδώνεις το κλουβί.
Αποτυπώνεις χωρίς αποτυπώματα
Νέο Κεφάλαιο στην Μυθολογία των Ηθικών Αυτουργών
Εγκλημάτων Ζωής.

Η Μαύρη Γάτα γρυλίζει λεύτερη.
Σε κοιτά ευθυτενώς και με θράσος
-όσο κι αν το περιμένεις, πάντα σε αφοπλίζει-
κι έπειτα σεργιανίζει αδέσποτα
τυραννώντας τις δεισιδαιμονίες των φτωχών...
Την ξεκλείδωσες,
όπως οι Μάγοι ξεκλειδώνουν Πύλες απόΚοσμου.

Στο σκοτεινό παράθυρο
-μάρτυράς σου ο παλιός Εαυτός-
δύο μαύρα μάτια παρακολουθούν
με αμέτρητους μαύρους κύκλους αϋπνίας,
διόπτρες πολυεστιακής όρασης.

Μάτια που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ,
αΜαυρώνοντας τη Δύναμη του ύπΝου
-ξεκούραστου Νου-
με τόση Πίσσα από καπνό, άσφαλτο απάτητη και σκοτάδι αμετάφραστο.

Η σκιά σου τρέμει.
Αφήνει αποτυπώματα εκεί που Εσύ αρνείσαι.
Μαύρο Κενό, η Σιωπή  κι η Απουσία.
Ό,τι λευτερώνεται, το σκάει Εκτός.
Ό,τι φυλακίζεται, το σκάει Εντός.

Εκτός.
Εντός.
Δίλημμα  Μαύρου Τζόγου.
Παράνομο το παιχνίδι.
Με δίχως μία, ποντάρεις Σκοτάδια για λίγο Φως.
Εντός. Πάντα Εντός.

Μαύρης Τύχης το Χέρι
γυρίΖει την Ρουλέτα σου απόψε.
Δέκα Μαύρο.
Κέρδισες παραδόξως
μία μαχαιριά Φωτός στο Κορμί σου.
Το Κέρδος πάντα τοις μετρητοίς.

Βγαίνεις από τον Κανόνα
πρώτη φορά πληγωμένος.

ΜαυρΑγορίτης Θησαυρών
πλουτίΖεις με ουρλιαχτά και χρυσάφι από ατόφιο Θάνατο...
μα αυτή τη Φορά
του ύπΝου το νανούρισμα σε γλυκαίνει,
σε αγκαλιάΖει με αφόρητη Θηλυκότητα
που μοιάΖει με Ιερή Ασυλία,
με Αναστολή Εκτέλεσης όλων των ποινών σου
και η Αιωνιότητα της Καταδίκης σου
αυτοκτονεί στο Σκοτεινό Δάσος ενός Ονείρου
που είδα Εγώ για Σένα.
Εγώ, που τόσο Ονειρεύομαι...

Κάνω νεύμα στην Αλήθεια μου
-Μαύρη Γάτα-
επιστρέφει στο κλουβί της,
Εντός μου...

Οι Εαυτοί σου όλοι
παραταγμένοι στο Σκοτεινό Κελί σου...

Παίζω τελευταίο φύλλο,
Άσσο Σπαθί
και Λύνω το Λουκέτο σου...
Λευτερώνεται Μαύρος Λύκος,
από κείΝους που δύσκολα ζευγαρώΝουν,
που δύσκολα επικοινωΝούν,
που δύσκολα επιβιώΝουν μέσα στα Εγκλήματα Ζωής
που τους... αφορούν....

ΚοιτάΖω τον Λύκο ευθυτενώς.
Όσο κι αν το περιμένεις, πάντα σε αφοπλίζει
το Σκοτεινό Μαύρο που υπάρχει
μέσα στο τόσο Γυναικείο μου Κόκκινο.

Εμ ΜΟΝΗ κή (Εμμονική)

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Αυτός ο ενισχυτής μέσα μου
αυτοτελής κι αυτοδημιούργητος
Υπεραξίες μετρά τις Αξίες μου
και με τοποθετεί σε ένα υπερφορτισμένο σύρμα Ακροβασίας
να αφήνω αποτυπώματα εγκαυμάτων
από υπερβολική προσκόλληση
σε κείνα που έρωτα γεννούν
και έρωτα ζητάνε...

Ισορροπώ αναπάντεχα
γιατί η Έλξη γίνεται Εμμονή
και με κρατά στο υψόμετρο της Επαφής
ακόμη κι όταν δέχομαι Επιθέσεις Αυτοκριτικής μου...

Το λούτρινο αρκουδάκι
εκδικήθηκε τα τόσα χρόνια πνιχτής μου αγκαλιάς
με το Άρωμά του να έχει εισχωρήσει στους πόρους μου
και να αγαπιέμαι πνιγμένα κι εγώ
από φόβο προς το Σκοτάδι μου...

Το εμμονικά αναμμένο Φως του βραδιΝού πορτατίφ
εκδικήθηκε τα τόσα βράδια ενοχλημένης φωταψίας
με τους ακροδέκτες του διακόπτη του
τοποθετημένους πια στο κύκλωμα των νευρώνων μου
κρατώντας αναμμένο το Φως της Τυραννικής Σκέψης
ακόμη κι όταν ο Ύπνος ερωτοτροπεί με το Κορμί μου...

Μετράω Επιστροφές εμμονικού μου Πάθους...
Επιχειρώ ρύθμιση του ενισχυτή...
Ρυθμίζεται σε μέση λειτουργία...
Πειραματίζομαι  με το νέο καθεστώς μου...

Δυσλειτουργία:

το Αίμα δεν ανταποκρίνεται στην αλλαγή του ιξώδους...
η Αναπνοή δεν συγχρονίζεται με την ήρεμη Επαφή...
το Βλέμμα δεν σταθεροποιείται στις νέες οπτικές συντεταγμένες
           απαγορευμένης εμβάθυνσης
η Γλώσσα δεν παύει να παράγει το γλυκόπικρο σάλιο της γεύσης που κολλά τον Νου...

Επαναφορά αρχικών ρυθμίσεων Εαυτού...

Ψάχνω το Αρκουδάκι μου...
Ανάβω το Πορτατίφ
και μέσα από Ερωτευμένες Αυτοχειρίες
αγκαλιάΖω το Σκοτάδι που μου στερεί τον Ύπνο
και μου χαρίΖομαι να αγαπιέμαι πνιχτά
και με Φόβο
μην αύριο ξυπνήσω εμΜΟΝΗκη με τον Εαυτό μου....

Καθαρτήριο?.....

Στα Καθάρματα του σπάνιου είδους των Κυριαρχικά Μόνων 

όταν συμπυκνώνεται επικίνδυνα το Σκοτάδι 

σκάει το κέλυφος 

και εκτίθεται κομμάτι κομμάτι ο Εαυτός 

στο ανελέητο Φως, 

που τόσο καιρό πεινούσε για γενναίες μπουκιές 

στο Κορμί της Σκοτεινής Μυστικοπάθειας 

και τώρα καταβροχθίΖει αδηφάγα
ακόμη και όσα δεν πρόλαβαν να..... ψηθούν 

στην εσωΦωτιά του ... Καθάρματος!....

Καθαρτήριο?.....

Ούτε στα πιο τρελά Ναι του Εφιάλτη σου.....!!!!

Νησί

Διακοπές στον πληθυντικό, μα φεύγω μόνη. Ο Ενικός μου κι Εγώ. Εκείνος πακετάρει τις κλίσεις του σε ένα τσαντάκι χειρός, που χωρά στην παλάμη της Γραμματικής μου κι Εγώ πακετάρω βιβλία, λίγα ρούχα κι ένα μαγιό για όλες τις ώρες. Το Σώμα μου ταξιδεύει σε μία ώρα για το Νησί. Εγώ ταξιδεύω μόνιμα, νόμιμα και λαθραία, σε άλλους κόσμους. Ήταν ευτύχημα που με συνάντησες εδώ. Δύσκολα εμφανίζομαι και κυκλοφορώ σ' αυτά τα μέρη. Με πέτυχες σε σύσκεψη με τον γήινο Εαυτό μου ν' αποφασίζουμε πού θα πάμε φέτος διακοπές. Κάποιες Αδυναμίες μου σε προσκάλεσαν. Κάποιες Αδυναμίες σου προνόησαν και αρνήθηκαν ευγενικά.

Δεν πτοούμαι. Ελάττωμα; Αυτή είμαι. Μεταφράζω την Άρνηση ως νέα πρόκληση και την ΚατάΦαση ως ούριο Άνεμο καλού οιωΝού. Δεν χαρτογραφήθηκαν όλα τα νησιά. Σε ένα αταξινόμητο θα πάω. Το  καράβι φτάνει στο μεγάλο νησί και μετά παίρνεις βαρκάκι, χωρίς μηχανή, χωρίς πανιά, κι αν ο άνεμος συνεργαστεί, φτάνεις σώος με τα κουπιά προεκτάσεις των χεριών σου. Ποτέ δεν διάλεγα τις εύκολες διαδρομές, τις βατές διακοπές, τις αναπαυτικές θέσεις, τις άνετες διαΘέσεις. Πάντα κάρφωνα το βλέμμα μου στο Ζόρικο Φονικό του Εαυτού μου. 

Φτάνω στο νησί. Το μεγάλο νησί. Παράξενα ντυμένη. Στιλέτο στο πόδι. Στιλέτο στο χέρι. Προσθέτω 10 πόντους Ύψος και 10 πόντους εσοχής στα μαχαιρώματα. Σκοτώνω τον ελεύθερο χρόνο μου με πείσμα. Σαν Φονιάς θα ομόρφυνα τα πρωτοσέλιδα, Γυναίκα γαρ, και θα ανέτρεπα το αποτρόπαιο του Θανάτου. Μα δε θα με διαβάσει κανείς. Εξάλλου, εδώ στην ερημιά του Πουθενά που πλέει το αχαρτογράφητο μικρό  νησί, δεν υπάρχει το παρασιτικό είδος των αιμοδιψών δημοσιογράφων. ΦωτογραφίΖει μόνο ο Ήλιος κι ο Θεός τις γκριμάτσες μου και το φονικό που λαμβάνει χώρα. Δεν ξέρω ποιος είναι πιο υπαρκτός. Οι υλιστές καταγράφουν στο στερέωμα τον Ήλιο ως Κέντρο του Σύμπαντος. Οι θεολόγοι τον Θεό ως επίΚεντρο της Δημιουργίας και τον Άνθρωπο ως μέσω για να πάρει Αξία ο Παράδεισος. Εγώ ανήκω στο τρίτο είδος, μα οι κλίσεις του Ενικού μου είναι καψαλισμένες στο στοιχείο του απαγορευτικού ΜΗ που πάντα άρω.

Χαρτογραφούμαι από κάτι γλάρους που ψαρεύουν καμακώνοντας αφρόψαρα πολυτελείας. Ευτυχώς οι Άντρες δεν πετούν και το τοπίο έχει ... ησυχία και μερική ασφάλεια!.... Κύμα το κύμα πιάνω ακτή. Ένας αιώνιος εφιάλτης μου είναι το κύμα που υψώνει την καμπύλη του πάνω από το ύψος μου και με καταβροχθίζει πριν προλάβω να ζητήσω βοήθεια. Όσο έρημο κι αν είναι το τοπίο ενός Εφιάλτη, μιας Φοβίας, μιας Ζωής, πάντα υπάρχει ένα προσωποποιημένο αντικείμενο που δύναται να σε σώσει. Αυτές οι προσωποποιήσεις του μοναχικού κινδύΝου με οδήγησαν στο Ποίημα. Θα μπορούσε να ήταν το όνομα του μικρού αυτού νησιού. Οι ντόπιοι το λένε Μηδέν. Είναι που όταν πολλαπλασιάζεις μαζί του κάθε σου Αλήθεια την εκμηδενίΖει. Ενισχύει μόνο τις ανυπόστατες εμμονές σου. Μαγικό μέρος!... Μοιάζει με τους κόσμους που συνήθως περιφέρω τον εσωΕαυτό μου. Ευτυχώς που αρνήθηκες να πάμε μαΖί διακοπές. Δε θα επιβιώναμε εδώ αντάμα. Θα ήσουν η εμμονή μου και θα σε Γιγάντωνα. Θα ήμουν η Αλήθεια σου και θα με ... εκμηδένιΖες. Μαθηματικά παράνοιας. Όλα τα μαθηματικά του Έρωτα ανήκουν σε σφαίρα φαντασίας. 

Τραβώ την Βάρκα και μετρώ βήματα από την ακτή. Λένε η θάλασσα το βράδυ φουσκώνει. Δέκα. Σαν μία Γυναίκα ΓιγαντοΑφίσας ξαπλωμένη στην Άμμο κάθετα στην ακτογραμμή και οριζόντια στις επιθυμίες του κύματος που ίσα θα έφτανε να γλείψει τα ... πόδια της ως το γόνατο!.... 

ΧτίΖω πρόχειρο κατάλυμα. Στρατιωτικής επιβίωσης νοοτροπία. Πως να μ' ερωτευτείς μετά?... Δυναμώνουν επικίνδυνα τα χέρια, οι καρποί, τα δάχτυλα και ίσως να χαθεί η τρυφερότητα της Γυναικείας Αφής... Μα όπως γυμνάζομαι στα δύσκολα, έτσι γυμνάζομαι και στα τρυφερά... και στις ακτογραμμές της Αφής πάντα καλλιεργώ επιφωνήματα αναπάντεχου. 

Όσο νυχτώνει, ξημερώνουν οι Φόβοι. Έχω μυηθεί στον θόρυβο. Το νησί έχει παραδοθεί στον συλλαβισμό της θάλασσας. Εγώ έχω παραδοθεί στην αγρύπνια της πρώτης βραδιάς. Η άμμος παρορμητικά γεμίΖει επικίνδυνες μορφές. Ακούω σφυρίγματα ερπετών και κουλουριάζομαι έμβρυο Φόβου γύρω από τον Ενικό μου. Κλίνομαι:

Εγώ 

Εγώ

Εγώ

Σκορπιοί ξεπηδούν από το απύθμενο μιας σκοτεινής αμμουδιάς και μυρίΖοντας την Ύλη και την ... αντιΎλη μου πλησιάζουν στο καταφύγιό μου. Ψάχνω στο βαλιτσάκι με τα φάρμακα. Αντίδοτο. Πουθενά. Το αίμα μου νερώνει από το Φόβο. ΧλωμιάΖω. Σκέφτομαι να προσποιηθώ την Νεκρή. Μάταια. Σκάνε εκρήξεις στο μυαλό μου, σκηνές αποτρόπαιων θανάτων. Φορώ ακόμη τις γόβες. ΨηλώΝουν οι Φόβοι μου. Συρρικνώνεται το κορμί μου κουλουριασμένο στον Άξονα της Ύπαρξης. Κρατώ ακόμη το στιλέτο. Θα επιτεθώ.... μα πρέπει πρώτα να βρω το κουράγιο να ανοίξω τα μάτια.  πρώτη βραδιά άγριας αγρύπνιας, άγριας απουσίας, άγριου ιθαγενή Εαυτού μπρος στον κατοικίδιο Φόβο μου... 

Τολμώ το αδύνατο. Σφίγγω στην παλάμη το στιλέτο και ανοίγω τα μάτια. Σκοτωμένο Σκοτάδι. Το Φεγγάρι φυσικά Απών. Μοιάζει συνωμοσία. Το μόνο που γυαλίζει είναι η κόρη των ματιών μου. Ένα ρεύμα υγροποιημέΝου Αέρα χαμογελά με ικανοΠοίηση ανάμεσα στα μαλλιά, στο φόρεμα, στα δάχτυλα, στα βλέφαρά μου... 

Όλος ο μανδύας της Νύχτας Ρούχο σου. Όπου κι αν εστιάσω τα μάτια σου εστιάΖουν πάνω μου. Είμαι βορρά. Η άμμος κινούμενη. καταρρέω, καταπίνομαι, εξαφανίζομαι από το χάρτη. Εγώ και το Νησί. Οι δορυφόροι δεν καταγράφουν τίποτε. Τυφλές κάμερες σαρώΝουν τα κύματα, χωρίς καν την υποψία ενός Υφάλου.

Ο Αφαλός της Γυναίκας κρύβει τα Μυστικά της Ζωής. Στο στόμα που βρίσκομαι, αυτό το γεμάτο αλμύρα και ιώδιο, οι επίγειες γνώσεις δεν αρκούν να περάσεις τις τάξεις επιβίωσης. Γυρεύω Δάσκαλο να μου υποδείξει το πρώτο  μάθημα και το μόνο που αντηχεί  είναι μία φωνή από μία Απόσταση αναπνοής, λες κομμένης, να με παροτρύνει:

"Κλίνε ξανά τον Εαυτό σου!"

Δεν τολμώ ούτε ανάσα. Δεν ξέρω πώς κλίνομαι Εδώ. Ποια αντωνυμία είμαι? ΔΕΝ είμαι πια ΕΓΩ που ήξερα. Μεταμορφώθηκα. Μεταμορφώθηκε και το τοπίο και ο καιρός και ο χρόνος....

Δεν τολμώ ούτε ανάσα... Η φωνή επιμένει.

Ανταπαντώ:

Δεν κλίνομαι πια όπως παλιά. 

Κλείστηκα επιτυχώς σ' αυτή την Άρνηση, που μέσα στον πυρήνα της αγκαλιάΖει πολυεπίπεδα την ΚατάΦαση μιας Αιωνιότητας.

Δε φοβάμαι πια. Έχω έναν Σκορπιό χαραγμένο στο στιλέτο. Όχι αυτό που φορώ στο πόδι μου, ούτε αυτό που κρατώ στο χέρι. Αυτό που καρφώνει τη Σκέψη μου κι ανεμίΖει σαν πανί στην βάρκα που θα με επιστρέψει στην μόνιμη Στεριά μου....

Μέτρησα δέκα βήματα χρόΝου. Σαν δευτερόλεπτα, σαν στιγμές, σαν αιωνιότητες, ίσα με το ύψος της Γυναίκας στη ΓιγαντοΑφίσα του Κόσμου, που έχει τα πόδια της στη Γη και τα μαλλιά της ανεμίΖΟΥΝ Παράδεισο......
Σήμανε λήξη.... Λύθηκε ο κάβος.... 

Διακοπές Τέλος...

Του χρόΝου πάλι...

Στην ίδια, αυτή, ακρογιαλιά....

Άγνοια ΚινδύΝου

Ατσάλινες οι Γυναίκες

κρατούν δεμένο στον αφαλό τους το Μυστικό της Ζωής...

Δεν τις φοβάμαι... 

Αντέχουν τις Πρόβες Θανάτου...

Τον Άντρα φοβάμαι 

όταν βγαίνει από το γνώριμο πεδίο μάχης των δικών του Πολέμων
και με άγνοια κινδύΝου εισέρχεται στο πεδίο των Ειδικών Δυνάμεων της Δίκοπης Αντοχής,
όπου απαιτεί να ΓΕΝΝΑΣ Εαυτούς για να επιβιώσεις.....

~Λάθος Στιγ-ΜΗ~

Δεν έπρεπε να σε γνωρίσω τώρα
που είμαι έτοιμη για Έγκλημα,
που ο Καιρός δε συνεργάζεται,
που οι Αιτίες πληθαίνουν,
που έπαψα να χωρώ στο Σώμα μου,
που ξηλώνεται η Ζωή μου και ...κρυώνω,
που με γρατζουνούν εσωτερικά οι Αδικίες,
που σκληραίνουν τα νύχια μου και δαγκώνω
-έξω από το άγριο ερωτικό παιχνίδι-
και λυσσάνε μέσα μου τα ένστικτα...

Έπρεπε να Σε γνωρίσω τότε
που σαν Κορίτσι, σαν Γυναίκα
με τακτ χαμογελούσα στα υπονοούμενα,
με γλύκα προσφερόμουν για φάγωμα,
με τρυφερότητα νανούριζα το εσωΘηρίο,
τότε
που η Σκέψη μου κεντούσε  αδυναμίες
και το Σώμα μου επιβεβαίωνε δυνάμεις...

Δεν έπρεπε να Σε γνωρίσω τώρα,
που τις δυνάμεις μου εξαντλώ πολεμώντας,
που ντύθηκα τα μαύρα
και ματώνω τα χέρια μου στα σφαγεία,
εμποδίζοντας την επόμενη σφαγή,
σφαγιάζοντας το σφαγέα...

Δεν είναι που ξέχασα να ερωτεύομαι.
Είναι που το κόκκινο πολιτικοποιήθηκε
και το ήθελα αθώα πονηρό
κι αλλιώτικα επικίνδυνο...

~Επώδυνο~

Ο πιο επώδυνος Θάνατος είναι αυτός που μετά ... επιΖείς...

------------------

Ντυθείτε Εαυτό που Αντέχει. 

Δε φτάσαμε ακόμη ούτε στα μισά της Διαδρομής.

ILLusion ή απλά Ζωής Φωτογραφικό Στιγμιότυπο............

Την Φωτογραφία βρήκα να προσεύχεται στο ιερό της Φίλης μου Κωνσταντίνας Μιχου...
--------------------------------------------

Με το νύχι του δείκτη,

που τεντώνεται μία ίντσα πιο πέρα 

από το θράσος της φωνής μου πάνω στο ΑΜΗΝ της,

χαράζω το τσάκρα στο μέτωπο

και το αίμα λευτερώνεται,

ο αέρας εισπνέεται από τη λεύτερη σκέψη 

και το δωμάτιο πλημμυρίζει

-ενυδρείο σταυρωμένων Εαυτών...

Ψαρεύομαι από τα πρώτα δίχτυα

κι Εσύ με φωτογραφίΖεις νεκρή, γυμνή, πλέουσα, κλαίουσα

πιο αλμυρή από το αίμα, το λάθος, τον πνιγμό αυτοπροσώπως.

Μέσα μου στρέφεις το φακό.

Με παλάμες ανοιχτές παλεύω να κρύψω τα κρυμμένα μου, 

τα απόρρητα, 

τα δικά μου.

Μάταιος κόπος.

Ο Θεός είναι, λένε, πανταχού παρών.

Με διαπερνά, 

με διαλύει, 

με κρεμά στο αγκίστρι των Ψευδαισθήσεων της Γήινης Αντοχής μου.

ΜελανιάΖω.

Άδειασαν αγγεία και νευρώνες.

Αιμορραγώ θάλασσες.

Σπάνε τα νερά του τοκετού μου.

ΜαυρίΖω.

Βαθαίνω στον πόνο της γέννας. 

Γεννώ καταδίκες Ελπίδας 

μέσα από ουρλιαχτά παιδικής προσευχής.

Στα λέπια μου επάνω γλιστρά ο Σταυρός μου

και λυτρώνομαι.

Δεν είναι του φακού το Κλικ.

Ένα Μάτι είναι

-σε υπόγεια δάκρυα βυθισμένο-

που κλείνει συνωμοτικά

και με απαΘανατίΖει

τις Ώρες που βγαίνω από τον Εαυτό μου

και ψευδαισθητικά εισακούγομαι

σαν Προσευχή Παιδιού σε κρίση ειλικρίνειας

ενός εφιάλτη,

ή μιας Ζωής με Αποκλειστικότητα Θανάτου.

Ρόλοι

Η φωτογραφία παίΖει το Ρόλο της ΕΔΩ:

http://wolfeyebrows.wordpress.com/2011/06/08/wolfs-breath/

------------------------

Μέγας Σκηνοθέτης
είναι αυτός που κρύβει τον Ιδανικό Εαυτό του
μέσα σε αποτρόπαιους Ρόλους Ζωής,
ώστε αν αγαπηθεί
-ως απόρροια μη μαζοχιστικής τάσης του συμπρωταγωνιστή-
να επιχειρήσει αναστροφή
του παρονομαστή των Υπαρξιακών Θεαμάτων...